Hierdie is 'n redelike lang stuk om te lees,-maar indien die leser die volle verhaal lees- sal u agterkom watter verraad daar teen die wittes in die land gepleeg is om ons te bring waar ons vandag is. (Neem asb kennis dat daar redelike insetels tussen-in die stuk ingeskryf is wat verwarrend mag voorkom- maar indien u verder af beweeg- gaan paragrawe aan. Die insetsels het gewoonlik nommers voor-aan. Ons het in die begin die insetsels met rooi gemerk dat u kan die draad optel. Wie die insetsels geskryf het- is nog onduidelik)
VOLKSVERRAAD
(DIE GESKIEDENIS AGTER DIE GESKIEDENIS)
Adv P.J. Pretorius
(Voorheen Werksaam by die Nasionale Intelligensiediens)
Vaandel Uitgewers
PROBLEEMSTELLING
Die Waarheid
Terwyl dit die meeste Af ri kaner se hun ker ing is na ‘n eie
vaderland, is daar terselfdertyd negatiewe kragte
bedrywig wat hierdie strewe van die Af ri kaner ondermyn
en die Af ri kaner as nasie selfs wil vernietig ter wille van
wêreldvrede — bedoelende ‘n geïntegreerde multinasionale
onverdraagsame gemeenskap. Hierdie kragte opereer nie openlik
nie. Hulle volg al jare lank geheime agen das. Hulle lieg en
bedrieg. Hulle het geen respek vir die waarheid nie. Hulle buit die
naïewiteit en die kinderlikheid van die Afrikanernasie uit. Die
probleem wat die skrywer het met hierdie kragte se hantering van
die waarheid, wat inderdaad ‘n waarheidsprobleem is, is helaas
die hoofoorsaak waarom hierdie dokument die lig sien. Die leuens
veral rondom Suid-Afrika se konstitusionele geskiedenis en die
verraad wat daarmee gepaard gaan is ‘n aktuele probleem.1 Veral
die voorspel tot Republiekwording en daarna. Hoekom is daar uit
soveel oorde vir ons gelieg? En selfs deur mense wat voorgegee
het of steeds voorgee dat hulle ons mense is. Waarom? Hoekom?
<C5,5,0,0 ,0,0>Wat hin der is die feit dat bepaalde gebeure in
Suid-Afrika plaasgevind het wat nie ooreenkomstig tradisionele
Christelike beskouinge reg en eg is nie. Daar is voldoende bewyse
dat die Vrymesselaars (wat oorwegend deur Sionisme aangedryf
word) hul beywer vir die vermelde subversie wat indruis teen ons
Christelike waardes. Wat seermaak is die feit dat : (Eerste paragraaf stop en gaan weer na die insetsel aan)
(Hieronder is die eerste insetsel. Beweeg verby die insetsel- en die vorige stuk gaan onder hom aan. U sal allerande tekentjies en merkies sien om 'n insetsel te identifiseer. Ongelukkig kan ons nie die insetsels verwyder nie- Google vries gedurigdeur. U moet maar "oor" die insetsels "spring")\)
4
1 Hoekom is hierdie probleem aktueel? \~Die aktualiteit
daarvan word van verskillende kante beklemtoon. \~Vir die
}{\plain \i\f1 persoonlike lewe }{\plain \f1 van die gewone
mens is dit tog belangrik om te weet wat die waarheid is juis
omdat die innerlike motivering sterk hiervan afhanklik is.
\~Niemand wil immers sy lewe waag as dit nie vir die
waarheid is nie. In die }{\plain \i\f1 menslike verhouding
}{\plain \f1 speel die waarheid ook ‘n besondere rol omdat die
}{\plain \i\f1 integriteit en betroubaarheid }{\plain \f1 van
iemand se woord en daad direk daarmee saamhang. \~Deur
die eeue heen het die mens tog gepoog om ‘n werklikheid daar
te stel wat op}{\plain \i\f1 vertroue}{\plain \f1 berus. Omdat
ons tot 6 September 1966 ‘n oorwegend }{\plain \i\f1
Verkrampte}{\plain \f1 Christelike staat gehad het (of
minstens geglo het dat ons sodanige ideaal gaan verwesenlik),
was ons as Afrikaners trots om sy medemens reguit in die oë te
kyk en te sê }{\plain \i\f1 “Ou maat dit is so, omdat ek dit vir
jou sê kan jy my vertrou.”}{\plain \f1 ; en dit met hart en siel
waarlik bedoel het. }{\plain \i\f1 ‘n Man se woord is tog sy
eer.}{\plain \f1 \~Ons moet as Christen-mense mekaar in die
omgang van die daaglikse lewe kan vertrou sonder om op
mekaar te spioeneer.
- en hieronder gaan die eerste paragraaf weer aan.
geword het van die Vrymesselaars (sowel as die
Amerikaanse Intelligensiediens, Cen tral In tel li gence
Agency as die Coun cil on For eign Re la tions van die internasionale
geldmag wat op hulle beurt weer die Vrymesselary misbruik het
om eiebelange te dien);
*die Af ri kaner Broederbond verantwoordelik is vir baie van
hierdie gebeure, en
*daar baie predikante (veral van die NG Kerk ) wat lede is van
die Af ri kaner Broederbond wat ook betrokke is by hierdie besluite
wat daardie gebeure laat plaasvind het.
As Chris ten distansieer ons onsself van sulke optredes, juis
omdat moord, subversie en hoogverraad vir ons
afstootlik/afkeuringswaardig is. Integriteit is tog die wese om
Chris ten te kan wees.
Voordat ons u toelaat om hierdie dokument te lees, wil ons u eers
waarsku dat dit ‘n dokument is met ‘n ingrypende inhoud wat
skokkend kan wees. Die konstitusionele ontwikkeling van die
Republiek is nie een van waarheid nie, maar een van afskuwelike
leuens. Gekenmerk deur korrupsie, subversie en hebsug van
bepaalde persone wat hulleself Afrikaners noem en wat daarop
roem om ons hooggeplaastes te wees. Moord en verraad is
gepleeg.
Dit was nie ‘n maklike taak om hierdie dokument te skryf nie.
Verskeie insette oor die verloop van ‘n paar jaar is verwerk om
hierdie dokument moontlik te maak. Die waarheid is somtyds
agter die waarheid. Hoewel feite nie altyd by wyse van
mondelinge en skriftelike getuies gevind kon word nie weens
toesmeerdery, word ons genoop om op deskundige opsies te steun
om gebeure terug te projekteer. Nieteenstaande die feit dat die
informasie in bepaalde onderafdelings soms ook onbevestig berig
is, word dit wel gepubliseer omrede die moontlikheid en/of die
waarskynlikheid hoog is dat die gebeure inderdaad plaasgevind
het en versterk dit die vermoede dat dit die waarheid is. Dit is nie
die taak van die intelligensie om die man voor die hof te bring nie,
maar wel dié van die polisie. Intelligensie gaan gepaard met die
beskerming van bronne. Die polisie is welkom om die feite wat
hierin vervat is te ondersoek met die oog op kriminele aanklagtes
teen die vermeldes. Ons bronne word egter beskerm. Die
Waarheid in soverre dit die gebeure betref, moet egter uit. Wees
dus gewaarsku oor die inhoud van hierdie dokument.
DEEL 1
Die Illuminati
HOOFSTUK EEN
DIE ILLUMINATI EN SY OORSPRONG
INLEIDING
Suid-Afrika word tans aangedryf deur ‘n veelheid van
subversiewe kragte of teenwigte hoofsaaklik agter die
skerms, om die land in ‘n holistiese eenheid met die
sogenaamde Nuwe Wêreldorde te vorm. Die hoofakteurs hier is
veral die internasionale geldmag, die Britse en Amerikaanse
staatsadministrasies (in besonder hulle Departemente van
Buitelandse Sake en hulle Intelligensiedienste), die Vrymesselaar,
die Afrikanerbond (AB wat vroeër bekend was as die Af ri kaner
Broederbond hoewel nie van meet af nie), en die
Anti-Apartheidsbewegings.2 In die agen das van die vermelde
akteurs het hulle almal ‘n gesiglose, karakterlose, klaslose,
geslaglose en raslose werklikheid as ‘n universele strewe3 met
hulle Sosiaal-Darwinistiese ideaal4 van een wêreldregering in
(Tweede insetsel)
6
2 \tab Soos die Anti-Apartheid Movement (‘n frontorganisasie
vir die Mi6, Britse Intelligensiediens), Nasionale Party (NP),
Demokratiese Party (DP), Vryheidsfront (VF),}{\plain \i\f1
Pan Africanist Congress}{\plain \f1 (PAC), }{\plain \i\f1
African National Congress}{\plain \f1 (ANC) en
Suid-Afrikaanse Kommunistiese Party (SAKP), die
Suid-Afrikaanse staatsadministrasie (in besonder die
Departement van Buitelandse Sake, die Weermag se Afdeling
Inligting of voorheen bekend as Afdeling Militêre Inligting en
die Nasionale Intelligensie Agentskap (Binnelands) en die
Suid-Afrikaanse Geheime Diens (Buitelands) of voorheen
bekend as Nasionale Intelligensiediens) en bepaalde kerke
(Anglikaanse kerk met Biskop Desmond Tutu, NG Kerk, onder
leiding van proff. Pieter Potgieter en wyle Johan Heyns, en
pastoor Ray McCauly van die Rema-kerk).
3 \tab Voorstanders van die menseregte-beginsel van gelykheid
in ras, godsdiens, ouderdom en geslag.
4 \tab ‘Sosiaal-Darwinisme is ‘n benaming wat geskiedkundiges
vir die werke van veral Herbert Spencer (1820-1903), die
vader van sosiaal-Darwinisme, voorhou om laasgenoemdes se
opvattings aangaande die evolusie (Darwinisme) van
sosiaal-ekonomiese oorlewing te omskryf. \~Hierdie benaming
kan egter misleidend wees omdat dit blyk dat Darwinisme die
leidende bousteen vir sosiaal-Darwinisme is.
Sosiaal-Darwinisme was met die formulering van Spencer se
beginsel van natuurlike seleksie by wyse van die woorde
}{\plain \i\f1 “survival of \~the \~fittest”}{\plain \f1 , ‘n
bousteen van \~Darwinisme. In soverre dit Spencer se leer)
(Paragraaf gaan weer aan)
gemeen, wat ook die lotgeval van Suid-Afrika was. Dis ‘n
Neo-kolonie van die Verenigde State van Amerika (Pax
Americana).
As ons na die geskiedenis in die Suid-Afrikaanse konteks gaan
kyk, sal ons leer dat hierdie kragte of teenwigte reeds voor die
totstandkoming van die Boererepublieke besig was met hulle
geheime agen das om die Af ri kaner as nasie te vernietig. Verraad
kom reeds so vroeg voor as die be gin van ons geskiedenis van die
Boererepublieke, deurdat verraad Uniale geskiedenis deursuur en
dat die geskiedenis van verraad voltooi word deur die skep van die
Nuwe Suid-Afrika en die deurvoer daarvan. Wie is werklik die
helde en wie is werklik die verraaiers?
Alvorens ons ingaan op hierdie kontroversiële aangeleentheid,
is dit tog belangrik om eers agtergrond te kry oor die geskiedenis
van die hun ker ing na die sogenaamde Nuwe Wêreldorde,
asook die wese en die toekoms daarvan. Ons sal leer dat die
geskiedenis, die wese en die toekoms van die hun ker ing na die
(Derde insetsel)
6 (Neem kennis van die nommers voor-aan elke insetsel)
betref, poog hy met sy leer om ‘n stelsel van ‘n natuurlike
gemeenskap te rekonstrueer met ‘n natuurlike grens tussen die
ekonomie en die politiek. Hy grondves sy leer op die beginsel
van natuurlike seleksie, wat sal verseker dat die samelewing
stadiger groei en op ‘n hoër ontwikkelingspeil sal wees. \~Ten
einde ‘n natuurlike gemeenskap daar te stel bepleit hy ‘n
liberale bestel. \~Hy wys daarop dat die staat in die ordestelsel
beperk moet word tot sulke aktiwiteite soos oorlogvoering.
\~In dié verband word die beginsel van natuurlike seleksie
deurgetrek na die gemeenskappe. \~(Die gemeenskap wat die
beste in staat is om te bly bestaan deur oorlogvoering - as die
wyse van mededinging op oorlewing - sal oorleef as
gemeenskap, terwyl die minder vermagte gemeenskappe sal
disintegreer. \~\~Spencer dig dit toe aan die opkoms van die
state, ten einde die agentskappe vir oorlogvoering te
projekteer.) \~Spencer meen dat ‘n verskynsel soos oorlog by
‘n goedontwikkelde industriële gemeenskap in onbruik sal
raak. \~Dit sal onmiddellik die posisie van die staat in gedrang
bring (want oorlog en staat gaan saam). Uit hierdie
gevolgtrekking lei hy af dat meer (en meer) vryheid aan die
privaatsektor verleen sal word namate industrialisasie
toeneem. \~Spencer het bogenoemde afleiding betreffende
groter vryhede aan die privaatsektor gaan meet aan realiteit
en tot ‘n slotsom gekom dat daar ‘n lys bestaan van
staatsverantwoordelikhede wat onnodig is \~en wat deur die
staat herroep moet word. \~Hy meen dat die meeste wette nie
goed is nie, omdat dit die mededingingsarena se natuurlikheid
versteur. \~Die mededingingsarena sal die beste fungeer as
elke individu toegelaat word om sy privaatbelange sonder
staatsinmenging na te streef. \~Spencer kwalifiseer
laasgenoemde stelsel met twee staatsverantwoordelikhede,
agter die geskiedenis van Suid-Afrika.
NUWE WÊRELDORDE
Die oorsprong van die gedagte van ‘n Nuwe Wêreldorde kom al
oor baie jare. Dit het veral laat in die Middeleeue ‘n sterk Joodse
strewe geword vanweë die intellektuele onderdrukking van die
Joodse gemeenskap deur die Roomse Kerk. Die meeste van die
Jode het sogenaamde Katolieke Jode geword bloot om die vrede te
bewaar. ‘n Welbekende voorbeeld was Michel Nostradamus. Dit
moet begryp word dat sommige Jode as hekse op die brandstapel
verbrand is omrede hulle wondergenesing as gevolg van eeue-oue
kennis vermag het. Die oorsprong van hierdie kennis, die Joodse
Ka ba la, dateer terug na die tyd toe die Joodse volk nog as slawe in
Egipte gewerk het. Eben Meiring wys in sy boek Nostradamus
gister, vandag en môre op bladsy 12 daarop dat: “*n Kerndeel
van die (Joodse) mistieke erfenis is juis die Ka ba la, van die
Hebreeus qabbalah; dié Joodse geheimleer/geheime
wysheid/geheime wetenskap wat terugstrek ‘at least to first-cen -
tury Al ex an dria, that melt ing-pot of the peo ples of the an cient
world, the home of mer chants and schol ars and phi los o phers and
ma gi cians, and Jews who were all these things at once...* Die Ka -
ba la is eers ‘mondeling oorgedra aan sekere uitverkose individue
(volgens die oorlewering allereers deur Mo ses, buite die Tora om),
maar later, waarskynlik van die 7de eeu af, op skrif gestel en veral
gedurende die Middeleeue ontwikkel tot ‘n Mistiek-godsdienstige
leerstelling; elke let ter, skrifteken, woord, getal, ensovoorts van
die Ou Tes ta ment sou ‘n verborge betekenis hê en die
(Vierde insetsel- let weer op na nommer voor-aan)
7
naamlik om toe te sien dat kontrakte afgedwing word en dat
geeneen inbreuk op ‘n ander se regte maak nie. \~Ten einde
mededinging te verseker hou Spencer voor dat die }{\plain \i\f1
“fittest”}{\plain \f1 ondernemers en ekonomiese instellings sal
oorleef, terwyl die }{\plain \i\f1 “unfit”}{\plain \f1 sal
verdwyn. Hy wys daarop dat staatsinmenging (soos
wetgewings betreffende die nywerhede, sanitasie en
veiligheidsaspekte, asook alle bydraes tot welsyn en publieke
onderwys) onnodig is. \~Voorts wys hy daarop dat die druk
van geldeenhede en staatsondernemings soos die poskantoor,
aan die privaatsektor oorgelaat moet word.{\f2 *}
soek die leer na eenwording van die mens met God, kennis omtrent
die verborgenhede en ‘n aardse messianisme...” Die Roomse
Kerk het enersyds die Joodse gemeenskap as ‘n gevaar beskou en
hulle derhalwe onderdruk. Verskeie konings of heersers het
bevele uitgevaardig dat die Jode hulle moet laat doop. Bepaalde
‘uitverkore* Jode het hulle voorgehou as Christene (hulle is ook
bekend as Katolieke Jode) maar het egter hulle Joodse geloof en
gebruike in die geheim voortgesit. ‘n Groot weersin/haat vir die
Christenskap is andersyds by sommige Jode (die Illuminati)
opgebou en tot so mate dat ‘n strewe ontwikkel het om die Chris -
ten dom te vernietig. Manie Maritz wys in sy boek My Lewe en
Strewe op bladsy 120 daarop dat: “...die Joodse rabbi self
sê...”Mar tin Lu ther het geswig voor die invloed van sy Joodse
vriende, en deur Joodse opdrag en geld was sy sameswering teen
die Katolieke kerk ‘n sukses. Ons kan spog daarmee dat ons die
ontwerpers is van Hervorming. Calvyn was een van ons kinders,
van Joodse afkoms en is deur Joodse opdrag en geld aangemoedig
om ‘n skema op te trek vir die Hervorming."
PROTOKOLLE VAN DIE OUDERLINGE VAN SION
Hierdie ‘uitverkore* Jode het oor die eeue heen hulle griewe in
die geheim bewaar in die Protokolle van die Ouderlinge van Sion
(Sionisme). Bepaalde Sioniste in die Jodedom glo deur die eeue
heen dat hulle Messias se koms as hulle Opperbevelvoerder van
wêreldheerskappy afhanklik daarvan is dat hulle regoor die
wêreld versprei moet wees. Om die wêreld vir die koms van die
Joodse Messias voor te berei blyk dit duidelik uit die Protokolle
van die Ouderlinge van Sion dat hulle geen respek het vir die
Christene nie; sommige Jode dink egter die Christene hou hulle op
met ‘n naïewe geloof en kan maklik uitgebuit word. Die gedagte
van ‘gelykheid en broederskap* sou derhalwe die Jodedom op
gelyke vlak plaas met die Chris ten dom en dan sou die Jode vanweë
hulle sterk intellektualiteit die “rulers” van die wêreld word.
Hierdie aanname vind sy beslag in Karl Marx se boek The World
with out Jews.
Die Jode maak ook aanspraak daarop dat hulle God se uitverkore
volk is. Met die koms van die Messias sal hulle die wêreld regeer.
Mike Eksteen meld in sy boek Die Worstelstryd teen die
Wêreldheersers en die Owerhede (p.22-23) dat: “Minder as 10
persent van die Jodedom van deesdae is miskien suiwer uit Is rael.
Dit maak ‘n getal uit van sowat 2 tot 2½ miljoen. Dit is net die stam
van Juda alleen wat Jode genoem word in die Bybel. Die tien
stamme was al ongeveer 100 jaar weg in die verstrooiing na die
8
Noordland vanuit Assirië, voor Juda gegaan het. Die tien stamme
was in geen sta dium van die geskiedenis tot vandag toe Jode nie.
Die Noordland waarheen hulle gegaan het, is ongetwyfeld
Europa, en daarvandaan is hulle verder verstrooi na al die lande
en al die nasies. Die tien stamme het egter in die verborgenheid
gekom deur die wil van God, sodat hulle self nie weet dat hulle Is -
rael is nie.....(p.32-33) Ná die huis van Juda teruggekom het van
die Babiloniese ballingskap — het die Edomietenasies probeer om
die Jode uit te roei. Dit omdat dit bekend geword het dat Yahshua
(Jesus) uit die stam van Juda sou kom en vir ewig oor die wêreld
sou regeer volgens profesieë. Daar was gedurig oorloë, maar God
het Hom oor hulle ontferm soos die meeste van die profete ook
geprofeteer het. In die jaar 127 ‘voor Christus*, maak ‘n nasie
genaamd die Idumiërs, oorlog teen die Judeërs. Die Judeërs
oorwin hulle, en doen toe die gruwelike sonde om ‘n ooreenkoms
of verbond met hulle aan te gaan soos God hulle verbied het in Sy
wet, soos aangeteken in Deuteronómium, 7:2, nl. ‘Jy moet hulle
geheel met die banvloek tref; jy mag geen verbond met hulle maak
nie en hulle nie genadig wees nie.* Die Judeërs verplig toe die
Idumiërs om die ‘Joodse* godsdiens aan te neem; en
daarvandaan staan die Idumiërs toe bekend as Jode. Hulle was
egter Edomiete -Kommuniste van daardie dae. Hulle was gou in
die top posisies van die tempel. Toe Yahshua (Jesus) kom, was dit
hoofsaaklik hulle wat verantwoordelik daarvoor was dat die
‘Jode* Yahshua (Je sus) verwerp het, deur hulle Edomitiese
invloed. Hulle sou dit doen, want hulle was mos uit die diensvolk
van Sa tan. In Young se Con cor dance word ook gesê dat die
Idumiërs Edomiete was. Dit wil sê God se diensvolk sluit toe ‘n
verbond met Sa tan se diensvolk, soos deur God verbied......Dit
bewys duidelik dat hulle (die Idumiërs) nie Judeërs was nie, want
dan sou Yahshua (Je sus) nie so gesê het nie, want volgens die
Bybel en die Woord van God, was Abra ham en Isak en Jakob en die
hele volk van Is rael uit God en God se heilige volk, Sy
eiendomsvolk, Sy erfdeel :* Julle is Myne*, ens. Jeremia. 31:9:*
Ek is vir Is rael ‘n Vader*. Kan dit nou gesien word waar die
Judeërs die groot fout en sonde gedoen het? Omdat hulle Sy wette
nie gehou het nie, wat sê: ‘Julle mag nie met hulle (heidene) ‘n
verbond maak nie, julle mag nie met hulle verswaer nie, julle mag
nie met hulle meng nie.* In die jaar 740 ‘na Christus* het die
Judeërs weer vir die tweede keer die gruwelike sonde gedoen om
‘n verbond te sluit met die Khazare. Dit was ‘n wrede en
oorlogsugtige nasie. Hulle was ‘n kruising tussen die Hetiete
(Turke) wat die geslag van Gam verteenwoordig en ‘n Oosterse
(Mongoolse) volk en het vanaf Kasakstan in die omgewing van
Aralmeer in Suid Rusland weswaarts getrek onder die druk van
die Oosterse volke. Bulan, hulle koning, het gesoek na ‘n
godsdiens vir sy volk, en besluit om die ‘Joodse* godsdiens aan te
neem. Omtrent 4000 van hulle het hulle laat besny en staan
sedertdien bekend as (die ‘haakneus*) Jode. Maar hulle, sowel as
die Idumeërs, kom nie uit die twaalf stamme nie, maar hulle noem
almal hulleself Judeërs (nou Jode genoem) maar lieg. Die
skrywer Authur Koestler het hierdie probleem oorburg deur hulle
‘n dertiende stam te noem. Die boek se naam is The Thir teenth
Tribe. Hierdie mense is egter vandag besig om oor die hele wêreld
te heers deur middel van die geweldige groot geldmag waaroor
hulle beskik en aan al die regerings van die wêreld geld te leen en
sodoende die regerings vas te trek. Hulle kan niemand an ders
wees nie, as die sinonagoge van die Sa tan. Hulle is die stigters
van die Illuminati, van die Verenigde Volke Organisasie. ”
Volgens rekords is die eerste werklike Illuminati organisasie,
Alombrados, gedurende 1520 in Spanje gestig. Dit vergestalt ook
‘n veelvoud van ander liggame, waarvan die Orde van
Rosekruisers een van belangrikste elemente van die Verligting was
wat nog moes kom. Die Orde van Rosekruisers speel tot hede ‘n
belangrike rol in die verligting van die meeste Vrymesselaars.
Hulle eerste groot deurbraak was toe Ol i ver Crom well
(1599-1658) in 1657 geloofsvryheid aan die Jodedom verskaf het.
Die doelstellings van die Illuminati soos gereflekteer uit die
Protokolle van die Ouderlinge van Sion kan as volg opgesom
word:
•Afskaffing van geordende regering;
•Afskaffing van privaat besit;
•Verwerping van patriotisme;
•Afskaffing van die familie, huwelik, moraliteit, asook die
gemeenskaplike opvoeding van kinders, en
•Afskaffing van alle godsdiens.
DIE ROTHSCHILDS EN DIE ILLUMINATI
In 1770 het die Rothschild-familie, die Europese
beroepgeldskieters wat reeds oral in Europa sterk finansiële bates
opgebou het, Weishaupt opdrag gegee om die eeue-oue Protokolle
van die Ouderlinge van Sion te herstel en te moderniseer.
Weishaupt het sy werk op 1 Mei 1776 voltooi en die Illuminati was
amptelik (in Beiers) georganiseer. Volgens Weishaupt is die
Illuminati afgelei van die woord Lu ci fer (Sa tan) en dit beteken die
draers van die lig. In 1784 het die Beierse regering die Illuminati
ontban. In 1786 het die Illuminati sy hoofkwartier na Switserland
verskuif en daarna na Londen en het hulle beplande aksies, soos
die Franse rewolusie, wel plaasgevind. In die 1830*s het
Guiseppe Mazzini, Weishaupt as rewolusionêre leier opgevolg, in
die 1870*s is Mazzini deur Al bert Pike opgevolg en daarna was dit
Adrian Lemmi se beurt.
INFILTRASIE VAN DIE VRYMESSELARY
Die Vrymesselary is reeds in die 1770*s deur Adam
Weishaupt beplan om aangewend te word om sy ideaal
van een wêreldstaatregering daar te stel. John Robison,
‘n Scot tish Rite-Vrymesselaar, bevestig in 1798 in sy boek Proofs
of a Con spir acy to De stroy all Gov ern ments and Re li gions
sodanige beplanning. Robison is vanuit Brittanje deur Weishaupt
na Europa genooi ten einde dit vir die Illuminati moontlik te maak
om die Britse Vrymesselary te infiltreer en te misbruik. Weens die
betrokkenheid van die Franse Grand Ori ent by die Franse
Revolusie, was daar toe reeds empiries genoegsame bewys van die
Illuminati se misbruik van die Vrymesselary. Robison het egter
geskrik en besef dat hy die wêreld moet inlig oor hierdie onsigbare
gevaar. Nietemin slaag die Illuminati tog daarin om die Britse
Vrymesselary te penetreer. By die beoordeling hiervan moet ook
onthou word dat Brittanje op daardie sta dium een van die sterkste
moondhede was. Daarby was die Britse Vrymesselary vanweë
Britse kolonies reeds ‘n wêreldverskynsel. In die 1820*s was die
Illuminati in die VSA reeds binne die Vrymesselary goed
gestruktureer.
11
5 \tab Dr. J.D. Vorster en ds. F.N. van Niekerk wys in hulle
boek }{\plain \b\f1 Die Vrymesselary Ontmasker }{\plain \f1
dat:
}{\plain \i\f1 i.\tab Vrymesselary ondermyn Die Skrif deur sy
valse Skrifbeskouing en dit beteken weer die ondermyning van
die hele Christelik-Afrikaanse leefwyse wat in al sy uitinge
gebou is op die fondament, dat die Bybel as Gods Woord
aanvaar word en wel as die Skrif wat nie gelykstaan of
vervang kan word met enige ander of sogenaamde ‘Heilige
Geskrifte{\f2 *} van enige valse godsdiens nie.
ii. \~Vrymesselary is nie-Christelik van aard in sy algemene
geloofsbeskouinge.
iii. Vrymesselary in sy rituele en literatuur staan ‘n valse
heidene-Joodse godsdiens voor wat die
\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~Christelike godsdiens, sedes,
gewoontes en leefwyse van die Afrikanervolk ondermyn.
iv. Vrymesselary is ‘n vyand van die Skriftuurlike Calvinistiese
godsdiens en leefwyse.
v.\tab Vrymesselary is ‘n godsdiens met bepaalde kultiese
handelinge.
vi. Vrymesselary is kerkondermynend.
vii. Vrymesselary bemoei hulle nie met godsdiens nie.
viii. Vrymesselary ondermyn die erns van die eed soos die
In die 1830*s het Guiseppe Mazzini, Weishaupt as
rewolusionêre leier opgevolg, in die 1870*s is Mazzini
deur Al bert Pike opgevolg en daarna was dit Adrian
Lemmi se beurt. Cuy Curr, W. (1958. Pawns in the Game.)
wys daarop dat Al bert Pike (1809-1891) in 1871 in ‘n skrywe aan
Guisepe Mazzini (1805-1872) ‘n militêre plan vir wêreldoorloë
geopenbaar het. Beide was Vrymesselaar. Vervolgens meld Cuy
Curr, W. op p.xv :
“Pike*s plan was as sim ple as it has proved ef fec tive. He
re quired that Com mu nism, Na zi ism, Po lit i cal Zi on ism, and other
internasional move ments be or ga nized and used to forment the
three global wars and the three ma jor rev o lu tions. The First Wolrd
War was to be fought so as to en able the Illuminati to over throw the
pow ers of the Tzars in Rus sia and turn that coun try into the strong -
hold of Athe is tic-Com mu nism. The dif fer ences stirred up by
agentur of the Illuminati be tween the Brit ish and Ger man Em pires
were to be used to fo ment the war. Af ter the war ended, Com mu -
nism was to be built up and used to de stroy other gov ern ments and
re li gions. World War Two, was to be formented by us ing the dif -
fer ences be tween Fas cists and Po lit i cal Zi on ists. This war was to
be fought so that Na zi ism would be de stroyed and the power of Po -
lit i cal Zi on ism in creased so that the soveign state of Is rael could be
es tab lished in Pal es tine. Dur ing world war two In ter na tional
Com mu nism was to be built up un til it equalled in strenght that
united Chris ten dom. At this point it was to be con tained and kept
in check un til re quired for the fi nal so cial cat a clysm.....World War
Three is to be formented by us ing the dif fer ences the agentur of the
Illuminati stir up be tween Po lit i cal Zi on ists and the lead ers of the
12
Christelike Sedeleer ons dit voorstel.
ix. Vrymesselaars diskrimineer teen nie-Vrymesselaars.
x. Vrymesselary met sy ede verleen hom tot pogings tot
ernstige misbruik by ons regstelsel.
xi. Vrymesselaars-ede mislei en bedreig mense.
xii. Dit kan nie anders as om die leefwyse, sedes en tradisies
van die Afrikaner te ondergawe nie, want van die duisende
Afrikaner-Vrymesselaars word verwag om hul “verligte idees”
in die volkslewe uit te dra.\tab
xvii. \~Vrymesselary neig na ‘n wêreldkerk, wêreld-vaderland,
wêreldregering en wêreldburgerskap.}{\plain \f1 \tab \~\~
xiii Vrymesselaarsrituele verkondig ‘n wêreldburgerskap.
xiv. Vrymesselary is staatsondermynend.
xv. Vrymesselary beplan moorde en voer dit ook self uit.
xvi. Amerikaanse en Suid-Afrikaanse Vrymesselary het ‘n noue
geestesverwantskap.
that Is lam (the Arab World in clud ing Moham med an ism)
and Po lit i cal Zi on ism (in clud ing the State of Is rael) will
de stroy them selves while at the same time the re main ing
na tions, once more di vided against each other on this is -
sue, will be forced to fight them selves into a state of com -
plete ex haus tion phys i cally, men tally, spritually and
eco nom i cally....On Au gust 15, 1871, Pike told Mazzini
that af ter World War Three is ended, those was as pire to
un dis puted world dom i na tion will pro voke the great est
so cial cat a clysm the world has ever known.”
Ter bevestiging van die Illuminati wys ons graag op ‘n aanhaling
uit B.M. Schoeman in sy boek Die Geldmag SA se onsigbare
regering op bladsy 17 waarin hy daarop wys dat: ‘Prof. Carroll
Quigley is baie uitgesproke hieroor (Illuminati) in sy
merkwaardige boek, Trag edy and Hope, wat ‘n aantal jare
gelede verskyn het. Wat sy stellings so belangrik maak, is die feit
dat die geliefkoosde etiket van “regse fanatikus”, wat die linkses
so maklik om die nek hang van enigiemand wat dit durf waag om
aan dié net te roer, nie in Quigley se geval aangewend kon word
nie. Jare lank was hy in die sentrum van hierdie linkse magte en dit
is met die kennis wat hy as ‘n vertroueling van dié magte opgedoen
het, dat hy sy belangrike werk die lig laat sien het. “There does ex -
ist,** skryf Quigley op bl. 956, ”and has ex isted for a gen er a tion,
an in ter na tional An glo phile net work which op er ates, to some ex -
tent, in the way the rad i cal right be lieves the Com mu nists act. In
fact, this net work which we may iden tify as the Round Ta ble
Groups, has no aver sion to co-op er at ing with the Com mu nists or
any other, and fre quently does so." Prof. Quigley maak dié
onthulling nie omdat hy die “An glo phile net work” vyandiggesind
is nie. Hy sê in dieselfde paragraaf: “I know of the op er a tions of
this net work be cause I have stud ied it for twenty years and was
per mit ted for two years in the early 1960*s to ex am ine its pa pers
and se cret re cords. I have no aver sion to it or to most of its aims.*
Huidiglik vergestalt die Illuminati se strewe na
wêreldoorheersing in Pax Americana wat uit Pax Bri tan nica
voortgeplant is. Beide imperiale vorms strewe die verengelsing
van die wêreld na. Ons skenk hieraan aandag in die volgende
hoofstuk.
HOOFSTUK TWEE
DIE HUIDIGE WESE VAN DIE ILLUMINATI:
PAX BRITANNICA EN PAX AMERICANA
INLEIDING
‘n Globale poging wat terug dateer na veral Junie 1877 toe die
homoseksueel Cecil J. Rhodes (1853-1902) aansluit by die Britse
vrymesselary en hy die “god fa ther” van Pax Bri tan nica word.1
Pax Bri tan nica (wêreldvrede onder die Britse heerskappy) was ‘n
ideal van Rhodes. Rhodes is as stu dent aan die Ox ford
Universiteit deur die Vrymesselaar John Ruskin (1819-1900),
beïnvloed om Britse heerskappy regoor die wêreld te bevorder.
STRUKTUUR VAN DIE NUWE GESIG VAN DIE
ILLUMINATI - THE ROUND TABLE
As Vrymesselaar het Rhodes met ander Vrymesselaars (w.o.
Lord Rothschild) meegewerk om bepaalde subversiewe strukture
in die geheim sedert Januarie 1891 daar te stel om die Britse
15
1 \tab Flint, J.E. 1974. }{\plain \b\f1 Cecil Rhodes}{\plain \f1 .
Little (VSA), Brown & Company.p.23-33. \~
16
rasmeerderwaardigheid ten toon te stel.2 Gary Al len3 wys in syboek None Dare Call it Con spir acy daarop:
‘*The Round Ta ble or ga ni za tion (huidige vorm van die
Illuminati) in Eng land grew out of the life-long dream of gold and
di a mond mag nate Cecil Rhodes for a new world or der.....Cecil
Rhodes* com mit ment to a con spir acy to es tab lish World Gov ern -
ment was set down in a se ries of wills de scribed by Frank Aydelote
in his book Amer i can Scholships....It should be noted that the
orig i na tor of this type of se cret so ci ety was Adam Weisthaupt, the
2 \tab Quigley, C. 1974. }{\plain \b\f1 Tragedy and
Hope}{\plain \f1 . Hollywood, Angriff Press. p.130-1: }{\plain
\i\f1 “These purposes centered on his desire to federate the
English-speaking peoples and to bring all habitable portion of
the world under their control.” }{\plain \f1 Flint, J.E. 1974.
p.31 : }{\plain \i\f1 “Once England absorbs ‘the greater part
of the part of the world{\f2 *}, war will cease and history
become fulfilled. \~He then comments on the Jesuits and
asserts that his coming induction into freemasonry suggestd to
him the ‘plan{\f2 *} - a secret society to support the British
Empire, recover the United States of America, and weld the
Anglo-Saxons into one empire.....the elaboration of the plan
for a secret society..., like the Jesuit order, ...supported by men
of wealth, attracting and even educating men of talent without
means, placing its members in all the colonial legislatures,
feeding and acquiring ownership of newspapers (‘for the the
press rules the mind of the people{\f2 *}), working all the time
secretly for the consolidation and expansion of the British
Empire and the recovery of the United States.” }{\plain \f1 Op
p.32 haal Fint aan uit Rhodes se testatament: }{\plain \i\f1
“....the establishment, promotion and development of a Secret
Society, the }{\plain \i\ul\f1 true aim and object whereof shall
be the extension of British rule throughout the world, the
perfecting of a systems of emigration from the United Kingdom
and colonization by British subjects of all lands wherein the
means of livelihood are attainable by energy, labour and
enterprise, and especially the occupation by British
settlers}{\plain \i\f1 }{\plain \i\ul\f1 of the entire Continent of
Africa, the Holy Land, the valley of the Euphrates, the Islands
of Cyprus and Candia, the whole of South America, the islands
of the Pacific not heretofore possessed by Great Britain, the
whole of the Malay Archipelago, the seaboard of China and
Japan, the ultimate recovery of the United States of America as
an integral part of the British Empire, the consolidation of the
whole Empire, the inauguration of a system of Colonial
Representation in the Imperial Parliament which may tend to
weld together the disjointed members of the Empire, and
finally the foundation of so great a power as to hereafter
render wars impossible and promote the best interests of
humanity}{\plain \i\f1 .” }{\plain \f1
3 \tab Allen,G. 1972. }{\plain \b\f1 None Dare Call it
Conspirarcy}{\plain \f1 . California, Concord. p.79-83.
17
mon ster who founded the Or der of Illuminati on May 1, 1776, forthe pur pose of con spir acy to con trol the world....The ‘se cret so ci -
ety* was or ga nized on the con spir a to rial pat tern of cir cles within
cir cles. Pro fes sor Quigley informs us that the cen tral part of the
‘se cret so ci ety* was es tab lished by March, 1891, us ing
Rhodes*money. The or ga ni za tion was run for Rothschild by Lord
Al fred Milner, dis cussed in the last chap ter as a key fi nan cier of the
Bolshevik rev o lu tion. The Round Ta ble worked be hind the scenes
at the high est lev els of Brit ish gov ern ment, in flu enc ing for eign
pol icy and Eng land*s in volve ment and con duct of World War 1.**
Quigley4 brei in sy boek The An glo-Amer i can Es tab lish ment:
From Rhodes to Cliveden uit oor The Round Ta ble-groep se
interne strukture en hulle invloed:
‘*At pres ent we need only point out that the three (Cecil Rhodes,
Wil liam T. Stead en Reginald Baliol Brett - Lord Esher) drew up a
plan of or ga ni za tion for their se cret so ci ety and a list of orig i nal
mem bers. The plan of or ga ni za tion pro vided for an in ner cir cle, to
be known as “The So ci ety of the Elect,” and an outer cir cle, to be
known as “The As so ci a tion of Helpers.” Within The So ci ety of the
Elect, the real power was to be ex er cised by the leader, and a
“Junta of Three.”.....This or ga ni za tion has been able to con ceal
its ex is tence quite suc cess fully, and many of its most in flu en tial
mem bers, sat is fied to pos sess the re al ity than the ap pear ance of
power, are un known even to close stu dents of Brit ish his tory. This
is the more sur pris ing when we learn that one of the chief meth ods
by which this Group works has been pro pa ganda. It plot ted the
Jameson Raid of 1895; it caused the Boer War of 1899-1902; it set
up and con trols the Rhodes Trust; it cre ated the Un ion of South Af -
rica in 1906-1910.*
DIE OPKOMS VAN PAX AMERICANA
Pax Americana (wêreldvrede onder die Amerikaanse
heerskappy) is ‘n gedagte wat van Pax Bri tan nica afgelei is. Kort
voor Rhodes se dood het hy sy goedkeuring aan ‘n
mede-Vrymesselaar, Wil liam Stead (1849-1912) verleen om Pax
Bri tan nica na Pax Americana te wysig.5 Die wesenlike verskil
4 \tab Quigley, C. 1981. }{\plain \b\f1 The Anglo-American
Establishment: From Rhodes to Cliveden}{\plain \f1 . New
York, Books In Focus. p. 3-5.
5 \tab Quigley, C. 1974. }{\plain \i\f1 Supra. }{\plain \f1 p.133:
}{\plain \i\f1 “From 1884 to about 1915 the members of the
tussen hierdie heerskappyvorme is dat Pax Bri tan nica die BritseBlanke-ras vooropstel, terwyl Pax Americana met sy
multinasionale gelaat rasse, geslag, ouderdom en godsdiens gelyk
stel. Die multinasionalisme het die internasionale geldmag
saamgesnoer om nie-rassigheid en/of nie-godsdienstigheid in die
ekonomiese en politieke arena in te lyf. Dit was ook die ba sis
waarop sakelui reg oor die wêreld saamgesnoer is ongeag hulle
kleur, godsdiens, geslag en ouderdom. ‘n Tipiese
Vrymesselaar-konsep. Hoewel die multinasionalisme as ‘n
konsep juis sy wese binne die VSA het, was die integrasieproses
aanvanklik tot die Blanke rasse beperk. Sedert die stigting van die
Na tional As so ci a tion for the Ad vance ment of Col oured Peolpe
(VSA) in 1909 is daar gepoog om rassevermenging uit te brei na
Nie-Blankes toe. Dit is opgevolg met die skrywe van ‘n toneelstuk
“The Melting Pot** deur Is rael Zangwell in 1910 en die stiging
van die Anti-Def a ma tion League van B*nai B*rith in 1913 as
geheime polisie oor die rasvermeng-ingsproses. Volgens Frans
Alberts in sy boek Blik op die Toekoms op bladsye 10 tot 11 is
hierdie uitbreiding van multinasionalisme gevolg deur die
Illuminati om die blanke minderheidsdominasie te vernietig.
Pax Americana het nie onmiddellik aanklank gevind nie.
Blanke imperialisme en nasionalisme was steeds ‘n te sterk el e -
ment van die Neëntiende-Eeuse Wêreldorde. Die
Neentiende-Eeuse Wêreld Orde is gekenmerk deur industriële
imperialisme (moederlande/industriële moondhede en hulle
onderskeie kolonies). Die industiele imperialisme het tot gevolg
gehad dat die wêreld in ‘n driedelige verdeling gerealiseer het,
naamlik ‘n industriële kern (goed-geïntegreerde nasie-land, hoë
industriële ontwikkelingspeil, sterk nasionale gevoel), semi- of
18
}{\plain \f1 (Rhodes-Milner) }{\plain \i\f1 group worked
valiantly to extend the British Empire and to organize it in a
federal system. They were constantly harping on the lessons to
be learned from the failure of the American Revolution and the
success of the Canadian federation of 1867, and hoped to
federate the various parts of the empire as seemed feasible,
then confederate the whole of it, with the United Kingdom, into
a single organization. \~They also hoped to bring the United
States into this organization to whatever degree was possible.
\~}{\plain \i\ul\f1 Stead was able to get Rhodes to accept, in
principle, a solution which might have made Washington the
capital of the whole organization or allow parts of the empire
to become states of the American Union}{\plain \i\f1 .”
}{\plain \f1 \~\~
6 \tab Brittanje, Frankryk, Duitsland, België en die VSA.
agrariese-periferie (vroeë fase van industrialisasie en nie goedontwikkelde nasionale gevoel nie) en periferie (geen industriële en
agrariese ontwikkeling nie). Die imperiale moondhede het met
mekaar meegeding. Die dryfkrag agter die mededingende
verhoudings was ‘n gees van magsdemonstrasie wat uitgegroei het
in die vorm van pan-nasionalisme. In Brittanje is daar nie alleen in
die meerderwaardigheid van die An gel-Sanksiese ras geglo nie,
maar is daar ook aanvaar dat dié ras deur Goddelike bestemming
tot heersersras op aarde uitverkies is. Die Franse was weer oortuig
van die onoortreflike verdienste van die Gallies-Romaanse
kultuur en het dit as hul heilige verantwoordelikheid beskou om
hul taal en kultuur aan die ander volke van die wêreld oor te dra.
Die Duitsers het dit as vanselfsprekend aanvaar dat die Germaanse
of Ariese ras ‘n leidende rol in die lotgevalle van die
wêreldgeskiedenis moes speel.
Die aggressiewe en uittartende optrede van nasionale state in ‘n
magspolitiese spel van militarisme, mededingende alliansies,
geheime diplomasie, ekonomiese imperialisme en nasionalisme
het gelei tot die Eerste Wêreldoorlog. Dit het oor niks minder
gegaan as om kontrole oor die wêreldekonomie te verkry nie.
Aanvanklik was Brittanje, Frankryk en Rusland aan die eenkant en
Duitsland en Oostenryk-Hongarye aan die ander kant. Mettertyd
het Italië en Ja pan by die Brits-Franse kant aangesluit en die
Ottomaanse Ryk by die Duitse kant. Eers nadat die Verenigde
State van Amerika in 1917 aan die Brits-Franse kant tot die stryd
toegetree het, is die oorwinning aan die Brits-Franse kant besorg.
Teen 1917 was die Russiese staat só vernietig deur die oorlog dat
die verouderde en uiters kwesbare dinastie deur die Bolsjewistiese
revolusie omvergewerp kon word. Volgens die Blouboek van
Sowjet-Rusland is in die proses meer as 1,7 miljoen mense
vermoor. Manie Maritz wys in sy boek My Lewe en Strewe op
bladsye 206 tot 208 daarop dat volgens ‘n verslag van die Geheime
Diens van die Verenigde State van Amerika is daardie rewolusie
deur die Illuminati (oorwegend Joods) aangeblaas en gefinansier.7
19
7 \tab Die }{\plain \i\f1 Illuminati }{\plain \f1 is derhalwe sterk
Joods en kan dit ook verklaar hoekom Karel Marx (‘n Jood),
netsoos Lenin en Trotsky, ook Vrymesselaars was. \~Hierdie
here was net soos hulle voorgeslag sterk anti-christelik
ingestel. \~Vervolgens wys Manie Maritz op die volgende:
}{\plain \b\i\f1 Seksie 1}{\plain \i\f1 : Gedurende Februarie
1916, was dit vir die eerste keer ontdek dat ‘n rewolusie in
Rusland aan die broei was. \~Dit was ontdek dat die volgende
The Round Ta ble-groep (Illuminati) het na die EersteWêreldoorlog sy struktuur vergroot ten einde Pax Americana te
persone, sowel as die Bank wat genoem is, besig was met
hierdie werk van verwoesting: Jood Jakob Schiff, Jood
Guggenheim, Jood Max Breitung, en die Joodse Bankiers
Kuhn, Loeb en Kie, van wie die volgende persone die
direkteure is: Jacob Schiff, Feliz Warburg, Otto Kuhn,
Mortimer Schiff, S.H. Hanauer. \~Almal van hulle is Jode.
\~(Daar bestaan geen twyfel dat die Russiese Rewolusie, wat
‘n jaar na hierdie informasie verkry was, uitgebreek het,
opgestook en aan die gang gesit was deur duidelike Joodse
invloed nie. Jacob Schiff en ‘n publieke verklaring gemaak in
April 1917 dat dit aan sy finansiële hulp te danke was dat die
Rewolusie suksesvol van stapel geloop het). \~
}{\plain \b\i\f1 Seksie 2}{\plain \i\f1 : In die lente van 1917 het
‘n Jood Jakob Schiff begin om die Jood Trotsky Braunstein
van fondse te voorsien om die rewolusie in Rusland te stig. Die
\~New York dagblad }{\plain \b\f1 Forward}{\plain \b\i\f1
}{\plain \i\f1 wat ‘n Joodse Bolsjewistiese orgaan is, het ‘n
bedrag gegee vir dieselfde doel. \~Die Jood Max Warburg het
fondse aan Trotsky en Kie gestuur deur die omweg van
Stockholm. \~Hulle was verder voorsien van fondse wat deur
die ‘Westphalim-Rhineland Syndicate{\f2 *} gestuur was.
\~(Die ‘Westphalim-Rhineland Syndicate{\f2 *} is ‘n
belangrike Joodse onderneming.) \~Verder het ‘n ander Jood
Olaf Aschburg van die ‘Nya Banken{\f2 *} van Stockholm, en
die Jood Govotovsky - wie se dogter met Trotsky getroud is -
vir hulle fondse gestuur. \~(Joodse kapitaliste sluit by die
kommuniste aan. So het die kommunikasie begin tussen die
Joodse multi-miljoeners en die Joodse Proletariaat.)
}{\plain \b\i\f1 Seksie 3}{\plain \i\f1 : In Oktober 1917 het die
rewolusie in Rusland plaasgevind en dit is daaraan te wyte dat
sekere Sowjet-organisasies die bestuur van die Russiese volk
ondersteun.8 Lionel Curtis, ‘n lid van Milner se Kin der gar -ten, is die taak opgedra om die struktuur van die The
Round Ta ble-groep met ‘n front-organisasie in Brittanje en elke
do min ion uit te brei. In 1919 is die groep se sleutel front, die In sti -
tute of In ter na tional Af fairs, in Parys, Frankryk gestig. In
Brittanje is die front bekend as die Royal In sti tute of In ter na tional
Af fairs en in die Verenigde State van Amerika as die Coun cil on
For eign Re la tions. Later was die plan gewysig om aan elke front
sy eie outonomiteit te gee, omrede dit onwys sou wees om ‘n
enkele instituut met takke op te rig. Hierdie front-organisasies het
toenemend wêreldwyd invloedryk geword om The Round Ta -
ble-groep se hoofoogmerk van ‘n nie-rassige Nuwe Wêreldorde te
verwesenlik.
9
COUNCIL ON FOREIGN RELA TIONS
Die Coun cil on For eign Re la tions is tot op hede die hoeksteen
van die Illuminati en ook die bronaar van die huidige geheime
netwerk in die Anglikaanse wêreld. Dit is ‘n internasionale kliek
van soortgelyke fronte in ander dele van die wêreld, sakelui,
21
oorgeneem het. \~In die Sowjette het die volgende persone,
almal Jode, hulle baie merkwaardig gemaak : Lenin
(Ulianoff); Trotsky (Bronstein); Steskloff (Nakhames); Martoff
(Zederbaum); Zinovieff (Appelbaum); Kameneff (Rosenfeld);
Dan (Gaurevitch); Garetsky (Furstenberg); Parous
(Helphand); Nritsky (Padomitsky); Larin (Lurge); Bohrin
(Nathauson); Martinoff (Zibar); Bogdanoff (Zilberstein);
Garin (Garfeld); Suchanoff (Gimel); Kemmelff (Goldman);
Sagersky (Krochmann); Riazanoff (Goldenbach); Solutzeff
(Bleichmann); Paitritzky (Ziwin); Axelrod (Orthodix);
Glasunoff (Schultze); Zuriesain (Weinstein); Lapinsky
(Loewensohn)....
}{\plain \b\i\f1 Seksie 4}{\plain \i\f1 : Die Jood Paul Warburg
was in aktiewe verband met sekere andere berugte Bolsjewiste
in die Verenigde State. \~Hy was ‘n lid van die Federale
Reserwe Raad.{\f2 *}}{\plain \f1 \~Dit is opvallend dat van
die name wat in die verslag gepubliseer is ook name was wat
lede was van }{\plain \i\f1 The Round Table-}{\plain \f1 groep.
\~\~
8 \tab }{\plain \i\f1 Pax Americana }{\plain \f1 is finansiële
gesteun deur die Rhodes Trust, Beit-broers, Abe Bailey,
\~Carnegie Trust, J.P. Morgan, Whitney-familie, Astor-familie
(wat aanvanklik die tydskrif, }{\plain \i\f1 The Time}{\plain \f1
, besit het), en die Rockefeller-familie. \~
9 \tab Die internasionale geldmag, w.o. die Warburg-familie,
die Rothschild-familie, Harry Oppenheimer en Anton Rupert,
ondersteun hierdie ideaal. Hierdie ideaal word naarstigtelik
bevorder deur \~die }{\plain \i\f1 Rotary}{\plain \f1 , die
}{\plain \i\f1 Lions}{\plain \f1 }{\plain \i\f1
International}{\plain \f1 en die }{\plain \i\f1 Boy
Scouts}{\plain \f1 as enkele belangrike voorbeelde.
politici en burokrate, wat aanmekaar gebind word deur die strewena wêreldwye mag en die persoonlike voordeel wat dit vir die
onderskeie lede inhou. Hierdie strewe moet verwesenlik word met
die groot rykdomme wat hulle bekom het. Vandag is dit ‘n ope
geheim dat die front-organisasies tot ‘n groot mate afgestem is
daarop om wêreldwyd die politici en burokrasieë te beïnvloed om
bepaalde beleidsrigtings te beïnvloed. In die Suid-Afrikaanse
konteks het hulle bekende Afrikaners soos John Vorster, Lang
Hendrik van den Bergh, Anton Rupert, Niek Diederichs, Pik
Botha, F.W. de Klerk, Wimpie de Klerk, Sampie Terreblanche en
andere verswelg.
Da vid Rockefeller het vanaf die laat dertigerjare die prominente
“god fa ther” van Pax Americana geword. Dave Rockefeller se
Chase Matthatan Bank en al die Rockefellers se “foun da tions”
werk doelgerig om die ideal van Pax Americana te bereik.
Derhalwe word Dave Rockefeller een van die wêreld se mees
invloedryke persone. An thony Sampson in sy boek The Mon ey -
lender - Bankers and a World in Tur moil brei uit oor die rol van
Dave Rockefeller:
‘*(Dave) Rockefeller was am bi tious in the in ter na tional arena,
and he and his (Chase Manhattan) bank had be come in creas ingly
closely as so ci ated with the Coun cil on For eign Re la tions in New
York, which in the late for ties be came less dom i nated by the Mor -
gan in ter ests, and more by the Rockefellers. Da vid*s fa ther gave
large sums to the Coun cil : in 1953 McCloy (wie in die diens van
die Rockefellers was) be came chair man of the Coun cil at the that
he took over the Chase, and in 1969-70 Da vid also suc ceeded to
both jobs. Da vid was also a founder in 1954, with Prince
Bernhard and oth ers, of the Bilderberg Con fer ences which once a
year brought to gether west ern pol i ti cians, bank ers and busi ness -
men (die skepper van die Europese Gemeenskapsmark); and in
1972 he ini ti ated the Tri lat eral Com mis sion, it self closely linked
with the Coun cil, which brought to gether lead ers in Amer ica, Eu -
rope and Ja pan, with Zbigniew Brzezinski as its sec re tary.**
VERSET TEEN DIE OPKOMS VAN PAX AMERICANA
Terwyl die Kontemporêre Wêreldorde (1914/45...) deur ‘n
redelik omvattende denkrevolusie voorberei is, is die struktuur
van die Neëntiende-Eeuse Wêreldorde (1770/1815-1914) deur
geweld van twee wêreldoorloë, verskeie revolusies, politieke
onstabiliteite en ‘n ernstige depressie afgebreek. Daar was te veel
weerstand gebied teen die ondergang van die Neëntiende-Eeuse
orde en die opkoms van die Komtemporêre Wêreldorde. Dit is
opvallend dat Nasionale bewegings veral te velde getrek het teen
die “freethinkers”, Jode, geldmag en Vrymesselary. Daar is etlike
voorbeelde, waarvan Henry Ford se The In ter na tional Jew*s
Prob lem (vier vol umes) en Adolf Hilter se Meine Kampf van die
belangrikste werke is.10 Hierdie weerstand is tot ‘n groot mate
lam gelê deur die armoede van die Groot depressie van die 1930*s
en die vernietiging van die twee wêreldoorloë. Sampie
Terreblanche11 meen in sy boek Die Word ing van die Westerse
ekonomie dat die Verenigde State Van Amerika direk na die Eerste
Wêreldoorlog nie sy rol in wêreldpolitiek kon definieer nie.
Vervolgens wys hy op die volgende:
“Die Neëntiende-eeuse Wêreldorde het tot ‘n einde be gin kom
met die uitbreek van die Eerste Wêreldoorlog, maar was eers teen
die einde van die Tweede Wêreldoorlog finaal afgeloop....Die
sosiale en ekonomiese span ning van die oorlog was so groot dat
dit onmiddellik na die oorlog bykans tot ‘n ineenstorting van die
kapitalistiese wêreldorde gelei het. Vanweë die Kommunistiese
Revolusie van No vem ber 1917 het Rusland hom van die
wêreldekonomie onttrek en ‘n beleid van isolasie be gin volg.....Ná
die oorlog het...slegs Brittanje en Frankryk hul sta tus as
kernlande behou, maar laasgenoemde twee was so geknak deur
die oorlog dat hulle nie langer die vaste en saambindende sentrum
van die wêreldekonomie kon wees soos wat veral Brittanje in die
Neëntiende-eeuse Wêreldorde was nie. Die enigste industriële
kernland wat ná die oorlog die ekonomiese en militêre kapasiteit
23
10 \tab Ooreenkomstig Pike se drie wêreldoorlogplan en meer die
Tweede Wêreldoorlog was beide Adolf Hilter en Henry Ford
rolspelers vir die }{\plain \i\f1 Illuminati.}{\plain \f1
\~}{\plain \i\f1 “World War Two, was to be fomented by using
the differences between Fascists and Political Zionists. \~This
war was to be fought so that Naziism would be destroyed and
the power of Political Zionism increased so that the soveign
state of Israel could be established in Palestine.” \~}{\plain \f1
Tydens Trosky \~se werwingspoging in die Verenigde State van
Amerika kan ons duidelik sien dat Ford een van die donateurs
was van die \~Bolsjewistiese revolusie. \~Ironies genoeg hou
Nostradamus Hilter voor as die }{\plain \i\f1 ‘tweede
anti-chris{\f2 *}. \~}{\plain \f1 Dit was inderdaad so dat die
Britte en die Amerikaners in hulle propaganda teen Hilter hom
uitgekryt het as ‘n}{\plain \i\f1 ‘anti-Chris{\f2 *}}{\plain \f1 .
\~Hulle het die gewone mense laat glo ons moet Hilter stop
anders is die Christendom in die slag. \~Daar is ‘n skool wat
glo dat Nostradamus se voorspellings die Joodse Protokolle
rugsteen . \~Hieroor het ons \~bitter min kennis en laat ons
ons nie hieroor uit nie.
11 \tab Terreblanche, S.J. 1980. }{\plain \b\f1 Die Wording van
die Westerse ekonomie}{\plain \f1 . Pretoria, Academica.
p.135-136.
gehad het om die saambindende sentrum van ‘n (nuwe)wêreldorde te word, was die VSA. Maar die VSA het klaarblyklik
nog nie oor die geestelike volwassenheid vir so ‘n rol beskik nie en
het verkies om hom, in ooreenstemming met die Mon roe-leer, van
die Europese probleme te onttrek. Die feit dat sowel die VSA as
Rusland hulle van Wes-Europa ‘onttrek* het, het die skyn geskep
wat nie alleen die voortbestaan van die wêreldorde bedreig het
nie, maar beslis verantwoordelik was vir die groot mate van
politieke en ekonomiese onstabiliteit wat op sowel nasionale as
internasionale vlak in die tussen-oorlogse jare ondervind is en
uiteindelik op die Tweede Wêreldoorlog uitgeloop het.”
Die Tweede Wêreldoorlog was direk veroorsaak deur
nasionalisme en imperialisme. Italië het Abessinië (Ethiopië)
verower; Nazi-Duitsland het sy Derde Ryk in veral Oos-Europa
be gin uitbrei en Ja pan het dele van Sjina geannekseer. Meer lande
en mense was betrokke by die oorlog as die Eerste Wêreldoorlog.
Die vernietigende effek daarvan was veel groter as gevolg van die
bombardering van stede. Pro pa ganda het tydens die oorlog en na
die oorlog ‘n groter rol gespeel. Internasionale politiek is
gepolariseer. Die Tweede Wêreldoorlog het finaal die einde van
die Neëntiende-Eeuse Wêreldorde ingelei. Die Eurosentriese
wêreld is finaal vernietig. Ná die oorlog het die VSA en
Sowjet-Rusland as die twee grootste kragpunte in die wêreld na
vore getree.
VERENIGDE NASIES
Pax Americana het in Junie 1945 werklike beslag gekry toe die
Amerikaners daarin geslaag het om die wêreld daarvan te oortuig
dat internasionale vrede deur die stigting van die Verenigde Nasies
(VN) bevorder kan word. Die Amerikaanse regering en geldmag
(meer spesifiek die Coun cil on For eign Re la tion) het saam gewerk
om die Verenigde Nasies te stig.12 Die stigting van die
VerenigdeNasies het die fi nale einde van die Neëntiende Eeuse
Wêreldorde (1770/1815-1914) met industriële imperialisme en
die Britse heerskappy (Pax Bri tan nica) beteken. Dit was die be gin
van die Kontemporêre Wêreldorde en Amerikaanse heerskappy
(Pax Americana). Die Verenigde State van Amerika het by
Brittanje die rol as Westerse samebindende faktor oorgeneem. Die
Verenigde State van Amerika het aanvanklik ‘n verskuilde agenda
gevolg om sy leierskap in die Vrye Wêreld subtiel te demonstreer.
24
12 \tab Smoot, D. 1978. }{\plain \b\f1 The Invisible
Government}{\plain \f1 . Boston, Western Islands. p.8-10
Die Kontemporêre Westerse Orde was ‘n resultaat van ‘nkombinasie van nuwe intellektuele strominge, tegnologiese (en
industriële) en organisatoriese vooruitgang. Reeds vroeg in die
twintigste eeu het die intellektuele kringe van The Round Ta -
ble-groep gepoog om meer konkrete inhoud aan die gelykheidsen
broederskapsideale van die Franse Rewolusie (die opkoms van
die republiekgedagte) en die Amerikaanse Vryheidsoorlog
(opkoms van Handves of Akte van Menseregte) te gee.13 Hierdie
ideale vergestalt in die wese van die Kontemporêre Wêreldorde
(bedoelende die Vrye Wêreld) en Pax Americana. Die stigting van
die Verenigde Nasie het die be gin van die Kontemporêre
Wêreldorde ingelyf. Hierdie nuwe orde word tot laat in die 1980*s
gekenmerk deur ‘n drieledige verdeling van die Eerste- (ou
kernlande met die Verenigde State van Amerika as
Supermoondheid), die Tweede-(Kommunistiese Blok met
Rusland as kern) en die Derdewêreldlande (ou koloniale gebiede).
KOUE OORLOG TUSSEN DIE WESTE EN DIE OOSTE
Die Verenigde State van Amerika en die Sowjetunie het in 1946
relatief gunstige betrekkinge gehandhaaf. Die betrekkinge het
daarna versleg. Die Verenigde State van Amerika het sy magte
ontwapen Die Sowjetunie het egter sy groot weermag instand
gehou en het die Westerse moondhede se pleidooi om die
Sowjetmagte uit Oos-Europa te onttrek, geïgnoreer. Die ‘Koue
Oorlog* tussen die Sowjetunie en sy Oos-Europese satellietstate
teen die demokratiese moondhede van die Weste was in volle
gang.14 Kommunisme het ook vinnig dwarsoor die wêreld
25
13 \tab Die Gelykheidsbeginsel soos beliggaam in die Konstitusie
van die VSA voortspruitende uit die Amerikaanse
Vryheidsoorlog kan tesame met die liberialisme van die
Franse Rewolusie bestempel word as van die grootste suksesse
van Vrymesselary. \~Dit is \~vandag ‘n ope geheim dat die
Vrymesselaars die Franse en die Amerikaanse
Vryheidsheidsoorlog aangeblaas het. \~Die VSA met sy
aangedrewe imperialistiese filosofie van }{\plain \i\f1 Pax
Americana }{\plain \f1 (om wêreldvrede onder die
Amerikaanse vlag met die gelykheidsbeginsel van demokrasie
binne ‘n kapitalistiese stelsel te bevorder) het juis veral steun
by bepaalde Vrymesselaarkringe geniet. Hierdie filosofie van
die gelykheidsbeginsel bevorder ook die klimaat om die basis
van Vrymesselary wêreldwyd te verstewig en bepaalde
Vrymesselaargroepe nader aan mekaar te bring.
14 \tab Hertzog,A. }{\plain \b\f1 Waarheen Suid-Afrika?
\~Oproep tot die Stryd}{\plain \f1 . \~Innedale, Sigma
Pers.p.9:}{\plain \i\f1 “Dit was hierdie CFR-amptenare
versprei en het dié faktor geword wat internasionale verhoudingebedreig het. Met die toenemende verslegting van die
internasionale verhoudinge en die groterwordende
kommunistiese druk, veral in die Verre Ooste, het die Westerse
moondhede hulle strydmagte gekonsolideer.
Die VSA en Rusland het gewedywer om steun vir hulle
onderskeie ideologieë by die Derde Wêreld te wen. Magsblokke
het ontstaan: ‘n Kommunistiese- of Sowjetblok versus die Vrye
Wêreld (Amerikaanse blok). ‘n Magstryd is sedert die stigting van
die Verenigde Nasies tot laat in die 1980*s tussen hierdie state
gevoer. Hierdie stryd was veral in die Verenigde Nasies sigbaar.
‘n Koue Oorlog is weens die potensiaal van ‘n atoomoorlog tussen
die Amerikaanse blok (met kaptalisme en demokrasie as Westerse
ideologiese strydbyl) en die Sowjetblok (met Kommunisme as
strydbyl) gevoer.
CENTRAL INTELLI GENCE AGENCY
Die Amerikaanse regering het in 1947 sy verdedigingsopset
ingevolge die ‘Na tional Se cu rity Act* ingrypend gereorganiseer
sodat hy sy rol as verdediger van die Vrye Wêreld teen die
kommunistiese bedreiging in die Koue Oorlog kon nakom. As
deel van dié militêre reorganisasie is die Amerikaanse geheime
diens, die Cen tral In tel li gence Agency (CIA), in die lewe geroep
met as hoofdoel om die Amerikaanse regering by te staan met die
uitbouing van sy dol lar-imperialisme.15 Al die prominente CIA
lede is ook lede van Rockefeller se Coun cil on For eign Re la -
26
}{\plain \f1 (}{\plain \i\f1 Council on Foreign Relations}{\plain
\f1 )}{\plain \i\f1 wat daarvoor verantwoordelik was dat Pole,
die Oossee-state en die hele Oostelike Europa in die hande van
Rusland beland het.” }{\plain \f1 Dit impliseer dat die C.F.R.
die brein is agter die}{\plain \i\f1 ‘Koue oorlog{\f2 *}}{\plain
\f1 . Om egter water in vuurwarm olie te gooi het Professor
Antony Sutton van die Standford Universiteit (VSA) in drie
volumes van sy wetenskaplike navorsing }{\plain \b\f1 Western
Technology and Soviet Economic Development }{\plain \f1
(1917-1964) tot die gevolgtrekking gekom dat sowat
twee-derdes van alle Sowjet-industriële ondernemings gebou is
met die Verenigde State van Amerika se hulp en tegniese
bystand.
15 \tab Hierdie instelling sou ‘n belangrike rol in die
Amerikaanse buitelandse beleid speel.
tions.16 Die Cen tral In tel li gence Agency is net ‘n ander gesig vandie Coun cil on For eign Re la tions. Alhoewel die CIA ‘n
regeringsliggaam is, word dit deur die CFR misbruik om die
Illuminati se geheime agen das deur te voer. Die interaksies tussen
die instansies word op ‘n ab so lute geheime ba sis bedryf. Howard
Katz wys in sy boek The Warmon gers daarop dat ons in die geval
van die CIA eerder moet praat van ‘n koverte (geheime)
imperialisme. Dit moet in berekening gebring word dat die CIA
wel by magte is om by gevalle waar dit nodig geag word die
Amerikaanse Weermag in te roep.
DOLLAR-IMPERIALISME EN AMERIKAANSE
INVLOEDSFEER
Die Amerikaners het na die Tweede Wêreldoorlog met hope
kapitaal gesit en nie oor veel kolonies beskik nie. Teen 1945 was
die grootste deel van die Derde Wêreld nog kolonies van
Wes-Europese lande. Gevolglik was die VSA genoop om eers ‘n
magsposisie in Wes-Europa te vestig. Die Amerikaners het na die
Tweede Wêreldoorlog met die Mar shall-Plan (1948) en die
Noord-Atlantiese Verdrag Organisasie (1949) seker gemaak dat
Europa kry. Die Or gani sa tion for Eco nomic Co-op er a tion and
Develop ment (OECD) is deur die Wes-Europese lande gestig om
die Mar shall-Plan te administreer. Die VSA het sy magsposisie
met ‘n andersoortige imperialisme (weg van industriële
imperialisme)17 verstewig. Dr. Al bert Hertzog sê die
Amerikaanse imperialisme: “...het die patroon gevolg van die ou
Romeimse ryk. Die Amerikaners neem nie self die regering oor
nie. Hulle sorg dat hulle die bestaande regering vervang met ‘n
lamsakkige, gedweë regering wat maklik deur die Amerikaners na
willekeur rondgeskuif kan word. Verkieslikste van alles is ‘n swak
hanteerbare diktator.” ‘n Imperialisme wat hoofsaaklik deur
27
16 \tab \~Omrede daar verskeie voorbeelde bestaan dat hierdie
stigting van die Rockefellers nou saamwerk met die CIA, sal
ons hierna verwys as die Rockefeller-CIA-konneksie.
17 Met industiële imperialisme was die moederland
verantwoordelik vir die staatsadministrasie van sy koloniale
gebiede, terwyl die neo-imperialisme die onafhanklikheid van
die gebiede erken. \~Alhoewel die gebiede polities onafhanklik
is, bly hulle ekonomies afhanklik van die moondheid. \~Met
hierdie konsep kon die VSA basies ‘n magsposisie dwarsoor
die Vrye Wêreld handhaaf.
middel van multinasionale maatskappye18 (geldmag die
belangrikste rolspeler is) beoefen word.
Die ekonomiese en militêre magsposisie wat die VSA in
Wes-Europa verkry het, was ook bevorderlik vir die uitbreiding
van die Amerikaanse mag en invloed in die Derde Wêreld. Die
Amerikaanse ‘State De part ment* (Departement van Buitelandse
Sake) en die CIA het gedurende die 1950*s in Europa die siening
van dekolonisering van ou Koloniale gebiede aangemoedig19 om
vir die Amerikaanse regering geleentheid te skep om hulle neo- of
dol lar-imperialisme in die derdewêreld uit te brei onder die
vaandel van ‘n sogenaamde (pro-kapitalistiese en nie-rassige
demokratiese) Westerse Blokvorming teen die opkomende
ekspansionistiese Sowjetblokvorming.
Binne die Amerikaanse invloedsfeer het die CIA ook ‘n
skakeling met ander Westerse intelligensiedienste. Hoewel enkele
intelligensiediens sy land se belange vooropstel, deel daardie
intelligensiedienste gemeenskap die ideal van menseregte en
demokrasie. Indien daar Britse belange soos Britse investering
en/of Britse onderdane in ‘n vreemde land aanwesig is, sal die
Britse Intelligensiediens, Mi6, as eerste prioriteit na Britse belang
omsien. Uit die aard van die saak sal hulle eers omsien of daar
enige gevare of potensiële gevare vir die Britse belang in daardie
land bestaan. Netso sal die Israeliese geheimediens, Mossad,
omsien na Joodse belange, die Franse geheimediens na Franse
belange en die Duitse geheimediens na Duitse belang.20 Indien
iets wat gemeenskap hierdie state se belange sou raak, sal hulle in
bepaalde omstandighede saamspan om die gevaar te elimineer.
28
18 Die multinasionale maatskappy-konsep het die internasionale
geldmag saamgesnoer om nie-rassigheid/nie-godsdienstigheid
in die ekonomiese en politieke arena in te lyf. \~Dit was ook
die basis waarop sakelui regoor die wêreld saamgesnoer is
ongeag hulle kleur, godsdiens, geslag en ouderdom. ‘n Tipiese
Vrymesselaar-konsep. \~Die verskeie moondhede se
ondernemings ding mee op ‘n multinasionale grondslag.
19 Die meeste van die Europese lande het gebuk gegaan onder
finansiële vraagstukke. \~\~Dekolonialisasie het inkorting op
staatsuitgawes gebied.
20 \tab Indien ons vreemde intelligensiedienste se optredes in ‘n
vreemde land wil monitor sal ons eers hulle onderskeie
belange daar moet identifiseer en dan vasstel hoe raak daardie
betrokke land se veiligheidsituasie daardie belang. \~Daarna
sal ons na tendense identifiseer wat te make het om moontlike
gevare of potensiële gevare te elimineer en ondersoek instel of
daar korrelasie tussen daardie tendense en die vreemde
geheime dienste bestaan.
OPKOMS VAN PAN-AFRIKANISME
Met die hulp van die Amerikaanse Neger het Pan-Afrikanisme
in die 1950 die lig gesien. Dit is ‘n Afrika vir die
Swartman-konsep.21 Die dekolonialisasie van Afrika is grootliks
deur hierdie konsep aangedryf. Sedert 1961 het die Ken -
nedy-bestuur van die VSA ter illustrasie die hoop gekoester om die
Swart Afrikalande aan sy kant teen die Kommunistiese state te kry,
en druk op die Weste uitgeoefen om vryheid aan die nog
oorblywende kolonies te verleen. Hy volg ‘n beleid in Afrika van
“Af rica for Af ri cans”. Die Organisasie vir Afrika Eenheid het as
‘n Pan-Afrikanistiese organisasie in 1963 tot stand gekom met die
doel om ‘n gemeenskapsmark vir Swart-Afrika (met Econonic
Com mu nity of West Af ri can States vir Wes-Afrika, Maghreb vir
Noord-Afrika en South ern Af ri can De vel op ment Com mu nity vir
Suidelike Afrika as substreeksliggame) daar te stel.
“DIRTY PLAY” VAN DIE CENTRAL INTELLIGENCE
AGENCY
Die Coun cil on For eign Re la tions is ingegrawe in die
Amerikaanse State De part ment en die Cen tral In tel li gence
Agency. Om die An glo-Amerikaanse invloedsfeer (by wyse van
die land se politieke strukture soos sy Amerikaanse Ambassades
en/of sy Handelsmissies; Amerikaanse Hulp-verleningsagentskap)
oor die wêreld te vestig het die CIA homself skuldig
gemaak aan “dirty play”. In die verband was die CIA ook betrokke
in die destabilisering/ rewolusies/omverwerping van bepaalde
29
21 \tab \~Van Jaarsveld, F.A. 1976. }{\plain \b\f1 Van Van
Riebeeck tot Vorster 1652-1974}{\plain \f1 . Johannesburg,
Perskor. p.496-497:}{\plain \i\f1 “Die Pan-Afrikanisme is dus
‘n strewe van die onafhanklike Afrikastate om te verenig met
die bedoeling om een groot Afrikastaat of Afrika-samewerking
tot stand te bring. \~Dit is gerig op ‘Afrika vir die
Swartman{\f2 *}, en ‘Swart meerderheidsregerings{\f2 *} in al
die gebiede van Afrika - ook dié wat deur die Blankes bewoon
word. \~Dit is ook gerig op die idee van ‘n
‘Afrika-persoonlikheid{\f2 *} en Afrika-eenheid{\f2 *}, veral
waar dit internasionale betrekkinge raak. \~Verder het dit ‘n
rassistiese grondslag. \~Dit berus op herinneringe aan
vernedering van minderwaardigheid. \~Ons moet onthou dat
Afrika deur die Weste beset en oorheers is.” }{\plain \f1
regerings regoor die wêreld.22 Die CIA het selfs bepaalde
politieke partye finansiëel gesteun om hulle
bewindsname te bevorder in ruil vir die bevordering van
bepaalde beleidsrigtings soos wat die VSA mag goeddink.
Bepaalde politieke leiers regoor die wêreld het ook teen
vergoeding vir die CIA informasie verskaf. Die CIA maak
(soos enige ander intelligensiediens) van veral die
vrymesselary gebruik om sy spioenasie-netwerk te
bevorder. Die CIA was selfs betrokke by
moordkomplotte.23
30
22 \tab Om ‘n bestel omver te gooi word in meeste gevalle die
volgende stappe gevolg:
a.\tab In die eerste stap word liberale selle (vanuit gewoonlik
die Amerikaanse Ambassade of multinasionale maatskappye)
gevestig.
b.\tab Daarna volg insypelings in bestaande instellings en
organisasies (kommunikasienetwerke, universiteite, polisie,
vakunies, weermagte en kerke) gepaardgaande met spioenasie
wat op kwesbare plekke in hierdie instellings en organisasies
toegespits word. \~Uit hierdie kwesbare plekke word griewe
geskep. Hierna word die griewe aangeblaas en grootskaalse
ontevredenheid en onrus aangewakker.
c.\tab Die insypelaars word as leiers voorgehou en soms in
sleutelposisies ingestem. Hulle kan selfs op grond van
akademiese kwalifikasies in belangrike poste aangestel word.
23 \tab Hertzog,A. }{\plain \i\f1 Supra.}{\plain \f1 p.12-20. Op
p.13 wys Hertzog daardaarop dat: }{\plain \i\f1 “In 1975 en
daarna het die kritiek op die dade van die CIA so ‘n omvang
aangeneem dat die Amerikaanse ‘Congress{\f2 *} en ook
‘Senate{\f2 *} ondersoek ingestel het na die CIA se
onregmatighede. \~En so weet mens vandag met groot
sekerheid baie omtrent hierdie ‘dirty tricks{\f2 *}. \~Voor die
Gekose Komitee van die Amerikaanse ‘Congress{\f2 *} is
geopenbaar dat ‘the CIA frequently manipulated stories by
Reuters.{\f2 *} \~Voortdurend het die CIA daarvoor gesorg dat
Verdraaide nuus verskaf word aan ‘foreign publications and
wire services{\f2 *} soos ook aangedui ‘by its frequent
manipulation of Reuters Wire Services Despatches{\f2 *}
(Star, 23.1.1976).....Dit is geopenbaar dat die CIA talle leiers
van ander lande vermoor het of probeer vermoor het,
bv.Trujillo van die Dominikaanse Republiek en Patrice
Lumumba van die Kongo. \~Verskeie kere het hulle sonder
welsae vir Fidel Castro van Kuba om die lewe probeer bring
of hom probeer vergiftig met gif wat spesiaal vervaardig is in
die laboratoriums van die CIA. \~hulle het selfs nie geskroom
om pogings aan te wend om pres. Nasser van Egipte en pres.
De Gaulle van Frankryk om die lewe te bring nie. }{\plain \f1
(Beide leiers het ‘n fascistiese benadering gevolg.) }{\plain
\i\f1 Van tyd tot tyd stook die CIA in verskillende dele van die
wêreld eers onrus (‘destabilising{\f2 *} noem hulle dit).
\~Daarna, wanneer hulle dink die tyd is ryp, ontketen hulle
Laat ons die Amerikaanse geheime diens onder die vergrootglas
plaas . “Die CIA se primêre doel is volgens Machetti en Marks in
die boek CIA, om in ander lande se huishoudelike sake in te meng
en dit word beskou as ‘n geheime middel waardeur Wash ing ton
buitelandse doelstellings kan bereik wat nie deur normale
diplomatieke kanale bereikbaaar is nie, dit wil sê op wyses wat
normaalweg as onwettig beskou sou word. Die CIA glo volgens
die skrywers dat die ‘heersersmantel van die die wêreldleierskap*
van die Britte op die Amerikaners se skouers geval het en dat die
Amerikaners moet voortgaan waar die Britte opgehou het. Die
skrywers wys daarop dat die ‘Na tional Se cu rity Act* wat aan die
CIA sy magte verleen, onder meer bepaal dat die CIA gemagtig
word om ander tipes funksies en pligte deur te voer wat in verband
staan met die Inligtingsdiens. Hierdie artikel van die Wet kan na
goeddunke vertolk word, sodat dit selfs geweld kan insluit.....Die
metodes en middels waarvan die CIA gebruik maak, is hulpbronne
wat die Pres i dent (van die VSA) saam met sy amp ontvang. Verder
is dit volgens Marks en Machetti betekenisvol dat die CIA slegs
han del as hy deur die Uitvoerende Raad (die kabinet) daartoe
versoek word. Die CIA se ondermynende buitelandse
bedrywighede word deur die wet teen openbaarmaking beskerm.
Die geheimhouding maak dit vir die Pres i dent moontlik om
toestemming te verleen tot inmenging in ander lande se
huishoudelike sake, wat as dit openlik deurgevoer sou word, die
Amerikaners as ‘n kriminele volk sou brandmerk, aldus John
Marks, ‘n voormalige agent. Hoe word te werk gegaan indien die
CIA in samewerking met die Amerikaanse regering (gewoonlik
State De part ment) ‘n buitelandse regering tot ‘n val wil bring?
”Eerstens word groot lenings aan die teikenstaat toegestaan. As
die land diep in die skuld is, word onmiddellike terugbetaling
geëis. As rede word aangevoer dat die teikenstaat menseregte en
menswaardigheid van sy inwoners krenk en dat die toestande nie
langer gefinansier kan word nie. Om die geld terug te betaal, moet
die teikenstaat onder meer aan sy welsynprogram besnoei; wat
noodwendig tot opstande en stakings lei. Trouens die
medewerkers vind dit in so ‘n atmosfeer maklik om die bevolking
teen die regering op te sweep. Die bevolking verarm en die
31
opstande en rewolusies. \~So was dit in Indonesïe, Tibet,
Vietnam, San Salvador, Nicaraqua, die Kongo, Laos,
Guatanamala, Peru en Bolivio.” \~\~}{\plain \f1 Vergelyk ook
Ray. E. ed. 1982. }{\plain \b\f1 Dirty Work 2: The CIA in
Africa}{\plain \f1 . Londen, Zed Press. }{\plain \i\f1
\~\~\~\~}{\plain \f1
regering van die teikenstaat moet die blaam daarvoor dra, volgens
die CIA se georkestreerde pro pa ganda. Die buitelandse pers
fabriseer nou gruverhale van onderdrukking en uitbuiting en eis
dat sanksies en disinvestering ingestel word. Volgens die CIA se
resep moet hierdie faktore ‘n regering tot ‘n val bring, of ten minste
dwing om te hervorm. Die resep is op Chili onder die bewind van
Allende toegepas."24
Soos ons later sal vind, was die CIA (as in stru ment van die CFR)
ook verantwoordelik vir bepaalde politieke verwikkelinge of
ontwikkelinge in die Republiek. Ons sal ook sien dat die Britse
intelligensiediens ook nou met die CIA werk om ‘n veelrassige
demokratiese bestel in Suid-Afrika te help vestig. Soos ons reeds
agtergekom het dat daar nog kragte sit agter die CIA wat die gang
van die geskiedenis lei.
DIE VERBROKKELING VAN DIE AMERIKAANSE
IMPERALISME
Hoewel Pax Amer ica eers sedert die 1940s kon opkom as ‘n mag
wat die wêreld se strukture tot die Verenigde Nasies kon saambind
en verantwoordelik is vir die stuur van die internasionale politiek
vir die Tweede helfte van die Twintigste Eeu, het hierdie
magsfaktor sedert 15 Au gus tus 1971 stelselmatig verbrokkel toe
pres. Nixon die inwisselbaarheid van die dol lar opgehef het.
Nixon het hierdie stap gevolg toe dit aan die lig kom dat die VSA
nie oor genoegsame goud beskik om die dol lar by opvraag van
goud te ondersteun nie. Hoewel die Amerikaners daarin kon slaag
om hulle monetêre goudreserwes geheim te hou, het die opheffing
van die dol lar se goudvenster tog geïllustreer dat die Amerikaanse
Ryk finansiële vraagstukke onder lede het.
Sedertdien is die VSA vasgevang in ‘n skuldnet, wat in so ‘n
mate vererger het dat die VSA tans gewikkel is in ‘n
skuldlokvalsituasie. Die staat se skuld groei tans maandeliks met
20 miljard VSA-dol lars aan, waarvan 5 miljard VSA-dol lars
buitelandse skuld is. Dus die enkelbelangrikste rede waarom die
hele wêreld met hoë rentekoersvraagstukke sit.25 Die Franse
32
24 \tab }{\plain \b\f1 Die Afrikaner }{\plain \f1 van 20 Julie 1988.
25 \tab Die oorsaak daarvan kan toegeskryf word aan pres.
Ronald Regan van die VSA se }{\plain \i\f1 Reganomics
}{\plain \f1 om by wyse van skuld en rentekoerse die
Amerikaanse ekonomie dmv ‘n verbruiksgeleide groei te laat
bank, Paribas, het in 1989 reeds oor inligting beskik wat daarop
dui dat die VSA se Fort Knox slegs oor 10 persent van die
Amerikaanse goudreserwes beskik wat die Amerikaners beweer
hulle in voorraad hou. Tog kon die Amerikaners daarin slaag om
hierdie skyn te beveilig.
Nietemin raak die VSA se huidige ekonomiese agteruitgang ook
direk sy vermoë om as Supermoondheid gekatagoriseer te word.
Daar bestaan egter empiriese voorbeelde waar die VSA poog om
voor te hou dat hy oor die vermoë beskik.26 Aangesien die VSA se
militêre slaankrag oor die afgelope jare heelwat afgeneem het,
blyk dit dat hy ietwat versigtig is om in situasies betrokke te raak
waar hy ernstige verliese kan ly.27 Indien die Amerikaanse
skuldsituasie sodanig sou versleg (wat in elk geval oor die
mediumtermyn — tussen twee en vyf jaar — voorsien word)
dat hulle gedwing sou word om van hulle korttermyn
buitelandse skuld te herskeduleer, word dit voorsien dat
die Amerikaanse regering gedwing sal word om sy
goudreserwes aan sy vernaamste skuldeisers ten toon te
stel.28 Dit word voorsien dat die VSA as magsfaktor sy
33
lyk \~dat dit goed gaan met die VSA en sodoende die
Sowjetunie te dwing na die onderhandelingstafel en die Koue
Oorlog te beëindig. \~Dit het egter invoere in die VSA
gestimuleer. \~Japan met sy }{\plain \i\f1 Hi-Tech }{\plain \f1
industrieë het die opkoms van die Verre-Oosterse nasies
moontlik gemaak ten koste van die Amerikaanse
nywerheidsektor en die Derdewêreld wat daardeur ook in
onoorkomelike skuldvraagstukke gedompel is. \~
26 \tab In Haiti in 1994 sien ons so{\f2 *}n voorbeeld. \~
27 \tab Hy openbaar hierdie vrees \~in die konfliksituasie in
Joegoslawië (om nie direk militêr betrokke te raak nie) en tog
in ‘n minder mate ook in Haiti waar hy eers by wyse van
ontspanningspolitiek \~poog om sy voet in die deur te kry en
dan sy weermag \~in te stuur. \~Die feit dat die VSA sy
slaankrag in Somalië onderskat het en \~die onderspit moes
delf \~blyk tog die VSA hiperversigtig gemaak het om nie sy
militêre staal te toon nie. \~\~Die vermoede bestaan dat die
VSA sal, soos in die geval van die Golfoorlog in 1990, weer in
die leiding van ‘n Geallieerde Mag betrokke raak (dit was ook
‘n voorstel van president Bill Clinton van die VSA tydens sy
samesprekings rakende die konflik in Joego Slawië }{\plain
\i\f1 met Europese leiers in 1993, wat hulle van die hand
afgewys het). \~Wie vir die betaling van die koste daarvan
aanspreeklik is, blyk onder meer die geskilpunt by so ‘n
voorstel te wees.}{\plain \f1
28 \tab Verwysende na die Sowjetunie se geval as president toe
die CIA die Russiese goudreserwes vroeg in die 1990{\f2 *}s
op 2 000 ton geskat en dit in 1991 vanweë die Sowjetunie
se}{\plain \i\f1 glasnost- }{\plain \f1 en }{\plain \i\f1
stuur na die Nuwe Wêreld Orde reeds voor die einde van die Eeu
sal verloor en dat die ideaal van ‘n Nuwe Wêreld Orde aan skerwe
sal lê.
EINDE VAN DIE KOUE OORLOG EN DIE BE GIN VAN
DIE NUWE WÊRELDORDE
Holisties beskou ondervind die internasionale gemeenskap
veral sedert die 1980*s ‘n omwenteling.29 Die wedloop tussen die
wêreld se vernaamste Supermoondhede (die VSA en die
Sowjetunie) kom laat 1980 tot ‘n einde. Hierdie beëindiging van
die Koue Oorlog het vrees dat ‘n atoomoorlog tussen die Weste en
die Sowjetblok ontketen kon word bygelê en het dit vir Westerse
politici die weg gebaan vir ‘n vreedsame wêreldorde wat op die
beginsels van kapitalisme en demokrasie sou berus; die Nuwe
Wêreldorde (bedoelende die Vrye Wêreld). Die konsep Nuwe
Wêreld Orde is deur die Coun cil on For eign Re la tions geskep en is
deur pres. George Bush van die VSA (wat ook voorheen hoof van
die CIA en toe steeds lid van die CFR was) vir die eerste keer op die
internasionale politieke arena geopenbaar toe hy in 1991 die
oorlog teen Irak verklaar het.
HOOFSTUK DRIE
DIE TOEKOMS VAN DIE ILLUMINATI
DIE NUWE WÊRELDORDE ONDERVIND PRAKTIESE
PROBLEME
Die opkoms van die Nuwe Wêreldorde word tans ondermyn
deurdat die wêreldekonomie sedertdien gebuk gaan onder een van
sy grootste resessietoestande ooit. Juis as gevolg daarvan kon die
skeppers van hierdie orde sedert die beëindiging van die Koue
Oorlog nog nie daarin slaag om die ou Kommunistiese Bloklande
onder die neo-imperialistiese beheer van die Vrye Wêreld se
34
perstrokia}{\plain \f1 -beleid, blyk slegs 265 ton te wees, het
die Russiese kredietwaardigheid in ses maande getuimel.
29 \tab Die Koue Oorlog is op die spits gedryf toe president
Ronald Reagan van die VSA daarin kon slaag om by wyse van
‘n magsvertoning in die Amerikaanse ekonomie die regering
van die Sowjetunie te dwing tot die onderhandelingstafel.
\~Hierdie toedrag van sake het tot gevolg gehad dat die
Tweede Wêreld ontbind het en kommunisme verval het. \~Dit
stel ‘n tweeledige wêreld in die Vrye Wêreld daar, naamlik die
Ryklande (Noordlande) en die Armlande (Suidlande). \~\~\~\~
kernstate in te lyf nie. (Daar is dus nie werklik sprake van ‘n
eenwordende Vrye Wêreld nie.) Hoewel die kernstate in die Vrye
Wêreld hulp as beïnvloedingsinstrument gebruik om die Nuwe
Wêreldorde ‘n demokraties-kapitalistiese inhoud te gee, blyk dit
duidelik dat die verskuiwing van welvaart van die Weste na die
Stille Oseaangebied met Ja pan as kern, ‘n versteuring in die
Westerse Magsbasis (sowel die VSA as Europa) meegebring het
en dat Ja pan onvolwasse is om as die nuwe samebindende faktor
uit te styg. ‘n Leemte in leierskap vir die Nuwe Wêreldorde
ontstaan. Hoewel die Westerse state poog om hierdie leemte by
wyse van samewerking by te lê, slaag dit nie weens die
onduidelikheid van wie nou die kop en wie die stert is. Terwyl die
VSA ‘n sterk ekonomiese agteruitgang ervaar, weens ‘n
skuldkrisis, wat sy rol as die enigste supermoondheid in
wêreldpolitiek laat verbrokkel30, blyk dit dat die Nuwe
Wêreldorde met die toestroming van immigrante uit die Armlande
na die Ryklande, die groot waarskynlikheid van die heroplewing
van kommunisme in Rusland in die nabye toekoms31, die huidige
militêre opbou van Saddam Hoesein van Irak, die opkoms van
Islamitiese Fundamentalisme in veral Noord-Afrika en die
Midde-Ooste en die internasionale dwelmhandel32 verdere
bedreigings in die oë staar. Daarby het dieVerenigde Nasie tans
weinig bytvermoë. Vele state kom nie hulle jaarlikse
bydraeverpligtinge, wat ingevolge hulle lidmaatskapvereistes van
hulle verlang word, na nie. Dit plaas ‘n vraagteken agter die
voortbestaan van die Verenigde Nasies.
35
30 \tab Aanduidings bestaan dat die VSA reeds oor die
langtermyn as gevolg van sy Latyns-Amerikaanse
immigrasie-vraagstuk en sy skuldkrisis gekategoriseer sal
word as ‘n Arm land.
31 \tab Sedert die ou Kommunistiese blok homself laat verbrokkel
het, blyk dit duidelik uit plaaslike intelligensie waarneming in
Rusland dat die KGB, alhoewel dit ontbind is, weens die
invloedryke poste van ou KGB-lede steeds by magte is om
kommunisme in die ou Sowjetunie te laat herleef. \~Dit blyk
duidelik dat die Kommuniste met ‘n Fabiaanse strategie van
wag, besig is om die hele Westerse kapitalistiese werklikheid
steeds by wyse van ‘n kernoorlog te vernietig.
32 \tab Die produksie van dwelms word hoofsaaklik in die
Armlande gestimuleer om moontlike welvaart te skep en die
afsetgebiede word dan in die Ryklande gevind. \~Die omvang
van die dwelmsvraagstuk word geillustreer deur die volgende
voorbeeld: In Nederland neem dit vir ‘n gemiddelde inwoner
slegs 4 minute om vanaf sy voordeur in kontak te kom met ‘n
dwelmhandelaar.
ARMOEDE DIE OORSAAK VIR NUWE KOUE
OORLOG
Die vermelde internasionale vraagstukke weeg tans swaarder
veral omrede die hele wêreld tans gedompel is in ‘n
verarmingskrisis en dit wil voorkom asof die krisis vorentoe gaan
vererger weens die feit dat internasionale kapitale bronne
minstens oor die mediumtermyn (volgende twee tot vyf jaar)
onder druk sal bly as gevolg van oorspandering. Hierdie krisis
raak die Arm lande (insluitende die ou Sowjetbloklande) die ergste
en hulp aan die Arm lande is derhalwe baie beperk en word
prioriteit verleen aan vinnig groeiende ekonomieë. Arm lande
word gevolglik armer en ‘n úittog ontstaan na kerngebiede.
Onwettige immigrasiekrisisse is die voorland van die Ryk lande.
Plaaslike inwoners word in terme van hulle werksplekke bedreig
deur hierdie krisis. Voorts neem misdaad in die Ryk state as ‘n
gepaardgaande gevolg toe.
Europa loop reeds deur onder immigrasie uit die Armer dele van
die wêreld. Europa se ligging vanweë die feit dat hy omring word
deur die Islamitiese wêreld maak hom minder gunstig om
Islamitiese afsku en haat vir die Westerse kapitalisme in
waarskynlike geweldsvorme te vermy. Die plaaslike
gemeenskappe sien die immigrasiedilemma as ‘n bedreiging vir
hulle bronne van inkomste omrede die immigrante laer
besoldiging vra. In verskeie Europese state het die plaaslike
gemeenskappe hulle afkeur in die verband by wyse van betogings
aangedui. Die eenwording van Europa (en in besonder die EG se
immigrasiebeleid wat per se in daardie groepering met die
uitsondering van Brittanje toegepas moet word) het grootliks die
probleem vererger, aangesien dit nou makliker is om die EG binne
te kom.33 Veral as in berekening gebring word dat die Europese
ekonomieë minstens tot die me dium termyn onder finansiële druk
sal bly as gevolg van aansienlike tekorte aan kapitaal, is dit te
wagte dat die situasie in Europa (feitelik elke staat in Europa)
stelselmatig meer gespanne gaan raak veral op die
maatskaplike/arbeidsterreine.34
36
33 \tab Dit is ook duidelik dat die EG-leiers met die bevordering
van die EG die plaaslike gemeenskappe se nasionalistiese
strewes onderskat het.
34 \tab Veral die immigrante uit die ou Koloniale state gaan
Europa vir hulle ellende verantwoordelik hou. \~Europa
Wat Afrika betref, ondervind hierdie vasteland sedert 1975 ‘n
voortdurende sosio-ekonomiese agteruitgang en het byna geen
ekonomiese ontwikkeling plaasgevind nie. Daarby word Vigs tans
as een van Afrika se grootste bedreigingsfaktore vir die 21-ste Eeu
beskou om byna die hele vasteland se bevolking uit te wis35. Die
verwagting is dat maatskaplike verval in Afrika sal vererger en
sterftes teen die einde van die Eeu ernstige afmetings sal aanneem.
REGIONALISME
Die wêreld is tans in ‘n proses van verdeling in streeksblokke.
Hierdie streke berus op die grondslag van integrasie. State in die
streke integreer tot politieke unies. As*t ware ‘n verdere stap om
die wêreld in streke te federaliseer om eendag Wash ing ton die
hoofstad te maak van die Verenigde Streke van die Amerikaanse
Unie; ‘n droom van The Round Ta ble sedert 1900. Die
Eenwording van Europa in 1992 het die pad ingelyf vir verdere
internasionale ontwikkeling in die verband. Met die uitsondering
van Europa is hierdie ontwikkeling taamlik onderontwikkeld.
Nasionalisme en ekonomiese kwelpunte is die vernaamste redes
wat die ontwikkeling daarvan laat sloer. Federalisme in die VSA
het ook sy eie ekonomiese krisisse — bepaalde federale state
is feitlik bankrot.
37
\~verleen weens die veiligheidsituasie in Oos-Europa reeds
groter prioriteit aan die ekonomiese ontwikkeling van daardie
streek as die res van die Armlande. \~Hierdie benadering kan
vir Europa reeds binne die volgende drie jaar verergerde
immigrasie-probleme met \~Noord- (Algerie en Egipte) en
Wes-Afrika (Nigerië) en klein-Asië (Turkye) en Asië (Indië) op
die hals haal. \~Die godsdienstige Islamitiese dimensie kan
opsigself \~‘n tydbom wees vir politieke onstabiliteite in
Europa.
35 \tab Dit is \~nie on\-waarskynlik nie dat reeds heelwat meer as
vyf \~miljoen Suid-\-Afrikaners en immi\-grante van noord van
die Limpopo die virus onderlede het. \~\~Die huidige
verdubbelings\-tempo is ongeveer 12 tot 15 maande. \~Die
wêreldsyfer vir MIV geïnfekteerdes tot einde 1994 is byna 20
miljoen, \~vol\-gens amptelike gegewens. \~Aangesien daar ‘n
groot onderrapportering is, moet die werklike syfer nader aan
40 miljoen gestel word. \~Sover is die amptelike dodetal aan
VIGS tussen vyf- en sewe miljoen, wat nader aan 12 miljoen in
werk\-likheid moet wees. Sowat 60 persent van MIV gevalle by
volwassenes word gevind in die Afrikastate suid van die
Sahara.
ISLAMITIESE HEILIGE OORLOG AS DIE TEMA VIR
DIE DERDE WÊRELDOORLOG
Daar kan slegs tentatief tot die gevolgtrekking gekom word
dat ‘n Alliansie tussen Irak en Rusland (die moontlikheid kan nie
uitgesluit word nie dat Iran by só ‘n alliansie betrokke kan raak —
Iran is inderdaad ook ‘n kernfaktor) wat minstens teen
die jaar 1997 moontlik sou wees, die gevaar inhou van
atomiese, biotiese en chemiese oorlogvoering. Hierdie
alliansie gegewe die feit dat Islamitiese
fundamentalisme in hierdie nuwe bedreiging ingeweef
kan raak, kan selfs ‘n terroristiese kleur dwarsoor die
wêreld gee; ‘n Islamitiese Heilige Oorlog. Die Suid- of
Armlande kan nou juis binne die Verenigde Nasies-strukture die
vermelde potensiële ag gres sors se arm word in ‘n konfliksituasie
met die Noord- of Ryklande wat ‘n anti-kapitalistiese kleur kan
kry. Hoesein van Irak se energie is lank nie geblus nie. Hoewel
verskeie internasionale politieke analiste met ons verskil, wys ons
graag daarop dat Irak het beslag op Ku wait se goudreserwes gelê
toe Irak in 1990 Ku wait binnegeval het. Tans is Irak besig met ‘n
militêre opbouprogram. Omrede die internasionale gemeenskap
hom as ‘n destabiliserende faktor fyn dophou, gebruik hy tans ‘n
derde staat om sy wapens te berg. Hierdie tendens was reeds
sigbaar toe die Amerikaners met ‘n geallieerde mag Irak in 1991
be gin aanval het. Irak het al sy vegvliegtuie in Iran gaan ‘bêre*.
Irak is tans een van die wêreld se vernaamste aankopers van die
misterieuse rooi kwik, ‘n term vir die nuwe chemikalie wat as*t
ware in ‘n kernkragbom in ‘n klein formaat gebruik kan word. Die
Russe (en Krygkor) is tans die wêreld se enigste produsent van
hierdie rooi kwik. Hierdie rooi kwik tesame met verwerkte uraan
(vir die doeleindes van die vervaardiging van kernkragbomme) se
potensiale gevaar is juis daarin geleë dat ‘n alliansie tussen Irak
(insluitend Iran) en Rusland, veral indien Rusland weer in
kommunistiese hande sou kom, nie uitgesluit nie. Groot gedeeltes
van Rusland het Islamitiese verbintenisse.
Futuristies bekyk, bestaan daar genoegsame bewyse om ‘n
redelike afleiding te maak dat die wêreld teen die einde van die
20-ste Eeu grootliks vanweë die verarmingskrisis van die
Armlande wat nie deur Ryklande aangespreek kan word nie (as
gevolg van eie ekonomiese probleme) gebuk sal gaan onder ‘n
gewelddadige oorlog wat geen landsgrense sal ken nie en in
veelheid van faksiegeweld sal ontplof om voedselbronne te
beskerm of aan te val, met belangrike gepaardgaande implikasies
dat die bestaande internasionale politieke orde en
38
wêreldekonomie (met sy demokraties-kaptalistiese gelaatstrekke
soos ons dit vandag ken) sal ineenstort.
Die waarskynlikheid van ‘n globale aanval van die vermelde
alliansie tussen Irak en Rusland (wat nie die moontlikheid uitsluit
nie van Iran by sodanige alliansie) op die Weste word verhoog juis
vanweë die groeiende anti-Amerikaanse en kapitalitiese sen ti ment
sedert die Golfoorlog in 1990/91. Dit in homself sal die wese
huisves vir die Derde Wêreldoorlog. Dit kan verwag word dat
sodanige magsblok eers sal konsentreer op Europa se sterk state
waaronder Duitsland, Brittanje, Italië en Frankryk as prioriteite
beskou sal word. Veral beoordeel teen die agtergrond van die
huidige wêreldekonomiese verval as ‘n werklikheid sou dit sterk te
wagte wees dat die Weste nie instaat sal wees om sodanige
magsfaktor lam te lê nie. In ‘n kort tyd kan bepaalde stede met
groot gedeeltes van hulle bevolking uitgewis word. Die Europese
Gemeenskapsmark, Lome-konvensie en die Com mon wealth sal
waarskynlik ontbind, wat op sigself implikasies sal inhou op die
soewereiniteite van die onderskeie regerings in Europa. Ons
voorsien dat verskeie Europeërs juis van die Vasteland van Europa
weg sal vlug na ander dele waar dit veiliger sal wees. Dit blyk dat
die Westerlinge wat hierdie slu aanslae sou oorleef, hulle heil sal
gaan soek in geslote huishoudings. Na verwagting sal die klem val
op die basiese behoeftes asook die behoeftes na veiligheid.
Hierdie toedrag van sake sal realiseer soos wat volkshuishoudings
verval. Die geskiedenis leer ons dat indien die Ryk lande deur die
invalle van die Arm lande oorweldig word soos die val van die
Romeinse Ryk met die invalle van die Normadiërs, ons kan
verwag dat ‘n katastrofe die wêreld sal tref. ‘n Herlewing van die
gevolge van die Dark Age van die Middeleeue (800-1500). Die
verval van ‘n oop huishouding sal outomaties ekonomiese
mededinging ir rel e vant maak; buitelandse betrekking sal beperk
wees; buitelandse han del sal platval; ruilhandel sal geldekonomie
vervang; ondernemingsgees, onderwys en tegnologiese
vooruitgang sal stagneer. Holisties beskou meen ons dat
internasionalisme minstens vir een-en-*n-halwe tot twee dekades
lank irrelevant gaan wees.
Bogenoemde gevolgtrekkings berus op ‘n wetenskaplike
grondslag en derhalwe sou ons tog kon sê dat daardie toekomstige
tendense Pike se plan bevestig wat hy vir Wêreldoorlog drie
voorgestel het. “World War Three is to be formented by us ing the
dif fer ences the agentur of the Illuminati stir up be tween Po lit i cal
Zi on ists and the lead ers of the Mos lem world. The war is to be di -
rected in such a man ner that Is lam (the Arab World in clud ing
Moham med an ism) and Po lit i cal Zi on ism (in clud ing the State of
39
Is rael) will de stroy them selves while at the same time the re main -
ing na tions, once more di vided against each other on this is sue,
will be forced to fight them selves into a state of com plete ex haus -
tion phys i cally, men tally, spritually and eco nom i cally.”
Die Illuminati het met die komende Derde Wêreldoorlog ten
doel om die Chris ten dom finaal te vernietig. Ons haal aan uit
Mazzini se brief van 15 Au gus tus 1871 wat aan Pike gerig is: “We
shall un leash the ni hil ists and athe ists and we shall pro voke a
great so cial cat a clysm, which in all its hor ror will show clearly to
all na tions the ef fect of ab so lute athe ism, the or i gin of sav agery
and of most bloody tur moil. Then ev ery where, the peo ple forced to
de fend them selves against the world mi nor ity and rev o lu tion ar ies
will ex ter mi nate those de stroy ers of civ i li za tion, and the mul ti -
tudes, disillusionised with Chris tian ity whose de is tic spir its from
that mo ment will be with out di rec tion and lead er ship and anx ious
for an ideal, but with out knowl edge of where to send its ad o ra tion,
will re ceive the true light through the uni ver sal man i fes ta tion of
pure doc trine of Lu ci fer (Satan), brought fi nally out into pub lic
view, a man i fes ta tion which fol low the de struc tion of Christainity
and Athe ism, both con quered and ex ter mi nated at the same
time.** 36
Om terug te kom na die werklike doel waarom hierdie dokument
geskrywe is, naamlik eerstens om in te gaan op die historiese
konstitusionele ontwikkeling van Suid-Afrika. In die ontbloting
van die waarheid sal u vind dat in die Afrikanervolk se pad na
verwesenliking van sy strewe na selfbeskikking is die Af ri kaner
deurentyd uitgelewer aan die Illuminati — hierdie kragte of
teenwigte wat hom van sy selfbeskikking wil berowe en sy strewe
na selfbeskikking ondermyn. Hierdie kragte of teenwigte werk
meestal op ‘n subversiewe grondslag. Verraad, moorde,
komplotte en subversie is ir rel e vant — dit is die middel tot
hulle sukses.
Ons sal in deel 2 vind dat die Illuminati homself eers deur Pax
Bri tan nica manifesteer — deurdat dit die Boererepublieke
oorneem waarna dit lei tot die skep van die Unie van
Suid-Afrika. Ons sal leer dat dit sou geboorte gee aan
40
36 \tab Ons meen dat ‘n onafhanklike politieke orde met ‘n
onafhanklike/geslote ekonomie die antwoord sal wees teen die
komende Wêreldoorlog, wat reeds so vroeg as 1997 ‘n
werklikheid kan wees.
Blanke Suid-Afrika en Britse oorheersing. Voorts sal ons
leer dat daar twee reaksies uit Pax Bri tan nica in Suid-Afrika
voort sou vloei, naamlik ‘n pleidooi vir veelrassige demokrasie
(Pax Americana in word ing) en die herontwaking van
Afrikanernasionalisme. Ons sal ook vind hoe die Illuminati die
Ossewa-Brandwag help skep het om die herontwaking van
Afrikanernasionalisme te vernietig.
In deel 3 sal ons vind dat die Illuminati sy invloed oor die
politieke ontwikkelinge van Suid-Afrika tussen 1948-1966
verloor. Ons sal leer dat die Illuminati sy strategie in 1960
gewysig het en dat die Illuminati hom vanaf 1958 ingegrawe het in
dr. Verwoerd se kabinet. Ons sal ook leer hoe bepaalde hoë
geplaastes saamgewerk het om dr. Verwoerd te laat vermoor.
In deel 4 sal ons vind dat die Illuminati na die moord op dr.
Verwoerd op 6 Septemper 1966, stelselmatig beheer oorgeneem
het nie net oor die konstitusionele ontwikkeling van Suid-Afrika
nie, maar ook oor die hele gebied van Suidelike Afrika met een
missie voor oë naamlik om ‘n veelrassige ekonomiese
super-regering in Suidelike Afrika te vestig. Ons sal leer dat die
Illuminati homself in Suid-Afrika sedert 1994 manifesteer in Pax Americana.
41
Deel 2
Suid-Afrika onder Pax Bri tan nica
(Britse Oorheersing)
In deel 2 sal ons leer dat die Illuminati poog om Suid-Afrika eers
deur die Britse imperialisme, in die Britse Ryk in te trek. Die Af ri -
kaner hou egter nie van die Engelse invloede nie en trek weg na die
binneland en vestig die Boererepublieke. Die magsugtigheid van
die Illuminati los nie die Af ri kaner uit nie. Die enkele groot
historiese fout wat die Af ri kaner kon maak, was dat hy hom laat
mislei het deur die Vrymesselary. Vrymesselary het toe aan die
Illuminati infrastruktuur gegee om die Af ri kaner sy eie vyand te
maak. Die Boererepublieke word oorgeneem waarna dit lei tot die
skep van die Unie van Blanke Suid-Afrika. Ons sal leer dat die
Uniewording geboorte sou gee aan Blank Suid-Afrika en Britse
oorheersing. Voorts sal ons leer dat daar twee reaksies uit Pax Bri -
tan nica in Suid-Afrika sou voortvloei, naamlik ‘n pleidooi vir
veelrassige demokrasie (Pax Americana in word ing) en die
herontwaking van Afrikanernasionalisme. Toe die Illuminati
besef dat die herontwaking van Afrikanernasionalisme hulle
Anglikaanse wese in Suid-Afrika oorskadu, het hulle met behulp
van die Vrymesselary die subversiewe Ossewa-Brandwag
daargestel om die Af ri kaner te verdeel. Desondanks hierdie
subversie van die Illuminati om Afrikanernasionalisme te kaap,
sal ons vind dat die Af ri kaner Broederbond en die Nasionale Party
met die hulp van die Af ri kaner Party seëvier en die algemene
verkiesing van 1948 wen. Tog slaag die Vrymesselaars by name
van John Vorster, Pieter Meyer en Kowie Marais daarin om die
Afrikanerparty te misbruik as ‘n glyplank om die Nasionale Party
en die Af ri kaner Broederbond te penetreer.
HOOFSTUK VIER
AFRIKANER EMANSIPASIE
EN BRITSE OORHEERSING
INLEIDING
Ons voorvaders was pioniers wat ‘n land mak gemaak het. Die Af ri kaner is
nie ‘n maklike mens nie. Hy is gehard. Hy ken swaarkry en hou nie daarvan
dat ander aan hom moet voorskryf nie. Sy oortuigtings berus op sy
Christelike oortuigings, wat sê jy moet jou God bo alles liefhê en jy moet jou
naaste liefhê soos jouself. Die Af ri kaner is ‘n rassis maar glo in reg en
geregtigheid. Hy het inbors. Hy is Godvresend, maar ook trots. Hy hou nie
van karakterloosheid nie. Hy verafsku alles wat die Bybel hom belet om te
doen; lang hare by mans, leuens, verraad, homosekualisme en wetteloosheid,
om ‘n paar te noem. Om ‘n ware Af ri kaner te wees, is nie iets om oor skaam
te wees nie.1 Ons weet reeds dat die mag waarteen ons veg nie van
vlees is nie, maar van die duiwel self. Ons as volk het die stryd gevoer
waarin ons Geskiedkundiges en ander sosio-ekonomiese
geesteswetenskaplikes wat dink hulle is slim, ons mislei het om deel te
wees van ‘n wêreld waarin die ‘skeppers* daarvan ‘n Chris ten verag en
planne bedink om die Chris ten dom te vernietig.
Dit is die doel van die hoofstuk om te let op die geboorte van die
Afrikanervolk, hoe die Vrymesselary ingeweef geraak het by die
Af ri kaner se huishouding, Britse oorheersing wat lei tot die Groot
Trek, die opkoms van die Boererepublieke en die Afrikaanse taal,
die stryd tussen Afrikanernasionalisme en Britse imperialisme wat
sou lei tot die An glo-Boereoorlog en die verraad van Jan Smuts en
bepaalde Boere-Vrymesselaars in Transvaal.
DIE GEBOORTE VAN DIE AFRIKANERVOLK
Die eerste Blanke nedersetting in Suid-Afrika is in April 1652
deur Jan van Riebeeck gestig, wat na die Kaap gestuur is met die
opdrag om ‘n halfwegstasie daar te vestig vir die skepe van die
Hollandse Oos-lndiese Kompanjie op hul roete tussen Hol land en
Batavië. Vyf jaar na Van Riebeeck se aankoms, laat die Kompanjie
‘n klompie koloniste toe om hulle aan die Kaap te vestig:
1 \tab Die Britse geskiedskrywer, Author Conan Doyle definieer
die Boere-Afrikaner in sy boek }{\plain \b\f1 The Great Boer
War }{\plain \f1 op bladsy 1 soos volg: }{\plain \i\f1 “Take a
community of Dutchmen of the type of those who defended
themselves for fifty years against all the power of Spain at a
time when Spain was the greatest power in the world.
\~Intermix with them a strain of those inflexible French
Huguenotes who gave up home and fortune and left their
country for ever at the time of the revocation of the Edict of
Nantes. \~The product must obsviously be one of the most
rugged, virile, unconquerable races ever seen upon earth.
\~Take this formadable people and train them for seven
generations in constant warfare against savage men and
ferocious beasts, in circumstances under which no weakling
could survive, place them so that they acquire exceptional skill
with weapons and in horsemanship, give them a country which
is eminentlt suited to the huntsman, the marksman, and the
rider. \~Then, finally, put a finer temper upon their military
qualities by a dour fatalistic Old Testament religion and an
ardent and consuming patriotism. \~Combine all these
qualities and all these impulses in one individual, and you
have the modern Boer - the most formidable antagonist who
ever crossed the path of Imperial Britian.” }{\plain \f1 \~‘n
Goeie getuigskrif om ‘n Afrikaner te kan wees. \~\~\~\~
die latere Vryburgers. Hul getalle neem stadig maar seker toe.
Onder Si mon van der Stel, wat 17 jaar na Van Riebeeck se vertrek
aan bewind kom, word immigrasie aangemoedig en die dorp
Stellenbosch gestig. Tussen 1688 en 1700 kom sowat 200 Franse
Hugenote in die Kaap aan en vul die bevolking aan waaruit
Afrikanernasionalisme uiteindelik sou groei. ‘n Unieke
lewenswyse het mettertyd by hierdie Vryburgers ontwikkel;
geleidelik be gin hulle ‘n afkeer aan die onbevoegde
Kompanjie-amptenare kry en be gin hulle die gemis aan polilitieke
regte vir hulself voel.
Die botsing tussen die Vryburgers en goewerneur Willem van
der Stel het in 1705 ‘n hoogtepunt bereik toe die Vryburgers ‘n
petisie aan die Here XVII gestuur het waarin Van der Stel se
Administrasie aangekla is. Gevoelens het só hoog geloop dat ‘n
groep gewapende Vryburgers in 1706 Stellenbosch binnegery het
om die landdors te konfronteer. Van der Stel is in 1707 van sy amp
onthef; daardie eerste Afrikaners het ‘n groot politieke oorwinning
behaal.
Die verhouding tussen die koloniste en die Kompanjie se
heersers het maar troebel gebly. Intussen het Vrymesselary in
1731 vanaf Brittanje na Hol land uitgebrei, en gevolglik deur die
amptenare van die Hollandse Oos Indiese Kompanjie na ander
gebiede waar die Kompanjie invloed gehad het. Dit vind ook sy
inslag in die Kaap in 1772 toe die Hollandse Losie De Goede Hoop
in Kaapstad gestig is, wat sou dien as moontlike
kommunikasie-kanaal tussen bepaalde koloniste en personeel van
die Kompanjie wat in die geheim vergader het.2 Ongelukkig vir
die Af ri kaner het Vrymesselary sedertdien saam met sy strewe na
selfbeskikking in Suid-Afrika gegroei. Teen die einde van die
agtiende eeu het die vertroebelde verhouding tussen die koloniste
2 \tab Cooper, A.A. 1986. }{\plain \b\f1 The Freemasons of
South Africa}{\plain \f1 . Kaapstad,Human & Rousseau.
p.16-17: }{\plain \i\f1 “Nederlandic Freemasonry in South
Africa was first mooted about 1764....One of these, a sea
captain Abraham van der Weijde, arrived at the Cape on 24
April 1772 and invoked a meeting on 2 May 1772 when ten
masons assembled under his presidency and the master and
officers were elected. \~Two days later he issued a provisional
warrant or authority subject to Holland{\f2 *}s approval and
the Lodge De Goede Hoop, the first in South Africa, came into
being.....In Lodge De Goede Hoop, Company officials of
different rank and free burghers were meeting in secrecy to
practice those ‘ Enlightened{\f2 *} principles which could then
be seen as a danger to the stratified society at the Cape. ”
}{\plain \f1
en die Kompanjie aanleiding gegee tot die stigting van die
beweging bekend as die Kaapse Patriotte (1779-1791). In 1779
stuur die koloniste ‘n petisie aan die Here XVII oor die toestande
aan die Kaap, maar die meeste van hul klagtes word afgewys.
Gevolglik besluit die leiers van die beweging om ‘n afvaardiging
van twee man na die Staatsgeneraal (die regerende liggaam van
Nederland) te stuur, maar die Staatsgeneraal was so oorlaai met sy
eie probleme dat die afvaardiging niks kon uitrig nie. Die
Kompanjie het teen dié tyd gebuk gegaan onder ernstige finansiële
probleme, en die Kaapse koloniste was besig om al hoe dieper die
binneland in te dring. Hulle het omstreeks hierdie tyd vir die eerste
keer met die Swart volke in botsing gekom. Nou was daar ‘n
bykomende grief; die manier waarop die Kompanjie die belange
van die koloniste op die Oosgrens verwaarloos het. Teen 1795
rebelleer die bur gers van Swellendam en Graaff-Reinet teen die
Kompanjie se gesag, verdryf hul landdroste en stig in der
waarheid hul eie mini-republiek.
BRITSE BEWINDNEMING VAN DIE KAAP
Terwyl die bur gers van Swellendam en Graaff-Reinet nog won -
der wat om te doen, kom ‘n Britse vloot onder admiraal Elpinstone
in 1795 by die Kaap aan met ‘n opdrag van die Prins van Oranje
om die gebied namens Hol land te be set ten einde dit teen die
Franse te beskerm. Die bur gers kon nie veel weerstand bied teen
die veel sterker Britse magte nie en gee spoedig oor. Tydens die
Britse be set ting (1795-1803) is Britse Vrymesselary deur militêre
losies bedryf. Ingevolge die Verdrag van Amiens van 1802 word
die Kaap aan die republikeinse regering van Hol land oorhandig en
‘n paar jaar lank deur die verligte adj. J.A. de Mist en genl. J.W.
Janssens regeer. De Mist het met sy aankoms ook die eerste
Adjunk Groot Meester van die Hollandse Vrymesselary in
Suid-Afrika geword (1803-1804). Hy is opgevolg deur ene John
Truter (1804-1845).
Maar Na po leon hervat sy oorlog teen Brittanje. Die Britse
regering besluit dat hy nie kan toelaat dat sy han del met die Ooste
bedreig word deur die Kaap in die hande van ‘n regering te laat wat
nou ‘n bondgenoot van Frankryk is nie. Die gevolg is dat Brittanje
die Kaap in 1806 vir die tweede keer be set. Met die tweede Britse
be set ting, het die Britte ook hulle militêre losies (1806-1814) met
hulle regimente saamgebring. John Truter het daarin geslaag om
Vrymesselaarbande met die Britse bevelvoerder, Genl. maj. Da vid
Baird aan te knoop. Die eerste Engelse losie in Suid-Afrika, Brit -
ish Lodge, word in 1811 gestig. Daarna het Britse losies
stelselmatig oral in die land gevestig. Tot 1860 was Vrymesselary
feitelik beperk tot die Kaapkolonie en Na tal. Ons moet in ag neem
dat die Britte en die Illuminati Suid-Afrika tot op daardie sta dium
slegs as ‘n strategiese punt in die seeroete na die Ooste beskou het.
Sedert die ontdekking van dia mante in die Vrystaat en goud in
Transvaal is Suid-Afrika met ander oë beskou.
Die nuwe Britse administrasie as die horing van die Illumunati
van daardie tyd, handhaaf sy gesag tot aan die verste grense van die
nedersetting. Dit het die grensboere, wat hoegenaamd nie meer
gewoond was aan regeringsbeheer nie, glad nie aangestaan nie.
Nog ontstellender het hulle die verklaring dat Engels van toe af die
enigste amptelike taal sou wees, gevind. Die grootste meerderheid
van die bevolking aan die Kaap kon dan geen woord van dié taal
praat nie. Dit gee ‘n nuwe dimensie aan die geskil tussen die bur -
gers en die owerheid: hulle afkeer van die administrasie word nou
aan ‘n taalkwessie gekoppel en die eerste opflikkering van
nasionalisme word merkbaar. Namate die opeenvolgende Britse
goewerneurs hul angliseringspogings verskerp, word die vuur van
Afrikanernasionalisme aangeblaas. Hierdie toestand van sake sou
lei tot twee belangrike bewegings wat verreikende gevolge vir die
Suid-Afrkaanse geskiedenis sou inhou. Die een gevolg was die
Groot Trek en die opkoms van die Boererepublieke en die ander
was die opkoms van Af ri kaans as taal.
DIE GROOT TREK EN DIE ONAFHANKLIKHEID
VAN DIE BOEREREPUBLIEKE
Die Groot Trek verteenwoordig die be gin van die dekoloniale
stryd wat die Af ri kaner meer as ‘n eeu lank teen Britse
kolonialisme/imperialisme gevoer het. Tussen 1836 en 1846
verlaat sowat 10 000 mans, vrouens en kinders hulle tuistes in die
Kaapkolonie ten einde onder die Britse beheer weg te kom. Naas
die verengelsing van skole, kerke en staatsadministrasie asook
verhoogde span ning tussen die Afrikaners en die Britse owerheid,
was die redes van die Groot Trek onder andere die grenskonflik
van 1819, 1834 en 1846; politieke en sosiale onrus as gevolg van
wetgewing wat Hottentotte gelyk gestel het aan Blankes en die
afskaffing van slawerny in 1834. Saam met hierdie probleme was
daar ook die ekonomiese stagnasie saam met die groei in openbare
skuld.
Na die trek vestig die Boere hulle uiteindelik in Transvaal, die
Oranje-Vrystaat en Na tal. Met dramatiese intriges van die moord
op Piet Retief en sowat 70 van sy volgelinge deur die
Zoeloe-koning, Dingaan, en die slag van Bloedrivier op 16
Desember 1838 toe die Boere Na tal in besit neem. Tot die
Voortrekkers se teleurstelling gaan die Britse regering in 1843 op
sy beurt oor om Na tal te annekseer. Die meeste Boere trek toe oor
die Drakensberg en vestig hulle in Transvaal en die Vrystaat. Maar
weer eens volg die Britse gesag die Boere. In 1848 word die
Vrystaat deur Brittanje geannekseer. Die gevolg is dat baie
Voortrekkers na Transvaal verhuis. Die Zuid-Afrikaansche
Republiek het in 1852 tot stand gekom en die Vrystaatse Republiek
in 1854. Brittanje het tog die onafhanklikheid van die twee
Boererepublieke erken. Die ontstaan van die Boererepublieke is
‘n resultaat van die Groot Trek. Oplaas het die Voortrekkers hulle
ideaal verwesenlik: hulle het nou hul eie grondgebied, waar hulle
hul eie wette kan maak en die land kan bestuur volgens hul eie
gewoontes en oortuiginge. Die belangrikste vir hulle is dat hulle
die Engelse juk (en ook dié van die Illuminati) afgeskud het.
VRYMESSELARY IN BOEREGELEDERE
Na die Groot Trek en onafhanklikheid van die Boererepublieke
het die Afrikaanse (of Hollandse) Vrymesselary nie dadelik na
Transvaal en die Vrystaat uitgebrei nie. Gevolglik het die
Illuminati toe weinige of geen invloed in die Boererepublieke
gehad nie. Afrikaanse (of Hollandse) Vrymesselary het ook in die
Kaapkolonie as gevolg van die veranglikaansing, tot die 1860*s
gebuk gegaan onder ‘n afplatting in ledegetalle. Eers in die
1860*s het die Adjunk Groot Meester van Afrikaanse (of
Hollandse) Vrymesselary van Suid-Afrika, Christoffel Brand (hy
beklee daardie amp gedurende die tydperk 1847-1874) die eerste
Afrikaanse (of Hollandse) losies in die Vrystaat en Transvaal
gevestig. Hierdie losies het toe vir die eerste keer vir die Illuminati
‘n infrastruktuur gebied in die Boererepublieke. Tog, met die
aanvang van Jan Hofmeyr as nuwe Adjunk Groot Meester van die
Afrikaanse/Hollandse Vrymesselary van Suid-Afrika, het die
Afrikaanse Vrymesselary weer in die 1870*s en 1880*s ‘n
insinking in ledegetalle beleef. Ongelukkig het die Afrikaanse
Vrymesselary teen die 1890*s in die Boererepublieke ‘n oplewing
getoon.
Die opkoms van die Boererepublieke is voorafgegaan deur die
Franse Rewolusie en die Amerikaanse Vryheidsoorlog wat die
weg gebaan het vir die opkoms van die konsep van Republiek wat
ongelukkig op daardie sta dium ‘n konsep was wat met
Vrymesselary geassosieer is. Dit het gevolglik bygedra dat groot
geeste in die Boeregeledere die Vrymesselary geromantiseer het in
hulle strewe na onafhanklikheid. Hier dink ons aan name soos
M.W. Pretorius, Sir John Brand, F.W. Reitz, T.F. Bur gers, genl.
Louis Botha, genl. C.R. de Wet, genl. Piet Joubert, genl. Piet
Cronjé, genl. Ben Viljoen en Kapt. Danie Theron. Dit verklaar ook
hoekom die grondwet van die Verenigde State van Amerika en ook
dié van Frankryk (1848) as voorbeelde gedien het met die optrek
van die grondwette van die twee Boererepublieke.3 Die
Boererepublieke was die vergestalting van
Afrikanernasionalisme wat ontwaak het — ‘n groep
Afrikaners wat gehunker het na onafhanklikheid.
In Sep tem ber 1870 was daar deur Vrymesselaars regoor
Suid-Afrika vir die eerste keer ‘n beroep gedoen op losies om
nouer aan mekaar te beweeg om ‘n onafhanklike Verenigde Groot
Losie vir Suid-Afrika tot stand te bring. Hierdie strewe het werklik
vanaf 1892 sterk aandag geniet en sou uit die aard van die saak ook
deursuur op die politieke terrein in die vorm van ‘n ‘Verenigde
Suid-Afrika*, waarvan die Vrymesselary van Suid-Afrika een van
die belangrikste dryfkragte sou word. Die handhawing van die
Republieke se onafhanklikheid sou derhalwe ondermyn word deur
diegene wat van binne die Boeregemeenskap een was met die
holisme van die Vrymesselary.
DIE OPKOMS VAN AF RI KAANS AS TAAL
Losstaande van die ontwikkelinge rondom die Groot Trek en die
opkoms van die Boererepublieke — maar tog belangrik, het
vele Kaaplandse Afrikaners sterk gevoel oor die
ontwikkeling van Af ri kaans. Teen 1870 kon slegs 70
persent van die Afrikaners in die Kaapkolonie nog nie
Engels verstaan nie. Die gedwonge An glo-Afrikanerskap
van die Britte het gekwyn. Hoewel die Kaaplandse
Afrikaners grootliks van Hollandse afstamming was, en
Hollands in die Boererepublieke die amptelike taal van
die staat was, het die aanslag en aantreklikheid van
Engels ‘n groepie onder die Kaaplandse Afrikaners
genoop om die gesproke taal, Af ri kaans, tot skryftaal te
verhef. In 1875 het die Afrikaanse Taalbeweging
ontstaan wat ‘n koerant in Af ri kaans uitgegee het, nl. Die
Afrikaanse Pa triot, en wat tot motto gehad het: “Om te staan vir
3 \tab In die Grondwet van die Verenigde State van
Noord-Amerika word uitdruklik verklaar dat die Grondwet
deur die volk aangeneem is. Die Grondwet begin met die
woorde}{\plain \i\f1 “We, the people of the United
States....”}{\plain \f1 }{\plain \i\f1 }{\plain \f1 Die volk van
die V.S.A. as hoogste gesag het besluit om ‘n grondwet op te
stel. Ook }{\plain \ul\f1 ons Boererepublieke het die leer
gehuldig dat die hoogste gesag by die volk berus}{\plain \f1 .
ons Nasie, ons Taal en ons Land”. Die gemeenskaplike verlede
van die Afrikaners is ontdek asook ‘n gemeenskaplike toekoms: ‘n
Verenigde Republiek onder eie vlag, voorgestaan deur ds. S.J. du
Toit.
AFRIKANERBOND EN DIE ILLUMINATI
Die Afrikanerbond het as politieke organisasie ook sy beslag
gevind. In 1883 het dit onder die leiding van die Adjunk Groot
Meester van die Afrikaanse/Hollandse Vrymesselary van
Suid-Afrika, Jan Hofmeyr4, gekom wat gematigheid voorgestaan
het met die doel om ‘n breuk tussen Engels- en
Afrikaanssprekendes te voorkom. Die ideaal van ‘n onafhanklike
Suid-Afrika onder eie vlag is deur hom prysgegee: Sy idee was, en
hierin is hy deur vele gesteun — waaronder pres i dent Brand
van die Oranje-Vrystaat (‘n mede-Vrymesselaar), ‘n
‘Verenigde Suid-Afrika* onder Britse vlag, want so is geredeneer,
eenmaal in die toekoms word tog die hele Suid-Afrika
onafhanklik. Hofmeyr se rigting was een van ‘n
‘Suid-Afrikanisme* wat sowel Af ri kaner as Brit moes omsluit en
‘een nasie* van hulle maak, al was daar dan ook twee tale. Dis was
nou duidelik dat Hofmeyr die Afrikanerbond ingeweef het by die
Vrymesselary. Die Afrikanerbond het nou Pax Bri tan nica
gerugsteun. Gevolglik het dit ‘n rytuig van die Illuminati geword.
Die Afrikanerbond is gewantrou, hoewel Hofmeyr wel na 1890
die vertroue van sommige Engelstaliges gewen het. Rhodes
(Illuminati) het ‘n lid van Hofmeyr se Afrikanerbond geword en
die Afrikanerbond het saamgewerk tot Rhodes se premierskap.
Dit het egter daartoe gelei dat Transvalers en die Vrystaters die
Kaaplandse Afrikaners gewantrou het. Dit was veral as gevolg van
Rhodes se imperialistiese uitbreidingsdrang, gepaard met sy
grootkapitalistiese bedrywighede, alles ten nadele van die
onafhanklike Boererepublieke. Die samewerking tussen Rhodes
en Hofmeyr, wat oor die jare gebou is, het ‘n groot invloed op die
politieke geskiedenis van die Kaapkolonie gehad. Rhodes het
stelselmatig die vertroue van die Kaaplandse Af ri kaner gewen.
Hy het ook, deur die suide se belange insake invoerregte en
spoorweguitbreiding na die Noorde op die voorgrond te stel,
4 \tab Vergelyk Cooper, A.A. 1986.}{\plain \i\f1 Supra.}{\plain
\f1 p.38, 59, 60 en 107. Hofmeyr volg in 1874 Christoffel
Brand op as Adjunk Groot Meester van die
Afrikaanse/Hollandse Vrymesselary van Suid-Afrika.
daarin geslaag om tussen die Afrikaners van die Boererepublieke
en die Kaapkolonie ‘n wig in te dryf.
AFRIKANERNASIONALISME VERSUS BRITSE
IMPERIALISME
Die ontdekking van dia mante by Kimberley in 1870 lei tot ‘n
geskil oor die soewereiniteit of eienaarskap van die gebied.
Transvaal, die Vrystaat en die Griekwa-opperhoof Waterboer
willig in tot arbitrasie; die gebied word aan Waterboer toegeken,
wat oorreed word om Britse beskerming aan te vra. Sowel
Transvaal en die Vrystaat sien die hele affêre as ‘n Britse slenter
om die diamantvelde te bekom. Intussen gaan dit sleg in
Transvaal; mense is verdeeld, die land is amper bankrot en sukkel
om sy Swart bure in toom te hou. Sir Theophilus Shepstone kom in
1877 met 25 berede polisie in Pre to ria aan en oorreed die
meerderheid van die Volksraad om die Britse beheer te aanvaar.
Hy belowe dat hulle spoedig ‘n verantwoordelike regering sal kry,
maar dit gebeur nie. In 1881 rebelleer die Transvalers. Hulle wen
die slag van Majuba en verkry opnuut hul onafhanklikheid
kragtens die Konvensie van Pre to ria wat aan Brittanje nog tot ‘n
mate in beheer van Transvaal se buitelandse beleid laat.
Die onafhanklike Boererepublieke was ‘n teenstrydigheid van
Rhodes se Britse Imperiale droom van ‘n Verenigde Suid-Afrika.
Daarby het Paul Kruger (‘n Voortrekkerkind) gepoog om
vriendelike betrekkinge met ander Europese state op te bou.5
Hierdeur is die Britse belange bedreig. Ná die ontdekking van
goud in 1886 het Transvaal die ekonomiese swaartepunt van
Suid-Afrika geword. ‘n Groot aantal Europeërs, waarvan baie
Britse onderdane was, het na die Transvaalse goudvelde gestroom.
Die ‘Uitlanders* was ‘n verrykkende stim u lus vir Vrymesselary
in Transvaal. Hulle was oor die algemeen ten gunste daarvan dat
Brittanje beheer oor die republiek oorneem. Tot ‘n mate het die
5 \tab In Suidelike Afrika was Brittanje in die jare voor 1884 die
enigste Europese magshebber, met die uitsondering van
Portugal, met Angola en Mosambiek as sy kolonies. \~Portugal
was egter nie ‘n moondheid nie en is nie as ‘n bedreiging vir
Britse belange beskou nie. \~In 1884 en die jare daarna het
Duitsland Suidwes-Afrika gekolonialiseer. \~Hiermee is Britse
belange in ‘n mate in gevaar gestel. \~Indien Duitsland sy
gesag verder ooswaarts na Botswana sou uitbrei, sou dit hom
in kontak bring met die }{\plain \i\f1 Zuid-Afrikaansche
Republiek }{\plain \f1 van Kruger. \~\~\~
gedagte ook aanklank gevind by die Hollandse of Afrikaanse
Vrymesselaarlosies.
In 1888 reeds het Rhodes daarin geslaag om die
diamantmaatskappye in De Beers Con sol i dated Mines te
amalgameer, met hom as voorsitter. Teen dié tyd was hy ook reeds
geïnteresseerd in die Witwatersrandse goudveld, waar hy die
Gold fields Com pany, later die Con sol i dated Gold fields of South
Af rica, gestig het. Toe Rhodes dus met die steun van die Bond pre -
mier van die Kaapkolonie word, was hy reeds die
verpersoonliking van politieke en finansiële mag.
JAMESON-INVAL
Sedert 1894 het Rhodes met die hulp van ‘n mede-Vrymesselaar,
sy broer Kolonel F.W. Rhodes, gepoog om ‘n opstand onder
hierdie mense, die Uitlanders, aan te wakker, en die
Zuid-Afrikaansche regering omver te gooi. Rhodes se luitenant,
L.S. Jameson, het in Desember 1895 Transvaal vanaf die weste
binnegeval met ‘n aantal van sy manskappe. Jameson is egter deur
die Boeremagte oorrompel nog voor hulle die Witwatersrand
bereik het. Die onderduimsheid van die Illuminati het Rhodes ‘n
gevange in sy droom gemaak.6
Die mislukte inval het ‘n internasionale gebeurtenis geword.
Die Duitse keiser het die Jameson-inval gebruik om die
Zuid-Afrikaansche Republiek tot ‘n bondgenootskap met
Duitsland te probeer beweeg. Hy het ‘n tele gram van gelukwense
aan pres i dent Kruger gestuur. Hierdeur is die indruk by die Boere
gewek dat hulle moontlik op Duitse steun sou kon staat maak.
Die Jameson-inval het aan die Zuid-Afrikaansche Republiek
getoon uit watter hoek die wind waai en die onmiddellike
uitwerking daarvan was bewapening. Afrikanernasionalisme is
dwarsdeur Suid-Afrika deur die Jameson-inval gestimuleer en het
geestelike eenheid versterk. Daarby was die Kaaplandse
Afrikaners geskok en Hofmeyr se Afrikanerbond het hulle bande
met Rhodes verbreek, wat tot sy bedanking as Kaapse pre mier
gelei het. Hofmeyr simpatiseer openlik met die Transvalers en het
Smuts hier die geleentheid gebied om die Boeregemeenskap binne
te dring. Smuts was ook ‘n lid van die Afrikanerbond. Vir die
Vrystaters was die Jameson-inval, wat hulle as ‘n aanslag ook op
hulle onafhanilkheid beskou het, die teken om nader aan Transvaal
te beweeg. Dit lei in Maart 1897 tot die sluiting van ‘n politieke
verbond, waarvolgens die republieke mekaar in geval van
bedreiging van hulle onafhanklikheid met alle beskikbare kragte
6 \tab Sien Aanhangsel 1.
en middele sou ondersteun. Die Boererepublieke was nou nog
verder vervreem van die idee van ‘n Verenigde Suid-Afrika onder
die Britse vlag.
DIE VERRAAD VAN JAN SMUTS EN ANDERE :
SMUTS DIE AGENT
Hofmeyr en sy Afrikanerbond se reaksie op Rhodes en die
Jamesoninval het vir die Illuminati geleentheid gebied om die
Boeregemeenskap te penetreer. Jan Smuts (Illuminati) het
gevolglik ook daarop gereagreer.7 Hy toon ‘n skielike
bewondering vir Kruger. Pres. Kruger was nie baie ingenome met
Smuts nie. Hy het hom toe die bynaam van Skelm Jannie gegee.8
Opvallend wys Quigley (as ‘n ”in sider" in die Illuminati) daarop
dat Smuts , wat ook ‘n Sionen ‘n Vrymesslaar was, ‘n
hooggeplaaste lid van Rhodes-Milner se geheime organisasie
(Illuminati) was.9 Die Rhodes-Milner-groep (Illuminati) het toe
7 \tab Ons het onbevestig verneem dat Jan Smuts uithoofde van
sy vriendskapsbande met Rhodes ook lid was van die
Afrikanerbond.
8 \tab Dit is welbekend dat Smuts se bynaam }{\plain \i\f1 Skelm
Jannie }{\plain \f1 was toe hy diens gedoen het aan die Boere
se kant. \~Die bynaam is (soos vasgestel kon word) deur pres.
Kruger aan Smuts \~toegeken vanweë sy Engelse agtergrond
(Cambridge). \~(Oost, H. 1956. }{\plain \b\f1 Wie is die
Skuldiges}{\plain \f1 . Johannesburg, Afrikaanse Pers
Boekhandel. p.14: }{\plain \i\f1 “Die President wou niks weet
van Smuts se benoeming}{\plain \f1 (as
Staatsprokureur)}{\plain \i\f1 nie. Hy sê, met sy growwe
geluid: ‘Hy het van Rhodes se geld gestudeer. \~Hy sal my
verneuk, of hy sal Rhodes verneuk; maar fop sal hy.{\f2 *}
}{\plain \f1
9 \tab Quigley,C. 1974.}{\plain \i\f1 Supra.}{\plain \f1
p.137:}{\plain \i\f1 “By a process whose details are still
obscure, a brilliant, young graduate of Cambridge, Jan Smuts,
who had been a }{\plain \i\ul\f1 vigorous supporter of Rhodes
and acted as his agent in Kimberley as late as 1895 and who
was one of the most important members of the Rhodes-Milner
group in the period 1908-1950}{\plain \i\f1 ,...” \~}{\plain \f1
Dit bevestig die feit van Smuts se steun aan die }{\plain \i\f1
Pax Britannica}{\plain \f1 (wat later }{\plain \i\f1 Pax
Americana}{\plain \f1 geword het). Vergelyk \~Quigley, C.
1981. }{\plain \i\f1 Supra. }{\plain \f1 p.312-314. \~Smuts was
een van die vernaamste binnekringlede van }{\plain \i\f1 The
Round Table \~}{\plain \f1 (paar mense noem dit vandag die
}{\plain \i\f1 Illuminati -}{\plain \f1 aanvanklik was Smuts lid
van }{\plain \i\f1 The Inner Circle }{\plain \f1 van die }{\plain
\i\f1 The Associaton of Helpers }{\plain \f1 en toe lid van
}{\plain \i\f1 The Society of the Elect}{\plain \f1 ). \~Die kringe
‘n “in sider” in die Boeregeledere gehad. Smuts se skielike
bewondering vir pres i dent Paul Kruger na die Jameson-inval toe
hy by die Boere aangesluit het, was niks minder as ‘n kullery nie —
toneelspel van ‘n tradisionele spioen. Smuts was ‘n agent
vir die Illuminati.
Hierdie tendens word herbevestig wanneer Smuts die
intelligensie-geneigdheid van penetrasie in 1938 openbaar toe hy
toegesien het dat ‘n klompie inligtingsoffisiere en polisiemanne
die Ossewa-Brandwag penetreer.10 ‘n Geneigdheid wat uit
ervaring moes voortspruit. In ‘n ex post facto-beskouing van
Smuts se lewensgeskiedenis blyk dit duidelik dat sy motief was
om van Engelse kant af na die Boere toe te beweeg om die Boere te
assimileer in die geskiedenis van die Britse Ryk.11 Hy was
ambisieus vir die Illuminati se saak. Waarom sou Smuts nou
eintlik in so iets as die An glo-Boereoorlog wou betrokke raak?
Die antwoord lê in die feit dat:
_Die Round Ta ble wou gehad het dat die Britte teen die Boere
oorlog moes maak. Hulle wou Transvaal annekseer en sodoende
waarin hy beweeg het, het geen respek gehad vir so iets as
Boerskap of Afrikanernasionalisme nie.
10 \tab Harrison, D. 1987. }{\plain \b\f1 The White Tribe of
Africa}{\plain \f1 . Johannesburg, Southern Books Publishers.
p. 134-137.
11 \tab Vergelyk Kruger, D.W. 1979.}{\plain \b\f1 Geskiedenis
van Suid-Afrika}{\plain \f1 . Goodwood, NASOU. p.573-4:
}{\plain \i\f1 “Vir sy party en sy land was dit ‘n gevoelige
verlies hoewel hy reeds hoog bejaard was. \~Met hom het ‘n
merkwaardige persoon van die toneel verdwyn.
\~Oorspronklik ‘n konserwatiewe Afrikaner, }{\plain \i\ul\f1
een van Paul Kruger se vertroulinge}{\plain \i\f1 , en }{\plain
\i\ul\f1 ‘n leier van die Transvaalse Afrikaners na die
Vryheidsoorlog saam met Botha en ander oorlogshelde}{\plain
\i\f1 , }{\plain \i\ul\f1 het genl. Smuts die grootste aandeel in
die totstandkoming van die Unie gehad}{\plain \i\f1 .
\~}{\plain \i\ul\f1 As regterhand van Botha het hy van die
begin af \~‘n belangrike rol in die politiek van die Unie
gespeel}{\plain \i\f1 , maar }{\plain \i\ul\f1 hom geleidelik
begin blind staar op die voortreflikheid van die Britse
Ry}{\plain \i\f1 k, op Britse politieke denkbeelde en ideaal van
‘n verenigde blanke volk. \~}{\plain \i\ul\f1 Op die kultururele
ontwikkeling en die nasionale aspirasies van die Afrikaanse
volk het hy weinig ag geslaan}{\plain \i\f1 . \~Sy val was sy eie
onvermoë om rekening te hou met die verborge kragte in die
boesem van die Afrikaanse volk en ‘n te groot gereedheid om
die verlede te vergeet. \~Sy hand was nieteenstaande
verbygaande politieke suksesse nooit werklik op die pols van
van sy volk nie. \~}{\plain \i\ul\f1 Sy ideaal was nie dié van die
groot meerderheid van die Afrikanerdom nie}{\plain \i\f1
.”}{\plain \f1
inlyf in ‘n Verenigde Suid-Afrika. Die motivering was geleë in die
feit dat Transvaal op daardie sta dium vanweë sy rykdom aan goud
en sy eie spoorwegverbinding met die see, besig was om al hoe
meer van die Britse kolonies onafhanklik en dus meer selfstandig
te word. Daarby was die uitbouing van die goeie betrekking tussen
die Zuid-Afrikaansche Republiek en Duitsland ‘n bron van
kommer.
— Smuts die oorlog in Boeregeledere moes help
aanblaas en dat Smuts daarna sy invloed moes gebruik
het om die oorlog te beëindig en te help skep aan ‘n
Verenigde Suid-Afrika. Die idee van ‘n Afrikanernasie moes die
nek ingeslaan word, so het Milner geglo, an ders sou Suid-Afrika
vir die Britse Ryk verlore gaan.
— die Vrymesselary in die Boeregeledere ‘n ba sis vir die
Round Ta ble gebied het sodat Smuts die Boere se hierargie kon
penetreer. Die geskiedenis leer ons dat Smuts vir Piet Joubert en
Louis Botha as rytuie misbruik het om die Round Ta ble se strewes
te bevorder soos byvoorbeeld die bevordering van oorlog tussen
die Boere en die Britte, die ondertekening van die Vrede van
Vereniging en die skep van die Unie van Suid-Afrika.12
12 \tab Hierdie opinie dat Jan Smuts die Boere as agent vir
}{\plain \i\f1 The Round Table }{\plain \f1 binne gepenetreer
het, berus op 12 jaar se ervaring van intelligensiewese, wat
deur die volgende feite ondersteun word:
a.\tab Smuts is as genormineerde vir Staatsprokureur deur ‘n
Vrymesselaar, Piet Grobler, aan Kruger voorgestel;
b.\tab Toe Kruger weier om Smuts aan te stel as
Staatsprokureur is sy aanstelling deurgehaak deur die steun
van Piet Joubert (ook ‘n Vrymesselaar);
c.\tab Smuts was self ‘n Vrymesselaar en ‘n sionis;
d.\tab Net voordat Smuts ná Kruger se kant geswaai het, was
hy ‘n prominente Rhodesman wie se strewe dit was om die
Britse Imperiale Ryk te versterk;
e.\tab Hy het ná die Anglo-Boereoorlog (1899-1901)
voortgegaan om die Britse saak in Suid-Afrika te dien;
f.\tab Hy het (saam met Louis Botha) die Vrystaters om die
bos gelei met ‘n regslose verbond om die onafhanklikheid met
die sluit van die Verdrag van Vereniging prys te gee om
sodoende indien die omstandighede dit sou toelaat, weer die
wapen vir die Boere se vryheid op te neem. \~Die Rebellie het
sy en Louis Botha se teenspraak bewys. \~Eenvoudig gestel
kan ons sê die Boere is om die bos gelei.
Internasionaal is daar verskeie voorbeelde waar daar gebruik
gemaak is van agente om die opposisie te penetreer; vertroue
te wen en dan sy opdragte uitvoer. \~Ons dink hier aan Gerard
Ludi in die Abraham Fischer geval.
Quigley13 wys vervolgens op Smuts se rol binne Rhodes se
geheime organisasie (The Round Ta ble ook bekend as die
Rhodes-Milner-groep of die Illuminati):
“Smuts had stud ied in Eng land, at Cam bridge Uni ver sity and
the Mid dle Tem ple. By 1895 he was a law yer in Cape Town. His
lack of suc cess in this pro fes sion doubt less had some in flu ence in
turn ing him into the de vi ous op por tun ist he soon be came, but
through out his op por tun ism he clung to that ideal which he shared
with Rhodes and Milner — the ideal of a united South Af rica. All
his ac tion from this date on ward — no mat ter how much they may
seem, viewed su per fi cially, to lead in an other di rec tion — were di -
rected to ward the ul ti mately achieved: a United South Af rica
within the Brit ish Em pire — and, to him al most equally im por tant,
a United South Af rica in which he would be the dom i nant fig -
ure......Smuts and Rhodes, on the other hand, got on to gether very
well. As early as 1895, the unsuccessfull Cape Town law yer was
sent by the great im pe ri al ist to Kimberley to speak in his de fence.
But af ter the Jameson Raid, Smuts be came one of the most vo cif er -
ous crit ics of Rhodes and the Brit ish (hierdie kritiek was bloot
toneelspel). These at tacks gave Smuts a rep u ta tion as an
Anglophope, which yielded con sid er able prof its im me di ately.
Going to Transvaal (where he added to his fame by un com pro mis -
ing sup port of Pres i dent Kruger), he was raised, at the age of
twenty-eight, to the post of State At tor ney (1898).”
Na Smuts se skielike bewondering vir pres i dent Paul Kruger na
die Jameson-inval, moes Smuts homself in die Boeregemeenskap
posisioneer. Pres i dent Kruger wou aanvanklik niks weet van
Smuts se benoeming as Staatsprokureur nie. Hy het Smuts se
oorlopery nie vertrou nie. Maar Piet Joubert en sy kliek was by die
geleentheid die sterkste en Smuts is as Staatsprokureur
aangestel.14 Reeds toe het Piet Joubert en Louis Botha die “En -
lightened”-beginsels van die Vrymesselary gedien. Piet Joubert
het die steun van die ‘Uitlanders* geniet (grootliks vanweë sy
verbintenis met die Vrymesselary) en as*t ware die linkse faksie in
die regering van die Zuid-Afrikaansche Republiek (waaronder die
Vrymesselaar Genl. Louis Botha) gevorm.
Quigley15 wys ook dat Smuts in sy pos as Staatsprokureur “...
and later as Co lo nial Sec re tary, he adopted tac tics which led
steadily to the war (forc ing the Uitlanders to pay taxes while de ny -
13 \tab Quigley, C. 1981. }{\plain \i\f1 Supra. }{\plain \f1 p.77.
14 \tab Oost, H. 1956. }{\plain \b\f1 Wie is die Skuldiges}{\plain
\f1 . Johannesburg, Afrikaanse Pers Boekhandel. p.14.
15 \tab Quigley, C. 1981. }{\plain \i\f1 Supra. }{\plain \f1 p.77.
ing them the fran chise, ar rest ing Uitlander news pa per ed i tors like
Monypenny, etc.).” Dit was duidelik dat Smuts die An glo-Boere
oorlog help aanblaas het.
AANBLAAS VAN DIE AN GLO-BOERE OORLOG
Maar die Jameson-inval het ook die Engelstaliges van die res
van Suid-Afrika, wat met die Uitlanders gesimpatiseer het,
verenig in die South Af ri can League en die organisasie het openlik
gestaan vir Britse opperheerskappy, ‘n verenigde Suid-Afrika
onder die Britse vlag, gelyke regte vir alle Blankes in Transvaal en
bestryding van Afrikanernasionalisme. Hierdie ideale is in die
Engelstalige pers dwarsoor die land in ‘n heftige
propagandaveldtog verkondig.
Intussen word sir Al fred Milner in 1897 (Vrymesselaar en lid
van The So ci ety of the Elect van die Round Ta ble — ‘n
hooggeplaaste in die Illuminati) as Hoë Kommisaris na
Suid-Afrika gestuur om sy aandag veral aan Transvaalse
aangeleenthede te wy. Volgens Milner was daar “no way out of the
po lit i cal trou bles of South Af rica ex cept re form in the Transvaal or
war”, en die kanse op hervorming was maar gering.
Namate dit vir Pres i dent Kruger al duideliker geblyk het dat die
komende An glo-Boereoorlog onafwendbaar was, het hy be gin om
die Zuid-Afrikaansche Republiek se goudvoorrade oral in
Transvaal te versteek — nagenoeg 7 300 ton goud waarvan
die grootste gedeeltes tot vandag toe nog nie in die
sirkulasie van die internasionale goudhandel is nie.
Milner het die onderhandelings tussen hom en die
Zuid-Afrikaansche Republiek aan die gang gesit, waaruit dit al hoe
duideliker geword het dat Milner met niks minder as die
ondergang van die republiek tevrede sou wees nie en dat hy
onverbiddelik op oorlog afstuur. Hy het gepoog om die Britse
invloed in Transvaal uit te brei deur eise aan die Transvaalse
regering, die Zuid-Afrikaansche Republiek, te stel oor die
verlening van stemreg aan die Uitlanders. Aan die be gin van 1899
het Milner ook ‘n versoekskrif met 21 684
Uitlanderhandtekeninge, wat hulle griewe bevat het, aan die
Koningin gestuur en die versoekskrif is aanvaar. Milner het die
griewe wat oor die algemeen oordrewe was, aangegryp as rede vir
Britse inmenging in Transvaal se binnelandse aangeleenthede —
“re form or war”, was sy uitgangspunt. Daarmee is die regering
van die Zuid-Afrikaansche Republiek nou direk teenoor die Britse
regering te staan gebring. Teen hierdie agtergrond het Milner
reeds vas besluit om Transvaal te onderwerp. Hy besoek Londen
teen die einde van 1898 en haal die regering tot sy sienswyse oor.
Toe hy vroeg in 1899 terugkeer, was hy vasbeslote om
Kruger tot hervormings te dwing, en as Kruger nie gehoor
wou gee, nie oorlog te verklaar. Ook is meer Britse troepe
na Suid-Afrika gestuur. Schoeman16 wys daarop dat die
Milner-Rhodes-groep tot die Britse pers gebruik het om
oorlog aan te blaas:
“Prof. J.A. Hob son, wat selfs in liberale kringe in Suid-Afrika
hoë aansien geniet het, het in sy boek, The War in South Af rica
(1900), die rol van die Engelse pers onder die invloed van hierdie
geheime vereniging baie skerp veroordeel. ‘Die hoofdoel van
hierdie perssameswering*, skryf hy, ‘vir die bereiking waarvan
elke spi er ingespan is, was die oorwinning van die regering en die
gewete van Groot-Brittanje.* Die doel waarvoor die regering van
Brittanje gewen moes word, was om oorlog teen die Boere te
verklaar. Rhodes se geheime vereniging het daarin geslaag. En
die gevolg was dat die Afrikanervolk se vrouens en kinders na drie
jaar van oorlog byna uitgewis is. ‘Die magtige Engelse pers van
Suid-Afrika,* skryf Hob son, ‘besit en beheer deur ‘n handjievol
rykes wat deur noue finansiële bande aanmekaar gebind word, het
eers daarin geslaag om die publiek van Suid-Afrika aan die brand
te steek en daarna dié gevoel oor te dra op die gemoed van die
Britse publiek.* Vandag moet selfs in Brittanje die feit erken word
dat Rhodes en Milner se politiek, wat vanuit die skemer en
skaduwee bedryf is, die Britse volk in ‘n oorlog teen die Boere
gedruk het. Maar in 1899 het die Engelse pers hier en in Brittanje
agter ‘n houding van hoë morele waardes en politieke beginsels
die aanvalle op pres. Kruger en die Boere gemaak. Prof. Hob son
skryf een hoofstuk onder die titel ‘For whom are we fight ing?* En
sy slotparagraaf lui: ‘Ons veg ten einde ‘n klein internasionale
oligargie (bewind van weiniges) van myneienaars en spekulateurs
in Pre to ria aan bewind te stel.* Rhodes was reeds in daardie tyd ‘n
in stru ment van magte wat buite die Engelssprekende wêreld
gestrek het, maar wat finansiële oogmerke deur die militêre en
ekonomiese mag van Brittanje bevorder het. ‘Die oordeelkundige
beheer van die pers en hulp van die finansiële vriende in hoë
plekke sal hulle in staat stel om ‘n taamlike volledige vorm van
‘boss-rule* in Suid-Afrika te vestig en in stand te hou,* skryf Hob -
son voorts.”
16 \tab Schoeman,B.M. 1980. }{\plain \b\f1 Die Geldmag SA se
onsigbare regering}{\plain \f1 . Pretoria, Aktuele
Publikasie.}{\plain \i\f1 }{\plain \f1 p.21-22.
Verdere onderhandelings wat gevolg het, was van Britse kant
alleen bedoel om tyd te wen sodat Britse troepe so na as moontlik
aan Transvaalse grense gebring kon word, en het dit vir Transvaal
nog duideliker geword dat hy tot oorlog sou moes oorgaan om sy
onafhanklikheid te beskerm. Die Zuid-Afrikaansche Republiek
het geen ander uitweg gehad toe hy besef dat sy onafhanklikheid
bedreig word as om, na deeglike raadpleging met die regering van
die Vrystaatse Republiek, ‘n ul ti ma tum aan Brittanje te stel oor die
onttrekking van Britse troepe van die Transvaalse grense.
Quigley17 wys vervolgens: “At Bloemfontein Con fer ence of 1899
be tween Kruger and Milner, all of Smuts*s ad vice to the for mer
was in the di rec tion of con ces sions to Milner, yet it was Smuts who
drafted the ul ti ma tum of 9 Oc to ber, which led to the out break of
war.” Toe die ul ti ma tum in Oktober 1899 verwerp is, het die An -
glo-Boereoorlog uitgebreek — ‘n oorlog wat nie deur die
Zuid-Afrikaansche Republiek gesoek is nie. Aan die be gin het die
Boere groot suksesse behaal. Selfs nadat meer Britse troepe na
Suid-Afrika gebring en die twee Boererepublieke grotendeels
onder Britse gesag geplaas is, het hulle voortgegaan met ‘n guer -
rilla-oorlog.
Volgens inligting het die Boeregeneraals by die ondertekening
van Die Vrede van Vereeniging besluit dat die Boere weer later
kragte sal saamsnoer om die Boererepublieke te herstel. Dit blyk
dat Botha en Smuts hierdie verbond van die herstel van die
Boererepublieke misbruik het om veral die Vrystaters te mislei om
die Vereeniging-traktraat te steun. H. Oost meld in sy boek Wie is
die Skuldiges op bladsy 17:
“Genl. Smuts was in dié dae self ook ‘n weifelaar. In ‘n
persoonlike brief aan pres. Steyn skryf hy op 10 Mei 1901: ‘Het
was beter den oorlog nu te doen ophouden en over vyftien of
twintig jaar den strijd opnieuw te vervatten.* Dat genls. Botha en
Smuts toe al — dis omtrent Meimaand 1901 — dieselfde opinies
geuiter het oor die toekoms, en die ‘vervatting van die oorlog* (as
die omstandighede daartoe sou aanleiding gee) was
waarskynlik net bedoel om die Vrystaatse pres i dent te
versoen met die idee van die verlies van onafhanklikheid.
Maar die Vrystaters was onbeweeglik.” Oost wys ook op
bladsy 40: “Daar was al van Vereeniging af ‘n verstandhouding,
‘n ‘verbond*, soos genl. De Wet dit genoem het, tussen sommige
hoofgeneraals om die vyandelikhede teen Engeland te hervat by
die eerste geskikte geleentheid. Die ooreenkoms was tussen genls
17 \tab Quigley, C. 1981. }{\plain \i\f1 Supra. }{\plain \f1 p.77.
De Wet, De La Rey en .... Louis Botha. Uit my aantekeninge haal
ek aan ‘n verklaring deur genl. Wessels vir skr. gegee. Genl.
Wessels was na die hoofkommandant, die grootste krygsman van
die Vrystaat. Die Vrystaatse afgevaardigde na Vereeniging het
besluit om die oorlog liewers alleen voort te sit eerder as om die
onafhanklikheid prys te gee. ‘Genl. Botha vat my (Wessel Wessels)
eenkant toe om ‘n privaat gesprek met my te hou. Hy sê: Generaal,
julle Vrystaters moet nie so koppig wees nie. Daar is al 20 000
vroue en kinders dood. Ons kan nie die oorlog aanhou en wen met
die wapen nie. Daar sal een dag aanbreek dat daar ‘n Europese
oorlog kom, dan staan ons op en gryp weer die wapen vir ons
onafhanklikheid.”
Quigley wys ook daarop dat “... when ne go ti a tions for peace be -
gan, it was he (Smuts) who drew up the pro posal to ac cept the Brit -
ish terms with out de lay.” Toe Smuts aan sy Boerekommando die
terme van die Vredesverdrag verduidelik het, het ‘n stem
uitgeroep: “Jan Smuts, jy het ons verraai.”.18
Maar genl. Smuts het nie alleen gestaan in die verraad teen die
Afrikanervolk nie.
Een van ons groot helde van Majuba, genl Piet Joubert, was lank
vóór die uitbreek van die Tweede Vryheidsoorlog al *n handperd
van die Engelse en hy het, volgens Johannes Meintjes, tóé reeds
die mening gehuldig dat “nóg geloof, nóg gebed óf oorwinnings
die Boere in staat sal stel om die oorlog te wen”. Meintjes skryf
dan verder: “The one who had the least heart in the strug gle was
Gen eral Piet Joubert, and the one who kept him go ing was his
wife...” Sy vrou het hom nie net aangespoor en van raad bedien
nie, maar selfs op die slagveld bevele aan soldate gegee.19
Net soos Smuts, Louis Botha, pres. F.W. Reitz, T.F. Bur gers en
vele ander, was kmdt.-genl. Piet Joubert ook ‘n Vrymesselaar. En
dit was sommer nog vroeg in die oorlog (Oktober 1899) dat
Joubert tydens die belangrike veldslag van Dundee finaal in die
hand van die vyand gespeel het.
Die hoofmag het op 15 Oktober 1899 New cas tle bereik en
kmdt-genl. Joubert het besef dat hy hom moes haas voordat meer
en sterker magte teen hom aangevoer word. Hoewel die krygsraad
besluit het om op 20 Oktober Dundee met ‘n verenigde mag aan te
val, was dit egter net genl. Lukas Meyer wat tot die aanval
18 \tab Harrison, D. 1987. }{\plain \b\f1 The White Tribe of
Africa : South Africa in Perspective}{\plain \f1 .
Johannesburg, Southern Book Publishers. p.45.
19 Meintjes, Johannes. }{\plain \b\f1 President Paul
Kruger}{\plain \f1 . ?????. p. 235-238.
oorgegaan het. Hy het egter teen ‘n oormag te staan gekom, en
alhoewel sy bur gers dap per geveg het, moes hy die middag teen
2-uur terugval. As elke beskikbare mag op die vasgestelde tyd
aangeval het, kon die Boere ‘n skitterende oorwinning behaal het
en miskien Penn Symons se hele krygsmag gevange geneem het.
Joubert se laksheid om aan die slag deel te neem, het selfs sy
ondergeskiktes dronkgeslaan.
In sy proefskrif ter verkryging van die graad D.Phil aan die
Universteit van Stellenbosch, 1949, skryf dr. J.A. Mou ton: “Alhoewel
die onder-offisiere ... vir die neerlaag van Lukas Meyer
verantwoordelik gehou moet word, kan die Kommandant-
generaal (Piet Joubert) nie van verantwoordelikheid vir die
ontsnapping van die Britse troepe uit Dundee, twee dae later,
vrygespreek word nie.” Dr. Mou ton sê dan verder dat Joubert
“...geen bevele uitgereik het nie, nóg om ‘n verpletterende aanval
teen Yule te rig nóg om te verhinder dat hierdie bykans omsingelde
offisier met die Helpmekaarpad na Ladysmith ontvlug.” In daardie
sta dium was die vyand gedemoraliseerd en alle weerstand feitlik
tot niet. Maar Piet Joubert het willens en wetens sy plig versuim.
Hoekom? Die antwoord is skokkend, maar waar. As handperd van
die Engelse het hy verkies om eerder sy mense te verraai as om sy
mede-Vrymesselaarsbondgenote ‘n neerlaag toe te dien.
Die Britse geskiedskrywer, Davitt, had die volgende te sê oor
kmdt.-genl. Piet Joubert se vermoëns as militaris: “It was the first
great op por tu nity which the war had of fered to Joubert for the ex -
er cise of his gen er al ship in the field, and he was found wofully
want ing in the qual i ties which the occation de manded.”
Joubert wou ook nie na die advies van een van sy offisiere, die
latere genl. Ben Viljoen luister nie. Toe Viljoen aan hom gesê het
“kom, laat ons die Engelse die see injaag,” was Joubert se
antwoord: “Nee, ons is Christene en mag nie bloed vergiet nie.”
Maar dat sy eie volksgenote se bloed vergiet word, was skynbaar
nie verkeerd nie. Want hoewel baie manskappe en offisiere van die
Boeremagte gesneuwel het, en Britse soldate, ingehaak met
naturelle, genl. Joubert se weerlose en uitgeputte manne uitgejou
het, het Joubert duidelik getoon waar sy lojaliteit lê toe hy in ‘n hu -
mane tele gram van roubeklag sy meegevoel betuig het met die
weduwee van genl. Penn Symons, ‘n mede-Vrymesselaar, wat in
die stryd gewond en later oorlede is.
Piet Joubert is as verraaier ontmasker en op 20 Maart 1900 voor
‘n krygsraad op Kroonstad gedaag en ter dood veroordeel. Onder
die genls. daar teenwoordig was Louis Botha, De la Rey en genl.
de Wet. Dit was genl. Botha wat voor Piet Joubert op die tafel *n
Mauser-koeël en glasie met groen vloeistof geplaas het met die
woorde — “maak jou keuse!” Hierdie woorde is asook die verloop
van die krygsraad is gehoor deur ene Ellis en Swart wat buite die
tent op wag gestaan het.
Genl. Joubert het gesê hy sien nie kans vir die koeël nie, en *n
laaste versoek tot hulle gerig om niks van sy verraad aan sy familie
te sê nie. Toe het hy opgestaan, die glasie met gif geledig en na sy
sitplek treuggestap, maar by die stoel in sy spore neergesak en
gesterf.
Hy is daar op die terrein begrawe en sy familie het hom later in
die helde-akker te Wakkerstroom herbegrawe.
Dit is nogal iro nies dat die man wat die koeël en gif voor genl.
Joubert neergesit het, genl. Botha, skaars 12 jaar later as
Vrymesselaar ook sy volk verraai het en tydens die Rebellie van
1914 honderde volksgenote laat doodskiet het. Aan die einde van
die oorlog het hy (net soos Piet Joubert) maar uit eie vrye wil,
selfmoord gepleeg deur sy polse te sny nadat hy die Groot Griep
gekry het.
‘n Bit ter pil waaraan die Britte seker moeilik gesluk het, is die
feit dat hoewel hulle die An glo-Boereoorlog gewen het, kon hulle
nie daarin slaag om ‘n hand te lê op die tonne goud van die
Zuid-Afrikaansche Republiek nie (in vandag se geldwaarde geskat
op meer as R300 miljard). Die versteking van die goud bly tot
vandag toe nog ‘n duistere geheim.
Kruger was egter ‘n geruime tyd vóór die oorlog al bewus
daarvan dat Engeland met begerige oë gekyk het na die rykdomme
op die Transvaalse goudvelde. Dis hoekom hy toe na afloop van
die Slag van Amajuba, voorbereidings be gin tref het om op
verskeie plekke ‘mensgemaakte grotte* (ondergrondse bunk ers)
te laat bou, en mettertyd in die geheim die inhoud van die destydse
Reserwe Bank daarin versteek het.
Die vernietiging van die onafhanklikheid van die Boererepublieke
het die Britse skatkis £ 191 000 000 gekos. Om 60
000 Boere te verslaan moes 350 000 Britse soldate gebruik word.
Daar was altesame 97 477 ongevalle, van wie 7091 gesneuwel het
of aan wonde beswyk het; 19 143 is gewond en die res was
siektegevalle, meestal maagkoors. Aan Boerekant het 3 990 bur -
gers gesneuwel en 1 081 is na berekening op kommando dood. By
die Boere se verliese moet ook die burgerlike dodetal en die van
Vrygsgevangenes gevoeg word, ‘n totale Boereverlies van 34 116
Die mistieke van die Vrymesselary en die Illuminati het die Boer
se Vaderlandsvryheid verswelg en die Transvaal en die
Oranje-Vrystaat het Britse kolonies geword. Botha en Smuts (die
dryfveer agter Botha) het deel van die verowering geword. Oost20
wys in die verband op Botha se standpunt by tye van
oorgawe.
“Mnr. Jooste: ‘Ons is nou nog republikeinse bur gers. Môre om
elfuur sal ons Britse onderdane wees. Is dit omdat ek nie my plig
gedoen het nie en daardeur Britse onderdaan moet word?* Genl.
Botha: ‘Jy het jou plig gedoen. Daar was nie ‘n dag so warm of ‘n
nag so koud, dat jy nie gedoen het wat ek jou opgedra het om te
doen nie.* Mnr. Jooste: ‘Is die treurspel met die bur gers, wat hier
nou afgespeel word, die beloning vir die pligsgetrouheid wat hulle
betoon het?* Genl. Botha antwoord: Nee. Maar daardie dag,
wanneer jy en ek deur ons optrede, uit hierdie wenende bur gers en
daardie jubelende Engelse ‘n Suid-Afrikaanse nasie binne ‘n
verenigde Suid-Afrika tot stand gebring het, sal ons twee vir ons
opofferings beloon wees."
20 \tab Oost, H. 1956. }{\plain \b\f1 Wie is die Skuldiges}{\plain
\f1 . Johannesburg, Afrikaanse Pers Boekhandel. p.11.
HOOFSTUK VYF
GEBOORTE VAN BLANK SUID-AFRIKA
ONDER BRITSE OORHEERSING AS
PAX BRITANNICA-VERSKYNSEL
INLEIDING
Ons weet dat die Illuminati in daardie sta dium homself
gemanifesteer het deur Pax Brittannica en ons het in die vorige
hoofstuk geleer dat die Illuminati ook beheer oor die
Boererepublieke en die Afrikanerdom geneem het. Ons sal in
hierdie volgende hoofstuk vind dat die Illuminati met sy invloed in
die Vrymesselary die dryfveer in die skep van die Unie van Blank
Suid-Afrika was. Ons sal ook leer dat Pax Bri tan nica homself
manifesteer in ‘n ‘Verenigde Suid-Afrika* in die vorm van Blank
Suid-Afrika en Britse oorheersing. Die Illuminati sien die
Verenigde Suid-Afrika of an ders gestel die Unie van Suid-Afrika
nie in isolasie nie, maar beoordeel dit teen die agtergrond van ‘n
tolunie (of streeksliggaam) tussen Suid-Afrika, Rhodesië en die
Protektorate. Hierdie stand sou tot 1948 voortduur. Langs Pax
Bri tan nica het twee belangrike tendense ontwikkel wat beide
ingrypende politieke verandering in Suid-Afrika se politieke
geskiedenis sou meebring, naamlik die herontwaking van
Afrikanernasionalisme en ‘n pleidooi vir ‘n nie-rassige
demokrasie (Pax Americana in word ing).
Uniewording in 1910 word in die Suid-Afrikaanse politieke
geskiedskrywing vertolk as die resultaat van ‘n lang en diep
gekoesterde ideaal na eenwording tussen Boer en Brit, wat
afgestem is op Cecil Rhodes se Pax Bri tan nica-droom. Alhoewel
die Illuminati tog gepoog het om veelrassigheid as deel van die
Suid-Afrikaanse konstitusionele ontwikkeling te akkommodeer,
het dit misluk en is Blank Suid-Afrika gebore — ‘n verenigde
Suid-Afrika. Ons weet dat hierdie Vrymesselaarsdrang
na Blanke eenheid reeds sy oorsprong voor die An -
glo-Boereoorlogsjare gehad het en dat beide Generaals
Botha en Smuts reeds voor die vermelde oorlog gewen
was vir die Illuminati of Britse ideaal van ‘n verenigde
Suid-Afrika onder Britse gesag. Ons sal in hierdie hoofstuk vind
dat Generaal Hertzog en ander boere-leiers ‘n Afrikaanse staat
onder ‘n eie vlag gesoek het, wat gelei het tot die stigting van die
Nasionale Party.
SITUASIE NA DIE AN GLO-BOERE OORLOG
In kort word die toestand van die Afrikanervolk in die jare pas na
1902 as volg aangedui: Die twee Boererepublieke het hulle
vryheid verloor. Die Afrikanervolk was nie alleen staatkundig
verpletter nie, maar sy getalsterkte was ook ernstig uitgedun en
daar het in die algemeen bedenkings bestaan aangaande die
voortbestaan van die Afrikanervolk. Die Afrikanervolk was ook
ekonomies deur ondergang bedreig. Boerewonings was
afgebrand en kuddes groot en kleinvee afgemaai. Van oeste op die
lande was daar geen sprake nie en die stryd om aan die lewe te bly
het van oomblik tot oomblik voortgeduur. Die stryd om die fisiese
voortbestaan van die individu (oorheersing van Britse liberalisme)
moes noodwendig eerste kom en geen kragte het oorgebly vir die
stryd om ‘n politieke voortbestaan nie en nog minder vir die
voortbestaan van ‘n swaar gekweste eie kultuur.
DIE ILLUMINATI EN DIE VERENGELSING VAN
SUID-AFRIKA
Na die An glo-Boere oorlog was dit die taak van lord Milner
(Illuminati) om die ou Boererepublieke wat in puin gelê is, weer te
herbou; ‘n taak waarmee hy hom tot 1905 besig gehou het. Hy het
200 000 Boere, 50 000 Britte en 100 000 Swartes wat ook deur die
oorlog ontwortel is, op plase hervestig. Milner het R70 miljoen
geleen vir die ontwikkeling van die twee nuwe kolonies. Om die
goudmynbedryf te stimuleer het Milner Chi nese arbeiders
ingevoer (waarvan daar in 1907 reeds 54 000 was). In 1903 het
Milner ‘n tolunie tussen die vier kolonies, Rhodesië en die
Protektorate tot stand gebring.
Op die politieke terrein het Lord Milner hom beywer vir die
federasie van Suid-Afrika, waarin die Britse el e ment oppermagtig
moes wees. Sy politieke heropbou was daarop gemik dat Britse
heerskappy eers beveilig moes word deur die aankweking van
Britse lojaliteit by die Af ri kaner en die invoer van Britse
immigrante, wat eersgenoemde minstens 3 tot 2 in getalle moes
oortref. Tot die einde van 1903 het ongeveer 31 000 nuwe Britse
immigrante in Suid-Afrika gekom. Milner het sowat 2 500 Britte
op plase gevestig want sy doel was om veral die platteland te
verengels. Hy kon nie meer immigrante kry as ‘n agtste deel van
dit wat hy beoog het nie. Sy ideaal van permanente Britse
meerderheid in die Blanke samestelling het misluk. Milner wou
nie selfbestuur aan die nuwe kolonies toeken voordat sy
anglisasiepogings en meerderheidsideaal nie verwesenlik was nie.
Milner het sterk gesteun op ‘n klompie jongmanne wat
aanvanklik in die geheim opgetree het en bekend was as ‘Milner*s
Young Men* of ‘Milner*s Kin der gar ten*. Prof. Carroll Quigley
wys in sy boek The An glo-Amer i can Es tab lish ment op die
volgende:
“For the first cou ple of years in South Af rica the Kin der gar ten
worked to build up the ad min is tra tive, ju di cial, ed u ca tional, and
eco nomic sys tems of South Af rica. By 1905 they were al ready
work ing for the Un ion. The first steps were the Intercolonial
Coun cil, which linked the Transvaal and Or ange River Col ony;
the Cen tral South Af ri can Rail way amalgation; and the cus toms
un ion. As we have seen, the Kin der gar ten con trolled the first two
of these com pletely; in ad di tion, they con trolled the ad min is tra -
tion of Transvaal com pletely. This was im por tant, be cause the
gold and di a mond mines made this col ony the de ci sive eco nomic
power in South Af rica, and con trol of this power gave the Kin der -
gar ten the le ver age with which to com pel the other states to join a
un ion.”
DIE INLYF VAN PARTYPOLITIEK
Die Afrikaners het aanvanklik onverskillig teenoor die politiek
gestaan. Die Engelstaliges (voorheen Uitlanders) het die inisiatief
geneem. Die Pro gres sive As so ci a tion het Milner gesteun en
dieTransvaal Re spon si ble Gov ern ment As so ci a tion het op
selfbestuur aangedring. Onder Milner was die Boere pol i ties
magteloos en het hul reaksie getoon in die vorm van ‘n kulturele
herlewing; die begeerte om hulle eie taal te vestig en uit te bou was
‘n belangrike aspek in hul stryd om hul identiteit te bewaar. Die
herstigting in 1903 van die Taalbond in die Kaap deur Jan
Hofmeyr, die belangrikste figuur van die Afrikanerbond, het die
Tweede Taalbeweging ingelei. Weer eens ‘n ontwikkeling waarin
die Vrymesselary ‘n sterk hand gehad het. Hoewel die ou stryd
tussen Hollands en Af ri kaans die beweging verswak het, het die
poësie van E. Marais, Louis Leipoldt, Totius (J.D du Toit) en Jan
Cilliers die aanspraak van Af ri kaans as ‘n literêre taal bevestig.
Dit het ook bygedra tot die verskerping van die Af ri kaner se
politieke bewussyn.
Die politieke ontwaking van die Af ri kaner in die Noorde het be -
gin na aanleiding van Milner se invoer van Chi nese (om in die
goudmyne te werk). In 1903 het genl. Louis Botha die eerste
vergadering op Hei del berg gehou waarin hy die invoer van die
arbeiders veroordeel het. ‘n Volkskongres is in 1904 in Pre to ria
gehou en in 1905 het die Het Volk party tot stand gekom, wat
verantwoordelike bestuur geëis het.
Die Liberale Party onder Camp bell-Bannerman wat as pro-Boer
gedurende die oorlog bekend gestaan het, het in 1905 in Brittanje
aan bewind gekom en Milner is terug — sonder dat sy ideale
vervul is. Die nuwe Britse bewind wat die oorlog afgekeur het, het
‘n beleid van versoening teenoor die verowerde Republieke
gevolg met die doel om die vertroue van die Afrikaners en
Engelstaliges te wen. In Desember 1906 is verantwoordelike
bestuur aan Transvaal verleen en ‘n verkose Wetgewende
Vergadering van 69 lede en ‘n Wetgewende Raad van 15 lede is
ingestel. In 1907 het die Het Volk party en die Transvaal Re spon -
si ble Gov ern ment As so ci a tion na ‘n verkiesingsooreenkoms aan
bewind gekom en genl. Botha het die eerste min is ter en genl.
Smuts die koloniale sekretaris geword. In die Oranjerivierkolonie
het die Orangia Unie party in Mei 1906 tot stand gekom.
Verantwoordelike bestuur is ook aan dié kolonie toegeken en in
No vem ber 1906 het Abra ham Fischer eerste min ster geword. In sy
kabinet is onder andere generaals J.B.M. Hertzog en C.R. de Wet
opgeneem. In Kaapland het J.H. Hofmeyr se Afrikanerbond wat
nou onder die Suid-Afrikaanse Party van John Merriman
onderdak gevind het, dr. L.S. Jameson se Progressive Party in
1908 verslaan en Merriman het eerste min is ter geword. Dit het
beteken dat die Afrikaners weer binne ses jaar na die oorlog in drie
kolonies die bewind gevoer het. Die verskil was net dat al die
gebiede nou op gelyke voet met Britse kolonies was, elk met ‘n
afsonderlike regering.
UNIEWORDING VAN SUID-AFRIKA
Die leiers van die vier kolonies het ook be gin dink aan
vereniging as oplossing vir administratiewe probleme, soos:
•Die Zoeloe-opstand van 1906 waarvoor Na tal hulp moes
ontvang, het verder die idee tuisgebring dat ‘n Suid-Afrikaanse
polisiemag en leër noodsaaklik was vir gemeenskaplike
veiligheid;
•Interkoloniale probleme is geskep deur die binnedringing van
Indiërs vanuit Na tal na Transvaal en die Kaapkolonie;
•Teen 1907 is gevoel dat daar gemeenskaplik opgetree moes
word teen ongewenste immigrasie uit Asië en dat voorsiening
gemaak moes word vir repatriasie;
•Die gedagte het ontstaan dat die beleidsrigtings van die vier
kolonies gekoördineer en eenvormigheid gekry moes word wat
die beleid teenoor die Nie-blankes betref.
Genl. Botha het die verdeelde Afrikaners van die Noorde deur ‘n
beleid van versoening verenig en het die ideaal gekoester om deur
konsiliasie en vergewe-en-vergeet die Afrikaners en Britte saam te
smelt tot een An glo-Afrikanernasie. Vir Botha het die toekoms
van die Boererepublieke binne die Britse Ryk gelê.
Smuts was die intellektuele dryfkrag agter Botha se politieke
lewe. Smuts se filosofie van holisme was op groterwordende
eenhede ingestel, almeer het hy die Britse Ryk-idee be gin
idealiseer en later die teoretikus daarvan geword. Syns insiens sou
‘n verenigde Suid-Afrika in ‘n uniale vorm die imperiale faktor vir
goed uitskakel. So het ook Merriman gedink, want so ‘n
uitskakeling sou die verskille tussen Boer en Brit vanself oplos.
Die Illuminati se verborge hand in die skep van die Unie van
Suid-Afrika word weerspieël in Prof. Carroll Quigley se boek The
An glo-Amer i can Es tab lish ment waarin hy op die volgende
wys:
“In 1906, Curtis, Dawson , Hichens, Brand, and Kerr (of the
Kin der gar ten), with the sup port of Feetham and Malcolm, went to
Lord Selborne and asked his per mis sion to work for the Un -
ion......When per mis sion was ob tained, Curtis re signed from his
post in Jo han nes burg and, with Kerr*s as sis tance, formed ‘Closer
Un ion So ci eties* as pro pa ganda bod ies through out South Af rica.
Dawson, as ed i tor, con trolled the Jo han nes burg Star. The Time
of Lon don was con trolled com pletely, as far as news from South
Af rica was con cerned, with Monypenny, Amery, Ba sil Wil liams,
and Grigg in stra te gic spots — the last as head of the im pe rial de -
part ment of the pa per .... In South Af rica, £5000 was ob tained from
Abe Bailey to found a monthly pa per to fur ther the cause of un ion.
The pa per, State, was ed ited by Philip Kerr and B.K. Long and be -
came the pre de ces sor of The Round Ta ble, also ed ited by Kerr and
fi nanced by Bailey. Bailey was not only the chief fi nan cial sup port
of the Kin der gar ten*s ac tiv i ties for closer un ion of South Af rica
..... As part of the pro ject to ward a Un ion of South Af rica, Curtis in
1906 drew up a mem o ran dum on the need for closer un ion of the
South Af ri can ter ri to ries, bas ing his ar gu ments chiefly on the need
for greater rail way and cus toms unity ..... The Cen tral Com mit tee
of the Closer Un ion So ci eties (which was noth ing but the Kin der -
gar ten) wrote a com plete and de tailed ac count of the po lit i cal in -
sti tu tions of the var i ous ar eas con cerned. This was called The
Gov ern ment of South Af rica and was is sued anon y mously in five
parts, and re vised later in two quarto vol umes. A copy was sent to
ev ery del e gate to the Na tional Con ven tion in Durban in 1908,
along with an other anon y mous work (ed ited by B.K. Long), called
The Frame work of Un ion. This lat ter work con tained cop ies of
the five chief fed eral con sti tu tions of the world (United States,
Can ada, Ger many, Swit zer land, and Aus tra lia). Curtis was also
the chief au thor of the draft of the pro jected con sti tu tion pre sented
by the Transvaal del e ga tion to the Na tional Con ven tion. This
draft, with mod i fi ca tions, be came the Con sti tu tion of the Un ion of
South Af rica in 1910. The Transvaal del e ga tion, alone of the var i -
ous del e ga tions, lived to gether in one house and had a body of ex -
pert ad vis ers; both of these cir cum stances were due to the
Kin der gar ten. Af ter the con ven tion ac cepted the Un ion Con sti tu -
tion, it was nec es sary to have it ac cepted by the Im pe rial Par lia -
ment and the var i ous states of South Af rica. In both of these tasks
the Kin der gar ten played an im por tant role, in Eng land through
their con trol of The Time and The Morn ing Post as well as other
sources of pro pa ganda, and in South Af rica by the eco nomic pres -
sure of the Transvaal. In Na tal, the only state which sub mit ted the
ques tion to a ref er en dum, the Kin der gar ten put on an in ten sive
pro pa ganda drive, fi nanced with money from the Transvaal. Of
this strug gle in Na tal, Brand, with his usual se crecy on all mat ters
deal ing with the Kin der gar ten, merely says: ‘A ref er en dum was
therefore taken — con trary to gen eral ex pec ta tion, it re vealed an
over whelm ing ma jor ity for un ion, a good tes ti mony to the sound
sense of the peo ple of the col ony.* Brand, as sec re tary to the
Transvaal del e ga tion to the Con ven tion, knew more than
this! The same se crecy was main tained in re gard to the
whole con ven tion. No re cord of its pro ceed ings was kept,
but ac cord ing to Worsfold, its res o lu tions were drafted by
Brand and Duncan. Through out these ac tiv i ties, the Kin -
der gar ten re ceived pow er ful sup port from a man who by
this time was a mem ber of the Milner Group and later
gained in ter na tional fame, chiefly be cause of this mem -
ber ship. This was Jan C. Smuts ..... With the achieve -
ment of peace, Smuts re fused Milner*s in vi ta tion to serve
in the Leg is la tive Coun cil of the Transvaal, de vot ing him -
self in stead to vi o lent and fre quently un fair at tacks on
Milner and the Kin der gar ten, yet as soon as self-gov ern -
ment was granted (in 1906) he be came Co lo nial and Min -
is ter of Ed u ca tion and worked in the clos est co op er a tion
with the Kin der gar ten to ob tain Milner*s ideal of a
united South Af rica. There is re ally noth ing puz zling or
par a dox i cal in these ac tions. From the be gin ning, Smuts
wanted a bril liant ca reer in a united South Af rica within
a united Brit ish Em pire, within, if pos si ble, a united
world. No stage would be too big for this young ac tor*s
am bi tions, and these am bi tions were not, ex cept for his
own per sonal role, much dif fer ent from those of Milner or
Rhodes. But, as a very in tel li gent man, Smuts knew that
he could play no role what ever in the world, or in the Brit -
ish Em pire, un less he could first play a role in South Af -
rica. At the Na tional Con ven tion of 1908-1909, it was
Smuts who dom i nated the Transvaal del e ga tion and suc -
ceeded in push ing through the pro jects pre pared by the
Kin der gar ten. From this emerged a per sonal con nec tion
that still ex ists, and from time on ward, as a mem ber of
the Milner Group, Smuts, with un de ni able abil ity, was
able to play the role he had planned in the Em pire and the
world. He be came the fin est ex am ple of the Milner
Group*s con ten tion that within a united Em pire rested
the best op por tu ni ties for free dom and self-de vel op ment
for all men. In the new gov ern ment formed af ter the cre -
ation of the Un ion of South Af rica, Smuts held three out of
nine port fo lios.”
Die Suid-Afrikaanse regeringsvorm wat met Uniewording op 31
Mei 1910 tot stand gekom het, het sy beslag by die Nasionale
Konvensie in Bloemfontein gevind. Die Konvensie het op 12
Oktober 1908 in Durban be gin en op 11 Mei 1909 sy
werksaamhede in Bloemfontein onder sir Henry de Villiers
afgesluit. Dit is belê met die doel om die vier Britse kolonies —
Kaapland, Na tal, Vrystaat en Transvaal — in ‘n eenheid
saam te snoer. By die konvensie is besluit dat so ‘n
samesnoering onder ‘n unitêre in plaas van ‘n federale
stelsel moes geskied, hoewel die gedagte van ‘n federasie
aanvanklik gepropageeer is en ook aansienlik steun
geniet het. Die Konvensie het besluit dat slegs Blanke
man like kiesers geneem sou word vir die bepaling van die
aantal kiesafdelings vir die Unie, wat ook die be gin van
Blank Suid-Afrika inlei.
VRYMESSELARY EN UNIEWORDING
Coo per getuig van die Vrymesselaars se samewerking tot die
Uniewording van Suid-Afrika:
“Now the mo ti va tion for an in de pend ent masonic au thor ity in
South Af rica had po lit i cal over tones, with ma sons view ing the
con cept of a un ion in South Af rica as a pre lude to a masonic un ion.
From the end of the Sec ond War of In de pend ence Eng lish lodges
had pur sued the goal of masonic in de pend ence for South Af rica or,
as sec ond best, for the Transvaal. The Dutch lodges, al though sev -
eral sup ported in de pend ence, were gen er ally op posed to it, fear ful
of be ing swamped by the Eng lish el e ment and los ing the use of
Dutch in rit ual work and be ing linked to ‘for eign* masonic au -
thor i ties over seas .... The masonic jour nals of the day, un fet tered
by masonic au thor i ties, led the cam paign for closer un ion and in -
de pend ence. If South Af rica could unite, so could the four masonic
con sti tu tions in South Af rica — the Eng lish, Dutch, Irish and Scot -
tish — their ed i tors wrote ...... Pro po nents for unity gained in
strength from the fact that there were Free ma sons among the del e -
gates to the Na tional Con ven tion which met in 1908 and 1909 to
draft the new Un ion Con sti tu tion. Chair man of the Na tional Con -
ven tion, Chief Jus tice of the Cape, Sir Henry de Villiers, was a
mem ber of De Goede Hoop Lodge and past Pro vin cial Grand
Mas ter of the South Af ri can Netherlandic Con sti tu tion. The leader
of the Transvaal del e ga tion and Prime Min is ter of the Transvaal,
Gen eral Louis Botha, had been ini ti ated as a Free ma son in the
Transvaal .... As po lit i cal un ion in South Af rica neared re al ity the
sur viv ing masonic mag a zine waved the ban ner of unity higher.
Ed i tor P.Deys in the first is sue — 31 May 1910 — of the S.A.
Masonic Jour nal grandly pro claimed from Jo han nes burg: ‘Un ion
Day! A day in the his tory of South Af rica which will stand in let ters
of gold; a day unit ing two races and four states into solid whole; a
day more over when the first of the three prin ci ples on which Free -
ma sonry is founded will also come na tion ally and po lit i cally to the
front.‘ The three prin ci ples re ferred to are ‘Broth erly Love, Re lief
and Truth*, ac cord ing to masonic rit u als.”
Daar was ook verskeie Vrymesselaars in die samestelling van
die Unie se eerste kabinet geakkommodeer.
IMPAK VAN UNIEWORDING
Naas die herontwaking van Afrikanernasionalisme en die
pleidooi vir veelrassigheid (wat hierna in afsonderlike hoofstukke
sal volg) het ook die onderstaande gevolge uit Uniewording
voortgespruit:
i.Suid-Afrika het outonomiteit verkry oor verdediging, polisie,
mynwese, binnelandse sake, justisie, landbou, han del, nywerheid,
openbare werke en pos- en telegraafwese. Suid-Afrika was steeds
ten opsigte van buitelandse sake en veiligheidsinligting
ondergeskik aan Brittanje. ‘n Eie weermag het in 1912 tot stand
gekom en ‘n eie polisiemag in 1913.
ii.Dit sou verder oor dekades heen lei tot die politieke stryd
tussen die Sappe en die Natte. Reeds voor Uniewording is
partypolitiek op ‘n vaste grondslag geplaas. In Januarie 1910
reeds het FHP Creswell die South Af ri can La bor Party (ook
bekend as die Arbeidersparty) gestig. Hy was veral ingestel op die
belange van die Blanke werkers, toe meestal Engelssprekendes.
Dr. LS Jameson het aan Botha ‘n koalisieregering voorgestel. Toe
Botha nie daarvoor te vinde was nie, het die Engelssprekende Pro -
gressives van Transvaal, die Con sti tu tion al ists van die Vrystaat en
die Union ists hulle vóór die verkiesing onder leiding van Jameson
op 25 Mei 1910 tot die Unioniste Party verenig. Dié party het ‘n
enkele Blanke Suid-Afrikaanse nasie as steun vir die imperiale
federasiebeweging voorgestaan. Dié party was die spreekbuis van
die Randse kapitalistiese belange en van die Milnerrigting in die
politiek. Genl. Botha wou ‘n nuwe party daarstel wat Afrikaners
en Britte sou omvat, Blanke rassisme sou uitskakel, ‘n sukses van
die Unie sou maak en ‘n ware Suid-Afrikaanse nasie sou kweek.
Dit sou genoem word die Suid-Afrikaanse Nasionale Party wat die
Transvaalse Het Volk , die Vrystaatse Orangia-unie en die
Kaaplandse Suid-Afrikaanse Party (met inbegrip van die
Afrikanerbond) moes verenig. Hierdie partye het die verkiesing
van Sep tem ber 1909 egter apart gevoer en eers op 22 No vem ber
1911 saamgesmelt tot die Suid-Afrikaanse Party. Botha en Smuts
sou die bewind voer tot 1924: ‘n pro-Engelse rigting is deur hulle
met hulle konsiliasiebeleid (vergewe en vergeet) gevolg. Botha en
Smuts was voorstanders van ‘n samesmelting van Boer en Brit tot
één Suid-Afrikaanse nasie. Botha en Smuts het volgens baie
Afrikaners te ver gegaan met hulle konsiliasiebeleid. Vir Hertzog
was dit duidelik dat hulle die belange van die Afrikaners
verontagsaam. ‘n Klimaks is bereik toe Hertzog gedurende
Desember 1912 in sy openbare toespraak by De Wildt die Britte as
vreemde fonteinsoekers uitgekryt het wat groter lojaliteit teenoor
die Britse Ryk as teenoor die Unie toon en syns insiens nie die land
behoort te regeer nie. Dit het gelei tot ‘n skeuring in die
Suid-Afrikaanse Party en het Hertzog op 7 Januarie 1914 die
Nasionale Party gestig. Die Nasionale Party het in sy pro gram die
volgende opgeneem: “Die aankweek van ‘n besef van nasionale
selfstandigheid; die Unie se belange te stel bo dié van ander lande;
‘n goeie verstandhouding met Groot-Brittanje sonder
onderhorigheid aan hom, te bewerkstellig; bevordering van die
eenheid van die Blanke bevolking, taalgelykheid, maar twee tale
vir een Blanke nasie, en eerbied vir taal, geskiedenis, godsdiens,
sedes en gebruike.”
iii.‘n Beleid van Segregrasie is toegepas en die belangrikste
wetgewings in die verband was die Mines and Works Act van 1911
wat bepaalde werke vir Blankes gereserveer het en Swart
mynwerkers belet het om te staak; die Na tive Land Act van 1913
wat Swartes verbied het om grond buite hulle reservate aan te koop
of te huur; die In dus trial Con cil i a tion Act van 1924 wat Swartes
uitgesluit het uit die wet se definisie van ‘werknemer*; die Na tives
Rep re sen ta tion Act van 1936 wat die politieke regte van die
Swartes van die Kaapprovinsie drasties verswak het.
HOOFSTUK SES
HERONTWAKING VAN AF RI KANER-NASIONALISME
INLEIDING
Die subtiele verengelsing van die Af ri kaner in die vorm van die
Unie van Suid-Afrika toe dit nog enkele jare oud was, het gelei tot
die skeuring met die 1914-Rebellie as gevolg van ‘n botsing tussen
die Afrikaanse en Britse lewenshoudings in Suid-Afrika. In
hierdie hoofstuk sal ons sien dat die Rebellie van 1914 die eerste
tree sou wees in die herontwaking van Afrikanernasionalisme,
wat opgevolg sou word deur die stigting van die Af ri kaner
Broederbond, die opkoms van die Nasionale Party as ‘n politieke
faktor en die Ossewa-trek van 1938. Hierdie herontwaking van
Af ri kaner-Nasionalisme kom as ‘n respons op Britse imperialisme
(wat op daardie sta dium die gesig was van die Illuminati in
Suid-Afrika). Hierdie oplewing soos ons later sal leer sou daartoe
lei dat die Illuminati sy invloed oor die politieke ontwikkeling van
Suid-Afrika tussen 1948-1966 sou verloor.
REBELLIE VAN 1914 AS VERSKYNSEL VAN
VERSETPOLITIEK TEEN BRITSE OORHEERSING
Die uitbreek van die Eerste Wêreldoorlog waarby die hele Britse
Ryk betrokke was, het op ‘n baie ongeleë tydstip vir Suid-Afrika
gekom. Dit was te gou na die breuk tussen Botha en Hertzog en dit
was selfs te gou ná die Tweede Vryheidsoorlog, wat nog vars in die
geheue was. Die groot vraag was nie of Suid-Afrika in ‘n staat van
oorlog verkeer het nie, want die land was as ‘n deel van die Ryk net
soos alle ander Ryksgebiede feitlik outomaties daarin betrokke,
maar slegs tot watter mate die Unie aktief sou deelneem. As ‘n
selfregerende dominium moes dit minstens sy eie verdediging
behartig, maar die saak is meer ingewikkeld gemaak weens die feit
dat SWA, ‘n Duitse beskermingsgebied, aan die Unie gegrens het.
Hoewel die Duitse magte te swak was om die Unie aan te val, was
daar sterk radiosenders in die gebied, wat veral van betekenis was
met die oog op die oorlog ter see. Bowendien kon ‘n Duitse
vlooteskader wat in die Suid-Atlantiese Oseaan opgetree het, die
hawens aan die weskus van Suidwes-Afrika gebruik. Toe die
oorlog vroeg in Au gus tus 1914 uitbreek, het Botha die Britse
regering verseker dat die Unie vir sy eie verdediging sou sorg,
sodat die Britse garnisoene teruggetrek kon word. Enkele dae later
het die Britse regering gevra of die Unie bereid was om die hawens
aan die weskus en Windhoek te be set ten einde die radiosenders
buite werking te stel. Hoewel so ‘n onderneming ‘n offensiewe
optrede en uitstuur van ‘n militêre ekspedisie oor die grense sou
beteken, het Botha ingewillig. Hy moes bewus gewees het van die
feit dat hy nie op die steun van ‘n verenigde volk kon reken nie. Sy
eie Afrikaanse volgelinge was glad nie geesdriftig nie en die
Nasionaliste was nie bereid om deel te neem aan ‘n stryd wat
volgens hulle in belang van die Ryk gevoer word nie. Baie het
gemeen dat hy die verbond wat hy met die ander Boeregeneraals
voor die ondertekening van die Verdrag van Vereeniging gesluit
het, te gou vergeet het, naamlik dat indien daar eendag ‘n
Europese oorlog sou kom waarin Brittanje betrokke is, sou die
Boere opstaan en weer na die wapen gryp vir hulle
onafhanklikheid.
Hoewel Hertzog hom met die oog op die gevoelens van so baie
Afrikaners namens die Nasionale Party teen offensiewe deelname
aan die oorlog gekant verklaar het, is die regering se beleid met ‘n
groot meerderheid goedgekeur. Botha was nou in ‘n sterker
posisie en kon voortgaan met die uitvoering van sy planne.
Eenhede van die Aktiewe Burgermag was reeds opgeroep en is in
oefenkampe langs die Grootriviergrens, vlak teenoor die Duitse
gebied, byeengebring. Die plan was dat ‘n invalsmag onder bevel
van genl. sir Duncan Mac ken zie teen 15 Sep tem ber 1914 gereed
moes wees om Lüderitzbucht van die seekant af in te neem.
Pas daarna het die Eerste Wêreldoorlog uitgebreek wat hom in
Suid-Afrika openbaar het as ‘n burgeroorlog. Die Af ri kaner was
orals misken. Hy is staatkundig en ekonomies tot slaaf in sy
geboorteland gemaak. Die Eerste Wêreldoorlog het ‘n heeltemal
nuwe situasie geskep. Die Rebellie van 1914 sou juis later Jan
Smuts en Louis Botha (in soverre dit hulle bovermelde verbond
met die ander generaals betref) se teenspraak bewys.
De la Rey het ernstig aan ‘n militêre opstand gedink en sy vriend
Beyers oorreed om saam te werk. Die gevolg was ‘n sameswering
waarby ook maj. J.C.G. Kemp, Lt.-kol S.G. Maritz en ander
offisiere betrokke was. Kemp en Maritz was onderskeidelik in
bevel van oefenkampe in Potchefstroom en langs die Grootrivier
in die omgewing van Kakamas. De la Rey was ook in voeling met
genl. De Wet van die Vrystaat. Terwyl die regering alles voorberei
het vir die inval in SWA en op 21 Au gus tus 1914 die mobilisasie
van sekere eenhede van die Weermag gelas het, het die
aanvoerders van die sameswering besluit om op te tree. Die
aanslag is beplan vir 15 Sep tem ber 1914 en Kemp sou op dié dag
die opstand in Potchefstroom be gin. De la Rey en Beyers sou
dieselfde dag per mo tor vanaf Pre to ria daarheen reis. Intussen het
Maritz langs die Grootriviergrens in verbinding met die Duitsers
getree en met hulle ooreengekom dat Duitsland die herstelde
republiek sou erken. Die bedanking van Beyers as
kommandant-generaal sou die sein vir ‘n opstand op verskeie
plekke in die Unie wees. Op 15 Sep tem ber 1914 het Beyers sy
bedanking bekend gemaak en volgens plan dieselfde middag laat
saam met De la Rey uit Pre to ria vertrek. Op pad deur Jo han nes -
burg moes die mo tor by verskeie polisiebeheerpunte verbygaan
wat opgestel is om die gevreesde Fos ter-moordbende te vang.
Omdat hy gedink het dat die owerheid hulle wou voorkeer, het
Beyers die bestuurder beveel om deur te ry. Toe die mo tor by
Langlaagte nie wou stilhou nie, het die polisie gevuur. De la Rey is
dodelik getref. Die tyding dat genl. De la Rey doodgeskiet is, het
plotseling soos ‘n donderslag gekom. Sy dood het die einde van
die beplande opstand beteken.
Vir die regering het sy dood op ‘n geleë oomblik gekom, want
sonder hom was enige opstand in Transvaal gedoem. Hoewel die
beplande opstand doodgeloop het, het ander gebeurtenisse tog
uiteindelik tot dieselfde resultaat gelei. Die dood van De la Rey
het wydverspreide onrus tot gevolg gehad. In dié sta dium het
Maritz ver weg in Noordwes-Kaapland op eie houtjie gerebelleer.
Oortuig dat Duitsland die oorlog in Europa sou wen, het Maritz,
wat reeds by die militêre owerheid in Pre to ria onder verdenking
was, op 20 Oktober 1914 met sy manskappe die grens oorgesteek
en hom by die Duitsers geskaar. Kort daarna het hy die
onafhanklikheid van die Unie afgekondig, maar dit het gou geblyk
dat sy onderneming nie sou slaag nie. Hierdie daad van Maritz het
egter as ‘n sterk prikkel gedien om ook in ander dele van die land
rebellie teweeg te bring. Op 12 Oktober 1914 het Botha krygswet
oor die hele Unie afgekondig en bur gers is opgeroep om die
rebellie te onderdruk. Hierdie oproep is in verband gebring met
die planne vir die inval in SWA en dit het die rebellie ‘n hupstoot
gegee. Protesvergaderings is oral gehou. Intussen is op 22
Oktober 1914 op ‘n vergadering in die Vrystaat besluit dat De Wet
sy bur gers sou oproep tot die wapen en dat Beyers en Kemp
dieselfde in Transvaal sou doen. Wat in die be gin as ‘n
‘gewapende protes* bekend was, het nou ‘n ‘openlike rebellie*
geword.
Die leiers van die NG Kerk in Kaapland het teen die rebellie
gewaarsku. Intussen het duisende bur gers in die Vrystaat die
wapen opgeneem terwyl 1 500 in Wes-Transvaal hulle by Kemp
gevoeg het. Hulle was sleg gewapen en kon dit op die duur nie
volhou teen die magte wat Botha in die veld gestoot het nie.
regeringsmagte het die rebelle onder Kemp en Beyers
uiteengejaag en die leiers het hul hoop gevestig op Maritz, wat
miskien in staat sou wees om hulle van toerusting en ammunissie
te voorsien. De Wet se magte is by Mush room Val ley in die
Vrystaat omsingsel en uiteengejaag. De Wet is gevangene
geneem. Beyers het aan ‘n hartaanval beswyk. Jopie Fourie is
tereggestel. Kemp en Maritz het daarin geslaag om na
Suidwes-Afrika te vlug. Die volgehoue vers et het nie meer sin
gemaak nie en Kemp het later besluit om oor te gee. Maritz het
egter ‘n voortvlugtige gebly.
Hoewel die Rebellie misluk het, het dit Afrikanernasionalisme
gestimuleer en die republikeinse gedagte laat herleef. In 1915 was
die mislukte Rebellie van 1914 die hoofrede vir dr. D.F. Malan om
met die herontwaking van Afrikanernasionalisme voort te gaan en
die redakteur van die eerste koerant van die Nasionale Party, Die
Burger, te word asook die leier van dié party in Kaapland. Na die
onderdrukking van die Rebellie het genl. Botha 43 000 man teen
die ongeveer 9 000 Duitsers van Suidwes-Afrika op die been
gebring en dié land uit drie rigtings aangeval. Op 9 Julie 1915 het
die Duitsers onder bevel van Theodor Seitz oorgegee en is die land
onder militêre regering geplaas. Ingevolge die Vrede van Ver -
sailles is SWA op 17 Desember 1917 as ‘n C-mandaat vir die
administrasie onder Suid-Afrika geplaas, maar onder toesig van
die Volkebond. Ons sal later sien dat die administrasie van
Suidwes-Afrika een van die belangrikste kwessies geword het in
die aanslag teen Af ri kaner Heerskappy.
STIGTING VAN DIE AF RI KANER BROEDERBOND
Teen die agtergrond van die wanhoop wat dit in elke
Afrikanerhart moes laat ontstaan, is die Af ri kaner Broederbond in
1918 gestig. Dit is gebore uit dringende nood — die dringende
nood van ‘n volk wat op die drumpel van permanente
ondergang gestaan het. Daar het aan die be gin van 1918
‘n algemene gevoel onder Afrikaners posgevat dat hulle
langsamerhand ondermyn word. In April 1918 het twee
jongmanne en ‘n dame saam gekom om te praat oor die
eendragtige strewe van die behoud van die
Afrikaanssprekende Af ri kaner. Hulle het geglo, in die
goeie reg van die Afrikanersaak en in die lotsbestemming
van Hom wat op die hart en dade let. Dit was ‘n poging
van ‘n paar Afrikaners om te midde van groot verwarring
en verdeeldheid mekaar te vind. Hulle het met mekaar
gepraat. Eindelik het veertien Afrikaners op 4 Junie
1918 saamgekom. Dit word deur sekere persone beskou
as die stigtingsdatum van die Af ri kaner Broederbond.
Hulle hoofdoel was om die verbroedering van die
Afrikanervolk ‘in die geheim* te soek.
Die heil van die volk lê, so het hulle gevoel, in die samewerking
van die Afrikaners. Daar het wel ‘n aantal lede aangesluit, maar
tot Desember 1919 wou die kring nie juis vorder nie. Toe is besluit
om elke lid ‘n deklarasie te laat onderteken waarin hy verklaar dat
hy bereid is om hom te onderwerp aan die doel soos neergelê. Dit
het gebeur op 9 Desember 1919. Dit is dan feitlik die
stigtingsdatum van die Af ri kaner Broederbond. 0p 21 Sep tem ber
1920 is daar ‘n konstitusie aanvaar waar deur die Broederbond ‘n
liggaam geword het waarby die Af ri kaner kon aansluit as Af ri -
kaner en juis omdat hy Af ri kaner is. Toe is daar vir hom ‘n plekkie
ingeruim in sy eie land. Van Au gus tus 1921 het die Af ri kaner
Broederbond be gin uitbrei en is nuwe afdelings gestig. In die be -
gin het dit langsaam plaasgevind. ‘n Verskeidenheid van
onderwerpe is behandel en bestudeer: die Nie-Blankevraagstukke,
immigrasie, woekerwins, moedertaal-onderwys en
biblioteekwese. Die stadige uitbreiding sou voortgeduur totdat
die Smutsregering gedurende die Tweede Wêreldoorlog van 1939
tot 1945 met sy noodregulasies die amptenare verbied het om aan
die bond deel te neem.
OPKOMS VAN DIE NASIONALE PARTY AS
POLITIEKE FAKTOR
In April 1923 is ‘n ‘pakt* of ‘n verkiesingsooreenkoms tussen
die Nasionale Party en die Arbeidersparty gesluit. Hoewel daar
teen teen dié tyd heelwat Afrikaners as Engelssprekende arbeiders
in die stede werksaam was, was die volgelinge en leiers van die
arbeidersparty nog meestal Engelssprekendes. Vir die Nasionale
Party was Smuts se SAP ‘te pro-Brits*, en vir die Arbeidersparty
‘te sterk pro-kapitalisties*, om die twee Blanke taalgroepe uit
albei partye te laat saamwerk. Hertzog het die Engelstaliges
versoen met die vraagstuk van ‘sesessie* of afskeiding van die
Ryk, maar die Arbeidersparty het onderneem om die denkbeeld
van volle selfbeskikking vir die Unie te steun. Ook ten opsigte van
die Nie-blanke vraagstuk was die partye dit eens: ‘Beskaafde*
arbeid en die ‘Blanke beskawing* sou beveilig word. Die koalisie
tussen die Nasionale Party en die Arbeidersparty het verseker dat
Smuts se Suid-Afrikaanse Party met ‘n groot meerderheid in die
Junie 1924-verkiesing verslaan is. Hertzog word Eerste Min is ter
van die Unie en sou die bewind voer tot 1939. Dit beteken dat die
regerende party uit sowel Af ri kaans- as Engelssprekendes bestaan
het, soos dit ook was met die opposisie onder Smuts.
Die bewindsaanvaarding van genl. Hertzog in 1924 het ‘n nuwe
hoofstuk in die geskiedenis van Suid-Afrika be gin. Die nuwe
eerste min is ter het sy beginsel van ‘Suid-Afrika eerste*, gelyke
taal- en kultuurregte vir beide Blanke bevolkingsgroepe en volle
selfbeskikreg vir die Unie in buitelandse opsig in die praktyk be -
gin toepas. Daardeur sou hy die nasionale selfstandigheid van die
Unie beklemtoon, ook in ekonomiese opsig, soos die stigting van
die yster- en staalnywerheid (Yskor) in 1928 getuig. In Mei 1925
is Af ri kaans verhef tot een van die amptelike tale van die Unie.
Hertzog was grootliks verantwoordelik vir die verkryging van
soewereine onafhanklikheid vir die Unie binne die Statebond in
1926, gelyk in sta tus met Brittanje. Dit het vervolgens daartoe
gelei dat Suid-Afrika ‘n eie Departement van Buitelandse Sake in
1927 ingestel het. Hierdie portefeulje is vir eers deur die Eerste
Min is ter hanteer. In 1928 is ook ‘n nasionale vlag naas die Un ion
Jack gehys. Teen 1931 is diplomatieke kantore geopen in
Duitsland, België, Por tu gal, Frankryk en Swede. Ook in die
Volkebond het Suid-Afrika verteenwoordiging gehad. Uiteraard
was die Departement van Buitelandse Sake belas met die
invordering van veiligheidsinligtig en die verwerking daarvan.
KULTURELE OPLEWING
Aanduidings het reeds sedert 1929 bestaan dat Af ri kaner
Nasionalisme aan die ontwaak is. In dié verband het die Af ri kaner
Broederbond toegesien dat die Federasie van Afrikaanse
Kultuurverenigings (FAK) in 1929 gestig word. Die FAK het die
‘openbare arm* geword van die Af ri kaner Broederbond. Die
FAK is dikwels ook finansieel deur die Af ri kaner Broederbond
ondersteun. Die Af ri kaner-Orde (AO) is as geheime organisasie
(netsoos die Af ri kaner Broederbond met dieselfde doelstellings)
deur Al bert Hertzog in 1929 totstandgebring, wat verkrampte
Afrikanerskap op ‘n vaste fondament geplaas het. Daar het ‘n
gevoel onder die jong Afrikaners be gin ontwikkel dat genl.
Hertzog te tevrede was met die nuwe soewerein onafhanklike
konstitusionele posisie van die Unie. Hulle het steeds nog aan
afskeiding van die Ryk en ‘n Republiek gedink. Vir hulle gevoel
het genl. Hertzog al te veel op eie houtjie opgetree, en vertroue in
hom het in ‘n mate be gin afneem. ‘n Anti-Joodse en Britse sen ti -
ment het as ‘n belangrike stim u lus gedien vir die opkoms van die
Afrikanerskap sedert die Boer sy vryheid gedurende die An -
glo-Boereoorlog verloor het. Ook die opkoms van die Af ri kaner
Broederbond as magsfaktor in Suid-Afrikaanse partypolitiek het
as stimilus gedien om Af ri kaner belange te dien. Die Nasionale
Party word die mondstuk van die Af ri kaner Broederbond.
DIE STIGTING VAN DIE VERENIGDE PARTY
Die Unie se ekonomiese voorspoed het aan die einde van 1929
verdwyn. Saam met die res van die wêreld het Suid-Afrika daarna
‘n tydperk van drukkende ekonomiese moeilikhede beleef. ‘n
Swaar depressie het die land getref. Dit was ‘n onderdeel van ‘n
algemene wêrelddepressie. Aan die einde van 1932 is die ellende
vererger deur ‘n ernstige droogte, wat die Boerebevolking van wie
die regering afhanklik was, swaar getref het. Smuts het aan genl.
Hertzog ‘n voorstel gemaak dat hulle ‘n koalisie-regering moet
vorm om die land deur die depressie te help. Nieteenstaande dr.
D.F. Malan se teenkanting, het Hertzog en Smuts op 15 Februarie
1933 ooreengekom dat elke party ses lede in die kabinet sou hê, dat
Smuts as adjunk-pre mier onder Hertzog sou dien, en dat ‘n
algemene verkiesing gehou sou word om die gevoelens te toets.
Ook is daar op sekere beginsels ooreengekom: die landsbestuur
sou op die beginsel van nasionale selfbeskikking gebasseer wees,
en die uniale grondslag waarop die sentrale regering berus, sou
gehandhaaf word; daar sou gelyke taalregte vir Engels- en
Afrikaanssprekendes wees; die welvaart van die bevolking sou
bevorder word en die beleid van ‘beskaafde* arbeid vir Blankes
sou voortgesit word; verder sou die Blanke beskawing beveilig
word deur die oplossing van die Naturelle-vraagstuk via
segregasie, en ten slotte sou gestrewe word na ‘n gesonde
nasionale ekonomie.
Dr. D.F. Malan wat deur ‘n deel van die Nasionale Party gesteun
is, kon hom nie vereenselwig met die nuwe ontwikkeling nie en het
om hierdie rede ook nie lid van die nuwe kabinet geword nie.
Nadat die koalisieregering enkele maande aan bewind was, het die
begeerte by genls. Hertzog en Smuts ontstaan om hul twee partye
te laat saamsmelt. Op 5 Desember 1934 het die samesmelting van
die partye en volgelinge van genls. Hertzog en Smuts plaasgevind
en die resultaat was ‘n nuwe party, naamlik die Verenigde
Suid-Afrikaanse Nasionale Party of kortweg Verenigde Party.
REORGANISERING VAN DIE NASIONALE PARTY
Hertzog het nie in terme van ‘n republiek gedink nie, wat wel die
geval was met die Nasionale Party wat na sy regorganisasie vir die
eerste keer in 1936 ‘n ‘republikeinse party* geword het. Die
Nasionale Party is deur D.F. Malan (1874-1959) gereorganiseer
met die oog op die herontwaking van Af ri kaner-Nasionalisme.
Malan se aanslag was daarop gemik om die Afrikanerdom te
oortuig dat Hertzog die saak van Nasionalisme in die steek gelaat
het. Hoewel die Nasionale Party aanvanklik klein was, het dit die
steun gehad van die grootste deel van daardie kulturele en
intellektuele kring wat voorheen so sterk agter Hertzog gestaan
het. Malan het ‘n invloedryke Afrikaanse pers tot sy beskikking
gehad en hy het ook die steun van baie Calviniste gehad. Malan
het ook steun geniet van die kant van Afrikaanse kulturele leiers
(hoofsaaklik onderwysers en predikante).
Hoewel die Afrikaners die landbousektor gedomineer het, het
meer as die helfte van die Afrikanerbevolking ‘n bestaan in die
stede/dorpe gevoer, waar hulle gesukkel het om hulle in ‘n Engels
gedomineerde mi lieu te laat geld. Hulle was meestal
geakkommodeer in die laagste Blanke beroepsvlakke: myners en
fabriekwerkers, onderwysers en ju nior staatsdienspersoneel.
Slegs ‘n paar Afrikaners het daarin geslaag om die professionele
beroepsgroepe binne te dring en sakemanne te word. Die
Engelssprekende Blankes was finansieel twee maal beter daaraan
toe as die gemiddelde Af ri kaner.
Intussen het die ekonomie ‘n oplewing getoon. Terwyl die
Staatsadministrasie (hoofsaaklik die onderwys en weermag) besig
was om te verafrikaans, het die Af ri kaner Broederbond meer en
meer gekonsentreer op samehorigheid van die Afrikanernasie.
Kultuur het ‘n belangrike el e ment van hulle aanslag uitgemaak en
was hulle vasbeslote om heerskappy deur middel van ‘n verkiesing
oor te neem. Die Af ri kaner Broederbond het dan ook werwing van
nuwe lede gemik op die onderwyssektor. Hulle het geweet dat die
Afrikanersprekende kiesers besig was om in getalle die
Engelssprekende kiesers te oorskadu. Vir baie Afrikaners was die
etniese identiteit belangriker as beroeps- en klasseverskille. Die
Broederbond, die Federasie van Afrikaanse Kultuurverenings, die
Afrikaanse kerke en die Nasionale Party het hulle kragte
saamgesnoer om die Af ri kaner kultureel, ekonomies en pol i ties te
mobiliseer. Die Af ri kaner Broederbond was die Hoeksteen van
hierdie alliansie. In die 1930*s en 1940*s het die Broederbond
hom juis daarop toegespits om die politieke eenheid en
ekonomiese opkoms van die Af ri kaner te bevorder en die
ideologie van apart heid te formuleer en uit te dra. Hoewel die
grondwet van die Af ri kaner Broederbond inmenging in die
partypolitiek verbied het, sal ons later sien dat hierdie bepaling
nogtans nie verhinder het dat die organisasie sy gewig agter die
Nasionale Party sou ingooi nie. Op die politieke terrein moes lede
van die Broederbond streef na die ‘baasskap* van ‘die
Afrikanerdom* en ‘ ‘n eg-Afrikaanse Staatsbestuur vir
Suid-Afrika*.
In aansluiting tot die mobilsasie-aanslag is die welbekende C.J.
Langenhoven se lied Die Stem van Suid-Afrika, deur die
Afrikaners as ‘n Nie-amptelike volks lied gebruik, en is ‘n
beweging in 1938 van stapel gestuur om dit amptelik erken te kry.
OSSEWATREK VAN 1938
Die Ossewatrek van 1938 het deel gevorm van die
Voortrekkereeufees. Nie voor daardie tyd en ook nie weer daarna
was daar ‘n enkele gebeurtenis wat so emosiebelaai was en wat
soveel bygedra het om ‘n nuwe ontwaking onder Afrikaners
teweeg te bring as hierdie historiese insident nie. Dit was asof die
Afrikanerdom skielik wakker geruk is uit ‘n slaap waarin hy verval
het. Dwarsoor die land het die nasionale gevoel gegroei terwyl die
ossewaens uit alle rigtings na Pre to ria be gin beweeg het. Die
Engelssprekendes was uitgesluit van hierdie nuwe
volksbeweging. Hulle kon net toeskouers wees, ooggetuies van
die be gin van ‘n nuwe tydvak wat die Britse invloed op die
politieke gebied uiteindelik tot ‘n baie ondergeskikte posisie sou
afdruk. Dit was Malan en sy party wat gebaat het by hierdie
herontwaking en Hertzog wie se politieke loopbaan uiteindelik
daardeur vernietig sou word.
Twee bewegings is uit die die simboliese trek gebore. Die eerste
was die Reddingsdaadbond, ‘n beweging ten gunste van die
ekonomiese rehabilitering van die armer Afrikaners. Die stigting
van die Reddingsdaadbond (1939-1957) as front van die Af ri kaner
Broederbond is ook van groot betekenis in die beoordeling van die
rol van die Af ri kaner Broederbond in die Afrikaanse samelewing.
Die Reddingsdaadbond was bedoel as ‘n poging om aan die Af ri -
kaner ‘n vastrapplek in die Engels-oorheersde ekonomiese wêreld
te gee. Dit was noodsaaklik dat die Af ri kaner in sy eie vaderland
ook sy regmatige aandeel in die ekonomiese aktiwiteite moes kry
en die alleenheerskappy van die volksvreemde instansies op
hierdie gebied moes breek. Onder die ondernemings wat uit die
Reddingsdaadbond gebore is en wat in die aanvangsjare met die
hulp van dié organisasie gegroei het, is Volkskas, Federale
Volksbeleggings met sy spruit, Federale Mynbou, Sanlam,
Uniewinkels, Rem brandt-tabak korporasie, Sasbank, AVBOB,
Assokor, Veka en nog vele meer. Die tweede beweging was die
Ossewa-Brandwag (OB), wat op 6 Februarie 1939 in die lewe
geroep is deur kol. J.C. Laas. (Sien Hoofstuk Agt.)
NASIONALE PARTY TOON GROEI
In die 1943-verkiesing beleef Smut se Verenigde Party sy
grootste triomf, maar die Nasionale Party toon tog vordering. Die
Nasionale Party skakel die Afrikanerparty, die Nuwe Orde en die
enkele onafhanklike kandidante (wat die vaandel van die
Ossewa-Brandwag gedra het) uit. Losstaande van die politiek het
die Suid-Afrikaanse regering sedert die Tweede Wêreldoorlog
voordeel getrek uit sy minerale hulpbronne en is die
Suid-Afrikaanse ekonomie toenemend geïntegreer in die Vrye
Wêreld-ekonomie. Suid-Afrika het een van die wêreld se voorste
mynbou produsente geword. Die land se ekonomie was uiters
aantreklik vir die Amerikaanse en Europese sakelui. Britse
sakelui was steeds die grootste buitelandse investeerders in die
Unie.
In 1948 het dr. Malan ‘n verkiesingsmanifes uitgevaardig waarin
hy sy apartheidsbeleid afgekondig het as die redding van
Suid-Afrika. Kruger word in die verband aangehaal:
“Die rassebeleid van die regering is saamgevat in ‘n manifes
van dr. Malan op die vooraand van die verkiesing van 1948.
Daarna is vir die eerste keer gebruik gemaak van die term ‘apart -
heid* om die beleid van die Nasionale Party aan te dui. Met apart -
heid wou die Party die voortbestaan van die afsonderlike identiteit
van elke ras in Suid-Afrika verseker. Blankes, Bantoes, Kleurlinge
en Indiërs sou afsonderlik en naas mekaar ontwikkel word. Die
aankweek van ‘n nasionale bewussyn, selfrespek en onderlinge
agting vir elke afsonderlike bevolkingsgroep was die verklaarde
beleid van die Party en dus ook van die nuwe regering. Ten opsigte
van die Bantoes was dit die verklaarde beleid om die vernaamste
etniese groepe te segregeer in hulle eie gebiede waar hulle as
selfgenoegsame eenhede kon ontwikkel. Die reservate moes as die
nasionale tuiste van die Bantoe beskou word. Die Party het verder
onderneem om die Blanke karakter van die stedelike gebiede te
verseker met aparte woongebiede vir die Bantoes wat as
trekarbeiders beskou word en nie geregtig sou wees op gelyke
sosiale en politieke regte met die Blankes nie. Die Party sou ook
sorg dat die verdere instroming van Bantoes na Blanke stedelike
gebiede in samewerking met plaaslike owerhede beheer word.
Oortollige Bantoewerkers sou na hulle oorspronklike tuistes op
die platteland of in die reservate teruggestuur word. Met die oog
op die maatreëls wat daartoe noodsaaklik is, sou ‘n stelsel van
identifikasie en kontrole ontwerp word. Apart heid sou ook
gehandhaaf word in fabrieke en vakbonde ten einde die belange
van Blanke werkers te beskerm. Die Party sou toesien dat die
Bantoebevolking onderwys op Christelike en nasionale grondslae
ontvang, gekontroleer deur die staat en geadministreer deur ‘n
aparte staatsdepartement. Die Party het voorgestel dat die
bestaande Bantoeverteenwoordiging in die Parlement en die
Kaapse Provinsiale Raad afgeskaf en die Bantoebevolking
verteenwoordig word in die Senaat deur sewe Blanke lede wat
egter nie mag deelneem aan stemmings oor mosies van vertroue,
oorlogsverklaring en wysiging van die politieke regte van die
Nie-blankes nie. In stede van direkte verteenwordiging, sou die
Bantoes in hulle eie gebiede plaaslike selfregering kry. Die
Kleurlinge sou ‘n posisie halfpad tussen Blank en Nie-blank
beklee. Ook in hul geval is die Nasionale Party ten gunste van
totale apart heid — sosiaal, residensieel, industrieel en pol i ties —
sowel tussen Kleurlinge en Blankes as tussen Kleurlinge en ander
Nie-blanke rasse. Huwelike tussen Kleurlinge en Blankes sou
belet word. Kleurlinge sou in die Senaat verteenwoordig word
deur ‘n Blanke lid wat deur die regering benoem word. Origens
sou die Kaapse Kleurlinge van die gemeenskaplike kieserslys
verwyder word, maar hul sou drie Blanke verteenwoordigers in
die Volksraad kry. ‘n Kleurling Verteenwoordigende Raad sou
ingestel word wat egter geen stem kon uitbring oor mosies van
vertroue, oorlogsverklaring en die wysiging van die politieke regte
van die Nie-blankes nie. ‘n Departement vir Kleurlingsake sou
ingestel word. Die Kleurlinge sou deur drie Blanke lede in die
Kaapse Provinsiale Raad verteenwordig word. Hulle sou gekies
word deur die Kleurling Verteenwoordigende Raad. Die
Kleurlinge sou in hulle eie gebiede rade kon kies om binne die
raamwerk van liggame met groter gesag te funksioneer. Wat die
Indiërs betref, was die Nasionale Party van mening dat hulle ‘n
vreemde onassimileerbare el e ment uitmaak. Die Party sou hulle
soveel as moontlik, selfs met finansiële opoffering, repatrieer. Die
res sou in die land gesegregeer word van Blankes sowel as van die
ander rasse. Hulle sou geen verteenwoordiging in die
wetgewende liggame van die Unie hê nie. Daar sou
woonbuurtskeiding wees en Indiërs sou geen vaste eiendom in
Blanke gebiede mag besit nie. Handelsfasiliteite van Indiërs buite
hul eie gebied sou streng ingeperk word. Indiërhandelaars in
Bantoegebiede sou uiteindelik verdwyn terwyl handelsregte vir
Bantoes aldaar voorbehou word.**
Met mnr. Klasie Havenga (‘n Vrymesselaar) van die
Afrikanerparty het dr. Malan ‘n verkiesingsooreenkoms gesluit,
waarin onder meer ooreengekom is dat ‘n sekere getal setels aan
kandidate van die Afrikanerparty toegewys sou word. Na die
1948-verkiesing het die koalisie tussen die Nasionale Party en die
Afrikanerparty Smuts se Verenigde Party verslaan. Smuts was
verplig om te bedank en Malan is gevra om ‘n nuwe regerng saam
te stel. Die koalisie se oorwinning het hom ‘n geringe meerderheid
besorg, maar dit was beslissend vir die toekoms. Sedert 1948 tot
1994 sou die Af ri kaner Broederbond en die Nasionale Party die
invloedrykste organisasies in die Suid-Afrikaanse politiek word.
HOOFSTUK SEWE
DIE PLEIDOOI VIR NIE-RASSIGE DEMOKRASIE
AS DIE ILLUMINATI SE NUWE GESIG VAN
PAX AMERICANA
INLEIDING
Ons het gesien dat Pax Americana (wêreldvrede onder die
Amerikaanse heerskappy) wat op daardie sta dium in word ing was,
‘n Amerikaase imperiale vorm is wat op die volgende
eienskappe/elemente berus:
•Amerikaanse oorheersing;
•Bevorder multinasionalisme en veelrassige demokrasie;
•Bepleit integrasie en gelykheid ten opsigte van ras, geslag,
ouderdom en godsdiens;
•Steun op federalisme. Die imperiale moondheid volg die
patroon van die ou Romeimse ryk. Die Amerikaners beoog nie om
self die regering oor te neem nie. Hulle sou sorg dat hulle die
bestaande regering vervang met ‘n lamsakkige, gedweë regering
wat maklik deur die Amerikaners na willekeur rondgeskuif kan
word. Dit hou verband met die dekolonisering van ou koloniale
gebiede;
•Steun vrye mark kapitalisme;
•Gekant teen kolonialisme, rasse-diskriminasie en ongelykheid
(‘n ideologie vir die bevordering van die emansipasie van
ondergeskiktes en kolonialiste).
Voorts het ons ook gesien dat Pax Americana eers in 1945 Pax
Brittannica vervang, alhoewel Pax Brittannica sedert 1914
verbrokkel het. Die strewe om die wêreld te verangliseer het
minstens dieselfde gebly.
EERSTE AANDUIDINGS VAN VEELRASSIGHEID
SEDERT DIE AN GLO-BOEREOORLOG
Veelrassigheid was na die An glo-Boere Oorlog ‘n sluimerende
knelpunt. In 1904 was daar ongeveer een miljoen Blankes teenoor
vier miljoen Nie-blankes in Suid-Afrika. Elke kolonie het sy eie
administratiewe beleid gevolg. Nie-blankes in Kaapland en Na tal
het stemreg gehad, maar nie in Transvaal en Oranje-Vrystaat nie.
Cham ber lain en Milner het dit ná die verowering van die
Boererepublieke in die vooruitsig gestel. Die bur gers van die ou
Boererepublieke het hulle daarteen vers et en in die Vredesverdrag
van Vereniging lui artikel 8 dat die kwessie van stemreg vir die
Nie-blankes uitgestel word tot na die invoering van
verantwoordelike bestuur. Die vraagstuk van stemreg vir
Nie-blankes is deur die invoering van verantwoordelike bestuur in
die Noorde op die lange baan geskuif en daar word volstaan met
die Blanke eksklusiwiteit van Pax Bri tan nica. In 1909 was 85
persent van Kaapse kiesers Blank; in 1907 was 99 persent van Na -
tal se kiesers Blank. In Transvaal het die Blanke bevolking ‘n
kwart en in die Vrystaat een derde van die totale bevolking
uitgemaak.
VEELRASSIGE VERS ET ONTWAAK AS REAKSIE
TEEN PAX BRITTANNICA
Par al lel met die geboorte van Blank Suid-Afrika het veelrassige
vers et ontwaak. Daar was reaksies van die ontwikkeldes onder die
Nie-blankes op die werk van die Nasionale Konvensie en die
ontwerpgrondwet. Die Kaapse Kleurlinge het by monde van die
Af ri can Peo ple Or gani sa tion vertoë tot die Nasionale Konvensie
gerig om Nie-blanke regte te beveilig en na die Noordelike
gedeeltes van die land uit te brei. In Transvaal het die Randse
Swart-organisasie, die Na tional Na tives Un ion die Nasionale
Konvensie versoek dat die Swartes deur die hele Unie die stemreg
op dieselfde ba sis as die Blankes moet kry. Aan hierdie versoeke
kon nie voldoen word nie. Enkele politiekbewuste Swartes was
teleurgesteld met die uitslag. ‘n Swart konvensie het op 24 Maart
1909 in Bloemfontein plaasgevind. Daar is verklaar dat die Britse
regering ‘n verpligting het teenoor die Swartes en dat hy vir hulle
in die bresse moet tree ter beskerming van hulle regte. Besware is
gemaak teen die politieke kleurskeidslyn en gelyke regte is bepleit
vir alle inwoners van Suid-Afrika, ongeag klas, kleur of geloof. In
die Britse Hoërhuis is wel kritiek teen die stemregwet uitgespreek
en op gevare gewys wat in die toekoms kon voorkom uit die
weerhouding van die stemreg aan Nie-blankes. Die
ontwerpgrondwet van die Nasionale Konvensie, ook die
Zuid-Afrika Wet, is op 4 Au gus tus 1909 deur hom aanvaar. Ook in
die Britse Laerhuis is kritiek op die stemregooreenkoms
uitgespreek. Daar is verklaar dat die regering van die Unie ‘n
‘Blanke oligargie* sou wees en dat dit die Unie in die toekoms kon
laat misluk. Tog op 19 Au gus tus 1909 het die Britse Laerhuis die
Suid-Afrika Wet aanvaar.
Die South Af ri can Na tive Na tional Con gress is op 8 Januarie
1912 in Bloemfontein gestig met die doel om die lot van die
Swartes in Suid-Afrika te verbeter. In 1925 word die South Af ri -
can Na tive Na tional Con gress se naam na die Af ri can Na tional
Con gress verander.
DIE EERSTE TREE VAN DIE ILLUMINATI SE NUWE
GESIG VAN PAX AMERICANA: DIE
TOTSTANDKOMING VAN ANGLO-AMERICAN COR -
PORA TION
Er nest Oppenheimer was reeds as jong seun deur die
Rothschilds as ‘n opvolger vir Cecil Rhodes beskou. Op 16 jarige
leeftyd het Oppenheimer van Duitsland na Brittanje verhuis met
die droom om eendag in die voetspore van Rhodes te loop. Op ‘n
ouderdom van 37 jaar het hy An glo-Amer i can Cor po ra tion in
1917 gestig met die oogmerk om deel te neem aan die oopmaak
van myne aan die Oosrand. Hierdie maatskappy sou lateraan as
die magtigste arm van die Illuminati in Suid-Afrika ontwikkel.
Soos die naam aandui, was dit ‘n bevestiging van die Illuminati se
sluimerende oogmerk om eendag vanuit ‘n Amerikaanse staat die
wêreld met ‘n veelrassige dimensie te verengels. Hierdie
verskuilde doel was reeds sigbaar toe Er nest Oppenheimer in
reaksie op die Wet op Mijnen en Bedrijven van 1926 aangevoer het
dat dit in beginsel verkeerd is om op grond van klassifikasie sekere
beroepe te reserveer: “It is an evil to im pose class leg is la tion, and
the curse of an evil deed is that one must con tinue to do evil....*Tis
is not the means to pro tect the Eu ro pean worker. It is only by ef fi -
ciency and ap pli ca tion to work that the Eu ro pe ans can main tain
the po si tion which we now oc cupy in South Af rica.”
SOUTH AF RI CAN IN STI TUTE OF RACE RE LA -
TIONS AS INFORMELE VEELRASSIGE
DRUKINSTRUMENT
Langs die herontwaking van die Af ri kaner het Er nest
Oppenheimer saam met bepaalde Swartes en Blankes liberaliste
die regering se segregrasiebeleid onaanvaarbaar gevind. Dit het in
1921 met die hulp van die Amerikaners, dr. James Aggrey en
Thomas Jesse Jones, gelei tot die totstandkoming van die Joint
Coun cil of Eu ro pean and Na tives. Die Joint Coun cil of Eu ro pean
and Na tives het hoofsaaklik in die Witwaterrand omgewing
geopereer en het op fondse van onder meer Er nest Oppenheimer
gesteun. Die regering was dan ook deur die Joint Coun cil of Eu ro -
pean and Na tives gekritiseer. Hulle het ook ‘n klimaat geskep om
samewerking tussen Swart en Wit te bevorder. Van die prestasies
wat hulle bereik het, was die hou van veelrassige konferensies met
Blanke en Nie-blanke sprekers en die stigting van die South Af ri -
can In sti tute of Race Re la tions in 1929.
Hierdie stigting het dieselfde sentimente as die An -
glo-Amerikaanse Coun cil on For eign Re la tions gehad. Dit was
een van vele stigtings wat nog in Suid-Afrika sou volg wat daarop
gemik was om ‘n nie-rassige demokrasie in Suid-Afrika te vestig;
en te dien as ‘n meningsvormer in Suid-Afrika. Die South Af ri can
In sti tute of Race Re la tions sou sedertdien jaarliks sy Sur vey of
Race Relations publiseer, wat moes voorgee dat die Instituut hom
die nood van die verontregte Swartes aantrek. Mettertyd sou die
stigting informele druk op die regering plaas om ‘n veelrassige
demokrasie te bevorder.
Van kardinale belang om van kennis te neem is die feit dat sedert
die laat 1930*s hierdie instituut wel toenemend steun geniet onder
die Kaapse liberales. Hierdie instituut het sterk verbintenis geniet
met veral die akademici wat tot ‘n groot mate bygedra het dat
persone soos John Vorster, Anton Rupert en Hilgard Mul ler reeds
in hulle studentejare vir die saak van die Illuminati gewen is. ‘n
Tendens wat hom gewoonlik saam met die lidmaatskap van
hierdie stigting geopenbaar het, was om ook by die Vrymesselary
aan te sluit.
‘n Gewese Stigterslid en Pres i dent van die South Af ri can In sti -
tute of Race Re la tions, Al bert Hoernlé, het geweet dat daar geen
kans was dat Blankes vrywillig die Westminister met ‘n Swart
meerderheid sou aanvaar nie, en in hierdie konteks het hy in 1941
kortliks ‘separasie* as ‘n etiese alternatief vir segregrasie
geopper. Hiervolgens moes die swart reservate dramaties vergroot
en dinamies ontwikkel word om die swart bevolking uit die ‘wit*
gebiede terug te suig. Maar omtrent in dieselfde asem het hy die
alternatief as onprakties afgewys.1 Ons sou later sien dat hierdie
voorstel ‘n besondere aantrekkingskrag vir die Af ri -
kaner-intellektueles in die Af ri kaner Broederbond gedurende die
veertigerjare sou hê en inderwaarheid sou lei tot die beleid van
Afsonderlike Ontwikkeling. ‘n Konsep wat deur die Illuminati
self geskep is.
SOUTH AFRICAN INSTITUTE OF INTERNA TIONAL
AFFAIRS AS MENINGVORMER OOR BUITELANDSE
BELEID
Toe Suid-Afrika in 1927 ‘n eie Departement van Buitelandse
Sake ingestel het, was die departement belas met die invordering
van veiligheidsinligting en die verwerking daarvan. Juis omrede
die Unie hom nou self begewe het op die terrein van die
internasionale politiek en dat bepaalde informasie in die verband
1 \tab }{\plain \b\f1 Rapport}{\plain \f1 , 3 September
1995.}{\plain \b\f1 }{\plain \f1
ingesamel en vertolk moes word, het die An glo-Amerikaanse
invloed, wat alreeds in baie dele van die wêreld neerslag gevind
het, ook in 1934 ‘n verdere staanplek in Suid-Afrika gevind toe
Ba sil Kellet Long (‘n lid van Milner se Kin der gar ten) tesame met
sir Er nest Oppenheimer die South Af ri can In sti tute of In ter na -
tional Af fairs tot stand gebring het. Die South Af ri can In sti tute of
In ter na tional Af fairs het sedert sy stigting noue skaling met sy
Britse eweknie, die Royal In sti tute of In ter na tional Af fairs, sowel
as die Amerikaanse Coun cil on For eign Re la tions. Dit was van
meet af die stigting se taak om die Departement van Buitelandse
Sake in ‘n groot mate te beïnvloed om bepaalde buitelandse
beleidsrigtings te volg. Voorts is dit ‘n kenmerk van hierdie
instituut om konfliksituasies wat oral in die wêreld sou opduik te
ontleed en daarop te wys dat veskille soos ras en godsdiens die
oorsaak is vir konflik en dat ‘n vreedsame situasie slegs verkry kan
word deur die aanvaarding van die gelykheidsbeginsel.
Gevallestudies word dikwels as die instituut se me dia gebruik om
sy sê te sê. Dit verklaar ook waarom die personeel van die
inligtingsgemeenskap in ‘n groot mate gebreinspoel is om die Pax
Americana-sindroom te bevorder; grootliks die toedoen van
hierdie obskure instituut as meningsvormer.
PAX AMERICANA SE AANSLAG TEEN BLANK
SUID-AFRIKA
Die Pax Americana-aanslag teen Suid-Afrika is deur Indië be gin
toe Jan Smuts in 1947 gepoog het om SWA by die Unie in te lyf.
Smuts het hom vasgeloop teen ‘n sterk teenkanting van die VN op
grond van rassediskriminasie. Indië het ook met ‘n handelsboikot
teen die Unie be gin. Dit het Smuts se inisiatief gestop en ‘n
nadelige uitwerking op sy aanhang gehad. Die arrogansie van
Indië moet beoordeel word teen die agtergrond daarvan dat die
VSA (die nuwe leier van die Westerse wêreld) van die standpunt
uitgegaan het dat geen volk oor ‘n ander gesag mag voer nie en dat
volkome politieke onafhanklikheid aan hulle verleen moet word.
Die VSA was derhalwe gekant teen kolonialisme,
rasse-diskriminasie en ongelykheid (‘n ideologie vir die
bevordering van die emansipasie van ondergeskiktes en
kolonialiste).2 Smuts het egter voortgegaan om SWA onder die
mandaat van die vervalle Volkebond te bestuur.
2 \tab Hierdie standpunt van die VSA was ook juis die grootste
oorweging wat gelei het tot die Afrikaner Broederbond en die
Nasionale Party se beleid van Afsonderlike Ontwikkeling.
KOMMUNISME: DIE ANDER GESIG VAN
VEELRASSIGE DEMOKRASIE
‘n Ander gesig van die Illuminati se veelrassige demokrasie was
Kommunisme. Die opkoms van Sowjet-kommunisme was ‘n
skepping van die Coun cil on For eign Re la tions (Pax Americana)
self. Derhalwe het die Illuminati ‘n kunsmatige vyand geskep.
Kommunisme was juis ingespan as ‘n aanslag teen Blank
Suid-Afrika en tot vandag toe sterk aanhang onder die Swartes.
Ons sal nou kortliks ‘n oorsig gee oor die ontstaan van die
Suid-Afrikaanse Kommunistiese Party. Die opkoms van die
Suid-Afrikaanse Kommunistiese Party het geskied as gevolg van
die toevloei van immigrante (‘Uitlanders*) na Suid-Afrika.
Hierdie toevloei was die gevolg van die ontdekking van goud in
die 1860*s. Die immigrante was hoofsaaklik afkomstig van die
nywerheidslande en was gewoonlik bekend met
vakuniebewegings. In hierdie sta dium het Marxisme reeds in
Europa inslag gevind. Die im mi grant Wil liam A. An drews (ook as
Bill An drews bekend) het die idee van Marxisme van Europa na
Suid-Afrika gebring en daarom word hy as die vader van
kommunisme in Suid-Afrika gesien. Die Kommunistiese Party in
Suid-Afrika is in 1915 gestig. Dit het tot stand gekom na die
amalgamasie van die South Af ri can Dem o cratic Fed er a tion, die
In ter na tional So cial ist League, die Com mu nist Party of Cape
Town, die Marx ist Club of Durban en die Jew ish So cial ist So ci ety.
Die Kommunistiese Party in Suid-Afrika, onder leiding van An -
drews, was die vernaamste oorsaak van Suid-Afrika se
gewelddadigste stak ing tot op hede, bekend as die Red Rev, wat in
1922 plaasgevind het. Die voorval is voorafgegaan deur vakunies
se eise vir hoër lone aan die mynwerkers. Die
besigheidsverwagtinge vir investering was ongunstig toe die
vakunies aangedring het op hoër lone en die myneienaars het die
eise afgewys. Die mynwerkers het be gin staak en die
handelsverkeer ontwrig. Die handelsverkeer is in sommige plekke
tot stilstand gedwing. Die regering het die Aktiewe Burgermag
opgeroep en na ‘n bloedige stryd het die stakers oorgegee.
Vierhonderd mense is dood en R30 miljoen se skade is tydens die
voorval aangerig.
In 1921 word die Young Com mu nist League, wat ‘n
pro-Swartbeleid nagevolg het, gestig. Hulle het van die standpunt
uitgegaan dat die revolusie via die Swartes bewerkstellig kon
word. Hierdie standpunt van die Young Com mu nist League het
gelei tot ‘n botsing met die Kommunistiese Party in Suid-Afrika,
waartydens Bill An drews in onguns gekom het en uit
laasgenoemde organisasie uitgesluit is.
In 1943 stel die kommunis, Abram Fischer, die grondwet van die
Af ri can Na tional Con gress op. Dit kry ‘n Illuminativeelrassige-
stempel. Hierdie grondwet het tot gevolg gehad dat
die Af ri can Na tional Con gress ‘n veelrassige groep geword het.
Aangesien die Af ri can Na tional Con gress tot op daardie sta dium
nog nie ‘n revolusionêre karakter gehad het nie, is die Af ri can Na -
tional Con gress Youth League, wat ook as die ‘jong Turke* bekend
was, in 1943 gestig. Nel son Mandela was een van die nege
bestuurslede van hierdie nuwe groep. Sedertdien het die
kommuniste hulself in die hoofbestuur van die Af ri can Na tional
Con gress ingeweef.
In Au gus tus 1946 het nagenoeg 50 000 mynwerkers gestaak as
gevolg van die invloed van verskeie vakbonde. ‘n Derde van
hierdie vakbonde het onder die Kommunistiese Party in
Suid-Afrika geresorteer. Die stak ing is deur die ingryping van die
staat beëindig. Hierdie toenemende gevaar van kommunisme het
die regering in 1947 genoop om daaraan aandag te gee. Die ANC
en ander militêre groepe het ‘n fisiese aanslag teen die Republiek
van stapel gestuur. Dit het die vorm van ‘n terroristiese aanslag
teen die Republiek aangeneem. Die toedrag van sake het
veiligheidsinligting noodsaakliker gemaak. Maj. H.J. du Plooy is
na Londen, Brittanje gestuur om te kyk hoe opereer die Spe cial
Branch of Scot land Yard. Dit het uitgeloop op die stigting van die
Spesiale Tak van die Suid-Afrikaanse Polisie. Die
veiligheidspolisie het sodoende sy verskyning gemaak soos die
Spesiale Tak sedertdien bekend gestaan het. Hulle hoofdoel was
die insameling van inligting met die oog op binnelandse
veiligheid.
In Suid-Afrika het die herontwaking van Afrikanernasionalisme
die ontwikkeling van die pleidooi van veelrassigheid oorskadu.
Die Verenigde Party van Smuts wat Blanke Suid-Afrika wou
verengels kon nie eers staande bly teen die opkoms van die Af ri -
kaner Broederbond en die Nasionale Party nie; om nie eens te praat
van ‘n Illuminati poging om Suid-Afrika te verbaster nie. Ons kan
aanvaar dat indien die herontwaking van die
Afrikanernasionalisme nie sou gerealiseer het nie, Suid-Afrika na
alle waarskynlikheid reeds na die Tweede Wêreldoorlog ‘n
veelrassige demokrasie sou gehad het en sou die Blankes in
Suid-Afrika, Engels as moedertaal aanvaar het. Die herontwaking
van Afrikanernasionalisme het gelei tot die stigting van die
Ossewa-Brandwag as ‘n teenreaksie van die Illuminati en die
Vrymesselary.
HOOFSTUK AGT
OSSEWA-BRANDWAG
VERRADERLIKE INSTRUMENT
VAN DIE VRYMESSELAARS
EN SMUTS-REGERING
INLEIDING
Ons het gesien dat die krag agter die herontwaking van
Afrikanernasionalisme sterker was as die kragte om Suid-Afrika te
verengels of te verbaster. Toe die Illuminati dit besef, het hulle by
wyse van die Vrymesselary die Ossewa-Brandwag daargestel om
die Af ri kaner te verdeel. Die uitbreek van die Tweede
Wêreldoorlog het juis ‘n verdeling onder Afrikaners meegebring.
In hierdie hoofstuk sal ons sien dat die Ossewa-Brandwag een van
die oorsake was van hierdie verdeling in Af ri kaner-geledere. Ons
sal ook sien dat die Ossewa-Brandwag ‘n subversiewe poging van
die Smuts-regering (Illuminati) en die Vrymesselary was om die
herontwaking van Afrikanernasionalisme te stuit.
MISBRUIK VAN DIE OSSEWA-BRANDWAG AS
KULTURELE BEWEGING
Die Groot Trek van 1938 het die Afrikanervolk oor party- en
persoonlike geskille heen saamgebind. Bepaalde Vrymesselaars
het in hierdie herontwaking van Afrikanernasionalisme ‘n
geleentheid gesien om die volksvreemde strukture en die
geheimsinnigheid van die Vrymesselary van meet af by wyse van
hul selfgegenereerde Ossewa-Brandwag, in te voer of in te weef.
Dr. Hans van Rensburg (wat sporadies in kontak was met Jan
Sumts) en kol. Laas het reeds sedert 1937 saamgewerk om onder
meer in die Vrystaat ‘n elite-groep in die Burgerkommando*s
gevestig te kry, waaruit die idee van ‘n Ossewa-Brandwag gebore
is. Aanvanklik het die Ossewa-Brandwag minder aandag as die
Reddingsdaadbond getrek, maar dit sou later ‘n aansienlike rol in
die politiek speel.
Die Ossewa-Brandwag se aanvanklike strewe was om die ideale
van die Groot Trek lewend te hou en verder die Afrikaanse
kultuurbeweging te stimuleer. “Die oorsprongsgedagte van die
Ossewa- Brandwag kan teruggevoer word na ‘n beweging wat
sedert 1935 onder die Vrystaatse Afrikaners vaardig was om die
Verdedigingsmag te verafrikaans, ‘n beweging waarin eers kol.
J.C. Laas (‘n Vrymesselaar) en later ook die Vrystaatse
Administrateur, dr. J.F.J. (Hans) van Rensburg (ook ‘n
Vrymesselaar) die leidende rolle gespeel het. Ten einde die
militante aard van sy kommando-erewagte of sogenaamde
‘Brandwagte* in die lig van regeringsteenkanting te verbloem, het
dr. Van Rensburg voorgestel dat dit aan die Groot
Trek-eeufeesvieringe gekoppel word....Met die aankoms van die
eerste waens van die simboliese Ossewatrek in Bloemfontein
vroeg in Oktober 1938 het die Uitvoerende Raad van die Af ri kaner
Broederbond aldaar vergader. Dr. Van Rensburg het in sy
welkomswoord die hoop uitgespreek dat die waens die volk oor
party- en persoonlike geskille heen sou saambind (hy erken die
Groot Trek van 1938 as ‘n a-politiese beweging). Prof. H. van der
Merwe Sholtz van die Vrystaatse Universiteit het met kol. Laas die
gedagte bespreek om ‘n organisasie te stig ‘wat die gees van die
Ossewatrek sou bestendig in diens van die Voortrekkerideale en
die volk.* Toe ‘n tweede groep waens op 21 Oktober arriveer, is
die gedagte verder bespreek tussen Laas en enkele ander leidende
Afrrikaners. Sy voorstel dat ‘n Ossewa-Brandwag gestig sou
word, het groot byval gevind en verder deurgegee....Op 6
Februarie 1939 is die stigting (daarvan) aangekondig... ”3
Ongelukkig vir die Af ri kaner het die V rymesselary by wyse van
die Ossewa-Brandwag sy kulturele ontwaking binnedring.
VRYMESSELAAR- EN REGERINGSLENTER
Hoewel bepaalde persone met ons standpunt sal verskil, verwys
ons graag na Coo per as bron. Dr. A.A. Coo per wys in sy boek The
Free ma sons of South Af rica, op bladsye 160 tot 162, daarop dat
dit wel aan die lig gekom het dat daar ‘n kousale verband (“link”)
was tussen ‘n Johannesburgse losie, bekend as die Ossewa-losie
wat in 1940 geopen is en die Ossewa-Brandwag. Hierdie
ooreenkoms bestaan tussen die sekretariële adres op die
uitnodiging om die open ing van die losie by te woon en die adres
van die Ossewa-Brandwag. Vervolgens was die
Ossewa-Brandwag “...pointed at by the Eng lish Dis trict Grand
Mas ter of the Cen tral Di vi sion, J. van Praagh, in his an nual ad -
dress in 1945. ” Van Praagh het gesê dat die aktiwiteite van die
Ossewa-Brandwag “.....which aims at es tab lish ing a re pub lic in
this coun try and which has adopted a rit ual largely im i ta tive of
that of Free ma sonry was fully dis cussed and con demned at the
3 \tab Van der Schyff, P.F. 1991. }{\plain \b\f1 Die
Ossewabrandwag - vuurtjie in droë gras}{\plain \f1 . PU vir
CHO, Potchefstroom. p. 10-12. \~Vergelyk ook Harrison, D.
1978. }{\plain \i\f1 Supra.}{\plain \f1 p.120. }{\plain \i\f1
}{\plain \f1
con fer ence of Dis trict Grand Mas ters in South Af rica held in
Bloemfontein in Oc to ber 1944. But, as this or gani sa tion was be -
ing closely watched by the Gov ern ment, it was de cided not to take
any fur ther ac tion at pres ent.”
Die feit dat die Vrymesselaars besluit het dat daar geen verdere
stappe teen die Ossewa-Brandwag geneem sou word nie, dui by
implikasie daarop dat daar op daardie sta dium ‘n geheime band
tussen die Vrymesselary en die regering bestaan het en dat die die
regering die Vrymesselary oortuig het dat die Ossewa-Brandwag
‘n kommervrye aangeleentheid is. ‘n “Closed watched by the
Govern ment” bevestig dat die regering se invloed by wyse van sy
agente in die Ossewa-Brandwag so sterk was dat die
Ossewa-Brandwag kommervry was. Intelligensie-gesproke kan
tussen die lyne gelees word dat die regering invloed in die
Ossewa-Brandwag op sy hoogste vlakke gehad het. Ons wil nog
verder gaan deur te sê dat Jan Smuts (Illuminati) vanweë die feit
dat hy aanvanklik leiding geneem het op die terrein van die
intelligensie teen die Af ri kaner Broederbond, die groot gees agter
die stigting van die Ossewa-Brandwag was en dat hy dit
doelbewus geskep het om die kern van die Afrikanernasionalisme
(naamlik die Af ri kaner Broederbond) binne te dring, daarna wou
hy dit van binne af vrot maak en dan vernietig. Hans van Rensburg
en J.C.C. Laas was net sy in stru ment.4 Alhoewel die feit dat Van
Rensburg en Laas met die gedagte van ‘n Ossewa-Brandwag
vorendag gekom het vandag ‘n ope geheim is, is dit steeds ‘n
geslote geheim dat die gedagte met Smuts in Pre to ria gaan
bespreek is en sodoende ook die moontlikheid daarvan om te dien
as ‘n frontorganisasie teneinde Afrikanernasionalisme te kaap.
Smuts het reeds so vroeg as 1937 met die opleiding van
regeringsagente be gin. Dit verklaar ook die rede waarom Smuts
nie sodanige stappe wou neem om die Ossewa-Brandwag te
verban of te ontbind nie. Die Smuts-regering se oë was nie op die
Ossewa-Brandwag gerig nie, maar wel op die Af ri kaner
Broederbond. Die Af ri kaner Broederbond was die groot faktor
waarmee daar rekening gehou moes word. Wat onbevestig berig
word, is die feit dat die konsep van die Ossewa-Brandwag wel
deur Van Rensburg en Laas met Smuts bespreek is en dat Smuts
ook betrokke was by die aktiwiteite van die Ossewa-losie.
4 \tab Dit is ook beaam deur ‘n intelligensie-ondersoek oor die
onderwerp. \~Daarby was Jan Smuts ook soms saam met Van
Rensburg en sy kliek betrokke aan die aktiwiteite van die
Vrymesselaarlosie, die }{\plain \i\f1 Ossewa-}{\plain \f1 losie.
Beoordeel teen die agtergrond daarvan dat die
Ossewa-Brandwag by monde van dr. J.F.J. (Hans) van Rensburg
nie-demokratiese slagspreuke geskreeu het, was dit duidelik dat
Smuts Van Rensburg nie wou arresteer nie en bepaalde persone in
die Ossewa-Brandwag nie wou seermaak nie deurdat hy hulle
slegs laat interneer het. Uit ‘n normale intelligensiehoek gesien
(as die Ossewa-Brandwag werklik vir Smuts ‘n bedreiging
ingehou het en vir hom ‘n veiligheidsopposisie was), sou hy juis so
spoedig moontlik vir Van Rensburg vir Hoogverraad laat
arresteer het — om hom minstens in die tronk te hou teneinde die
aktiwiteite van beide die Ossewa-Brandwag en die Stormjaers te
ontwrig. Dit het nooit gebeur nie, want Van Rensburg was kop in
een mus met Smuts. Van Rensburg het na die Tweede
Wêreldoorlog daarop geroem dat hy as ‘n weerligafleier gedien
het sodat geweldadige konfrontasie (en gepaardgaande sterftes)
met die regering tot die min i mum beperk is.5
Volgens Robey Leibrandt het Van Renburg reeds in 1914 sy
linksgesindheid bewys toe hy saam met regeringsoldate teen die
1914-rebelle geveg het6; Van Rensburg se mo tor is ook tydens sy
Ossewa-Brandwag jare sporadies in die laatnagte by Smuts se huis
in Irene waargeneem, en verder het die Smuts-regering ook Van
Rensburg (na wat berig word) ‘n bedrag van £12 500 gedurende
Maart 1947 in Bloemfontein betaal ter vergoeding van sy dienste
wat hy aan die regering gelewer het. Die Ossewa-Brandwag was
‘n front vir die Smuts-regering (asook vir die Illuminati). Genl.
5 Text of Footnote
6 \tab Leibrandt, R. 1993. }{\plain \b\f1 Vertel Alles in Geen
Genade}{\plain \f1 . Pretoria, Bienedell Uitgewers. p.
104:}{\plain \i\f1 “Onderweg na Bloemfontein het ek en
Hendrik Erasmus baie gesels. \~Ek het intens belang gestel in
die militêr-politieke verlede van die Kommandant-generaal
van die Ossewa-Brandwag }{\plain \f1 (Hans van
Rensburg)}{\plain \i\f1 . \~Die eintlike doel was om die
fondament waarop die O.B.-hoof gestaan het, deeglik te toets.
\~Op grond waarvan kon ek dit anders doen? \~Ongelukkig het
Hendrik net geweet dat dr. J.F.J. van Rensburg voorheen
Administrateur van die Oranje-Vrystaat was. \~Hy het my ook
vertel dat dr. J.F.J. van Rensburg ‘n kolonel in Princess
Alice{\f2 *}s Own Regiment was. \~Later is uit betroubare
bron aan my meegedeel dat dieselfde Van Rensburg vrywillig
aangesluit het by die regeringsmagte en saam met sy vader die
kakie-uniform aangetrek en jag gemaak hetop die Vrystaatse
rebelle. \~Ek het gereken dat dr. Hans van Rensburg nie ‘n
geskikte leier was vir die 300 000 lede van die
Ossewabrandwag in tyd van volksnood en volksgevaar nie.
\~Later het ek dan ook ‘n verbete vyand van dr. Hans van
Rensburg geword.” \~\~\~}{\plain \f1
Smuts se Hoof van Militêre Intelligensie, Ernie Malherbe (soos
gepubliseer deur Da vid Har ri son se boek The White Tribe of Af -
rica bladsy 136-137) het die volgende te sê:
“Malherbe still be lieves that Smuts was right not to have taken
more strin gent ac tions against the Ossewa-Brandwag ....... The
OB with its po lit i cal pre sump tu ous ness had af fronted both the Na -
tional Party and the Broederbond by pub lish ing its own con sti tu -
tion for a fu ture Af ri kaner Re pub lic that ap peared to have no room
for ei ther the Eng lish or the Jews and would al low cit i zen ship only
for a nar rowly de ter mined elect of ‘pure white de scent*. The cry of
‘Die Kieser is uitgedien* — ‘the vote is use less* — heard at many
ral lies now be gan to frighten as many Na tion al ists as it at tracted.
For Malherbe*s Mil i tary In tel li gence the real en emy was not so
much the Ossewabrandwag as the or gani sa tion that lay be hind it.
In March 1944 Malherbe sub mit ted a twenty-five page in tel li -
gence re port to Smuts on the Broederbond and its ac tiv i ties. His
con clu sions did not mince mat ters:
1. The Af ri kaner Broederbond, with its fa nat i cal ra cial aims and
with its off spring, the Ossewabrandwag as ac tion front, has be -
come a for mi da ble sub ver sive force.
2. The par ent is much more dan ger ous than the child. The
Ossewabrandwag, which sprang up in the night like a toad stool,
could do so only be cause the soil had been pre pared for it by the
Broederbond. Its lead ers had been in close con tact with the Na zis
and had cop ied their meth ods whole sale. The Ossewabrandwag
has waxed with the rise of Nazi power; it will wane with it. The
Broederbond will out live both, be cause its pol icy is much more pa -
tient and in sid i ous ..... the Broederbond is a ma lig nant can cer in
our body pol i tic and only the knife can re move it.
The Broederbond was ac tive dur ing the war years on many
fronts. They pro vided fi nan cial as sis tance for the fam i lies of men
who had been in terned; they worked steadily at Al bert Hertzog*s
plan to Afrikanerise the trade un ion move ment ..... By now the
Broederbond had per fected the tech nique for ex er cis ing in flu ence
on gov ern ment de ci sions ..."
Ons kom tot die gevolgtrekking dat die Ossewa-Brandwag met
sy tipiese Vrymesselaarstrukture niks meer was ‘n Vrymesselaaren
‘n regeringslenter om die herontwaking van
Afrikanernasionalisme te kaap en te stop nie.
UITBREEK VAN DIE TWEEDE WêRELDOORLOG
Toe daar reeds aanduidings bestaan het dat die wêreld afstuur op
Wêreldoorlog II7, het Suid-Afrika in Sep tem ber 1939 verklaar dat
hy in die geval van só ‘n oorlog neutraal sou bly en dat hy slegs
deelneem as die Unie se belange direk geraak sou word. In Sep -
tem ber 1939 het die Tweede Wêreldoorlog uitgebreek toe
Brittanje en Frankryk Duitsland die oorlog aangesê het. Toe die
oorlog ‘n werklikheid word, was die kabinet by monde van Smuts
verdeeld oor Suid-Afrika se neutraliteit.8 Hierdie verdeeldheid
het gelei tot die bedanking van Hertzog as pre mier en die
aanstelling van Smuts as eerste min is ter. Op 6 Sep tem ber 1939 is
‘n staat van oorlog afgekondig. Dit het ‘n stryd tussen Smuts en
die teenstanders van oorlog ontketen. Smuts kon staat maak op die
stede met hulle oorwegend Engelstalige bevolking (Na tal en
Oostelike Provinsie), terwyl die platteland gedeeltelik agter
Hertzog en gedeeltelik agter Malan gestaan het. Smuts het steeds
in die Volksraad die sterkste steun geniet. Smuts het nie op hom
laat wag nie maar dadelik bande met Duitsland verbreek en
defensief tot die stryd toegetree. Hy het gesê dat dit die Unie se
plig is, dat Hit ler wêreldoorheersing in die oog het en dat
Duitsland Suidwes-Afrika sal terugeis en die Unie se
onafhanklikheid bedreig. Die binnelandse veiligheidsituasie het
verswak.
OSSEWA-BRANDWAG WORD DIE BROEDERBOND
EN DIE NASIONALE PARTY SE VALSE
OORLOGMASJIEN IN SY
AFRIKANERVERSETPOLITIEK
Die Af ri kaner Broederbond was nie baie tevrede met die feit dat
die Unie formeel by die oorlog ingetrek is nie.9 In Januarie 1940
vorm Malan en Hertzog ‘n front teen Smuts. Hulle stig die
Herenigde Nasionale Party of die Volksparty. Die alliansie of
front het juis vanweë die Af ri kaner Broederbond en die Nasionale
Party se strewe na Republiekwording nie lank gehou nie. Die
7 \tab Internasionale toestande versleg veral toe Japan in 1938
die Volkebond deur ‘n beleid van imperialistiese uitbreiding
ten koste van Sjina uittart en toe Hilter Duitsland bewapen.
\~Duitsland se aanspraak op sy voormalige
beskermingsgebied, SWA, waarvan die Unie die mandaathouer
was, het Suid-Afrika ook geraak. \~
8 \tab Deelname aan die oorlog was die finale toets van die
lojaliteit van die Engelssprekendes aan Suid-Afrika.
9 \tab Vergelyk Wilkins, I. & Strydom, H. 1980. }{\plain \b\f1
The Super-Afrikaners : Inside the Afrikaner
Broederbond}{\plain \f1 . p.75.
Vrymesselaars se intervensiemondstuk in
Afrikanerversetpolitiek, naamlik die Ossewa-Brandwag, het as
a-politiese organisasie spoedig ‘n beroep gedoen op alle
opposisie-elemente om saam te staan teen Smuts.10 Malan het
dit namens sy party as ‘n bondgenoot aanvaar. In
Oktober 1940 het dr. Malan en die Ossewa-Brandwag
ooreengekom dat die Nasionale Party die Afrikanerdom
in die politieke sfeer sal verteenwoordig terwyl die
Ossewa-Brandwag as kultuurorganisasie hom op die
nie-politieke terrein sou beweeg. Verskeie Nasionaliste het
betrokke geraak in die Ossewa-Brandwag. Die
Ossewa-Brandwag het verwagtinge by die Nasionaliste geskep
dat hulle ‘n staatsgreep sou uitvoer. Prominente Nasionaliste was
Mnr. P.W. Botha, B.J. Vorster, dr. Theo Dönges en ander
Afrikaners wat die Kaapse takke van die Ossewa-Brandwag
gevestig het. Maar die vriendskap tussen die Nasionale Party en
die Ossewa-Brandwag sou nie van lange duur wees nie.
Toe dit onder meer aan die lig kom dat Kol. Laas ‘n
Vrymesselaar is, het hy in Oktober 1940 die trekpas as leier vir die
Ossewa-Brandwag gekry. Hertzog het ook weggebreek van die
alliansie tussen hom en die Nasionale Party nadat dit in No vem ber
1940 blyk dat die Af ri kaner nie voorsiening maak vir gelyke regte
aan Engelsprekendes in sy republiek nie. Terwyl vrywilligers by
Smuts se Weermag aansluit om aan die Tweede Wêreldoorlog te
gaan deelneem, het baie by die Ossewa-Brandwag aangesluit. Die
Ossewa-Brandwag het vinnig die fokus van die Nasionale Party se
anti-oorlog aktiwiteite geword.11 Teen die einde van 1940 het
Smuts 137 000 man bewapen; die Ossewa-Brandwag het
tweemaal die aantal lede gewerf. Bepaalde NG predikante het
geweier om soldate in Smuts se weermag in die huwelik te
bevestig of om hulle kinders te doop. Die Af ri kaner het sy
toekoms vir ‘n Republiek as*t ware afhanklik gesien van ‘n Duitse
10 \tab }{\plain \i\f1 Radio Zeesen}{\plain \f1 is deur Hans van
Rensburg as die werklike leier van die Afrikaners geloods.
Kowie Marais was werksaam by die SAUK \~en het as aktiewe
lid van die Stormjaers hulp verleen met die bou van
radio-senders vir die vermelde radiostasie met gesteelde
onderdele. \~
11 \tab Die Ossewa-Brandwag met sy \~semi-militêre organisasie
was sterk teen die Unie se deelname aan die oorlog gekant.
Schoeman, BM. 1982. }{\plain \b\f1 Die Broederbond in die
Afrikaner-politiek}{\plain \f1 . Pretoria, Aktuele Publikasies.
p.42-44.
oorwinning.12 Die Ossewa-Brandwag het reeds gewerk op
die aanname van ‘n Duitse oorwinning. Die
Ossewa-Brandwag het sy anti-oorlog veldtog geëskaleer.
Die Ossewa-Brandwag se militêre vleuel, die Stormjaers,
was op daardie sta dium ondergronds. Noodmaatreëls is
afgekondig, waaronder die bekamping van die
anti-oorlog veldtog.13 Suid-Afrika se veiligheidsinligtings-
netwerk brei aansienlik uit. Die binnelandse
veiligheidsinligting het direk onder die polisie
geressorteer en gevegsinligting onder die weermag.
regeringsagente is opgelei en Smuts het die Ossewa-Brandwag
aanvanklik as ‘n intelligensieprojek self hanteer.14 Kol. Ernst
Malherbe het Direkteur van Militêre Intelligensie geword en was
in bevel van Smuts se inligtingnetwerk. Wat onmiddellik sy
aandag geverg het, was die Ossewa-Brandwag. Sy offisiere van
Militêre Intelligensie het tesame met polisiemanne die strukture
van regse versetgroepe (die Ossewa-Brandwag) ook gepenetreer.
Die Ossewa-Brandwag was nie net ‘n weerligafleier vir die
Nasionaliste en die Af ri kaner Broederbond nie. Uit die inligting
waaroor Van Rensburg beskik het, was dit duidelik dat Smuts van
Robey Leibbrandt en sy militêre opleiding in Duitsland geweet
het.15 Smuts het geweet dat Leibbrandt na Suid-Afrika toe sou
12 \tab As Duitsland die oorlog sou oorwin, sou die Afrikaner met
die Duitsers onderhandel vir Republiekwording.
13 \tab Dit het die regering buitengewone magte gegee.
\~Behalwe sy eie portefeulje as Eerste Minister het Smuts ook
die departement Verdediging behartig.
14 \tab Harrison, D. 1978. }{\plain \i\f1 Supra.}{\plain \f1
p134-136}{\plain \i\f1 : “It was new thing in the army{\f2 *},
Malherbe recalled. ‘At first we called them Education Officers,
several of the Commanders and Generals wanted to know what
the hell they had to do with education, so we changed it to
Information Officers.{\f2 *}......Malherbe put it,......And then
Smuts had an idea, and he said:{\f2 *}Why not merge this with
the Intelligence section?{\f2 *} \~So my men became
Intelligence Officers as well as Army Information Officers. \~It
was a wonderful adaptation which he made. \~And a little
earlier Smuts had said to me, ‘Look, seeing you have your
finger in parts of this thing you had better take the whole
intelligence over.{\f2 *} \~So Malherbe became Smuts{\f2 *}
Director of Military Intelligence for the rest of the war.”
}{\plain \f1
15 \tab Van Rensburg, Hans. 1956. }{\plain \b\f1 Their Paths
Crossed Mine: }{\plain \b\i\f1 Memoirs of the
Commandant-General of the Ossewa-Brandwag. }{\plain \f1
Parow, Central News Agency. p.160:}{\plain \i\f1 “Robey
Leibbrandt came over from Germany and took command of it
}{\plain \f1 (Ossewa-Brandwag).}{\plain \i\f1 ”}{\plain \f1 \~
kom; dat hy ‘n magsbasis vir hom in Suid-Afrika sou bou en dat die
Ossewa-Brandwag vir Leibbrandt ‘n sterk magsbasis sou wees om
Smuts te ‘onttroon*. Smuts het as*t ware ‘n voorbrand-taktiek
gevolg om die bedreiging te neutraliseer.
Regeringsagente en Vrymesselaars in die Ossewa-
Brandwag
Name: J.C. Laas, Hans van Rensburg, Kowie Marais, John
Vorster, Hendrik van den Berg, Wickus du Plessis, Pieter Meyer,
Erika Theron, ds. JH Stander, HM van der Westhuysen, JA Smith,
JD Jerling, Steve Hofmeyr, F. du Toit van Zyl, dr. JC Neethling, EB
Cadle, JF van der Merwe, prof. AJH van der Walt, Jurgens
Schoeman.
Die Unietroepe het in Noord- en Oos-Afrika gaan veg en het ‘n
aansienlike aandeel gehad in die verowering van Somalië en
Ethiopië. Namate dit gedurende die tweede helfte van 1942 blyk
dat Duitsland die oorlog sou wen en die geallieerdes (met die
toetrede van Ja pan tot die oorlog aan Duitse kant in Desember
1941) orals op die verdediging gedruk is, het die
oorlogsteenstanders in die Unie in alle erns ‘n republiekeinse
grondwet opgestel. Ideologiese verskille het voorgekom. Die Af -
ri kaner Broederbond en die Nasionale Party het gestreef na ‘n
republiek soos dié van Paul Kruger; die Nuwe Orde van Pirow het
voorkeur verleen aan ‘n Nasionaal-sosialistiese republiek volgens
die Duitse model, en Van Rensburg met sy Ossewa-Brandwag het
die ‘gesagstaat* verkondig.
OSSEWA-BRANDWAG POOG OM NASIONALE
PARTY SE MAGSBASIS TE KAAP
Van Rensburg het toe die ooreenkoms wat tussen die Nasionale
Party en die Ossewa-Brandwag bestaan het, verbreek waarna hy
die Ossewa-Brandwag op die terrein van die politiek gebring het,
moontlik met die bedoeling om as ‘leier* ‘n republiek gebaseer op
nie-partypolitieke grondslag tot stand te bring, ingeval Brittanje
die oorlog verloor. Duisende mense wat geen heil in die
partypolitiek gesien het nie, het by die beweging aangesluit in die
hoop om daarin ‘n bo-politieke volkseenheid te verwesenlik. Met
die stryd op sy hewigste het die Nasionale Party openlik sy geloof
in ‘n parlementêre demokrasie betuig.16 Die stryd tussen hierdie
16 \tab Schoeman, BM. 1982. }{\plain \i\f1 Supra. }{\plain \f1
p.44: }{\plain \i\f1 “In die loop van 1944 het dr J.F.J.}{\plain
\f1 (Hans) }{\plain \i\f1 van Rensburg, hoofleier van die
Ossewa-Brandwag, in gesprekke met sekere UR lede}{\plain
groepe het in verbittering toegeneem. Van Rensburg het
herhaaldelik sy minagting vir die parlementêre stelsel en die
partypolitiek uitgespreek. ‘n Breuk tussen die Ossewa-Brandwag
en die Nasionale Party het onvermydelik geword.
Reeds in Au gus tus 1941 het Malan tydens die Transvaalse
kongres van sy party geëis dat die Ossewa-Brandwag dadelik sy
politieke bedrywighede staak. Van Rensburg het geweier. Met
hierdie optrede van Van Rensburg het die Ossewa-Brandwag hom
verdag gemaak as ‘n regeringslenter om die Nasionale Party se
magsbasis te verdeel en/of te kaap (en die herontwaking van
Afrikanernasionalisme te ontlont). Die partyban is oor die
beweging uitgespreek. Dit het vir die Nasionaliste nou duideliker
geword dat die Ossewa-Brandwag kop in een mus was met die
Smuts-regering. Deur die verbreking van die ooreenkoms het die
Ossewa-Brandwag gepoog om die Nasionale Party se magsbasis
te kaap. L.M. Fourie, ‘n mede-skrywer van Piet van der Schyff se
boek Die Ossewabrandwag — vuurtjie in droë gras, wys in die
bepaalde boek daarop dat:
“Die stryd tussen die die OB en die Herenigde Nasionale Party
is meer as dikwels veral deur die HNP oor die ideologiese boeg
gegooi, maar in wese was dit ‘n magstryd. Die HNP was veral
bevrees dat die OB sy leidende rol in die Af ri kaner se politiek kon
oorneem, en daarom is beweer dat die OB onder Van Rensburg se
leiding in ‘n politieke party ontwikkel het. Aan die ander kant het
die OB dit ontken en daarby volstrek geweier om agterryer van die
HNP te word. En die een het die ander daarvan beskuldig dat hy
die oorsaak van die skeuring is. Die stryd het selfs ‘n persoonlike
kleur be gin te kry toe Van Rensburg en Verwoerd mekaar gepak
het, en adv Swart op Ex cel sior beweer het dat Van Rensburg en
Pirow van plan was om met genl. Smuts saam te werk.”
Nie lank daarna nie is druk op alle partylede uitgeoefen om die
Ossewa-Brandwag te verlaat. P.W. Botha was onder meer ‘n lid
wat sy verbintenis met die Ossewa-Brandwag opgesê het.
Diegene wat egter nie dadelik saam met dr. Malan se Nasionale
\f1 (Afrikaner Broederbond) }{\plain \i\f1 laat blyk dat hy
ongenoë om oor samewerking met die party te gesels nie. \~By
een van die gesprekke op Van Rensburg se plaas buite
Pretoria het hy met ‘n dokument van Wickus du Plesis
vorendag gekom. \~Op daardie tydstip was Du Plesis steeds lid
van die UR van die Broederbond. \~Dit was ‘n konsepplan vir
die skepping van ‘n politieke front deur die OB. \~Volgens
hierdie plan sou die OB ‘n politieke front stig wat in die
volgende algemene verkiesing kandidate sou stel. \~Een van
die bestuurslede wat Du Plesis vir die nuwe politieke front
voorgestel het, was Piet Meyer.” \~}{\plain \f1
Party beweeg het nie, het hulle verdag gemaak as
diesulkes wat kop in een mus was met die
Smuts-regering. In dié verband het John Vorster hom as
anti-Nasionalis verdag gemaak toe hy nie van die
Ossewa-Brandwag wou wegbreek nie.17 Die
Ossewa-Brandwag het vanaf 1942 sterk agteruit gegaan
wat ledetal betref. Alle pogings tot versoening was
vrugteloos, en teen die einde van 1942 was die
Ossewa-Brandwag as ‘n organisasie gebreek.
Hertzog sterf op 21 No vem ber 1942. Sy oorgeblewe
volgelinge, wat nou as die Afrikanerparty bekend gestaan het en
deur Klasie Havenga gelei is, het hulle eenkant gehou en hulle tyd
17 \tab Harrison, D. 1987. }{\plain \i\f1 Supra. }{\plain \f1
p.133:}{\plain \i\f1 “}{\plain \f1 (John) }{\plain \i\f1
Vorster{\f2 *}s commitment to the Ossewabrandwag
antagonised not just the government; it put him into conflict
with the National Party as well. \~In 1941 Malan, concernedat
the way he believed van Rensburg{\f2 *}s OB was trying to
usurp the position of the Party, demanded that all nationalists
choose between the two organisations. \~He was particularly
incensed at van Rensburg{\f2 *}s habit of declaring at public
rallies that this was \~the only organisation which could save
the Volk and the only one which could achieve a Republic.
\~Vorster told the National Party in Port Elizabeth that since
both organisations were for Afrikaners he was loyal to both
and would resign from neither. The party made the choice for
him and threw him out.” \~}{\plain \f1 Ons sal in Vorster se
profiel later sien dat hy reeds so vroeg as 1936 ‘n
Vrymesselaar was en dat hy ook toe verbintenis met die
}{\plain \i\f1 South African Institute of Race Relations }{\plain
\f1 gehad het. \~Hy was in 1937 as ‘n agent deur die
Suid-Afrikaanse Polisie gewerf om die Ossewa-Brandwag te
penetreer.
afgewag. Die Afrikanerparty het slegs in die Vrystaat
noemenswaardige steun geniet.18
Intussen het Smuts se regering skerper opgetree teen sy
ondermynende elemente. In Februarie 1942 is spesiale howe in
die lewe geroep om sab o teurs te verhoor. Vir sekere sodanige
misdade was die howe verplig om die doodstraf op te lê.
Intussen slaag Militêre Intelligensie daarin om ‘n geheime
Raadsvergadering van die Broederbond in Desember 1943 af te
luister. Die Inligtingsoffisiere slaag ook daarin om ‘n naamlys (by
wyse van die registrasienommerplate van die mo tors) van die
afgevaardigdes na die vermelde vergadering saam te stel.
Malherbe het in Maart 1944 Smuts gemaan dat: “The
Broederbond must be de stroyed.” Malherbe het besef dat indien
die Broederbond nie gekeer word nie, sal dit lei tot
Afrikaneroorheersing in die Suid-Afrikaanse politiek. In
Desember 1944 het Smuts die staatsdiensamptenary belet om lede
van die Af ri kaner Broederbond te wees. Nagenoeg 1 096 lede het
toe die Broederbond bedank. Kol. Malherbe het van Smuts
verwag dat hy ‘n naamlys van Broederbonders aan die pers moes
deurgee. Smuts het dit egter nie gedoen nie.
Met die neerlaag van Nazi-Duitsland teen die einde van die
Tweede Wêreldoorlog het die getalle van die Ossewa-Brandwag
verder afgeneem. Baie het weer lede van die Nasionale Party
geword. Die ekstremiste van die Ossewa-Brandwag het steeds ‘n
staanplek in die Afrikanerpolitiek probeer verower en hom tot die
Afrikanerparty as in stru ment vir die verwesenliking hiervan
gewend. Ons is van oortuiging dat die Hoof van Militêre
Intelligensie, Kol. Ernie Malherbe, agter die stap sit. Hy het
geweet dat Havenga ‘n Vrymesselaar is (aangesien Malherbe self
‘n Vrymesselaar was) en dat Havenga nie van die Af ri kaner
Broederbond gehou het nie omrede Havenga geglo het dat die
Broederbond sy vriend Hertzog in die rug gesteek het. Met sy
sterker organisasie het die Ossewa-Brandwag daarin geslaag om
heelwat partybesture van die Afrikanerparty oor te neem.
Sodoende het die liberale/Vrymesselaar-elemente in die
Ossewa-Brandwag die Afrikanerparty as ‘n glyplank aangewend
om die Afrikanerpolitiek te penetreer. In 1945 het Kol. Malherbe
aan Smuts voorgestel om ‘n ooreenkoms met die Afrikanerparty te
sluit. In ‘n skrywe meld hy dat: “The United Party as such is fin -
ished.” Hy het aan Smuts voorgestel dat hy en Havenga die
verskille van hulle partye moes miskyk en ‘n Pro gram van
18 \tab Basson, J.L. 1980. }{\plain \i\f1 Supra}{\plain \f1 . p.340.
Beginsels moes saamstel, waaaronder hy die volgende aanbeveel:
‘die samewerking tussen Engels- en Afrikaanssprekendes en die
instandhouding van demokratiese metodes om fascisme van die
Af ri kaner Broederbond te beveg*. Smuts het egter negatief daarop
gereageer en bloot gesê dat hy nie instaat was om in die openbaar
saam met ‘n klomp fasciste te werk nie.
Dr. Malan het inderdaad sedert 1945 met mnr. Klasie Havenga
onderhandel. Die toenadering van die Afrikanerparty en die
Ossewa-Brandwag om in koalisie met die Nasionale Party saam te
werk het gelei tot ‘n botsing tussen adv. Strijdom en dr. Malan.19
In 1947 het dr. Malan ‘n verkiesingsooreenkoms met mnr. Klasie
Havenga van die Afrikanerparty gesluit, waarin onder meer
ooreengekom is dat geen kandidaat wat ‘n leidende posisie in die
Ossewa-Brandwag beklee het, hom as kandidaat in die
Afrikanerparty verkiesbaar kon stel nie. Strijdom het selfs na die
bekendmaking van die ooreenkoms herhaaldelik druk op Malan
gesit om die ooreenkoms met Havenga te beëindig. Hierdie
bepaling het heelwat bitterheid in die Ossewa-Brandwag kringe
veroorsaak. B.J. Vorster, wat self ‘n Vrymesselaar was, was op
daardie sta dium hoofbestuurslid van die Afrikanerparty en
gelyktydig ook ‘n Ossewa-Brandwag-generaal. Vorster moes hom
in die Brakpan-kiesafdeling as Onafhanklike verkiesbaar stel.
Ons sal sien dat die koalisie tussen die Nasionale Party en die
Afrikanerparty na die
1948-verkiesing die menere van die
Ossewa-Brandwag pas om hulle later beter te posisioneer in die
Af ri kaner Broederbond en die Nasionale Party en dit te misvorm
tot voordeel van die Vrymesselary, die Cen tral In tel li gence
Agency en die Illuminati.
AANHANGSEL 1
Manie Maritz wys in sy boek My Lewe en Strewe op bladsy
97-101 daarop dat ‘n Joodse invloed agter hierdie inval sit.
Vervolgens word aangehaal:
‘*Cecil Rhodes het gemeen om hulle (die Jode) te gebruik, en
uiteindelik was dit hulle wat hom gebruik het. Danksy hulle
kleinlike tal ent, het hulle daarin geslaag om sy ge nie om te draai in
geld. Baie gewild in die Kaap, op goeie voet met die Afrikaners
van wie Jan Hofmeyr die leier was, en laasgenoemde se vriend, het
Rhodes Eerste Min is ter van die Kaapkolonie geword. Sy
verhouding met die Transvaal was vriendelik, tot die
19 \tab Basson, J.L. 1980. }{\plain \i\f1 Supra. }{\plain \f1 p.519.
geheimsinnige gebeurtenis van 1895, nl. die Jameson inval.
Dokumente wat in die blouboek wat deur die Kaapse Parlement
gepubliseer is, na die inval, en in verband met die voorafgaande
gebeurtenisse staan, het ‘n sonderlinge lig gewerp op die
bedrywighede van ‘n sekere paar Jode, veral twee van hulle, wat
later in Engeland hoë lui geword het. Hulle was sir Al fred Beit
(gebore in Ham burg) van die firma Werner-Beit-Eckstein, wat ‘n
lewenslange direkteur geword het van die De Beers Con sol i dated
Mines Ltd. en sy medepligtige Lionel Philips wat in 1912 tot bar -
onet verhoog is. Ons sal deur dié dokumente aantoon wat die
werklike aandeel van die Joodse groep, Werner-Beit-Eckstein was
in die gebeurtenisse wat die Jameson-inval en die oorlog
voorafgegaan het. Die twee samewerkers was Al fred Beit in
Londen op die aandelemark in ‘n Engelse omgewing, en Lionel
Philips, wat in SA gewerk het. Op 16 Junie 1894, skrywe Philips
aan Beit:
‘Beste Beit,
Natuurlik, wat ons ookal doen, moet gedoen word deur andere,
maar ek glo nie dat die groot belange dit kan bybring om sake
onverskilliglik te laat sloer nie. As jy Rhodes vertrou en kabel
‘Sien Rhodes,* sal ek afreis Kaap toe. My eie gevoel is, dat ons
moet wag en sien en ons geld gebruik om die Raad (Transvaalse
Volksraad) te verbeter. Die bewaarplaats-kwessie, dink ek, sal in
ons guns besleg word, maar dit sal 25,000 pond kos. Dit is
voorgestel om ‘n bedrag geld te spandeer om ‘n beter Raad te
bewerkstellig, maar dit moet onthou word dat dit deur onlangse
wetgewing ‘n kriminele oortreding geword het om geld op eleksies
te spandeer, en die saak moet dus baie versigtig behandel word.
Dis my ook vertel dat hy, die Pres i dent, gesê het, dat hy baie kwaad
is vir die Ecksteins, en dat Nellmapius die beste vriend was wat die
Staat gehad het, en nou dat hy nie meer daar is nie, het sy weduwee
niks, terwyl ons ‘n ontsaglike fortuin uit hom gemaak het.
Lionel Philips.
Tweede brief van Philips aan Beit .... 15 Julie 1894:
Beste Beit,
So ewe jou kabel ontvang wat lui ‘moenie Rhodes sien nie*
waaroor ek bly is. Ons wil geen rusie hê nie. Ons troefkaart is ‘n
fonds van 10,000 pond tot 15,000 pond om die Raad te verbeter.
Ongelukkig het die Kompanie nie ‘n geheime diensfonds nie. Ek
moet ‘n weg uitdink. Ons wil self nie uitdop nie.
Lionel Philips.
Derde brief van Philips aan Beit — 12 Au gus tus 1894:
Beste Beit,
Ek sal ook sien of dit nie moontlik is dat die Kompanies hulleself
sal voorsien van ‘n paar gewere, ens, sonder om onnodig onrus te
veroorsaak of om aktiewe stappe in Pre to ria uit te lok nie.*
Lionel Philips.
Hierdie derde brief bewys dat meer as ‘n jaar voor die
Jameson-inval, die Joodse sakemanne in Londen en Jo han nes -
burg al gedink het aan ‘n gewapende opstand. Hierdie
organisasies (Weiner-Beit-Eckstein) met behulp van die
Wolff-Sindikaat, het Dr. Jameson voorsien van die geld om ‘n troep
te vorm van ongeer 800 manne, waarmee hy Jo han nes burg skielik
sou aanval onder die voorwendsel dat hy die Re formers gaan help.
Die samesweerders het Jameson belowe dat hulle ‘n opstand sou
verwek op die oomblik wanneer die inval gemaak word. In plaas
dat hulle hul uit die voete gemaak het, en hul aandeel weggesteek
het, gaan hulle en waarsku die Boereregering dat iets aan die
broei was. Soos vooraf bekend was, het die inval misluk.
Behoorlik ingelig, het Al fred Beit, wat in Londen gewerk het, reeds
lankal sy posisie op die Aandelebeurs verseker. Die nuus van die
Jameson-inval het die Suid-Afrikaanse aandele geweldig laat val
op die Londense Beurs. Die Boere het in hierdie inval ‘n
verraderlike stap van Engeland gesien, en die gevolg was dat daar
dwarsdeur Suid-Afrika ‘n wrewelige haat ontstaan het tussen
diégene van Afrikaanse en Engelse afkoms wat vir 10 jare op goeie
voet saam gewoon het. Nou was die oorlog onvermydelik, en dit
het dan ook vier jaar later losgebars. Dit het meer as twee jaar
geduur en het Groot Brittanje ‘n geweldige opoffering van
menselewens en geld gekos, buiten die morele terugslag in die oë
van die wêreld. Cecil Rhodes, beskou as medepligtige, en ook
verantwoordelik vir die Jameson-inval, nieteenstaande herhaalde
ontkennings, was gedwing om sy premierskap te bedank.
Gewantrou deur almal en min of meer onteer, het hy nooit weer oor
die ‘ep i sode* gekom nie. Vandag blyk dit dat die dinge mooi agter
sy rug gereël was deur die Jode, wat alleen die voordeel
daarvan getrek het .... Myns insiens het Rhodes wel
‘n plan gehad om die twee republieke in te palm, en
een groot Britse Staat te stig, maar die Jode het hom
net uitoorlê.**
Deel 3
Triomf van Af ri kaner Nasionalisme
In deel 3 sal ons vind dat die Illuminati sy invloed oor die
politieke ontwikkelinge van Suid-Afrika tussen 1948-1966
verloor. Gedurende hierdie tydperk slaag die Af ri kaner daarin om
sy droom van regverdige behandeling te verwesenlik. Terwyl die
Illuminati die wêreld verengels, beleef Afrikanernasionalisme in
Suid-Afrika sy piek. Af ri kaans word die alles waaroor dit in
Suid-Afrika gaan. Hierdie triomf van Afrikanernasionalisme
vergestalt hom in Apart heid en lei tot republiekwording. Dit is
egter teenstrydig met die tendens van multinasionalisme wat die
Illuminati van die res van die wêreld verwag het en sal ons dan ook
vind dat die Illuminati nie met die triomf van
Afrikanernasionalisme kon vrede maak nie. Die Illuminati was
onkant gevang toe hulle te midde van enkele Vrymesselaars in die
Kabinet weinig of feitlik geen invloed in die hart van die
Afrikanerpolitiek gehad het nie. Die Illuminati het gepoog om die
Af ri kaner by wyse van versetpolitiek te dwing tot oorgawe. Ons
sal sien dat die Illuminati in 1960 sy planne jeens Suid-Afrika
konsolideer en dat hy sy strategie ingrypend sou wysig sodat hy
hom vanaf 1961 met die hulp van vreemde intelligensiedienste
(soos die CIA en Mi6) ingegrawe het in dr. Verwoerd se kabinet;
Vorster word ‘n agent van hierdie vermelde intelligensiedienste.
Die intelligensiedienste werk nou saam met Swart
weerstandsgroepe sodat Vorster sy statuur as ‘n moontlike
opvolger vir dr. Verwoerd kon vestig. Dit sou vir die Illuminati
nog ‘n halwe dekade neem om daarin te slaag om
Afrikanernasionalisme te kaap. In dié verband sal ons sien hoe
bepaalde hooggeplaasdes saamgewerk het om dr. Verwoerd te laat
vermoor. Ons sal ook sien hoe bepaalde hooggeplaasdes soos
Anton Rupert, Harry Oppenheimer, Hendrik van den Bergh van
die Veiligheidspolisie en John Vorster as Min is ter van Justisie
saamgespan het met die Britse Geheimediens, Mi6, en die
Amerikaanse Intelligensiediens, die Cen tral In tel li gence Agency
(CIA), om dr. Verwoerd te laat vermoor.
HOOFSTUK NEGE
APART HEID EN REPUBLIEKWORDING
DIE HOEKSTENE VAN DIE AFRIKANERDOM
INLEIDING
Wat hierdie hoofstuk betref, sal ons die kollig plaas op die twee
hoekstene van Afrikanernasionalisme, naamlik Apart heid en
Republiekwording. Terwyl die Afrikanerdom met die sege van
die verkiesing van 1948 beloon word vir die bou aan sy strewe na
‘n eie volksidentiteit, verwesenlik hy dit deur Apart heid en
Republiekwording. Hoewel die bou aan hierdie hoekstene van
Afrikanernasionalisme nie sonder hindernisse verloop het nie, was
dit die sterkste krag in Suid-Afrika vir minstens 18 jaar. Die
hoekstene was so kragtig gebou dat dit die Illuminati immers meer
as twee dekades sou neem om dele daarvan te vernietig.
TRIOMF VAN AFRIKANERNASIONALISME
Die jaar 1948 is ‘n belangrike jaar toe die Nasionale Party en die
Afrikanerparty die 1948-algemene verkiesing gewen het. Dit was
die triomf van Afrikanernasionalisme waarop baie Afrikaners vir
soveel jare gewag het. Dit het ‘n nuwe tydvak van Af ri kaner
Superioriteit ingelui. Van dr. Malan se bewindsaanvaarding in
1948 af, het die Nasionale Party bewind Apartheidwetgewing
geïmplimenteer, wat indiensname, behuising en onderwys gedek
het. Dr. Verwoerd word in 1950 aangestel as Min is ter van
Naturellesake en word bekend as die argitek van Apart heid. Die
ideaal van totale apart heid het ook sterk steun van die Afrikaanse
kerke gekry. Toe dr. Malan in 1954 uit die politiek getree het, word
adv. J.G. Strijdom in No vem ber 1954 as Eerste Min is ter
ingehuldig. Strijdom se benoeming was ook die teken van ‘n
verskerping van die republikeinse beweging in Suid-Afrika.
Strijdom wat as ‘n voorvegter vir Blanke heerskappy bekend was,
was die keuse bo Havenga (‘n Vrymesselaar).
Hy was die Nasionale Party se antwoord vir die toenemende
teenstand in die binneland en die buiteland teen die beleid van
apart heid. Dit het ook beteken dat dr. Verwoerd die min is ter van
Bantoesake, wat baie nou aan Strydom verbonde was, toe meer
prom i nent op die voorgrond getree het. Aan die einde van Au gus -
tus 1958 is Strijdom wat geruime tyd siek was, oorlede. Strijdom
word in Sep tem ber 1958 as leier van die Nasionale Party en as
Eerste Min is ter opgevolg deur dr. H.F. Verwoerd. Vervolgens
gaan ons Apart heid van nader bekyk.
APARTHEID
Die Apart heid waarvoor ons in Suid-Afrika soveel maal as die
honde van die wêreld uitgemaak is, is ‘n voortsetting van die Pax
Bri tan nica se segregasiebeleid — ‘n beleid van rasseskeiding. In
die verband is :
•die Verbod op Gemengde Huwelike tussen Blankes en
Nie-Blankes in 1949 aanvaar.
•die Wysigingswet op Ontug in 1950 aanvaar, wat die
Kleurlinge ingesluit het by die Ontugwet van 1927 wat
buite-egtelike geslagsomgang slegs tussen Bantoes en Blankes
verbied het.
•die Bevolkingsregistrasiewet in 1950 aanvaar, wat
persoonskaarte vir alle lede van die bevolking bo 16 jaar vereis,
waarop hulle ras aangedui word (Blank, Bantoe, Kleurling of
Asiaat). Laasgenoemde wet het instromingsbeheer vergemaklik.
•die reg op appèl na die Britse Geheime Raad in 1950 afgeskaf.
•die Groepsgebiedewet in 1950 goedgekeur, waarvolgens
afsonderlike woonbuurtes in dorpe en stede aan die verskillende
bevolkingsgroepe toegewys kon word.
•die Wet op Aparte Geriewe in 1953 aangeneem wat
afsonderlike geriewe in alle openbare plekke vir die rassegroepe
vereis het.
•die Bantoe-onderwyswet in 1954 aangeneem, wat voorsiening
gemaak het vir gesentraliseerde en staatsbeheerde Swart
onderwys in ooreenstemming met die eie tradisies.
•die Nywerheidsversoeningswet in 1954 goedgekeur om
ekonomiese en nywerheidsapartheid te bevorder. Gemengde
vakbonde is nie langer deur die staat erken nie.
•wetgewing aangeneem om die nodige masjinerie te skep om die
swart kolle in sekere agterbuurtes van Johanesburg op te ruim.1
• die Nywerheidsversoeningswet in 1956 gewysig sodat dit tot
(i) werksafbakening gelei het, (ii) regstreekse gemengde
vakbonde verbied is, (iii) gemengde vakbonde verplig is om
Blanke en Nie-Blanke takke apart te hou en (iv) vakbonde verbied
is om met politieke liggame te affilieer.
Die repatriasie van Indiërs is opnuut deur die Nasionale Party
ondersoek. Dr. Malan het die saak met Indië se pre mier gedurende
‘n Statebondskonferensie in Lon don bespreek. Dit het gelei tot
samesprekings tussen Suid-Afrika, Indië en Pa ki stan in Kaapstad
in Februarie 1950. Tydens die samespreking is daar besluit dat die
saak deeglik bespreek moet word. In Junie 1950 het Indië hom
1 \tab As gevolg van die na-oorlogse nywerheidsontwikkeling het
groot Swartgemeenskapppe hulle in die westelike voorstede
van Johannesburg gevestig. \~Daar het skrikwekkende
toestande ontwikkel. \~Behuising was onvoldoende,
plakkerskampe het ontstaan en dikwels het Blank en nie-Blank
deurmekaar gewoon. \~Dit was broeiplekke van misdaad en
agitasie en daar was ‘n gevaar vir die aangrensende Blanke
woonbuurtes. Die wet het ondanks hewige teenkanting
voorsiening gemaak vir ‘n hervestigingsraad om Swartes te
verskuif na ‘n nuwe woonbuurt, verder na die weste, deur ‘n
bufferstrook geskei van die Blanke dele. \~Persoonlike
eiendomsreg van Swartes in Blanke stedelike areas is
terselfdertyd beëindig. \~
van die samesprekings onttrek en het Indië ‘n klag (rakende die
beperkinge wat die Groepsgebiedewet op Indiërwoonbuurtes gelê
het) teen die Unie by die VN aanhangig gemaak. Die poging tot
repatriasie van Indiërs het toe skipbreuk gely weens die onwil van
Indië en die Indiërs in Suid-Afrika. In 1962 is die Indiërs formeel
as ‘n permanente deel van die bevolking van die land erken. Dit
het ‘n einde gemaak aan die verkondiging van die gedagte dat die
Indiërs na Indië gerepatrieer moet word.2 In 1964 is die eerste
Indiërraad aangestel, bestaande uit benoemde lede, om
as amptelike erkende skakel tussen die
Indiërgemeenskap en die regering te dien.
Wat die Kleurlinge betref, het die Parlement gedurende die
parlementsitting van 1951 volgens die gewone prosedure ‘n Wet
op die Afsonderlike Verteenwoordiging van Kiesers (Wet 46 van
1951) aangeneem. Voorsiening is gemaak dat die Kaapse
kleurlingkiesers op ‘n aparte kieserslys geplaas word met die reg
om vier Blanke lede van die Volksraad te kies sowel as twee lede
van die Kaapse Provinsiale Raad wat kleurlinge kon wees.
Daarbenews is ook voorsiening gemaak vir ‘n nuwe verkose
Kleurlingraad. Ons sal in die volgende hoofstuk vind hoe die
Illuminati hierdie wet misbruik het om die regering in ‘n
konstitusionele krisis te dompel. Dit het ‘n vorm van
regskonfrontasie uitgelok. Na maande van hofsake het die
regering daarin geslaag om die Illuminati ore aan te sit.
Toe dr. Verwoerd in die laat-vyftigerjare bekend gemaak het dat
die Swart tuislande ontwikkel sou word tot onafhanklike state
waar die Swartes hul politieke ambisies kon uitleef, is die
Kleurlingkwessie van politieke seggenskap weer opgehaal. Die
Illuminati het weer eens min reggekry. Dr. Verwoerd het in
2 \tab Die Indiërs is die jongste toevoeging tot die bevolking
van Suid-Afrika. \~Daar is tans een miljoen Indiërs woonagtig
in die Republiek - die grootste konsentrasie buite Indië. \~Die
Indiërs van Suid-Afrika is afkomstig uit Indië. \~Die bevolking
van Indië het ‘n lang en ou geskiedenis. \~Eintlik het Indiërs
ontstaan in Indië deur die vermenging van ligte Ariërs uit
Europa met donker Drawidiërs, baie eeue gelede.
\~Kenmerkend tot die land self is dat dit deurlopend ‘n
dualistiese volkshuishouding handhaaf: terwyl daar ‘n klein
groepie bestaan wat baie ryk is, is die grootste gedeelte van
die bevolking baie arm. Baie Indiërs het na ander lande
uitgewyk, w.o. Brittanje, Oos-Afrika en Suid-Afrika. \~Die
vestiging van Indiërs in Suid-Afrika was die gevolg van die
besetting van Natal deur Brittanje (1860s) en die ontwikkeling
van die suikerbedryf in die daardie kolonie. \~Die
Indiërgemeenskap het van daar hulle hoofsaaklik in Natal en
Transvaal gevestig. \~Meeste van hulle is tans handelaars.
Desember 1961 aangekondig dat die bestaande Uniale Raad vir
die Kleurlingsake uitgebrei gaan word tot ‘n parlementêre
instelling met wetgewende en uitvoerende magte. In 1965 het die
kwessie van Kleurlingverteenwoordiging ‘n nuwe el e ment
bygekry deurdat die Progressiewe Party tot die verkiesing van die
twee (Blanke) Kleurlingverteenwoordigers in die Kaaplandse
Provinsiale Raad toegetree het. Sy kandidate het albei setels
gewen. Die Nasionale Party en die Verenigde Party het die
Proggressiewe Party, wat sedert sy ontstaan in 1959 in geen
verkiesing meer as een setel kon verower nie (dié van Helen
Suzman, LV vir Hought on), daarvan beskuldig dat hy hom deur
die Kleurlinge wou laat beklee met die politieke mag wat die
Blanke kiesers hom ontsê het. Dit het daartoe gelei dat die
beleidmaker die Wetontwerp op die Verbod op Onbehoorlike
Inmenging opgestel het.3
Die regering se Apartheidsbeleid het voortaan die rigting van
afsonderlike ontwikkeling van die rasse ingeslaan. Die Wet op
Hervestiging van Bantoes van 1954 het die Min is ter van
Bantoe-Administrasie en Ontwikkeling gemagtig om ongewenste
woonbuurtes en Swart kolle in Blanke gebiede op te ruim en die
Bantoes dan in behoorlike woonbuurtes te vestig. Hulle is
toegelaat om ‘n eie burgemeester te kies. Die staat het ook vir
welsynsdiente voorsiening gemaak.4 Volgens die
Erf-en-Diensskema kon Swartes in bepaalde Swart dorpe ‘n erf
bekom en dan self sy huis volgens ‘n goedgekeurde plan daar bou.
Die gewone dienste is dan verskaf, maar die Swartes kon nooit
eienaar van die erf word nie.
Die Tomlinson-kommissie (wat in 1950 benoem is om
ondersoek te doen na sosio-ekonomiese
ontwikkelingsmoontlikhede van die Swartgebiede) het sy verslag
in 1954 afgehandel. ‘n Opsomming van die Verslag is in Maart
3 \tab Een van die wetgewende maatreëls wat dr. Verwoerd
graag in die tweede sitting van September 1966 deur die
Parlement wou loods, was die wetgewing oor die inmenging
van Blankes in die politiek van die Nie-Blankes (Wetsontwerp
op die Verbod op Onbehoorlike Inmenging). \~Die strekking
daarvan was dat een bevolkingsgroep hom nie met die politiek
van ‘n ander mag bemoei nie. \~Hierdie wetskonsep het agter
die skerms van die Verenigde Party en Progressiewe Party
ernstige beroeringe veroorsaak. \~Hulle het besef dat indien
hierdie maatreëls op die wetboek sou kom dit sou dien as ‘n
wetlike verskansing vir Verwoerd se beleid op Afsonderlike
Ontwikkeling teen enige interne }{\plain \i\f1 linkse }{\plain \f1
invloede.
4 \tab Die Baragwanath-hospitaal is ‘n voorbeeld daarvan.
1956 gepubliseer en is dit opgevolg deur ‘n regeringswitskrif met
kommentaar. Strijdom was slegs bereid om enkele dele van die
verslag te aanvaar. Die kommissie het die klem op gebiedskeiding
en die terugvloeiing van die stedelike Swartes na die tuislande laat
val. Die kommissie het verslag gedoen oor die rehabilitasie en
ontwikkeling van ‘n sewetal Swarttuislande as nasionale tuistes
vir die Swartes. Die kern daarvan sou die bestaande reservate
wees wat afgerond moes word deur wit kolle uit te skakel. Vir die
ontwikkeling en afronding van die tuislande sou ‘n bedrag van
R110 miljoen binne die eerste 10 jaar nodig wees, ‘n aansienlike
of fer van die kant van die Blanke belastingbetalers.5 Die
modernisering van die tradisionele Swartgrondbesitstelsel
wat die kommissie aanbeveel het, is nie deur
die regering in sy witskrif aanvaar nie. Die regering was
ook nie gewillig om Blanke en tre pre neurs toe te laat om
nywerhede binne die Swarttuislande te stig nie. Die
regering was voorts nie gewillig om soveel kapitaal
beskikbaar te stel vir die nywerheidsontwikkeling van
die reservate nie.
In 1956 is ‘n gebiedsowerheid in die Transkei kragtens die Wet
op Bantoe-owerhede in die lewe geroep om die ou Bunga te
vervang. In 1957 is ‘n wet ter bevordering van Bantoeselfbestuur
aanvaar wat voorsiening gemaak het vir die geleidelike
ontwikkeling van selfregerende Swart nasionale eenhede. Die
Blankes sou geleidelik uit die administrasie van die Swart
tuislande onttrek word. In 1959 het die Transkeise
Gebiedsowerheid ‘n uitsluitlik Swart beheerde liggaam geword.
Voorsiening is gemaak vir die benoeming van ‘n Blanke
kommissaris-generaal as kanaal tussen die regering en die Swart
owerhede. Dit was ‘n belangrike stap in die ontwikkeling van die
outonomie van die Swart tuislande. Na hewige teenstand is
wetgewing deur die parlement aanvaar ingevolge waarin aparte
universiteite vir die verskillende etniese groepe onder die Swart
bevolking asook vir Kleurlinge en Indiërs in die lewe geroep is, en
‘n verbod geplaas is op die verdere studie van Nie-Blankes aan
Blanke universiteite. ‘n Wet is ook aangeneem om direkte Swart
verteenwoordiging in die parlement te beëindig, asook ‘n maatreël
5 \tab ‘n Standpunt wat veral aangewend is om die
tuislandbeleid soos reflekteer in die Tomlinson-verslag te
kritiseer, is die volgende:}{\plain \i\f1 “Selfs al sou die
reservate landboukundig en industrieël tot die
maksimumkapasiteit ontwikkeling word, sou hulle nie ‘n tuiste
kon bied aan die totale Swartes wat buite die reservate was
nie.”}{\plain \f1
waardeur die regering die mag gekry het om geskoolde
werkkringe vir ‘n besondere bevolkingsgroep te reserveer. Die
beginsel was nie nuut nie, maar dit is gelegitimeer met die oog op
die wetlike beskerming van Blanke werkers. In 1959 is ‘n
Bantoe-beleggingskorporasie deur die regering in die lewe geroep
met die doel om nywerhede, besighede en dorpe in die Swart
tuisgebiede te bevorder. In 1961 is ‘n vyfjaar-desentralisasieplan
aangekondig vir die ontwikkeling van die tuislande.
Die Wet op die Bevordering van Bantoeselfbestuur het
regstreeks daartoe gelei dat selfbestuur in 1963 aan die Xhosa as
Swart volkseenheid van die Transkei verleen is. Dit was ‘n
ingrypende stap wat aanleiding gegee het dat ‘n groep
ondersteuners van die Nasionale Party bedenkinge gekry het oor
die implikasies van die beleid van afsonderlike ontwikkeling en
hulle het kort daarna die Republikeinse Party onder leiding van dr.
CF van der Merwe gestig. Die Republikeinse Party het die gedagte
van die onafhanklike Swart tuislande verwerp.6
Die regering se sportbeleid is op 20 Maart 1962 is deur sen a tor
Jan de Klerk bekend gemaak toe hy gesê het dat Blank en
Nie-Blank in Suid-Afrika hul sportbedrywighede, op watter
gebied ook al, apart moet reël. “Dit moet vermy word dat rasse
gemeng word in (Suid-Afrikaanse) spanne wat aan
sportbyeenkomste binne die Republiek of in die buiteland
deelneem,** het hy gesê. ”Waar sporttoernooie buite die
landsgrense gereël word, het die regering geen beswaar dat ‘n
Blanke en/of Nie-Blanke span van Suid-Afrika aan wedstryde daar
deelneem nie. Die regering kan nie toelaat dat spanne van die
republiek uit Blankes en Nie-Blankes saamgestel word nie.
Omgekeerd kan nie toegelaat word dat spanne wat so saamgestel
is, die republiek binnekom nie.**
DEKOLONIASIE EN ONTVOOGDING VAN DIE
BRITSE RYK : REPUBLIEKWORDING
(VERBROKKELING VAN PAX BRITANNICA)
Sedert 1948 is stap na stap gedoen om langs ‘n konstitusionele
weg die selfstandigheid en onafhanklikheid van die Unie te
beklemtoon. In 1949 was ‘n wet op Suid-Afrikaanse burgerskap
aangeneem wat Britse onderdaanskap vir ‘n Unieburger afgeskaf
6 \tab In die algemene verkiesing van 1966 het hulle dan ook
aan die verkiesing deelgeneem, maar het nie veel indruk
gemaak nie en het daarna van die politieke toneel verdwyn.
het.7 Die regering se beleid om die Unie in ‘n
republiekeinse rigting te stuur, is in die hand gewerk
deur die na-oorlogse omvorming van die Britse
Gemenebes. Op ‘n konferensie van Statebondspremiers
in Londen in April 1949 wat deur Malan bygewoon is, is
Indië wat in 1946 onafhanklik geword het, toegelaat om
as ‘n republiek lid van die Statebond te bly. Die Statebond
was voortaan nie meer Brits nie, maar het op ‘n breër ba -
sis berus.
Sedert 1955 toe Eric Louw aangestel is as Min is ter van
Buitelandse Sake hanteer die Eerste Min is ter nie meer die
buitelandse aangeleenthede persoonlik nie. Die Britse en
Suid-Afrikaanse vloot het die Simonstadse Ooreenkoms van 1955
gesluit. Ingevolge die ooreenkoms het die twee lande saamgewerk
in die verdediging van die seeroete om die Kaap.
‘n Verdere manifestasie van die regering se strewe na
onafhanklikheid is in 1957 geopenbaar toe die Un ion Jack
afgeskaf is en die Unievlag van 1928 die enigste landsvlag geword
het. Voorts is God Save the Queen afgeskaf en het die Stem van
Suid-Afrika die enigste volks lied geword. Die Unie het die Britse
vlootbasis Simonstad oorgeneem, wat beteken het dat verdere
elemente van Britse heerskappy uit Suid-Afrika verdwyn het.
Kort na die be gin van die parlementsitting van 1960 het dr.
Verwoerd ‘n aankondiging gedoen dat daar ‘n volkstemming of
ref er en dum oor die beginsel van ‘n republiek sou plaasvind. Die
kiesers sou gevra word om hulle oor die saak uit te spreek en ‘n
blote meerderheid, selfs een stem, sou voldoende wees. Slegs die
stem van die Blankes sou in ag geneem word en die regering sou
later aankondig of die Republiek binne of buite die Statebond sou
wees. Die Britse pre mier, Har old Macmillan, se besoek aan
Suid-Afrika om die regering te beïnvloed oor die Unie se
Apartheidsbeleid, het misluk.
Op 5 Oktober 1960 het die ref er en dum plaasgevind. Die uitslag
was ‘n bewys dat kiesers ‘n republiek begeer het (850 000 ten
gunste van ‘n republiek teenoor 750 000 daarteen). In No vem ber
1960 is die konsepgrondwet gepubliseer. Die ou konstitusie wat
op die Britse parlementêre model gerig was, is in hoofsaak behou,
maar daar is voorsiening gemaak vir ‘n Staatspresident wat vir ‘n
termyn van sewe jaar deur die lede van die Parlement gekies word.
7 \tab Hierdie wet het bepaal dat gebore Britse onderdane wat
die land binnekom voortaan nie meer na twee jaar verblyf
outomaties Unieburgerskap en stemreg sou verwerf nie. \~Die
tyd is na vyf jaar verleng soos vir mense van vreemde herkoms.
Hy sou die plek inneem van die goewerneur-generaal. Die groot
vraag was nou slegs of Suid-Afrika ‘n republiek binne of buite die
Statebond sou wees.
Dr. Verwoerd het op 20 No vem ber 1960 verklaar dat hy
voorkeur gee aan ‘n republiek binne die Statebond mits daar geen
vernederende voorwaardes gestel word nie. Op advies van
Macmillan het hy besluit om die saak aan die byeenkoms van
Statebondspremiers voor te lê. Dit sou plaasvind in Maart 1961 in
Londen. Dr. Verwoerd het in Maart 1961 ‘n
Statebondskonferensie in Londen meegdeel dat dit die begeerte
van die Unieregering is dat Suid-Afrika as ‘n republiek in die
Statebond moet bly, en ‘n voorstel in daardie verband is ingedien.
Maar dit was nie meer die ou Statebond nie, die eerste min is ters
van die nuwe Afro-Asiatiese state het die Unie se beleid van
afsonderlike ontwikkeling in ‘n debat oor sy voortgesette
lidmaatskap aangeval. Toe dit duidelik geword het dat die
Afro-Asiatiese state dit onaanvaarbaar sou vind, het dr. Verwoerd
sy voorstel teruggetrek, wat beteken het dat die Unie ‘n republiek
buite die Statebond sou word. Toe dit bekend word dat
Suid-Afrika nie in die Statebond sal bly nie, het die kapitaalvlug
ernstige afmetinge aangeneem.
Die nuwe Grondwet is in April 1961 deur die Volksraad
bekragtig. Daarmee het die ou ideaal van sesessie of afskeiding in
vervulling gegaan. Op 10 Mei 1961 is C.R. Swart met ‘n
meerderheid van stemme as die eerste Pres i dent van die Republiek
gekies. Op 31 Mei 1961, presies 51 jaar na die totstandkoming van
die Unie, is die Republiek formeel geproklameer. Dit was die
einde van ‘n tydperk en die be gin van ‘n nuwe.
Die totstandkoming van die Republiek van Suid-Afrika op 31
Mei 1961 was ‘n sege van die verkramptes (binne die Nasionale
Party en Af ri kaner Broederbond) en Afrikanernasionalisme.8 Dit
was ‘n terugslag vir die liberaal-denkendes. Republiekwording
het vir Suid-Afrika bepaalde implikasies ingehou. Omdat die land
sedert republiekwording nie meer toegang gehad het tot inligting
vanuit die Statebond en buitelandse bronne nie, was hy aangewese
8 \tab Die tydperk 1961-66 is deur dr. Verwoerd oorheers.
\~Schoeman, B.M. 1977.}{\plain \b\f1 Parlementêre
verkiesings in Suid-Afrika}{\plain \f1 . Pretoria, Aktuele
Publikasies. p.407:}{\plain \i\f1 “Dit is te betwyfel of tot op
daardie tydstip ‘n enkele leier die toneel in Suid-Afrika so
volkome oorheers het soos dr. Verwoerd.....Dr. Verwoerd het
vas geglo dat die verwydering van die monargie as ‘n twispunt
in die openbare lewe in Suid-Afrika ware volkseenheid tot
gevolg sou hê.” \~\~\~\~}{\plain \f1
op sy eie inligtingsinsameling. In Junie 1961 het die land se
buitelandse reserwes gedaal tot die laagste vlak van R142 miljoen
sedert die Tweede Wêreldoorlog. Ekonomiese ontwikkeling het
verlangsaam. Vir die eerste keer in sy geskiedenis het Suid-Afrika
streng beperkings op uitvloei van buitelandse va luta geplaas. Dit
is gevolg deur verskeie ander maatreëls om die vertroue in die
ekonomiese toekoms te bou en ekonomiese groei te stimuleer. Die
land se buitelandse reserwes het stelselmatig be gin herstel. Kort
voor dr. Verwoerd se dood het hy aan die Af ri kaner Broederbond
aangedui dat hy konstitusionele veranderinge beoog soos ‘n nuwe
landsvlag en om die presidentskap te verander.9
Apart heid was toenemend besig om teen die verwagtings van die
Illuminati veld in Suidelike Afrika te wen. Uiteraard was Apart -
heid ingeweef in die strewe na onafhanklikheid. Ons moet in ag
neem dat die Illuminati in sy Wêreldorde op daardie sta dium slegs
tweedelige strydpole erken het: die Amerikaners met hulle
Multinasionale demokrasie en kapitalisme en die Russe met hulle
Multinasionale demokrasie en kommunisme. Apart heid met sy
nasionalisme (in welke rasvorms dit sou aanneem) was ‘n tendens
waaroor die Illuminati geen beheer gehad het nie.10 Jaap Marais
toon in sy boek Die era van Verwoerd op bladsy 11 dat dr.
Verwoerd op 18 Sep tem ber 1958 die belang van onafhanklikheid
benadruk het: “Ons het ons algemene einddoel gestel om
Suid-Afrika op ekonomiese gebied so selfversorgend as moontlik
te maak en op geldelike gebied sy kapitaal in sy eie land te verkry,
sover moontlik, omdat geen land konstitusioneel onafhanklikheid
9 \tab Wilkins, I. & Strydom, H. 1980. }{\plain \i\f1
Supra}{\plain \f1 .}{\plain \i\f1 }{\plain \f1 p.134 : }{\plain
\i\f1 ‘{\f2 *}....Dr. Meyer said in 1968 that one of the main taks
of the Broederbond was to give a greater Christian-Afrikaner
content to the Republic. \~He added: ‘ A week before Broeder
HF Verwoerd was murdured in Parliament, he gave me, as
chairman of the Exective, permission for the Afrikaner
Broederbond to start campaigning for a new Republican flag
and a change in the presidency to bring it more in line with the
position in the Transvaal and Free State republics .....We will
give attention to this when the time is right for it.{\f2 *}{\f2 *}
}{\plain \f1
10 \tab \~Hierdie tendens moet nie verwar word met die
Fascisme van Hilter nie. \~Ons het reeds gesien dat die
Opkoms van Hilter deel was van ‘n }{\plain \i\f1
Illuminati}{\plain \f1 Drie Wêreldoorlogplan. \~Die opkoms
van Hilter se Nazi-Duitsland is deur die }{\plain \i\f1
Illuminati }{\plain \f1 ondersteun. \~Dr. Verwoerd het daarin
geslaag dat Afrikanernasionalisme ‘n suiwere tendens was,
wat die }{\plain \i\f1 Illuminati }{\plain \f1 dit kon manipuleer
nie.
kan nastreef sonder om ekonomiese onafhanklikheid te soek nie.”
Dit word allerweë, deur selfs die vyande van dr. Verwoerd en sy
beleid, erken dat Suid-Afrika onder die leiding van dr. Verwoerd
ongekende hoogtes bereik het. Wat nie so geredelik erken word
nie, is dat hierdie opbloei grotendeels toegeskryf moet word aan
die suksesvolle toepassing van die beleid van afsonderlike
ontwikkeling. In hierdie hoogbloeitydperk het die lewenstandaard
van die hele bevolking van Suid-Afrika ingrypend verbeter, dié
van die Blankes het met 3,9 persent per jaar toegeneem en dié van
die Nie-Blankes met 5,4 persent per jaar. Derhalwe was daar nie
sprake van ‘n werkloosheidsprobleem nie. Die groeikoers was in
1965 met 7,9 persent die tweede hoogste in die wêreld, terwyl die
inflasiekoers slegs 2 persent was en rentekoers op 3 persent per
jaar vasgestel was. As gevolg van die voorspoed wat beleef is, was
buitelandse lenings oorbodig. Op bladsy 12 meld Jaap Marais in
sy vermelde boek dat dr. Verwoerd volgens Die Transvaler van 2
Oktober 1964 op Bloemfontein gesê het: “Die sta dium is in
Suid-Afrika bereik waar die normale ontwikkeling gefinansier kan
word uit die eie spaargeld van die volk.” The Fi nan cial Mail
benadruk dit in 1968 dat die sestigerjare die ekonomiese
wonderwerk was: “Die probleem is nie hoe om groei te stimuleer
nie, maar hoe om groei te demp.” (bladsy 23 ontleen uit Jaap
Marais se vermelde boek). Vanselfsprekend het die kerngesonde
ekonomie ook tot gevolg gehad dat ‘n sterk militêre mag opgebou
en in stand gehou is. In 1966 het Atlasfabriek by Kemptonpark
oorgegaan tot die vervaardiging van vliegtuie.
Suid-Afrika het in so ‘n mate ekonomiese en politieke
vooruitgang getoon dat dr. Verwoerd kort voor sy dood van
voorneme was om mettertyd die Republiek se bande met die VN
self op te skort.11 Dit illustreer juis die feit dat dr. Verwoerd daarin
11 \tab Schoeman, B.M. 1977. }{\plain \i\f1 Supra. }{\plain \f1
p.448:}{\plain \i\f1 “}{\plain \i\ul\f1 Terselfdertyd het die
kwessie van Suid-Afrika se voortgesette lidmaatskap van die
Verenigde Volke ook ter sprake gekom en is daar inderdaad
deur die kabinet besluit om die Republiek se lidmaatskap te
beëindig}{\plain \i\f1 . \~}{\plain \i\ul\f1 Voordat die besluit
bekend gemaak kon word, het ander omstandighede egter
ingetree en is nooit tot dié stap oorgegaan nie}{\plain \i\f1 .
\~Ná lang bespreking het die kabinet besluit om die
Suidwes-saak enduit te betwis. }{\plain \f1 (Sien
AANHANGSEL 1)}{\plain \i\f1 \~Sekere van sy kabinetslede
het bedenkinge gehad oor die wysheid van hierdie stap, maar
dr. Verwoerd het alle twyfel by hulle uit die weg geruim met
die standpunt dat hy glo in die reg van Suid-Afrika se saak.
\~Vir meer as drie jaar het die saak in die hof voortgesleur
geslaag het om die Republiek se kwesbaarheid en afhanklikheid
van die buiteland te verminder.12
Hierdie prentjie van vooruitgang onder die vaandel van Apart -
heid en republiekwording het ‘n oorspoel-effek na Rhodesië
gehad. Op 11 No vem ber 1965 het Rhodesië hom eensydig
onafhanklik verklaar. Brittanje het gereageer deur ekonomiese
sanksies teen Rhodesië in te stel. In Suid-Afrika was daar
geesdriftige steun vir die Rhodesiese onafhanklikheidsverklaring,
maar die land het daardeur in ‘n baie netelige posisie beland. Aan
die een kant was dit klaarblyklik in Suid-Afrika se belang dat
Rhodesië nie deur sanksies op die knieë gedwing word nie, omdat
dit groot stukrag sou verleen aan die idee om sanksies ook teen
Suid-Afrika in te stel. Aan die ander kant kon Suid-Afrika dit nie
bekostig om Rhodesië openlik en op uittartende wyse te help om
die sanksies te omseil nie, omdat dit die eis kon versterk dat die
sanksies teen Rhodesië ook teen hom toegepas word. Daar was
buitendien lande wat daarop aangedring het, maar veral die
Westerse lande het hulle daarteen vers et, onder meer omdat hulle
ekonomies swaar daardeur getref sou word. Dit het die politieke
waarde van ‘n sterk Suid-Afrikaanse ekonomie, wat juis toe so
sterk aan die opswaai was, bewys. Op 12 No vem ber 1965 het dr.
Verwoerd gesê dat Suid-Afrika ‘n beleid van geen inmenging in
die geskil tussen Brittanje en Rhodesië sou volg. Derhalwe sou
Suid-Afrika aan geen boikot van of sanksies teen Rhodesië
deelneem nie. Suid-Afrika, het dr. Verwoerd gesê, wil normale en
vriendskaplike betrekkinge met albei lande behou. Hierdie
tootdat die langverwagte uitspraak aan die begin van Julie
1966 gelewer is. \~Dat dr. Verwoerd in hierdie tyd ‘n baie
ferm standpunt oor Suid-Afrika se verhouding tot die
Verenigde Volke inneem, blyk uit openbare uitsprake hieroor
in die loop van ‘n aantal jare gemaak het. \~In Desember 1964
byvoorbeeld was die geldigheid van Suid-Afrikaanse
afvaardiging se geloofbriewe in die gedrang en is daar gedreig
om die saak weer tydens die volgende sitting van die Algemene
Vergadering in oënskou te neem. \~In sy Nuwejaarsboodskap
op 1 Januarie 1965 het dr. Verwoerd verklaar dat hy nie sal
toelaat dat Suid-Afrika blootgestel sal word aan die
vernedering dat sy geloofbriewe betwis word nie. }{\plain
\i\ul\f1 Indien met hierdie pogings voortgegaan word, het dr.
Verwoerd gewaarsku, sal hy nie huiwer om die Republiek se
lidmaatskap van die VV te beëindig nie}{\plain \i\f1 .”
\~}{\plain \f1
12 \tab Hy slaag daarin om die land minder kwesbaar te maak
van eksterne invloede. Die land se buitelandse investering tot 6
persent van die volkshuishouding se totale investering in 1966
afgeneem en \~kon \~die land sy ekonomiese groei met feitlik
sy eie spaargeld genereer. \~
houding van die Republiek, wat dit onder meer vir Rhodesië
moontlik gemaak het om in sy oliebehoeftes te voorsien, het baie
daartoe bygedra dat die Smith-bewind so lank kon uithou, maar
het toenemende diplomatieke en ander eise aan Suid-Afrika en
Rhodesië gestel. Daar is nooit formeel diplomatieke betrekkinge
tussen Suid-Afrika en Rhodesië aangeknoop nie, maar die twee
lande het verteenwoordigers uitgeruil wat as ge-akkrediteerde
diplomatieke verteenwoordigers bekend gestaan het. In 1966 is
lede van die Suid-Afrikaanse Polisie na Rhodesië gestuur om te
help in die stryd teen terroriste wat die land uit Zambië
binnegekom het. As rede vir die stap is aangevoer dat
Suid-Afrikaanse uitgewekenes aan die terroriste-inval in
Rhodesië deelneem, met Suid-Afrika as uiteindelike doelwit. Dr.
Verwoerd se hantering van die Rhodesiese kwessie het sy aansien
by die Suid-Afrikaanse publiek (ook by die Engelssprekende
bevolking) laat styg. Dit het tot uiting gekom in die algemene
verkiesing van 30 Maart 1966, waarin die Nasionale Party 126
Volksraadsetels uit ‘n totaal van 166 gewen het.
HOOFSTUK TIEN
AANSLAG TEEN AFRIKANERNASIONALISME
INLEIDING
Die aanslag teen Afrikanernasionalisme het voortgespruit uit die
Illuminati se agen das om die Af ri kaner ondergeskik aan sy
hedendaagse Wêreldorde te vestig. Dit het aanvanklik uit en uit
gegaan om Pax Bri tan nica te vervang met Pax Americana. In
Deel 2 hoofstuk sewe het ons gesien dat hulle oogmerk was om
Blank Suid-Afrika (wat tot voor April 1948 in Engelssprekendes
se hande was) met ‘n veelrassige Suid-Afrika te vervang. Die
Illuminati het kommunisme en liberalisme gebruik om hulle
oogmerk van veelrassigheid te bevorder. Politieke verwikkeling
in Suid-Afrika het egter an ders verloop as dié in die res van die
wêreld. In Suid-Afrika het die herontwaking van
Afrikanernasionalisme die ontwikkeling van die pleidooi van
veelrassigheid oorskadu. Die oogmerk van Jan Smuts se
Verenigde Party om Blanke Suid-Afrika te verengels kon nie eers
staande bly teen die opkoms van die Af ri kaner Broederbond en die
Nasionale Party nie. Om nie te praat van ‘n Illuminati-poging om
Suid-Afrika te verbaster nie. Die herontwaking van
Afrikanernasionalisme het gelei tot die subversie van die
Ossewa-Brandwag om Afrikanernasionalisme te kaap en te
vernietig. Selfs hierdie strategie het nie geslaag nie.
Die triomf van Afrikanernasionalisme het die Illuminati ietwat
op ‘n verkeerde voet gevang. Dit was ‘n tendens waaroor hulle nie
beheer gehad het nie. Hoewel daar Vrymesselaars in die Nasionale
Party se kabinet was, het die Illuminati aanvanklik weinig of
feitlik geen invloed oor die kern van die Afrikanerpolitiek gehad
nie. Die Illuminati moes maar tydsaam wag dat die Nasionale
Party en Broederbond gepenetreer word sodat hy vir hom
stelselmatig ‘n invloedsfeer in die Afrikanerpolitiek kon vestig.
Terwyl die Illuminati nie beheer oor Afrikanernasionalisme gehad
het nie, het ons in die vorige hoofstuk gesien dat die Afrikanerdom
daarin slaag om die hoekstene van sy Afrikanernasionalisme op
Apart heid en republiekwording te bou. Die Apartheids-en
Segregrasiebeleid van die Nasionale Party en Af ri kaner
Broederbond is as ooreestemmend met die Nazi-teorie van
rassemeerderwaardigheid gesien en die linksgesindes het die
nasionale leiers as niks an ders as Nazi-oorblyfsels beskou nie.
Juis die weersin in Nazisme het ‘n omvangryke aanslag teen die
triomf van Afrikanernasionalisme ontketen. In hierdie hoofstuk
sal ons vind dat die aanslag teen Afrikanernasionalisme in die
tydperk 1948 tot 1966 gekenmerk word in twee tydperke:
(a)1948-1960: ‘n tydperk waarin die Illuminati weinige invloed
in die land se politieke bestuur gehad het. Dit was ook ‘n tydperk
waarin ‘n konfronterende benadering gevolg is om die politieke
bestuur van die land op enige wyse oor te neem;
(b)1961-1966: ‘n tydperk waarin die Illuminati vastrapplek
gekry het in die hartjie van Afrikanernasionalisme. ‘n Tydperk
waarin ‘n meer subtiele benadering gevolg is met die klem op die
bevordering van gematigheid. Hierdie verandering is moontlik
gemaak deur die penetrasie van linksgesindes in die hartjie van die
Afrikanernasionalisme: die Af ri kaner Broederbond, die Af ri -
kaner-Orde en die Nasionale Party.
Ons sal vind dat Harry Oppenheimer die Illuminati se
sleutelman is in Suid-Afrika. Ook sal ons leer dat hierdie
anti-Afrikanisme van Oppenheimer nie in isolasie werk nie. Dit
het toegang tot vreemde intelligensiedienste en ander stigtings van
die Illuminati. Vorster se pad na premierskap was vir die Illuminati
een van die belangrikste doelwitte van daardie tyd. Ons sal sien
dat die Illuminati met behulp van vreemde intelligensiedienste aan
sowel die kant van die Republiek se veiligheidsmagte as die
Anti-Apartheidgroepe hulp verleen. Die vreemde
intelligensiedienste het aan die eenkant geweldspolitiek
aangeblaas en aan die ander kant op ‘n adviserende hoedanigheid
saam met Vorster (en Van den Bergh) gewerk om die geweld te
ontlont. Vir die kort- tot die mediumtermyn (een tot vyfjaar) was
dit die Illuminati se doelwit om die politieke stand so te
manipuleer dat persone soos Nel son Mandela en ander
kommuniste en liberaliste opgeoffer word deur óf gedood te word
óf tronkstraf te kry om te kon meehelp dat Vorster pre mier van die
Republiek kon word. ‘n Veelrassige Suid-Afrika het steeds hulle
einddoelwit gebly.
AANSLAG TEEN AFRIKANERNASIONALISME
Die Illuminati het op daardie sta dium die gedagte van
dekolonialisasie, veelrassigheid, demokrasie en federalisme
wêreldwyd bevorder. Die Illuminati het agter die atomiese ‘Koue
Oorlog* tussen die kapitalisme van die Amerikaners en die
kommunisme van die Russe gesit.
Suid-Afrika was toe ‘n kolonie van die verbrokkelende Britse
Ryk. In Brittanje het die Arbeidersparty van majoor C. Attlee die
teuels in die hande gehad. Daardie party het krities gestaan
teenoor die Nasionale Party se rassebeleid. Die Nasionale Party
het op sy beurt sy teensin teen die Arbeidersparty se beleid om
koloniale volke so vinnig moontlik hul vryheid te gee, nie verberg
nie. Die Britse kritiek op die regering se apartheidsbeleid het
daartoe gelei dat die Britse openbare mening sterk onder die
indruk gekom het dat die apartheidsbeleid in sy wese op
onderdrukking van die nie-Blankes neergekom het, en dat daar in
hierdie atmosfeer geen sprake kon wees van enige oordrag van die
Protektorate nie.
Insoverre die intelligensie rakende Suid-Afrika betref, het die
Britse intelligensiediens op daardie sta dium die leiding in die
wêreld geneem en die CIA13 het by die Britse Intelligensiediens
gaan kers opsteek om ‘n verwysingsprent betreffende Suid-Afrika
op da tum te hou.14 Uit die Tweede Wêreldoorlog-ondervinding
13 \tab Ten spyte daarvan dat die Suid-Afrikaanse regering in ‘n
toenemende mate Apartheid implementeer het die Amerikaners
onder die Dwight Eisenhower bewindsjare (1953-61) die Unie
hanteer soos ‘n bondgenoot. \~Die }{\plain \i\f1
Pentagon}{\plain \f1 en die CIA het gereelde skakeling gehad
met die Suid-Afrikaanse weermag en veiligheidspolisie. \~Naas
hierdie overte (ope) verhouding, het veral die CIA hom ook
met koverte (geheime) operasies besig gehou. \~Die CIA se
frontorganisasie, die }{\plain \i\f1 African American Institute
}{\plain \f1 (AAI), wat in 1953 tot standgekom het, is deur die
CIA se Afdeling Afrika Klandestiene Operasie wanaangewend
om onder meer politieke onrussaaierye in Suid-Afrika te
bevorder.
14 \tab As ‘n Intelligensiediens geïnteresseerd raak in die doen
en late van ‘n land, word ‘n navorser getaak om ‘n lessenaar
van Kol. Ernie Malherbe se Militêre Intelligensie het die Britte
vanweë hulle skakeling met Militêre Intelligensie reeds geweet
van die kardinale rol van die Af ri kaner Broederbond en die
Nasionale Party in die Suid-Afrikaanse politiek. Die Britte het op
hulle beurt weer die CIA ingelig dat die wese van die
Suid-Afrikaanse politiek bestaan uit die Af ri kaner Broederbond
en die Nasionale Party, hulle apartheidsbeleid en die
anti-apartheidskragte in die Suid-Afrikaanse politiek. Dit is
duidelik dat die CIA op daardie sta dium reeds terdeë bewus was
van die Af ri kaner Broederbond en die Nasionale Party as
opposisie van die An glo-Amerikaanse “es tab lish ment”. Verder is
dit ook duidelik dat die CIA die Britte gebruik het om sy
veelrassige aanslag teen Suid-Afrika in ‘n progaganda-oorlog in
die Verenigde Koninkryk te laat ontaard. Ons sal later vind dat die
Britse intelligensiediens, Mi6, ten nouste saamwerk met ander
Illuminati-kragte in Suid-Afrika om ‘n veelrassige demokratiese
bestel in Suid-Afrika te vestig. Beide die CIA en Mi6 het die
Vrymesselary en Oppenheimer se frontorganisasies (SA In sti tute
of Race Re la tions, SA In sti tute of In ter na tional Af fairs en die
SA-Stigting) misbruik om hulle in Suid-Afrika op strategiese
punte soos die Departement van Buitelandse Sake, die
Veiligheidspolisie en Militêre Inligting in te grawe.
Voorts was voorkennis oor belangrike politieke verwikkelinge
en/of ontwikkelinge in Suid-Afrika vir die Mi6 en CIA belangrik.
Die intelligensie-navorsers van die onderskeie dienste het hulle
informasie-insamelaars getaak oor bepaalde
inligtingsgebrek/harde informasie. Overte operasionele
informasie-insamelaars samel oop bronne soos koerantberigte en
tydskrifartikels in en gesels met geleentheidskontakte (veral by
kroeë) wat informasie verskaf oor die land. Koverte insameling
geskied onder dekking. Dit is die onderwêreld van spioenasie.
Hier kan die intelligensiedienste self hulle eie agente werf en
oplei, wat ‘n teiken organisasie kon penetreer, of ‘n klandestiene
bron kan werf. Omrede die regeringsverandering van 1948 nie met
die verengelsings tendens van die Illuminati gestrook het nie, het
dit die Mi6 en die CIA gedurende die 1950*s onkant gevang.
Hulle het toe nie oor ‘n insamelingsvermoë in die Af ri kaner
Broederbond en die Nasionale Party beskik nie. Hulle was op
betreffende daardie land te bedryf. \~Teneinde sy lessenaar te
bedryf moet hy \~kundigheid oor sy teiken land opbou. \~In die
meeste gevalle word eers kers opgesteek by intelligensdienste
wat hulle reeds onderskei het in hulle kundigheid van daardie
land.
daardie sta dium genoop om saam met die anti-apartheidsgroepe te
beweeg. Uit die groepe het hulle persone geïdentifiseer wat oor
die nodige sen ti ment beskik het om die politieke bestel te
destabiliseer of te hervorm.
LINKSE EL E MENT PENETREER DIE NASIONALE
PARTY EN DIE BROEDERBOND
Ons het in Deel 2 hoofstuk agt gesien dat die liberale/
Vrymesselaar-elemente in die Ossewa-Brandwag die
Afrikanerparty as ‘n glyplank aangewend het om die
Afrikanerpolitiek te penetreer. Intussen het die Nasionale Party en
die Afrikanerparty nader aan mekaar beweeg. Die eertydse
verskille tussen die Nasionale Party en die Afrikanerparty het
meer en meer op die agtergrond geraak en die partye het in No vem -
ber 1951 saamgesmelt onder die naam die Nasionale Party.
Sodoende het die Nasionale Party voortaan die
liberale/Vrymesselaar-elemente met hom saam gedra en het
laasgenoemde die Nasionale Party as ‘n glyplank gebruik om die
Af ri kaner Broederbond te penetreer. Met die samestelling van die
eerste Kabinet na die verkiesing van 1948 was die Vrymesselaars
Klasie Havenga, P.O. Sauer en J.F. Naude in die land se
bestuurspolitiek ingetrek. Hoewel hierdie Vrymesselaars hulle
begewe het in die hartjie van die Afrikanerpolitiek, het hulle
weinige interne impak gehad om Afrikanernasionalisme ‘n
pro-liberale kleur te gee.
Dit was veral merkbaar in die vyftigerjare toe al hoe meer mense
uit die sakewêreld in die Af ri kaner Broederbond opgeneem is en
sekere afdelings, klaarblyklik in opdrag van hoër instansies,
openlik en minder openlik gekeer het dat nie te veel politici en
onderwysers tot die Af ri kaner Broederbond toegelaat word nie.
Waarskynlik is te veel politici en onderwysers as struikelblokke
gesien vir die Afrikaanse sakelui se strewe om die Broederbond in
die besonder en die Afrikaanse samelewing in die algemeen in die
rigting te stuur wat hierdie geldverteenwoordigers wou hê dit
moes gaan. Tog het hierdie bepaalde Afrikaners wat met die hulp
van die Broederbond in die sakewêreld be gin vorder het, vinnig
van die Afrikanervolk en sy ideale vervreemd geraak. Hulle het
be gin vertoef in die skadu van die rykes en die super-rykes van die
Britse sakewêreld en spoedig het hulle nie meer soos Afrikaners
be gin lyk en praat nie. Dit het die Broederbond se hele karakter be -
gin verander. Geleidelik het hierdie mense se invloed binne die
Af ri kaner Broederbond dan ook oorheersend be gin word. Die
waardes van die geldmakers het ook die waardes van ‘n
groterwordende seksie in die Af ri kaner Broederbond geword. Die
Af ri kaner se ideale en strewes is gaandeweg binne die raamwerk
van ‘n groter en breër geheel van rykes geplaas en namate die
greep van die ryk Afrikaanssprekendes op die Af ri kaner
Broederbond verstewig het, is die waardesisteme van die
Afrikanervolk by die wortels aangetas en is be gin om dit te
omvorm om aan te pas by die waardesisteme van die geldgerigte
sakelui. Die verteenwoordigers van hierdie nuwe stand in die
Afrikaanse samelewing het met behulp van die
Broederbond-rytuig skielik ‘n prominensie en aansien gekry wat
hulle waarskynlik andersins nie sou geniet het nie. Anton
Rupert15, Tommie Mul ler, A.D. Wassenaar en andere is
deur die Af ri kaner Broederbond leiding aangebied as
sprekers by Rapportryers-, Af ri kaner Broederbond
afdelings- en ander byeenkomste om te praat oor
Afrikanerkoers en Af ri kaner-belange, terwyl hulle
beskouings oor daardie sake of totaal vreemd aan die Af -
ri kaner was of reeds so afgewater en flou was dat dit
vreemd op die oor geval het. Groot waarde is deur
leidende persone van die Af ri kaner Broederbond aan die
uitsprake van bepaalde lede van daardie sakelui geheg.
In Mei 1955 het die American Friends Service Commit tee ‘n
konferensie van 18 verteenwoordigers van godsdienstige,
opvoedkundige en kulturele organisasies by die Haverford Col -
lege in die VSA belê. Op die konferensie is besluit dat “die
belangrikste ding wat Amerikaners kan doen om vreedsame
veranderings in Suid-Afrika te bevorder, is om die ontwikkeling
van uitruilprogramme tussen leiers en potensiële leiers aan te
moedig”. Dit sou later uitloop op die stigting van United States
South Af rica Leaders Ex change Pro gram (USSALEP). Anton
Rupert, Nic Ol i ver en ds. WA Landman was diep betrokke by die
totstandkoming van die United States South Af rica Leaders Ex -
change Pro gram in Januarie 1958 — ‘n Skolieruitruilskema was
daarop gemik om jong leiers te identifiseer en om hulle gedurende
hul jongslewensjare met liberalistiese idees te beïnvloed. Dit
word ‘n “opsigtelike werktuig van die Amerikaanse
imperialisme”. Volgens Jaap Marais in sy boek Die era van
VERWOERD op bladsy 128 het die United States South Af rica
Leaders Ex change Pro gram sy ontstaan gehad in die Coun cil on
For eign Re la tions en was dit aanvanklik gekoppel aan die linkse
15 \tab Dr. Anton Rupert het sy na Tweede Wêreldoorlogse
opkoms as sigaretmagnaat te danke aan die Rothschilds.
\~Netsoos Vorster was Rupert ook ‘n lid van die
Ossewa-Brandwag
Af ri can-Amer i can In sti tute van die CIA. Daar kan weinig twyfel
bestaan dat USSALEP ‘n front van die Coun cil on For eign Re la -
tions wat nou aangeskakel is by die Amerikaanse State De part -
ment en die CIA; en dat die stigting van USSALEP ‘n berekende
stap was in die beplanning om die Afrikerdom te infiltreer en tot
Pax Americana se voordeel te beïnvloed waarby anti-Verwoerd
pro pa ganda noodwendig ‘n belangrike rol sou vervul.
Willem Coetzer en Tom Mul ler (onderskeidelik die voorsitter en
die besturende direkteur van Federale Mynbou) het ‘n afspraak
met Sir Er nest Oppenheimer kort voor sy dood in 1957 gemaak.
Hulle wou hê dat hy hulle moes help om ‘n vastrapplek in die
wêreld van die goudmynbedryf te bekom. Daar het aanvanklik
niks uit die gesprek voortgevloei nie. Dit moes eers wag tot en met
1963. (Na die dood van Harry Oppenheimer se vader, Sir Er nest
Oppenheimer, volg hy hom op as hoof van die Oppenheimer Ryk,
wat An glo-Amer i can Cor po ra tion en De Beers insluit. In die
verband het hy beheer geneem oor meer as 40 persent van
Suid-Afrika se goudproduksie en 80 persent van die wêreld se
diamantproduksie en ‘n sesde van die wêreld se
steenkoolproduksie.)
POLITIEKE EN REGSKONFRONTASIE (1948-1960)
Omrede die Illuminati aanvanklik nie goed ingegrawe was in die
Afrikanerpolitiek nie het hulle gepoog om versetpolitiek aan te
blaas en daardeur ‘n liberale front te vestig om die Nasionale Party
by die stembus te verslaan. Derhalwe neem Harry Oppenheimer in
Julie 1951 die leiding en stig die United South Af rica Trust Fund
(ook bekend as dieUnited Trust Fund) met hoofdoel om die
Nasionale Party in die 1953-verkiesing tot ‘n val te bring. Die
fonds het sowat een miljoen pond (R2 miljoen) ingesamel. Die
eerste doelstelling van die United Trust Fund was om die opbou
van ‘n verenigde Suid-Afrikaanse nasie (Blank en Nie-Blank) met
demokratiese ideale aan te moedig en aan te help. Verder was dit
ook ‘n oogmerk om rassisme uit te skakel deur ‘n gees van
verdraagsaamheid, samewerking en begrip tussen al die seksies
van die bevolking te bevorder. Ander oogmerke van die fonds
was:
“Bevordering van begrip tussen die verskillende seksies van die
bevolking; om alle Suid-Afrikaners te oortuig van hulle
interafhanklikheid en gemeenskaplike belange; om navorsing na
die land se fundamentele probleme — ras, sosiaal en ekonomies
— te bevorder; om finansiële steun te verleen aan die Verenigde
Party of enige ander politieke party wat hom beywer vir
rassesamewerking en die handhawing van die demokratiese
ideale in die land.”
DIE AANBLAAS VAN VERSETPOLITIEK
Die eerste tekens van versetpolitiek sedert die 1948-verkiesing
vind sy neerslag toe die Suid-Afrikaanse Tafeltennisunie in 1948
uit die Internasionale Tafeltennisfederasie geskors is. As ‘n
verdere vers et-reaksie op die regering se apartheidsbeleid, is die
vermeende griewe van die verstedelikte Swart bevolking uitgebuit
deur politieke ag i ta tors om wetteloosheid te bevorder. Die polisie
moes van tyd tot tyd hardhandig ingryp. In Januarie 1949 het
rassespanning in Durban tot ‘n moorddadige aanval van Zoeloes
op die Indiërbevolking aldaar gelei. Die orde is eers deur die
polisie en die weermag herstel nadat 142 mense gedood en 1 087
beseer is. ‘n Aantal winkels en wonings is verwoes en oproer was
‘n duidelike waarskuwing aan die volk van Suid-Afrika dat die
nie-Blanke agterbuurtes aan die rand van die groot stede
gevaarlike materiaal huisves. Hoewel daar geen aanduiding was
dat die Durbanse onluste Kommunisties-geïnspireer was nie, het
dit tog saamgeval met Kommunisties gestookte onrus el ders. Een
bekende metode van professionele onrusstokers (meestal lede van
vreemde intelligensiedienste) was om sogenaamde protesoptogte
te organiseer. Een so ‘n protesoptog aan die Witwatersrand op 1
Mei 1950 het die dood van 12 Swartes tot gevolg gehad. Die
toedrag van sake het die regering se optrede teen die Kommunisme
verhaas.
Die Malan-regering was sterk anti-Kommunisties gesind en
gedurende die parlementêre sit ting van 1950 is Wet op die
Onderdrukking van Kommunisme16 aangeneem. Sedertdien was
die Suid-Afrikaanse Kommunistiese Party ‘n verbode organisasie
en het Suid-Afrika sy noue verbondenheid met die Westerse
wêreld teen die bedreiging van die Sowjetunie en die
Kommunisme beklemtoon. Ook die Unie het be gin om sy
weermag op te knap.17 Toe Kommuniste Noord-Ko rea verower
16 \tab Wet 44 van 1950. \~Die Minister van Justisie het
inderdaad wye diskresionêre magte gekry wat betref die belet
van openbare byeenkomste, en hy kon selfs ‘n persoon van sy
setel in die parlement ontneem deur hom tot Kommunis te
verklaar. \~\~\~\~\~\~\~\~
17 \tab Die ontstaan van ‘n Afrika- en Oosterse nasionalisme en
die onafhanklikheidswording van Indië tesame met
verswakking van die Britse gesag in die Indiese Oseaan het
ook die posisie van die Unie geraak. \~Boonop dra Indië wat
en die Kommunistiese leër in Junie 1950 die noordelike grens
oorsteek om Suid-Ko rea aan te val, het die VSA namens die
Verenigde Nasies onmiddellik die verdediging van Suid-Ko rea op
hom geneem. Op ‘n Amerikaanse oproep om hulp het die Unie
soos ook ‘n aantal ander lande gunstig gereageer. Die deelname
van Suid-Afrika is beperk tot die stuur van ‘n lugeskader van
sowat 200 man. Die Unie se bereidwilligheid om aan die kant van
die demokratiese Weste te stry, het weinig bygedra om die
toenemende kritiek van westerse lande op Suid-Afrika se
rassebeleid te laat afneem. Dit sou steeds erger word.
As binnelandse reaksie teen apart heid word in 1951/52 ‘n
tweeledige aanslag teen die regering geloods. Hierdie aanslag is
beplan en aangevuur deur Rockefeller-CIA-konneksie.18 Een
aanslag was deur die Swartes en ‘n ander deur die Kleurlinge. Die
Swartes het ‘n geleidelike versetveldtog, bekend as die De fi ance
Cam paign, onder leiding van Nel son Mandela (die Af ri can Na -
tional Con gress Youth League) geloods. Pasboeke word onder
meer voor polisiestasies op ‘n hoop gestapel en verbrand. In
soverre dit die Kleurlinge betref, het dit tot ‘n konstitusionele stryd
tussen die regering en die liberaliste ontaard. Die Kleurlinge was
ontevrede. Ook die Verenigde Party en sy Engelstalige pers
(Oppenheimer-beheerd19) het besware gemaak. Een ar gu ment
wat gebruik is, was dat indien die Kleurlingregte nie langer
verskans is nie, die gelyke taalregte wat in artikel 137 bepaal is,
graag die rol van ‘n groot- en seemoondheid in die Indiese
Oseaan sou wou oorneem, die Unie se belange nie op die hart
nie. \~Dit is bekend dat Indië ook steun verleen het aan die
onafhanklikheidsbeweginge op die vasteland van Afrika. \~Die
belang van ‘n onafhanklike Weermag is verhoog. \~Die
weermag is tot ‘n mate verafrikaans om die vertroue van die
Afrikaners in die verdedigingsmag wat deur die oorlogstydse
gebeure geskok is, te herstel. \~Dit is tewyte aan \~die
Weermag se deelname aan die Tweede Wêreldoorlog en meer
spesifiek Noord-Afrika asook Militêre Intelligensie se
spioenering op die Afrikaner Broederbond gedurende die
vermelde oorlog. \~Tog was die pogings tot ‘n groot mate
beperk as gevolg van die weermag se inherente Britse kultuur
en agtergeblewe Smuts-ondersteuners. \~
18 \tab Dit is duidelik dat die Rockefeller-CIA-konneksie die
kragte van die opposisie teen apartheid (binnelands en
buitelands) ietwat oorskat het en met die plan gewerk het om
druk op die Malan-regering uit te oefen om die Blanke bestuur
van die land aan ‘n Swart ‘meerderheidsregering{\f2 *},
ooreenkomstig die beginsel van ‘een-mens-een-mens-stem{\f2
*} oor te dra. \~Tyd sou leer dat hulle sou vaal.
19 \tab Harry Oppenheimer is die sleutelpersoon \~van die
Rockefeller-CIA-konneksie in Suid-Afrika.
volgens dieselfde beginsel ook nie meer veilig sou wees nie. Die
gevoelens van Engelssprekendes is gaande gemaak omdat die
Engelse taal in gevaar sou verkeer. Nuwe organisasies het tot stand
gekom om te help in die stryd teen die regering. Die belangrikste
was die Torch Com mando van oudgediendes van die Tweede
Wêreldoorlog. Ook die Spring bok-legioen, wat oudsoldate
verteenwoordig het, maar onder Kommunistiese leiding gestaan
het, het sy gewig in die skaal gegooi. Openbare
protesbyeenkomste en betogings was aan die orde van die dag en
die Engelstalige pers (Oppenheimer beheer) het alles in sy vermoë
gedoen om die teenstand aan te wakker. Die Verenigde Party as
amptelike opposisie was nie van plan om dit by betogings, proteste
en pro pa ganda te laat nie, en het besluit om die geldigheid van die
Kleurlingwetgewing te betwis. Die stryd om die
Kleurlingverteenwoordiging het ontwikkel tot ‘n konstitusionele
krisis.20 In dié verband het die welbekende Harris-saak twee keer
20 \tab Vier kleurlingkiesers (}{\plain \i\f1 Harris and
other}{\plain \f1 ) van Kaapland het die nodige aansoek in die
hof gedoen om nietigverklaring van Wet 46 van 1951.}{\plain
\i\f1 }{\plain \f1 \~Die Kaapse Afdeling van die
hooggeregshof het die wet gehandhaaf. \~\~Die Kaapse
provinsiale afdeling het verplig gevoel om die presedent
geskep deur }{\plain \i\f1 Ndlwana v. Hofmeyr}{\plain \f1 ,
1937 A.D. 229 te handhaaf. Volgens die}{\plain \i\f1
Ndlwana-}{\plain \f1 verwysde is die Unie parlement nie deur
die beskermde/verskansde artikels gebind nie en kon dit bloot
met gewone meerderheid stemme gewysig word. \~Maar in
Maart 1952 het die Appelhof onder praesidium van hoofregter
A. van de Sandt Centlivres die applikant eenparig gelyk gegee
(1952 (2) S.A. 428 (A.)). \~Die Appelhof het die Wet op die
Afsonderlike Verteenwoordiging van Kiesers ongeldig verklaar
op grond daarvan dat die korrekte prosedure nie gevolg is nie,
en dus die vorige hofbeslissing van 1937 omvergewerp. \~Die
Appelhof beslis dat ‘n beskermde/verskansde artikel alleenlik
herroep word met ‘n twee-derde meerderheid (nie ‘n gewone
meerderheid nie) stemme deur die Parlement. \~Die beslissing
was ‘n terugslag vir die regering. \~Dr. Malan het verklaar dat
hy nie daarin sou berus nie omdat die soewereiniteit van die
Parlement daardeur aangetas en die volkswil gedwarsboom is.
\~Hy het onderneem om die konstitusionele posisie so gou as
moontlik op te klaar en die hof die toetsingsreg te ontneem.
\~Binne enkele weke daarna het die parlement gesit. \~Hierdie
sitting is oorheers deur een enkele stuk wetgewing waardeur
die regering gemeen het om te verhinder dat sy planne on die
Kleurlinge op ‘n aparte kieserslys te plaas, weer deur ‘n
hofbeslissing gedwarsboom word. \~‘n Wetsontwerp is
ingedien om die Parlement vir ‘n bepaalde geleentheid om te
skep in ‘n spesiale hof van appel. \~Dit het bepaal dat enige
wet van die Parlement, ongeag die prosedure wat gevolg is, en
wat deur die apelhof ongeldig verklaar is, hersien kon word
gedien in die Appélhof en moes die regering die ondersplit delf.
Dr. Malan het verklaar dat hoewel hy die beslissing aanvaar, hy
hom by die eerskomende algemene verkiesing op die kieser sou
beroep.
As buitelandse reaksie teen apart heid, het die Afro-Asiatiese
blok onder leiding van Indië die Suid-Afrikaanse rassevraagstuk
in Desember 1952 op die Verenigde Nasies se Algemene
Vergadering geplaas.21 Die ernstige protes van die Unie se
verteenwoordiger by die Verenigde Nasies dat dit ‘n
ongrondwetlike inmenging in die huishoudelike sake van die Unie
beteken, het niks gebaat nie. ‘n Spesiale kommissie is benoem om
in die lig van die Verenigde Nasies se besluite insake
rassediskriminasie ‘n ondersoek ter plaatse van die Unie se
rassepolitiek te doen. Toe die regering daarna geweier het om die
lede van die kommissie in die land toe te laat, het dit op grond van
skriftelike en mondelinge getuienis, onder andere van persone wat
die regering vyandiggesind was, ‘n verslag uitgebring wat die
apartheidsbeleid skerp veroordeel het. Sedertdien was die saak
gedurig op die agenda en die Afro-Asiatiese lande, gesteun deur
die Kommunistiese blok, het op alle moontlike maniere druk
uitgeoefen om Suid-Afrika van sy beleid te laat afsien. Selfs die
Westerse vriende van die Unie in die Verenigde Nasies was
genoodsaak om deel te neem of buite stem ming te bly. So is die
Unie geleidelik geïsoleer.
Intussen het die rassevraagstuk die algemene verkiesing van
1953 oorheers. Die Verenigde Party van adv. Strauss sou
Kommunisme beveg deur die oorsake daarvan te verwyder,
naamlik om die rassevraagstuk op te los. Gesteun deur die Torch
Com mando, die Spring bok-legioen en die Arbeidersparty as ‘n
deur ‘n Hoë Hof van die Parlement waarvan elke lid van die
Volksraad en van die Senaat lid is. \~\~Na ‘n stormagtige
debat is die Wet 35 van 1952 aanvaar. \~Die Hoë Hof \~is
byeengeroep om in Augustus 1952 in Pretoria te vergader.
\~Soos voorsien kon word, het die Hof waarin die regering die
meerderheid gehad het en wat deur die Opposisie geboikot is,
die beslissing van die appelhof oor die Wet op Afsonderlike
Verteenwoordiging van Kiesers omvergewerp. Byna
onmiddellik daarna het die Kaapse hooggeregshof die Wet op
die Hoë Hof van die Parlement vanself ongeldig verklaar as
strydig met die Grondwet. }{\plain \i\f1 }{\plain \f1 In
November 1952 het die Appelhof die uitspraak gehandhaaf. \~
21 \tab Indië het reeds in 1946 Suid-Afrika by die VN aangekla
oor sy \~behandeling van die Indiërs in Suid-Afrika. \~Jaar na
jaar het die VN ‘n bevel vir Suid-Afrika uitgevaardig om met
Indië en Pakistan oor die behandeling van die Indiërs in
Suid-Afrika te onderhandel. \~\~\~
Verenigde Demokratiese Front en die ruim geldelike steun van
Harry Oppenheimer se United Trust Fund, het die VP al sy kragte
in die stryd gewerp. In die verkiesingstyd het die regering se
teenstanders selfs die slagkreet Stem vir die reg om weer te stem
gebruik, maar dit het niks gebaat nie en dr. Malan en sy party het ‘n
aansienlike oorwinning van 94 setels teenoor 57 van die VP en 5
van die Arbeidersparty geniet. Malan se oorwig was nou groter as
in die 1948-verkiesing, wat ‘n duidelike teken was dat die
Apartheidsveldtog gevorder het.
Die onderspit van die Verenigde Party het gelei tot die stigting
van die Liberale Party in Mei 1953. Dit was ‘n Natalse party wat
die sesessie-vraagstuk laat herlewe het. Hulle het ‘n tuiste-gebied
vir neo-liberale elemente gesoek. Vir die onmiddellike toekoms
het dit geen praktiese resultate verwag nie, maar sy hoop was op
die toekoms gevestig. Sy hoofdoel was om die Blanke kiesers op te
voed en ‘n brug te bou om die kloof tussen die rasse te oorspan.
Die stigting van die Liberale Party was die voorspel tot die
verbrokkeling van die VP. Die Liberale Party het mettertyd
ontbind.
In die Parlementsittng van Julie 1953 het Malan daarin geslaag
om die Kleurlingstemreg te wysig. Onderwyl die konstitusionele
stryd voortgeduur het, en die regering na ‘n nuwe metode gesoek
het om die Kleurlinge op ‘n aparte kieserslys geplaas te kry, het die
geleidelike versetbeweging en die onrus onder die Swartes nie
afgeneem nie. Ook die Kommuniste het meer bedrywig geword
en onder die dekmantel van hulp aan die
nie-Blankeversetbeweging, die toestand tot eie voordeel
uitgebuit. Sedert 1953 het die SAKP die Af ri can Na tional Con -
gress (ANC) geïnfiltreer. Nie-Blanke-ontevredenheid is verder
aangewakker deur buitelandse simpatie (waarvan die CIA een van
die belangrikste dryfvere was) met hul vers et, deur die amptelike
beleid van rassegelykstelling van die Verenigde Nasies en deur die
wete dat hulle die steun geniet van die swart Afrikalande wat een
na die ander onafhanklik geword het van die Britse of Franse
moederlande. Met die oog op die toenemende onrus en
rusverstoring het die Parlement in 1953 ‘n wet op
OpenbareVeiligheid op die wetboek geplaas wat in ‘n
noodtoestand feitlik onbeperkte mag in die hande van die regering
plaas om die versetbeweging te bekamp.
Tot voor 1954 was Swart onderwys in ‘n groot mate behartig
deur kerke en sendinggenootskappe volgens Europese begrippe en
sonder inagneming van etniese oorwegings en die behoeftes van
Swart gemeenskap en tuisland. Die onderwys is ook gestrem deur
gebrek aan fondse en afwesigheid van ‘n uniforme, verklaarde
beleid. Dit was in verskeie opsigte agterlik en het al te dikwels as
kweekskool vir ontevredenes en ag i ta tors gedien. In die hande van
bepaalde opvoeders is die landsbeleid ondermyn. Die
Bantoe-onderwyswet is egter in 1954 aangeneem, wat
voorsiening gemaak het vir gesentraliseerde en staatsbeheerde
Swart onderwys in ooreenstemming met die eie tradisies. Hierdie
wet het vir die eerste keer ‘n mate van seggenskap aan Swart ouers
gegee deur middel van skoolrade en skoolkomitees. Sterk klem is
geplaas op moedertaalonderrig. Liberale elemente was egter gou
gekant teen ‘n stelsel van afsonderlike onderwys op ‘n
rassegrondslag.
Die Free dom Char ter wat as die ANC se manifes beskou word,
is in 1955 opgestel. Hierdie manifes is deur die verbode SAKP
misbruik om rassekonflik te veroorsaak. Die SAKP wou nou die
Swartes van die ANC gebruik om ‘n Kommunistiese rewolusie
aan te blaas vir politieke oorname. Om die Swart werker se regte
te beskerm, is die nie-rassige South Af ri can Con gress of Trade Un -
ion (SACTU) in Maart 1955 gestig. Hierdie vakbond het nou
saamgewerk met die ANC.
Indië het in 1955 by die Verenigde Nasies beweer dat die beleid
van Apart heid ‘n uitwerking op die res van Afrika kan hê en
gelykstelling bepleit vir al sy inwoners. Die Verenigde Nasies het
daarop besluit om die situasie vir die volgende jaar voortdurend in
oënskou te neem. Suid-Afrika het sy afvaardiging teruggeroep uit
protes, en beweer dat die Verenigde Nasies aanhitsing aanmoedig
wat neig om wet en orde in Suid-Afrika te versteur. Terwyl
rassespanning dwarsoor die wêreld en ook in Suid-Afrika aan die
oplaai was, en die teenstand in die binne- en die buiteland22 teen
die regering se apartheidsbeleid steeds toegeneem het, was daar
ook tekens van ‘n groeiende Af ri kaner-solidariteit. Hierdie Af ri -
kaner-solidariteit het ‘n sterk anti-Kommunistiese sen ti ment
gehad wat in 1956 die sluiting van die Russiese ambassade in
Suid-Afrika tot gevolg gehad het.
In Maart 1960 het die CIA se frontorganisasie, Af ri can Amer i can
In sti tute politieke onluste aangehits. Dit het daartoe gelei dat die
PAC ‘n betoging in Sharpeville, naby die nywerheidskompleks
van Vereeniging en Vanderbijlpark, gehou het waarby 20 000
mense betrokke was en is 69 dood en 180 gewond in ‘n botsing met
die Suid-Afrikaanse Polisie. Die gebeurtenis het wêreldwye
protes uitgelok en ‘n hewige binnelandse agitasie wat deur
22 \tab Byna vanselfsprekend was die ontwakende
nie-Blankestate feitlik eenparig teen die Unie en namate hulle
getalle in die raadslede van die VN vermeerder het, het ook
hulle invloed toegeneem. \~
Engelse geestelikes aangevoer is. ‘n Noodtoestand is afgekondig
en Swart politieke leiers is inhegtenis geneem. ‘n Deel van die
weermag is gemobiliseer. Die ANC en PAC is deur die Wet op die
Onderdrukking van Kommunisme as verbode organisasies
verklaar. ‘n Aantal ekstremiste het na die buiteland ontvlug. Dit
het die Unie van Suid-Afrika se verhouding met die buiteland
vertroebel. Nadat die Af ri can Amer i can In sti tute in 1960 te veel
geassosieer geraak het met die Sharpeville-onluste, het die
Instituut besluit om hom van USSALEP te onttrek.
EERSTE SLUIPMOORDPOGING OP DR. VERWOERD
In April 1960 het die versetbeweging teen apart heid sy
hoogtepunt bereik met die aanslag op die lewe van dr. Verwoerd
deur Da vid Pratt. Da vid Beresford Pratt, wat op 9 April 1960 met
twee pistoolskote op kort afstand ‘n aanslag op dr. Verwoerd se
lewe gemaak het, was ook voor die tyd in Brittanje in linkse
geselskappe opgemerk. Pratt het dr. Verwoerd met ‘n pistool in die
kop geskiet om hom te dood. Daar is onbevestig berig dat Pratt
sedert die laat 1950*s deur die Britse intelligensiediens, Mi6,
beïnvloed is om te poog om dr. Verwoerd te vermoor. Omrede ons
oor te min informasie beskik ten opsigte van die Pratt-geval wil
ons dit daar laat. Indien dit bevestig kon word, sou ons wel kon sê
dat Pratt se aanslag op dr. Verwoerd se lewe deel was van ‘n
Illuminati-komplot. Pratt was toe ook voorgehou as ‘n politiek
gegriefde alleenloper. Jaap Marais meld in sy boek Die era van
VERWOERD op bladsy 105 dat: “Die afleiding is
onweerstaanbaar dat in sekere kringe daar vooraf aanduidings
was dat dr. Verwoerd vermoor sou word, en dat met die oog daarop
beplanning gedoen moes word. As dr. Verwoerd deur Pratt op 9
April 1960 gedood sou gewees het te midde van groot
onbestendigheid in die land weens die Sharpeville- en ander
onluste, die buitelandse druk en die ekonomiese skok van stakings,
dalende aandelepryse en uitvloei van kapitaal, sou Suid-Afrika in
‘n totale krisis op die rand van ‘n revolusie gebewe het. Daar was
waarskynlik met die oog op so ‘n gebeurlikheid tentatiewe planne
in sekere kringe. Die gedagte wat na vore gekom het, was dat die
Nasionale Party ‘n koalisie met die Verenigde Party moes sluit,
wat dan uiteraard die opskorting van die NP-beleid te weeg sou
gebring het, met toegewings aan die eise wat met die onluste
gepaard gegaan het.”
P.O. Sauer het die situasie probeer uitbuit om die Kaapse
liberalisme binne die Nasionale Party te bevorder. Vervolgens
word onbevestig berig dat Paul Sauer saamgespan het met Anton
Rupert en die Britse intelligensiediens, Mi6. Jaap Marais meld in
sy boek Die era van VERWOERD op bladsy 107 tot 110 dat:
“Die sleutel tot die ontplooiing van die politieke planne was die
rol wat Paul Sauer, ‘n min is ter in dr. Verwoerd se kabinet moes
speel. Tien dae ná die aanslag op dr. Verwoerd se lewe het Sauer
haastig ‘n geïmproviseerde vergadering op Humansdorp in die
kiesafdeling wat hy verteenwoordig het, gehou. By ‘n oorsig van
die gebeurde in die onmiddellike verlede het hy gesê: ‘Die ou
boeke van die Suid-Afrikaanse geskiedenis is toe*. Suid-Afrika het
te staan gekom voor die nood om ernstig en eerlik die hele
benadering tot die Bantoevraagstuk te oorweeg. ‘n Nuwe gees, het
hy gesê, moet ontwikkel om oorsee in Wit en Swart nasies vertroue
in Suid-Afrika te herstel.....Van Sauer was dit ‘n berekende stap.
Hy was as ervare politikus bewus van die effek wat so ‘n toespraak
sou hê in die onseker toestand wat in die land geheers het as
gevolg van die aanslag op dr. Verwoerd se lewe, onluste wat wyd
geheers het en die internasionale druk wat daarmee gepaard
gegaan het. Die Engelse pers het die toespraak aangegryp om
Sauer op te hemel as die leier wat ‘die land uit die moeras sou lei*.
Dit was toe duidelik dat Sauer kop in een mus was met ‘n
georganiseerde anti-Verwoerdgroep, en dat sy toespraak moes
dien om hierdie groep se beskouings en oogmerke in die
NP-koukus in te dra .... In terugblik is dit moeilik, indien nie
onmoontlik nie, om die gevolgtekking te vermy dat daar in 1960 ‘n
wye beplanning was om:
•dr. Verwoerd uit die weg te kry, waarby Pratt inbegrepe was;
•republiekwording te verhoed;
•NP beleid ingrypend te verander;
•‘n koalisie van die NP en die VP die politieke mag te laat
oorneem met Sauer in die plek van dr. Verwoerd."
Die aanslag het misluk, maar dr. Verwoerd is ernstig verwond.
Dr. Verwoerd het daardie moordpoging wonderbaarlik oorleef.
Paul Sauer was uit pas met dr. Verwoerd. Op 20 Mei 1960 het dr.
Verwoerd by monde van sy min is ter, T.E. Dönges aangedui dat die
NP se beleid nie sal verander nie.
Die voordeel wat die onsuksesvolle moord wel vir die
Illuminati geopenbaar het, is dat dr. Verwoerd daarna sy Min is -
ter van Justisie se vermoëns om staatsveiligheidskwessie te
bestuur in twyfel be gin trek het en het dit vir Vorster met sy
juridiese agtergrond geleentheid gebied om van adjunk-min is ter
na min is ter te vorder. Die noodmaatreëls het wet en orde herstel
en op 31 Au gus tus 1960 is die noodtoestand opgehef.
INFILTRASIE BINNE DIE
AFRIKANERNASIONALISME
Oppenheimer & Kie het versetpolitiek teen die Nasionale Party
ondersteun. Daardeur het hulle gehoop om
Afrikanernasionalisme hok te slaan. Hoewel die Illuminati na die
Ossewa-Brandwag-eskepade steeds gepoog het om die hart van
die Afrikanernasionalisme binne te dring, het dit eers in die laat
1950*s betekenisvolle geleenthede gebied om
Afrikanernasionalisme te kaap. Dit sou die opposisie van
Afrikanernasionalisme (Illuminati en vreemde
intelligensiedienste) ‘n dekade neem om die hart van die
Afrikanernasionalisme binne te dring. Juis die ou-bekende Ernie
Malherbe het in Oktober 1958 as Vrymesselaar in Jo han nes burg
aan Harry Oppenheimer Vorster se naam as gewese regeringsagent
bekend gemaak, wat toe op daardie sta dium as adjunk-min is ter
aangestel was. Ons sal in die hoofstuk vind dat die Vrymesselaars
en regeringsagente van die reeds bekende Ossewabrandwag besig
was om hulle te posisioneer in die hart van die
Afrikanernasionalisme (die Nasionale Party en die Af ri kaner
Broederbond). Na mate die ou Suid-Afrikaanse Polisie-agent,
John Vorster, homself beter in die kabinet van die Nasionale Party
posisioneer, het dit in sekere Vrymesselaarkringe duideliker
geword dat kaping van Afrikanernasionalisme na ‘n groter
waarskynlikheid gelyk het. Hierdie ontwikkeling het uiteraard ‘n
wend ing meegebring in die Illuminati se strategiese benadering
jeens Suid-Afrika. Die Illuminati (in samewerking met die CIA)
het in sy optrede ook in Suid-Afrika meer subtiel geword.
PARADOGMA SKUIF IN DIE ILLUMINATI SE
STRATEGIE : SUBTIELE AANSLAG BE GIN : 1960-1966
Toe dit vir die Illuminati toenemend duideliker be gin word het
dat hulle weinig vordering toon om Suid-Afrika en die hele
Suidelike Afrika streek te verbaster, het hulle hul planne in 1960
oor Suidelike Afrika gekonsolideer. Die Wash ing ton Ob server
van Januarie 1975 meld van ‘n
Rockefeller-Rothschild-Oppenheimer-plan wat in 1960
daargestel is en wat onder meer die volgende ten doel gehad het:
i. die instel van ‘n ekonomiese super-regering oor die suidelike
deel van die kontinent;23
23 \tab Ons wys graag daarop dat die Vrymesselary in Suidelike
Afrika stig in April 1960 sy }{\plain \i\f1 Grand Lodge of
Southern Africa}{\plain \f1 , wat aanduidend tot en in lyn is
met die }{\plain \i\f1 Illuminati }{\plain \f1 se oogmerk om
ii. die ineenskakeling van die ekonomieë van An gola, Zaïre,
Zambië, Rhodesië (nou Zim ba bwe), Ma lawi, Mosambiek en die
Republiek van Suid-Afrika;
iii. die verwydering van dr. Verwoerd as Eerste Min is ter;
iv. die vernieting van Portugese koloniale beheer in Mosambiek
en An gola, en
v. die politieke hervorming in Suidelike Afrika na ‘n
demokratiese bestel.
As onderdeel van die Rockefeller-CIA-verbintenis, word die
Suid-Afrikaanse Stigting vroeg in 1960 deur Harry Oppenheimer
gestig as ‘verskuilde* hoofdoel om die Af ri kaner Broederbond en
die Nasionale Party se magsbasis te vernietig en om die Blanke
bestuur van die land aan ‘n ‘Swartmeerderheidsregering*,
ooreenkomstig die beginsel van ‘een-mens-een-stem* oor te dra.
Tydens die totstandkoming van die Suid-Afrikaanse Stigting is die
klem daarop gelê dat dit ‘n nie-politieke liggaam is waarin mense
van verskillende politieke oortuiginge saamgetrek word om
Suid-Afrika in die buiteland te ‘verkoop*. Maar diegene wat die
koers van die Suid-Afrikaanse Stigting uit die staanspoor
noukeurig sou volg, sal dit omskryf as ‘n politieke drukgroep. Dit
sal ook duideliker word namate ons vorder dat die
Suid-Afrikaanse Stigting alhoemeer die vorm van die
Amerikaanse Coun cil on For eign Re la tions aanneem en dat die
Illuminati homself stelselmatig ingrawe in die strategiese ar eas
van die volkshuishouding. Hulle ledewerwingsaksie was eers
afgestem op die Afrikanersakelui en nyweraars en toe later op
saakmakende Af ri kaner-politici, akademici en burokrate. Tog sal
ons vind dat die Suid-Afrikaanse Stigting ‘n bronaar van die Coun -
cil on For eign Re la tions is waardeur CFR-agente soos Henry
Kissinger en Sam uel Hun ting ton hulle invloed in die hoogste
kringe van Suid-Afrikaanse politiek kon laat geld.
In die uitgawe van April-Junie 1960 (Vol.4 no. 3) van Africa
South word ‘n belangrike artikel gepubliseer onder die titel
Portait of a Mil lion aire: I, Harry Oppenheimer. Dit is ‘n lang
artikel en is in die eerste persoon geskryf en gee dus onmiskenbaar
die indruk dat dit ‘n belydenis van Oppenheimer is. Oppenheimer
dui ook aan dat die Illuminati sy aanslagstrategie jeens
Suid-Afrika verander. Dit word meer subvers. Aangehaal uit
B.M. Schoeman se boek DIE GELDMAG Suid-Afrika se
onsigbare regering:
federalisme te politiseer in die vorm van ‘n Super-regering vir
Suidelike Afrika. \~Sien Cooper, A.A. 1986. }{\plain \i\f1
Supra. }{\plain \f1 p. 187-202.
“Die eerste verwysing na die Suid-Afrikaanse Stigting verskyn
in die volgende paragraaf: ‘....maar in die subsidiëring van die
Verenigde Party (in ‘n sta dium toe meeste van my kollegas hulle
daaraan onttrek het) het ek net die nodige en vanselfsprekende
ding gedoen. Ek het United South Af rica Trust Fund saam met tien
van my vriende (Eric Gallo, R.B. Hagart, en Claude Leon is weer
saam met my in die Stigting) gestig en deur hierdie organisasie het
ons fondse na die Verenigde Party gekanaliseer. Toe ons die
tweede dekade van Nasionale Partybewind binnegegaan het, het
die toestand ‘n nuwe benadering geverg. Die heftige teenkanting
teen Nasionalisme wat die eerste dekade (1950-1960) gekenmerk
het, was nie langer wenslik nie .....Gevolglik was ons genoodsaak
om ander planne te maak. Dit het ‘n tweeledige taak: binnelands
en buitelands.* Mnr. Oppenheimer, die inisieerder van die
Suid-Afrikaanse Stigting, erken dus hier dat die Stigting eintlik in
die lewe geroep is om die werk van die ou United Trust Fund voort
te sit. Wat veral van belang is, is hoe mnr. Oppenheimer die
Stigting se binnelandse taak sien. ‘Binnelands,* lui die artikel,
‘moet dit daarna streef om baie van die vyandighede wat vandag
deel van die lewe is, uit te skakel. Die spektakel van Blankes wat
onder mekaar rusie maak, kan nie an ders as om gedagtes by die
Nie-Blankes te plant nie. Gelukkig het ons prominente
koerantverteenwoordigers in die Suid-Afrikaanse Stigting se raad
en hulle sal toesien dat kritiek teen die Regering se rassebeleid
gematig bly. Dit geld nie slegs hulle eie kritiek teen die Regering in
hoofartikels nie, maar ook kritiek van die groot verskeidenheid
organisasies en individue wat die pers vrylik as me dium vir hulle
aanvalle op die Regering gebruik.* Dan gaan mnr. Oppenheimer
betekenisvol voort: ‘Wanneer die lug gesuiwer is van
vyandighede, sal ons ook die weg baan vir die samesmelting van
die twee Blanke seksies. Dit, na alles, is die enigste veilige weg om
van dr. Verwoerd ontslae te raak. Alle ander metodes sal eintlik net
sy posisie konsolideer. Ons moet hom van binne ondermyn.* Om
seker te maak dat hy goed begryp word, vat mnr. Oppenheimer dan
sy vorige stelling soos volg saam :*Om op te som: Die
onmiddellike taak van die Suid-Afrikaanse Stigting is om ‘n
atmosfeer te skep waarin dit moontlik sal wees om ‘n koalisie van
gematigde elemente in die Regering en die Opposisie te
bewerkstellig ....In werklikheid is dit die totstandkoming van die
groot geldmag tot die politiek. Dit is hoog tyd. My sakekollegas
het die toestand té lank laat versleg.* Hier is die werklike
doelstellings van die Suid-Afrikaanse Stigting soos gesaghebbend
verskaf deur die belangrikste stigterslid van dié organisasie.
Verder in die artikel stel mnr. Oppenheimer dan die vraag: ‘Om te
probeer om Verwoerd deur die stembus te vervang, is absoluut
futiel. Dit, so meen ek, word deur almal aanvaar. Is daar dan
enige alternatief vir die samesmelting van gematigdes wat die
Stigting voorgestel het?* En dan sluit die artikel af met die
persoonlike belydenis ‘Ek dink ek kan die grootste krediet vir
hierdie opwindende beskouing vir my self opeis; tog is al wat ek
gedoen het net om my self te laat lei deur wat in die belang van An -
glo-Amer i can is. Is u nog onoortuig? Hoe kan wat goed is vir An -
glo-Amer i can, ooit sleg vir Suid-Afrika wees?** 24
Dit is nou duidelik dat die Rockefeller-CIA-konneksie werklik
besef dat die Af ri kaner Broederbond en die Nasionale Party nie
met versetpolitiek alleen ondergekry gaan word nie en dat die
liggame vir eers verder geïnfilitreer moet word en van binne af
oorgeneem moet word. Derhalwe moet hulle man in Suid-Afrika,
Harry Oppenheimer, vir eers sorg dat die politiek in Suid-Afrika ‘n
gematigde kleur kry — die aanslag teen Suid-Afrika kry nou
‘n slinkse kleur. Ons sal vind dat die woord gematig
minstens tot in die be gin van die sewentigerjare in hulle aanslag
gebruik word. Ons sal sien dat die subversie van B.J. Vorster in dr.
Verwoerd se Kabinet een van die Illuminati se grootste deurbrake
was om nie net dr. Verwoerd te vermoor nie, maar om die totaal van
Afrikanernasionalisme te kaap en daarna te beheer.
Intussen het Nel son Mandela25 ‘n agitasie gedurende die eerste
helfte van 1961geloods om die regering te verplig om ‘n
veelrassige nasionale konvensie te belê om ‘n nuwe grondwet vir
Suid-Afrika uit te werk. As die regering sou weier om dit te doen,
sou ‘n landswye stak ing uitgeroep word om die inhuldiging van
die eerste Staatspresident op 31 Mei 1961 te verhoed en om die
regering te verplig om ‘n nasionale konvensie te belê. Die regering
het Mandela se eis om ‘n nasionale konvensie geïgnoreer en toe hy
met sy stakingsplanne be gin het, het die polisie hom gesoek.
Terwyl die polisie hom gesoek het, het die Engelstalige pers
mededelings gepubliseer wat deur Mandela vanaf openbare
telefone aan hulle verstrek sou gewees het. Op allerlei maniere het
die Engelstalige pers gehelp om ‘n atmosfeer van span ning in
Suid-Afrika te skep en om die indruk van groot onrus te wek. Op
15 Mei 1961 skryf die destydse redakteur van The Star, Hor ace
Flather, ‘n hoofartikel waarin hy onder meer sê dat dit nie sal help
om die regering te vra om ‘n nasionale konvensie te belê nie. ‘*A
24 \tab Schoeman, B.M. 1980. }{\plain \i\f1 Supra. }{\plain \f1
p.69-71.
25 \tab Mandela was die skrywer van die dokument }{\plain \i\f1
How to be a good Communist}{\plain \f1 , wat in die
Rivonia-verhoor as bewysstuk gedien het.
do-it-your self multi-ra cial con ven tion —- or a se ries of in ter ra cial
con sul ta tions — that spe cif i cally ex cludes Dr. Verwoerd, must
achieve some thing use ful,** skryf hy. ‘*First it would serve to iso -
late Dr. Verwoerd and the 12 per cent of the pop u la tion as a whole
who sup port him. It could at least try to for mu late a non-ra cial al -
ter na tive gov ern ment to be ready to take the place of the pres ent re -
gime when it fails, as it must.** Dit is die beleidstuk van die
hooforgaan van die Argus-groep waaroor Harry Oppenheimer
beheer het. Schoeman26 wys daarop dat The Star in werklikheid
skryf: “Almal in Suid-Afrika, behalwe die Afrikaners, moet
byeenkom om ‘n grondwet vir Suid-Afrika uit te werk. Die
Engelssprekendes, die Swartes, die Kleurlinge, die Indiërs moet,
met die uitsluiting van die Af ri kaner, besluit oor Suid-Afrika se
grondwet. Die Af ri kaner moet nie net van die proses uitgesluit
word nie, maar ook geïsoleer word. In enige strategie probeer ‘n
mens jou vyand isoleer en jy probeer hom isoleer met die doel om
hom te verslaan of te vernietig.”
Godsdiens en sport het ook die teikens van linksgesindes geword
om die Afrikanerdom se mening rakende Apart heid te verander.
Dit het ook gelei tot Beyers Naudé se vervreemding van die
Afrikanervolk, sy kerk en die Broederbond in die laat vyftigerjare.
Dit was toe voorbereidings deur die Wêreldraad van Kerke saam
met sekere liberaliste soos Freddie van Wyk getref is vir die
Cottes loe-kerkberaad van Desember 1960 in Jo han nes burg.
Naudé was een van die NG kerkmanne, onder hulle ook
prominente lede van die Broederbond, wat by Cottes loe die Af ri -
kaner se tradisies en lewensgewoontes sou aanval.
In die middel van die debat oor die Kleurlinge het die Cottes -
loe-beraad gekom. Dit was ‘n konferensie van Suid-Afrikaanse
kerke in Desember 1960 toe hulle nog lid van die Wêreldraad van
Kerke was, en ‘n aantal besoekende kerkleiers uit die buiteland.
Daar is skerp gereageer oor die land se apartheidsbeleid. Die
konferensie het die volgende te sê gehad:
Niemand wat Je sus Christus glo, mag uit enige kerk uitgesluit
word op grond van sy kleur of ras nie; Daar is geen Skriftuurlike
gronde vir ‘n verbod op gemengde huwelike nie; Die reg om
grond te besit, waar iemand ook al ‘n vaste woonplek het, en om
deel te hê aan die regering van sy land, is deel van die waardigheid
van die volwasse mens; Daar kan in beginsel geen beswaar wees
teen die regstreekse verteenwoordiging van die
Kleurlingbevolking in die Parlement nie.
26 \tab Schoeman, B.M. 1980. }{\plain \i\f1 Supra. }{\plain \f1
p.125-126.
Die Nederduitse Hervormde Kerk het hom dadelik van dié
verklaring gedistansieer en in die ander twee Afrikaanse kerke, die
NG kerk en die Geformeerde Kerk, het hulle later van die Cottes -
loe-besluite losgemaak. Die verwerping van die Cottes -
loe-besluite het die linkse aanslag tot ‘n mate gestuit en vanuit die
linkse oorde is nuwe planne beraam. Van die Cottes loe-beraad het
Beyers Naudé sy pad na die Christelike Instituut en Pro Veritate,
deur die Broederbond-ep i sode tot in die kamp van die radikale
liberaliste geloop. Hy het gaan skuil in die skadu van die linkse SA
In sti tute of Race Re la tions. Vanuit die SA In sti tute of Race Re la -
tions is Amerikaanse en ander buitelandse fondse gevind en ‘n
nuwe blad gestig om die politieke ideologie van die Wêreldraad
van Kerke in te dra in die kerklike samelewing in Suid-Afrika. Die
blad, Pro Veritate, het as eerste redakteur Beyers Naudé gehad.
Hy was teleurgesteld oor die verwerping van die Cottes -
loe-besluite. Hy het sy NG gemeente verruil vir ‘n nuwe
betrekking binne die linkse organisasie-netwerk. Betreklik gou na
die stigting van Pro Veritate is die Chris tian In sti tute of South ern
Af rica gestig. Dit was gou duidelik dat die Christelike Instituut
gestig is as middel om die linkse politieke teologie van die
Wêreldraad van Kerke in Suid-Afrika te propageer en aanvaarding
te laat vind. Die Christelike Instituut was die skepping van SA In -
sti tute of Race Re la tions. Vanuit die SA In sti tute of Race Re la tions
en die Christelike Instituut is daar be gin met ‘n beplande pro gram
van linkse pro pa ganda van verbastering, sorgvuldig as ‘skriftelik*
vermom. Talle jong Afrikaanse predikante is met beurse van die
Wêreldraad van Kerke wat deur die SA In sti tute of Race Re la tions
hanteer is, na linksgesinde opleidingsentras gestuur en is
sommiges daar behoorlik na links geïndoktrineer.
Op 13 Januarie 1963 is die South Af ri can Non-Ra cial Olym pic
Com mit tee (Sanroc) gestig, wat later onder leiding van die
Kleurling Denis Brutus ‘n leidende rol in die sportboikot teen
Suid-Afrika sou speel. In Junie 1964 het die Internasionale
Olimpiese Komitee Suid-Afrika deelname aan die Olimpiese
Spele in Tokio geweier. Hulle het as voorwaarde gestel dat die
Suid-Afrikaanse Olimpiese Vereniging alle rasse-diskriminasie in
die land se me dia moet verwerp, en daarvoor was die
Suid-Afrikaanse liggaam nie te vinde nie. In 1964 is die
Suid-Afrikaanse Sokkervereniging deur die internasionale
sokker-beheerliggaam, FIFA, geskors. Suid-Afrika se
lidmaatskap van verskeie van die VN agentskappe, soos die
Internasionale Arbeidsorganisasie, is beëindig. In 1965 het die
kwessie van Maori*s in die All Black-rugbyspan wat Suid-Afrka
in 1967 sou besoek, te berde gekom. Op 4 Sep tem ber 1965 het dr.
Verwoerd in ‘n toespraak by Loskopdam gesê dat enige span wat
Suid-Afrika besoek, hom by die land se gebruike sal moet neerlê.
Sen. de Klerk het vier dae later gesê dat geen Maori*s as lede van
‘n besoekende All-Black-span aanvaarbaar sou wees nie. In
Februarie 1966 het die Nieu-Seelandse Rugby-unie in die lig van
Suid-Afrika se kleurbeleid besluit om geen span in 1967 na
Suid-Afrika te stuur nie.
JOHN VORSTER SE SUBVERSIE
Toe John Vorster in Januarie 1980 deur een van die
Sondagkoerante om kommentaar gevra is oor die Buro vir
Staatsveligheid en die Mcgiven-onthullings betreffende die Buro
vir Staatsveiligheid se spioenasie op die Herstigte Nasionale Party
en die Progressiewe Federale Party , het hy gesê hy het die Buro vir
Staatsveiligheid van genl. Smuts geërf. Min het ons besef wat
Vorster inderdaad beken het. Om werklik te verstaan wat hy
eintlik wou sê sal ons moet terug gaan na sy studentejare.
Vorster se denke is gedurende sy studentejare (1934-38) tot ‘n
mate deur die Vrymesselaar, prof. W.M.R. Malherbe, na links
beïnvloed. “Prof. Morty Malherbe was een van die universiteit se
karakters. Hy kon onnoselheid nie verdra nie, maar het baie tyd
deurgebring met studente wat hy as begaaf beskou het. Sy stempel
van goedkeuring was ‘n uitnodiging om op ‘n Saterdagmiddag
saam met hom te gaan stap. Hy nooi ‘n slim stu dent na sy huis toe,
hulle klim in sy mo tor en sy vrou neem hulle dan tot in die berge
rondom Stellenbosch. Prof. Morty en sy uitverkore stu dent loop
daarvandaan terug en die hele ent pad stel die pro fes sor
deurvorsende vrae oor die reg, die politiek en algemene kennis
aan die jong man wat saam met hom loop...Vorster het dikwels
saam met Morty gaan stap, en soms sy standpunt so goed gestel dat
die bespreking die volgende Saterdag voortgesit moes word.”27
Dit het daartoe gelei dat Vorster reeds sedert 1936 ‘n linkse profiel
van Vrymesselary en die SA In sti tute of Race Re la tions letterlik
met hom saamgedra het. Vorster word as polisie-agent gedurende
Sep tem ber 1937 gewerf om die Ossewa-Brandwag te penetreer.
Hy het gedurende die laaste kwarttaal van 1937 tot die Februarie
1938 in Pre to ria die nodige opleiding ondergaan om die
Ossewa-Brandwag te penetreer. Na wat onbevestig berig word,
het Vorster na sy opleiding die som van £ 1 000 ontvang om sy taak
vir die komende paar jare te verrig.
27 \tab D{\f2 *}Oliveira, J. 1977. }{\plain \b\f1 VORSTER - die
mens}{\plain \f1 . Perskor, Johannesburg. p.23.
Hy het as polisie-agent en as Vrymesselaar saamgewerk om die
Ossewa-Brandwag te penetreer ten einde te help om
Afrikanernasionalisme te kaap. Francois Rich ter wys in sy boek
VLUG VIR DIE STRAFGERIG daarop dat: “Die Boere-Af ri -
kaner weet dit nie, maar dit was ‘n lae hou vroeg in die vierde
ronde van sy vryheidstryd (1966), wat die grootste skade aangerig
het: Net ná die moord op dr. Verwoerd (die derde ronde) het SA se
nuwe Eerste Min is ter, adv. John Vorster, ook plegtig belowe dat hy
in Verwoerd se voetspore sou volg, en die volk het hom blindelings
geglo, want hy was ‘n man so na hulle hart — saam met die
Boerevolk het hy hom in 1939 vers et teen Jan Smuts wat vir die
Em pire teen Duitsland wou gaan veg. Vorster is gevang (1942) en
na die Sentrale Gevangenis in Pre to ria gestuur. Daarvandaan is
hy na Leeukop buite Jo han nes burg en uiteindelik beland hy in
die... (interneringskamp)...op Koffiefontein. ‘n Persoon wat saam
met Vorster in al drie plekke was, het geweet hy is daar geplant. ‘n
Man met die naam Julian of Jul ius Furst, Joe Slovo se eerste
skoonpa, het Vorster elke week in die tronk kom besoek, en dit was
gou duidelik dat daar sterk bande tussen hulle was.”. Vorster het
in 1944 uit die interneringskamp te Koffiefontein gekom. Hans
van Rensburg het na die oorlog besef dat die Ossewa-Brandwag
uitgedien was en dat lede van dié organisasie weer in die
hoofstroom van die Af ri kaner-politiek sou moes terugvloei. Die
gevoelens binne die NP was egter nog sodanig dat versoening
onmoontlik was. Hy het die Ossewa-Brandwag-lede toe
aangemoedig om hulle aan te sluit by die Afrikanerparty — met
die wete dat die Afrikanerparty en die Nasionale Party in
die een of ander sta dium mekaar sou moes vind. “Ek (John
Vorster) was baie begaan oor die kloof tussen die OB en wat toe die
Herenigde Nasionale Party was; ek het met Hans van Rensburg
hieroor gesels in die OB-kantore in die Sanlam-gebou in Pre to ria.
Hans van Rensburg het net soos ek oor die saak gevoel en het besef
daar is net een manier om hierdie kloof te oorbrug: die OB-lede
moet hulle aansluit by die Afrikanerparty en dan moet Havenga
aansluiting soek by dr. Malan, die leier van die NP. Ons het besef
dat dit onmoontlik vir die OB was om met Malan tot ‘n vergelyk te
kom as gevolg van alles wat in die verlede gebeur het. Die enigste
manier om eenheid te verkry, was vir die OB om totaal in die
Afrikanerparty opgeneem te word.”28 In 1951 toe die
Afrikanerparty en die NP saamsmelt, het Vorster deur die
agterdeur weer die NP binnegekom, net soos baie van sy
28 \tab D{\f2 *}Oliveira, J. 1977.}{\plain \i\f1 \~Supra. }{\plain
\f1 p.94-95
OB-kamerade.29 Die NP se kandidaatskap in Nigel in die
verkiesing van 1953 is hom aangebied. Hy word verkies as Nigel
se Lid van die Volksraad. Vir die eerste vyf jaar het Vorster ‘n lae
profiel gehandhaaf.
Sedert 1958 was hy ‘n gesogte spreker. Reeds toe het hy gepoog
om homself te projekteer as ‘n ul tra-regse. Dit het sy politieke
loopbaan in ‘n so mate goed gedoen dat hy in Oktober 1958 deur
dr. Verwoerd as adjunk-min is ter van Onderwys, Kuns en
Wetenskap en van Maatskaplike Welsyn en Pensioene bevorder is.
Kort nadat Vorster Adjunk-min is ter geword het, het hy ook ‘n lid
van die Af ri kaner Broederbond geword. Intussen het die gewese
Hoof van Militêre Intelligensie, Ernie Malherbe, in Oktober 1958
tydens ‘n sessie in ‘n Vrymesselaarlosie in Jo han nes burg aan
Harry Oppenheimer gemeld dat die jonge Vorster, wat toe pas as
Adjunk-mininster aangestel is, ‘n gewese regeringsagent vir die
Smutsregering was om die Ossewa-Brandwag te penetreer.
Minstens het die Illuminati kennis geneem van Vorster se vorige
geskiedenis.
Dit was duidelik dat Vorster dr. Verwoerd se vertroue gewen het.
Sy min is ter, J.J. Serfontein, se vrou was uiters siek gedurende die
grootste gedeelte van die tyd dat Vorster sy adjunk was. Dit het
meegebring dat Vorster by die ‘diep kant* van die bestuurspolitiek
ingegooi is. Hy moes besluite neem wat die min is ter gewoonlik
self moes neem. En hy het al die wetgewing van die twee
departemente deur die Parlement geloods. Die Bur ger van die
Nasionale Pers (Anton Rupert) en Die Stem van die Argus-groep
(Harry Oppenheimer) het verder subtiele reklame bevorder
rondom sy politieke prestasies. Vertroue in Vorster het net bly
groei in so ‘n mate dat hy in Au gus tus 1961 bevorder is tot Min is -
ter van Justisie.
Vorster se bevordering tot Min is ter van Justisie was in der
waarheid een van die grootste trag e dies vir die Afrikanerdom. Dit
sou die eerste tree wees wat die Illuminati in die hart van die
Afrikanerdom sou gee en wat sou lei tot dr. Verwoerd se moord en
die kaping van Afrikanernasionalisme. Op 23 Julie 1961 word
Vorster na Verwoerd se kantoor ontbied waar hy deur dr. Verwoerd
ingelig word dat hy Eras mus as Min is ter van Justisie sou opvolg.
Nadat hy sy boodskap oor die aanstelling met sy eggenote, Tini
Vorster gedeel het, het sy aan John gesê dat hy Anton Rupert ook
daarvan in kennis moet stel. Vorster het toe vir Rupert op 24 Julie
1961 gebel. Rupert het aan Vorster gesê dat Vorster hom moes
29 \tab D{\f2 *}Oliveira, J. 1977. }{\plain \i\f1 Supra. }{\plain \f1
p.98-99.
kom sien by sy woning in Kaapstad. ‘n Afspraak is gereël vir die
26ste Julie 1961. Vorster het op 26 Julie 1964 na Kaapstad
gevlieg. In Kaapstad word Vorster, na verneem word, op 26 Julie
1961 deur die CIA as intelligensie-agent gewerf. Tydens die
werwingspoging is hy die premierskap belowe. Voorts word ook
verneem dat Vorster op daardie dag die eerste keer kontak met
Harry Oppenheimer gemaak het toe hy hom vanaf Rupert se huis
gebel het. Dit is ook insiggewend om te let dat die Sunday Times
(van Harry Oppenheimer) reeds op 31 Julie 1961 (‘n dag voor die
amptelike aankondiging) die nuus gedra het van Vorster se
aanstelling as Min is ter van Justisie. Sedertdien is Vorster saam
met dr. Al bert Hertzog en dr. Verwoerd deur die liberale pers van
Oppenheimer as die ekstremistiese driemanskap van die
Nasionale Party verkoop. Oppenheimer en Rupert het subtiel help
bou aan Vorster se politieke beeld om seker te maak dat hy nader
aan die premierskap kon kom. Vorster het juis in hierdie tydperk
hardnekkige veiligheidsmaatreëls aangekondig om sy populariteit
in die kieskollege te verhoog. Sy aansien is verhoog deur veral sy
geesdrif waarmee hy die Kommunisme en die Liberalisme beveg
het.
Vorster het sy persoonlike linkse agtergrond in 1962 verder
verbreed met sy verbintenisse met die SA In sti tute of In ter na tional
Af fairs, die SA-Stigting en die Britse intelligensiediens, Mi6 (Sep -
tem ber 1962).
Profiel van B.J. Vorster se Linkse Gesig
Vrymesselaar: Sedert 1936
Verbintenis met die South Af ri can In sti tute of Race Re la -
tions: Sedert 1936
Gewerf as agent van die Suid-Afrikaanse Polisie
(Ossewa-Brandwag): Sep tem ber 1937
Verbintenis met die Central Intelligence Agency: Sedert Julie
1961
Verbintenis met die Britse intelligesiediens, Mi6: Sedert Sep -
tem ber 1962
Verbintenis met die South Af ri can In sti tute of In ter na tional
Af fairs: Sedert 1962
Verbintenis met die South Af ri can Foun da tion: Sedert 1962
Verbintenis met die Coun cil on For eign Re la tions: Sedert
1963
Min is ter van Justisie: Au gus tus 1961
Vorster het besef dat sy dubbele rol (as ‘n linksgesinde en ‘n
Illuminati-agent aan die een kant en as ‘n kunsmatige regse
ekstremis andersyds) sy dekking in gevaar kon stel as hy alleen sou
opereer in ‘n pro-regse mi lieu. Vorster moes hulp intrek. Lang
Hendrik van den Bergh was sy antwoord. In 1962 het Vorster vir
Hendrik van den Bergh ingetrek as sy Hoof van die
Veiligheidspolisie.30 Vorster het dit gedoen omdat hy
vroeg in 1940 met Van den Bergh bevriend geraak het
tydens sy interneringsjare. Van den Bergh was onskuldig
toe hy ingetrek is. Vorster het geweet dat Van den Bergh
‘n verskuilde linkse sen ti ment handhaaf. Van den Bergh
was vatbaar vir die linkse ideologie; hy was ‘n
30 \tab Wat Hendrik van den Bergh se }{\plain \i\f1 curriculum
vitae}{\plain \f1 betref, het hy in 1933 by die Spesiale
Diensbataljon (Weermag) aangesluit. \~In 1934 het by die
polisiemag aangesluit. In John D{\f2 *}Oliveira se boek
}{\plain \b\f1 VORSTER - die mens }{\plain \f1 op bladsy 72
wys hy daarop dat die volgende insident Van den Bergh
bekoor het en daartoe sou lei dat hy by die polisiemag sou
aansluit: }{\plain \i\f1 “Op Vredefort het een van ons bure ‘n
seun in die polisiemag gehad. \~Sy naam was Abraham
(‘Apie{\f2 *}) van Zyl.....en daardie tyd was hy in
Johannesburg gestasioneer! \~Ons kinders op Vredefort was
nog nooit in Johannesburg nie, maar ons het die grootmense
van hierdie groot plek hoor praat. \~Wel, eendag sit ons onder
‘n boom langs die spruit en waterlemoen eet en luister hoe
Apie van hierdie grootstad Johannesburg vertel. \~Ons was
omtrent tien of twaalf seuns wat na hom sit en luister het. \~Hy
het ons van die Kommunisme vertel. \~Die Kommunisme?
Maar ek was die jongste en nog té jonk om vrae te kon vra, toe
hou ek maar my mond. \~Dit was die eerste keer dat ek iemand
oor Kommunisme hoor praat het. \~Hy het ons vertel wat die
Kommunisme was en hoe hulle ons land wou oorneem. \~Dit
moes so in 1928 of 1929 gewees het. \~Hy het ons vertel hoe
die Kommuniste geprobeer het om die Swartman aan hulle
kant te kry en hoe hulle organisasies geïnfilitreer het. \~Ek
onthou hierdie bespreking baie goed en ek onthou hoe hy ons
vertel het, ‘Ek sê ons gaan binne 50 jaar ‘n swart eerste
minister hê...{\f2 *}” }{\plain \f1 In 1938 is hy \~na die
Johannesburgse Drankafdeling oorgeplaas. \~Dit was die
Polisie-Afdeling wat op die OB moes spioeneer.}{\plain \i\f1
\~}{\plain \f1 Hy word in 1942 gearresteer en saam met
Vorster geïnterneer. \~Tydens sy interneringjare (in September
1942) het hy ook ‘n Vrymesselaar geword. \~In 1944 het hy as
‘n klerk by die Suid-Afrikaanse Instituut vir Argitekte gewerk.
\~In 1949 het hy weer by die polisiemag gaan aansluit.
\~Sedertdien was hy as speuroffisier in Woodstock, Belliville,
Pretoria en Bloemfontein werksaam. \~\~In 1960 word hy as
majoor en afdelingspeuroffisier na Welkom verplaas. \~Hy
word kort daarna oorgeplaas na die Veiligheidspolisie en in
1961 word hy die onderbevelvoerder van die
veiligheidspolisiemag. \~Hy was nie gelukkig oor hoe ding
daar bestuur is nie. \~In 1962 word Van den Bergh deur
Vorster gevra om die Veiligheidspolisie oor te neem. \~Van
den Bergh het ingewillig op voorwaarde dat die
Veiligheidspolisie reorganiseer word. \~Op 14 Januarie 1963
het hy}{\plain \i\f1 }{\plain \f1 die amp opgeneem.
Vrymesselaar. Van den Bergh word in 1962 deur Vorster
gevra om die Veiligheidspolisie oor te neem. Van den
Bergh het ingewillig op voorwaarde dat hy die
Veiligheidspolisie kon reorganiseer en sy eie
polisiemanne intrek.
Van den Bergh het ook op Vorster se aandrang sy linkse bagasie
vanaf 1962 verbreed. Van den Bergh het sedert 1962 verbintenis
met SA In sti tute of In ter na tional Af fairs gehad; sedert 1963 met
die CIA en die Coun cil on For eign Re la tions.31 Vorster het dit
subtiel gemanipuleer dat hy met Van den Bergh as*t ware as agent
van die Illuminati kon saamwerk. Van den Bergh was toe
stelselmatig deur Vorster by sy subversie ingetrek.
Profiel van Lang Hendrik van den Berg se Linkse Gesig
Vrymesselaar: Sep tem ber 1942
Verbintenis met die South Af ri can In sti tute of Race Re la -
tions: 1945
Agent van die Suid-Afrikaanse Polisie (Ossewa-Brandwag):
1938
Verbintenis met die Central Intelligence Agency: Sedert April
1963
Verbintenis met die South Af ri can In sti tute of In ter na tional
Af fairs: Sedert 1962
Verbintenis met die South Af ri can Foun da tion: Geen
Verbintenis met die Coun cil of For eign Re la tions: Sedert
1963
Hendrik van den Bergh het in Januarie 1963 bevel van die
Veiligheidspolisie oorgeneem. Soos verneem word, is Van den
Bergh van majoor na generaal bevorder. Vorster en Van den Bergh
het ‘n formidabele span uitgemaak, gerugsteun deur die strengste
vredestydse veiligheidswetgewing in die geskiedenis van
Suid-Afrika.
DIE VEILIGHEIDSKWESSIE VERHOOG VORSTER
SE GELOOFWAARDIGHEID
Vorster het nou die Illuminati agter hom gehad. Dit was die
Illuminati se missie om alles denkbaar moontlik te doen sodat
Vorster die premierskap kon bekom. Die Illuminati het met al sy
kragte meegewerk dat Vorster se aansien in die Nasionale Party se
kieskollege al hoe meer toeneem. Ons het reeds gemeld dat die
31 \tab Van den Bergh was reeds sedert 1942 ‘n Vrymesselaar en
het sedert 1945 verbintenis gehad met die }{\plain \i\f1 SA
Institute of Race Relations.}{\plain \f1
Illuminati nie aktiwiteite in isolasie aanpak nie. Vorster se pad na
premierskap was vir die Illuminati een van die belangrikste
doelwitte van daardie tyd. Hy moes nie net die Nasionale Party se
kieskollege van sy politieke vermoëns oortuig nie, maar ook
Suid-Afrika se algemene kiespubliek wys wie en wat John Vorster
was. Die Illuminati het reeds in die me dia reklame oor Vorster
gemaak. Ter illustrering daarvan kan ons noem dat in die 30
Desember 1962-uitgawe van die Sunday Times se oorsig van die
jaar 1962, benoem hy Vorster tot “sy sterk man van die jaar”. Nou
moes die woord by die daad gevoeg word. Die Veiligheidskwessie
sou die politieke bestuur van die land moes oorheers en dit is wat
die Illuminati toe met die hulp van vreemde intelligensiedienste
gedoen het. Terreur is as ‘n nuwe dimensie ingetrek om die
veiligheidskwessie ‘n top regeringsprioriteit te maak. Ons sal sien
dat die Illuminati met behulp van vreemde intelligensiedienste aan
sowel die kante van die Republiek se veiligheidsmagte en die
Anti-Apartheidgroepe hulp verleen. Die vreemde
intelligensiedienste het aan die een kant geweldspolitiek
aangeblaas en het aan die ander kant op ‘n adviserende
hoedanigheid saam met Vorster (en Van den Bergh) gewerk om die
geweld te ontlont. Die onmiddellike doelwit van die Illuminati
was nie soseer om Anti-Apart heid-organisasies aan bewind te kry
nie, maar om eerder Afrikanernasionalisme deur middel van
Vorster te kaap. Om Vorster statuur by die NP se kieskollege te
gee, is die Anti-Apartheidsgroepe aanvanklik opgeoffer.
ILLUMINATI EN DIE VREEMDE
INTELLIGENSIEDIENSTE VERLEEN HULP AAN
VORSTER
Vorster het in Julie 1963 ‘n konsep bloudruk van die CIA en die
CFR ontvang van wat hulle van hom verwag om in die Republiek
te doen en nie te doen nie. Die bloudruk is in die teenwoordigheid
van Rupert, Oppenheimer, Quinton Whyte, die Direkteur van die
SA In sti tute of Race Re la tions asook CIA en CFR-agent in die RSA
en ‘n onbekende persoon van die Britse intelligensiediens, Mi6
aan Vorster gegee. Die Illuminati het Vorster voorgesê om
nasionale veiligheidstrukture in lyn met dié van die Verenigde
State van Amerika te verseker. Ook die inwin van inligting moes
meer aandag kry. Gebasseer op die Amerikaanse Na tional Se cu -
rity Act was sy opdrag gewees om die Spesiale tak van die SAP te
reorganiseer. Die reorganisasie was gedoen om die CIA tevrede te
stel.
Genl. maj. P.M. Retief het as hoof van Militêre Intelligensie
(vermoedelik op voorstel van die CIA) gevra vir ‘n sentrale
inligtingsburo. Vorster wou toe ‘n sentrale intelligensiediens tot
stand bring, waarvan die hoof slegs aan die Eerste Min is ter
verantwoordelik sou wees. Een van die redes wat destyds genoem
is waarom ‘n spesiale afdeling binne die veiligheidspolisie tot ‘n
omvattende intelligensiediens uitgebou moes word, was dat
wetgewing dan nie nodig sou wees nie en dat heelwat publisiteit
dus vermy sou kon word. Sover bekend, was dr. Verwoerd sterk
gekant daarteen en het dit afgekeur. Desnieteenstaande het die
geheime Afdeling, bekend as die Republikeinse Inligtingsdiens
(RI), binne die Veiligheidspolisie sonder enige wetgewing of
vermelding van die bestaan van so ‘n diens in die begroting of
enige amptelike dokument van die regering tot stand gekom. In
die praktyk het dit daarop neergekom dat lede van die
Veiligheidspolisie na die RI oorgeplaas is. Behalwe hierdie lede
het die RI ook gebruik gemaak van betaalde agente wat in die
samelewing gewerf is.
Al bert Hertzog wys in sy boek Waarheen Suid-Afrika?
Oproep tot die Stryd op bladsy 16 daarop dat: “Die Amerikaanse
CIA het gou geweet dat daar reeds (in die Af ri kaner Broederbond)
georganiseer is om John Vorster te kies in die plek van dr.
Verwoerd as hy sou uittree as Eerste Min is ter. Spoedig het die CIA
toegang tot mnr. Vorster verkry deur genl. Van den Bergh en
laasgenoemde bearbei om hier in Suid-Afrika ‘n organisasie
soortgelyk aan die CIA te stig. Mnr. Vorster was baie in sy skik
hiermee en het meteens ‘n dergelike organisasie in die lewe
geroep. Toe die Eerste Min is ter, dr. Verwoerd, hiervan verneem,
het hy opdrag aan mnr. Vorster gegee om dadelik die organisasie
te ontbind, want, het hy gesê, dit kan ontwikkel in ‘n gevaarlike
mon ster. Mnr. Vorster het die naam geskrap maar die organisasie
nie ontbind nie ... Hy (Van den Bergh) was feitlik ‘n onskuldige,
gevang in die net van baie uitgeslape vyande. Deur die informasie
wat hy nou van die CIA ontvang het ... kon hy altyd met mnr.
Vorster saampraat en hom adviseer...” Inligtingskoördinasie het
stadig be gin vorm aanneem, maar op ‘n baie losse voet. Daar is
egter vaste vorm aan gegee met die totstandkoming van die
Staatsveiligheidskomitee in 1963. Omdat daar nie vaste
aanstellings op die komitee was nie, het dit geen vaste ba sis gehad
nie.
Intussen het die Anti-Apartheidsgroepe uitgebreide
ondermynings- en sabotasieveldtogte gevoer wat die veiligheid
van die staat ernstig bedreig het. Terwyl die
Anti-Apartheidsgroepe die omverwerping van die bestaande orde
in Suid-Afrika beplan het, het Vorster en Van den Bergh met die
hulp van vreemde intelligensiedienste planne beraam om die
vermelde groepe in te dring en uit te wis. Na wat verneem word het
die CIA en Mi6 op ‘n gereelde ba sis skakeling met die
Veiligheidspolisie en Militêre Intelligensie gehad. Dit het harde
polisiewerk en ingrypende wette gekos om hulle in bedwang te
hou. Onder die wette was dié wat dit moontlik gemaak het om
verdagtes tot 90 dae lank vir ondervraging aan te hou.32 Jong
polisiemanne is spesiaal uitgesoek en opgelei om die
Kommunistiese selle in te dring. Hulle het hulle so goed
van hulle taak gekwyt dat Vorster en Van den Bergh
naderhand na bandopnames van lewensbelangrike
vergaderings kon luister. Sonder die hulp van die
vreemde intelligensiedienste en veiligheidswetgewing
sou die polisie nooit soveel verstommende sukses kon
behaal het as wat hulle wel behaal het met die polisie se
aanslag teen Kommunisme nie.
Namate die veiligheidskwessie as regeringstaak toegeneem het,
het die inligtingsopset weer onder die loep gekom en dr. Verwoerd
het besluit dat die Staatsveiligheidskomitee moes verander na die
Staatsveiligheidsadviesraad. Die Staatsveiligheidsadviesraad het
beskik oor ‘n sekretariaat bestaande uit lede van die
inligtingsgemeenskap en het bekend gestaan as Afdeling
Inligtingskoördinasie. Die Afdeling Inligtingskoördinasie het
egter met uitsondering van die direkteur, uit nie-permanente lede
bestaan wat van departementele lede afhanklik was vir basiese
inligting. Dit het dan ook sy funksionering gekortwiek.
VREEMDE INTELLIGENSIEDIENSTE BLAAS
GEWELDSPOLITIEK AAN
In die vroeë 1960*s toe Transkei in die rigting van selfbestuur
beweeg het, het Poqo (Suiwer) baie bedrywig geword in die
gebied, in ‘n klaarblyklike poging om dié ontwikkeling teen te
gaan. Die Britse Intelligensiediens, Mi6, was die dryfveer agter
die aktiwiteite van Poqo. Toe reeds was daar sterk vers et teen die
idee van vrywordende Swart tuislande, onder meer omdat besef is
dat dit die aandrang op en regverdiging vir Swart heerskappy oor
die hele Suid-Afrika sou verswak. Poqo, wat uit die verbode Pan
Af ri can Con gress ontstaan het, was een van die revolusionêre
terroriste-organisasies, meestal met sterk Kommunistiese inslag,
32 \tab Oor dié wet het ‘n storm van protes ontstaan, maar dit het
die polisie in hul gedugte taak gesterk. \~
wat in die jare sestig in Suid-Afrika bedrywig geword het.33 Poqo,
wat in groter mate as die ander ‘n suiwer Swart organisasie was,
was die grootste en mees wydvertakte ondergrondse beweging wat
ooit in Suid-Afrika bestaan het. Einde 1961 en be gin 1962 is
Swartmense in toenemende getalle gedwing om lid van Poqo te
word. Daar is aan hulle gesê dat die Witmense almal doodgemaak
of in die see gejaag sal word en dat die mense van Poqo dan hul
vroue, huise, plase en ander besittings sou kry. Swart mense wat
geweier het om lid van Poqo te word, is aangerand of selfs om die
lewe gebring. In die Swart dorpe om die groot stede het hewige
gevegte ontstaan tussen Poqo-groepe en Swartmense wat hulle
teengestaan het.
Die eerste Poqo-sel is in Mei 1962 op Stellenbosch ontdek. Te
danke aan die flinke optrede van die polisie, is ‘n groot
hoeveelheid selfgemaakte wapens in besit van die lede gevind.
Hulle sou op ‘n gegewe oomblik na Stellenbosch opruk, Blankes
vermoor en die dorp aan die brand steek. In No vem ber 1962 het
sowat 200 Poqo-lede uit Mbekweni, Swart woonbuurt tussen die
Paarl en Wellington, in die middel van die nag na die Paarlse
polisiekantoor opgeruk met die doel om ‘n aantal aangehoudenes
wat van medepligtigheid aan Poqo-moorde verdink is, te bevry.
Die aanval op die polisiestasie is afgeweer, waarna die Swartes
winkels en huise in die omgewing aangeval het. Twee Blankes is
vermoor en vyf ernstig beseer. Sewe Swartes is gedood. In
Transkei is kaptein Gcoboza in Oktober 1962 deur ‘n Poqo-bende
vermoor en ‘n week later is ‘n Poqo-bende wat na Transkei gestuur
was om kaptein Kai ser Matanzima om die lewe te bring, op
Queenstown voorgekeer. Op 12 Desember 1962 is ‘n
polisiepatrollie wat besig was om die sluipmoordpoging te
33 \tab Die Snyman-Kommissie van Ondersoek na die
Paarl-onluste van 1962 het ‘n dringende tussentydse verslag
op 21 Maart 1963 in die Volksraad ter tafel gelê. \~Snyman
het bevind dat die onluste veroorsaak is deur die
werksaamhede van die swart politieke beweging }{\plain \i\f1
Poqo. \~}{\plain \f1 Hy het voorts bevind dat }{\plain \i\f1
Poqo }{\plain \f1 die verbanne }{\plain \i\f1 Pan Africanist
Congress }{\plain \f1 is wat ondergronds optree; dat die
beweging van plan is om die Regering gedurende 1963 met
revolusionêre metodes omver te werp en om ‘n
sosiaal-demokratiese Afrika-staat te skep waarin die Blankes
geen politieke regte sou hê nie. \~Hy het aanbeveel dat die
Regering vinnig moet optree teneinde die algemene vertroue
van die Swartes te herwin in die Regering se vermoë om aan
hulle beskerming te verleen. \~
ondersoek, naby Qamata, in Transkei, deur ‘n Poqo-bende van
sowat 60 man aangeval. Sewe lede van die bende is doodgeskiet
en drie konstabels ernstig beseer. In Februarie 1963 is vyf Blankes
by ‘n brug oor die Basheerivier en ‘n Swartman naby Engcobo
vermoor. Intussen het Potlako Leballo, wat voorheen sekretaris
van die verbode PAC was, in Maseru, Basoetoland (wat in 1966 ‘n
onafhanklike staat geword het), in ‘n personderhoud verklaar dat
hy leier van Poqo was, wat volgens hom toe 165 000 lede gehad
het. Hy het gesê dat hy die teken vir ‘n algemene opstand van Poqo
oor die hele Suid-Afrika heen sou gee. Volgens latere aanduidinge
sou dit op 8 en 9 April 1963 plaasgevind het. Op 21 Maart 1963 het
Vorster aangekondig dat die Regering teen Poqo sou optree. Op 29
Maart 1963 het die polisie twee swart vrouens in die Vrystaat in
hegtenis geneem, waarvan een Leballo se sekretaresse. Hulle het
150 briewe by haar gevind wat aan die leiers van Poqo-selle oor
die hele land heen geadresseer was. Die manne is in hegtenis
geneem, met die gevolg dat van die beoogde opstand niks gekom
het nie. Op 3 April 1963 het die polisie van Basoetoland ‘n klopjag
op Leballo se kantoor uitgevoer en lyste met die name van meer as
15 000 Poqo-lede in die hande gekry. Teen dié tyd was sowat 3
000 Poqo-lede reeds in hegtenis geneem en namate al hoe meer
wetsgehoorsame Swartmense met inligtinge na vore gekom het,
kon sterker teen die organisasie opgetree word. Teen die einde van
1963 het Poqo prakties opgehou om te bestaan toe die polisie
daarin geslaag het om vele te arresteer.
Andere was Umkonto we Sizwe (Assegaai van die Volk), wat die
ANC se militêre arm was, die African Resistance Movement34 en
Yui Chi Chan. Yui Chi Chan, wat hoofsaaklik uit bruinmense
bestaan het, het sy naam gekry uit die titel van ‘n boek oor guer -
rilla-oorlogvoering deur Mao Tse-tung. Die lede van die ander
organisasies was hoofsaaklik Swartmense, met Blankes van
vreemde intelligensiedienste dikwels in leidende rolle.
34 \tab Op 24 Julie 1964 het John Harris as lid van die }{\plain
\i\f1 African Resistance Movement }{\plain \f1 op die
Johannesburgse stasie ‘n handsak gelos met ‘n bom daarin
wat na ‘n tyd ontplof het. \~Een Blanke vrou is gedood, ‘n kind
is vermink en ‘n twintigtal mense is beseer. \~Harris is ter
dood veroordeel en op 1 April 1965 tereggestel. \~Onder
diegene wat die verassing van sy oorskot bygewoon het, was
Peter Hain, vir wie Harris ‘n held was. \~Hain sou later ‘n
leidende rol speel in sportboikotte teen Suid-Afrika in die
buiteland.
Umkonto we Sizwe en ander organisasies het voortgegaan met
sabotasie en werwing van lede, hoofsaaklik Swartmense, van wie
heelparty na die buiteland gestuur is om militêre opleiding in swart
state en Kommunistiese lande te ondergaan. Op 12 Julie 1963 het
die polisie ‘n groot slag geslaan deur ‘n geslaagde strooptog uit te
voer op die plaas Lilliesleaf in Rivonia. Dit het geblyk die
hoofkwartier van Umkonto we Sizwe te wees. Meer as honderd
kaarte is gevind waarop ‘n menigte sabotasie-trefpunte aangedui
is. Onder hulle was polisiestasies, poskantore, Bantoesakekantore,
elektriese kragsentrales, spantorings en kabels, treinspore en
telefoondrade en -kabels. Baie van hulle was toe reeds gesaboteer.
Daar is ook ‘n dokument gevind met die titel Op er a tion Mayibuye,
wat voorsiening maak vir ‘n aanvalsplan. Dit het ‘n uitvoerige
plan bevat vir ‘n terroristestryd, gevolg deur ‘n volskaalse rebellie
teen die regering. Volgens die plan sou twee gebiede in Kaapland,
een in Na tal en een in Transvaal as basisse dien. Opgeleide
terroriste sou per skip of per vliegtuig na Suid-Afrika gebring
word waar minstens 7 000 goed gewapende manne in die vier
basisgebiede op hulle sou wag om met die stryd te be gin. Volgens
ander dokumente wat daar gevind is, sou die nasionale opperbevel
van die beweging sorg vir 210 duisend handgranate, 48 duisend
landmyne, tydmeganismes vir bomme en tonne ander plofstowwe.
Onder die tiental mense wat daar in hegtenis geneem is, was
leidende wit en swart Kommuniste. Van die wit leiers het vóór en
ná die inhegtenisnemings daarin geslaag om uit die land te vlug.
Die oorblywendes, onder wie Nel son Mandela en Wal ter Sisulu, is
tot lewenslange tronkstraf gevonnis.
Dit was duidelik dat Vorster op daardie sta dium, naas dr.
Verwoerd, die belangrikste man in die Kabinet was. Vorster se
hantering van die land se topprioriteit, die veiligheidskwessie het
hom in die kollig geplaas. Hy het ‘n man van statuur geword.
Vorster het volle beheer oor die polisiemag uitgeoefen. Hy het nie
alleen die Eerste Min is ter se volle vertroue geniet nie, maar ook
dié van die ander Kabinetslede en die NP se kieskollege. In 1964
skryf Paul Sauer, ‘n veteraan-politikus van die NP en jare lank
kabinetminister, ‘n brief aan Vorster, waarin hy die volgende meld:
“Ek het ‘n baie hoë dunk van jou, veral wat jou toekoms betref. Jy
het, weens jou optrede teen ondermynende elemente, ‘n taamlike
heftige reputasie verwerf. Onthou net — ‘n reputasie is maklik om
te verwerf — die moeilikheid is om hom te handhaaf. Wees
versigtig wat jy sê en moenie te veel sê nie!”35
VERSTERK DIE LINKSE BA SIS IN DIE AF RI KANER
SE HUISHOUDING
Terwyl Vorster sy weg na premierskap moes baan, moes die
Illuminati eers toesien dat die politieke ba sis meer gematig moes
raak. In lyn met die Illuminati se taktiek om gematigheid in
Afrikanerpolitiek te bevorder, het ‘n aantal Engelssprekendes
sedert 1963 (waaronder Howard Odell van Pietermaritzburg in
1964, Harry Lewis in 1969 en Owen Horwood in 1970)
weggebreek van die Verenigde Party en by die Nasionale Party
aangesluit. Toe Tom Mul ler en Willem Coetzer van die Af ri -
kaans-beheerde Federale Mynbou in 1963 hulle maatskappy in die
web van An glo-Amer i can Cor po ra tion deur Harry Oppenheimer
laat betrek het, waarin hy hulle Gen eral Mining gee, was John
Vorster ook ‘n gas by die onthaal ter viering van die vermelde
transaksie. Dit was toe reeds duidelik dat Vorster kop in een mus
was met hierdie kliek van Harry Oppenheimer (wat ook Anton
Rupert, Jan Marais, Wim de Villiers, D.P. du Villiers en Ettiene
Rous seau ingesluit het — almal lede van die SA Stigting).
Mnr. Eric Louw het 31 Desember 1963 as Min is ter van
Buitelandse Sake en ook as Lid van die Volksraad bedank. Dr.
Hilgard Mul ler (‘n Rhodes-beurshouer, lid van die Af ri -
kaner-Orde en Af ri kaner Broederbond en ook Vrymesselaar)36
het hom in die kabinet opgevolg. Die aanstelling, soos verneem
word, het op advies van Vorster geskied. Vorster is op sy beurt
voorgesê deur Oppenheimer en die Britse intelligensiediens, Mi6.
Dr. Mul ler is met ingang van 9 Januarie 1964 in die kabinet
opgeneem en is kort daarna onbestrede tot Lid van die Volksraad
verkies.37
35 \tab D{\f2 *}Oliveira, J. 1977.}{\plain \i\f1 \~Supra. }{\plain
\f1 p.141.
36 \tab Hilgard Muller het vanaf 1938 verbintenis met }{\plain
\i\f1 South African Institute of Race Relations}{\plain \f1 en
sedert 1960 met }{\plain \i\f1 South African Institute of
International Affairs. }{\plain \f1 Hy het ook sedert 1964
skakeling gehad met die Britse intelligensiediens, Mi6.
37 \tab Later het Hilgard Muller ook die amp van Ere-president
van die }{\plain \i\f1 South African Institute of International
Affairs }{\plain \f1 beklee. \~Sedert Muller se aanstelling as
Minister van Buitelandse Sake het sy Departement stelselmatg
saam met die }{\plain \i\f1 South African Institute of
Op grond daarvan dat die Af ri kaner sakelui toenemend deur die
sambreel van die Illuminati ingetrek word, het dr. Verwoerd op 25
Sep tem ber 1965 toe hy ‘n byeenkoms in sy kiesafdeling Hei del -
berg toegespreek het, daarop gewys dat Suid-Afrika nie net met ‘n
buitelandse geldmag te doen het nie, maar dat ‘n nuwe geldmag
binne Suid-Afrika aan die ontwikkel was. Afrikaanse kapitaliste
en Suid-Afrikaners in die algemeen, het hy gesê, is besig om
toenemende beheer in magtige finansiële, nywerheids- en
mynondernemings te bekom. Met die ontwikkeling van hierdie
Suid-Afrikaanse geldmag moet die politieke lewe van die land in
ag geneem word. Dr. Verwoerd het gesê dis noodsaaklik dat die
nuwe geldmag nie weggroei van die nasionale belang en ‘n
geldmag vir eie onthalwe word nie en toe bygevoeg: “Daar is ‘n
wesenlike gevaar dat die Suid-Afrikaanse geldmag sal saamsmelt
met die geldmag wat vreemd aan Suid-Afrika en sy volk is. Die
land sal moet toesien dat die ontwikkelende geldmag trou bly aan
die nasie en nie in botsing kom met die ideale en veiligheid van sy
mense nie.”
AANSLAG OP AFRIKANERNASIONALISME IN DIE
BROEDERBOND EN DIE NASIONALE PARTY
Die linksdenkendes van die Af ri kaner Broederbond het sedert
1964 gepoog om die Af ri kaner-Orde onder sy beheer te kry, maar
die hoofbestuur van die Af ri kaner-Orde was te pro-Af ri kaans — ‘n
konflik tussen Verligte en Verkrampte Afrikaners het
toenemend ‘n werklikheid geword. Juis teen daardie agtergrond
het B.J. Vorster (toe hy nog Min is ter van Justisie, Polisie en
International Affairs}{\plain \f1 gewerk. \~Met die aanstelling
van Muller het die }{\plain \i\f1 Illuminati }{\plain \f1 as{\f2
*}t ware hulle hand in die regering versterk. \~Die personeel
van Muller se departement is sedertdien toenemend bloot
gestel aan liberale beïnvloeding. \~\~Ons sal later leer dat juis
die verbintenis met }{\plain \i\f1 South African Institute of
International Affairs}{\plain \f1 , wat Muller bewerkstelling
het, tot ‘n groot mate gelei het tot Pik Botha se liberale denke.
\~Daar word verneem dat Pik Botha toe hy as Balie-advokaat
sy regsloopbaan begin het, aanvanklik sterk regsgesind was.
\~Daar het onder meer ‘n portret van Adolf Hilter in sy
kantoor by die Advokaatskamer gehang. \~Na ‘n onsuksesvolle
balie-loopbaan het hy met ‘n betrekking as regsadviseur by die
Departement van Buitelandse Sake omstreeks Februarie 1953
begin. \~Pik was sedert sy aanstelling aan die vermelde
Departement toenemend blootgestel die liberialisme aan
}{\plain \i\f1 linksgesindes. }{\plain \f1
Gevangniswese was) met genl. Lang Hendrik van den Bergh se
aanstelling as lid van die Af ri kaner Broederbond daarin geslaag
om ‘n beleid in die Af ri kaner Broederbond te vestig dat die
hoofbestuurslede van die Veiligheidsgemeenskap ook Af ri kaner
Broederbond lede moet wees.
Van den Bergh het die fi nale Amerikaanse meesterplan aan
meneer Piet Koornhof (wat Koornhof op sy beurt weer aan Jaap
Marais gewys het) openbaar, met die bedoeling om die Vertroulike
Verslag as lokaas te gebruik om die Af ri kaner-Orde te penetreer.
Sodoende is die Af ri kaner-Orde toe geïnfiltreer. Ivor Wilkins en
Hans Strydom wys in hulle boek THE SUPER-AFRIKANER -
INSIDE THE AFRIKANER BROEDERBOND op bladsy 179
daarop dat: “Mr. Vorster real ised while he was still Min is ter of Jus -
tice that the bat tle be tween verkramptes en verligtes would be won
or lost in the pow er ful Broederbond. Who ever won con trol of the
or gani sa tion would win con trol in the party.”
Die Opposisie in die parlement het in 1964 heftig aangedring dat
ondersoek ingestel moes word na die bedrywighede van die Af ri -
kaner-Broederbond. In reaksie daarop het dr. Verwoerd in die
Volksraad geantwoord, toe hy gesê het dat as die Broederbond
ondersoek moes word, ander organisasies van die
Engelssprekende wêreld (soos die Vrymesselary) ook ondersoek
behoort te word. Een van die organisasies wat hy genoem het, was
An glo-Amer i can. ‘n Ruk daarna het prof. Piet Hoek,
Adjunk-hoofbestuurder van Yskor, dr.Verwoerd gevra om wel so
‘n ondersoek na An glo-Amer i can te laat instel. Prof. Hoek was
diep bekommerd oor die greep wat An glo-Amer i can en mnr.
Oppenheimer op die Suid-Afrikaanse ekonomie verkry het. Hy het
gesoek na middele om hierdie greep te breek. Dr. Verwoerd het
hom meegedeel dat hy met hom saamstem wat An glo-Amer i can
en mnr. Oppenheimer betref, maar dat hy nie in sy posisie ‘n
amptelike ondersoek kon gelas nie. Dr. Verwoerd het hom wel
nie-amptelik gevra om wel so ‘n ondersoek vir hom te doen.
Die CIA het met die hulp van die Kaapse liberale Nasionaliste en
meer spesifiek Piet Cillie het ‘n skeuring in die NP beplan om die
magsbasis in die Suide te versterk. Die mense in die Suide was oor
die algemeen meer bekend met liberale lewens- en
wêreldbeskouinge. The Sunday Trib ute and The Sunday Post
van 26 Au gus tus 1966 berig die volgende: “Backed by the in flu en -
tial Burger-Beeld news pa pers, they are plan ning in to re-cap ture
con trol from the hard-core Na tion al ists of the North .... The new
power drive from the south is re ported to be spear headed by mr.
Piet Cillie, ed i tor of Die Bur ger....The feud be tween north ern and
south ern Na tion al ists has been a long and bit ter one. When the
Nats come to power in 1948 un der Dr. Malan, the power cen tre
was in the Cape. But when Mr. J.G. Strijdom as sumed power, con -
trol shifted to the North. There have been pe ri odic out bursts, most
of them quickly hushed up. Now there has been a care fully planned
op er a tion to iso late Dr. Verwoerd and force a show down. Their
tac tics are to spill the North line-up by cre at ing sus pi cion and un -
rest among them and so iso late Dr. Verwoerd. First, it was ac -
cepted that the area of cir cu la tion of Die Bur ger was too lim ited
to pro mote its ideas. Then Nasionale Pers launched the new na -
tional Sunday news pa per, Die Beeld....”
SLUIPMOORD OP DR. HF VERWOERD
Op 6 Sep tem ber 1966 het die Kommunis en Volksraadsbode,
Demetrio Tsafendas dr. Verwoerd, die Eerste Min is ter, in die
Volksraad vermoor. Die sluipmoord op dr. H.F. Verwoerd was die
eerste mylpaal vir die aanslag teen die Republiek. Jaap Marais
meld in sy boek The Founder of the New South Af rica :
“The rev o lu tion ary de vel op ments in South Af rica cul mi nat ing in
the April 27, 1994 gen eral elec tions and the hand ing over of po lit -
i cal power to the Com mu nist-con trolled ANC have been gain ing
mo men tum since the as sas si na tion on the 6th Sep tem ber 1966 of
Dr. H. F. Verwoerd, the South Af ri can Prime Min is ter, by the Com -
mu nist Demetrio Tsafendas.”
Die onderstaande feite sal die waarskynlikheid verhoog dat die
moord op dr. Verwoerd inderdaad ‘n komplot was. Die voorspel
tot die sluipmoord kan ons terug projekteer na Mei 1959 toe
Tsafendas in Brittanje aangekom het en hy in die geselsskap van
Linkses waargeneem is. Tsafendas het na die moord op dr.
Verwoerd erken dat bepaalde persone in dié vermelde kring,
waarin hy beweeg het, die moontlikheid geopper het om Verwoerd
te skiet, wat wel in April 1960 gerealiseer het. As pro-Kommunis
en as baster het Tsafendas minstens die regte sentimente gehad om
die moord te pleeg. Na wat berig word, het Tsafendas in Mei 1960
die voorneme getoon om dr. Verwoerd te vermoor toe hy aan
werkers van Anton Rupert se Britse sigaretfabriek, Rothmans In -
ter na tional, genoem het dat hy dr. Verwoerd sou doodmaak as hy
so ‘n geleentheid sou kon vind. Daardie moord-stelling van
Tsafendas is in dieselfde maand nog onder Anton Rupert se aandag
in Suid-Afrika gebring. Tsafendas is in Julie 1960 by Rothmans
In ter na tional, in diens geneem. Hierdie dienskontrak is in Januarie
1962 formeel bëeindig. Rupert het nooit persoonlik met
Tsafendas gesels nie. Sedert Februarie 1962 was Tsafendas
werkloos maar met betaling uit die finansiële bronne van Rupert.
Na wat berig word, het die werklike gedagte om dr. Verwoerd te
vermoor eers in Maart 1963 in Bir ming ham-omgewing vergestalt
toe Rupert ‘n vergadering belê het met vier ander persone,
waaronder lede van die Coun cil on For eign Re la tions (CFR), CIA
en Mi6. Op daardie vergadering is besluit dat dr. Verwoerd deur ‘n
sluipmoordenaar vermoor sou word en is Tsafendas ingetrek om
die taak te verrig. Daar is besluit dat Mi6 Tsafendas sou oplei en
betaal om die sluipmoord uit te voer. Die CFR en die CIA sou by
wyse van hoë vlak mededelings van Mi6 slegs kennis neem van
enige vordering wat gemaak sou word met die projek. Soos ons
reeds gesien het, was dit geensins vreemd aan vreemde
intelligensiedienste om kovert (in die geheim) by sameswering
betrokke te raak en politieke leiers te vermoor nie.38
Sy opleiding deur Mi6 het in twee fases geskied. Soos verneem
word, het die eerste opleiding in Kerkira-omgewing in Griekeland
so ongeveer Julie 1963 plaasgevind. Mi6 het Tsafendas
hoofsaaklik met hipnose gebreinspoel.39 Die Assegaai is as teken
gebruik om die moordopdrag te aktiveer. Die druppelbloed het ‘n
tydfaktor aangedui. Waar en wanneer die tweede opleiding
plaasgevind het is onbekend. Daar is op wapenvaardigheid
gekonsentreer.40
38 \tab In 1975 het die Intelligensiekomitee van die Amerikaanse
Senaat ‘n verslag vrygestel met die titel }{\plain \b\f1 Alleged
Assassination plots involving foreign leaders}{\plain \f1 .
\~Die verslag verskaf getuienis dat die CIA betrokke is by
sameswerings om onder meer Nasser van Egipte en Fidel
Castro van Kuba te vemoor. \~President Eisenheimer self het
gedurende sy ampstermyn verskeie moorde op buitelandse
leiers goedgekeur. \~Die Amerikaanse president ontvang
hierdie reg saam met die pos.
39 \tab Marais, J. 1992. }{\plain \b\f1 Die era
VERWOERD}{\plain \f1 . Pretoria, Aktuele Publikasies. p.204:
}{\plain \i\f1 “Dr. Willie Visser, ‘n sielkundige, het later
volgens ‘n koerantberig verklaar: ‘Demitrio Tsafendas het wel
dr. HF Verwoerd onder die dwang van intensiewe
breinspoeling en sterk na-hipnotiese suggesties vermoor.{\f2
*} (}{\plain \b\f1 Die Vaderland, 20 April 1972}{\plain \i\f1 ).”
}{\plain \f1
40 \tab Die messteektegniek wat Tasfendas aangewend het om dr.
Verwoerd te vermoor dui daarop dat hy opleiding moes
ontvang het en bevestig dit Tasfendas se vaardigheid (wat ook
tipies ‘n taak van ‘n intelligensiediens is) om ‘n mes as ‘n
Tsafendas het Suid-Afrika in No vem ber 1963 in omstrede wyse
‘wettig* binnegekom. J.J.J Scholtz wys in sy boek Die Moord op
dr Verwoerd op bladsy 124 : “Die Kommissie het op verskeie
ander insidente en beweringe ingegaan. Daaronder was ‘n
dreigement van Tsafendas wat hy in Junie 1964 sou uitgespreek het
toe hy deur ‘n mnr. Vercuiel uit die diens van die Pretoriase firma
F.A. Poole (Edms.) Bpk., ontslaan is, omdat sy werk en gedrag
onbevredigend was. ”Mnr. Vercuiel het getuig," aldus die
Kommissie se verslag,"dat Tsafendas baie ontsteld hieroor was en
die volgende dreigement geuiter het: ‘You are just like your bloody
Gov ern ment. I will get you. I will also get your Prime Min is ter.*“
Die Kommissie het bevind dat Vercuiel ‘n gunstige indruk maak.
Hier is omstandigheidsgetuienis wat daarop dui dat Tsafendas die
opset gehad het om dr. Verwoerd te vermoor.
John Vorster word 18H00 op 27 Julie 1964 by die moordkomplot
ingetrek. Oppenheimer, Rupert, Quinton Whyte (die CFR- en
CIA-agent, ook die Direkteur van die SA In sti tute of Race Re la -
tions) en ‘n onbekende persoon van Mi6 was ook teenwoordig.
Die presiese motief waarom Vorster by die moord ingetrek was, is
duister. Dit was waarskynlik omrede Vorster Miniser van Justisie
was en hulle sy invloed in die Polisie wou misbruik om die
moordkomplot toe te smeer. Hulle het by Oppenheimer se huis in
Parktown, Jo han nes burg tussen 16H30 tot 20H00 vergader.
Vooraf het hulle mekaar as Vrymesselaars gegroet. Na wat
verneem word, is Vorster afgepers om by die komplot betrokke te
sluipmoordenaar te kon hanteer. \~Dr. E.L. Fischer, ‘n Lid van
die Volksraad, het op die dag van die moord aan }{\plain \b\f1
Die Vaderland }{\plain \f1 verklaar: }{\plain \i\f1 “Dit is
duidelik dat die sluipmoordenaar opleiding moes ontvang het
in die kuns om ‘n mes te hanteer. \~Die mes het elke keer
tussen die ribbes deur gegly en dit is nie dwarsoor hanteer
soos ‘n gewone messteek sou gedoen het nie. }{\plain \f1 Mnr.
Jaap Marais het in die }{\plain \b\f1 Afrikaner }{\plain \f1 van
7 September 1988 daarop gewys dat: }{\plain \i\f1 ”Ek het ook
‘n foto van die lyk gesien en dit is heeltemal duidelik dat
Tsafendas die plekke met deskundigheid uitgekies en die steke
met bedrewenheid uitgevoer het. \~In net veertien sekondes het
hy vier steke met die dolk gegee en elkeen sou afsonderlik die
dood veroorsaak het. \~Tsafendas was ongetwyfeld vir die
daad geskool. \~Die eerste steek was na die hart, die tweede in
die regterlong, die derde in die linkerskouer en die vierde in
die linkerlong. \~Daar was geen amateuragtigheid in die daad
nie - nòg in spoed, nòg in die presiesheid van die
steke."}{\plain \f1
raak. Die Illuminati het Vorster afgepers deur die feite wat hy
sedert Julie 1961 uit binnekring-inligting van die regering en
Broederbond aan die CIA en sedert Sep tem ber 1962 aan Mi6
deurgegee het. Vorster het aanvanklik getalm om in te stem om
saam te werk met hierdie moordkomplot, maar tog eindelik
ingestem. In ruil vir sy samewerking is premierskap aan hom
belowe. Tydens daardie ontmoeting het Whyte aan hom ‘n fi nale
bloudruk oorhandig van hoe hy die land na dr. Verwoerd se dood
sou regeer. In die verband meld Schoeman41 die volgende:
“Dit is belangrik om te let op enkele van die hoofpunte van
hierdie ‘meesterplan*, omdat dit ‘n insig gee in die latere politieke
ontwikkelinge onder leiding van mnr. Vorster en die oogmerke wat
die buitelandse magshebbers in Suid-Afrika nagestreef het. In die
dokument word erken dat die Swartes in toenemende mate be gin
deel in die Suid-Afrikaanse voorspoed en dat hulle daardeur hulle
41 \tab Schoeman, B.M. 1980. }{\plain \b\f1 Die Geldmag SA se
onsigbare regering}{\plain \f1 . Pretoria, Aktuele Publikasies.
p.52-53. \~Ons sal op let dat die handleiding waarna daar
verwys word eers na 6 September 1966 van krag sou word.
\~Dit sal duidelike word na mate ons met die navorsing sou
vorder dat daar ‘n verband is tussen Vorster, Lang Hendrik
van den Bergh en Henry Kissinger van die}{\plain \i\f1
Council Foreign Relations}{\plain \f1 (en as Buitelandse
Adviseur vir die Nixon-administrasie ) bestaan. Schoeman wys
daarop dat: }{\plain \i\f1 “As onmiddellike Amerikaanse
beleid teenoor Suid-Afrika is onder meer die volgende
genoem: (a) Dat die VSA oorweging skenk aan middele om die
NieBlanke in Suid-Afrika te help om vorme van
selfverwesenliking en opleiding op verskillende gebiede te
bereik, soos sport, musiek, jazz, gespesialiseerde opleiding,
ens. (b) Dat die VSA kategories verklaar dat uiteindelike
NieBlanke politieke regte niks minder as Blanke politieke regte
moet wees nie en dat, in die lig van die internasionale
toestand, die VSA eis dat Blank Suid-Afrika hom in gemoed en
daad voorberei op die onvermydelike politieke gevolge van
toenemende NieBlanke ge\-tal!e en ekonomiese en kulturele
mag. (c) Dat die VSA wys op die toenemende ekonomiese
interafhanklikheid van alle groepe in Suid-Afrika ondanks
‘grensnywerhede{\f2 *} en ‘tuislandontwik\-keling{\f2 *}.
\~Laasgenoemde sal in werklikheid ekonomiese integrasie
verhoog. (d) Dat die VSA nie die vloei van kapitaal na
Suid-\-Afrika onnodig belemmer nie, omdat dit die NieBlanke
se mag sal verhoog en terselfdertyd die band tussen alle
groepe en alle gebiede in en om Suid-Afrika versterk. Dit
verhoog ook die VSA se mag om te beïnvloed. (e) Dat die VSA
openbare inter\-nasionale druk op Suid-Afrika deur
Suidwes-Afrika en die Ver\-enigde Volke volhou en dat hy in
hierdie saak die nouste voeling met Brittanje
handhaaf.”}{\plain \f1
ekonomiese mag en moontlik ook hulle politieke mag kan vergroot.
Die volgende oogmerke word onder meer gestel: (a) Die
Suid-Afrikaanse beleid van ‘Wit oorheersing* moet gematig word
om te voldoen aan sommige van die wêreld se kritiek en om
rassewrywing en moontlike bloedvergieting in Suid-Afrika te
voorkom. (b) Aanpassings sal redelik aanvaarbaar moet wees vir
die Blanke kiesers as die Nasionale Party-regering aan bewind wil
bly. (c) Die uitvoering van die plan moet hoof saaklik gegrond wees
op die politieke magstruktuur van die land en kan nie in stryd met
ekonomiese ontwikkeling en voorspoed wees nie. (d) Dit moet
Afrikaanse ‘volkisme*, die Engelse finansiers en nyweraars
bevredig en Suid-Afrika se verdediging en nasionale veiligheid
verseker .... Hierdie ‘meesterplan* uit die linkse knoeikamers in
Suid-Afrika het inderdaad die bloudruk van die politiek in die
Vorster- era geword.”
Vorster het Lang Hendrik Van den Bergh om omtrent 21HOO op
27 Julie 1964 by die moordkomplot ingetrek. Vorster en Van den
Bergh het by Vorster se woning in Pre to ria tussen 21H00 tot
22H00 vergader. Vorster het daardie aand Van den Bergh ernstig in
sy vertroue geneem en van sy intelligensie-blaps vertel wat
gevolglik daartoe gelei het dat Van den Bergh sedertdien ten
nouste met Vorster moes saamwerk. Tsafendas is op 9 Junie 1965
om 21H30 in Kaapstad R5 000 (in kontant) betaal om die moord te
pleeg. Hy is deur ‘n Mi6-agent (onbekend) betaal. Soos verneem
is, is die agent met Rupert se motorkar vervoer. Rupert was nie
teenwoordig nie, maar wel sy motorbestuurder (naam onbekend).
Laasgenoemde persoon het nie geweet wat inderdaad plaasgevind
het nie.42
Die gedagte om dr. Verwoerd in die Volksraad net na middagete
te vermoor, was inderdaad Vorster s*n. Vorster het in Februarie
1965 op daardie idee gekom. Vorster se men tor, genl. Lang
Hendrik van den Bergh (Hoof van die Veiligheidspolisie) het die
Central Intel ligence Agency en Coun cil on For eign Re la tions se
kantore in Wash ing ton, D.C. gedurende 27 Julie tot 6 Au gus tus
196543 besoek, waar hy in gesprek was met Henry Kissinger en
42 \tab Daar het mededeling van Tsafendas aan die Griekse
konsul in Beira bestaan dat hy \~vyf duisend rand uit
Suid-Afrika ontvang het. Vergelyk Scholtz, J.J.J. 1967. }{\plain
\i\f1 Supra. }{\plain \f1 p. 121.
43 \tab Data wat deur die VSA se Departement van Justisie,
Immigrasie en Naturalisasie Dienste verskaf is.
drie ander (onbekende) persone, waaronder lede van die Mi6 en
CIA. Kissinger was op daardie sta dium in die diens van die Coun -
cil on For eign Re la tions. Van den Bergh het gedien as Vorster se
boodskapper. Na wat berig word, was die doel van Van den Bergh
se besoek aan die VSA om die uitleg van die moord op dr.
Verwoerd onder die loep te neem. Mi6 het almal daar teenwoordig
ingelig oor die vordering betreffende die moordkomplot. Vorster
se idee om die moord in die Volksraad te pleeg is tydens daardie
ontmoeting aan die CFR, die CIA en Mi6 deurgegee. Vorster en
Van den Berg is tydens die vermelde besoek getaak om Tasfendas
van hulp te wees om toegang te kon kry in die Volksraad. Hulle
moes met ander woorde sorg dat Tsafendas sonder probleme
aangestel word as bode van die Volksraad. Voorts was Van den
Berg goed deur die Amerikaners ingelig (in intelligensie-terme
“brief ing”) om toe te sien dat spore toegesmeer word en bepaalde
veiligheidsdokumentasie oor Tsafendas vernietig word.
Kort na Van den Bergh se besoek aan die VSA het Mi6 Vorster en
Van den Bergh in Vorster se woning in Pre to ria besoek. Mi6 het ‘n
navraag gehad oor meer inligting rakende die Volksraad en die
Volksraad se prosedures. Dit is egter onduidelik hoe, waar en
wanneer hierdie inligting deur Mi6 na Tsafendas gekommunikeer
is.
Hoewel Rupert die groot dryfveer agter dr. Verwoerd se dood
was, was die buitelandse geldmag die argitek. In die verband het
die Wash ing ton Ob server van Januarie 1975 gemeld dat daar ‘n
Rockefeller-Rothschild-Oppenheimer-plan in 1960 aangeneem is
om dr. Verwoerd as Eerste Min is ter uit die Suid-Afrikaanse
politieke arena te verwyder. ‘n Verdere bewys dat die grootkoppe
van die Illuminati direk agter hierdie moord sit, was een van die
belangrikste mondstukke van die The Round Ta ble-groep
(Illuminati), The Time van 26 Au gus tus 1966. Die dekblad van
The Time van 26 Au gus tus 1966 was, na wat berig word, die
moordopdrag met dr. H.F. Verwoerd se gesig (links daarvan word
‘n assegaailem44 met twee bloeddruppels aangedui) en binne ‘n
sesbladsye artikel oor Suid-Afrika met een kantopskrif: ‘Mur der
in the heart*. Na wat verneem word, was Tsafendas gehipnotiseer
44 \tab }{\plain \i\f1 Umkonto We Sizwe }{\plain \f1 beteken
inderdaad Assegaai van die Volk. \~}{\plain \i\f1 Umkonto We
Sizwe }{\plain \f1 is die militêre vleuel van die ANC.
\~Derhalwe is die assegaai ‘n simbool van die ANC. \~Was dit
Mi6 se bedoeling om juis ‘n ANC simbool te gebruik?
om te reageer wanneer hy die assegaailem met die twee druppels
op die vermelde tydskrif sou sien.45 Hy was ook getaak om net
vir The Time uit te kyk.
Wat die geldmag betref, was die beweegrede agterliggend tot die
moordopdrag omdat dr. Verwoerd toenemend daarin geslaag het
om onafhanklik ‘n politieke en ekonomiese orde
(Afrikanernasionalisme gebou op Apart heid) in die Suidelike
halfrond (losstaande van Pax Americana se nie-rassige
demokraties-kapitalistiese Wêreldorde) te vestig. Rooi- of
gevaarligte in die Amerikaanse en Britse Veiligheidskringe en
internasionale geldmag (Rothschilds-Rockefellers-
Oppenheimers) het aangegaan en vrese is ontketen vir die opkoms
van ‘n moontlike ‘Fourth Reich‘ in Suidelike Afrika. Kortom wou
dr. Verwoerd die politieke pad loop van ‘n Blanke heerskappy (met
die aksent op die Af ri kaner) al sou dit selfs buitelandse isolasie
beteken. Dr. Verwoerd se apartheidsinvloedsfeer was besig om
wyer uit te kring as net Suid-Afrika en Suidwes-Afrika. Die beleid
van afsonderlike ontwikkeling het al groter inslag gevind en die
alternatiewe van integrasie al bleker laat lyk. Dit was nou ook in
Rhodesië sigbaar. Die Afrikanervolk was besig om as die
skeppende politieke mag in Suidelike Afrika ‘n bolwerk teen
linkse aanslae te word. Dit was strydig met die
Rockefeller-Rothschild-Oppenheimer-plan, van ‘n politieke unie
vir Suidelike Afrika (‘n een geldstelsel, ‘n ineengeskakelde
ekonomie en ‘n geïntegreerde politieke liggaam vir al die state in
Suidelike Afrika) met Swart heerskappy. Van sy stigtingsjare het
die Illuminati se hooforgaan in Suid-Afrika, die SA-Stigting,
gepoog om homself in die Suid-Afrikaanse politiek in te grawe, en
dit was net die ferme hand van dr. Verwoerd wat hulle teruggehou
het. Hierdie toedrag van sake was vir die Illuminati ‘n groot
bedreiging. Dit is duidelik dat die sluipmoord op dr. Verwoerd dus
die eerste en enigste voorwaarde was vir ingrypende politieke
verandering in Suid-Afrika en Suidelike Afrika.
45 \tab Scholtz, J.J.J. 1967. }{\plain \b\f1 Die Moord op dr
Verwoerd}{\plain \f1 . Kaapstad, Nasionale Pers. p.7 :}{\plain
\i\f1 “Omtrent 26 of 27 Augustus 1966 het hy }{\plain \f1
(Tsafendas) }{\plain \i\f1 aan lede van die Eleni se bemanning
gesê dat hy ‘n pistool of mes wil koop. \~Hy het aan hulle
vertel dat hy ‘n goeie betrekking by ‘n hotel kan kry en so ‘n
wapen vir sy beskerming nodig het.”}{\plain \f1 \~Ons sien
hier dus ‘n verband tussen die bepaalde }{\plain \b\f1
Time}{\plain \f1 -uitgawe en bogenoemde datum waarop
Tsafendas die eerste keer gepoog het om ‘n wapen te verkry.
Schoeman meld in sy boek DIE GELDMAG Suid-Afrika se
onsigbare regering op bladsy 46 dat: “Vir die verteenwoordigers
van die groot geldmag hier en in die buiteland moes die
verwydering van dr. Verwoerd van die politieke toneel in
Suid-Afrika deur die Kommunis Tsafendas ongetwyfeld ‘n
belangrike mo ment in hulle veroweringsplanne gewees het. Dr.
Verwoerd was die één man teen wie hulle altyd gestuit het in hulle
berekenings om deur hulle geld die politieke mag in Suid-Afrika te
verower. Hy het tussen hulle en die Afrikanerdom gestaan en
telkens moes hulle sien hoe hulle planne deur hom verongeluk is ...
Die sluipmoord op 6 Sep tem ber 1966 in die Volksraad het alles
oornag verander .... Die vraag is al dikwels gestel wie mnr. Vorster
se politieke adviseurs in die politiek was (Henry Kissinger van die
Coun cil on For eign Re la tions en Oppenheimer van die
SA-Stigting). Daar is al telkens aangevoer dat sy politieke
agtergrond nie van so ‘n aard was dat dinge soos uitwaarts,
dialoog, détente en wegbeweeg van diskriminasie sy breinvrugte
kon wees nie...Namate sake onder sy bewind ontplooi het, het een
ding baie duidelik geword: dat die verteenwoordigers van die
groot geldmag, die ryk geldmanne, ‘n groot invloed op die
Vorster-politiek uitgeoefen het. ‘n Man soos Rupert het bv. die
toegang tot mnr. Vorster gevind wat hy nie by dr. Verwoerd kon
vind nie. Daarby het mnr. Vorster se familiebande van sy vrou se
kant hom ook in aanraking gebring met die verteenwoordigers van
die Afrikanergeldmag in die Suide en hulle moes ongetwyfeld ‘n
baie sterk invloed op hom uitgeoefen het.”
J.J.J. Scholtz wys in sy boek Die Moord op dr Verwoerd op
bladsy 127 daarop dat: “In Junie en Julie 1966, ‘n maand of twee
voor die moord op dr. Verwoerd, het Tsafendas gereeld aan die
huis van mev. Scott, in Chamberlainstraat 42, Woodstock, geëet.
Dit was waar hy weens sy swak tafelmaniere ‘Die Vark* genoem is.
Op ‘n dag is in mev. Scott se aanwesigheid iets aan hom gesê van ‘n
moontlike werk in Suidwes-Afrika. Hy het opgemerk : ‘I can not go
to South West Af rica. I have a job to do here be fore I go back.* ....”
Tsafendas word as bode van die Volksraad op 20 Julie 1966 met die
inwerkingtrede op 1 Au gus tus 1966 aangestel.
Intussen het die Min is ter van Binnelandse Sake, P.M.K. le Roux,
Tsafendas se deporteringsbevel op 8 Au gus tus 1966 geteken, maar
op die da tum van die moord was die bevel nog nie aan die polisie
deurgestuur om dit uit te voer nie. Na verneem word was Vorster
en Van den Bergh aandadig daarvoor dat die uitvoer van die bevel
vertraag is. Vorster was ook die verantwoordelike min is ter (Min -
is ter van Justisie, Polisie en Gevangeniswese) wat agter Tasfendas
se aanstelling as bode in die Parlement sit.
Die oggend van 6 Sep tem ber 1966 toe Tsafendas by Wm.
Rawbone & Kie twee messe gekoop het was hy vasberade om met
die moord aan te gaan. Tsafendas het op 6 Sep tem ber 1966 dr.
Verwoerd vermoor. J.A. Marais wys in sy boek The Founders of
the New South Af rica op bladsy 18: “Now cer tain as pects of the
assasination must be looked at more closely. Tsafendas af ter such
a short time in par lia men tary ser vice could not have had suf fi cient
in sight in par lia men tary pro ceed ings to know what time would be
the suit able for the at tack. He must have been ad vised that the
most un guarded and most re laxed time was shortly be fore the com -
mence ment of their benches chat ting, or al ready, paged through
doc u ments. This was the at mo sphere in which he en tered the As -
sem bly Cham ber and pro ceeded to where Dr. Verwoerd was
seated. He stabbed Dr Verwoerd four times, three of the wounds
be ing of a fa tal na ture.” Vorster en Van den Bergh was by tye van
die moord die verantwoordelike partye vir dr. Verwoerd se
veiligheid in die Parlement. Die Wash ing ton Ob server van
Januarie 1975 meld dat: “...Vorster was inderdaad die Min is ter
van Justisie en persoonlik verantwoordelik vir die lakse sekuriteit
wat Verwoerd se moordenaar toegelaat het om naby genoeg aan sy
niksvermoedende slagoffer te kom om hom die doodsteek te
gee...”46
46 \tab Scholtz wys \~in sy boek }{\plain \b\f1 Die Moord op dr
Verwoerd}{\plain \f1 op bladsy 136 daarop dat: }{\plain \i\f1
“Sluipmoord op ‘n staatsman was, behalwe in een
uitsonderlike geval, iets onbekends in Suid-Afrika, en niemand
het die moontlikheid van so iets pertinent onder die aandag
van die Speaker en sy amptenare gebring nie. \~Genl. H.J. van
den Berg het, toe hy aan die Kommissie gesê het dat die
Veiligheidspolisie vir die veiligheid van die Eerste Minister
verantwoordelik is, self rondborstig erken dat die moontlikheid
van ‘n gebrek aan veiligheid in die Volksraad hom nooit
opgeval het nie...” }{\plain \f1 Hy wys vervolgens op bladsy
138: }{\plain \i\f1 “...in 1962, na afloop van die samesprekinge
tussen maj. Venter en die twee hoofamptenare van die
Volksraad, ‘n memorandum aan die Speaker gestuur waarin
onder meer gesê is: ‘Waar nuwelinge aangestel word, word
deeglike ondersoek na hul agtergrond ingestel en daar is nou
besluit om in die vervolg polisieverslae aan te vra oor persone
oor wie daar enige twyfel bestaan.{\f2 *} \~Daar is egter
}{\plain \f1 (in Tsafendas se geval) }{\plain \i\f1 nooit
aangevra nie.”}{\plain \f1
Daadwerklike toesmeerderye was sterk aanwesig. John
D*Oliveira het in sy boek VORSTER — die mens op bladsy 166
die volgende gemeld: “Die ‘man in die pak van ‘n
parlementsbode* was ‘n bode met die naam van Dimitri
Tsafendas, wat later geblyk het kranksinnig te wees. Hy word
vandag (1977) nog in die tronk aangehou. Terwyl toeskouers—
talle aan die huil — met uitdrukkings van afgryse op hulle gesigte
uit die galery vlug, roep Vorster die kommissaris van polisie, genl.
John Keevy, in. Keevy was binne ‘n paar min ute daar en Vorster
gee hom opdrag om Hendrik van den Bergh te soek, om die
ondersoek waar te neem. ‘Ons was diep geskok en bekommerd.
Ons wou so gou as moontlik weet of die man mal was en of dit ‘n
georganiseerde ding was, gevolglik het ek die man laat kom wat
die bevoegste was om die ding vinnig op te los. Van den Bergh het
Tsafendas 48 uur lank ondervra en ek sê vir jou as ‘n man na 48
uur van Van den Bergh se ondervraging nie breek nie, dan weet jy
absoluut niks nie. Van den Bergh se bevinding was dat dit een man
se werk was en dat Tsafendas nie vir sy dade verantwoordelik was
nie.” Jaap Marais wys in sy boek Die era van VERW
OERD op bladsye 189 en 190 daarop dat: “Een van die
belangwekkende dinge was dat die Sondagkoerant van destyds,
Die Beeld, op 11 Sep tem ber 1966, vyf dae na die sluipmoord, ‘n
berig gehad het dat Tsafendas se naam verskyn het op die
sogenaamde Swartlys van persone wat dopgehou moes word
indien hulle tot die land toegelaat word. Dié berig het verder
onder andere gelui: ‘Die Veiligheidspolisie het ‘n legger oor hom
gehad, en toe genl. Van den Bergh, Hoof van die Veiligheidspolisie
en Inspekteur-Generaal van die Polisie, Dinsdagmiddag (6 Sep -
tem ber) genader is oor die man se verlede, het hy die legger binne
‘n kort tydjie by hom gehad.* Die verstommende ding wat toe
gebeur het, is dat Vorster (toe nog Min is ter van Justisie) op grond
van inligting verstrek deur Van den Bergh, ‘n verklaring uitgereik
het ”dat die berig dat die Veiligheidspolisie ‘n lêer oor Tsafendas
het, van alle waarheid ontbloot is"......Van den Bergh het later
verduidelik dat hy wel binne ‘n paar min ute volledige inligting oor
Tsafendas gehad het, omdat hy dit onmiddellik na dié sluipmoord
op navraag van die Veiligheidspolisie van Mosambiek gekry het."
Jaap Marais wys in sy boek The Founders of the New South Af -
rica op bladsye 18 en 19: “This is of the same qual ity as the sec ond
paragraraph of the Chap ter of the Com mis sion*s re port en ti tled
‘Were there accomplices?* It reads as fol lows: ‘The Com mis sion
could find no ev i dence which could jus tify a find ing that there were
accomplices*. In it self this would have caused eye brows to raise,
but what made it more sus pect was the re marks of the man who had
ap pointed the Com mis sion, BJ Vorster, dr Verwoerd*s successor.
The day af ter the as sas si na tion (Sep tem ber 7) The Star (Jo han -
nes burg) had a head line: ‘No sign of as sas si na tion plot. This was
the work of a lone killer, says Vorster*.” Voorts op bladsy 19 .......
J.J.J. Scholtz47 wys in sy boek Die Moord op dr Verwoerd op
bladsy 118 dat: “Party mense se verbeelding het hoë vlugte
geneem en die Sondag na die moord het Die Beeld (Rupert se
koerant) dit nodig gevind om in ‘n hoofartikel te vermaan:
‘Vanwaar die gretigheid om te glo dat hier ‘n geslaagde
sameswering was om Suid-Afrika deur sy Pre mier na die hart te
steek? .... Waarom so gretig om te glo in geslaagde sameswering
teen ons bestaan voordat daar iets an ders is as populêre gerugte
om so iets te staaf? Daarmee bewys ons geen guns nie. Ons sê
alleen maar by voorbaat aan die wêreld ons glo in ons vyande se
mag.”
VORSTER WORD AS PRE MIER GEKIES
Vorster is op 7 Sep tem ber 1966 deur Jaap Marais gekontak. Jaap
Marais het saam met ‘n groep (bestaande uit Gaffie Maree, Fanie
Botha en Jan de Wet) Vorster by sy broer Koot se huis ontmoet.
John D*Oliveira het in sy boek VORSTER — die mens op bladsy
168 daarop gewys dat Vorster die volgende daaroor te sê het: “Toe
ons almal daar bymekaar is, vra Jaap Marais my namens die
groep of ek beskikbaar is as kandidaat vir die premierskap ...”
Hoewel Vorster hom nie dadelik beskikbaar gestel het nie, het hy
tog kort daarna ingestem. Vorster het iro nies genoeg die steun van
die ul tra-konserwatiewes soos Al bert Hertzog, Jaap Marais en
Willie Marais geniet.48 Die fi nale keuse van die Koukus het op
Vorster geval. Hoewel Vorster tog pre mier van die Republiek
geword het soos aan hom belowe is deur die magte van die
Illuminati, het hy ‘n bit ter duur prys daarvoor betaal. Nie alleen
het hy as ‘n spioen van vreemde intelligensiedienste geopereer nie,
maar het hy sy kragte saamgesnoer om dr. Verwoerd te laat
vermoor. Vorster was nie in sy hart ‘n Af ri kaner nie, maar ‘n
47 \tab J.J.J. Scholtz was tydens die skrywe van }{\plain \b\f1 Die
Moord op dr Verwoerd}{\plain \f1 die assistent-redakteur en
politieke beriggewer van die }{\plain \b\f1 Burger}{\plain \f1 .
\~
48 \tab D{\f2 *}Oliveira, J. 1977.}{\plain \i\f1 \~Supra. }{\plain
\f1 p.177.
Suid-Af ri kaner. Om teen die Af ri kaner te spioeneer het hom nie
gepla nie, maar hy kon nooit vrede maak met sy aandadigheid aan
dr. Verwoerd se dood nie. Die verwyte daaroor sou hom oor die
jare heen inhaal en hom laat met ‘n ernstige drankprobleem.
AANHANGSEL 1
SUIDWES-AFRIKA INGETREK IN DIE POLITIEKE
AANSLAG TEEN SUID-AFRIKA
Ook die vraagstuk van die Unie se posisie van Suidwes-Afrika
het in die Verenigde Nasies onder skoot gekom. Jan Smuts het in
1947 geweier om SWA onder die voogdystelsel van die VN te
plaas, maar toegestem om jaarverslae oor die gebied voor te lê.
Smuts het voortgegaan om SWA onder die mandaat van die
vervalle Volkebond te bestuur. Die Suid-Afrikaanse regering het
slegs in 1948 ‘n jaarverslag oor SWA gedoen en toe het die SWA
administrasie soveel kritiek in die Voogdyraad van die VN
ondervind dat die gebruik in 1949 beëindig is. Die Voogdyraad het
in stryd met die gebruik van die Permanente Mandatekommissie
van die Volkebond, die Unie verder geaffronteer deur mondelinge
getuienis van verteenwoordigers van ontevrede nie-Blankes in
SWA aan te hoor. Tydens die sit ting van 1949 het die VN besluit
om die Wêreldhof in Den Haag om ‘n adviserende mening oor die
Unie se internasionale verpligtinge insake SWA te vra. Die
regering was nie geneë om die gebied by die voogdystelsel van die
VN in te skakel nie.
In die parlementsitting van 1949 is die SWA-wet aangeneem
waardeur daardie gebied ses bykomende lede van die Volksraad
kon kies sowel as twee ekstra senatore en nog twee wat deur die
regering benoem is om SWA te verteenwoordig in die
Suid-Afrikaanse parlement. SWA het daarby sy fiskale outonomie
behou sodat die anomalie ontstaan het dat hy wel
verteenwoordiging in die parlement gekry het sonder dat sy
inwoners belastingpligtig aan die Unie-tesourie was. Dit was ook
die beswaar van die Opposisie teen die maatreël. Die nadere
aaneensluiting van SWA by die Unie is deur die Blankes dwarsoor
Suid-Afrika verwelkom. Liberale kringe was egter ontevrede
omdat geen voorsiening vir verteenwoordiging van die nie-Blanke
bevolking van die voormalige mandaatgebied gemaak is nie. Met
die eerste verkiesing onder die nuwe stelsel het albei die groot
partye van die Unie hul invloed laat geld, maar die uitslag was ‘n
volslae oorwinning vir die pro-regeringskandidate. Dr. Malan se
koalisie is met ses lede versterk.
Wat die SWA-vraagstuk betref, het die Wêreldhof in Julie 1950
verklaar dat hoewel die Unie nie verplig was om die gebied onder
voogdy van die VN te plaas nie, die VN tog toesig van die ou
Volkerebond geërf het. Juis hierdie houding van die VN oor SWA
het die Blanke inwoners van daardie gebied nog meer in die arms
van die Unie gedryf. Die neiging van die Unie-regering was om
betrekkinge met SWA nouer te knoop. Daarenteen het die VN aan
die einde van 1950 ‘n komitee benoem om met Suid-Afrika oor die
uitspraak van die Wêreldhof te onderhandel.
Die stryd teen die Suid-Afrikaanse aanwesigheid in SWA is in
die sestigerjare verhewig. In 1960 is ‘n saak teen die Republiek by
die Wêreldhof in Den Haag aanhangig gemaak deur Liberië en
Ethiopië (wat op ‘n konferensie van onafhanklike Afrika-state
daartoe aangewys is49) om SWA se bande met die Republiek te
laat beëindig. Die CIA was die dryfveer agter hierdie aansoek na
die Wêreldhof. Hulle het beweer dat Suid-Afrika die bepalings
van die mandaat geskend het, onder meer deur versuim om die
welsyn van die bevolking van SWA te bevorder en deur die
oprigting van ‘n militêre ba sis in die gebied. Hierdie ar gu ment is
deur Car ne gie En dow ment for In ter na tional Peace onder leiding
van Prof. Vernon Mackay (VSA) gefabriseer. Mackay het ook vir
die CIA gewerk. Dr. Verwoerd het besluit dat die geding
teengestaan moet word. Dit saak sou tot in Julie 1966 geduur.
Intussen het die Algemene Vergadering van die VN en die
komitee insake SWA wat deur die Algemene Vergadering
aangewys was, voortgegaan om die kwessie van SWA te bespreek,
petisionarisse aan te hoor en besluite te neem ondanks besware van
Suid-Afrika dat die saak sub ju dice is. Suid-Afrika het in 1962
ingewillig dat die SWA deur die voorsitter en onder-voorsitter van
49 \tab Omdat Liberië en Ethiopië ook lede was van die
Volkebond, wat Suid-Afrika ná die Eerste Wêreldoorlog met
die mandaat oor SWA beklee het.
die VN se SWA-komitee besoek word. Ná afloop van hul besoek
het hulle en verteenwoordigers van die regering ‘n gesamentlike
verklaring uitgereik waarin gesê is dat daar in SWA geen
beduidenis van ‘n bedreiging vir die vrede bestaan nie, dat daar
niks is wat op militarisasie van die gebied dui nie, en dat daar geen
sprake is dat die inheemse bevolking uitgewis word nie, soos
beweer is. Die CIA was ontevrede oor die uitlatings en het seker
gemaak dat die voorsitter dié verklaring wysig. Die voorsitter het
na sy terugkeer beweer dat hy die gesamentlike verklaring onder
druk onderteken is. Twee maande later het hy ‘n verslag aan die
SWA-komitee voorgelê waarin hulle ‘n heeltemal ander
voorstelling van die situasie in SWA gegee het. Hulle het die
Republiek daarvan beskuldig dat hy die nie-Blankes van SWA alle
basies menseregte ontneem het en niks gedoen het om hulle op
onafhanklikheid voor te berei nie. Volgens die verslag was dit die
‘oorweldigende begeerte* van die nie-Blankes dat die VN die
beheer oor SWA moet oorneem. In Sep tem ber 1962 het die
regering die Odendaal-kommissie aangestel om die toestand in
SWA te ondersoek.
Die Odendaal-kommissie het in Desember 1963 verslag gedoen
oor die situasie in SWA. Hy het bevind dat, omdat daar so baie
verskillende bevolkingsgroepe in SWA woon, tuislande vir die
tien nie-Blanke groepe, wat 80 persent van die bevolking uitmaak,
ingestel moet word. Voorts is omvattende planne vir die
ekonomiese ontwikkeling van die gebied aan die hand gedoen.
Die regering het die verslag aanvaar en be gin om van die
voorstelle uit te voer.
In die Wêreldhof is Ethiopië en Liberië gedwing om hul
standpunt te wysig. Aanvanklik het hulle beweer dat Suid-Afrika
die nie-Blankes van Suidwes-Afrika opsetlik onderdruk en
uitbuit. Die beskuldiginge was hoofsaaklik gegrond op beweringe
van uitgewekenes uit SWA wat as petisionarisse voor komitees
van die VN se Algemene Vergadering verskyn het. Die advokaat
vir Liberië en Ethiopië het egter geen getuies opgeroep om die
beweringe in die hof, waar hulle kruisverhoor getoets kon word, te
herhaal nie. Die Suid-Afrikaanse regspan, olv adv DP de Villiers
(waarvan Pik Botha en Riaan Eksteen ook lede was), het die
beskuldiginge so oortuigend weerlê dat die advokaat vir Liberië en
Ethiopië later verplig was om alle beskuldiginge van
onderdrukking te laat vaar en Suid-Afrika se feitestellings te
aanvaar. Hy het hom toe verlaat op die bewering dat Suid-Afrika
deur die toepassing van apart heid in SWA ‘n internasionale norm
wat alle diskriminasie belet, geskend het. In antwoord daarop het
die Suid-Afrikaanse regspan ontken dat so ‘n internasionale norm
bestaan. Op 18 Julie 1966 is die saak in die Wêreldhof oor
Suid-Afrika se betrokkenheid in SWA teen Liberië en Ethiopië
uitgewys. Die uitspraak is nie gunstig aanvaar nie. Die vyande van
Suid-Afrika is op verkeerde voet gevang; hulle was verward en
moes hulle strategie van vooraf herbeplan. Vir dr. Verwoerd
persoonlik was dit ‘n belangrike deurbraak. As politieke leier was
sy posisie in die Republiek onaantasbaar. Teen die einde van Au -
gus tus 1966 het die eerste terroriste-inval in SWA ook
plaasgevind. In die noorde van die gebied het die polisie met ‘n
bende terroriste slaags geraak. Twee terroriste is doodgeskiet, een
gewond en nege aangehou.
Deel 4
Oorgawe aan Amerikaanse Veelrassige Oorheersing
In deel 4 sal ons vind dat die Illuminati na die moord op dr.
Verwoerd op 6 Septemper 1966, Afrikanernasionalisme gekaap
het en stelselmatig beheer oorgeneem het nie net oor die
konstitusionele ontwikkeling van Suid-Afrika nie, maar ook oor
die hele gebied van Suidelike Afrika met een missie voor oë
naamlik om ‘n nie-rassige ekonomiese super-regering in Suidelike
Afrika te vestig. Ons sal lees hoe John Vorster ingevolge ‘n
bloudruk van die Rockefeller-CIA-konneksie bepaalde
Veiligheidstrukture daarstel (die Buro vir Staatsveiligheid, die
Staats-veiligheidsraad en die Af ri kaner Weerstandsbeweging as
regeringintervensie om die Herstigte Nasionale Party se
magsbasis verder te verdeel) en die eerste tree gee om Blank
Suid-Afrika te vernietig. Ons sal in die Vorster-era vind dat die
Vrymesselary en die CIA hulle ingrawe in die Af ri kaner
Broederbond en dit stelselmatig oorneem. Ons sal lees hoe Pik
Botha in samewerking met die agente van die Rockefeller Foun da -
tion, P.W. Botha manipuleer om Blanke Superioriteit te beëindig.
Ons sal lees hoe die Rockefeller-CIA-konneksie die Vrymesselary
misbruik om sy invloed in die Af ri kaner Broederbond te laat geld.
Ons sal lees dat die Staatsveiligheidsraad die land se magtigste
masjien word om politieke hervorming te bevorder en dat die
Konserwatiewe Party ‘n verdere regeringsintervensie was om te
voorkom dat die regse groep sterk genoeg word om politieke
hervorming in die wiele te ry; ‘n resep van pro fes sor Sam uel Hun -
ting ton van die Rockefeller Foun da tion en Coun cil on For eign Re -
la tions. Ons sal ook sien dat Brig. Tienie Groenewald van Kom.
Ops. nou saamwerk met regeringsagente om die Konserwatiewe
Party te stig. Geheime agen das spruit voort uit gesprekke met die
geldmag om die weg te baan vir ‘n Swart meerderheidsregering,
wat sou lei tot F.W. de Klerk se inhuldiging as Staatspresident.
Ons sal ook lees hoe hy daarop uit was om regse weerstand jeens sy
beleid van Totale Oorgawe hok te slaan. Die opkoms van generaals
is as ‘n verdere regeringsintervensie misbruik om die Af ri kaner
Broederbondgedagte van ‘n volkstaat aan die regses in
samewerking met die Konserwatiewe Party te bevorder. Uit
hierdie staatsveiligheidsprojek het ‘n veelheid van
regeringsfrontorganisasies tot stand gekom, waarvan die
Volkseenheidskomitee, die Af ri kaner-volksfront, die
Vryheidsalliansie en die Vryheidsfront enkele voorbeelde is.
Generaal Tienie Groenewald se Kom. Ops. was weereens die
dryfkrag agter hierdie misleiding. Ons sal vind dat die Illuminati
homself na April 1994 manifesteer in Pax Americana en dat hy
reeds van die Mandela-regering verwag om in te val by sy planne
van ‘n ekonomiese superstreeksregering vir Suidelike Afrika.
HOOFSTUK ELF
DIE BE GIN VAN DIE EINDE VAN BLANKE
HEERSKAPPY IN SUIDELIKE AFRIKA
INLEIDING
Hierdie hoofstuk plaas die kollig op die Vorster-era wat van Sep -
tem ber 1966 tot Au gus tus 1978 gestrek het. Toe B.J. Vorster op 13
Sep tem ber 1966 ingehuldig is as Eerste Min is ter van die
Republiek, het hy belowe dat hy in die voetspore van dr. Verwoerd
sou volg. Tyd sou ons leer dat daardie belofte geen krag sou dra
nie, want Vorster was vanweë sy obskure verlede reeds ingebind
by kragte wat die Af ri kaner nie goedgesind was nie. Ons sal vind
dat Vorster tot by sy bedanking as pre mier op 28 Oktober 1978
gehou het by die riglyne van die bloudruk wat in 1964 deur die
Coun cil on For eign Af fairs aan hom gegee is.
Die Illuminati het met hulle beplanning gesorg dat Vorster se
bewindsjare sou saamsmelt met Rich ard Nixon se bewindsjare toe
hy pres i dent van die Verenigde State van Amerika sou word.
Omrede Nixon hom deur die Coun cil on For eign Re la tions laat
inbind het, het hy sy buitelandse administrasie met die struktuur
van die Coun cil on For eign Re la tions laat verstrengel raak. Dit het
ook meegebring dat Kissinger ‘n dryfkrag sou word wat die
Blanke heerskappy in Suid-Afrika en Suidelike Afrika wesenlik
sou beïnvloed.
Dit is ook so dat 1972 ‘n waterskeidingjaar vir Suid-Afrika sou
wees. Dit was die jaar waarin Vorster se ‘liberale staatsgreep* in
die Broederbond voltooi is. Sedert 1973 sou die CIA met sy
frontorganisasie, Verligte Aksie-beweging, die sogenaamde
“liberalisation of South Af rica” in die politieke hoofstroom stuur
na ‘n veelrassige bestel. Verligte Aksie-beweging, die CIA se mees
klandestiene operasie, was toe nog nie onthul nie. Die Verligte
Aksie-beweging se eerste taak was om die Broederbond se
Uitvoerende Raad finaal oor te vat en dit daarna as ‘n fo rum te
misbruik om ‘n politieke hoofstroom daar te stel wat die CIA se
goedgunstige oorweging wegdra. Ons sal in die volgende
hoofstuk leer dat Sam uel Hun ting ton ‘n bloudruk formuleer wat ‘n
inhoud sou gee aan hierdie CIA politieke hoofstroom.
Die CIA antisipeer die gedagte van ‘n Inligtingskandaal om
Con nie Mulder se droom van premierskap te blokkeer. Selfs
Eschel Rhoodie se onortodokse metodes om inligting te bestuur is
‘n CIA front. Nico Diederichs word vanweë sy geldgierigheid
ingetrek by die Rockefeller-CIA-konneksie wat nie alleen daartoe
sou lei dat hy Hendrik van den Bergh manipuleer om Mulder se
Inligtingsdepartement as ‘n glyplank te gebruik om geheime
inligtingsprojekte te loods nie, maar hom ook skuldig sou maak
aan valutabedrog wat uiteindelik sou lei tot die sluipmoord op
Rob ert Smit en sy eggenote. Van die belangrikste geheime
projekte waarop ons die kollig laat val, is die stigting van die Af ri -
kaner Weerstandsbeweging en Inkatha. Ons sal vind dat Tienie
Groenewald by hierdie geheime inligtingsprojekte ingetrek word,
dat hy van Rhoodie leer en dat Groenewald inderdaad gou
agterkom dat hy die regering se ruggraat is in die geheime
inligtingsprojek. Hy ontwerp Totale Aanslag en Totale Strategie
wat ook die magstrukture van P.W. Botha wesenlik sou beïnvloed.
Onder Vorster se heerskappy behou die Af ri kaner wel sy
superioriteit, maar het hy afstand gedoen van die bepaalde
beginsel van Apart heid wat die eerste stap sou wees na politieke
oorgawe aan ‘n Swart meerderheidregering (Af ri can Na tional
Con gress en Suid-Afrikaanse Kommunistiese Party). Hy het ook
nie alleen gehelp om die Smithregering van Rhodesië te
ondergrawe nie, maar ook die Blankes van Suidwes-Afrika tot ‘n
groot mate aan die genade van ‘n toekomstige
Swartmeerderheidsregering oorgelaat. Die Buro vir
Staatsveiligheid het hulp aan Frelimo verskaf om die CIA te help
om die Portugese bewind in Kommunistiese hande te laat beland.
Voorts sal ons vind dat die Buro saamspeel met die CIA se planne
om Suid-Afrika by die Angolese oorlog betrokke te kry teneinde
P.W. Botha se kanse op premierskap te sink. Daarby voer die Buro
ook met die KGB geheime gesprekke wat ook lig werp op die Buro
se anti-Afrikanersentiment. Ons kom tot die gevolgtrekking dat
Vorster in die geheim saamgewerk het met die Illuminati en die
geldmag. Tog het ons reeds in deel 3 geleer dat Vorster nie
eg-Afrikanernasionalisties geörienteerd is nie. Derhalwe moet dat
die Vorster-era gesien word as deel van die aanslag teen
Afrikanernasionalisme.
DIE CIA SE INTERVENSIE IN AFRIKANERPOLITIEK
: BEPLANNING VIR LIBERALE STAATSGREEP OP DIE
AF RI KANER-BROEDERBOND EN DIE NASIONALE
PARTY EN AGENDA VIR POLITIEKE INTEGRASIE AS
DIE BELEID VAN DIE NASIONALE PARTY
Na die inhuldiging van John Vorster as Pre mier van die
Republiek het dit verwagtings van politieke hervorming by die
Rockefeller-CIA-konneksie geskep. Dit word geïllustreer deur
die woorde van Dr. Anton Rupert (toe nog lid van die Af ri kaner
Broederbond en vriend van die Rothschilds en van Dave
Rockefeller) tydens ‘n onderhoud in 1966 toe hy aan Al len Drury,
‘n bekende Amerikaanse joernalis en skrywer gesê het:
“Ekonomiese geleentheid is die sleutel tot al ons probleme.
Daarmee sal kom ‘n verbetering van baie van die dinge waarteen
die buitewêreld beswaar maak. Ek glo dat die Bantoe se posisie in
die volgende paar jaar baie sal verbeter, die Indiërs s*n; ek
voorspel dat ons eerlang algehele integrasie van die Kleurlinge in
die Blanke gemeenskap sal hê.” Dit herbevestig Vorster se
alliansie met die Rockefeller-CIA-konneksie.
Teen die Verkramptes se verwagting in het Vorster laat blyk dat
sy simpatie by die Verligtes lê toe hy in Februarie 1967 op Parow
verklaar dat die Nasionale Party se vernaamste taak ‘vorentoe* is
om enersyds Suid-Afrika te lei om ten volle deel te word en deel te
hê aan die wêreld en andersyds die betrekkinge tussen Af ri kaner
en Engelse (wat oorwegend verlig is ) te verbeter. Vorster het na sy
sogenaamde ‘uitwaartse beleid* verwys. Hy het sy klem geplaas
op die ‘normalisering* van die Republiek se betrekkinge met
veral Afrika en nie-Kommunistiese state. Vorster se
beleidsaanpassing het daartoe bygedra dat die politici van die
Nasionale Party al hoe meer verwyderd geraak het van hulle
tradisionele kieser en hulle meer bloot gestel het aan die invloede
van die geldmag of die Illuminati. Op hierdie manier het die
SA-Stigting, die Amerikaanse State De part ment en die CIA groter
geleenthede gekry om hulle in te grawe in die Suid-Afrikaanse
politiek en ‘n nog groter houvas in die politiek gekry. Die Kaapse
liberale Nasionalis, Piet Cillié, redakteur van Die Bur ger, het in
daardie tyd gesê dat ‘n dinkskrum nodig geword het om die
rassebeleid te herformuleer, en die SA-Stigting-lid, sir Fran cis de
Guingand het geantwoord met ‘n voorstel van ‘n gekose komitee
van lede. So ‘n komitee van lede van die SA-Stigting, USSALEP,
die SA Institite of In ter na tional Af fairs en die CIA het wel in die
geheim bestaan. Na wat verneem word het die komitee onder
leiding van M.C. O*Dowd van die CIA geopereer. Die komitee
het van April 1967 tot Junie 1969 byeengekom. Hierdie komitee
het uit elf lede bestaan waaronder adv. D.P. du Villiers, Tjaart van
der Walt, Gerrit Viljoen en Willem de Klerk.
‘n Tweede vyfjaar-ekonomieplan is in Sep tem ber 1967
afgekondig. In die lig van hierdie nuwe vyfjaarplan het die SA
Stigting hulle standpunt oor die Republiek se politieke pad
vorentoe geopenbaar, wat ‘n aanduiding was dat die SA Stigting
reeds volgens ‘n tydrooster gewerk het. Schoeman word
aangehaal: “Wat die oogmerke van hierdie Stgting-mense is, het in
Sep tem ber 1967 duidelik geblyk uit ‘n geskrewe stuk wat deur mnr.
M.C. O*Dowd opgestel en in naam van die SA-Stigting versprei is.
Mnr. O*Dowd se siening van die politiek kom kortliks daarop neer
dat daar ‘n bepaalde patroon in die ekonomiese ontwikkeling van
lande is wat ooreenstem met soortgelyke patrone van sosiale en
politieke ontwikkeling. Hy is oortuig daarvan dat Suid-Afrika die
‘normale patroon* van politieke, sosiale en ekonomiese
ontwikkeling sal volg - van minderheidsregering, deur ‘n liberale
era tot ‘n welvaartstaat. In dié proses, sê hy, sal Suid-Afrika se
rassevraagstuk opgelos word, of miskien sal dit blyk dat so ‘n
vraagstuk nooit bestaan het nie. Dit is belangrik om daarop te let
dat mnr. O*Dowd meen dat ekonomiese ontwikkeling in die fi nale
instansie die aard van die Suid-Afrikaanse gemeenskap sal
bepaal. Hy voorspel dat Suid-Afrika teen 1980 ‘radikale
konstitusionele veranderinge* sal aanbring, wat die regering in ‘n
era van Liberalisme sal inlei en wat uiteindelik ook die land se
rasseverdelinge sal oplos. Mnr. O*Dowd sê dat so ‘n ontwikkeling
nie noodwendig gepaard hoef te gaan met ‘n verandering van
regering nie. ‘n Verandering van bewind is nie ‘n voorvereiste
daarvoor nie. Dit sal spontaan kom. Dit is die Stigtingsmanne wat
saam met mnr. O*Dowd na die jaar 1980 as die be gin van die era
van liberalisme, die jaar van radikale konstitusionele hervorming
sonder noodwendig ‘n verandering van regering, gekyk het.”
Bogenoemde is bloot die resultaat van die geheime komitee. Wat
ook onder ons aandag gekom het, is dat daardie komitee ook
voorgestel het dat ‘n ‘liberale staatsgreep* op die Af ri kaner
Broederbond uitgevoer moet word en dat beide daarna deur ‘n
geheime liberale organisasie gestuur moet word met een doel voor
oë, naamlik ‘n veelrassige bestel. Die komitee het ook voorgestel
dat Con nie Mulder geëlimineer moet word om te verseker dat die
proses van politieke integrasie nie versteur sou kon word nie. Uit
die aard van die saak was die CIA die waghond oor die
klandestiene agen das wat gevolg sou word. Die CIA sou selfs
asem blaas in sommiges van hierdie gemelde agendapunte. Dit
gaan tog hier oor Amerikaanse magsoorname (Pax Americana).
DIE ‘LIBERALE STAATSGREEP* OP DIE
BROEDERBOND EN DIE NASIONALE PARTY:
GESLOTE AFRIKANERNASIONALISME MOET
GENEUTRALISEER WORD
Die Rockefeller-CIA-konneksie (en veral die Coun cil on For -
eign Re la tions) het geweet as hulle Vorster as pre mier manipuleer
dan kan hulle deur hom stelselmatig die beheer van die Af ri kaner
Broederbond oorneem en sodoende die Nasionale Party in ‘n
toenemende mate manipuleer.
Dit was reeds voor dr. Verwoerd se dood duidelik dat daar binne
die Af ri kaner Broederbond en die Nasionale Party botsende
denkrigtings was. Aan die een kant was daar die konserwatiewe of
regse denkrigting wat ten gunste was van ‘n eng en geslote
Afrikanernasionalisme en aan die ander kant was daar ‘n liberale
of linkse denkrigting wat ten gunste was van ‘n breë en oop
Afrikanernasionalisme. In ‘n toespraak wat prof. Willem de Klerk
van Potchefstroom in Oktober 1966 op ‘n SA BRA-jeugkongres
gehou het, het hy na die aanhangers van hierdie twee denkrigtings
verwys as die “Verkramptes” en die “Verligtes”, en sedertdien het
hierdie benaminge algemeen ingang gevind in die
Suid-Afrikaanse politiek.
Wat die Af ri kaner Broederbond betref, konVorster by sy
bewindsaanvaarding nie aanspraak maak op dieselfde intieme
verhouding met die Broederbond as dr. Verwoerd nie. Soos wat
die geval met die Nasionale Party was, was Vorster se verbintenis
met die Broederbond aanvanklik op ‘n baie losser ba sis. Sy
invloed in die organisasie was voor sy oorname van die
premierskap nooit sterk nie, omrede hy eers in 1958 lid van die
Bond geword het. Hy het in elk geval nooit tot lid van die
Uitvoerende Raad gevorder nie.
Vorster het, toe hy by dr. Verwoerd oorgeneem het, gaan skuiling
soek by daardie mense (soos Anton Rupert en Piet Cillie) wat nie
alleen die Broederbond se waardes en norme na hulle eie liberale
sienings gebuig het en die organisasie daardeur as ‘n in stru ment
van voortstuwende Afrikanernasionalisme verlam het nie, maar
ook deel was van die Rockefeller-CIA-konneksie. Hierdie
linksgesinde faksie binne die Broederbond het die Afrikaanse pers
gebruik om hulle strewe na politieke verandering en hulle
onverdraagsaamheid met die Af ri kaner-es tab lish ment en
regsgesindes binne die Broederbond en die Nasionale Party te
openbaar. Hulle het as*tware die spreekbuis van die Engelstalige
pers (Oppenheimer-beheer) binne die Broederbond en die
Nasionale Party geword en diskriminasie op die sportterrein en
‘klein-apart heid* gekritiseer asook die politieke posisies van die
Kleurlinge en stedelike Swartes.
Dit is vir enige veiligheidsanalis duidelik dat die
Rockefellaer-CIA-konneksie by tye van Vorster se
bewindsoorname die Broederbond en die Afrikanerorde, wat
onder die vleuels van die Broederbond gewerk het, as
struikelblokke in hulle weg na veelrassige politiek gesien het.
Soos ons reeds in Deel 3 geleer het, het die
Rockefeller-CIA-konneksie by name van die redakteur van Die
Burger, Piet Cillie, ‘n skeuring in die Nasionale Party beplan om
die magsbasis in die Suide te versterk. Die mense in die Suide was
oor die algemeen meer bekend vir hulle liberale lewens- en
wêreldbeskouinge. Die Rockefeller-CIA-konneksie het toe reeds
geweet dat hierdie skeuring alleenlik haalbaar sou wees as die
kerngroep van Afrikanernasionalisme uit die Broederbond
verwyder sou word. ‘n Belangrike skakel in die CIA-ketting,
Anton Rupert, het die hele tyd saam in hierdie ‘oorlog* in die
Broederbond, soos wat hierin uiteengsit word, beweeg om toe te
sien dat Afrikanernasionalisme as an gel uit die Af ri kaner
Broederbond gehaal word. In die verband is Vorster reeds in die
vroeë 1960s deur Rupert getaak om ‘n ‘liberale staatsgreep* op
die Af ri kaner Broederbond uit te voer.
Eers moes die Afrikanerorde heeltemal vernietig word, want
hy het gevrees dat dit ‘n ba sis kon bied aan mense wat nie bereid
sou wees om hom op sy nuwe politieke weg te volg nie. Met die
hulp van Pieter Meyer, die voorsitter van die Broederbond, het
Vorster daarin geslaag om die Afrikanerorde in 1968 te laat
ontbind met die plegtige onderneming van die Broederbond dat sy
lede by die Bond ingeskakel sou word. Daarna het Vorster ook in
Au gus tus 1968 Hertzog van sy Ministerskap onthef. Uiteindelik,
toe die vernietigingsproses van die Afrikanerorde voltrek was, is
met ‘n deeglike siftingsproses alle moontlike opponente binne die
Nasionale Party netjies uitgeskakel. Net meer as twee honderd van
die meer as agt honderd lede van die Afrikanerorde het op daardie
wyse hulle weg tot die Af ri kaner Broederbond gevind.
Dit was nie voldoende nie. Die Rockefeller-CIA-konneksie het
die Af ri kaner Broederbond as ‘n versperring in hulle weg meer
gevrees as die Afrikanerorde en daarom moes die Af ri kaner
Broederbond ook volledig ingepalm word as in stru ment van die
nuwe politiek. Vorster het sy staatsadministrasie misbruik om die
CIA-ketting se invloedsfeer binne die Broederbond te vestig en
meer spesifiek die Veiligheidspolisie.
Teen die middel van 1967 het die bestaan van ‘n Spesiale
Afdeling binne die Veiligheidspolisie taamlik wyd in Pre to ria
bekend geword. Die naam daarvan was die Republikeinse
Inligtingsdiens (RI), wat in die omgang sommer kortweg die
“Spookafdeling” genoem is. Wat die werklike of amptelike
funksie van RI was, is onbekend. Wat wel bekend is, is dat lede
van hierdie Spesiale Afdeling in die politieke woelingsjare van
1967 tot 1969 hulle in toenemende mate be gin toespits het op wat
in sekere kringe bekend geword het as die ‘regse politiek*, maar
wat in wese net die normale aktiwiteite van Nasionaliste was.
Lede van die ‘Spookafdeling* het hulle al hoe meer daarop
toegespits om Afrikaners te beloer, te agtervolg en te beluister.
Persone is dopgehou om vas te stel met wie hulle assosieer.
Telefoongesprekke is afgeluister om te wete te kom wat mense
gesels en watter planne daar heimlik gesmee sou word. In daardie
tyd is geglo dat sekere mense Vorster se leierskap probeer
ondermyn en die RI het toe informasie in die verband ingesamel
wat onder Vorster se aandag gebring is. Met hierdie inligting is die
persone wat agtervolg is, somtyds gediskrediteer. Sommiges is
selfs by hulle werkgewers gediskrediteer. Van den Bergh het
doodeenvoudig nie om gegee vir die reg op privaatheid nie omrede
hy vanweë sy posisie hom beskou het as Vorster se oë en ore en
sodoende moes het sy oor op die grond hou, sodat hy kon weet wat
in die land aan die gang was en daaroor aan Vorster rapporteer.
Dit was in 1967 dat be gin is met die ineenskakeling van al die
polisie-amptenare as lede van die Af ri kaner Broederbond. Daar
was natuurlik wel polisiemanne in die bond wat op die normale
manier en op meriete van hulle Afrikanerskap lede geword het.
Skielik is egter gekla dat daar te min polisielede was en het die
ongewone ding gebeur dat lede van die polisiemag nie meer
gewerf is op voorstel van plaaslike afdelings van die Broederbond
nie, maar op grond van voorlegging van ‘n lys name deur ‘n
komitee van polisie-offisiere onder leiding van genl. Hendrik van
den Bergh. Dit het sowel gewone as Veiligheidspolisiemanne
gegeld. Dié buitengewone proses van werwing het ‘n aantal jare
geduur, ook nadat die Buro vir Staatsveiligheid reeds tot stand
gekom het. Die implikasie van hierdie stap was dat die
vertroulikheid van die Afrikanerbond in die gedrang gekom het.
Van hierdie nuwe lede het onder verpligting gestaan om oor
bepaalde sake aan hulle hoofde, wat nie noodwendig broeders was
nie, te rapporteer. In baie afdelings is die openhartigheid van
besprekings gedemp.
Vir die verkryging van volledige beheer was dit nodig dat die
Broederbond verower en sonder enige sprake van vers et en
weerstand agter Vorster gemonster moes word. In hierdie taak het
genl. Van den Bergh met sy Buro ‘n sleutelrol gespeel. Gedurende
daardie tyd het die Af ri kaner Broederbond nie oor leiers beskik
wat effektief teen Vorster kon weerstand bied nie. Die
Broederbond het volkome in die hande van Vorster beland en
strydig met sy eie reglement en grondwet ‘n in stru ment van ‘n
politieke leier geword wat nie net die Af ri kaner Broederbond nie,
maar ook die Afrikanervolk van sy tradisionele koers wou lei na
die bestemming van ‘n Swart meerderheidsregering, wat die
Illuminati vir die Af ri kaner gekies het.
Die Afrikanernasionalisme se voortbestaan is op die spits gedryf
en dit het gelei tot die tweespalt in Afrikanergeledere. Al bert
Hertzog (die kern van die Verkramptes)het van die Nasionale Party
weggebreek en in 1969 die Herstigte Nasionale Party (HNP)
gestig. Herstigte Nasionale Party-lede is (in opdrag van Vorster)
sedert vroeg 1971 ook hulle lidmaatskap van die Af ri kaner
Broederbond ontsê. Die beheer van die Af ri kaner Broederbond en
die Nasionale Party was derhalwe in die hande van die
sogenaamde Gematigdes. Sedertdien het die Verkramptes in die
politiek die ondersplit gedelf. In 1971/72 toe daarin geslaag is om
eers die leiersfigure in die HNP en daarna gewone HNP-lede uit
die organisasie te verdryf, was die ‘linkse staatsgreep* in die
Broederbond volledig afgehandel.
‘n Paar het lidmaatskap van die Broederbond so hoog geag dat
hulle hul verbintenis met die HNP verbreek het. Anton Rupert het
in 1972 uit die bond bedank toe hy besef het dat die ‘linkse
staatsgreep* voltooi is. Die gees van geslote
Afrikanernasionalisme is uit die Af ri kaner Broederbond
verwyder. Hoewel die Af ri kaner Broederbond in naam
voortbestaan het, is die ware gees van die Af ri kaner Broederbond
in die proses vernietig. Die eertydse hoof van Militêre
Intelligensie, Ernie Malherbe se woorde aan Smuts dat: “the
Broederbond must be de stroyed”, het inderdaad tot uitvoering
gekom en dit was ook gedoen deur Vorster, een van sy ou spioene
wat die Ossewa-Brandwag moes infiltreer juis om die Bond te
vernietig. Hierdie skoot het hy dit vir Rupert gedoen en nie vir
Malherbe nie. Die Af ri kaner Broederbond sou eers gedurende
1993 verdwyn. Hoekom is die Broederbond nie dadelik ontbind
nie? Die Af ri kaner Broederbond moes eers dien as ‘n illussie van
Afrikanernasionalisme wat deur die Vrymesselary en die CIA
misbruik kon word. Die Af ri kaner Broederbond is ook veral
sedert 1966 deur Liberaaldenkende Afrikaners gepeneteer.
Die Nasionale Pers met sy koerante Die Bur ger, Rap port
(sedert 1970 ‘n Sondagblad) en Die Beeld (eers ‘n Sondagblad en
toe sedert 1971 ‘n dagblad) het ook daarna belangrike stutte vir die
hoofstroompolitiek in die Af ri kaner Broederbond en die
Nasionale Party geword. Gevolglik sou Nasionale Pers ‘n
belangrike rol vervul om te verseker dat die groei van die Herstigte
Nasionale Party in toom gehou word. ‘n Taktiese stap wat
gewoonlik aangewend is, was om die regerende Nasionale Party
kort voor ‘n algemene verkiesing te ondersteun deur die kollig te
val op positiewe prestasies wat die party kort voor daardie
verkiesing bereik het. Uiteraard het dit elke keer die nodige
uitwerking gehad by die Stembus en was dit ook een van die groot
oorsake dat die Nasionale Party tot 1994 die regerende party was.
Die Verligtes het die Broederbond gebruik om hulle beter in die
Suid-Afrikaanse politiek te posisioneer.
STIGTING VAN DIE BURO VIR STAATSVEILIGHEID
Vorster het genl. van den Bergh op 23 Au gus tus 1968 versoek
om ‘n intelligensie-organisasie te stig. Van der Bergh word na die
VSA (5-13 Julie 1969) toe gestuur om deur die CIA ingelig en
opgelei te word en gehelp te word om ‘n derglike organisasie vir
die Republiek voor te berei. Sodoende is die Buro vir
Staatsveiligheid op 1 Mei 1969 tot stand gebring om alle sake wat
staatsveiligheid raak te ondersoek. Met die totstandkoming van
die Buro vir Staatsveiligheid was lede van die Republikeinse
Inligtingsdiens in die Buro opgeneem en het die Republikeinse
Inligtingsdiens opgehou funksioneer. Met die totstandkoming van
die Buro vir Staatsveiligheid het Suid-Afrika nie net ‘n uitgebreide
spioenasiediens gekry nie, maar in werklikheid ‘n regering binne
‘n regering wat in die geheim en met ontsettende magte die gang
van sake in Suid-Afrika onherkenbaar sou verander. Die
departement het direk onder die toesig van Vorster geval en Van
den Bergh was Vorster se men tor. Sedertdien tot en met 1975/76
was Van den Bergh die invloedrykste persoon in Suid-Afrika.
Party het hom beskryf as ‘die man agter die troon.* Derhalwe kon
die CIA Vorster deur Van den Bergh manipuleer.
Persoonlikheidsprofiel van Hendrik van den Bergh
Hy was ‘n uiters bekwame polisieman; baie ambisieus; ‘n akteur
uitgeknip vir die rol wat hy vir homself ingedagte gehad het. Hy
was ‘n man wat van die kalklig gehou het en, volgens amptenare
van ander dienste het hy nie geskroom om dit van ander te steel nie.
Hy was lief vir mag. Teenoor die pers was hy vriendelik, behalwe
met diegene wat na sy organisasie as Boss verwys het. Wat die
politiek betref, het Van den Bergh nooit die indruk van groot
belesenheid en diepe denke gewek nie. Dit is te betwyfel of hy
werklik die wese van die linkse aanslag verstaan het.
Begrotinggewys het Militêre Inligting tweede gekom en het daar
‘n vyandige gap ing tussen die Buro vir Staatsveiligheid en
Afdeling Militêre Inligting ontwikkel. Die interaksie tussen die
CIA en die Buro vir Staatsveiligheid, wat van meets af ontstaan
het, het bygedra dat instansies mekaar beïnvloed het om hulle
inligtingsprent betreffende Suidelike Afrika tot dieselfde
veronderstellings af te lei. Dit het in 1969 tot ‘n groot mate in
Henry Kissinger se Na tional Se cu rity Study Mem o ran dum 39
gereflekteer. Die geheime verslag het die volgende uitgangspunt
geuiter: “the whites are (in South ern Af rica) to stay and the only
way about is through them. There is no hope for blacks to gain the
po lit i cal rights they seek through vi o lence, which will only lead to
chaos and in creased op por tu ni ties for the Com mu nists.” Hierdie
vertrekpunt lê die grondslag vir die strategie van “deténte”.
Hierdie verslag het dan ook in daardie sta dium as riglyn vir die
VSA se beleid jeens Suidelike Afrika gedien. Dit het op CIA
verslae gesteun wat op hulle beurt weer op data wat deur die Buro
vir Staatsveiligheid aan die CIA verskaf is, gesteun het. Dit bevat
‘n spektrum van beleidsopsies teen Suid-Afrika, Rhodesië en die
Portugese gebiede, An gola en Mosambiek.
Die Buro vir Staatsveiligheid is in ‘n tydstip gestig toe
verdeeldheid in Afrikanergeledere een van die knelpunte op die
tafel was. By nadere ondersoek was dit duidelik dat die Buro as
staatsinstrument misbruik is om regses te intimideer. Mnr. Jaap
Marais het dit in die laat 1960*s en die vroeg 1970*s persoonlike
ondervind toe hy sonder meer deur die Veiligheidspolisie op grond
van meeluisteringsdokumente deursoek is.
VOORLOPER TOT DIE INLIGTINGSKANDAAL
Die ‘liberale staatsgreep* op die Broederbond en die Nasionale
Party was voltooi. Con nie Mulder as ‘n opkomende faktor in die
Afrikanerpolitiek moes geëlimineer word. Om die vuilwerk vir
die geldmag te gaan doen, is op Hendrik van den Bergh van die
Buro vir Staatsveiligheid besluit. Hendrik van den Bergh het die
détente beleid jeens Suidelike Afrika sterk bepleit. Genl. Van den
Bergh het vir sy persoonlike opinies rakende buitelandse
aangeleenthede in ‘n groot mate gesteun op die Burolid, Pieter de
Wit, wat ‘n Vrymesselaar en ook ‘n invloedryke lid in die South Af -
ri can In sti tute of In ter na tional Af fairs was. De Wit het Van den
Bergh se opinies betreffende buitelandse verwikkelinge in ‘n groot
mate beïnvloed. ‘n Konsep wat deur die Coun cil on For eign Re la -
tions ontwerp is en gereed was om op die politieke gebied te
bevorder. Al wat nodig was, was om die regte klimaat te skep vir
hierdie soort van politiek. Die CIA het dit geweet.
Intussen het Nico Diederichs in Mei 1971*n uitnodiging van
Da vid Rockefeller ontvang na ‘n Bilderberger-konferensie op
Ber muda. Die internasionale geldmag het dit as ‘n groot
deurbraak beskou en Diederichs was ‘n verdere kontak in die
Suid-Afrikaanse regering. Dit verklaar ook waarom Diederichs, ‘n
eertydse voorsitter van die Af ri kaner Broederbond, in sy latere
loopbaan lid van die Vrymesselaars geword het. Tydens
Diederichs se besoek op Ber muda het hy sonder die medewete van
die Suid-Afrikaanse regering ‘n ooreenkoms met bepaalde
Switserse sakemanne (waaronder die Un ion Bank of Swit zer land)
gesluit. Ingevolge die ooreenkoms sou hy kommissie verdien vir
elke valutatransaksie waarin die Suid-Afrikaanse regering van die
Un ion Bank of Switzetland as ‘n bankier sou gebruik maak. Voorts
sou hy ook ‘n kommissie verdien op elke goudtransaksie wat deur
die die Zürich-goudmark geskied. Hulle het ook onderneem om,
naas ‘n rekening wat op sy naam as Min is ter van Finansies geopen
sou word, ‘n ander aparte rekening op sy naam te open waarin
daardie vermelde kommissiegelde inbetaal sou word.
Diederichs word in Februarie 1972 deur die CIA as agent
gewerf. Die CIA het Diederichs in April 1972 ingetrek om by
Hendrik van den Bergh ‘n saadjie van klandestiene
inligtingsprojek te plant. Die gedagte was om die operasie op die
grondslag soortgelyk as die CIA met hulle frontorganisasies te
bestuur. Dit sou inderdaad Diederichs persoonlik verryk, want
nou kon hulle deur sy geheime kommissie-kanaal in die Un ion
Bank of Swit zer land werk. Dit sou ook nie alleen Diederichs
verryk nie, maar later soos ons sal vind ook lei tot die sluipmoord
op dr. Rob ert Smit en sy eggenote. Die koverte inligtingsoperasie
is inderwaarheid deur die CIA georkestreer. Diederichs het Van
den Bergh geadviseer, soos wat berig word, om Mulder se
Inligtingsdepartement as ‘n glyplank te gebruik teneinde sy
klandestiene inligtingsoperasie te bedryf.
Die inligtingskandaal was inderwaarheid ‘n skepping van die
CIA, wat dit ontwerp het om ontslae te raak van gematigheid in die
Suid-Afrikaanse politiek. Hulle het toe reeds die Muldergate
beplan om hulle nuwe georkestreerde politieke hoofstroom te
beveilig, wat ons sal vind in 1973 geloods sou word.
Die sleutelpersoon rondom die inligtingskandaal was Eschel
Rhoodie. Laat ons kortliks Rhoodie se agtergrond betreffende sy
loopbaan in die Buro van Inligting in oënskou neem. Hy het in die
laat 1950*s diens in Syd ney, Australië gedoen in die
Suid-Afrikaanse Buro van Inligting onder Ambassadeur An thony
Ham il ton, wat uiters konserwatief was. Ham il ton het aangedring
op tradisionele metodes om inligting te verskaf. In New York het
Rhoodie hom gedurende die 1960*s bevind in die
spioenasiewêreld van die CIA waar die CIA hom oor ‘n verloop
van tyd sou intrek en hy gretig hulle onkonvensionele metodes
gebruik het om vriende op hoë vlakke te maak en mense met
frontorganisasies te beïnvloed (manipuleer). Rhoodie het toe ‘n
Hollandse uitgewer namens die Buro van Inligting in Den Haag,
Nederland gehelp met die publisering van ‘n tydskrif To the Point
en dit met geheime fondse gefinansier. In 1971 het hy
assistent-redakteur van die Suid-Afrikaanse uitgawe van die
tydskrif geword met die funksie om ‘n ogie te hou oor
regeringsfondse en die tydskrif se redaksionele beleid. Die CIA
was wel bekend met die aard van Mulder en Rhoodie se
verhouding. Eschel Rhoodie is in April 1972 deur die CIA as
sleutelagent ingetrek.
Verder sou Diederichs as Min is ter van Finansies outomaties op
die rand van die binnekring wees. Daarna moes hy as CIA-agent
uit hoofde van sy pos in die kabinet die vordering van hierdie
CIA-projek mon i tor en informasie deurgee. Hy is ook later deur
Owen Horwood in 1975 opgevolg om Diederichs se taak rakende
die verskaffing van informasie aan die CIA oor die vermelde
projek voort te sit.
Diederichs het Van den Bergh tot in ‘n mate beïnvloed dat hy in
1972 met die Min is ter van Inligting, Con nie Mulder, kragte
saamgesnoer het. Hulle het met Vorster daaroor gaan gesels en
Vorster het dit in beginsel goedgekeur wat gelei het tot die
aanstelling van die Vrymesselaar, dr. Eschel Rhoodie as Sekretaris
van Inligting in Au gus tus 1972. Min wetend van Rhoodie se
CIA-verbintenis was Mulder die dryfveer agter Rhoodie se
aanstelling as Sekretaris van die Departement van Inligting.
Mulder het wel kennis gedra van Rhoodie se onortodokse metodes
om Inligting te bestuur. Aangesien Rhoodie nie ‘n lid van die
Broederbond was nie, was hy met sy aanstelling vir die “es tab lish -
ment” ‘n onbekende faktor. Spoedig het Rhoodie bevriend geraak
met Vorster. Vorster was beïndruk met sy onkonvensionele
metodes om Inligting te bestuur. Generaal van den Bergh het
Rhoodie later beskryf as een van die mees intelligente mense wat
hy ooit ontmoet het en hulle het ook noue werkende vennote
geword.
Teen die einde van 1973 het Rhoodie met sy aksieplan be gin.
Suid-Afrika kon nou oorgaan in sy psige-proganda-aanval wat
gemik was op die meningsvormers en beleidmakers van
Suid-Afrika, die VSA, Brittanje, Frankryk en Wes-Duitsland.
Mulder het ‘n vergadering met Vorster, Dierderichs en Rhoodie
gereël en toe sit Rhoodie sy plan van aksie uiteen. Rhoodie het ‘n
voorligting van ‘n uur aangaande staatsaangeleenthede aan hulle
voorgehou. Hy het die feit benadruk dat Suid-Afrika toenemend
geïsoleer word en die regering nie met sy bestaande metode om
inligting bekend te maak deurbreek nie. Hy het meer as twintig
redes aangevoer waarom die Buro van Inligting ‘n radikale pro -
gram in die veld van sielkundige en propoganda-oorlogvoering
moes loods. ‘n Voorbeeld wat hy by daardie vergadering genoem
het om sy punt te illustreer, was dat: “Indien dit vir my nodig is om
‘n bepaalde joernalis te beïnvloed ten einde hom te stop om
anti-Suid-Afrikaanse artikels te skrywe, en die nodig om hom
saam met sy vriendin na Ha waii toe te stuur vir ‘n maand vakansie
op ons koste, dan moet ek in staat wees om dit te kan doen. As dit
nodig sou wees dat ek ‘n pelsjas vir ‘n politikus of vir ‘n redakteur
koop, sal ek moet in staat wees om dit eenvoudig te doen.” Hy het
ook aan Vorster gesê: “U moet begryp wat ek bedoel met pro pa -
ganda-oorlog. Dit is ‘n eiesoortige oorlog, ‘n poging, ‘n pro gram
waarin daar geen reëls bestaan nie. Ons gaan dus uit van die
standpunt dat ons enige individu, enige organisasie, enige metode,
enigiets, sal gebruik en sal aanwend en sal toepas as ons daardeur
kan help om ons land se belange te bevorder.” Rhoodie het dus die
aanslag teen Suid-Afrika as ‘n pro pa ganda-oorlog gedefinieer.
Die formule om hierdie aanslag by te lê is die welbekende
Amerikaanse ‘lobby*-benadering. Diederichs was ook uiteraard
entoesiasties oor Rhoodie se voorstelle en het die nodigheid van
geheimhouding benadruk. Rhoodie het ‘n gedetaileerde
vyfjaarplan opgestel en aan die drie kabinetministers voorgelê.
Twee weke later was die plan goedgekeur.
Die Buro vir Staatsveiligheid het geleenthede gesien om die
Departement van Inligting as ‘n glyplank te gebruik om bepaalde
klandestiene operasies te loods. Nie alleen is lede van die Buro vir
Staatsveiligheid by die operasies betrek nie, maar ook
inligtingsoffisiere van die Weermag. Een van die persone wat van
die Weermag na Inligting oorgeplaas is, was Tienie Groenewald.
Ons wil fokus op Groenewald omrede hy as een van die mees
invloedryke persone in Suid-Afrika sou ontwikkel wat die CIA
sou gebruik om ‘n veelrassige bestel in hierdie land te vestig. Hy is
gedurende Au gus tus 1972 van die Lugmag se hoofkantoor na
Inligting oorgeplaas. By tye van Groenewald se oorplasing het hy
geen CIA-verbintenis gehad nie. Groenewald het van Eschel
Rhoodie geleer hoe om inligting deur die konsep van
frontorganisasies te bedryf. Die verhouding tussen die twee het in
so ‘n mate gegroei dat Rhoodie die dryfveer word dat Groenewald
in Sep tem ber 1973 ‘n Vrymesselaar word. Hy was tydens sy
dienstyd by Inligting verantwoordelik vir die skryf van toesprake
en was ook die belangrikste dryfveer vir bepaalde belangrike
strategiese besluite soos ons later sal sien, byvoorbeeld die skep
van die Af ri kaner Weerstandsbeweging en Inkatha en die
formulering van Vorster se vredesoffensief. Ten spyte van die
belangrike rol wat hy in Inligting gespeel het, het hy ‘n sterk
anti-Mulder sen ti ment ontwikkel grootliks omdat die geheime
projekte volgens hom ongekoördineerd aangepak was. Dit was
toe dat hy in Mei 1975 ‘n voorlegging skrywe waarin hy sy
probleem met die wyse waarop die geheime aksies
ongekoordineerd plaasvind uiteensit en ook die konsep van Totale
Aanslag en Totale Strategie as antwoord op sy probleem
formuleer. Sover dit vasgestel kon word het hy hierdie
voorlegging met niemand bespreek nie. Ons sal vind dat hierdie
voorlegging later sou lei tot substrukture in die
Staatsveiligheidsraad. Hy het toe daarna die Weermag gevra om
sy oorplasing na Inligting te beëindig. Na wat verneem word, het
hy toe reeds geweet dat Inligting met Rhoodie gaan tuimel. Sy
oorplasing is in Maart 1976 beëindig en hy is van Inligting af terug
na die Lugmag se Inligtingsdiens. Hy sou net sy kans afwag om
weer later al sy geheime inligtingsprojekte oor te neem.
STAATSVEILIGHEIDSRAAD
Ooreenkomstig die Rockefeller-CIA-konneksie se voorskrifte
aan Vorster moes hy onder meer toesien dat die politieke
magstrukture en nasionale veiligheidstrukture verseker word.
Gebaseer op die Amerikaanse Na tional Se cu rity Act het die
Vorster-regering inderdaad die Wet op Veiligheidsinligting in
1972 bekragtig wat voorsiening maak vir die totstandkoming van
die Staatsveiligheidsraad (SVR). Die Staatsveiligheidsraad kan
ingevolge die wet lede in die Veiligheidsgemeenskap magtig om
ander funksies en pligte deur te voer wat in verband staan met
staatsveiligheid. Ons sal sien dat die stigting van die politieke
bewegings en partye soos die Af ri kaner Weerstandsbeweging,
Inkatha en die Konserwatiewe Party enkele voorbeelde van hulle
opdragte was. Daar is in die wet ook bepaal dat enige inligting wat
met veiligheidsake te doen het, onverwyld en onverwerk na die
Buro vir Staatsveiligheid deurgestuur moes word. Tyd sou ons
leer dat die Staatsveiligheidsraad ‘n koverte front vir die Af ri kaner
Broederbond (en later vir die Vrymesselary) sou word en dat die
Staatsveiligheidsraad inderdaad ‘n magtige in stru ment in die
hande van die Illuminati en die Rockefeller-CIA-konneksie sou
word om politieke verandering in Suid-Afrika teweeg te bring.
Die Staatsveiligheidsraad het aanvanklik weinig betekenis gehad.
Tog was die veiligheidsituasie binnelands geensins ‘n kritiese
faktor nie, alhoewel bepaalde linkse groepe wat rasse-integrasie
voorstaan, in die kollig gekom het. Voorts het Brittanje ‘n
wapenverbod teen Suid-Afrika ingestel. ‘n Parlementêre
kommissie van ondersoek is dan ook in 1972 ingestel na die
bedrywighede van die studente-organisasie Na tional Un ion of
South Af ri can Stu dents (Nusas), die South Af ri can In sti tute of
Race Re la tions, die Christelike Instituut en die Uni ver sity Chris -
tian Move ment (wat omstreeks dié tyd ontbind is). Die Ford Foun -
da tion is in die Parlement genoem toe Vorster dié ondersoek
aangevra het. Hy het aangevoer dat die Ford Foun da tion terroriste
in Tanzanië gehelp het.
In Februarie 1973 het die kommisie ‘n verslag oor Nusas
uitgebring waarin ernstige bedenkinge oor die bedrywighde van
die organisasie uitgespreek is en eenparig aanbeveel is dat in
belang van landsveiligheid dringend opgetree word teen ses van sy
leiers en twee help ers. Die Wet op Geaffekteerde Organisasies is
in 1974 aangeneem, wat die regering magtig om op te tree teen ‘n
ekstreme organisasie wat na sy mening politiek bedryf in oorleg
met of onder die invloed van ‘n buitelandse organisasie of persone.
In 1974 is Nusas tot ‘n geaffekteerde organisasie verklaar.
Intussen is die Christelike Instituut in 1975 ook tot geaffekteerde
organisasie verklaar. So ‘n organisasie mag nie geld uit die
buiteland ontvang nie.
Buitelands was dit egter sportboikotte wat toenemend as
bedingingsinstrument aangewend is om die land te dwing tot ‘n
nie-rassige demokrasie. Die Staatsveiligheidsraad sou weens ‘n
verswakking in die veiligheidsituasie eers in 1975-76 vir die eerste
keer op ‘n gereelde ba sis byeengekom.
DIE TOTSTANDKOMING VAN DIE VERLIGTE
AKSIE-BEWEGING AS CIA-KOVERTE DRYFVEER VAN
DIE BROEDERBOND : DIE ONTSTAAN VAN DIE CIA
POLITIEKE STROOM WAT LATER DIE
HOOFSTROOM SOU WORD
Nadat Vorster daarin geslaag het om teen 1972 ‘n ‘liberale
staatsgreep* op die Af ri kaner Broederbond uit te voer, het die CIA
sedert 1973 dit verder gevat en op die mees obskure wyse
toegesien dat hierdie ‘liberale staatsgreep* in die
Afrikanerpolitiek voltooi moet word. Met die voorwendsel van
veronrusting oor die stadige tempo van politieke verandering en
die Republiek se slegte naam in die buiteland het die CIA daarin
geslaag om 29 saakmakende liberaaldenkendes binne die
Broederbond en die Nasionale Party gedurende Junie 1973 in Pre -
to ria onder voorsitterskap van Gerrit Viljoen byeen te trek. ‘n
Geheime oganisasie bekend as die Verligte Aksie-beweging het tot
stand gekom. Die organisasie het aanvanklik lede beperk tot ‘n
getal van 34 en het dit in 1975 tot 36 uitgebrei.
Die Verligte Aksie-beweging sou inderdaad die invloedrykste
organisasie in die Afrikanerpolitiek word wat nie net die kaping
van die Af ri kaner Broederbond en die Nasionale Party omvat het
nie, maar mettertyd ook die hele gang van die politiek sou bestuur.
By lede van die publiek wat nie eens weet van hulle bestaan nie,
sou hierdie organisasie wat in die hoogste geheimhouding opereer,
bekend wees as die CIA in Suid-Afrika. Hoewel daar ‘n sterk
interaksie tussen die CIA en die Verligte Aksie-beweging bestaan,
sou die benaming van CIA in Suid-Afrika fataal wees. Dit dien
slegs as ‘n CIA frontinstansie. Die meeste van die lede van die
organisasie het nie geweet dat hulle die saak van die CIA dien nie,
alhoewel hulle weet dat die organisasie verbintenis met die
Amerikaanse ambassade het. Uit die aard van die pro-veelrassige
sen ti ment van die organisasie was dit inderdaad juis daar waar die
CIA sy klandestiene spioene gewerf het om die Broederbond en
die Nasionale Party te kaap, waaronder Gerrit Viljoen, Pik Botha
en Tienie Groenewald die bekendste voorbeelde is. Slegs die
agente was/is op die CIA se betaalstaat en dit is slegs die agente
wat ook Amerikaanse burgerskap verkry het.
Die Verligte Aksie-beweging vergader kwartaalliks, maar kan
ook ad hoc vergader nagelang van omstamdighede. Die
organisasie het wel ‘n konstitusie, maar was nie as ‘n regspersoon
in Suid-Afrika geregistreer nie. Daar bestaan gevolglik geen
amptelike telefoonnommer of adres waarheen die publiek enige
kontak met die organisasie kon maak nie, behalwe die lede wat
daarvan geweet het, asook die CIA self. Die Voorsitter van die
organisasie word die belangrikste kontakpersoon. Sy woonplek
word die kontakpunt. Inderwaarheid hanteer die CIA in die
Amerikaanse Ambassade kantore in Pre to ria die organisasie se
administrasie.
Sovêr vasgestel kon word, was Gerrit Viljoen gedurende Junie
1973 tot April 1978 die voorsitter van die organisasie, Pik Botha
gedurende April 1978 tot Au gus tus 1986, Tienie Groenewald
gedurende Au gus tus 1986 tot No vem ber 1995 en Neil van
Heerden sedert No vem ber 1995. Ander bekende persone wat op
‘n gegewe tyd lede van die Verligte Aksie-beweging is/was Hilgard
Mul ler (stigterslid), John Vorster, Willem de Klerk (stigterslid),
Nico Diederichs (stigterslid), prof. Tjaart van der Walt, prof. Johan
Heyns, Roelf Meyer, Magnus Malan, Con stant Viljoen, Jannie
Geldenhuys, Koos van der Merwe, Piet Koornhof, Sam de Beer,
Kent Durr, F.W. de Klerk, Cobie Coetzee, Adriaan Vlok, Dawie du
Villiers, L.A.P.A. Munnik, Barend du Plesis, Neil Barnard, Mike
Louw, Chris Heunis, Wynand Malan, Stoffel van der Merwe,
Fanie Botha, Alwyn Schlebusch, lang Dawie du Villiers, dik
Dawie de Villiers, Ettiene Rossouw, Tim du Plessis, prof. Willie
Esterhuysen, prof. Sampie Terreblanche, Leon Wessels, prof.
Pieter de Lange, Tobie Meyer, Owen Horwood, Eli Louw, Al bert
Nothnagel en Hendrik Schoeman. Uit die aard van die saak is die
meeste van hierdie lede ook verbonde aan die Vrymesselary.
Verligte Aksie-beweging het as rytuig van die CIA sedert 1973 in
die Afrikanerpolitiek (Vorster-hoofstroom) in beweeg. Die
Verligtes het sedert 1974 finaal die beheer in die Af ri kaner
Broederbond oorgeneem toe die Vrymesselaar, dr. Gerrit Viljoen,
die gematigde dr. Andries Treurnicht as voorsitter van die Af ri -
kaner Broederbond vervang het. Uiteraard het die Verligte
Aksie-beweging die Af ri kaner Broederbond ‘n rytuig van hom
gemaak.
Die Verligte Aksie-beweging het meegewerk om die verskille
tussen die Nasionale Party en die Af ri kaner Broederbond aan die
een kant en die Vrymesselaars (oorwegend Engels) en die
internasionale geldmag aan die ander kant te vernou. Terwyl die
Af ri kaner Broederbond op daardie tydstip as ‘n illussie van ‘n
verteenwoordigende geheime orgaan van die Afrikaner geopereer
het, is dit kovert en instrumenteel deur die Verligte
Aksie-beweging, die Vrymesselaars en internasionale geldmag
misbruik. Verskeie Vrymesselaars was toe reeds lid van die Af ri -
kaner Broederbond.
Met die Verligte Aksie-beweging het die Vrymesselaars toe
sedertdien ‘n oorhand in die Af ri kaner Broederbond be gin kry.
Omrede verskeie lede van die Verligte Aksie-beweging ook lede
van die SA Stigting en die SA In sti tute of In ter na tional Af fairs
is/was, het dit in ‘n groot mate bygedra dat die Illuminati se agen -
das al hoe meer die agen das van die Af ri kaner Broederbond
geword het. Hierdie verligte kerngroep het ook vanaf die middel
van die 1970s toenemend toegesien dat die Verkramptes geïsoleer
word en nie sommer in gesagsposisies in die Suid-Afrikaanse
samelewing kom nie. Dit is ook duidelik dat die CIA-politieke
stroom homself in die Vorster politieke hoofstroom laat inweef
het, om in ‘n toenemende mate die Vorster-stroom reeds teen 1976
ondergeskik te kry aan die CIA-stroom. Wat Verligte
Aksie-beweging as ‘n CIA frontorganisasie so effektief gemaak het
is dat hulle toegang gehad het tot die Veiligheidstrukture soos die
Staatsveiligheidsraad, Nasionale Intelligensiediens, Militêre
Inligting, Departement van Buitelandse Sake en selfs die
Veiligheidspolisie. Omrede die land se Veiligheidstrukture sedert
Sep tem ber 1966 so ‘n belangrike rol gespeel met die oordrag van
Blanke gesag aan ‘n veelrassige regering is dit te verstane dat die
CIA veral sedert 1978 by wyse van die Verligte Aksie-beweging
daardie invloed gehad het.
DIE VERRADELIKE PIK-FAKTOR
R.F. (Pik) Botha (sedert 1969 lid van dieAfrikaner Broederbond
— hy was reeds toe ‘n Vrymesselaar) maak hy sy politieke debuut
in die algemene verkiesing van April 1970 as ‘n NP-kandidaat vir
Wonderboom. Hy word verkies tot sy kiesafdeling se Lid van die
Volksraad. As tema vir sy nooienstoespraak in die Volksraad het
Botha oorlede El ea nor Roo se velt se Deklarasie van Menseregte
uitgekies en gepleit dat die regering van Vorster hom in groter mate
daarmee moet vereenselwig. Hilgard Mul ler, die Min is ter van
Buitelandse Sake en Rhodes-Beurshouer, het hom met die
toespraak gelukgewens. Daarvandaan het mnr. Bohta in 1971 na
die Wêreldhof in Den Haag gegaan en in ‘n onderhoud met die
Nederlandse beeldradio verklaar dat Suid-Afrika gevorder het van
‘n tydperk van oorheersing tot ‘n tyd van ontwikkeling in sy
binnelandse rasseverhoudinge en in sy beleid teenoor sy buurstate.
“My regering, ” het hy gesê, “glo dat sy beleid gelykheid sal
meebring, want my Regering glo in gelykheid en menslikheid.”
Pik Botha was toe in Februarie 1972 in die VSA deur die CIA as
agent gewerf.
Pik Botha se plasing as Ambassadeur van Suid-Afrika in die
Verenigde Nasies het daartoe bygedra dat hy en Sam uel Hun ting -
ton, ‘n Pro fes sor in die Politieke Wetenskap aan die Har vard
Universiteit in die VSA en wat ook werksaam was vir die
Rockefeller Foun da tion en Coun cil on For eign Re la tions, lang ure
saam deurgebring het. Pik Botha het toe in die VSA as die
Republiek se Ambassadeur herhaaldelik beloftes gemaak dat die
RSA alle apart heid sou afskaf en dat hy persoonlik sou toesien dat
Suidwes-Afrika onafhanklikheid verkry. Dr. Hilgard Mul ler het in
1977 bedank as Min is ter van Buitelandse Sake. Vorster word deur
Harry Oppenheimer aangesê om Pik Botha as sy Min is ter van
Buitelandse Sake aan te stel.
Tyd sou ons leer watter belangrike rol Pik Botha en pro fes sor
Hun ting ton vanaf 1979 sou speel in die politieke veranderinge in
die land.
GEHEIME INLIGTINGSPROJEKTE
Daar is ook inderdaad ‘n onweerlegbare korrelasie tussen
misbruik van die bur gers se vertroue in die regering (gevolglik
misleiding van inligting) en die misbruik van die publiek se geld.
In die verband was die klem deurgaans geplaas op die grootskaalse
onreëlmatighede in die ou Departement van Inligting. Hierdie
onreëlmatighede het uiteindelik gelei tot die ontbinding van
daardie departement, die aanstelling van ‘n kommissie van
ondersoek en die bedanking van sowel die betrokke min is ter as die
Staatspresident. Dat die onreëlmatighede rondom die
Departement van Inligting baie te doen gehad het met die
verstrengeling van politici in die wêreld van die groot geld, is ook
nie te betwyfel nie. Hierdie verstrengeling het aanleiding gegee
tot ‘n totale ongevoeligheid en onverskilligheid oor hoe daar met
die publiek se geld gewerk word. Sedert die aanstelling van Eschel
Rhoodie het binne die Nasionale Party ‘n nuwe faksie bekend as
dieVan der Bergh-Mulder-faksie met Rhoodie as die stuurman
ontwikkel. Langs daardie faksie het Nico Diederichs as Vorster se
Min is ter van Finansies beweeg, wat op daardie sta dium die
Rockefeller-CIA-konneksie se in for mant oor Rhoodie se
eskepade was.
Om seker te maak dat dit geheim bly, is gereël dat die geheime
projekte uit ‘n geheime fonds gefinansier word. Vorster het
ingestem dat daar vir die boekjaar 1973-1974 ‘n bedrag van R293
000 uit sy departement se Spesiale Rekening vir
Veiligheidsdienste na die Departement van Inligting oorgeplaas
kon word. Die daaropvolgende jaar het Inligting egter so ‘n groot
bedrag geld verlang dat die Departement van Vorster dit nie kon
bybring nie. Vorster het daarop beslis dat die Departement van
Verdediging ook voortaan as ‘n kanaal vir die oorplasing van geld
na Inligting gebruik sou word. Die Min is ter van Verdediging, P.
W. Botha, het nie met die reëling saamgestem nie, maar hom
nogtans daarby neergelê. In die vier boekjare 1974-1975 tot
1977-1978 is daar sowat R56,9 miljoen van Verdediging na
Inligting oorgeplaas.
Rhoodie en die Departement van Inligting het ‘n groot deel van
hierdie geld gebruik om in die geheim koerante te koop. Een van
die eerste teikens was die liberale Engelse pers in Suid-Afrika.
Hierdie poging was ‘n groot fout, omrede die Illuminati nooit
(maar nooit) die beheer oor sy magtigste in stru ment, die pers, sal
verkoop nie.
Hierna is meer as 160 geheime projekte geloods, waardeur daar
‘n verskeidenheid van frontorganisasies tot stand gekom het,
waaronder die Af ri kaner Weerstandsbeweging en Inkatha
yeNkululeko yeSizwe (‘vryheid vir die nasie*). In 1974 het
Rhoodie met behulp van die Amerikaner John McGoff probeer om
die Wash ing ton Star te koop. Die plan het egter nie geslaag nie en
McGofF het daarop die Sac ra mento Un ion gekoop. Nadat Van
den Bergh en Mulder misluk het om die beherende belang van die
Engelse pers by Harry Oppenheimer te koop, het die hulle hul eie
Engelse mondstuk, die Cit i zen gefinansier. In 1975 het Rhoodie
R12 miljoen aan die kunsmismagnaat Louis Luyt geleen om ‘n
Engelstalige dagblad, The Cit i zen, uit te gee. Die koerant was
egter nie winsgewend nie en enorme bedrae moes voortdurend uit
die geheime fonds ingepomp word om dit aan die gang te hou.
Hulle gaan dus in mededinging met die Engelse liberiale pers. Dit
was opsigself ‘n fout. Die skrif was toe reeds vir Vorster-Van den
Bergh-Mulder aan die muur. Dit was die be gin van die einde van
hulle politieke loopbane. In 1976 het Rhoodie probeer om met
behulp van twee Johannesburgse sakemanne, Abrahamson en
Pegg, beheer oor die Britse uitgewersmaatskappy Mor gan
Grampian te kry. Hulle het ‘n groot aantal aandele bekom, maar
kon nie daarin slaag om ‘n beherende aandeel te verkry nie.
Afgesien van sy koerant-projekte, wat miljoene rande beloop het,
het die Departement van Inligting ook talle ander projekte uit sy
geheime fonds gefinansier -projekte soos fondse aan ‘n klein
pro-Suid-Afrika politieke party in Noorweë; fondse vir beide Ger -
ald Ford en Jimmy Carter se Amerikaanse presidensiële
verkiesingsveldtog in 1976 en die reël van diplomatieke deurbraak
reise vir Vorster na Ivoorkus en Is rael.
AFRIKANER WEERSTANDSBEWEGING AS
GEHEIME INLIGTINGSPROJEK: SUBVERSIE OM
REGSES TE VERDEEL EN VOLKSTAATIDEE TE
BEVORDER BY TYE VAN SWARTHEERSKAPPY
Teen die agtergrond van die Parlementêre opdrag aan die
Erika-kommissie om ‘n nuwe grondwetlike bestel te ondersoek, is
op grond van ‘n voorstel van Eschel Rhoodie van die Departement
van Inligting en genl. Hendrik van den Bergh van die Buro vir
Staatsveiligheid (ook die argitek) besluit dat die Af ri kaner
Weerstandsbeweging (as ‘n moontlike herlewing van die
Ossewa-Brandwag) gestig moet word met die doel “as ‘a re sis -
tance or gani sa tion* and to pro vide the ba sis of a right-wing army.
It was hoped that this along with the volkstaat con cept, would ap -
pease mil i tant right ist as pi ra tions.” Die Af ri kaner
Weerstandsbeweging (AWB) is toe gedurende 1973 in Hei del berg
gestig - ‘n organisasie wat daargestel is deur regeringsintervensie
om Blanke Afrikaanse waardes ‘glo* te beskerm ‘to pro vide a po -
lit i cal bal ance as (a re sult of) the gov ern ment chang ing its pol icy*.
Die Beweging het aanvanklik onder toesig van die
Suid-Afrikaanse Polisie se Afdeling Veiligheidspolisie geopereer
en sedert 1979 Kom Ops (Weermag) pa gestaan vir die AWB. Die
beweging was geïnisieer om ruggraat te verleen aan ‘n strategie
om langs die idees van Volkstaat (of Blanke tuisland) te ontwikkel
wat eers later sou volg. Die Af ri kaner Weerstandbeweging het ten
doel die beveiliging van die Blanke en die hereniging van van die
Afrikanervolk. In die verband is ‘n weerstandsbeweging tot stand
gebring met die doel om ‘n partylose Volkstaat te skep. Volgens
die Af ri kaner Weerstandsbeweging sal die pres i dent van ‘n staat
deur Blankes verkies word en die regering sal gelei word deur
gespesialiseerde verteenwoordigers van verskillende beroeps-en
professionele groepe. Die AWB sou inderwaarheid die hoop van
die armblankes word. Die beweging het tot en met 1979 in die
geheim geopereer. Aangehaal uit ‘n artikel getiteld AWB
‘formed by Voster govt*: Plan back fired and re sulted in rise of
mil i tant neo-nazis, says se cret doc u ment in die Engelstalige
nuusblad,WeekendStar (van uitgawe 1-2 April 1995 op bladsy 3)
soos volg:
“The Vorster gov ern ment an tic i pated a black ma jor ity gov -
ern ment and set out to form the nu cleus of right-wing army ‘to
pro tect the whites*, ac cord ing to an of fi cial doc u ment leaked to
WeekendStar. Nor man Chan dler re ports. An as ton ish ing of fi cial
doc u ment leaked to WeekendStar claims the Af ri kaner
Weerstandsbeweging (AWB) did not arise spon ta ne ously from the
po lit i cal urgings of con ser va tive Af ri kaner but was formed by the
BJ Vorster gov ern ment ‘to proctect the in ter ests of whites.* It says
the AWB was es tab lished in 1973 to act as ‘a re sis tance or gani sa -
tion* and to pro vide the ba sis of a right-wing army. It was hoped
that this along with the volkstaat con cept, would ap pease mil i tant
right ist as pi ra tions.....Re acting to the con tents of the doc u ment,
the AWB de nied it was ever gov ern ment-backed. But a top right
wing source is ad a mant that the doc u ment*s claims are fact and
that the AWB formed part of gov ern ment strat egy of gov ern ment at
the time.....*Rho de sia (now as Zim ba bwe) was al ready at that
stage in fight against a black ma jor ity take over.* The bush war in
Rho de sia - in which the UDI gov ern ment of Ian Smith fought black
lib er a tion move ments such as ZANU and ZAPU — re sulted in
Rob ert Mugabe be com ing pres i dent of a newly-in de pend ent Zim -
ba bwe. De scribing how the AWB was formed, the doc u ment says
‘(Jan) Groenewald and other per sons were brought to gether by a
gov ern ment rep re sen ta tive (this per son is not named). Ít was said
(to them) that a re sis tance or gani sa tion had to be es tab lished, and
an army built up, to pro tect the in ter est of the whites in the fu ture.*
Mem bers of the group were ap par ently con sulted by the min is try of
law and or der (now known as safety and se cu rity) and be came
founder mem bers of what be came known as the AWB. No con fir -
ma tion of the con sul ta tions could be ob tained from po lit i cal
sources this week. Terre Blanche was cho sen as leader and the
found ers, in clud ing Groenewald, were ap pointed to the man age -
ment coun cil (hoofraad) - ‘the man age ment coun cil worked in as -
so ci a tion with the gov ern ment,* the doc u ment says.......The
doc u ment gives this back ground to the for ma tion of the AWB:*As
a re sult of pres sure from out side the coun try and from cer tain po -
lit i cal groups, the Na tional Party (then the gov ern ing party) was
en cour aged to state its fu ture pol icy and was at the same time un -
der the im pres sion that it was los ing sup port from the elec tor ate.
This meant also that right-wing ers would lose.* The AWB, and, it
is also claimed, the Con ser va tive Party, came into 20-odd years
ago (to) ‘pro vide a po lit i cal bal ance as (a re sult of) the gov ern -
ment chang ing its pol icy*. It was ap par ently de cided to form party
to the right of the po lit i cal spec trum but ín such a man ner that the
pub lic would not know about it (the gov ern ment in ter est). Terre
Blanche was cho sen as leader and the found ers, in clud ing
Groenewald, were ap pointed to the man age ment coun cil
(hoofraad) - ‘the man age ment coun cil worked in as so ci a tion with
the gov ern ment,* the doc u ment says......”
DIE ONTWAKING VAN DIE IDEE VAN
STREEKSBLOK VIR SUIDER-AFRIKA EN DÉTENTE
Die streeksblokgedagte spruit uit ‘n idee van ‘n vry
‘Konstellasie van State*. Om hierdie idee tot uitvoering te bring
moes die Swartes se vriendskap buite en binnekant Suid-Afrika
gewen word. Vorster was baie maklik te vinde vir die idee van ‘n
‘Konstellasie van State*, veral toe aan hom vertel is dat
Suid-Afrika dan die leier van die Streek sou word. Vorster het
reeds in 1968 gesê dat daar moet “ ‘n groeiende konstellasie van
Suider-Afrikastate” kom en dat Suid-Afrika dan die leier van hulle
gaan word. Dit sou in werklikheid ‘n magtelose streeksliggaam
wees wat geen mag oor enige land sou hê nie. Suid-Afrika moes
nou opgebreek word in ‘n reeks swartstate wat dan daarna almal
weer saamgevoeg sou word in die ‘Konstellasie*.
Die Wet op Burgerskap van Bantoetuislande word in 1970
goedgekeur, waarkragtens burgerskap aan alle Swartes in
Suid-Afrika behorende tot een of ander tuislandgebied toegeken
word, wat bepaal dat aan elke Swartpersoon ‘n
burgerskapsertifikaat uitgereik sal word. Die feit dat hy dan ‘n
bur ger van ‘n tuisland is, beteken egter nie dat hy in Suid-Afrika as
‘n vreemdeling beskou word nie; volgens die internasionale reg
bly hy vir alle doeleindes ‘n bur ger van die Republiek. Die Wet op
die Grondwet van Bantoetuislande word in 1971 aanvaar, waarin
daar voorsiening gemaak word vir die instelling van wetgewende
vergaderings met wyer bevoegdhede en wetgewende magte as dié
van die gebiedsowerhede deur proklamasie van die
Staatspresident. Die proklamasie van ‘n wetgewende vergadering
in ‘n tuisland sou noodwendig lei tot selfbestuur.
Verskeie tuislande het dan ook die voorbeeld van die Transkeie
regering gevolg en gedeeltelike selfregering gekry.
Bophuthatswana (met Lucas Mangope as hoofminister), die
Ciskei (met Lennox Sebe as hoofminister) en Lebowa (met dr. C.
Phatudi as hoofminister) het in 1972 selfregerend geword. In 1973
het Gazankulu (met prof. Hud son Ntsanwisi as hoofminister) en
Venda (met Pat rick Mpephu as hoofminister) gevolg. Basotho
Qwa-Qwa (met Wessels Mota as hoofminister) het in 1974 ook
gedeeltelike selfregerend geword. Teen die einde van 1974 was dit
nog net KwaZulu (met Gatsha Buthelezi as hoofraadslid) en die
tuislande van die Swazi*s en die Ndebeles wat nie gedeeltelike
selfregerende sta tus gehad het nie.
Soos ons reeds in Deel 3 geleer het, beoog die Illuminati ‘n super
ekonomiese regering vir Suidelike Afrika. Vorster het in
Februarie 1974 tydens ‘n wantrouedebat die gedagte van ‘n
streeksblok vir Suider-Afrika geopper. Daardie idee was
inderwaarheid deur die Sekretaris van Inligting, Eschel Rhoodie
op grond van voorstelle van die Coun cil on For eign Re la tions na
Suid-Afrika ingevoer. In sy boek The Third Af rica bepleit hy die
skep van ‘n groot su pra-politieke struktuur wat hy die Organisasie
van Suidelike Afrika-State noem. “Destyds het dit uitgelek dat dr.
Rhoodie sy idee aan dr. Mulder ‘verkoop* het, wat op sy beurt
weer mnr. Vorster se belangstelling daarvoor gewek het. So het dit
dan in die wantrouedebat van 1974 te lande gekom. Dit was egter
die laaste woord wat van mnr. Vorster se kant daaroor gehoor is.”
Hoewel dit duidelik was dat die Konstellasie van State nie ten volle
deur die hoofstroompolitiek van Vorster gehuisves is nie, het die
mede-lede van Inligting tog toegesien dat dit in die P.W. Botha-era
vergestalt moes word. Dit was immers ‘n breinvrug van die
Illuminati self.
INKATHA WORD GESKEP AS ALTERNATIEWE
MAGSTRUKTUUR VIR DIE ANC
As een van mees opspraakwekkende Swart bewegings wat
voortspuit uit die koverte inligtingsprojekte was Gatsha Buthelezi
se Swart vryheidsbeweging, Inkatha yeNkululeko yeSizwe
(Vryheid van die Nasie), wat in 1975 tot stand gekom het. Inkatha
is gestig as alternatief vir die ANC met sy pro-Kommunisme en
Buthelezi het toe sy nuutgestigte party in die buiteland gaan
bemark. Die verwagting was dat indien die buurstate die
Konstellasie van State-beginsel sou aanvaar, dit tesame met die
opkoms van Inkatha outomaties kon lei tot internasionale
erkenning van die Republiek se Nie-Blanke beleid en kon dit in ‘n
groot mate die buitelandse aanslag teen die Republiek lam lê en die
ANC/SAKP se internasionale aansien diskrediteer.
As ‘n Swart vryheidsbeweging sou Inkatha nie ‘n beleid van
geweld volg nie. Inkatha sou toesien dat “lib er a tion” sal
plaasvind op alle vlakke en spesifiek op die gebied van die
politiek, ekonomie en kultuur. “Apart from the pro cess of peace
evo lu tion, it be lieves lib er a tion will also come through ed u ca tion
for equal cit i zen ship, eq ui ta ble land dis tri bu tion, and the en cour -
age ment of for eign in vest ment to pro vide em ploy ment for a grow -
ing pop u la tion.” Na die CIA georkestreerde So weto-onluste het
Buthelezi op instruksie van die Vorster-regering ‘n vergadering
belê waarin leiers van verskeie swartgroepe (insluitende
vakbonde, lede van Swart bewussynsbewegings, tuislandleiers en
swart sakelui) byeengekom het om ‘n Swart Eenheidsfront te
vorm. Buthelezi het ook op instruksie ‘n beroep gedoen vir ‘n
nasionale konvensie om vir Suid-Afrika ‘n konstitionele toekoms
uit te werk. Die Swart Eenheidsfront het nie werklik van die grond
af gekom nie, aangesien hy nie daarin kon slaag om as ‘n
samebindende faktor te kon optree nie. In 1978 was Buthelezi
instrumenteel verantwoordelik vir die stigting van die South Af ri -
can Black Al li ance wat aanvanklik bestaan het uit die La bour
Party of SA, die In dian Re form Party en Inkatha.
LIBERALISERING VAN DIE SPORTBELEID,
SOSIALE INTEGRASIE EN DIE BROEDERBOND
Veelrassige invloede uit Amerika soos dié van die Swart popster
Percy Sledge, die Swart tennisster Authur Ash en die Swart bokser
Bob Fos ter was vir Suid-Afrika met sy beeldradio*s
onvermydelik. Vorster se sportbeleid, wat deel gevorm het van sy
uitwaartse beleid, het wesenlik verskil van dié van sy voorganger.
Op 11 April 1967 het hy die eerste tree in die rigting van ‘n nuwe
sportbeleid gegee toe hy in die Volksraad aangekondig het dat hy
nie aan lande met wie Suid-Afrika tradisionele sportbetrekkinge
het, sal voorskryf welke sportmanne in hul spanne ingesluit mag
word en watter nie. Tog het hierdie stap Suid-Afrika nie gered van
internasionale druk nie. Suid-Afrika se uitnodiging na die 1968
Olimpiese Spele in Mexiko is in April 1968 teruggetrek. ‘n
Voornemende besoek van ‘n Engelse krieketspan is ook in 1968
afgelas. Een van die sterk wigte wat agter die aflas van die besoek
sit is die Britse intelligensiediens, Mi6, met sy frontorganisasie die
Ant-Apart heid Move ment. Op 1 Oktober 1968 het die Uitvoerende
Raad se sportkomitee (Broederbond) aanbeveel dat “die beleid
van afsonderlike ontwikkeling ook op sportgebied toegepas moet
word en dat geen mededinging tussen Blank en Nie-blank
binnelands moet plaasvind nie.” In 1969-1970 het ‘n
Springbokrugbyspan Engeland besoek. Dit is ontwrig deur
anti-apartheidsbetogings. Hierdie keer het Mi6 Pe ter Hain as ‘n
leidende figuur gebruik.
In April 1971 het die Broederbond se Uitvoerende Raad in ‘n
omsendbrief en studiestuk oor sport gesê dat “ ‘n vrugbare
tweedaagse samespreking tussen ‘n groot aantal vriende uit
verskillende sportbeheerliggame vanoor die hele land” gehou is.
“ ‘n Komitee uit hulle midde het ‘n aantal fundamentele
formuleringe vir oorweging aan die UR voorgelê, en dit word
verwag dat die Formuleringe in die volgende dae en weke
neerslag sal vind in die amptelike regeringsverklarings.” Vorster
het dan ook ‘n nuwe sportbeleid in April 1971 aangekondig waarin
hy ‘n onderskeid getref het tussen veelrassige sport en veelvolkige
sport. Veelrassige sport, dit wil sê waar blank en nie-blank in
dieselfde span speel, was nog steeds verbode. Veelvolkige sport,
dit wil sê sport waar blank en nie-blank in aparte spanne teen
mekaar meeding, sou voortaan toelaatbaar wees - maar net op
internasionale vlak en nie op klub-, provinsiale of nasionale vlak
nie. Hoewel Vorster hom gedistansieer het van veelrassige sport,
was sy nuwe sportbeleid tog ‘n verdere tree in die rigting van
veelrassige sport. Die beginsel dat geen veelrassige sport in
Suid-Afrika toegelaat word nie, het stelselmatig afgewater geraak.
Piet Koornhof is dan ook as min is ter van sport in 1972 vanweë sy
bydrae tot die integrasie in Suid-Afrikaanse sport met die Groot
Offisierskruis van Verdienste deur die Orde van Malta (‘n
Vrymesselaarorde) vereer.
In Sep tem ber 1976 het dr. Piet Koornhof, Min is ter van Sport,
verdere aanpassings in die sportbeleid aangekondig. Dit het in
hoofsaak daarop neergekom dat die beginsel van veelvolkige
wedstryde nou tot op klubvlak uitgebrei is. Later in 1976 het
Koornhof ook verklaar dat alle Suid-Afrikaanse spanne voortaan
op ‘n merietegrondslag gekies sou word, dat veelrassige
proefwedstryde gehou sou word, en dat sowel Nie-Blankes as
Blankes Springbokkleure kon verwerf.
In soverre dit die arbeidsterrein betref, het daar veral in die
sewentigerjare ‘n omwenteling plaasgevind. Die gebrek aan
Blanke immigrante en plaaslike vakleerlinge het ‘n tekort aan
geskoolde arbeidskragte laat ontstaan. Aan die be gin van 1971
was daar ‘n tekort van 4 700 geskoolde werkers in die boubedryf,
waarop die Min is ter van Arbeid, Marais Viljoen, werkafbakening
in dié bedryf versag en toegelaat het dat Kleurling-arbeiders as
geskoolde werkers in diens geneem kon word. Ook in die
Spoorweë en Poskantoor is Nie-blankes in diens geneem vir werk
wat voorheen deur Blankes verrig is. In 1971 het die regering
toegelaat dat werkafbakening in die tuislande verval: in die
mynbou word daar Swartes vir geskoolde werk gebruik. Ten spyte
van skerp kritiek wat op die jaarvergadering van die Broederbond
in 1970 gelewer is met die voordrag van ‘n referaat getiteld
Arbeidsintegrasie in Suid-Afrika het sosiale integrasie op die
arbeidsterrein steeds onverpoos voortgegaan.
Die Verligting in Suid-Afrika het nou by die welbekende
Afrikaanssprekende ‘snobs* sterk posgevat. Die meeste van hulle
het ook verbintenisse met die SA-Stigting gehad. Die lede van die
Engelse Round Ta ble en Ro tary is in Afrikaanse kringe toenemend
met ope arms ontvang. Sasol (wat as ‘n mon u ment van die
Broederbond beskou kan word) en Gencor het toe be gin om
Engelsprekendes uit bogemelde kringe in hulle bestuur op te
neem. Integrasie tussen Af ri kaans- en Engelssprekendes was aan
die orde van die dag. Anderkleuriges is in ‘n toenemende mate in
die produksielyne betrek. Werksreservering is stelselmatig
afgebreek. Dit was ‘n ‘sterker* praktyk by Engelse instansies. By
die werksplekke het toenemend sigbaar geword dat Blankes onder
Nie-blankes moet werk. Vooraanstaande lede van die
Broederbond in die han del en nywerheid en in die beroepslewe het
gemeen dat die Blanke gespeen moet word van die gedagte dat hy
nie onder ‘n Nie-blanke mag werk nie. In die vernaamste
Afrikaanse akademiese inrigtings is toe ook (by wyse van
professore en dosente wat Af ri kaner Broederbonders was) die
filosofie van groter anderkleurige deelname in die
volkshuishouding aan blanke Afrikaanssprekende studente
bevorder.
Die Stedelike Stigting het in 1976 tot stand gekom. Die
direkteur van dié stigting, oud-regter Jan Steyn, het te kenne gegee
dat sy hoofdoelwit ook is om alle rassediskriminasie uit te skakel
naas die kanalisering van fondse na Swartes in die stedelike gebied
om hulle ekonomiese posisie te verbeter ten einde hulle politieke
doelstellings op die Blanke af te pers (soos verbruikerboikotte).
Harry Oppenheimer se An glo-Amer i can Cor po ra tion is een van
die Stedelike Stigtng se vernaamste donateurs. Intussen het die
Amerikaanse regering aangedui dat hy hom veral op die
arbeidsterrein gaan toespits. El len Ray brei in sy boek Dirty
Work 2: The CIA in Af rica uit op die volgende:
‘*In a ‘con fi den tial* Telex sent by the U.S. Em bassy in Cape
Town in Feb ru ary 1976, to var i ous U.S. mis sions in Af rica, it was
stated : ‘In South Af rica, (U.S.) Em bassy would give first pri or ity
to the la bor field,* in terms of train ing black South Af ri cans. At
least six teen South Af ri can union ists have vis ited the United States
in the last five years (1975-1980), as guests of the State De part -
ment. They tend to be drawn from the ranks of the most mod er ate
black trade union ists and TUCSA."
Ter voorbereiding tot ‘n toekomstige nuwe bedeling is die
welbekende Riekert-verslag deur die Kommissie van Ondersoek
na Arbeidswetgewing rakende die benutting van mannekrag onder
leiding van dr. P.J. Riekert (lid van die Af ri kaner Broederbond
sedert 1973 asook ‘n hooggeplaaste Vrymesselaar) in 1977
uitgereik. Ons sal in die volgende hoofstuk sien hoe belangrik die
verslag vir die Hun ting ton bloudruk is. Die verslag het die
verhoging in die lewenstandaard van veral die Swartmense en die
vooruitgang van die nywerheidswese en dienssektor in die
stedelike gebiede in die vooruitsig gestel. Hoewel die verslag op
daardie tydstip niks oor die bevordering van Swart politiek gesê
het nie, was dit in bepaalde linkse kringe as ‘n stap in die ‘regte
rigting‘ beskou. Die Af ri kaner Broederbond het vervolgens met
‘n meduimtermynstrategie van immigrasie gevolg om getalle na
die linkerkant van die politieke spektrum uit te brei. Naas die 600
000 Portugese wat toe reeds in die Republiek woonagtig was, is
Sweedse en Ierse immigrasie na die Republiek bevorder
hoofsaaklik ter ondersteuning met hulle doel om tegno-strukture
te vestig vir ‘n industiële gemeenskap in die Republiek.
KOVERTE GEKNOEIERY TUSSEN REGERING EN
GELDMAG EN POLITIEKE INTEGRASIE
Vorster het bande met die Engelse geldmag in die ope be gin te
vestig toe hy op Vrydag 1 No vem ber 1968 Engelse mynmagnate,
sakelui en nyweraars van die Rand Club in Jo han nes burg
toespreek. Intussen het Pro fes sor Piet Hoek in 1969 sy
nie-amptelike verslag oor An glo-Amer i can Cor po ra tion (ook
bekend as Die Hoekverslag) voltooi. Die voltooiing van die
verslag het bepaalde respons ontketen en het onder meer Vorster se
onderdanigheid aan Harry Oppenheimer herbevestig.
Sedert 1971 bestaan daar koverte (geheime) samewerking
tussen die regering en die geldmag - ‘n geheime agenda tussen die
NP-regering en die geldmag. Die geldmag word sedertdien
toenemend Suid-Afrika se onsigbare regering. Die NP-beleid van
wegbeweeg van diskriminasie het die geldmag bevoordeel ten
koste van die Afrikanervolk se belang.
•Die Sunday Times van 20 April 1975 het ‘n berig gedra oor ‘n
“top se cret” beleid. Dié berig se opskrif was Geheime Plan kan
SA se lewenstyl verander en die eerste sin lui: “Die regering het
deur aanvaarding van die hoogs geheime (‘Top Se cret*)
Kollektiewe-aksieprogram teen inflasie homself verbind tot
voorstelle wat die politieke, ekonomiese en sosiale aangesig van
Suid-Afrika sal verander. So ver is net die pri vate sektor se
aandeel in die pro gram openbaar gemaak.” Onder die voorstelle
wat Suid-Afrika se aangesig moet verander, was daar
byvoorbeeld: “Die onderwys, opleiding en indiensname van
Swartes vir meer geskoolde werk in Blanke gebiede. Die
ondersoek, in oorleg met die pri vate sektor, is na wette in verband
met werkreservering en toestromingsbeheer ingestwel.
• Op 22 Oktober 1983 het The Sunday Trib ute ‘n berig gehad
oor geheime samekomste van die regering en die geldmag onder
die opskrif The Se cret Busi ness: “*n Geheime twaalfjaaroue
bondgenootskap tussen groot sakeleiers en die Regering is die
week onthul. Die magtigste manne in die Regering en die han del
werk tot hulle wedersydse voordeel saam in ‘n bondgenootskap
wat massiewe sake-en nywerheidsteun vir die Eerste Min is ter se
konstitusionele voorstelle verseker het.” Die berig beskryf hoe
daar in die geheim te werk gegaan word. Daar is onder die sakelui
‘n “cor po rate fo rum” wat gereeld byeenkom. Net
hoofuitvoerende beamptes woon dit by en alle deelnemers stem in
tot ‘geheimhouding*. “Die vergaderings”, lui die berig dan,
“word bygewoon deur die Eerste Min is ter en drie of vier van sy se -
nior min is ters.” Daar word dan van albei kante standpunte gestel,
maar - baie betekenisvol en belangrik - “die ‘cor po rate fo rum* is
gestig in ‘n groot poging van die groot sake-ondernemings om die
Regering tot hulle voordeel te beïnvloed”, lui die berig. Die berig
meld dat John Vorster die vergaderings gereeld bygewoon het.
Middagetes word gehou saam die hele kabinet, sodat pri vate
gesprekke oor die etenstafel voortgesit kan word “tot albei kante
se voordeel”.
Adv. D.P. de Villiers, die voorsitter van die Internasionale
bestuurskomitee van United States South Af rica Leaders Ex -
change Pro gram (USSALEP) en besturende direkteur van
Nasionale Pers, het in Julie 1971 die eerste konferensie van die
Internasionale Bestuurskomitee van USSALEP gehou. Agter
geslote deure op die USSALEP-konferensie by die Lughawe Jan
Smuts het adv. Smuts aan die afgevaardigdes (Afrikaners,
Engelssprekendes, Negers uit die VSA, Swartes, Kleurlinge en
Indiërs) die versekering gegee dat die Kleurlinge binne vyf jaar
verteenwoordiging in die Blankes se politieke bestel sou kry -
hetsy in ‘n hervormde Senaat, of hetsy dit in ‘n ander wetgewende
liggaam. Teen die einde van die konferensie het De Villiers in ‘n
personderhoud daarop gewys dat hy hom voortaan sou beywer vir
die totstandkoming van ‘n ‘veel-rassige super-parlement*
waaraan die Blanke Parlement ondergeskik sou wees. “In so ‘n
nuwe bedeling,” het hy gesê, “sal die Blanke Parlement slegs oor
Blankes jurisdiksie hê en geen beheer oor ander rassegroepe kry
nie. Die huidige Blanke Parlement sal in werklikheid gelyk wees
aan die Verteenwoordigende Kleurlingraad, die SA Indiërraad of
enige tuislandregering. Die superparlement sal bestaan uit gelyke
verteenwoordigers vir elke rassegroep en almal saam sal die land
deur middel van konsensus regeer. Uitvoering van die besluite wat
deur die super-parlement geneem word, sal aan die verskillende
verteenwoordigende liggame oorhandig word, sodat elkeen sy eie
rassegroep kan administreer in terme van die besluite wat deur die
hoër liggaam geneem is. Ek sal alles in my vermoë doen om hierdie
super-parlement ‘n werklikheid te maak. Mense mag dit politieke
integrasie noem, maar dit is die enigste oplossing vir Suid-Afrika
se probleme. Dit is veral belangrik dat dit moet slaag, omdat die
een of ander metode gevind moet word om die Kleurling ‘n gelyke
seggenskap in die regering van Suid-Afrika te gee.”
Voortspruitend uit bovermelde woorde van De Villiers asook
die regering se geheime samesprekinge met die geldmag, het
Vorster in 1973 ‘n Kommissie van Ondersoek onder die leiding
van Erika Theron (voorheen betrokke in die Ossewa-Brandwag)
aangestel om ‘n omvattende ondersoek in te stel na alle aspekte
van die bruinmense se bestaan en hul toekoms (ook bekend as die
Erika Theron-kommissie). Dit was ‘n kommissie wat uit wit- en
bruinmense bestaan het. Die Erika Theron-kommissie het op 18
Junie 1976 sy verslag in die Volksraad ter tafel gelê. Die verslag
sou ook ‘n kardinale rol speel tot die eerste tree van Suid-Afrika se
politieke integrasie. Die kommissie het in sy verslag 178
aanbevelings gedoen. Onder die belangrikste was:
•Bevredigende vorme van regstreekse Kleurlingverteenwoordiging
en -seggenskap moet op die onderskeie
owerheidsvlakke en in besluitnemende liggame geskep word.
•*n Komitee van deskundiges moet aangestel word om
voorstelle dienaangaande te doen.
•Die bestaande Westminister-stelsel moet verander word om
by die omstandighede van Suid-Afrika met sy plurale bevolking
aan te pas.
•Die Wet op die Verbod op Gemengde Huwelike en artikel 16
van die Ontugwet moet herroep word.
•Gelyke salarisse moet vir gelyke werk betaal word.
•Heelwysiginge moet in die Wet op Groepsgebiede aangebring
word, onder meer deur sakegebiede te verklaar.
•Kleurlinge moet toegelaat word om op enige plek
landbougrond te koop.
•Alle universiteite moet vir Kleurlinge oopgestel word.
•Die Kleurlinge moet nie beskou word as ‘n gemeenskap wat
kultureel an ders as die Blankes is nie.
•Sportspanne wat internasionaal meeding, moet op grond van
meriete gekies word.
•Openbare plekke, geriewe en sekere strande moet op ‘n
selektiewe grondslag vir almal oopgestel word.
In Au gus tus 1976 het die regering aangekondig dat ‘n
kabinetskomitee aangestel is om ‘n ondersoek te gelas na ‘n nuwe
regeringstelsel waarin ‘n groter mate van seggenskap gegee sou
word aan die Kleurlinge en die Indiërs. Hierdie kabinetskomitee
wat bestaan uit min is ters P.W. Botha as Voorsitter, Con nie Mulder,
J.P. van der Spuy, Owen Horwood, Hennie Smit en Marais Steyn,
het ingrypende konstitusionele veranderinge aanbeveel. Die
komitee het aanbeveel dat die Blankes, die Kleurlinge en die
Indiërs elk hul eie volksraad en kabinet moet hê. Sake van
gemeenskaplike belang sal deur ‘n Raad van Kabinette gehanteer
word. Die Raad van Kabinette sal bestaan uit die Staatspresident
(voorsitter), 7 Blankes (Eerste Min is ter en 6 min is ters), 4
Kleurlinge (die Eerste Min is ter en 3 min is ters) en 3 Indiërs (die
Eerste Min is ter en twee min sters). Die bestaande Senaat word
afgeskaf en twee nuwe liggame word in die lewe geroep - die
veelrassige Kieskollege van 88 lede, wat die Staatspresident moet
aanwys; die ander ‘n veelrassige Presidensiële Adviesraad, wat
die Raad van Kabinette van advies sal bedien. Die samestelling
van sowel die Kieskollege as die Presidensiële Adviesraad berus
op die verhouding 4 Blankes:2 Kleurlinge:1 Indiër. Hierdie plan
vir ‘n nuwe konstitusionele bedeling is in Au gus tus 1977 deur die
koukus van die NP goedgekeur en kort daarna ook deur die party se
vier provinsiale kongresse. In die algemene verkiesing van No -
vem ber 1977 het die regering sy plan aan die kiesers voorgelê toe
byvoorbeeld Con nie Mulder in die Potchefstroomse Stadsaal
tydens die NP se verkiesingsveldtog in 1977 gesê het: “Die Erika
Theron-verslag bied vir Suid-Afrika ‘n wonderstaaf formule om
Suid-Afrika se kleurprobleem aan te spreek.” Die oorwinning wat
die NP in die verkiesing behaal het, is dan ook deur die regering
vertolk as ‘n mandaat aan hom om die voorgestelde
konstitusionele wysigings deur te voer. Adv. D.P. du Villiers van
USSALEP se siening van die nuwe bedeling in Suid-Afrika in
1971 stem ooreen met die konstitusionele voorstelle wat die NP in
die Algemene Verkiesing van 1977 gaan toets het, wat aanduiend
is tot die onsigbare hand van die Geldmag in die regering.
Die Af ri kaner Broederbond het die Nasionale Partybesluit dat
die Republiek se parlementêre demokratiese ba sis uitgebrei moet
word na die Indiërs en kleurlinge (bruinmense) herbevestig soos
gemanifestreer in Gerrit Viljoen se 1976-Voorsittersrede in die Af -
ri kaner Broederbond. Teen die agtergrond daarvan dat die debat
oor magsdeling met Nie-Blankes in die politiek reeds ‘n geruime
tyd aan die gang was, het die Herstigte Nasionale Party tydens die
1977-Verkiesing gewaarsku teen die regering se konstitusionele
planne. So het ‘n afvaardiging van die Herstigte Nasionale Party
ook by Andries Treurnicht besoek afgelê. Hy het onomwonde
hulle standpunt verwerp, en volkome ingeskakel by die Nasionale
Party se planne om Nie-Blankes tot die Parlement toe te laat. Ons
sal in die volgende hoofstuk sien dat Ferdi Hartzenberg en ander
Nasionaliste kragte met die regering en meer bepaald Brig. Tienie
Groenewald saamsnoer om die Konserwatiewe Party te stig.
DIE OPPOSISIE REORGANISEER
Die Verenigde Party het steeds weinige vordering getoon om die
Nasionale Party by die stembus te verslaan. Hoewel daar nie te
veel oor hierdie geskiedenis uitgebrei word nie, is dit wel van
belang om daarop te let dat die Verenigde Party in Junie 1977
ontbind het en in drie groepe versplinter het; die Suid-Afrikaanse
Party met Myburgh Streicher as leier; die Nuwe Republiek Party
met Sir De Villiers Graaff as tussentydse leier; en die
Basson-groep wat met Colin Eglin se Proggressiewe
Reformisteparty saamgesmelt het om die Progressiewe Federale
Party te vorm.
ISOLASIE VAN SUID-AFRIKA DEUR DIE
INTERNASIONALE GEMEENSKAP
In Februarie 1967 het ‘n Amerikaanse vliegdekskip, die Frank -
lin D. Roo se velt, Kaapstad aangedoen. Hy was op pad van
Viëtnam na die VSA en het voorrade kom inneem. Die
Amerikaanse regering het die bemannings belet om in Kaapstad
aan wal te gaan. Hierdie optrede was gemik as ‘n belediging op die
Suid-Afrikaanse regering en sy beleid van Afsonderlike
Ontwikkeling.
Die CIA frontorganisasie, Af ri can-Amer i can La bor Cen ter
(AALC) het vanaf 1969 hom sterk uitgespreek ten gunste van die
Republiek se uitbanning van die VN, internasionale boikotte teen
Suid-Afrika en het veldtogte geloods vir die onttrekking van
buitelandse investering. Dit illustreer dat die CIA in sy koverte
operasies (basies agter die skerm) voortaan sal poog om groter
druk op die Republiek te plaas om politieke veranderinge teweeg
te bring. Die CIA se front, die Af ri can-Amer i can La bor Cen ter
(AALC), het hom in 1973 weereens sterk uitgespreek teen die
apartheidsbeleid van Suid-Afrika.
Die Or ga ni za tion of Pe tro leum Ex porting Coun tries (OPEC) het
ook in 1973 ‘n olieverbod teen die land ingestel. Die grootste
gedeelte van die land se olie-invoer het in die geheim via Iran
geskied. In reaksie op OPEC het die regering in 1974 aangekondig
dat Sasol II in die Oos-Transvaal opgerig gaan word wat R1
miljard gaan kos en werk aan 75 000 mense sal verskaf. Die olieen
petroleumprodukte wat uit steenkool gewin word, sal die
Republiek minder afhanklik maak van buitelandse olie-invoere.
Die Afro-Asiatiese blok in die VN het reeds daarin geslaag om
die Republiek van die internasionale wêreld te isoleer — sedert
1970 ook sportliggame. In die Algemene Vergadering van die
Verenigde Nasies het die Republiek dit weer in 1974 ontgeld.
Noudat Por tu gal as mede-aangeklaagde van die toneel verdwyn
het, het die volle gewig op die Republiek geval. Die Republiek se
geloofsbriewe is verwerp met as rede dat sy afvaardiging nie
verteenwoordigend is van die Swart bevolking nie. Die koppeling
van die veroordeling van die beleid van Afsonderlike
Ontwikkeling aan die legitimiteit of wettigheid van die regering
het ‘n presedent geskep en tas die bestaande reëls en die
universaliteit van die Verenigde Nasies self aan. Om daardie rede
het Westerse nasies hulle teen die verwerping van die
geloofsbriewe vers et. Die regering het sy bes gedoen om dialoog
met Afrika-lande te stimuleer en het drie Nie-blankes in sy
afvaardiging opgeneem. Selfs Pik Botha is dié jaar as
Ambassadeur tot die Verenigde Nasies benoem. Die Republiek se
posisie in die Verenigde Nasies is op voorstel van Mex ico na die
Veiligheidsraad verwys waar ‘n voorstel ingedien is om die
Republiek te skors op grond van beweerde voortdurende skending
van die handves. Pik Botha het op 24 Oktober 1974 ‘n rede voor
die liggaam gehou waarin hy op die historiese word ing van die
rassevraagstuk gewys het, en die beskuldigings ontken het. Hy het
erken dat daar diskriminerende praktyke en wette in die Republiek
bestaan, maar daarop gewys dat dit niks met rassisme te doen het
nie. Hy verklaar dat sy Regering alles in sy vermoë sal doen om
weg te beweeg van diskriminasie op grond van ras of kleur, ‘n
standpunt wat deur Vorster bevestig is. Op 30 Oktober 1974 het dit
dit die eerste keer in die geskiedenis gebeur dat die permanente
lede (die VSA, Brittanje en Frankryk) ‘n besluit veto. Daarop het
die Algemene Vergadering op 12 No vem ber 1974 die Republiek
se deelname vir 1974 opgeskort. Hierdie stap is egter onwettig en
onverantwoordelik. Die Algemene Vergadering het ook aan die
Suid-Afrikaanse bevrydingsbewegings, die ANC en die PAC
waarnemerstatus toegeken. Op 16 Desember 1974 het die
Algemene Vergadering by die Veiligheidsraad aanbeveel dat ‘n
verpligte en algehele wapenverbod teen Suid-Afrika ingestel
word.
Nadat daar elf Britse oorlogskepe saam met die Suid-Afrikaanse
vloot in ‘n gesamentlike vlootoefening deelgeneem het, het die
Arbeidersregering van mnr. Har old Wil son in No vem ber 1974
aangekondig dat hy die Simonstadse Ooreenkoms van 1955 wat
aan Brittanje die enigste droogdok bied tusse Gi bral tar en
Singapoer, gaan hersien. Ingevolge die ooreenkoms het die twee
lande saamgewerk in die verdediging van die seeroete om die
Kaap, ‘n roete wat jaarliks deur 25 000 skepe gebruik word en
waarlangs die olietoevoer na die Weste gaan. As ‘n manifestasie
van die Britse regering se protes teen die regering se beleid van
Afsonderlike Ontwikkeling en ‘n poging tot die isolasie van die
Republiek het die Britse regering op 20 Desember 1974
aangekodig dat die vermelde ooreenkoms kragteloos is. Die
Verenigde Nasies besluit in 1977 om ‘n wapenhandelverbod teen
Suid-Afrika in te stel.
VERWYDERING TUSSEN VORSTER EN HENDRIK
VAN DEN BERGH
Verwydering tussen Vorster en Van den Bergh het sedert 1975
telkens duidelik geword. Vorster en Van den Bergh het verskil oor
hulle standpunte betreffende dr. Mulder as ‘n opvolger vir Vorster.
Dr. Mulder was Van den Bergh se keuse en nie Vorster s*n nie. Van
den Bergh het nie daarvan gehou dat P.W. Botha as Min is ter van
Verdediging en Pik Botha as Min is ter van Buitelandse Sake tussen
hom en Vorster ingeskuif het nie en Vorster kennelik al hoe meer
na hulle advies be gin luister het nie. Voortspruitend uit die
verhouding tussen Vorster en Van den Bergh is die leiersposisie
van dr. Mulder. Tot 1974/75 het Mulder se ster in die politiek blink
geskyn en was hy as die vanselfsprekende opvolger vir Vorster
beskou. Maar daarna het sy ster skielik be gin verdof.
Soos ons reeds gesien het, het die CIA intriges in die politiek
ingebou om seker te maak dat Mulder se ster as kroonprins minder
blink. Vir Mulder het Rhoodie en die Departement van Inligting in
1974 ‘n groot flater begaan toe hy ‘n deel van die geheime
staatsfondse wou gebruik om in die geheim die liberale Engelse
pers in Suid-Afrika in te palm, omrede die Illuminati nooit (maar
nooit) die beheer oor sy magtigste in stru ment, die pers, sal
verkoop nie. Oppenheimer het dit onmiddellik as ‘n persoonlike
bedreiging geïnterpreteer. Op aanbeveling van Anton Rupert was
P.W. Botha by die CIA-politieke hoofstroom (nie-wetende van die
bestaan daarvan) as rytuig teen 1976 ingetrek. Soos wat verneem
word het Rupert Oppenheimer beïnvloed om ook sy steun agter
P.W. Botha in te gooi. Ons weet dat Rupert nou saam met die
Rockefeller-CIA-konneksie beweeg het. Met die wete dat P.W.
Botha, nou die mees se nior min ster in die kabinet van Vorster,
Verdediging op ‘n vaste grondslag sou plaas, en hy ook die
voorsitter van die kabinetskomitee was wat ondersoek gelas het na
‘n nuwe regeringstelsel, en hy hom onderskei of uitgewys het as
die mees waarskynlike om Vorster as Pre mier op te volg, het die
Verligte Aksie-beweging daarin die geleentheid gesien om groter
vastrapplek in die Suid-Afrikaanse politiek te kry. P.W. Botha
word derhalwe geïdentifiseer as hulle rytuig en vennoot vir die
voortsetting van politieke hervorming in Suid-Afrika. Dit is ook
duidelik dat Mulder teen 1975 Rupert en die Nasionale Pers teen
hom laat swaai het. Mulder het op die direksie van Perskor gesit en
P.W. Botha op die direksie van Nasionale Pers. Gevolglik sou die
pers een van die bepalende faktore wees om die leierskapstryd, wat
uiteindelik tog die skaal na Nasionale Pers en P.W. Botha sou
swaai.
VORSTER SE VREDESOFFENSIEF
Vorster het op 24 Oktober 1974 met ‘n groot vredesoffensief op
advies van Eschel Rhoodie se Departement van Inligting be gin
met ‘n toespraak in die Senaat. ‘n Toespraak wat deur Tienie
Groenewald geskrywe is. Vorster het in die toespraak gewaarsku
teen die groot gevare wat ‘n eskalasie van die stryd in Suidelike
Afrika vir almal sou inhou en die hoop uitgespreek dat die
alternatief gekies sou word: vrede, gesonde verstand en normale
verhoudinge. Hy het egter die Rhodesiese geskil in gedagte
gehad, wat hy as die groot struikelblok op die pad na vrede in
Suidelike Afrika beskou het. Ons sal later vind dat Suid-Afrika ‘n
vreemdsame oplossing op Rhodesië afgedwing het.
Die volgende dag het Pik Botha, as Ambassadeur by die
Verenigde Nasies sy toespraak in die Veiligheidsraad gelewer
waarin hy aangekondig het dat sy regering se beleid wegbeweeg
van diskriminasie op grond van ras. In die Senaat het Vorster gesê
dat hy hierdie toespraak onderskryf. Vorster het toe sy
Senaat-toespraak opgevolg met sy ‘gee-ses-maande*-toespraak
op 5 No vem ber 1974. ‘n Toespraak wat weereens deur Tienie
Groenewald geskrywe is.
Die toespraak het wye reaksie uitgelok. Die Swart
Vrymesselaar, pres. Kaunda van Zambië het Vorster se toespraak
verwelkom as “die stem van rede waarop Afrika gewag het”.
Zambië het as afspringplek gedien vir terroriste wat Rhodesië
binnegedring het. Op die toespraak het ‘n tyd van groot
diplomatieke drukte gevolg. Verskeie kere het Zambiese
afgevaardigdes in die geheim na Kaapstad gevlieg waar die
Parlement toe in sit ting was om Vorster te spreek. Op sy beurt het
Vorster by geleentheid uit Kaapstad ‘weggeraak* om
verteenwoordigers van die Rhodesiese regering in Pre to ria te
spreek. Vorster het toe as die man in die middel ‘n sleutelrol
gespeel. Deur hom het Smith se beskouinge Kaunda bereik en
deur hom kon Kaunda se idees weer by Smith uitkom.
Mnr. Vorster het in No vem ber 1974 vir die tweede maal in die
geheim met die Swart Vrymesselaar, pres. Banda van Ma lawi gaan
gesels.
TINY ROWLAND VAN LONRHO-GROEP AS
MIDDELMAN VIR DEPARTEMENT VAN
BUITELANDSE SAKE
Vorster het intussen sy détente-beleid jeens Afrika ingelui. Hy
het die eerste skuiwe gemaak in verband met die toenadering tot
Zambië en pres i dent Ken neth Kaunda van Zambië. Vorster het
groot lof ontvang vir die inisiatief. Hierdie verwikkeling het nog
‘n verhaal agter hom. Tiny Rowland van die Lornho-groep in
Londen, Brittanje, wat belange dwarsdeur Afrika en in die
Midde-Ooste het, het hierin ‘n sleutelrol gespeel.
Tiny Rowland-faktor as politiek van neo-imperialisme in
Afrika
Die Tiny Rowland-faktor het ook sy uitwerking op die
Suid-Afrikaanse Buitelandse beleid gehad. Die Britse sakeman,
Roland Wal ter Fuhrhop, ook bekend as Tiny Rowland is op 27
No vem ber 1917 in Indië gebore. Tot en met 1961 is nie veel
prominensie aan Rowland verleen nie, maar sedertdien het die
prentjie ingrypend verander toe hy betrokke geraak het by Lon don
and Rho de sia Mining and Land Cor po ra tion Ltd. (Lonrho) . Dit
het gebeur nadat bepaalde Britse sakelui Rowland geïdentifiseer
het as die man wat instrumenteel moes wees in die vestiging van
die Britse neo-imperialisme in Afrika. Hy het Lonrho uitgebou tot
‘n Britse multi-nasionale maatskappy wat veral die grondstofryke
Afrika moes ‘regeer*. Lonrho het in ‘n bestek van drie dekades ‘n
greep op die meeste ekonomieë in Afrika verkry en in die proses
een van die grootste maatskappye in Brittanje geword. Lonrho het
oor die jare nou saam gewerk met die Britse intelligensiediens,
Mi6 en was somtyds ook Mi6 se kanaal om geheime fondse aan
terreurorganisasies soos Frelimo, Swapo en die ANC te bevorder.
Uiteraard het Lonrho ook soms as ‘n verlengstuk vir die Britse
regering gedien om vriendskaplike betrekking met Swart leiers in
Afrika te bevorder. Daar word beweer dat dit die gang van gebeure
in Suidelike Afrika beïnvloed het. As hooggeplaaste Vrymesselaar
het hy oor die hele wêreld heen vriende op hoë vlakke gehad. Vir
Rowland draai alles net om sy eie belange. Deur die jare het hy
hom as ‘n opperste skurk bewys. Hy het in die verlede selfs vir
Lonrho verneuk om homself te verryk.
Rowland se verbintenisse in Suid-Afrika het tot in die kabinet
gestrek. In soverre dit die kabinet betref, het hy verbintenis gehad
met dr. Hilgard Mul ler, die Min is ter van Buitelandse sake. Die
vermelde verbintenis het ontstaan toe dr. Hendrik Lutting, die
Suid-Afrikaaanse Ambassadeur in Londen, Mul ler oorreed het om
by die Suid-Afrikaanse regering aan te beveel dat ‘n kriminele
klag van bedrog teen Rowland laat vaar word. Die
Prokureur-generaal het in 1973 op grond van sogenaamde gebrek
aan getuienis, opdrag gegee dat die aanklag laat vaar moes word.
Later het gerugte in Suid-Afrika die ronde gedoen dat die aanklag
laat vaar is omdat Rowland onderneem het om ‘n proses van
détente met Suid-Afrika deur middel van sy goeie kontakte in
Afrika te inisieer. Rowland was dan ook sedertdien Departement
van Buitelandse Sake se tradisionele middelman of
kontakpersoon. Dit was ook Rowland wat gehelp het om die
burgberaad tussen Vorster en Kaunda in 1975 te orkestreer.
Rowland self sou pres. Kaunda bearbei en die kontakman in
Suid-Afrika, ‘n Suid-Afrikaanse sakeman, sou Vorster betrek. Dit
was in Maart 1974 dat met die uitvoering van die plan be gin is. Net
‘n paar vertrouelinge van Vorster het aanvanklik van die planne
geweet. Selfs Hendrik van den Bergh, hoof van die Buro vir
Staatsveiligheid is eers op ‘n veel latere tydstip by die plan betrek.
Reëlings is in die geheim getref. “Wat minder bekend is,is die
feit dat mnr. Vorster ‘n week of wat (omtrent einde Oktober 1974)
voor sy (‘gee-my-ses-maande*-)toespraak in die Senaat besoek
van Zambië se Mark Chona en Rowland se verteenwoordiger in
Suid-Afrika ontvang het. Dit is tydens hierdie ontmoeting dat die
stem-van-rede-toespraak in die Senaat reggeskaaf is (deur Tienie
Groenewald) as voorspel tot die latere ontmoeting tussen mnr.
Vorster en pres. Kaunda in Au gus tus 1975 tydens die brugberaad
by die Vic to ria-waterval. Détente was in volle swang. In sy reaksie
op mnr. Vorster se toespraak het pres. Kaunda drie voorwaardes
vir samewerking gestel:
Terugtrekking van Suid-Afrika se magte uit Rhodesië,
Tonafhanklikheid vir Suidwes-Afrika op die ba sis van een mens,
een stem, en
Beëindiging van apart heid in Suid-Afrika."
Volgens bronne uit Zambië was dit vir die regering na ‘n rukkie
duidelik dat die CIA die dryfveer agter Zambië se vermelde
voorwaardes was. Dit was ‘n skaakspel waar die Amerikaners die
reëls van die spel bepaal het, die skeidsregter was en sommer ook
die skuiwe op die skaakbord gemaak het. Nie veel van ‘n skaakspel
nie.
In reaksie daarop is daar toe agter die skerm deur die
Departement van Buitelandse Sake planne in lyn met die
voorwaardes opgestel, wat vir Zambië en die ander Swart state
aanvaarbaar sou wees. Een daarvan was ‘n plan waarvolgens
Rhodesië binne vyf jaar ‘n Swart meerderheidsregering sou hê, en
‘n ander was die aanloop van die Turnhalle-beraad wat ‘n tree
nader was aan ‘n onafhanklike Suidwes-Afrika op die ba sis van een
mens, een stem.
Die klimaat van Vorster se vredesoffensief was hierna geskik vir
‘n ontmoeting tussen Vorster en Kaunda. In Au gus tus 1975 het die
ontmoeting tussen hulle plaasgevind by die Vic to ria-waterval.
VORSTER EN DIE AF RI KANER BROEDERBOND
HELP DIE ILLUMINATI OM RHODESIË TE
ONDERGRAWE
Dit het onder die aandag gekom dat Vorster in Desember 1974 ‘n
plan laat opstel het waarvolgens Rhodesië binne vyf jaar ‘n Swart
meerderheidsregering sou hê. Die plan is deur Hilgard Mul ler se
Departement op aanbeveling van die Verligte Aksie-beweging
opgestel. Na wat verneem is, was die Vorster-plan vir pres.
Kaunda aanvaarbaar.
Die mense aan die stuur van die Broederbond het nie ‘n stem
verhef teen hierdie soort politiek nie, maar het later daaraan
meegedoen. Hendrik van den Bergh het skielik in die geledere van
die Broederbond die gesaghebbende geword om oor die
Rhodesiese situasie te praat en byeenkoms na byeenkoms moes
nie net van die Broederbond nie maar ook van die Rapportryers,
hoor watter gevaar Rhodesië vir Suid-Afrika se veiligheidsituasie
geword het.
Die Suid-Afrikaanse regering het toe sedert 1975 druk op die
regering van Ian Smith uitgeoefen om Rhodesië te dwing tot
aanvaarding van ‘n Swart meerderheidsregering. Suid-Afrika het
deurentyd gevra vir ‘n skikking waardeur Rhodesië se
onafhanklikheid deur die buitewêreld erken word en sanksies
opgehef sal word. Dit sou glo ‘n verleentheid vir Suid-Afrika
uitskakel. Voorbeelde van inmenging in Rhodesië se sake en druk
op die Rhodesiese regering deur die Suid-Afrikaanse regering was
die volgende:
•Dr. Hilgard Mul ler, Min is ter van Buitelandse sake het in 1975
druk op Ian Smith geplaas om Ndabaningi Sithole uit aanhouding
vry te laat nadat die hoofregter van Rhodesië bekragtig het dat hy
‘n Kommunis is.
•Die Suid-Afrikaanse Regering het in Au gus tus 1975 die
Suid-Afrikaanse Polisie uit Rhodesië laat terugtrek omdat Swart
leiers soos pres. Kaunda van Zambië dit wou hê as voorwaarde om
met Suid-Afrika te onderhandel met die oog op ‘n streeksblok in
Suidelike Afrika.
•Suid-Afrika se rol in die brugberaad in Au gus tus 1975 tussen
Smith en Nkomo. Vorster was persoonlik daar.
•Vorster se onderhandelings in 1976 met die Amerikaanse min -
is ter van buitelandse sake, Henry Kissinger. Kissinger was
aanvanklik nie gretig om hom in Rhodesië se sake in te meng nie
want tegnies volgens Amerika se beskouinge was Rhodesië nog
Britse gebied. Kissinger wou toe ook nie graag vir Vorster sien nie.
Uiteindelik het hy ingestem om Vorster te ontmoet gedurende een
van sy besoeke aan Europa — eers in Wes-Duitsland en
Switserland en daarna in Pre to ria. Tydens die Pre to -
ria-beraad in Sep tem ber 1976 het Vorster eers
afsonderlik met Kissinger gepraat. Twee dae lank het
Vorster en Kissinger hulle optrede beplan. Daarna is
Smith op aanbeveling van Vorster bygebring. In die
ontmoeting het Kissinger aan Smith geskilder in watter
toestand sy land is en hoe dit oor nog ‘n aantal maande
sou wees as hy totaal op ekonomiese en militêre gebied
geïsoleer word. Daarna is die voorstelle vir ‘n Swart
meerderheidsregering aan hom voorgelees en het
Kissinger aan hom gesê dat Vorster en Suid-Afrika
Rhodesië nie langer gaan steun nie. Op daardie oomblik
was Rhodesië heeltemal deur die buiteland geïsoleer. Na
berig word het Smith geluister en daarna gesê: “Wat julle
vra, is my kop op ‘n skinkbord.” Dit was te veel vir Ian Smith. Hy
het toegegee en die voorstelle vir die oorhandiging van Blanke
gesag in Rhodesië aan ‘n Swart bewind aanvaar.
Rhodesië moes handdoek ingegooi omrede Rhodesië se vriende
hom in die rug gesteek het. Dit is kortliks die woorde van Ian
Smith. Smith het in Sep tem ber 1995 tydens ‘n onderhoud met
Rap port daarop gewys dat: “Maar die nekslag was toe
Suid-Afrika en veral John Vorster teen ons gedraai het. Ons het
gedink dat Suid-Afrika ons ware vriend is. Hulle wat in dieselfde
beginsels as ons geglo het — die handhawing van ‘n Christelike
Westerse beskawing in Afrika. Ons kon nog die aanslae van die
Britte en die res van die wêreld trotseer, maar ons sou nie sonder
hulp van Suid-Afrika kon klaarkom nie. Mnr. Vorster het gedink sy
nuwe beleid van deténte sou werk, dat hy die guns van die
Afrika-state daarmee sou wen. Hy het persoonlik aan my vertel
hoe die Afrika-leiers uit sy hand eet. Dit het nie gebeur
nie....Meneer Vorster het Rhodesië aanvanlik goed ondersteun
totdat hy met sy beleid van deténte gekom het. Hy en meneer Pik
Botha het altyd vertel dat hulle nie in Rhodesië se sake inmeng nie.
Dit was onwaar. Dit was Vorster wat die uitvoer van ammunisie en
brandstof na Rhodesië gestaak het.”
Toe Vorster in Sep tem ber 1976 die pistool teen Ian Smith se kop
in Pre to ria gehou het (soos deur Smith later in ‘n persverklaring
gestel is) en saam met Kissinger die Rhodesiese pre mier gedwing
het tot aanvaarding van ‘n Swart meerderheidsregering vir sy land,
het Viljoen, die Voorsitter van die Broederbond, in daardie tyd ‘n
dokument laat sirkuleer waarin die Smith-bewind in die skerpste
terme aangeval is. Dit word die Rhodesiese leiers ten laste gelê dat
hulle twee beleidsrigtings verkondig — die een na die
buitewêreld en die ander een, die werklike beleid, na
binne. Terwyl die Suid-Afrikaanse regering besig is met
sy détente-pogings, lui die dokument, is dit ‘n ongelukkige feit dat
vraagtekens getrek word oor die erns en integriteit van die
Rhodesiërs. Die dokument is geskryf na uitvoerige samesprekings
met Suid-Afrikaanse kabinetslede. Viljoen stel dit duidelik in die
dokument dat Suid-Afrika hom net met Rhodesië sal bemoei
solank dit in Suid-Afrika se belang is. Dit vereis sekere stappe van
die Rhodesiese regering — die eerste om maatreëls te tref om
sy verklaarde beleid uit te voer en sodoende sy eie
geloofwaardigheid te bewys en die Suid-Afrikaanse
regering se geloofwaardigheid in die oë van Afrika te
beskerm. Vervolgens kom Viljoen ook by die ar gu ment
wat in daardie so gereeld soos klokslag uit
Broederbondkringe gehoor is, naamlik dat die Blanke
Rhodesiërs ‘n Prog-beleid gekies het en dat hulle nou die
konsekwensies daarvan moet aanvaar. Tensy die
Smith-bewind stappe doen om hierdie beleid in die
praktyk uit te voer, kan daar min regverdigiing wees vir
Suid-Afrika se voortgesette hulp aan Rhodesië, sê hy.
Viljoen stel dit duidelik dat Suid-Afrika nie sy militêre
betrokkenheid kan laat bepaal deur ‘n ander land se
optrede en daardie land se belange nie. “Dit sal ons toekoms
in ander hande plaas en dit is ondenkbaar.” Viljoen verklaar in
daardie dokument dat: “Faktore wat in oorweging geneem moet
word, sal insluit hoe belangrik dit is om ‘n Westers-georiënteerde
administrasie in Rhodesië aan bewind te hou; hoe détente geraak
sal word; en hoe Rhodesië sy eie beleid uitgevoer het.” Viljoen het
geswyg oor die Swart bewind wat in Rhodesië met die hulp van die
Suid-Afrikaanse regering afgedwing is.
Pik Botha het vroeg in 1978 by verskeie geleenthede gesê dat die
Suid-Afrikaanse regering ten gunste daarvan is dat ‘n konferensie
‘van alle partye* in Rhodesië gehou moet word om ‘n oplossing
vir die geskil te vind. Onder die term ‘konferensie van alle partye*
word ook die terroristeleiers, Joshua Nkomo en Rob ert Mugabe,
ingesluit. Dit het ook inderdaad meegebring dat Rhodesië sy
blanke heerskappy verloor het en vervang is deur ‘n Swart
meederheidsregering van Zim ba bwe in 1980.
BURO VIR STAATSVEILIGHEID WERK SAAM MET
DIE CIA OM FRELIMO VAN HULP TE VOORSIEN
TENEINDE TE HELP DAT POR TU GAL IN
KOMMUNISTIESE HANDE BELAND
Die Caetano-bewind in Por tu gal is in April 1974 deur ‘n An -
glo-Amerikaanse geborgde staatsgreep omvergewerp. “Om
Suider-Afrika op te breek, sou Amerika en Rusland ‘n rewolusie in
Por tu gal moes bewerkstellig. Die Portugese Kommunistiese
Party was egter ‘n klein, niksbeduidende partytjie waarvan die
leiers al vir jare uit Por tu gal gevlug het as gevolg van pres i dent
Salazar se streng optrede teen alle kommuniste. Daarom was dit
noodsaaklik om Por tu gal te verswak deur onrus in Por tu gal en
tegelyk in Mosambiek en An gola te stook. Dit kon gedoen word
deur aanhoudende terroriste-aanslae op Mosambiek en An gola.
Por tu gal sou daardeur gedwing word om jare lank groot en duur
leërs daar op die been te hou, wat die Portugese ekonomie sou
uitput en die volk sou demoraliseer en uiteindelik vir rewolusie sou
vatbaar maak. Dit was die strategie van beide Amerika en
Rusland.....Op sy eie kon die klein Kommunistiese partytjie van
Por tu gal al die jare min vermag. Maar nou, met die hulp van die
Amerikaanse regering se CIA het die kans gekom. Deur die CIA se
hulp het die Kommuniste die laere range van offisiere in die
Portugese Leër bearbei, veral in Mosambiek. Die planne en
voorbereidsels vir die rewolusie was daar (Mosambiek)
uitgewerk. Daar kon alles duister gehou word tot op die oomblik
dat dit uitgevoer moes word.” Volgens inligting wat uit die Buro
vir Staatsveiligheid uitgelek het, het Hendrik van den Bergh se
Buro vir Staatsveiligheid in die geheim meegewerk om die
staatsgreep in Por tu gal moontlik te maak. Van den Bergh was op
daardie sta dium sterk bevriend met die base van die CIA. In
samewerking met die CIA het Van den Bergh se Buro vir
Staatsveiligheid in stryd met die beleid van die Suid-Afrikaanse
Weermag hulp aan Frelimo verleen. Wat Suid-Afrika se
veiligheidswetgewings betref, moes ‘n kommunis of binnelands in
die tronk gestop of buite die landsgrens gedood word omrede ons
‘n oorlog teen kommunistiese ekspansionisme gevoer het.
Sodoende bevestig dit die berig van Die Vaderland van 30 Mei
1974: “Suid-Afrika het ‘n jaar voor die tyd geweet dat ‘n
staatsgreep in Por tu gal onvermydelik word.” Na verneem word
het Die Vaderland gereageer op inligting wat weereens uit die
Buro vir Staatsveiligheid gelek het. Hierdie betrokkenheid van die
Buro vir Staatsveiligheid, wat in die uiterste geheimhouding
geskied het om hulp aan pro-Kommunistiese bewegings te gee,
was in stryd met Suid-Afrika se Verdediging beleid om
Kommunisme met wortel en tak uit te roei. Vir die
Suid-Afrikaanse Weermag het die veiligheidsituasie se intensiteit
verhoog toe die Portugese bewind in Mosambiek vervang is deur
die pro-Kommunistiese regering van die Frelimo-bende in 1974.
Die nuwe Portugese regering het Mosambiek aan die terroristiese
Frelimo oorhandig.
DIE CIA MISBRUIK DIE ANTI-KOMMUNISTIESE
AKSENT VAN SUID-AFRIKA SE VERDEDIGINGSBELEID
OM SUID-AFRIKA BETROKKE TE KRY BY
DIE ANGOLESE OORLOG EN DIE BURO VIR
STAATSVEILIGHEID SPEEL SAAM
Toe die militêre staatsgreep gedurende April 1974 in Lissabon,
Por tu gal losgebars het, het An gola, in teenstelling met
Mosambiek, rustig gebly. Die terroriste oorlog het in An gola
prakties tot ‘n einde gekom. Met die beplande onttrekking van
Portugese troepe het die MPLA van Neto, die FNLA van Holden
Roberto en Unita van Jonas Savimbi met nuwe bedrywighede be -
gin en hulle magte in die onderskeie stamgebiede vergroot. An -
gola was toe in werklikheid in drie invloedsgebiede opgedeel.
Intussen het die CIA ook ‘n geslepe pro pa ganda-veldtog van
stapel gestuur deur opgeblase sto ries oor Russiese en Kubaanse
betrokkenheid in An gola, nog voordat daar so iets bestaan het, na
die internasionale nuusagentskappe te lek — ‘n onthulling wat
deur ‘n se nior amptenaar van die CIA, John Stock well in
sy boek In Search of En emies gemaak word. Met die beweerde
ingryping van die Russe en Kubane het die Suid-Afrikaanse
Weermag te same met sekere buurstate dit beskou as ‘n bedreiging
teen hulle soewereine mag. Zambië, Tanzanië en Bot swana het
besluit om Savimbi as leier van die Regering van Nasionale
Eenheid in An gola te ondersteun. Met die hulp van die
laasvermelde drie Swart state kon Unita daarin slaag om verdere
hulp van die Rooi Sjinese, Ghana en Nigerië te verkry.
‘n Illussie oor Sowjetbetrokkenheid in An gola is deur die CIA
geskep met die uitsluitlike doel om die Min is ter van Verdediging,
P.W. Botha in te bind met oorgrensoptrede van die Weermag.
Uiteraard het die CIA geweet hoe P.W. Botha se kop gewerk het.
Operasie Sa vanna in An gola is toe deur P.W. Botha en die
Suid-Afrikaanse Weermag geloods. Vorster het Suid-Afrika se
deelname aan die Angolese Oorlog goedgekeur sonder
raadpleging van die parlement. Gerrit Viljoen, die voorsitter van
die Broederbond, het hierdie stap nie bevraagteken nie. Daar is
aanvanklik verduidelik dat dit nie nodig was om die parlement
byeen te roep nie, hoewel die ou Verdedigingswet uitdruklik so
bepaal het. Dit het aan die lig gekom dat Suid-Afrika met sy
toetrede tot die Angolese oorlog gereageer het op versoeke van die
CIA, terwyl Vorster inderwaarheid geglo het dat die Amerikaanse
regering die Suid-Afrikaanse Weermag versoek het om betrokke
te raak in die Angolese oorlog. Na wat berig word, is Henry
Kissinger se hulp deur die CIA in geroep om by die
Suid-Afrikaanse regering aan te dring om by die oorlog betrokke
te raak. Die Amerikaners het Vorster en die Suid-Afrikaanse
Weermag die onderneming gegee dat hulle Alberto Holden van
FLNA militêr sal steun as die Suid-Afrikaanse Weermag militêre
steun aan Jonas Savimbi van Unita verleen. Die Amerikaanse
Taakmaghoof in An gola en ‘n se nior personeellid van die CIA,
John Stock well, meld in sy boek In Search of En emies dat dit in
werklikheid die CIA was wat Suid-Afrika by die Angolese oorlog
betrokke gekry het. Stock well het verder onthul dat die CIA
aanvanklik selfs sonder die Withuis in An gola bedrywig geraak
het.
Die Historikus, A.J.P. van Rensburg, wys in sy boek The Tan -
gled Web daarop dat Lang Hendrik van den Bergh by Vorster
aangedring het dat die Suid-Afrikaanse Weermag nie An gola
binne val nie, aangesien dit nie bevorderlik is vir Vorster se
détente-beleid nie. P.W. Botha se militêre oplossing het egter toe
gewen en het dit inderdaad die gap ing tussen die die Buro vir
Staatsveiligheid en Afdeling Militêre Inligting verbreed. Die
verhouding tussen P.W. Botha en Van den Bergh is in die proses
versuur.
Stock well het ook aan die lig gebring dat die CIA in die geheim
en op wêreldwye skaal die werwing van huursoldate vir An gola
gefinansier het. Intussen het Sowjethulp die MPLA inderdaad
bereik. Die vlak van die Sowjetbetrokkenheid was aanvanklik
gering. Stock well meld verder dat: “Suid-Afrika het tot die oorlog
toegetree met ‘n sorgvuldige oog op die Amerikaanse pro gram en
hopende op ‘n positiewe handeling van erkenning en
kameraderie. Vir die CIA was die Suid-Afrikaners die ideale
oplossing.” Hy skryf dat die hoof van die CIA se Afrika-afdeling,
James Potts, en die stasiehoofde in Pre to ria en Lusaka “die
Suid-Afrikaners se toetrede tot die oorlog verwelkom het...veral in
die veld het die CIA lede van die Suid-Afrikaners gehou - wat
geneig was om stomp, aggressief en sonder geslepenheid te
wees...Stil-stil het Suid-Afrikaanse vliegtuie en transportvoertuie
dwarsoor An gola opgedaag met net brandstof of ammunisie wat
benodig is vir ‘n beplande operasie. Op 20 Oktober 1975, na ‘n
reekse kabels tussen die CIA hoofkantoor en Kinshasha, het twee
Suid-Afrikaanse C130-vliegtuie in die nag op die Ndjili-lughawe
geland om ‘n C141-vlug van die CIA te ontmoet, en het hy sy
besending wapens en ammunisie vinnig na Silva Porto verwyder.
Lede van die CIA en Buro van Staatsveiligheid het die vliegtuie by
Ndjili ontmoet en gesamentlik beheer uitgeoefen oor die oorlaai.”
Volgens Stock well het die CIA en Buro van Staatsveiligheid in An -
gola altyd baie nou maar informeel saamgewerk en sonder enige
geskrewe getuienis om dit te bewys - totdat die hele An gola affêre
uitmekaar geval het. Voorts skryf hy: “In die An gola-operasie het
ons teenoor mekaar gelieg.” Genl. Hendrik van den Bergh het
geweet dat die CIA die Suid-Afrikaanse Weermag ‘n rat voor die
oë gedraai het en het hy bloot saamgespeel net om P.W. Botha as ‘n
opkomende faktor vir premierskap te neutraliseer. Tydens die
Suid-Afrikaanse Weermag se intervensie in An gola het Van den
Bergh die CIA se hoofkantore in VSA twee keer besoek.
Dit was op 9 Desember 1975 toe die Suid-Afrikaaanse eenheid
Foxbat by Catofé met die Kubane en die MPLA gebots het. Sowat
200 Kubane en 200 MPLA-soldate teenoor vier Suid-Afrikaanse
soldate is toe gedood. Die veldslag het later as die slag van Brug
14 bekend gestaan en is in Suid-Afrika verfilm en oor die
Beeldradio vertoon.
Die koverte samewerking tussen die CIA en Suid-Afrika was nie
alleen ‘n Rockefeller-CIA-set om die Republiek se belastingsdruk
by wyse van hoër verdedigingsuitgawes te verhoog nie, maar dit
was ook aan Vorster die eerste aanduidings dat sy dae as pre mier
getel is toe hulle Suid-Afrika alleen met ‘n warm situasie in An -
gola gelaat het. Toe die Suid-Afrikaanse Weermag reeds in An -
gola hulle magte ontplooi het, het die Amerikaanse geldmag by
wyse van die Amerikaanse Kongres op 21 Desember 1975 die
Amerikaanse CIA hulp aan die FLNA teruggetrek.
In die eerste week van Januarie 1976 het die situasie in An gola
ingrypend verander. Op 5 Januarie 1976 het die Kubane met 50
T54-pantsers ‘n nuwe offensief be gin. Teen die einde van Januarie
het daagliks 200 nuwe Kubaanse soldate in Luanda aangekom.
Die getal Kubaanse soldate in An gola het tot 10 500 gegroei.
Intussen het die CIA en die Britse intelligensiediens, Mi6, beweer
dat die Sowjetunie op daardie sta dium aan die MPLA 100
vuurpylwerpers van die BM14-tipe, 12 000 vuurpylwerpers van
die BM24-tipe, 30 000 gewere, 400 granaatgooiers, 3 000 swaar
masjiengewere, 1 000 82 mm-granaatgooiers, ‘n groot
hoeveelheid landmyne, 500 swaar voertuie, 160 pantservoertuie
van die BMP-tipe en 300 lugafweerkanonne gelewer het.
Intussen het Portugese vlugtelinge oor die
Suidwesgrens-gestroom. Op 12 Januarie 1976 verower die
MPLA-troepe, die stad Ambriz, die FLNA se hoofkwartier. Die
kommunistiese oormag het die RSA genoop om sy betrokkenheid
in die Angolese oorlog in heroorweging te neem. Op 22 Januarie
1976 neem die Suid-Afrikaanse regering die fi nale besluit om sy
troepe uit An gola terug te trek. Dit was na aanleiding van ‘n
opdrag uit die hoofkantoor van die Amerikaanse departement van
buitelandse sake uit Wash ing ton dat die Suid-Afrikaanse Regering
besluit het om die Weermag uit An gola te onttrek. Op 4 Februarie
1976 het die Suid-Afrikaanse regering die terugtrekking bekend
gemaak en onttrek Suid-Afrika sy magte tot Suidwes Afrika. Na
Suid-Afrika se onttrekking uit An gola het P.W. Botha, Min is ter
van Verdediging, die Amerikaanse regering daarvan beskuldig dat
hy Suid-Afrika in die steek gelaat het in die An gola-oorlog.
Die saak is vererger deurdat van die buurstate
ANC/SAKP/SWAPO toegelaat het om kampe in hulle terroriale
gebiede daar te stel en terreur-aanvalle vanaf daardie gebiede op
Suid-Afrika te loods. Suid-Afrika was nou alleen gelaat met ‘n
grenskonflik. Die buitelandse aanslag teen die Republiek is verder
verskerp deur olie- en wapenboikotte, veral in ‘n tydstip toe die
wêreldhandel die olieprysskokke ervaar het. Dit blyk duidelik uit
die feite dat die Rockefeller-CIA-konneksie op daardie sta dium
van voorneme was om die Suid-Afrikaanse ekonomie so spoedig
as moontlik te verarm. ‘n Hoë verdedigingsbegroting en hoë
olieinvoerkostes sou nadelige ekonomiese implikasies vir
die kieser inhou. Afgesien hiervan het meer as 600 000
Portugese hulle in Suid-Afrika kom vestig, wat ‘n
bykommende las op die volkshuishouding sou wees.
DIE OORGAWE VAN SUIDWES-AFRIKA HET BE GIN
Die sluipmoord op dr. Verwoerd sou ook ‘n einde bring aan
Suid-Afrika se seggenskap oor Suidwes-Afrika. Op 27 Oktober
1966 het die VN onder druk van 36 Afrikastate resolusie nr. 2145
aangeneem. Hiervolgens beskou die VN Suidwes-Afrika
voortaan as sy direkte verantwoordelikheid. ‘n Ad hoc-komitee
van veertien lande is saamgestel om praktiese middele te vind om
die gebied te administreer en onafhanklik te maak. Waarskynlik sit
die CIA ook agter hierdie inisiatiewe. Die VN het Suid-Afrika toe
die stryd aangesê om beheer oor SWA te verkry.
Op 2 No vem ber 1966 het Vorster in ‘n verklaring gesê:
“Suid-Afrika beskou die VVO se besluit om die Repbliek se
mandaat oor Suidwes weg te neem, as onwettig en ongrondwetlik.
Die beste wat ek van die saak kan sê, is dat dit ‘n verspotte besluit
is. Ons sal voortgaan om die gebied soos in die verlede te
administreer.” Tussen 21 April en 13 Junie 1967 het die VN
besluit om ‘n Raad vir Namibië daar te stel. Die Raad se
verantwoordelikheid was om die nodige stappe te doen ten einde
SWA onafhanklik te maak. Die dreigende konfrontasie tussen
Suid-Afrika en die VN het meer gestalte aangeneem, terwyl
terrorisme in SWA toegeneem het. Op 29 Au gus tus 1967 verklaar
Vorster in Windhoek dat die Suid-Afrikaanse regering uitvoering
gaan gee aan die versoeke van die Blankes uit SWA om eenheid
tussen SWA en Suid-Afrika te bewerkstellig.
Skaars drie jaar na die afkondiging van eenheid tussen SWA en
Suid-Afrika sou Vorster be gin om Suid-Afrika se seggenskap oor
SWA stuk-stuk weg te gee. Dit het toe duidelik geblyk dat Vorster
ontslae wou raak van SWA. Vorster se raadgewers (hoofsaaklik
Mul ler) het gemeen dat hulle daardeur vir hom ‘n breë pad van
aanvaarding in Swart Afrika sou baan. In 1968 het Vorster nog
wetgewing in die parlement laat aanneem, wat voorsiening
gemaak het vir die totstandkoming van Swart tuislande vir die ses
vernaamste etniese groepe van Suidwes. Gedurende Maart 1969
het die VN sy politieke aanslag teen Suid-Afrika verskerp. Die
Veiligheidsraad het Suid-Afrika versoek om hom aan SWA te
onttrek. Die VN het SWA toe as ‘n speelbal gebruik om boikotte
teen Suid-Afrika te loods. In Julie 1970 het die Veiligheidsraad die
Wêreldhof weer om ‘n adviserende mening oor die regsgeldigheid
van Suid-Afrika se voortgesette teenwoordigheid in SWA gevra.
Vorster het grootliks op advies van Mul ler besluit om deel te neem
aan daardie verigtinge van die Wêreldhof. Deur deel te neem aan
daardie verrigtinge in 1971 het Vorster by implikasie twyfel getrek
oor die geldigheid van die 1966-uitspraak en by implikasie
mede-seggenskap van die VN in SWA erken.
Terwyl die hofverrigtinge reeds in 1971 in ‘n gevordere sta dium
was, het Vorster die hof in kennis gestel dat hy ‘n beter voorstel het.
Die beter voorstel was toe ‘n aanbod om ‘n volkstemming ‘onder
al die mense* van SWA te laat hou, teneinde hulle geleentheid te
bied om te besluit watter administrasie hulle verkies - Suid-Afrika
of die VN. Hierdie aanbod het inderwaarheid beteken dat Vorster
vir die eerste keer die beginsel van een mens een stem in SWA
aanvaar het. Op 27 Junie 1971 het die Wêreldhof beslis dat
Suid-Afrika se teenwoordigheid in SWA ontwettig is en het die hof
geëis dat Suid-Afrika sy administrasie van die gebied moet
beëindig. Hilgard Mul ler het die Veiligheidsraad in kennis gestel
dat Suid-Afrika die beslissing van die hof verwerp en dat hy sal
voortgaan om die bevolkingsgroepe ‘tot selfbeskikking te lei*. Die
Veiligheidsraad het op 20 Oktober 1971 Resolusie 301 aanvaar om
die beslissing van die hof te bekragtig. Daarna het die
Veiligheidraad op 4 Februarie 1971 ‘n buitegewone vergadering in
Addis Abeba gehou om teen Suid-Afrika op te tree as hy sou weier
om afstand te doen van SWA.
Die sekretaris-generaal, Kurt Waldheim, het intussen opdrag
(Resolusie 309) gekry om in konsultasie met die Raad vir
Namibie, kontak te maak met alle partye om ‘die volk* van
Namibië tot onafhanklikheid te lei ooreenkomstig die
Handves van die VN. Op 4 Februarie 1972 het Vorster ‘n
uitnodiging aan Waldheim gerig dat hy SWA met hom wil
bespreek. Waldheim het op 17 Februarie 1972 die
uitnodiging aanvaar, maar maak dit duidelik dat die
samesprekings sal geskied in ooreenstemming met
Resolusie 309 — met ander woorde, Suidwes se
onafhanklikheid. Waldheim het Suid-Afrika in Maart
1972 besoek. Tydens die besoek bevestig Vorster sy
standpunt van onafhanklikheid vir die volke van SWA.
Waldheim benadruk dat SWA as ‘n eenheid onafhanklik
moet word. Na ‘n lang proses van onderhandelinge tussen
Vorster en Waldheim se peroonlike verteenwoordiger, Al -
fred Escher, het Vorster gedurende Oktober 1972
ingestem om ‘n sentrale gesag vir SWA in die lewe te roep.
Vorster het hom bereid verklaar om SWA heeltemal los te
maak van Suid-Afrika en om die gebied op die weg van ‘n
veelrassige regering te plaas - ‘n Swart meerderheidsregering.
Hierna het Vorster ‘n veelrassige Adviesraad vir SWA met
homself as voorsitter aangekondig. Die raad het drie vergaderings
gehou. Mul ler het in April 1973 met Waldheim in Genéve
samesprekings gevoer. Mul ler het aan Waldheim ‘n dokument
oorhandig waarin hy verklaar dat Suid-Afrika geen jurisdiksie het
om SWA se onafhanklikheid te vertraag nie en dat Suid-Afrika, in
samewerking met die Sekretaris-generaal en die inwoners van
SWA, maatreëls sal bepaal om onafhanklikheid te bewerkstellig.
In die dokument beklemtoon hy dat Suid-Afrika geen deel van
SWA as sy eie beskou nie.
Waldheim het op 30 April 1973 sy verslag (S/10921) by die
Veiligheidsraad ingedien. Dit omvat toegewings van die
Suid-Afrikaanse regering. Op 12 Oktober 1973 verklaar Vorster
dat die Republiek nie aanspraak maak op ‘n duim van SWA nie en
dat bande tussen Suid-Afrika en SWA losgemaak sal word. Die
VN het op 13 Desember 1973 Swapo as die werklike
verteenwoordigers van die mense van ‘Namibië* erken en
weereens geëis dat Suid-Afrika uit die gebied moet onttrek.
In Oktober 1974 het To the Point in ‘n artikel meld ing gemaak
van ‘n meesterplan vir SWA. Die blad meld dat die man wat
verantwoordelik sal wees vir die uitvoering van die plan Dirk
Mudge sou wees. Langs hierdie weg het die Blankes verneem dat
die planne vir ‘n Turnhalle-beraad in werking gestel is. Dit moes
die veelrassige Adviesraad van Vorster vervang as sentrale gesag
vir SWA en moes SWA na onafhanklikheid lei.
Die Veiligheidsraad het in Desember 1974 op aandrang van die
Afrikalande ‘n buitengewone sit ting gehou om die
Suidwes-kwessie te bespreek. ‘n Besluit word geneem dat
Suid-Afrika tot einde Mei 1975 tyd gegun sal word om
daadwerklike bewyse te lewer dat hy van voornemens is om SWA
ingevolge die ooreenkoms met die VN onafhanklik te maak. Die
Organisasie vir Afrika-Eenheid het tydens ‘n vergadering
aanbeveel dat Swapo ‘n veelvoudige strategie moet volg. Dit was
bedoel om Swapo te oorreed om die onderhandelingswapen ook
teen Suid-Afrika te gebruik en nie net op terroristebedrywighede
te steun nie. Vorster reageer daarop en verklaar op 18 April 1975
dat Suid-Afrika nie Swapo erken nie.
Pik Botha word in Mei 1975 na Windhoek toe gevlieg waar agter
geslote deure 450 uitgesoekte amptenare en lede van die Nasionale
Party gewaarsku word dat die Westerse grootmoondhede in die
Veiligheidsraad nie meer hulle veto ten gunste van Suid-Afrika
sou gebruik nie en dat skepe wat produkte van SWA na die
buiteland vervoer, gekonfiskeer sou word. Hy het aanbeveel dat
die Suidwesters hulle eie huis in orde kry en dat diskriminerende
maatreëls verwyder moet word. Hy het gewaarsku dat die
Westerse moondhede nie langer genoeë sal wees dat ‘die voete
gesleep word* wat die onafhanklikheid van SWA betref nie.
Gerig op die ul ti ma tum van die VN waarin Suid-Afrika tot einde
Mei 1975 tyd gegun word om sy erns met SWA se onafhanklikheid
te bewys, spreek Vorster op 25 Mei 1975 die jaarkongres van die
Afrikaanse Handelsinstituut toe. Hy gee die VN weer die
versekering dat Suid-Afrika nie aanspraak op enige deel van SWA
maak nie en dat die mense van SWA self oor hulle eie
staatskundige toekoms sou besluit. Die ul ti ma tum is formeel op
25 Mei 1975 in ‘n brief van Mul ler aan Waldheim beantwoord.
Die brief het uittreksels van Vorster se toespraak van 20 Mei 1975
bevat en vir die eerste keer word meld ing gemaak van ‘die oordrag
van gesag* in SWA. Dit word aan die VN gestel dat Suid-Afrika
reëlings gaan tref vir die oordrag vir gesag en dat Suid-Afrika hom
uit die gebied sal onttrek sodra die inwoners van SWA hom
versoek om dit te doen.
In SWA is daarna be gin met ‘n georganiseerde poging om alle
skeidingsmaatreëls af te skaf. Die eerste vergadering is op 1 Sep -
tem ber 1975 in Windhoek gehou. Verteenwoordigers van die elf
etniese groepe het in die Turnhalle byeengekom. Op 12 Sptember
1975 het die Turnhalle-beraad ‘n dokument opgestel in die vorm
van ‘n ‘Deklarasie van Voorneme*. Die strekking daarvan was dat
die beraad hom verbind tot die opstel van ‘n grondwet binne drie
jaar. Geen voorsiening sou vir tuislande gemaak word nie en ‘n
uitgesproke onderneming is gegee dat alle ‘rassediskriminasie*
afgeskaf wou word. Die tweede sit ting van die Turnhalle-beraad
het op 20 No vem ber 1975 be gin te midde van groot span ning
tussen twee blanke verteenwoordigers.
‘n Internasionale konferensie oor SWA is in Januarie 1976 in
Dakar, Sen e gal gehou. Die Dakar-deklarasie wat na die
konferensie uitgereik was, het Swapo erken as die ‘enigste en
werklike verteenwoordiger* van die mense van SWA en
Suid-Afrika veroordeel oor sy ‘onwettige verteenwoordigheid* in
SWA. Vrye verkiesings onder toesig van die VN is geëis. Die
teenwoordigheid van militêre magte van Suid-Afrika in die gebied
moes onverwyld beëindig word. Die Dakar-konferensie het die
weg voorberei vir die besluit van die Veiligheidsraad op 6
Februarie 1976 om ‘n ul ti ma tum aan Suid-Afrika te rig. Die ul ti -
ma tum sou op 31 Au gus tus 1976 verstryk.
Henry Kissinger het gedurende Junie 1976 in Bodenmais,
Wes-Duitsland ‘n plan vir SWA aan Vorster voorgelê. Verdere
samesprekings tussen Kissinger en Pik Botha het op 2 Au gus tus
1976 gevolg. Kissinger doen in hierdie ontmoeting ‘n beroep op
Vorster wat wesenlik ‘n herhaling van die VN besluite is. Hy het
gemaan dat vordering in die oplossing van die Suidwes-kwessie
verpligtend geword het. ‘n Vaste da tum van onafhanklikheid word
geëis en Suid-Afrika moet alle politieke partye in SWA toelaat en
‘n vrye verkiesing onder die VN toesig hou.
Die konstitusionele komitee van die Turnhalle-beraad het op 3
Au gus tus 1976 vir die eerste keer vergader. Tussen 4 en 9 Au gus -
tus 1976 het Vorster persoonlik ingegryp en die leiers van die
Nasionale Party meer as een maal na Pre to ria laat kom. Vorster
was waarskynlik bekommerd dat die Turnhalle nie sou voldoen
aan die eise wat in die ul ti ma tum van die VN en Kissinger vervat is
nie. Op 18 Au gus tus 1976 het die komitee onverwags besluit dat
‘n tussentydse regering ingestel sal word om ‘n grondwetlike
raamwerk op te stel. Die da tum 31 Desember 1978 is aangedui as
die da tum waarop SWA onafhanklik sou word. Volgens die
Turnhalle se konsep-grondwet sou die Sentrale Owerhede uit ‘n
staatshoof (pres i dent), ‘n uitvoerende gesag (ministersraad), ‘n
wetgewende gesag (Nasionale Vergadering) en ‘n regsprekende
gesag onder die Hooggereghof van SWA bestaan.
Vorster het in Sep tem ber 1976 met Kissinger in Pre to ria oor
onder meer die Suidwes-kwessie onderhandel as voorsetting van
die vroeëre samesprekings in 1976 in Zu rich. Kissinger het eers
twee weke daarna ‘n verklaring uitgereik. Kissinger het pres. Jul -
ius Nyerere meegedeel dat Vorster teenoor hom die volgende
erkennings gedoen het:
•Suid-Afrika is bereid om Swapo by die konferensietafel oor
die toekoms van SWA toe te laat;
•die VN kan ‘n rol in die gesprekke oor die staatkundige
toekoms van die gebied speel, en
•die grondwetkonferensie moet deur die etniese en stamgroepe
belê word.
Dit is bekend dat Vorster na die samesprekings met Kissinger in
Zu rich op ‘n perskonferensie teen al bovermelde aspekte sy
teensin uitgespreek. In die Nederlandse blad, Elseviers, is Vorster
aangeval. Die blad se verslaggewer, Van Nieuwenhuysen sê onder
meer: “Kissinger weet dat Vorster in werklikheid nie ‘n sterk
figuur is nie en dat hy baie waarde daaraan heg om as ‘n
staatsman gesien te word. Toe Kissinger hom uit hierdie hoek
benader, het die bespreking gang gekry. In werklikheid is die
Suid-Afrikaanse probleme tans eerder sielkundig as pol i ties van
aard.” Die skrywer gaan voort en sê dat: “Die manne kon oor ‘n
formule be gin gesels waaragter Vorster hom kon opstel. Vorster
het van die Amerikaners geëis dat geen afbreek aan sy posisie
gedoen moet word nie. Trouens, hy het verwag dat die
Amerikaners hom na buite sou steun. Op hierdie ba sis meen hy
kon hy ‘n geheime ooreenkoms grond terwyl hy in die openbaar in
‘n teenoorgestelde rigting ‘n sterk standpunt sou inneem. En wat
die ooreenkoms betref, meen hy dat dat sy woord voldoende sou
wees. Teen hierdie ietwat merkwaardige standpunt-inname het
Kissinger beswaar gehad, maar hy het besluit dat*n gedeeltelike
oplossing uiteindelik beter sal wees as geen oplossing nie.”
Met hierdie grondwet is die Nasionale Party in Mei 1977 na die
blanke kiesers in ‘n ref er en dum waarin geantwoord moes word op
die vraag of hulle ten gunste van so ‘n tussentydse regering is. Die
uitslag was oorweldigend in die guns van die Turnhalle.
TOTALE AANSLAG EN TOTALE STRATEGIE
Tienie Groenewald was die argitek van Malan se Totale
Strategie en Totale Aanslag-ontwerp. Hy het reeds in 1975 ‘n
voorlegging voorberei en sy kans afgewag totdat die regte
oomblik aanbreek. Intussen word Genl. Magnus Malan die Hoof
van die Suid-Afrikaanse Weermag. Tienie Groenewald het in Mei
1976 ‘n afspraak met die nuwe Hoof van die Weermag, Genl.
Magnus Malan, gemaak. Hy is met sy voorlegging na Malan toe
om hom te gaan spreek. In die gesprek met Malan het Groenewald
hom daarop gewys dat Genl. van den Bergh met die CIA saamwerk
om ‘n pro-kommunistiese regering in Mosambiek te vestig.
Voorts het Groenewald aan Malan gesê dat Van den Bergh
saamgespeel het met die CIA se plan om die Suid-Afrikaanse
Weermag betrokke te kry by die Angolese oorlog teneinde P.W.
Botha se kanse op die premierskap te elimineer. Nadat
Groenewald Malan se aandag gehad het, het hy sy voorlegging aan
hom voorgelê. Hy het daarin geslaag om Malan oor te haal om sy
idee van die Totale Aanslag en Totale Strategie te koop.
Groenewald het geweet dat as Malan met sy idee sou hardloop dit
hom loopbaan-gesproke ook sou bevoordeel en dat hy weereens
agter die skerms ingetrek sal word om die land “te help regeer”.
Genl. Magnus Malan het op 28 Sep tem ber 1976 tydens die
tweejaarlikse vergadering van die Bondsraad van die
Broederbond die voorlegging van Groenewald gebruik om sy eie
aansien te bevorder. By die geleentheid het hy Malan as Hoof van
die Weermag en die regering se oorlogsbeleid skerp veroordeel.
Hy het die feit benadruk dat daar geen gesamentlike,
gekoordineerde poging op alle vlakke in die stryd teen die
terroriste (kommuniste) bestaan nie. Om die probleem te
illustreer, is die voorbeeld gebruik dat die Suid-Afrikaanse magte
in 1973 op die grens by Caprivi was, gereed om die
terroriste-aanslag af te weer, terwyl die regering besig was om op
ekonomiese gebied nog hulp aan Zambië te verleen. “Terwyl die
Weermag hom gereed gemaak het om insypeling uit Mosambiek
met militêre mag te verhoed, het die regering met ‘n pro gram van
ekonomiese hulpverlening aan Mosambiek voortgegaan.” het hy
ook gesê. Hy het nie alleen die gebrek aan koordinasie tussen die
verskillende departemente en die Weermag benadruk nie, maar
ook die gebrek aan ‘n departementele strategie.
Na wat verneem word, het genl. Malan se veroordeling van die
regering se oorlogbeleid groot opspraak in die Broederbondkringe
veroorsaak. By verskillende geleenthede het Malan toe die idee
dat Suid-Afrika ‘n Totale Strategie moet hê gepropageer. Tydens
die Vorster-era kon dit egter nie van die grond af opkom nie. Tog
het dit na alle waarskynlikhede P.W. Botha se kans vir premierskap
by diegene in die Verligte Aksie-beweging verhoog.
DIE BURO VIR STAATSVEILIGHEID SE SKAKELING
MET DIE KOMITET GOSUDARSTVENNOY
BEZOPASNOSTI (KGB) WERP NUWE LIG OP SY AGEN -
DAS
In 1978 is opspraakwekkende feite gepubliseer in ‘n Duitse
tydskrif deur die joernalis, Hans Germani (wat voorheen ‘n
medewerker van die staatspublikasie, To the Point was ‘n noue
verbintenis tussen Rhoodie, Mulder en Van den Bergh). Die
artikel han del oor ‘n moontlike nouer verbintenis tussen
Suid-Afrika en Rusland en dit is geskryf na aanleiding van Pre mier
P.W. Botha se verklaring dat Suid-Afrika sy onvoorwaardelike
pro-Westerse houding prysgegee het en ‘n politiek van beperkte
neutraliteit tussen die magsblokke gaan volg.
In die artikel meld Germani ook dat Hendrik van den Bergh, die
hoof van die Buro vir Staatsveiligheid, reeds in 1974 met pres. Jul -
ius Nyerere van Tanzanië be gin onderhandel het om deur sy
bemiddeling kontak met die Russe op te neem. As ‘n resultaat
daarvan het Van den Bergh se geheime diens in April 1976 in
Kaapstad samesprekings met hoë KGB-amptenare gevoer, aldus
Germani. Die eise wat die Russe in hierdie samesprekings gestel
het was die volgende:
•Die prysgee van Rhodesië en Suidwes-Afrika deur
Suid-Afrika.
•Die beskikbaarstelling van die hawegeriewe van Simonstad en
landingsgeriewe aan die Kaap aan die Rooi vloot en lugmag, plus
die toetrede van Suid-Afrika tot die
grondstowwe-gemeenskapsmark van die Sowjetunie en as ‘n
satelietstaat tot die Sowjetblok.
•In ruil daarvoor sou die Sowjetunie en sy Swart satelietstate
die voortbestaan van Blanke Suid-Afrika waarborg.
In die artikel verwys Germani dan ook na die ewe
opspraakwekkende artikel wat op 25 Oktober 1976 in die
Amerikaanse weekblad, Newsweek, verskyn het. Die skrywer
daarvan was Armaud de Borgrave. In De Borgrave se onderhoud
met Newsweek het hy beken dat hy as deel van ‘n KGB-span ‘n
onderhoud met die Buro vir Staatsveiligheid gehad het op die
vyfde vloer in hulle hoofkantoor in die Consiliumgebou in
Skinnerstraat in Pre to ria. Hy het in die onderhoud die Buro se
waardering van die veiligheidsituasie in Suidelike Afrika soos
volg uiteengesit:
Die Buro glo die land se ekonomiese toestand is reeds baie
swakker as wat die meeste mense vermoed. Die Buro voorspel ‘n
totale politieke ineenstorting binne twee jaar tensy die Eerste Min -
is ter die regsgesindes in die land ignoreer en ingrypende
veranderings maak. Die Buro glo dat binne Suid-Afrika ‘n
federale grondwet opgestel moet word met Swart, Wit en
gemengde state. Niks minder sal slaag nie. Die Buro glo nie dat
Suid-Afrika vir homself tyd gekoop het deur die Vorster-plan vir
Rhodesië en Suidwes-Afrika nie. Die teendeel is waar. Daar is ‘n
hergroepering van politieke magte binne Suid-Afrika aan die
gang, met kapt. Gatsha Buthelezi wat ‘n nuwe radikale beweging
onder die tradisionele konserwatiewe hoofde van die Swart
tuislande bevorder. Die Buro glo dat Suid-Afrika gevolglik
ingrypende binnelandse veranderinge moet maak. Dit kan niks
minder wees as ‘n drastiese konstitusionele hersiening nie wat die
beleid van afsonderlike ontwikkeling moet vervang. Hulle het in
die rigting gedink van Switserland se kantonstelsel. Wanneer
ingrypende politieke veranderings deur Vorster in Suid-Afrika
aangebring is, moet hy toenadering tot Rusland soek.
Die Buro glo die regsgesindes moet hulle steun aan die
pro-Westerse faksies in An gola staak. Die Buro glo hierdie groepe
het net ‘n lastigheidswaarde. Die MPLA is volkome in beheer.
Die Buro glo die Suid-Afrikaanse regering moet eerder Swapo
help om aan bewind te kom as om teen hulle te veg teneinde sy
mineraleryk in Suidwes-Afrika te beskerm.
Die Buro glo die Vorster-plan vir Rhodesië kan nie slaag nie.
Rhodesië sal ‘n tweede An gola wees met ‘n marxistiese
oorwinning. Die Buro glo ‘n Kommunistiese oorwinning in
Rhodesië sal nie die veiligheid van Suid-Afrika in gevaar stel nie.
Détente met ‘n kommunistiese ‘Zim ba bwe* moet dieselfde
patroon volg as Suid-Afrika se verhoudinge met die
kommunistiese Frelimo-bewind in Mosambiek.
Hierdie inligtingswaardering van die Buro vir Staatsveiligheid
bevestig nie alleen die regering se betrokkenheid by geheime
inligtingsprojekte soos die Af ri kaner Weerstandsbeweging en
Inkatha nie, maar ook die Buro se verligte uitkyk op ‘n politieke
oplossing vir Suid-Afrika wat reeds voorsiening maak vir die
konsep van ‘n Volkstaat. Voorts is dit duidelik dat die Buro ‘n
uiters holistiese siening handhaaf wat selfs staanplek gee aan ‘n
Kommunis. ‘n Reproduksie van Smuts. Ons kan dit selfs verder
voer en sê ‘die CIA*. Hierdie waardering van die Buro kan
ons sê maak die Buro net soos die CIA, Mi6 (wat in
Suid-Afrika ‘n oog hou oor Britse belange, Britse
onderdane en investering in Suid-Afrika) en ook dat
Mossad, (wat die Joodse saak in Suid-Afrika dien) deel is
van die An glo-Amerikaanse ketting.
VERARMING VAN DIE BLANKE KIESERS
“Die lewenstandaard van die Blankes moet daal, maar dit kan
nie toegelaat word dat die lewenstandaard van ander rasse daal
nie.” Hierdie woorde is deur dr. F.J. Cronje van Nedbank in No -
vem ber 1976 geuiter. Dit het die tema geword wat die geldmag as
onsigbare regering van Suid-Afrika wou toesien dat die
Vorster-regering moes deurvoer. Hoewel die kiesers oorwegend
konserwatief was, was die groot an gel op die pad na ‘n nie-rassige
demokrasie doodeenvoudig die kieser se welvarende vermoë wat
sou keer dat hy hom in ‘n nie-rassige demokrasie sou inbind. Die
regering van Vorster moes die kieser enersyds subtiel benader deur
hom om die bos te lei en andersyds moes hulle hom laat verarm.
Vorster is deur Harry Oppenheimer aangesê om sy
mede-Vrymesselaarvriend, Owen Horwood, gedurende 1975 in sy
kabinet as Min is ter van Finansies aan te stel. Horwood was tot met
sy aanstelling as regeringsenator ‘n prominente lid van die linkse
South Af ri can In sti tute of Race Re la tions. Horwood se taak, wat
aan hom (deur Harry Oppenheimer) oorgedra is as Min is ter van
Finansies was om die Af ri kaner in terme van sy privaat
huishouding te laat verarm deur hom aan te moedig om op skuld of
krediet te koop. Bepaalde boere het so ver gegaan om goedkoop
skuld in die buiteland aan te gaan. Namate die randwisselkoers
verswak het, het hulle agtergekom hoe duur sulke skuld in
werklikheid word. Die gemiddelde Af ri kaner het nou ver bo sy
inkomste-vermoë geleef. Hoewel die ekonomie groei getoon het,
was dit nie investeringsgeorienteerde groei nie - maar wel
verbruiksgeleide groei wat aanduidend is tot welke mate die
ekonomie agteruitgegaan het.
DIE CIA SE KOVERTE BETROKKENHEID BY DIE
SOWETO-ONLUSTE
Die So weto-Opstand het in 1976 uitgebars waar die polisie
slaags geraak het met ‘n groot aantal swart skoolkinders wat teen
die verpligte gebruik van Af ri kaans as voertaal in sekondêre klasse
betoog het. Skole, klinieke, staatsgeboue, drankwinkels en busse
is verwoes. Weereens ‘n aanslag teen die Republiek waaragter die
CIA sit. Die poging was hoofsaaklik daarop gerig om druk op die
regering te plaas vir snelle politieke hervorming. ‘n
Weerspieëling van ‘n klemverskuiwing deur die
Rockefeller-CIA-konneksie vanaf ‘n gematigde na ‘n
verligte leierskap vir Suid-Afrika. Hierdie delikate
veiligheidsituasie het in die Staatsveiligheidsraad
neerslag gevind in ‘n interdepartementele komitee wat as
‘n tydelike werkkomitee van die Staatsveiligheidsraad
gefunksioneer het, waarin die Departement van
Buitelandse Sake sterk op die voorgrond was.
MOORD OP DIE SMIT-EGPAAR
In No vem ber 1977 word dr. Rob ert Smit en sy eggenote in hulle
woning in Springs vermoor. Dr. Smit was vantevore Suid-Afrika
se verteenwoordiger by die Internasionale Monetêre Fonds (vir ‘n
tydperk van drie jaar) waartydens hy die onwettige vloei van va -
luta vanuit Suid-Afrika ten tye van sy dood ondersoek het. In ‘n
verklaring van dr. Nico Diederichs op sy sterfbed, het hy aan ‘n
verpleegsuster beken dat hy verantwoordelik was vir die moord op
dr. Rob ert en Jeanne-Cora Smit, en hy het bygevoeg dat as die volk
dit moet weet, sal hulle hom kruisig.
By nadere ondersoek, is vasgestel dat Rob ert Smit as werknemer
van die Suid-Afrikaanse Reserwebank in Maart 1976 vir Owen
Horwood as Min is ter van Finansies in Pre to ria gaan sien het en aan
hom gevra het of hy daarvan bewus was dat daar vir ‘n geruime tyd
vloei van va luta uit Suid-Afrika na die buiteland was wat nie
verklaar word nie. Soos vasgestel kon word, het dit juis oor die
fondse van Buro van Inligting gehandel. Uit die aard van die saak
het Horwood aan Smit gesê dat hy niks daarvan weet nie.
Horwood het eers vir Smit in Au gus tus 1977 gekontak (toe was
hy ‘n werknemer van Sanlam) en hom gevra om namens die
Regering ‘n uiters geheime ondersoek in te stel na die bewering
wat hy geopper het betreffende die onwettige vloei van va luta na
‘n Switserse bank. (Was die opdrag mondeliks of skriftelik —
Indien dit skriftelik was, hoe het hy magtiging gehad om
die Regering te verteenwoordig?) Smit het die opdrag
aanvaar as ‘n uitdaging. Smit het toe ‘n skriftelike opdrag
van Horwood ontvang. Die ondersoek het ongeveer drie
maande geduur. Die beleangrikheid vir ons doeleindes lê
daarin opgesluit dat hy die Un ion Bank of Swit zer land se
hoofkantoor in Zürich gedurende Sep tem ber 1977 besoek het,
waar hy namens die Regering van Suid-Afrika die bekende
“menu” en “all” aangevra het. Die bank het ‘n rekenaaruitdruk
aan hom gegee waarin ‘n samevatting van alle bankbesigheid
weergegee is wat by die spesifieke bank in die naam van
Suid-Afrikaanse kliënte op rekening geregistreer was. Dit
is hoe Smit op Nico Diederichs se privaatrekening
afgekom het wat hy nie by die Suid-Afrikaanse
Reserwebank verklaar het nie. Daar was op daardie
tydstip nagenoeg 17 miljoen dol lars in daardie rekening
gedeponeer. Na voltooiing van die verslag het Smit op 12
No vem ber 1977 weer met Horwood in Pre to ria vergader.
Horwood het nog daardie selfde dag vir Smit ‘n afspraak
met Vorster gemreël. Smit was, sover vasgestel kon word, ‘n
ambisieuse persoon. Hy het waarskynlik ‘n pos in die kabinet
in gedagte gehad. Hy wou vir hom naam maak. Smit het
Vorster toe gaan sien, en Vorster per ti nent gevra of hy bewus
is van die feit dat daar ‘n geheime Switserse bankrekening
van miljoene rand in Diederichs se naam gelê het met die
voorwendsel om wapens te koop, en wat toe nie bestee is
nie en geoormerk was vir Inligting. Voorts het hy Vorster op
Diederichs se privaatrekening gewys. Vorster het wel
geweet van die fondse in verband met die
Inligtingsprojekte, maar nie van Diederichs se
privaatrekening nie.
Smit het Vorster ook meegedeel van betalings aan
Diederichs. Smit het egter nie geweet van die CIA-betalings aan
ND nie. Vorster het Niek Diederichs kort daarna gekontak omdat
hy meer oor Diederichs se privaatrekening wou weet. Hy het
gevra wat aangaan. Diederichs het dit aanvanklik as ‘n onskuldige
rekening afgemaak. Hoewel daar gespekuleer is dat Hendrik van
den Bergh en sy Departement aandadig was aan die die moorde
van die Smit-egpaar, is die CIA die skuldige party aan die
vermelde moorde — soos ons reeds gesien het dat die CIA
inderdaad die groot dryfveer was agter die
Inligtingskandaal.
Nico Diederichs was in die knyp. Die openbaarmaking van die
inligting in Rob ert Smit se verslag “ sou die volk ruk” en “dit sou
tot reg heelbo gaan”. Dit was ook die woorde wat Rob ert Smit aan
‘n vriendin, mevrou Emmerentia Liebenberg, kort voor sy dood
geuiter het. Diederichs was die Staatspresident en daarby sou die
bekendmaking van valutabedrog ‘n skandaal-vloek op hom bring.
Die motief was om bewyse teen Diederichs te verdoesel.
Diederichs het toe die hulp van die CIA ingeroep. Een van die
agente, wat hom as MacDougall voorgedoen het, het ‘n afspraak
met Smit gemaak. Diederichs is toe op 22 No vem ber 1977 saam
met twee Amerikaanse CIA-agente na Smit se huurhuis in
Wedzalaan 17, Selcourt, Springs. Na delikaat berig word, was
MacDougall inderdaad ‘n Amerikaanse sluipmoordenaar wat die
CIA voorheen vir moordkontrakte gebruik het. Jeanne-Cora Smit
het Diederichs en die agent wat hom as MacDougall voorgedoen
het, in haar huis na die sitkamer genooi. Sover vasgestel kon word,
was mevrou Smit inderdaad bekommerd oor Diederichs se
teenwoordigheid in haar huis juis vanweë die feit dat sy van
Diederichs se valutabedrog kennis geneem het. Sy is later in
Diederichs se teenwoordigheid geskiet, vermoedelik nadat sy haar
man se kantoor opgebel het om hom mee te deel dat sy gaste daar
vir hom wag. Toe dr. Rob ert Smit die huis binnekom, het
Diederichs saam met die MacDougall-agent in die eetkamer langs
die ingangsportaal vir hom gewag. Diederichs het agter die
sluipmoordenaar posisie ingeneem. Nadat Smit die voordeur
agter hom toegedruk het, is vier skote op hom geskiet. Weereens in
Diederichs se teenwoordigheid. Die tweede agent was in ‘n
wagtende mo tor wat buitekant die huis in die straat gestaan het.
Smit het die aktetas met die verslag rakende Diederichs se
valutabedrog met hom in die huis gebring. Na verneem word, het
Diederichs self die verdoemende getuienis oor sy valutabedrog uit
Smit se aktetas verwyder. Die polisie van die Oos-Rand het
Diederichs se vingerafdrukke op Smit se aktetas gevind. Die SAP
het hierdie feit aan Vorster oorgedra. Vorster het genl. Hendrik van
den Bergh se Buro vir Staatsveiligheid getaak om die saak ook te
ondersoek. Toe feite al hoe duideliker vir die Regering word dat
daar ‘n verband is tussen die koeëls wat op die vermoordes gevuur
is en die CIA, het die stilswye rondom die saak verdiep.
DIE COUP D*ETAT (STAATSGREEP):
INLIGTINGSKANDAAL WORD DEUR DIE
CIA-POLITIEKE HOOFSTROOM GEBRUIK OM VAN
VORSTER ONTSLAE TE RAAK EN MULDER TE
BLOKKEER OM PRE MIER TE WORD
Die geheime projekte van Inligting is beskerm en om die kollig
weg te hou van die subversie agterliggend tot sommiges van die
projekte, is die fokus verplaas na intriges op die finansiële terrein.
Hoewel al hierdie projekte geheim gehou was, het daar tog met
verloop van tyd iets uitgelek. Toe die Ouditeur-Generaal teen die
einde van 1976 aandring op besonderhede oor bepaalde uitgawes
van se nior amptenare by Inligting, het Rhoodie geweier om enige
gegewens te verstrek. Hy het hom beroep op geheimhouding. Uit
gegewens wat onder die aandag van die Ouditeur-Generaal gekom
het, was dit vir hom duidelik dat die Departement van Inligting
hom kan skuldig maak aan verkwisting van staatsgelde. Sedert
April 1977 het die Departement van Inligting se klandestiene pro -
pa ganda-aanslag be gin inmekaartuimel toe die nuus die ronde
doen dat Rhoodie en sy ‘vriende* geheime staatsfondse vir eie
voordeel gebruik het: familie-vakansies na die Sey chelles,
winsgewinde beleggings, rugbykaartjies en so meer. Namate
Rhoodie se pro pa ganda-aanslag be gin uitrafel het onder druk van
die pers (in besonder die liberale Engelse pers van die
Rockefeller-CIA-konneksie), het Van den Bergh gepoog om spore
van verdagmaking uit te wis asook om Mulder se politieke
loopbaan te beskerm.
In Julie 1977 het die Ouditeur-Generaal sy vermoede ook
vertroulik aan Vorster meegedeel. Vorster het daarop L. Reynders
van die Buro vir Staatsveiligheid, versoek om ondersoek in te stel
na die besteding van die Departement van Inligting se geheime
fondse.
Sommige onreëlmatighede in die Departement van Inligting is
vroeg 1978 in die Volksraad ontbloot toe die Ouditeur-Generaal se
verslag ter tafel gelê is. Die Ouditeur-Generaal het bevind dat die
betrokke Departement in die boekjaar 1976-1977 ongemagtigde
uitgawes van R396 560 aangegaan het. Rhoodie is daarop voor die
Volksraad se Gekose Komitee vir Openbare Rekeninge gedaag om
die onreëlmatighede te verduidelik. Con nie Mulder het die kritiek
op hom en sy Departement besweer deur op 3 Mei 1978 aan te
kondig dat hy sy Departement gaan reorganiseer en dat twee
bepaalde se nior amptenare afgedank gaan word. Op 5 Mei 1978
het Rhoodie ‘n verklaring uitgereik waarin hy meld dat die
betalings wat hy uit die geheime fonds gemaak het deur die
kabinetskomitee goedgekeur is. Die Sunday Times onthul dat
Thor Cummunicators, ‘n geheimsinnige maatskappy wat na
beweringe noue bande met Rhoodie gehad het, in Oktober 1976
drie miljoen dol lar uit Switserland ontvang het. Op 10 Mei 1978
het J.D. du P. Basson in die Volksraad aan die Mulder gevra of dit
waar was dat The Cit i zen met staatsgeld gepubliseer word.
Mulder het dit op versoek van Vorster ontken.
Op 28 Mei 1978 berig Rap port onder die opskrif Moord en
miljoen — Pre to ria vat oor dat die polisie ondersoek instel na ‘n
moontlike verband tussen die Departement van Inligting se
geheime projekte en die moord op dr. Rob ert Smit en sy eggenote.
By nadere ondersoek, het dit tog aan die lig gekom dat Pik Botha se
Departement van Buitelandse Sake bepaalde informasie aan die
polisie deurgegee het. Botha het dit heftig ontken, maar nie die
hoof van Polisie se Speurdiens nie. Dit was ‘n veldtog van Pik
Botha self om Mulder swart te smeer. Die veldtog het ‘n
belangrike deel van die leierskapstryd in die Nasionale Party
gevorm. Mulder se aanspraak op premierskap is toe reeds deur die
dra mas en skandale wat om sy Departement gewoed het,
“vernietig”. As Mulder nog enige hoop gekoester het om Vorster
op te volg , was dit op 15 Junie 1978 vernietig.
Vorster het op 15 Junie 1978 aangekondig dat die Departement
van Inligting ontbind word en deur ‘n Buro vir Nasionale en
Internasionale Kommunikasie vervang word in ‘n poging om die
storm van kritiek om die Buro van Inligting te laat bedaar. Hy het
ook bekend gemaak dat Rhoodie op 1 Julie 1978 uit die staatsdiens
sou tree en dat die hoof van die Buro vir Staatsveiligheid, genl. Van
den Bergh, ‘n waardebepaling van die Buro van Inligting se
geheime projekte sou doen. Die Verligte Aksie-beweging het ook
op daardie sta dium agter die skerms gepoog om die nuwe Buro vir
Nasionale en Internasionale Kommunikasie nie onder Mulder te
laat ressorteer nie en dat Pik Botha in beheer van Inligting sal
staan.
Van den Bergh het intussen verneem dat Vorster besluit het om
weens gesondheidsredes te bedank. Die vraag wie Vorster gaan
opvolg, het meteens belangrik geword. In ‘n poging om Mulder se
kandidatuur te bevorder, het Van den Bergh (volgens die Eras -
mus-kommissie) druk op Reynders uitgeoefen om sy verslag oor
die Departement van Inligting se geheime fondse te voltooi.
Reynders het ‘n sertifikaat uitgereik met die strekking dat hy geen
wanbesteding van fondse teëgekom het nie. Hierdie sertifikaat het
Van den Bergh op 19 No vem ber 1978 aan Vorster oorhandig.
Op 20 Sep tem ber 1978 het Vorster, wat ‘n tyd lank siek was,
aangekondig dat hy gaan uittree. As rede het hy aangegee dat sy
liggaamskragte nie meer voldoende was vir die taak wat hy moes
verrig nie. Hy het egter terselfdertyd bekend gemaak dat hy hom
verkiesbaar sal stel vir die amp van Staatspresident, wat op daardie
tydstip vakant was as gevolg van die afsterwe van dr. N.
Diederichs in Au gus tus 1978.
Die gedeelte van Reynders se sertifikaat wat daarop dui dat daar
geen wanbesteding van fondse in die Departement van Inligting
was nie, is aan Die Transvaler gelek en hierdie koerant het dan
ook ‘n berig in die verband gepubliseer. Die openbaarmaking van
Reynders se bevinding dat daar niks onreëlmatig in die
Departement van Inligting was nie, het daartoe gelei dat een van
Rhoodie se vertrouelinge, adv. Retief van Rooyen besluit het om
Pik Botha te gaan inlig oor die onreëlmatighede waarvan hy kennis
gedra het. Adv. Van Rooyen het toe op ‘n Saterdagmiddag vir Pik
Botha in Pre to ria gaan opsoek. Pik Botha het op sy beurt ander
lede van die kabinet ingelig. Saam met P.W. Botha, Chris Heunis
en Alwyn Schlebusch het Pik Botha John Vorster gaan
konfronteer. Later op ‘n kabinetsvergadering het die rol van
laksman op Pik Botha se skouers geval. Vorster het op 26 Sep tem -
ber 1978 die kabinet vir die eerste keer ingelig dat The Cit i zen in
werklikheid met staatsfondse uitgegee word. Op 28 Sep tem ber
1978, die dag waarop hy as pre mier uitgetree het, is Vorster ook
deur die koukus van die NP aangewys as sy kandidaat vir die
Staatspresidentskap.
DIE WARE INLIGTINGSKANDAAL EINDIG NIE
WERKLIK NIE EN TIENIE GROENEWALD
INDERWAARHEID ESCHEL RHOODIE II
Kom. Ops. is ‘n voortvloeisel van die geheime
inligtingsprojekte van Eschel Rhoodie se ontbinde Departement
van Inligting en Tienie Groenewald het Rhoodie vervang. Dit was
in wese nog dieselfde slaghuis, maar net met ‘n ander blokman.
Met ander woorde, in wese was dit nog steeds die Departement van
Inligting se geheime inligtingsprojekte wat gereïnkrineer is in
Kom. Ops., en het die Inligtingskandaal in sy aard nooit verdwyn
nie. Tienie Groenewald het inderwaarheid Eschel Rhoodie II
geword. Kom. Ops. is in Junie 1978 geaktiveer en die geheime
operasies van Kom. Ops. word regstreeks die
verantwoordelikheid van die Eerste Min is ter. Na wat verneem
word, het Pik Botha en Tienie Groenewald se paaie eers in
Februarie 1978 gekruis. Ons sal in die volgende hoofstuk sien dat
dié twee persone van die grootste dryfvere in hierdie land
se politieke hervorming sou word.
P.W. BOTHA WORD VERKIES AS PRE MIER: SEGE
VIR DIE CIA-POLITIEKE HOOFSTROOM
Vorster bedank as Pre mier teen die agtergrond van ‘n
kontroversiële verwikkeling tussen hom en P.W. Botha. Dit
was die voorspel tot die publieke ontbloting van die
Inligtingskandaal. Tydens die kieskoukus se verkiesing tussen
menere P.W. Botha, Con nie Mulder en Pik Botha, het Pik
Botha daarin deelgeneem om Mulder te blokkeer ten einde
as pre mier verkies te word. Eschel Rhoodie meld in sy boek
THE real INFORMA TION SCANDAL op bladsy 507 dat:
“P.W. Botha be came Prime Min is ter of South Af rica not be cause
the cau cus of the Na tional Party be lieved that he was the best man
for the job but be cause a dozen men be lieved a ru mour that the
man the ma jor ity pre ferred, Dr. C.P. Mulder was go ing to be
hauled up be fore a Ju di cial Com mis sion of In quiry two days af ter
the elec tion to an swer ques tions con cern ing a se cret R2 mil lion
per sonal ac count in a Swiss bank. It turned out to be a lie spread
by Botha supportters just be fore the elec tion, cit ing as their source
the Mostert Com mis sion into cur rency vi o la tions. Dr. Mulder, in
fact, was never ques tioned. Had it not been for this ma li cious
romour Mulder would have won on the first bal lot. He was six
votes short of vic tory.” Dit het meegebring dat P.W. Botha 78
stemme op hom verenig het teenoor Mulder se 72 stemme. ‘n
Tweede verkiesing het plaasgevind. P.W. Botha is verkies met ‘n
meerderheid van 24 stemme en hy word in Au gus tus 1978 as Pre -
mier van die Republiek ingehuldig. Hierdie hulp wat Pik Botha
aan P.W. Botha verskaf het om Eerste Min is ter te word sou vir die
Rockefeller-CIA-konneksie lonend wees. Pik Botha sou
gedurende P.W. Botha se bewindsjare aan P.W. Botha se regterkant
beweeg.
Terugblik op Vorster se rol
Alvorens ons ‘n terugblik op Vorster se rol in die politiek gee,
herhaal ons graag die Rockefeller-Rothschild-Oppenheimer-plan
wat in 1960 daargestel is soos wat deur die Wash ing ton Ob server
van Januarie 1975 gepubliseer is. Dit maak voorsiening vir die
volgende doelwitte:
i. die instel van ‘n ekonomiese super-regering oor die suidelike
deel van die kontinent;
ii. die ineenskakeling van die ekonomieë van An gola, Zaïre,
Zambië, Rhodesië (nou Zim ba bwe), Ma lawi, Mosambiek en die
Republiek van Suid-Afrika;
iii. die verwydering van dr. Verwoerd as Eerste Min is ter;
iv. die vernieting van Portugese koloniale beheer in Mosambiek
en An gola, en
v. die politieke hervorming in Suidelike Afrika na ‘n
demokratiese bestel.
Ons het in Deel 3 gesien dat dr. Verwoerd as Eerste Min is ter
verwyder is. Die Afrikaner van 5 Julie 1989 meld vervolgens:
“Vorster se (verradelike) rol by die
Rockefeller-Rothschild-Oppenheimer-plan was dus om enersyds
die Blanke regering in An gola en Mosambiek en in Rhodesië uit te
skakel en andersyds in Suid-Afrika die beleid van apart heid af te
takel, as eerste vereiste om die kleurgrens in Suid-Afrika uit te wis.
Vorster slaag daarin om ‘n ‘Linkse Staatsgreep* op die
Broederbond uit te voer. Die Nasionaliste in die noorde split in
twee. Hy slaag daarin om belangrike politieke strukture soos die
Buro vir Staatsveiligheid en die Staatsveiligheidsraad daar te stel.
Voorts het Krygkor ook in sy heerskappy-era ontstaan. Vorster het
in sy bewindsera as ‘n tema Die Geldmag, die Suid-Afrikaanse
onsigbare regering in die Suid-Afrikaanse politiek ingelui, wat die
tyd ons nog vorentoe sou leer, ‘n tema was wat steeds belangriker
sou word tot en met die totale oorgawe. As gevolg van intriges in
die politiek, het Vorster nie daarin geslaag om streeksamewerking
op ‘n vaste grondslag daar te stel nie. Die Inligtingskandaal wat in
die geheim deur die CIA op tou gesit is, het ook uitgeloop op die
einde van Vorster en genl. van den Bergh. Van den Bergh is deur
Vorster en die CIA misbruik en soos ‘n politieke prostituut agter
gelaat om net met sy gewete saam te lewe. Soos hy op ‘n keer gesê
het om sy stilswye te bevestig: ”Daar is dinge wat ek saam met my
graf toe sal neem."
Terwyl Vorster die bewind gevoer het, het die CIA daarin
geslaag om reeds ‘n nuwe politieke stroom te vestig wat stelmatig
die Af ri kaner-politieke hoofstroom in 1978 sou oorneem. Nuwe
name en nuwe agen das het op die toneel verskyn. Die toekoms
sou ook leer dat hierdie teenwig as einddoel Swart oorheersing sou
nastreef. P.W. Botha sou die nuwe Pre mier wees. Daar is ‘n keer in
Afdeling Militêre Inligting gesê: “P.W. weet nie eens waarvoor hy
hom ingelaat het nie. Hy sal later besef dat hy as rytuig misbruik is
deur Pik Botha en Kie. Dan sal dit te laat wees.”
HOOFSTUK TWAALF
DIE EINDE VAN BLANKE SUPERIORITEIT
INLEIDING
Hierdie hoofstuk plaas die kollig op die PW Botha-era wat van
Au gus tus 1978 tot Au gus tus 1989 sou duur. Die inhuldiging van
P.W. Botha as Pre mier val saam met een absurde feit wat nie net sy
opregtheid sou verpletter nie, maar ook verreikende impak op
Blanke oorheersing vir Suid-Afrika tot gevolg sou hê. Pik Botha is
daardie faktor en hy het gesorg dat hy soos ‘n seekat P.W. Botha se
skadu-beeld word. Pik Botha — die CIA se hoofspioen en die
voorsitter van die Verligte Aksie-beweging — het die
seggenskap oor wesenlike landsake deur daardie
verhouding gehad. P.W. Botha word deur die
Amerikaners onskuldig as ‘n rytuig ingetrek. Die tyd sou
nog leer dat die twee Bothas die ideologie van die
Nasionale Party en die Af ri kaner herdefinieer. P.W.
Botha het inderwaarheid met sy Kaapse agtergrond
gedink dit was in die belang van die Blankes om die ou
Apartheidsbeleid te herstruktureer. Hy het op ‘n keer
gesê dat die Apartheidswetgewings nie “heilige koeie” is
nie. P.W. Botha het met sy hervorming gehoop dat die
Suid-Afrikaanse rasse-beleid binnelands en buitelands meer
aanvaarbaar sou wees. Wat P.W. Botha nie geweet het nie, is dat
die Illuminati reeds in die laatsestigerjare besluit het dat die
1980*s die be gin van die era van liberalisme vir Suid-Afrika met
gepaardgaande radikale konstitusionele hervorming sou wees.
Voorts het hy nie besef dat hy inderdaad in die teenwoordigheid
van ‘n klompie Amerikaners in die gedaante van Afrkaners was
nie. Hoewel hy ‘n voorstander vir politieke hervorming was, was
hy nie bereid om toe te laat dat die “rul ing power” uit Blanke
hande gaan nie. Die idee van een man een stem was vir hom
onaanvaarbaar. Daarvoor sou hy en sy familie ‘n eensame hel
moes deurgaan. Hy sou geboelie word deur daardie persone wat
dit ten doel gehad het om Suid-Afrika aan ‘n Swart
meerderheidsregering te oorhandig. Hulle sou, na bewering, selfs
later poog om hom in die 2 Militêre Hospitaal in Wynberg te
vermoor. Teen Au gus tus 1989 slaag hulle deur afpersing daarin
om hom van sy Presidentskap afstand te laat doen.
Ons sal verneem ook hoe Pik Botha in samewerking met die
agente van die Rockefeller Foun da tion, P.W. Botha manipuleer
om Blanke Superioriteit te beëindig. Ons sal sien hoe die
Rockefeller-CIA-konneksie die Vrymesselary, oftewel die
Verligte Aksie-beweging, misbruik om sy invloed in die Af ri kaner
Broederbond te laat geld. Ons sal verder sien dat die
Staatsveiligheidsraad die land se magtigste masjien word om
politieke hervorming te bevorder en dat die Konserwatiewe Party
‘n verdere Regeringsintervensie was om te voorkom dat die regse
groep sterk genoeg word om politieke hervorming in die wiele te
ry; ‘n resep van pro fes sor Sam uel Hun ting ton van die Rockefeller
Foun da tion en Coun cil on For eign Re la tions. Geheime agen das
(soos koverte gesprekke met die ANC) spruit voort uit gesprekke
met die geldmag om die weg te baan vir ‘n Swart
meerderheidsregering, wat sou lei tot F.W. de Klerk se inhuldiging
as Staatspresident.
P.W. BOTHA ERF VAN VORSTER ‘N VERSWAKTE
EKONOMIE
Vorster het gedurende sy ampstydperk die Republiek se graad
van afhanklikheid jeens die buiteland verhoog en was die land
meer kwesbaar vir eksterne invloede. Die land se buitelandse
investering in terme van totale investering (26,3 miljard VSA-dol -
lars in 1978) is op daardie tydstip verhoog na 38 persent. Die VSA
multinasionale maatskappye (Ford, Gen eral Mo tors, Gillette,
IBM, Gen eral Elec tric, Mobil en Caltex) het alleen 10,5 miljard
VSA-dol lars in die Republiek belê en die VSA was toe ook die
Republiek se vernaamste handelsvennoot. Die Suid-Afrikaanse
ekonomie het ook, naas buitelandse investering, nie die jongste
tegnologie besit nie (met die uitsondering van mynbou) en
derhalwe was die land afhanklik van swaar masjinerie,
elektroniese toerustings en voertuie wat ingevoer moes word.
Voorts het die land ook geen natuurlike olie nie, wat ook ingevoer
moes word. Tyd sou leer dat hierdie aspekte van die
Suid-Afrikaanse ekonomie die land uiters gevoelig/kwesbaar sou
maak vir buitelandse politieke afpersery. Dit het ook die
Republiek uiters gevoelig gemaak vir Amerikaanse politieke
invloede. Die Suid-Afrikaanse ekonomie het, iro nies genoeg,
minder betekenis vir die Amerikaners gehad as vir die Britte.
Nieteenstaande die feit dat die Amerikaanse investering in en han -
del met Suid-Afrika slegs een persent van die VSA se totale
buitelandse investering en han del was, was daar bepaalde
Amerikaanse multinasionale maatskappye wat winsgewend
betrokke was in Suid-Afrika, en het die CIA en die Pen ta gon die
seeroete om die Kaap en Suid-Afrika se minerale-rykdom, uit ‘n
geo-strategiese hoek gesien, as baie belangrik vir Amerika geag.
PW BOTHA BOU SY EIE MAGSTRUKTURE
In Sep tem ber 1978 takel P.W. Botha Vorster se magsbasis af
deurdat hy die Buro van Staatsveiligheid reoganiseer na die
Departement van Nasionale Veiligheid en die naam in April 1979
na Nasionale Intelligensiediens wysig en die bestuur van die
instelling herstruktureer. P.W. Botha het sy magsbasis rondom
Afdeling Militêre Inligting gebou en genl. Magnus Malan as sy
men tor ingespan. Lang Hendrik van den Bergh en Con nie Mulder
het bedank. Mnr. A. van Wyk het genl. Van den Bergh as
Sekretaris van Nasionale Veiligheid opgevolg. Mulder het dan
ook in 1979 sy eie party, die Nasionale Konserwatiewe Party
gestig. ‘n Regeringskommissie onder leiding van Regter Eras mus
word deur P.W. Botha gelas om ondersoek in te stel na gebeure
rondom die Inligtingskandaal. Rhoodie het die land uitgevlug en
gaan wegkruip in die buiteland. Hy het die Regering gedreig dat
indien hy deur die Suid-Afrikaanse “hit men” vermoor sou word,
sal sy prokureurs bande en geheime dokument vrystel om
bepaalde inligting te openbaar. Een van die prokureurs sou
niemand an ders as Al bert Vermaas wees nie, wat selfs huisvriende
van Pik Botha en Magnus Malan was. Rhoodie het inderdaad nie
geweet hoe in die knyp die Nasionale Party was met die moord op
die Smit-egpaar nie.
Ons haal aan uit ‘n artikel wat Ches ter Crocker getiteld “South
Af rica: Strat egy for Change” soos deur die Coun cil on For eign
Re la tions se blad For eign Af fairs gepubliseer is: “Since tak ing of -
fice in 1978, Botha and his co ali tion have been car ry ing out the
equiv a lent in Af ri kaner na tion al ist terms of a drawn-out coup
d*etat. The rec ipe for this coup has sev eral in gre di ents of which
the first is to build a solid coalitio of like-minded mod ern iz ers and
per sonal po lit i cal al lies. The co ali tion emerged grad u ally, and
was for mal ized with the Au gust 1980 Cab i net re shuf fle, prob a bly
the most re veal ing shake-up in a gen er a tion. Key al lies in clude:
Alwyn Schlebusch, Chris Heunis, S.P. (Fanie), R.F. Botha and Piet
Koornhoff. More over, Botha is now able to bring po lit i cally re li -
able and com pat i ble peo ple into piv otal Cab i net slots and the
President*s Coun cil even when they lack a strong party base.
Prime ex am ples are Magnus Malan and Gerrit Viljoen....Some -
what apart from the the core of po lit i cal power are the eco nomic
pol icy tech no crats headed by Owen Horwood, backed by key ad vi -
sors Gerhard de Kock, Si mon Brand and Joop de Loor. The co ali -
tion-build ing pro cess has en tailed iso lat ing or neu tral iz ing
po ten tial lead er ship threats (Andries Treurnicht and Con nie
Mulder, Botha*s main ri val for the pre mier ship in 1978); and dis -
pens ing as grace fully as pos si ble with such em bar rass ing ob sta -
cles to re form and do mes tic har mony as for mer Jus tice Min is ter
Jimmy Kruger and for mer Com mu nity De vel op ment Min is ter
Marais Steyn.”
SUBVERSIE VAN PIK BOTHA: SAMEWERKING MET
DIE SKRYF VAN SAM UEL HUN TING TON SE
POLITIEKE BLOUDRUK
Pik Botha word in Au gus tus 1977 lid van die Verligte
Aksie-beweging. In April 1978 word hy uit hoofde van sy amp as
Min is ter van Buitelandse Sake ook die voorsitter van daardie
organisasie wat inderdaad die effek het dat hy die CIA se
hoofspioen op Suid-Afrikaanse bodem sou word. In die proses het
Pik Botha ook in 1983 Amerikaanse burgerskap verkry. Hy is
gevolglik*n Amerikaner in die gedaante van ‘n Af ri kaner.
Gedurende 1979-1980 het Pik Botha verskeie vlugte na die VSA
onderneem en het hy hom gereeld bevind in “indiepte besprekings
en strategiese sessies” met pro fes sor Sam Hun ting ton en dr. Ches -
ter Crocker. Hun ting ton en Crocker was oor daardie vermelde
tydperk besig met die Rockefeller Foun da tion se navorsing
rakende ‘n Amerikaanse strategie vir Suidelike Afrika. Hierdie
navorsing sou lei tot die publikasie van: The Rockefeller Foun -
da tion Study Com mis sion on US Pol icy to wards South ern Af -
rica. Agter die skerms het Pik Botha ‘n belangrike rol vervul in die
beleidsrigtings wat hierna sou volg.
STAATSVEILIGHEIDSRAAD AS VERRAADSENTRUM
TEEN BLANK SUID-AFRIKA
P.W. Botha was realisties genoeg om te besef dat sy hervorming
nie genoeg sou wees om elke lewende wese te bevredig nie en dat
die ANC, die VN en die buitewêreld dit later aan vir die Blanke
minderheidsregering van Suid-Afrika so moeilik as moontlik sou
maak om die land te regeer. Om hierdie aanslag te deurstaan, het
hy ‘n tweeledige strategie gevolg.
*Hy het al daardie elemente wat teen die stelsel van ‘n Blanke
minderheidsregering in Suid-Afrika was as die Kommuniste
geëtiketteer. In soverre dit hom betref, was die ANC, die PAC en
die VN instrumente van die Kommunisme.
*P.W. Botha het die konsep van Totale Strategie
geïmplimenteer om die Totale Aanslag teen Suid-Afrika te beveg
wat Suid-Afrika se vyande teen die land loods. Die idee dat
Suid-Afrika ‘n Totale Strategie moet hê was ‘n opvatting wat
generaal Magnus Malan as Hoof van die Weermag gedurende die
Vorster-era gepropageer het. Dit kon egter nie van die grond af
kom nie. Toe P.W. Botha pre mier geword het, het hy kort daarna in
lyn met die konsep van Totale Aanslag en Totale Strategie ‘n
Nasionale Veiligheigsbestuurstelsel tot stand gebring om
revolusionêre aktiwiteite te beveg. “At the fore front of this sys tem
was the State Se cu rity Coun cil — a cab i net com mit tee which
played a very im por tant role dur ing P.W. Botha*s rule. He him -
self was the chair man of this com mit tee, which also in -
cluded the Min is ter of For eign Af fairs, The Min is ter of
De fence, the Min is ter of Jus tice, the Min is ter Of Po lice,
the head of Na tional In tel li gence, the head of the De fence
Force, the Com mis sioner of Po lice, the Sec re tary of For -
eign Af fairs and the Sec re tary of Jus tice. In or der to im -
ple ment the to tal strat egy of the State Se cu rity Coun cil
there were 12 Joint Man age ment Cen tres coun try-wide
in the big cen tres, 60 Sub-Joint Man age ment Cen tres in
ar eas which more or less co in cided with those of the Re -
gional Ser vices Coun cil and 350 Mini-Joint Man age ment
Cen tres in the most im por tant towns. The sig nif i cant
role played by sol diers, po lice men and se cu rity of fi cers —
the so-called securocrats — in this Na tional Se cu rity Man age -
ment Sys tem meant that in P.W. Botha*s time South Af rica
gained a dis tinctly mil i tary char ac ter. ‘The pe riod
1979-1987,* ac cord ing to F. van Zyl Slabbert, ‘saw the
militarization of the South Af ri can so ci ety on an un prec e -
dented scale.*”
Die Regering het in 1979 wetgewing deurgevoer wat
voorsiening gemaak het dat die Staatsveiligheidsraad ‘n
permanente sekretariaat kry, waarin die Afdeling Militêre
Inligting die septer sou swaai en die Departement van Buitelandse
Sake ook ‘n belangrike rolspeler sou wees. Aangesien Tienie
Groenewald die argitek was van die konsep wat agterliggend tot
die stigting van die Sekretariaat was, was hy die een wat ook daarin
asem moes blaas. Die Sekretariaat is hoofsaaklik deur personeel
van Afdeling Militêre Inligting beman. Interdepartementele
komitees is in die lewe geroep om gemeenskaplike
inligtingsterreine te hanteer.
DIE VERLIGTE AKSIE-BEWEGING WEEF HOMSELF
IN IN DIE LAND SE VEILIGHEID-STRUKTURE EN
MANUPILEER VANUIT DAARDIE STRUKTURE DIE
LAND SE POLITIEKE TOEKOMS
Vername lede van die Broederbond is by die
Staatsveiligheidstrukture ingetrek by wyse van ‘n dienspligstelsel
om hulle dienste aan Afdeling Militêre Inligting te verskaf. Dit het
die implikasie gehad dat invloedryke lede van die Verligte
Aksie-beweging (wat uiteraard ook lede van die Af ri kaner
Broederbond sou gewees het) by die Staatsveiligheidsraad
geïntegreer was.
Die Verligte Aksie-beweging-faksie binne die Broederbond (wat
ook die Bond tot ‘n sterk mate reeds gelei het) het in 1978/79
aangedui dat hy van die Nasionale Party verwag om voortaan ‘n
tweeledige politieke pad te volg. Een van overte (openlike)
politieke Afsonderlike Ontwikkeling en ‘n koverte (geheime) een
van politieke integrasie. Laasgenoemde is tot ‘n groot mate as
UITERS GEHEIM versteek in die geklassifiseerde leërs by die
Staatsveiligheidsekretariaat, wat beperk was tot enkelinge in die
Veiligheids-/Inligtingsgemeenskap (Afdeling Militêre Inligting,
Departement van Buitelandse Sake en Nasionale
Intelligensiediens). Die politieke pad vorentoe was wel deur
Gerrit Viljoen as die Voorsitter van die Verligte Aksie-beweging en
Voorsitter van die Af ri kaner Broederbond (en Rektor van RAU) in
1978/79 aangedui en in die verband meld Schoeman die volgende:
“Op 10 Julie 1979 het Viljoen voor die Afrikaanse Kultuurraad
gesê: ”Die nuwe grondwetlike voorstelle sal ook ‘n einde maak
aan Blank Suid-Afrika“ (Oggendblad, 11 Julie 1979). Wat dit
beteken, sal vir elkeen duidelik wees. As die begrip Blank
Suid-Afrika beëindig word, moet iets an ders in die plek daarvan
kom. Wat dit moet wees, het Viljoen reeds op 12 Desember 1978 in
‘n SATV-pro gram aangedui toe ‘n onderhoud met hom as
voorsitter van die Broederbond gevoer is: ‘*Ons sal moet leer om
baie versigtig te wees om ‘nee* of ‘nooit* te sê. Ons sal moet leer
om saam te leef met radikale Swart leiers in ‘n politieke stelsel
waarin alle opsies oop bly. Ek sal die moontlikheid van een mens
een stem in die toekoms nie uitskakel nie.” Viljoen het hierdie
woorde nooit ontken nie, hoewel dit groot prominensie in die
koerante geniet het. In die Algemene Verkiesing is hy daaroor tot
verantwoording geroep. Dat dit nie maar ‘n glips was nie, blyk
duidelik uit ‘n onderhoud wat Viljoen met die Franse blad Le Pont
gevoer het. Die onderhoud is agt dae voor sy TV-onderhoud van 4
Desember 1978 gepubliseer. Die toekomstige Suid-Afrika, soos
die voorsitter van die Broederbond dit sien, word soos volg deur
hom in die onderhoud met die Franse joernalis geskets: “Die
oomblik sal kom wanneer ons die eerste veelrassige geïntegreerde
gemeenskap in die wêreld gestig sal hê. Dit sal ‘n land wees wat
meer Swart as Wit sal wees.” Die Franse joernalis het toe gevra:
“Sal die Blankes bereid wees om u te volg?** waarop Viljoen
antwoord:”Hulle sal volg omdat hulle geen ander keuse sal hê
nie.** Dus, volgens die voorsitter van die Broederbond, sou die
Blankes stap vir stap gelei word op die pad van integrasie totdat
hulle in magteloosheid nie meer sou kon omdraai nie. Dit was die
voorsitter van die Broederbond wat hier aan die woord was, maar
die Broederbond het steeds aan sy lede te kenne gegee dat hy nog
in Afsonderlike Ontwikkeling glo. Selfs uit die geledere van die
Uitvoerende Raad het daar nie ‘n woord van repudiëring van
hierdie integrasiepolitiek van sy voorsitter gekom nie. Na hierdie
onderhoud is die AB-voorsitter, sonder dat hy sy voorsitterskap
hoef neer te lê, as Administrateur-Generaal na Suidwes-Afrika
gestuur om daar aan die stelsel van een mens een stem, wat hy ook
nie as ‘n moontlikheid vir Suid-Afrika uitgesluit het nie, verdere
beslag te gee."
NEIL BARNARD WORD DIREKTEUR-GENERAAL
VAN DIE NASIONALE INTELLIGENSIEDIENS IN DIE
MIDDEL VAN ‘N STRYD IN DIE
VEILIGHEIDSGEMEENSKAP
Die hele land was verras toe daar in Oktober 1979 deur P.W.
Botha aangekondig is dat die dertigjarige Voorsitter van die
Ruiterwag, dr. Neil Barnard, met ingang van 1 Junie 1980 as
Direkteur-Generaal van die Nasionale Intelligensiediens
aangestel is. Pik Botha het agter hierdie aanstelling gesit. Min was
oor hom bekend, behalwe dat hy ‘n briljante akademiese rekord
gehad het en reeds op jeugdige ouderdom hoogleraar en later hoof
van die departement van Staatsleer aan die Vrystaatse Univesiteit
geword het. Na wat berig word, het Neil Barnard saam met Mike
Louw gedurende Mei 1976 lid van die Verligte Aksie-beweging
geword. Dit was ‘n formidabele taak wat aan hom opgedra is.
Sonder enige agtergrond van Inligtingswerk moes hy die leisels
oorneem van ‘n organisasie waarvan die omstrede genl. van den
Bergh tot onlangs toe nog die hoof was.
‘n Ietwat ontnugterende ervaring het op hom gewag toe hy in
Junie 1980 by die Nasionale Intelligensiediens opdaag. Die
agtergrond was die geweldige stryd wat aan die be gin van die
tagtigerjare in die Inligtingsgemeenskap geheers het tussen
Militêre Inligting aan die een kant en die Veiligheidspolisie aan die
ander kant. Barnard het in ‘n onderhoud met Die Beeld van 17
Februarie 1992 die volgende te sê gehad: “Dit ly geen twyfel nie
dat daar in die eerste twee jaar na my aankoms by die Nasionale
Intelligensiediens ‘n doelbewuste poging was om die Nasionale
Intelligensiediens tot niet te maak. Die dieperliggende oorsaak
was ‘n verskil in die vertolking van die veiligheidsituasie tussen
die Nasionale Intelligensiediens en die Weermag. Die Nasionale
Intelligensiediens het reeds in daardie jare geglo — soos vandag
nog — dat die kern van die veiligheidsituasie in Suid-Afrika in die
binnelandse politieke arena lê. Ons standpunt was dat solank ons
nie aandag aan die binnelandse politieke probleem gee nie, gaan
ons op die duur nie die land se probleme oplos nie. In kontras
daarmee was veral Militêre Inligting se vertrekpunt dat die kern
van die probleem die Kommunistiese bedreiging is wat vanuit die
buurlande aangevuur word. Deur die buurstate onder beheer te
bring en die kommuniste op die een of ander wyse uit te roei, sou
die land se probleme opgelos kon word, is aangevoer.” Barnard
wys daarop dat die Nasionale Intelligensiediens aanvanklik by
Militêre Inligting se benadering in geval het en dat die
veiligheidsgemeenskap “... in daardie jare altyd ten gunste
daarvan was dat as daar bewyse van terroriste-kampe was
vanwaar aanvalle op Suid-Afrikaanse grondgebied beplan is,
hulle voorgespring moet word. Ons (die Nasionale
Intelligensiediens) was egter nie voorstanders van die permanente
destabilisasie van die buurstate om sogenaamde vriendskaplike
regerings aan bewind te probeer stel nie.”
Vorentoe sal ons sien dat Barnard saam met Pik Botha ‘n
kardinale rol in Suid-Afrika se politieke hervorming sou speel.
Hy sou later self aan die stuur van sake sit wat sou lei tot die
ondertekening van die Nkomati-verdrag en die skep van die Nuwe
Suid-Afrika.
HERVORMING OP DIE TERREIN VAN DIE ARBEID:
WIEHAHN-KOMMISSIE
Die Amerikaners het in daardie sta dium ‘n agenda gevolg wat
daarop uit was om die arbeidsterrein te liberaliseer. Die
arbeidsterrein is veral sedert die middel sewentigs heelwat
geliberaliseer as gevolg van kunsmatige tekorte wat deur
Horwood se krediet-ekonomie geskep is. Die Broederbond het
met die Riekert-verslag vorendag gekom om die arbeidsterrein te
hervorm. Die Riekert-verslag is ondersteun deur die
Wiehahn-verslag wat in 1979 onder leiding van Pro fes sor N.E.
Wiehahn (Broederbonder sedert 1970) uitgereik is deur die
Verslag van die Kommissie van Ondersoek na Arbeidswetgewing.
Die verslag baan die weg vir die wettiging van Swart
vakbondwese, die afskaffing van werksreservering vir Blankes en
die implimentering van die beginsel van gelyke betaling vir gelyke
werk wat deur Blankes en Nie-Blankes verrig sou word.
Die aanbevelings van die Wiehahn-verslag is skepties deur
regses ontvang. In dié verband het Arrie Paulus van die
Mynwerkersunie daarop gewys dat die wetlike erkenning van
Swart vakbonde mag in die hande van Swartes kan plaas wat tot
arbeidsonrus kan lei en wat ‘n bedreiging vir die posisie van die
Blanke werker kan inhou. Die tyd sou leer dat hy reg was.
Die“lib er a tion of the la bor field” sou ‘n verdere in stru ment wees
wat die Amerikaners gebruik in die aanslag teen Apart heid.
DIE AFRIKANER-WEERSTANDSBEWEGING MAAK
SY OPENBARE VERSKYNING AS IN STRU MENT VAN
KOM. OPS. OM DIE VOLKSTAATSGEDAGTE TE
BEVORDER
Tot op daardie sta dium het die Af ri kaner Weerstandsbeweging
as ‘n koverte beweging geopereer. Veral in die Af ri kaner
Broederbond het Pro fes sor Carel Boshoff ‘n sterk pleidooi gerig
vir ‘n Blanke tuisland in ‘n pluralistiese Suid-Afrikaanse opset.
Carel Boshoff was in sy ar gu ment sterk aangedryf deur sy
skoonvader, dr. Verwoerd se gedagtegang vir ‘n heimat vir die
Blanke bevolking, hoewel dit aan die einde van die dag Boshoff se
eie visie vir Suid-Afrika is. Hierdie standpunt het wel by sommige
Broeders soveel aanhang geniet dat selfs die Af ri kaner-
Weerstandsbeweging as ‘n geheime regeringsprojek geaktiveer is
om daardie aspirasie in ‘n nuwe moontlike staatkundige bedeling
te akkommodeer. Soos ons reeds in die vorige hoofstuk gesien het,
het die geheime komitee onder leiding van M.D. O*Dowd besluit
dat die tagtigerjare die be gin sal wees van die era van liberalisme
en van radikale konstitusionele hervorming sonder noodwendig ‘n
verandering van regering in Suid-Afrika.
Kom. Ops. het toe gegaan en ‘n hele gebeurtenis georkestreer
wat die weg vir die Af ri kaner-Weerstandsbeweging sou baan om
die konsep van ‘n volkstaat te bevorder. Pro fes sor Floors van
Jaarsveld is deur Kom. Ops. ingetrek. Hy sou in 1979 ‘n gehoor by
Unisa in Pre to ria toespreek waarin hy ‘n pleidooi sou lewer vir die
skrapping van Dingaans-/Geloftedag (op elke16 Desember as
openbare vakansiedag ter eerbetoning aan God vir die Slag van
Bloedrivier) ter bevordering van goeie rasseverhoudings. Hy is
egter deur lede van die AWB geteer-en-veer. Die insident is deur
brig. Tienie Groenewald van Kom. Ops. georkestreer uitsluitlik
met die oog daarop dat die Af ri kaner-Weerstandsbeweging nie
meer ‘n geheime beweging sou wees nie, en ook sodat die
Beweging voortaan toenemend in die kollig op die politieke
terrein sou opereer.
Die AWB se overte verskyning het plaasgevind op die vooraand
van ingrypende politieke hervorming. Eu gene Terre*Blanche het
dan ook in 1979 teen die agtergrond van die doel van die AWB die
Volkstaatsparty in Wonderboom, Pre to ria gestig. Die party is
gestig om die Volkstaat-gedagte lewendig te hou. Die polisie het
op 15 Desember 1982 wapens op Terre*Blanche se plaas gevind.
By nadere ondersoek sou dit aan die lig kom dat die wapens in
samewerking met offisiere van Militêre Inligting daar geplant is
om 16 Desember as amptelike vakansiedag te diskrediteer.
EKONOMIESE ONTWIKKELINGSPLAN OM
INTEGRASIE TE BEVORDER
In 1979 sien die Republiek se Ekonomiese Ontwikkelingsplan
onder leiding van pro fes sor Jan Lombard (lid van die Af ri kaner
Broederbond sedert 1976) die lig. Die plan plaas op grond van die
Riekert en Wiehahn-verslae ‘n hoë premie op die ontwikkeling
van die nywerheidswese en die dienssektor. Dit verg baie kapitaal.
Venda en Ciskei het as Swart tuislande hulle onafhanklikheid
verkry wat deel gevorm het van die Af ri kaner
Broederbond/Nasionale Party se strategie van Afsonderlike
Ontwikkeling om Swartmense stemreg te gegee. Die strategie was
daarop gemik om ‘n konstellasie van state in Suidelike Afrika te
bevorder. (Vorster het reeds in sy ampstydperk gepoog met
dieselfde konsep .) Die gedagte was daarop gemik om die streek by
wyse van samewerking met die TBVC-state asook die buurstate
ekonomies te ontwikkel. By die plan was ‘n Ontwikkelingsbank
vir Suider Afrika ingeweef. Pik Botha se Departement van
Buitelandse Sake en Inligting het ‘n sogenaamde ‘Masterplan* in
1980 vrygestel waarin groeipunte uitgewys word vir
Nywerheidsontwikkeling; Pre to ria- Witwatersrand-Vereeniging
as een geheel, Nelspruit tot Kuruman, Pre to ria tot Messina, Jo han -
nes burg tot Phalaborwa, Tzaneen, Bronkhorstspruit-omgewing,
Witbank, Oos-Londen, Richardsbaai en Bloemfontein.
Voorts het hierdie strategie verder toegesien dat die
Inligtingsgemeenskap in samewerking met Mangosuthu
Buthelezi binnelands ‘n pro-Westersgesindheid moes openbaar.
Ons het reeds gesien dat Inkatha in 1975 gestig is (as alternatiewe
vir die ANC met sy pro-Kommunisme) en Buthelezi het toe sy
beweging steeds in die buiteland gaan bemark met die oog daarop
dat hy buitelandse investering na Suid-Afrika moes aanmoedig.
Dit was weer eens ‘n geheime inligtingsprojek wat onder Tienie
Groenewald geressorteer het. Die oogmerk van hierdie projek was
dat indien die buurstate die Konstellasie van State-beginsel sou
aanvaar, dit tesame met die opkoms van Inkatha outomaties kon lei
tot internasionale erkenning van die Republiek se Nie-Blanke
beleid en kon dit in ‘n groot mate die buitelandse aanslag teen die
Republiek lam lê en die ANC/SAKP se internasionale aansien
diskrediteer.
DIE GELDMAG WORD INGETREK BY DIE LAND SE
EKONOMIESE ONTWIKKELINGSPLAN
Uit die aard van die strategie wat deur Groenewald geformuleer
was en deur die Departement van Buitelandse Sake en Inligting
aan die publiek vrygestel is, was dit wesenlik om die plaaslike
Geldmag in te trek by die land se ekonomiese ontwikkelingsplan.
Pik Botha het ook hier ‘n belangrike rol gespeel. Daar was
inderdaad skakeling tussen die Verligte Aksie-beweging en die
Geldmag se SA-Stigting. P.W. Botha het saam met Pik Botha se
pluralistiese idees beweeg toe hy op 22 No vem ber 1979 die hele
kabinet na die Carlton-ho tel in Jo han nes burg geneem het vir sy
beraadslaging met verteenwoordigers van die Geldmag oor die
totstandkoming van ‘n sogenaamde Konstellasie van
Suider-Afrikaanse State. Na Oppenheimer se samekoms op 22
No vem ber 1979 met P.W. Botha het hy verklaar: “Die Nasionale
Party, soos ek hom geken het, is besig om te verkrummel. Die
Regering is op ‘n koers geplaas waarop daar geen terugkeer meer
sal wees nie.” Die Carlton-beraad is ook later met die Goeie
Hoop-beraad opgevolg met die oog daarop om die Geldmag in te
trek by die uitvoering van die regering se ekonomiese
ontwikkelingsplan. Dit was Pik Botha wat gesorg het dat die
Regering voortaan op ‘n gereelde ba sis met die Geldmag sou
skakel. Die Regering van P.W. Botha het sedertdien voortgegaan
om op ‘n gereelde grondslag met die Geldmag in die geheim
kontak te maak. Derhalwe was die Geldmag een van die bronne
van die Nasionale Party se beleid. The Sunday Trib ute van 22
Oktober 1983 het ‘n berig oor geheime samekomste van die
Regering en die Geldmag gehad onder die opskrif The Se cret
Busi ness: “*n Geheime twaalfjaaroue bondgenootskap tussen
groot sakeleiers en die Regering is die week onthul. Die magtigste
manne in die Regering en die han del werk tot hulle wedersydse
voordeel saam in ‘n bondgenootskap wat massiewe sake- en
nywerheidsteun vir die Eerste Min is ter se konstitusionele
voorstelle verseker het.” Die berig beskryf hoe daar in die geheim
te werk gegaan word. Daar is onder die sakelui ‘n “cor po rate fo -
rum” wat gereeld byeenkom. Net hoofuitvoerende beamptes
woon dit by en alle deelnemers stem in tot ‘geheimhouding*. “Die
vergaderings”, lui die berig dan, “word bygewoon deur die Eerste
Min is ter en drie of vier van sy se nior min is ters.” Daar word dan
van albei kante standpunte gestel, maar — baie betekenisvol en
belangrik — “die ‘cor po rate fo rum* is gestig as ‘n grootse
poging van die groot sake-ondernemings om die Regering tot hulle
voordeel te beïnvloed”, lui die berig. Die berig meld dat P.W.
Botha dit beskou het met die oog daarop om ‘n magsbasis in die
Engelstalige sakelewe te skep. Middagetes word gehou saam die
hele kabinet, sodat pri vate gesprekke oor die etenstafel voortgesit
kan word “tot albei kante se voordeel”.
OPKOMS VAN DIE SOUTHERN AFRICAN DEVELOP -
MENT CO-ORDATION COUN CIL AS TEENVOETER VIR
DIE REPUBLIEK SE KONSTELLASIE VAN
STATE-GEDAGTE
As ‘n teenreaksie op die Republiek se Konstellasie van
State-gedagte en die onafhanklikheid van die TBVC-state het die
buurstate (in samewerking met die ANC, PAC, SAKP en SWAPO)
die South ern Af ri can De vel op ment Co-ordation Coun cil
(SADCC) in 1980 gestig. Ons sal later in die hoofstuk sien dat die
SADCC inderdaad deel vorm van die Rockefeller Foun da tion se
bloudruk. Die liggaam het ten doel gehad om sy afhanklikheid
jeens die Republiek te verminder. Die SADCC se jaarlikse
donateurskonferensie wat gewoonlik in Januarie/Februarie
plaasgevind het, is veral gekenmerk deur beweerde
Suid-Afrikaanse destabiliserende aksies teen die SADCC-lidstate
(bestaande uit An gola, Bot swana, Le sotho, Ma lawi, Mosambiek,
Swa zi land, Tanzanië, Zambië en Zim ba bwe). Hierdie aantygings
is aangewend om buitelandse hulp na die streek aan te moedig. In
‘n groot mate is die Republiek se Konstellasie van State-gedagte
en die onafhanklikheid van die TBVC-state daardeur
internasionaal misken. Die SADCC het ‘n verdere dimensie
geword in die buitelandse aanslag teen die Republiek.
DESTABILISASIE VAN BUURLANDE
Die Republiek het weer op sy beurt in teenreaksie op die
SADCC ‘n aanvallende strategie van destabilisasie gevolg teen
Kommunistiese lande. Die SAW het logistieke steun aan Renamo
van Mosambiek en Unita van An gola gebied. ‘n Strategiese
analise is deur Afdeling Militêre Inligting gemaak om presies vas
te stel watter teikens kan aangeval word en welke skade berokken
sou word indien dit sou vernietig word. Hoofsaaklik spoorlyne
(Benguala-, Nacala- en Maputa-spoorlyne), belangrikste kraglyne
en Raffinaderye is gesaboteer. Buiten An gola en Mosambiek, is
Ma lawi, Zaire, Zambië en Zim ba bwe nadelig geraak deur die
sabotasie van die spoorlyne. Van hierdie state was gedwing om die
Republiek se vervoerinfrastrukture te gebruik wat vir hulle
koste-implikasies ingehou het.
Militêre Inligting het in 1980 ‘n vervoermaatskappy, Frama
Intertrading, gestig met Fran cisco Lopes en Arlindo Maia as
direkteure om die oorlog in An gola aan die gang te hou. Die
maatskappy sou dien as ‘n geheime handelskanaal vir Unita om sy
ivoor en dia mante uit te voer in ‘n poging om Unita se
oorlogspoging te help finansier. Die instandhouding van die
burgeroorloë in An gola en Mosambiek het die buurlande in die
Suidelike Afrikastreek in ‘n groot mate lam gelê in soverre dit
vervoerinfrastruktuur betref. Dit het die destabilisasie van die
spoorlyne na die hawens by Nacala, Beira, Maputo en Lobito
ingesluit, wat nie net An gola en Mosambiek nadelig geraak het
nie, maar ook Zambië, Zaïre, Ma lawi en Zim ba bwe. Analiste
beraam die skade voortspruitend uit die destabilisasieaksie op
meer as 30 miljard dol lars.
ROCKEFELLER-AKSIEPLAN TEEN BLANKE
SUID-AFRIKA WORD GEAKTIVEER
In Eschel Rhoodie se boek PW Botha: The Last Be trayal wys
hy op bladsye 134 en 135 daarop dat die
Rockefeller-CIA-konneksie in 1981 bepaalde voorskrifte aan die
Suid-Afrikaanse Regering gemaak het, wat nie net deur die
Suid-Afrikaanse Regering sedertdien as ‘n bloudruk vir politeke
en ekonomiese hervorming voorgehou is nie, maar ook as ‘n
bloudruk vir die Amerikaanse regering se buitelandse beleid jeens
Suid-Afrika gedien het. Die Rockefeller Foun da tion Study
Com mis sion on US pol icy to wards South ern Af rica vorm die
hoeksteen in die aanslag om Blanke Suid-Afrika finaal te
vernietig:
“What fur ther strains the the ory of co-in ci dence to the point of
in cre du lity is the fact that both dr. Crocker and pro fes sor Hun ting -
ton also sub mit ted con fi den tial mem o ran dums to the Rockefeller
Foun da tion Study Com mis sion on US pol icy and South Af rica.
The Rockefeller re port was pub lished in 1981 fol low ing a visit to
South Af rica in 1980 by an eleven-mem ber team from the Foun da -
tion, con sist ing of six Blacks and five Whites. Though the
Rockefeller Foun da tion spokes man, John Stremlau, said that the
study was not de signed to tell South Af rica what to do, the fi nal
prod uct con tained pro pos als and ob jec tives which Mr. Botha
seems to have ad hered to amaz ingly dur ing the next four years
(pub lished in the SA Foun da tion News, Vol. 7, June 1981) ... In a
mat ter of five years af ter pub li ca tion of this di rec tive, all of the
pro pos als be came of fi cial NP and gov ern ment pol icy. Ev ery sin -
gle one. But not a sin gle NP news pa per or a sin gle Na tional Party
MP had ad vo cated any of these ma jor steps at the time the
Rockefeller group sat down to write and tell Mr. Botha what to do.
One can rightly ask: who for mu lated change in South Af rica? The
Hun ting ton-Crocker-Rockefeller pack age was de signed and
pack aged in 1980-1981...”
Die agterliggende bedoeling van die Rockefeller Foun da -
tion-verslag was dat die Afrikanervolk nie moet sien wat werklik
gebeur het voordat dit glad te laat is om iets aan die saak te doen
nie. Die Regering sou voortaan tot by die voltooiing van
magsoorgawe nie regeer volgens sy mandaat nie, maar wel
volgens hierdie Rockefeller Foun da tion-verslag wat as ‘n
geheime agenda slaafs nagevolg sou word. Dit immers sou die
koverte taak van die Verligte Aksie-beweging wees. Die
Rockefeller Foun da tion-verslag het vyf basiese doelstellings
voorgeskryf:
•Doelwit 1: “Om die fundamentele en voortgesette teenkanting
van die VSA-regering en volk teen die stelsel van Apart heid
duidelik te maak, met besondere klem op die uitsluiting van
Swartes van ‘n effektiewe aandeel in die politiek mag”.
Verwesenliking van hierdie oogmerk sou ‘n sanksieplan van die
VSA-regering en disinvestering deur Amerikaanse maatskappye
behels.
•Doelwit 2: “Om ware politieke magsdeling in Suid-Afrika te
bevorder met min i mum van geweld deur sistematiese druk op die
Suid-Af ri kaner toe te pas.” Hierdie doelstelling moes bereik word
deur ‘n stelsel van aansporings en dreigemente.
•Doelwit 3: “Om organisasies wat vir verandering binne
Suid-Afrika werk, te ondersteun, om die ontwikkeling van Swart
leierskap te bevorder en Swart welsyn te bevorder.”
•Doelwit 4: “Om die ekonomiese ontwikkeling van ander state
in Suidelike Afrika te help, wat die vermindering van die
wanbalans in hulle ekonomiese verhouding met Suid-Afrika
insluit.”
•Doelwit 5: “Om die impak te versag wanneer die invoer van
sleutelminerale uit Suid-Afrika gestaak word.” Hierdie doelwit
was duidelik ‘n beskermingsmaatreël teen moontlike
Suid-Afrikaanse teenoptrede wanneer druk en sanksies vanuit die
VSA op die Republiek verskerp sou word.
Die verslag stel ‘n ‘geïntegreerde raamwerk vir aksie* voor.
Wie moes dit uitvoer? In die eerste plek moes die State De part -
ment (die Amerikaanse Departement Buitelandse Sake) daarvoor
sorg dat die Rockefeller-plan langs elke moontlike diplomatieke
kanaal toegepas word. In die tweede plek moes ‘n koördinasie
kom tussen die beleid van die State De part ment en die groot
Amerikaanse maatskappye wat beleggings in Suid-Afrita het en
wat dus op ‘n indirekte wyse kon meewerk om oorblywende
apartheidsmaatreëls te ondermyn en om aan te dring op
‘verandering*.
Die ‘raamwerk* vir geïntegreerde aksie moes dus lei tot ‘n
veldtog van druk op die Suid-Afrikaanse Regering om bepaalde
toegewings te maak, maar veral om te beweeg tot magsdeling met
Swartes. Dit was waar die Cen tral In tel li gence Agency met sy
koverte operasies ‘n rolspeler tot die aksieplan sou word. Die CIA
moes redes help aanblaas om die veldtog in Suid-Afrika en die
VSA te laat realiseer ten einde die druk op die Suid-Afrikaanse
regering aan te wakker. Die Rockefeller verslag sê dat dié proses
stadig en ewolusionêr kon plaasvind met slegs sporadiese geweld,
of an ders vinnig kon ontaard in ‘n burgeroorlog. ‘Albei paaie kan
lei tot werklike magsdeling*, lui dit woordeliks. Dit sou in belang
van die VSA wees om die meer ewolusionêre pad te volg, sê die
verslag op ‘n siniese toon; maar per slot van rekening het al die
stappe wat die Rockefeller-verslag voorskryf ‘n rewolusionêre
oogmerk: Suid-Afrika moet gedryf word tot die oorhandiging van
mag aan ‘n Swart meerderheid.
Die studiegroep wat ‘n “nuwe” VSA-beleid moes uitwerk, het
rekening daarmee gehou dat daar sekere besware van regs in die
VSA-regering na vore kon tree teen die plan om Suid-Afrika tot ‘n
Swart meerheid te dryf. Daar is nie geskroom om selfs van
misleiding gebruik te maak nie. Die beste voorbeeld hiervan is die
ar gu ment dat Sowjet-invloed in Suid-Afrika juis toeneem, soos dit
gestel word, ‘as gevolg van wit hardkoppigheid in Suid-Afrika* en
die sogenaamde ‘stygende vlakke van rassegeweld*. Hiermee
probeer die Rockefellers sê dat die konflik in Suider-Afrika nie
deur die Kommuniste veroorsaak word nie, maar deur die Blankes
se weiering om toe te gee aan magsdeling. Die korrelaat van dié ar -
gu ment is die belaglike idee dat Sowjet-invloed sou verdwyn
indien Suid-Afrika instem tot magsdeling. Hierdie valse prentjie
wat van die Amerikaanse regering geskilder word, is natuurlik
berekend — veral om die besware uit strategiese en
militêre oogpunte die hoof te probeer bied. ‘n Tweede
poging tot misleiding is die stelling in die verslag dat ‘die
aktiewe samewerking van die Suid-Afrikaanse Regering, ongeag
sy ideologie, nie ‘n belangrike faktor in die verdediging van die
Kaapse Seeroete is nie*. Uit ‘n militêr-strategiese oogpunt is so ‘n
ar gu ment natuurlik heeltemal onhoudbaar. ‘n Derde poging tot
misleiding han del oor die VSA se afhanklikheid van sekere
strategiese minerale uit SuidAfrika: ‘*n Staking van die
voorsiening van sleutelminerale wat deur Suid-Afrika uitgevoer
word, sal waarskynlik net gedeeltelik, afgebroke en van korte duur
wees. Mediumtermyn en langtermyn onderbrekings is
onwaarskynlik.* Met sulke stellings moes die moontlike vrese en
besware teen die aksieplan van die Rockefellers besweer word.
Maar daarby is dit nie gelaat nie.
Die plan gaan voort om spesifieke optredes van die
Suid-Afrikaanse Regering te eis. Daarvoor moes die Amerikaanse
regering ‘n pro gram van druk en aanmoedigings aanvaar om
verandering op bepaalde terreine in Suid-Afrika te bcwerkstellig.
Die terreine wat uitgekies word, is dié van politieke regte, die
stelsel van apart heid, gesondheid, onderwys, openbare dienste,
arbeid en indiensneming. Op elk van dié terreine moes Amerika
sekere aksies van die Suid-Afrikaanse Regering aanmoedig en
ander ontmoedig. ‘n Totaal van 55 aksiestappe word in
Rockefeller-verslag ingesluit, waarvan slegs ‘n paar van die
belangrikstes hier genoem word. Die volgende positiewe stappe
van die Suid-Afrikaanse Regering deur druk of aanmoediging
moes bevorder word:
*Uitdruklike verwerping van afsonderlike ontwikkeling as die
oplossing tot die uitdaging van ‘n veelrassige samelewing.
*Aanvaarding van die beginsel van bona fide onderhandeling
met die werklike leiers van elke bevolkingroep is die enigste ba sis
om die vraagstuk van politieke regte op te los.
Verbintenis tot die doel van ware magsdeling en die uitbreiding
van betekenisvolle politieke regte aan alle groepe, terwyl
beskerming van die basiese regte aan al die bevolkingsgroepe
verleen word.
Die daarstelling van ‘n fo rum vir opregte onderhandeling oor
magsdeling. Voorbeelde hiervan word aan die hand gedoen: ‘n
formeIe nasionale konvensie, regeringskonferensies met
uitsluiting van die stedelike Swartman en ‘n reeks formele of
informele konsultasies.
Die deelname aan sulke onderhandelings in sigbare goedertrou.
Die vrylating van ‘n betekenisvolle aantal politieke gevangenes
wat Swartes se steutelleiers moes insluit.
Herroeping van uitsettingsbevele en verbannings.
*n Pro gram van amnestie vir uitgewekenes wat nie van ernstige
geweldmisdade aangekla is nie.
*n Waarborg vir die veiligheid van politieke leiers wat nie
gewelddadigheid bepleit of gewelddadig optree om die
Suid-Afrikaanse Regering omver te werp nie.
Die stak ing van die implementering van tuislandwetgewing en
hervestigingprogramme asook die omkeer van die beleid wat
Suid-Afrikaanse burgerskap aan Swartes van die tuislande ontsê.
Die herroeping van binnelandse veiligheidswetgewing wat
dialoog tussen Swart en Wit belemmer.
Die herroeping van wetgewing wat veelrassige politieke
partye verbied.
Die aanvaarding van ‘n regeringstelsel wat aanvaarbaar vir
Swart Suid-Afrikaners is met grondwetlike beskerming van die
basiese regte van alle groepe. Voorbeelde hiervan is ‘n federasie,
konfederasie, konsosiasie en een mens, een stem in ‘n
eenheidstaat.
Dit is natuurlik laasgenoemde punt waarop die hele proses moet
afstuur, die ander aksiestappe is almal deel van die voorbereiding
vir ‘n nuwe regeringstelsel. Optredes wat ontmoedig moes word,
in terme van die verslag is die voortgesette verbintenis tot
afsonderlike ontwikkeling en die toepassing of versnelling van die
tuislandbeleid. ‘n Baie insiggewende deel van die
Rockefeller-verslag is die aksies wat voorgestel word teen die
stelsel van apart heid. ‘n Definisie van die stelsel word aangegee
om aanslag daarop so spesifiek as moontlik te maak. Die stelsel
van apart heid bestaan volgens die verslag uit:
•Aparte Groepsgebiede;
•Instromingsbeheer;
•Woongebiedskeiding;
•Klein apart heid.
Om hiervan ontslae te raak, moes die Suid-Afrikaanse regering
beweeg word om die volgende te doen:
*Die volgehoue liberalisering van die administrasie van
die groepsgebiedewet.
*Verandering op die gebied van grondeienaarskap en
beperkings op woongebiede. ‘Vry zones* moes geskep word
waarin geen residensiële beperkings wat op ras gebaseer is, van
toepassing sou wees nie.
*Die herroeping van die Groepsgebiedewet.
*Verandering op die gebied van sosiale skeiding en aparte
toegang tot geboue en geriewe.
*Die herroeping van kleinapartheid-wetgewing en regulasies,
insluitende daardie wette in terme waarvan munisipaliteite
plaaslike ordonnansies wat segregrasie vereis, kan uitvaardig.
*Die beëinding van segregasie in hoër onderwys, sekondêre
onderwys en primêre onderwys.
*Die stak ing van die verbod op gemengde huwelike en
gemengde seksuele verhoudings. Dit sluit in dat interrassige seks
nie meer ‘n misdaad mag wees nie en dat die verbod op gemengde
huwelike opgehef moet word.
Onder die res van die 55 aksiestappe wat die Suid-Afrikaanse
Regering moes uitvoer, is daar nog die volgende:
*Die gelykmaking van die staatsbesteding aan gesondheid,
onderwys en behuising.
*Die reorganisasie van rasgebaseerde staatsdepartemente, soos
‘n enkele Departement van Onderwys wat Blanke-, Kleurlinge-,
Indiër- en Swart-onderwys insluit.
*Gelykheid van salarisse en pensioene vir onderwysers van alle
rasse.
*Die bou van aansienlik meer huise vir Swartes in die
Stedelike gebiede.
*Die aanvaarding van die beginsel dat ras nie*n faktor in die
struktuur en funksionering van nywerheidsverhoudinge moet
wees nie.
*Die snelle toepassing van die Wiehahn-kommissie se
aanbevelings, veral die uitskakeling van werksresevering en die
registrasie en toelating van Swart vakbonde.
*Die snelle toepassing van die Riekert-kommissie se
voorgestelde hervormings, waaronder die ‘dekriminalisering*
van die paswet-oortredings.
*Die totale afskaffing van instromingsbeheer, die toelating van
veelrassige vakbonde, die bevordering van Swartes in die
Staatsdiens en semistaatsondernemings, die aanstelling van Swart
regters in die howe, die verwydering van beperkings op Swart
besighede en die aanvaarding van ‘n wetgewende pro gram vir ‘af -
fir ma tive ac tion* .
Die Rockefeller Foun da tion-aksieplan gaan baie verder as blote
inmenging. Dit was ‘n pro gram om die grondwet van die
Republiek omver te werp en ‘n bewindsverandering te
bewerkstellig. As sulks verskil die doelwitte daarvan geensins van
dié wat in ‘n oorlog teen ‘n ander staat van toepassing is nie. Die
argitek van die Rockefeller Foun da tion-aksieplan was Pro fes sor
Sam uel Hun ting ton (wie op daardie sta dium ‘n adviseur van die
Amerikaanse State De part ment was).
HUN TING TON KRY DEUR MIDDEL VAN PIK BOTHA
VASTRAPPLEK TOT BINNE DIE HOOGSTE VLAKKE
VAN DIE REGERING
Pro fes sor Sam uel Hun ting ton het op versoek van Pik Botha
Suid-Afrika besoek, waarin hy verskeie lesings in Suid-Afrika
aangebied het, onder andere by die South Af ri can In sti tu tion of In -
ter na tional Af fairs. Pro fes sor Hun ting ton se tema wat hom in die
VSA baie bekendheid laat verwerf het, is sy strategieë vir politieke
verandering in Suid-Afrika. Hy het so ‘n indruk op die lede van die
Verligte Aksie-beweging en P.W. Botha se vernaamste adviseurs
gemaak dat hulle P.W. Botha en Hun ting ton bymekaargebring het
en dat die twee soms lang tye in mekaar se geselskap deurgebring
het. Sodoende het pro fes sor Hun ting ton toegang verkry tot
binnekringe waarin P.W. Botha beweeg het en Hun ting ton word
(naas die Rockefeller Foun da tion-verslag) die Suid-Afrikaanse
regering se tweede belangrikste bron van hulle
hervormingsbeleid.
Tyd sou die Regses leer dat pro fes sor Hun ting ton die politici van
die Nasionale Party sou aanhits om die land se kiesers deur
misleidings, oneerlike manipulasie en ander onkonstitusionele
middele van hul regte te beroof. Pro fes sor Hun ting ton se
uitgangspunt was die beginsel wat neergelê is deur die Italiaanse
meester van misleiding van die vyftiende eeu, Prins Macchiavelli
— wie ‘n bestaande staat en regering wil hervorm, moet dit skelm
doen terwyl hy voorgee dat hy nog die ou beleid en vorms
handhaaf. Hun ting ton se stelling is dat ‘n hervormer sy
uiteindelike doel met misleiding en vaagheid moet verberg. ‘n
Hervormer in Suid-Afrika moet ‘n talentvolle politikus wees wat
die strategie om apart heid deur ‘n ander samelewing te vervang,
van dag tot dag moet bepaal sonder om die doel ooit uit die oog te
verloor. Een van sy sentrale beginsels is dat dit minder belangrik is
om presies te weet waarheen die land gaan, as om te weet hoe ‘n
mens daar moet kom. Die hervormingsprogram moet in dele
opgebreek word, wat een-een aan die kabinet, die koukus en die
volk voorgelê moet word, asof daar geen verband tussen hulle
bestaan nie en met die implikasie dat elke stap van hervorming die
laaste een sal wees. Dié metode vereis ‘n hoë konsentrasie van
politieke mag, sodat slegs enkele medewerkers weet wat die doel
van elke maatreël is. Slegs ‘n politikus met byna diktoriale magte
sal slaag, sê Hun ting ton. Later is Ches ter Crocker ook by
gesprekvoering betrek en hy word die Suid-Afrikaanse Regering
se derde bron van hervormingsbeleid. Hun ting ton word
voortdurend deur Crocker ondersteun, wat nooit moeg geword het
om die belangrikheid van hervorming te beklemtoon nie. In die lig
van hierdie deurbraak wat Pik Botha in die guns van die Illuminati
meegebring het, het hy (wat ‘n Vrymesselaar en ‘n Broederbonder
was) in 1981 sonder meer ere-pres i dent van die South Af ri can In -
sti tute of In ter na tional Af fairs (‘n front van die
Rockefeller-CIA-konneksie in Suid-Afrika) geword waarvan
Harry Oppenheimer die voorsitter was.
DIE TAFEL WORD GEDEK VIR POLITIEKE
HERVORMING
P.W. Botha het in April 1980 sy Twaalfpuntplan bekend gemaak,
wat die onderstaande behels:
•Die erkenning en aanvaarding van die bestaan van
veelvolkigheid en minderhede in die Republiek van Suid-Afrika.
•Die aanvaarding van vertikale differensiasie in Suid-Afrika met
die ingeboude beginsel van selfbeskikking op soveel vlakke as
moontlik.
•Die daarstelling van konstitusionele strukture deur die Swart
volkere om die grootste mate van selfregering moontlik te maak in
state, sover prakties moontlik gekonsolideer.
•Die verdeling van mag tussen Blank Suid-Afrika,
Suid-Afrikaanse Kleurlinge en Suid-Afrikaanse Indiërs met ‘n
sisteem van konsultasie en mede-verantwoordelikheid waar
gemeenskaplike belange geraak word.
•Die aanvaarding van die beginsel van eie skole en
gemeenskappe waar enigsins moontlik as fundamenteel vir
gelukkige sosiale omstandighede.
•Die bereidwilligheid om as gelykes oor sake van
gemeenskaplike belang te beraadslag met ‘n gesonde balans
tussen die regte van die individu en dié van die gemeenskap.
•Die erkenning van ekonomiese inter-afhanklikheid en
behoorlik beplande benutting van mannekrag.
•Die nastreef van ‘n vreedsame konstellasie van
Suider-Afrika-state met wedersydse respek vir mekaar se
kultuurgoedere, tradisies en ideale.
•Om sover doenlik ‘n neutrale beleid te handhaaf in die botsing
tussen groot super-moondhede met voorkeur aan Suid-Afrikaanse
belange.
•Die handhawing van effektiewe besluitneming deur die Staat
wat berus op ‘n sterk Weermag en Polisiemag om ordelike
regering te waarborg, sowel as doeltreffende en suiwer
administrasie.
•Die handhawing van vrye onderneming as grondslag van
ekonomiese en finansiële beleid.
In 1981 teken vier se nior lede van die NP die welbekende
verkiesingsmanifes: P.W. Botha (hoofleier van die NP), Owen
Horwood (leier van die NP in Na tal), Nak van der Merwe (leier van
die NP in die OVS) en AP Treurnicht (leier van die NP in
Transvaal). P.W. Botha se twaalfpuntplan is deel van hierdie
manifes. Die ar gu ment van magsdeling word trouens verder
uitgebou in die verkiesingsmanifes van 1981. In die vierde punt
word erkenning gegee aan: “Die verdeling van mag tussen
Suid-Afrikaanse Blankes, Suid-Afrikaanse Kleurlinge en
Suid-Afrikaanse Indiërs met ‘n sisteem van konsultasie en
medeverantwoordelikheid waar gemeenskaplike belange geraak
word.”
Ten spyte van die feit dat die tafel gedek is vir politieke
hervorming, het Ches ter Crocker van die Coun cil on For eign Re -
la tions die volgende benadruk: “The po lit i cal lead er ship con tin -
ues to de fine its min i mum con di tions in max i mum terms, and
whites are likely to re main at the stage of shad ow box ing, at least
un til more is known about the par tic i pants and pro ce dures for real
in ter group bar gain ing. Noth ing im por tant is dis closed pre ma -
turely, giv ing the im pres sion that Verwoerdian tabos re main in
force.”
Die Presidentsraad het in Februarie 1981 met sy werksaamhede
be gin. Die Presidentsraad was geskoei op die Erika
Theron-verslag en het derhalwe die weg gebaan vir verdere
politieke hervorming. Die Raad het vyf komitees gehuisves,
waaronder ‘n konstitusionele-, ‘n ekonomiese-, ‘n beplannings-,
‘n wetenskaps- en ‘n openbare verhoudingskomitee. Die
belangrikste daarvan was die konstitusionele komitee wat onder
die voorsitterskap van Denis Worrall moes werk aan aanbevelings
vir ‘n nuwe konstitusie. Worrall is deur P.W. Botha op advies van
Pik Botha aangestel. Worrall was in 1975 een van die belangrike
medewerkers aan die Study Pro ject on Chris tian ity in an Apart -
heid So ci ety-projek (Sprocas). Dit is ‘n projek van die linkse South
Af ri can Coun cil of Churches. Die Presidentsraad het in Mei 1982
sy grondwetlike voorstelle aan die regering voorgelê. “The ba sis
of this re port was that a nor mal dem o cratic sys tem of gov ern ment
— some times also re ferred to as ‘the Westminister sys tem*, ‘the
one-man-one-vote-sys tem* and ‘the win -
ner-takes-all-sys tem* — could not be adopted in South Af rica
be cause it would re sult in a black ma jor ity gov ern ment. An other
an swer had to be sought. Ac cord ing to the Worrall re port, the sys -
tem of gov ern ment which will be the best for South Af rica was one
of ‘consociational de moc racy* as ex pounded by the Amer i -
can po lit i cal sci en tist Pro fes sor Areand Lijphart. This
gov ern men tal sys tem is dis tinct from the win -
ner-takes-all con cept of the Westminister sys tem, be -
cause the weaker groups or seg ments of a com mu nity are
also re cog nised in the de ci sion-mak ing pro cess. The au -
thors of the Worrall re port went fur ther to say that even a
gov ern men tal sys tem based on consociational democray
was doomed to fail ure in South Af rica if blacks were in -
cluded.”
Om infrastruktuur te verleen aan die Verligte Aksie-beweging se
nuutgevestigde doel om die verslag van die Rockefeller Foun da -
tion as bloudruk slaafs na te volg, het dit aanleiding gegee tot die
vestiging van takke binne die Sekretariaat van die
Staatsveiligheidsraad: die Tak Nasionale Vertolking (TNV), Tak
Strategie en Kommunikasie Operasies (laasgenoemde was reeds
sedert 1978 in bedryf en was by Afdeling Militêre Inligting
gesetel) in 1981. Die Staatsveiligheidsraad (wat op die ba sis van
die Totale Aanslag en die Totale Strategie en ‘n Nasionale
Veiligheigsbestuurstelsel opereer om revolusionêre aktiwiteite te
beveg) is in lyn met Sam uel Hun ting ton se voorstelle om dit meer
vaartbelyn te maak om die Hun ting ton-bloudruk in die geheim te
implementeer en slegs enkele persone daar het geweet wat werklik
aangaan. As deel van P. W. Botha se Staatsveiligheidsraad, het die
pre mier gedurende Mei 1980 in sy hoedanigheid as Min is ter van
Verdediging dertien van die vernaamste sakelui as militêre
raadgewers vir sy hervormde Verdedigingsadviesraad gewerf.
Hulle is Gavin Relly van An glo Amer i can, Mike Rosholt van
Barlows, Ba sil Hersov van An glo-Vaal, Wim de Villiers van Gen -
eral Mining, Frans Cronje van SAB-Nedsual, Rich ard Goss van
SAB, Chris Saunders van Tongaat, Ian Mac ken zie van Stan dard
Bank, Rich ard Lurie van JSE, Johannes van der Horst van Old Mu -
tual, Fredi du Plessis van Sanlam, Johannes Hurter van Volkskas
en Jaap Wilkens van SALU. Hulle taak sou wees om advies te gee
aan P.W. Botha en genl. Magnus Malan (as hoof van die
Weermag). Hulle moes ook dien as waghonde oor die Magte en
die wapennywerhede.
Die probleem van die koördinering en bestuur van die land se
inligtingspoging is mettertyd opgelos. Die sukses volgens Neil
Barnard kan deels toegeskryf word aan die stigting van die
Koördinerende Intelligensiekomitee (KIK). Die Tak Nasionale
Vertolking is ‘n uitvloeisel van die Simonstad-konferensie van
1981 om navorsingsprodukte van die veiligheidsgemeenskap te
koördineer en daagliks situasierapporte uit te reik oor die
veiligheidsituasie. Die voorsitterskap van die TNV sou
tweejaarliks verander tussen die departemente van die
Veiligheidsgemeenskap. Die praktiese funksionering daarvan het
sy neerslag gevind in die Koördinerende Intelligensie-komitee
(KIK). Die Direkteur-generaal van Nasionale Intelligensiediens
sou hier voorsitter wees. Die komitee het in die be gin weekliks,
later tweeweekliks en sedert 1990 maandeliks vergader. Die TNV
en KIK het vanaf 1982 be gin funksioneer. Kommunikasie
Operasie (Kom. Ops.) sou vorentoe ‘n vername koverte (geheime)
rolspeler word in die politieke veranderinge van Suid-Afrika en
sou ‘n blote voortvloeisel van die geheime projekte van Eschel
Rhoodie se ou Departement van Inligting wees. Die tyd sou ook
leer dat die Staatsveiligheidsraad die ‘Big Brother* (uit George
Or well se boek 1984) in Suid-Afrika gedurende die P.W.
Botha-era sou wees. Ons wil verder gaan en sê dat die CIA
ministens waarnemingstatus gehad het in die
Staatsveiligheidsraad.
CIA-SPIOENASIE-NETWERK IN SUID-AFRIKA
Volgens betroubare inligting het die CIA op daardie staduim
sowat nege klandestiene bronne/agente op Regeringsvlak gehad
wat goed ingeweef was in die Af ri kaner Broederbond, die
Nasionale Party en die Staatsveiligheidsraad. Hulle was Pik Botha
(1982-), Gerrit Viljoen (1973-1991), Owen Horwood
(1975-1979), Alwyn Schlebusch(1977-1981), Barend du Plesis
(1975-1993), F.W. de Klerk (1975-), Kobie Coetzee (1975-1991),
Chris Heunis (1976-1989) en Fanie Botha (1980-1985). Daar is
‘sterk* toegesien dat die Republiek se Veiligheidsgemeenskap
(bedoelende die geheime diens, die Afdeling Militêre Inligting,
die Veiligheidspolisie en Departement van Buitelandse Sake) op
daardie sta dium nie deur die Verkramptes gepenetreer kon word
nie.
SUIDWES-KWESSIE
As deel van die Totale Strategie van die Staatsveiligheidsraad
(en meer bepaald die Suidwes-Afrika Strategie) het Pik Botha in
Mei 1981 met betrekking tot sowel die Suidwes-kwessie as die
Suid-Afrikaanse atoomgeheime ‘onnodig* toegewings gemaak.
Dit was toe die Suid-Afrikaanse kernprogram al ver gevorder was
en die Amerikaners nog met ‘n agterhoedegeveg probeer het om
die vooruitgang daarvan te vertraag. Die Amerikaners het
ingestem om ‘n kontrak vir die lewering van verwerkte uraan deur
middel van Frankryk na te kom, op voorwaarde dat Suid-Afrika
be gin onderhandel oor die oorgawe van Suidwes en ook bereid sou
wees om sy geheime uraanverrykingsproses op Valindaba aan
Amerikaanse atoomwetenskaplikes bekend te maak. Die
onderhandelings oor die prysgawe van Suidwes-Afrika het in alle
erns be gin kort ná ‘n gesprek van Pik Botha met pres i dent Ron ald
Rea gan van die VSA in Mei 1981. Aldus mnr. Stu art Murray se
weergawe van dié onderhandelings in sy boek wat han del oor
Koeberg en wat bevestig is deur die destydse Amerikaanse
onderhandelaar, Ches ter Crocker.
Die Staatsveiligheidsraad (SVR) het op aandrang van die Af ri -
kaner Broederbond besluit om SWA se ontvoogding as ‘n
eksperiment aan te wend ten einde komplikasies uit te wys tydens
die gebied se ontvoogdingsproses/oorgangsproses na ‘n
volwaardige onafhanklike staat. In dié verband was ‘n
SWA-werkgroep as ‘n Interdepartementele komitee (bestaande uit
‘n militêre navorser van Afdeling Militêre Inligting, ‘n ekonoom
en ‘n politieke navorser van die Nasionale Intelligensiediens, ‘n
navorser van Departement van Buitelandse Sake en ‘n navorser
van die Veiligheidspolisie) saamgestel om daardie komplikasies
dop te hou. Derhalwe was dit die werkgroep se taak om
tweemaandelikse ‘n monitorverslag te skrywe wat geoormerk was
vir die SVR se Tak Nasionale Vertolking en Tak Strategie. Die
verslag is dan opsommenderwys mondelings in die SVR
aangebied. Die gebied het tydens sy ontvoogding ‘n Regering van
Nasionale Eenheid gehad, wat steeds nie deur Swapo (buitelands)
erken is nie. Selfs die vakbondwese het onder die leiding en die
toesig van die regeringsagent, adv. Anton Lubowski, na
Suidwes-Afrika toe uitgebrei.
DIE STIGTING VAN DIE KONSERWATIEWE PARTY:
DIE REGERING SKEP SY EIE REGSE
OPPOSISIEGROEP AS DEEL VAN DIE UITVERKOPING
VAN BLANK SUID-AFRIKA
Die Konserwatiewe Party was tot op daardie sta dium, naas die
Af ri kaner-Weerstandsbeweging, een van die mees obskure
operasies wat Kom. Ops. die lig laat sien het. Hierdie
regeringsintervensie was ‘n direkte manifestasie van die
Staatsveiligheidsraad wat verband gehou het met die Hun ting -
ton-bloudruk. Die stiging van die KP is (naas ‘n Hun ting -
ton-doelwit) ook ‘n CIA opdrag aan Pik Botha wat in samewerking
met wigte binne die Staatsveiligheidsraad moes opereer en hier
meer spesifiek met Tienie Groenewald. Alhoewel die Herstigte
Nasionale Party in die Algemene Verkiesing van 1981 nog geen
setel kon wen nie, het hy tog daarin geslaag om in stemgetalle
aansienlike groei te toon,. Die groei was aanduidend tot ‘n
toenemende ontevredenheid van die kieserspubliek teenoor die
Verligte politieke beleidsrigtings van die Nasionale Party (en Af ri -
kaner Broederbond) en ‘n moontlike herlewing van Verkrampte
Afrikanerskap. Hierdie tendens wat aan die ontwikkel was, vind
plaas op die vooraand van die Regering se beplande ingrypende
politieke veranderinge vir Suid-Afrika. Die CIA se front, Verligte
Aksie-beweging, wat ‘n invloedryke faksie binne die Af ri kaner
Broederbond gevorm het, het hulle planne agtermekaar gehad om
die verslag van die Rockefeller Foun da tion as bloudruk slaafs na te
volg. Daarby was die CIA van opinie dat indien die Verligte
Aksie-beweging die HNP as ‘n opkomende politieke faktor sou
ignoreer, sou die NP met sy politieke hervorming te min tyd gelaat
het. Gevolglik kon die hele hervormingsproses gestop word
indien die HNP die bewind by die NP sou oorneem. Die stigting
van die KP was so vroeg as middel 1980 deur die Verligte
Aksie-beweging beplan. Die aanvoorwerk om die klimaat te skep,
was reeds in Oktober 1980 aan die gang toe Willem de Klerk in ‘n
toespraak voor die landsberaad van die Rapportryers op Nelspruit
die idee van ‘n skeuring in die Nasionale Party en die
onafwendbaarheid daarvan beklemtoon het.
‘n Moontlike herlewing van Verkrampte Afrikanerskap is ‘n
tendens wat in alle opsigte voorkom moes word. Die vermoede is
by die CIA en gevolglik die Verligte Aksie-beweging gewek dat die
Herstigte Nasionale Party in ‘n komende Algemene Verkiesing
nog sterker op die voorgrond kon tree. Daar is besef dat die HNP
tot die amptelike opposisie sou groei en die CIA wou dit ten alle
koste verhoed.
Om dit te voorkom, moes die KP gestig word. Op 20 Maart 1982
word die KP gestig in die Skilpadsaal op die Skouterrein van Pre -
to ria. Die KP is gestig met die doel ‘to pro vide a po lit i cal bal ance
as (a re sult of) the gov ern ment chang ing its pol icy* — aldus in ‘n
verslag wat deur ‘n gewese lid van Nasionale Intelligensiediens
aan die blad Weekend Star gegee is om die intervensie van die
regering in die politieke arena te onthul. Die tyd sou ook leer dat
die KP (net soos die AWB) ‘n rytuig sou word om die
volkstaat-idee te bevorder, net soos die verslag dit uitgewys het, en
dat die gemene deler in beide die AWB en die KP Tienie
Groenewald en Kom. Ops. was. So is die Herstigte Nasionale
Party (HNP) dan as politieke bedreiging vir die Nasionale Party
reeds in 1982 met die stigting van die KP netjies geëlimineer en is
die opkoms van Verkrampte Afrikanerskap ingeperk tot
Gematigdheid. Die Konserwatiewe Party en Herstigte Nasionale
Party kon mekaar nooit in tussenverkiesings vind nie, en so is die
regse stemme elke keer verdeel, terwyl magsdeling hand oor hand
gegroei het en ‘n al hoe groter werklikheid in die Suid-Afrikaanse
politiek geword het. Verkrampte Afrikanerskap was toe in ‘n
doodloopstraat.
Dr. Ferdi Hartzenberg het doelbewus agter die skerms en as deel
van ‘n uiters geheime projek van die Staatsveiligheidsraad,
saamgewerk met die Regering van P.W. Botha om die regses te
mislei. Dr. Ferdi Hartzenberg sowel as bepaalde ander politici
(Tom Langley, Cas per Uys, Daan du Plesis en C.H. Werth) is deur
die Staatsveiligheidsraad genader om saam te werk met die
voorbok, Koos van der Merwe, ten einde ‘n regse front daar te stel.
Hierdie persone was regeringsagente. Koos van der Merwe is in
1981 in die Poynton-gebou se kelderverdieping in die
teenwoordigheid van Brig. Tienie Groenewald van Kom. Ops.
gesien. Hierdie bovermelde persone se bymekaarkomplek was by
Militêre Inligting se Fortana-plaas langs die Murrayhill- en Pet ro -
nella-afdraaipad op die N1-Pietersburg/Pretoriasnelweg (sowat
20 ki lo me ter buitekant Pre to ria). Dit is die eiendom van Afdeling
Militêre Inligting. Die persone was daar afgeskerm vir opleiding.
Tienie Groenewald se seun, Hendrik Groenewald, was as
onderoffisier ook by hierdie projek ingetrek om onder meer
kosvoorrade aan te ry. Hierdie projek is ongeveer middel 1980
geaktiveer. Sedertdien is die me dia gebruik om ‘n ‘tweespalt* in
die NP aan te blaas.
Van hierdie persone het steeds as lede van die Af ri kaner
Broederbond aangebly, nadat hulle weggebreek het van die NP.
Ons sê die KP is ‘n Regeringslenterparty. In dié verband wys ons
graag op ‘n uittreksel uit Ches ter Crocker se artikel “South Af rica:
Strat egy for Change” bladsy 333: “...the pri mary is sue fac ing
Botha and his like-minded lieu ten ants is how to organisize and
lead Afrikanerdom away from the dead end of Verwoerdian ide ol -
ogy. The an swer lies in us ing the NP and the state ap pa ra tus it self
as in stru ment for change.” Die artikel is in 1980 geskrywe.
1983-REF ER EN DUM BEVEILIG DIE REGERING SE
POLITIEKE HERVORMING
Die Regering het geweet dat hy ‘n gunstige reaksie op sy
konstitusionele hervormings sou kry. P.W. Botha het op 10 Mei
1983 ‘n ref er en dum aangekondig om die Nasionale Party se nuwe
Grondwetlike voorstelle te toets, wat voorsiening maak vir ‘n
driekamer-parlementêre stelsel. Hoekom die ref er en dum, as die
Regering dan reeds sy nuwe konstitusionele voorstelle in die
Algemene Verkiesing van 1977 getoets het? P.W. Botha moes dit
doen om ‘n algemene verkiesing af te weer. Hierdie ref er en dum
word later uitgestel na 2 No vem ber 1983. Die Nasionale Party het
egter byna in ‘n di lemma beland toe dr. Van Zyl Slabbert van die
PFP by sy mense aanbeveel het om Nee te stem, aangesien die
nuwe grondwet nie naastenby ver genoeg gegaan het nie, en
bowendien ook die Swartes uit die konstitusionele bestel uitgesluit
het. Hy het wel ‘n mate van steun vir sy standpunt geniet, maar die
oorgrote meerderheid PFP*s het gereken dat dit ‘n substansiële
toegewing is om ‘n veelrassige politieke bestel in Suid-Afrika te
vestig, en hulle het op eie houtjie besluit om Ja te stem. Ten spyte
van die gevoel wat daar tussen die HNP en die KP bestaan het, het
Jaap Marais aan sy party die opsie gestel dat daar samewerking
kon wees. Die HNP was wys genoeg om ‘n samevoeging van
besture met die KP te vermy — elke party het sy eie veldtog
geloots, en elke party het sy eie identiteit gehandhaaf. Met 66,3
persent meerderheid stemme ten gunste van die voorstelle, het die
Regering in 1983 ‘n nuwe grondwet aanvaar.
By implikasie beteken die uitslag van die ref er en dum dat die
Blankes na die Stembus gegaan het en met ‘n
tweederdemeerderheid afstand gedoen het van hulle
soewereiniteit. Hulle het ‘vrywilliglik* oorgegee aan ‘n bestel
waar hulle mede-regeer sou word deur Indiërs en Kleurlinge. ‘n
Nuwe Grondwet met die Presidentskapsamp ook ‘n uitvoerende
staatshoof en die stigting van die Konserwatiewe Party, was
geskoei op Sam uel Hun ting ton se voorwaardes vir politieke
hervorming: ‘n hoë konsentrasie van politieke mag, sodat slegs
enkele medewerkers weet wat die doel van elke maatreël is wat
vorentoe geïmplimenteer sou word en slegs ‘n politikus met byna
diktoriale magte daarmee sou slaag.
Met hierdie ref er en dum het die Regering hom ingebind in, soos
Sam uel Hun ting ton dit self gestel het: “The in creas ing strength
and ac tiv i ties of the HNP, AWB and other groups op posed to
change, on the one hand, and of the PFP and blackgroups, on the
other, would ap pear to place the South Af ri can gov ern ment in a
clas sic re form po si tion.” (Die artikel is in 1981 geskrywe toe die
KP nog nie gestig is nie). Vervolgens sê Hun ting ton dat: “So cial
and eco nomic re form is nor mally fa cil i tated by a rel a tively high
con cen tra tion of power in the po lit i cal sys tem. Mean ing ful land
re forms, for in stance, are al most never en acted by dem o crat i cally
elected parliaments; they are im posed by some un dem o cratic
source of au thor ity. Com pet i tive dem o cratic pol i tics does nor -
mally, on the other hand, en cour age the mo bi li za tion of new
groups into pol i tics. In the case of South Af rica, how ever, lim ited
uni-ra cial de moc racy may well serve to ob struct such in cor po ra -
tion, since the lines of ex clu sion are so clear, the his tory of the ex -
clu sion is so fraught with sym bol ism, and the con se quences of
end ing that ex clu sion so fright en ing to many white vot ers. What is
in volved is clearly some thing that arouses much more in tense feel -
ings than the grad ual in cor po ra tion of the mid dle classes and
work ing classes into Eu ro pean pol i tics in the nine teenth cen tury.
In ad di tion, com pet i tive dem o cratic pol i tics of ten en cour ages ap -
peals to com mu nal bi ases and ra cial prej u dices. ‘Po lit i cal in sti tu -
tions which en cour age the par tic i pa tion of the Masses in the
re cruit ment of lead ers, as Melson and Wolpe summed up the con -
clu sions of their own as well as other stud ies, ‘tend to fur ther po lit -
i cize and in ten sify com mu nal con flicts*. Con se quently, it is not
in con ceiv able that nar row ing the scope of po lit i cal par tic i pa tion
may be in dis pens able to even tu ally broad en ing that par tic i pa tion.
The ar gu ment that it will be nec es sary to re place ‘en trenched
white de moc racy* with en light ened des po tism and the in creased
role of the State Se cu rity Coun cil, the en hanced de ci sion-mak ing
pow ers of cab i net com mit tees, and the ex pan sion of the role of the
Prime Min is ter*s of fice, are per haps ev i dence of a ten dency in this
di rec tion.”
NKOMATI-VERDRAG AS DIE EERSTE TREE TOT
OORGAWE
Die eerste manifestasie van die afwyking in P.W.Botha se
militêre opsie vir staatsveiligheid, vind plaas in Maart 1984 by die
sluiting van die Nkomati-verdrag tussen Suid-Afrika en
Mosambiek. Die eerste tree van die herimplimentering van die
détente-beleid waarin Pik Botha van die Departement van
Buitelandse Sake en Neil Barnard van die Nasionale
Intelligensiediens ‘n sterk hand gehad het. Die Nasionale
Intelligensiediens is opdrag gegee om Afdeling Militêre Inligting
se verbintenis met die Mosambiek se weerstandsbeweging,
Renamo, te mon i tor. Die Staatsveiligheidsraad wou verdere
wapenlewering aan Renamo stop. Hierdie eerste tree van détente
sou later lei tot die onafhanklikwording van Namibië in 1989 en
die instelling van ‘n Regering van Nasionale Eenheid vir die
Republiek na die Algemene Verkiesing in April 1994. Neil
Barnard vertel aan Beeld van 17 Februarie 1992 dat hy
teenwoordig was by die meeste gesprekke wat die ondertekening
van die Nkomati-verdrag voorafgegaan het. Van die eerste
gesprekke was in Mbabane, Swa zi land. Pik Botha, Magnus Malan
en Louis le Grange was die Suid-Afrikaanse min is ters wat die
onderhandelinge namens die Regering gevoer het. Die Nasionale
Intelligensiediens was ook ten nouste betrokke omdat die Diens
sterk geglo het dat die beleid van destabilisasie van die buurlande
op die duur nie haalbaar sou wees nie. “By die gesprekvoering
rondom Nkomati het ek geweldig baie geleer van ‘n man soos mnr.
Pik Botha. Ek het ‘n hoë waardering ontwikkel vir sy manier van
doen. Min mense weet by hoeveel geleenthede hy meedoënloos
agter die skerms die sake van Suid-Afrika verdedig en beskerm
het,” was Neil Barnard se kommentaar.
‘n Afvaardiging van die Konserwatiewe Party bestaande uit
Tom Langley en Cas per Uys het hierdie eerste tree saam met Pik
Botha en Neil Barnard gestap toe hulle die sluiting van die
Nkomati-verdrag bygewoon het. Hoewel die SA Weermag met
militêre operasies in die frontliniestate besig was om hulle by wyse
van ekonomiese destabilisasie te dwing om met Suid-Afrika saam
te werk, het bepaalde generaals die rigting van die
Staatsveiligheidsraad se détente-benadering ondersteun,
waaronder die Hoof van die Suid-Afrikaanse Weermag, Constand
Viljoen en die voorsitter van die Staatsveiligheidsraad se Tak
Nasionale Vertolking, Tienie Groenewald. Selfs die
Direkteur-Generaal van Vervoer, het be gin te velde trek teen die
Weermag se betrokkenheid in aggresiewe oorgrensoptrede.
Détente kry sonder meer ‘n nuwe mo men tum — ook in die Af ri -
kaner Broederbond.
CIA WERK KOVERT MEE OM DRUK OP DIE
REGERING TE VERHOOG OM SWARTMENSE IN DIE
POLITIEKE BESTEL TE AKKOMMODEER
As deel van die Rockefeller Foun da tion se Aksieplan om
binnelandse druk op die Suid-Afrikaanse Regering te plaas vir
politieke hervorming, het afvaardigings van alle rasse, wat 575
organisasies verteenwoordig het — vakbonde, sportliggame,
gemeenskapsorganisasies, vroue en jeugorganisasies — in Au gus -
tus 1984 die United Dem o cratic Front (UDF) gestig met die doel
om alle interne/binnelandse weerstand teen Apart heid te
koördineer. Die UDF het tydens sy stigtingskonferensie verklaar
dat dit die organisasie se doel is om ‘n “united dem o cratic South
Af rica, free of Home lands and group ar eas and based on the will of
the peo ple” daar te stel. Die UDF was die breinkind van die CIA.
Die CIA se ag i ta tor was Allan Boesak. Die UDF het die
weerstandsaksies oor die breedte van Suid-Afrika in 1983-1985
geloods. Werkers wat in Ciskei woonagtig was, het busse wat
hulle daagliks na Oos-Londen moes neem, sporadies geboikot.
Die Kleurlinge en Indiërs se eerste verkiesing in 1984 was ook
gekenmerk deur wydverspreide geweld — wat 58 voorvalle van
sabotasie teen staatseiendomme (waaronder die afbrand van
klaskamers), vulstaties, kraginstallasies en spoorlyne en 26
aanvalle op polisiemanne ingesluit het. Hierdie aksie was geloods
om stemreg vir Swartes te bevorder. Die Re lease Mandela Com -
mit tee het ook in daardie tyd ‘n wegbly-aksie in So weto geloods.
Intussen het anti-apartheidsveldtogte in die VSA mo men tum be -
gin kry. Die Amerikaner en uitvoerende direkteur van Trans-Af -
rica (‘n Swartbewussyngroep), Randall Rob in son, het met CIA
fondse ‘n swart koalisie van studente, vakbondwerkers, burokrate
en politici gevestig. Teen 1984 het dit reeds 6 000 lede gehad.
Verskeie Amerikaanse Federale state en Stadsrade het hulle
beleggings in maatskappye, wat besigheid met Suid-Afrikaners
gedryf het, teruggetrek en ‘n disinvesteringsveldtog is ook
geloods teen beleggings in Krugerrande en investering in
Suid-Afrika.
Die binnelandse veiligheidsituasie het sodanig versleg dat P.W.
Botha op 20 Julie 1985 genoop was om ‘n noodtoestand (‘a state of
emer gency*) in 36 landdrosdistrikte af te kondig. Op 12 Junie
1986 het hy ‘n landswye noodtoestand aangekondig. Daarmee
saam het hy bepaalde regte van die pers ingekort, bepaalde ag i ta -
tors gearresteer, vergaderings sonder polisie-magtiging verbied en
bepaalde organisasies as verbode verklaar, waaronder die UDF en
Azapo.
EKONOMIESE AANSLAG TEEN SUID-AFRIKA
Toe die internasionale gemeenskap daarop met ‘n intensiewe
ekonomiese dwangmaatreëlsveldtog teen die land be gin, was die
graad van Suid-Afrika se afhanklikheid/kwesbaarheid van die
buiteland taamlik hoog. In Julie 1985 het Dave Rockefeller se
Manhattan-bank ‘n finansiële krisis in Suid-Afrika geskep toe sy
bank weier om Suid-Afrika se korttermyn buitelandse skuld om te
rol. Ander banke het ook deelgeneem aan die finansiële aanslag
teen Suid-Afrika en soortgelyke stappe gevolg. Intussen het
Amerikaanse multinasionale maatskappye hulle investering in
Suid-Afrika onttrek. Nagenoeg 40 ondernemings in Suid-Afrika
was deur die stap in 1985 geraak en 50 in 1986. Die vraag van
volledige ekonomiese sanksies teen Suid-Afrika was vuurwarm
gedebateer dwarsoor die VSA. Die opposisie teen ekonomiese
sanksies het erken dat die vootspruitende ekonomiese
agteruitgang wel apart heid sal “wegvreet” en geargumenteer dat
die ekonomiese agteruitgang meer nadelig vir die Swartes as vir
die Blankes sou wees en dat Botha se hervormingsbeleid
Suid-Afrika tog in die regte rigting laat beweeg. Die ondersteuners
van sanksies het egter geargumenteer dat segregasie en apart heid
ontwikkel het in ‘n dekade van ekonomiese groei, dat baie Swart
Suid-Afrikaners sanksies ondersteun en dat Botha onversetlik was
in sy weiering om Swartes ‘n effektiewe inspraak in die politieke
stelsel te gee.
Die Amerikaanse ekonomiese sanksiewet, die Com pres sion
Anti-Apart heid Act (CAAA), is in Oktober 1986 goedgekeur, wat
‘n verbod op nuwe investering in en banklenings aan Suid-Afrika
plaas, die lugverbinding tussen die VSA en Suid-Afrika beëindig,
‘n beperkte han del teen Suid-Afrika voorstaan en dreig om
militêre hulp aan bondgenote op te skort wat die wapenverbod teen
Suid-Afrika oortree. Dit vorm die steunpilaar van ‘n
internasionale ekonomiese aanslag teen die Republiek. Dié wet
stel vyf voorwaardes vir die opheffing van ekonomiese
dwangmaatreëls teen die Republiek voor:
i. Die vrylating van politieke gevangenes;
ii. Die ontbanning van verbode politieke organisasies;
iii. Opheffing van die noodtoestand;
iv. Afskaffing van die oorblywende anti-apartheidswetgewing;
v. Verbintenis tot onderhandelinge vir ‘n nie-rassige demokrasie
in Suid-Afrika.
Om jaarliks in die Republiek te investeer was die P.W.
Botha-regering gedwing om nagenoeg 54 persent van al
investeringsfondse in die buiteland te vind.
Teen die agtergrond van die ekonomiese dwangmaatreëls teen
die land moes die landsgrense steeds beveilig word. Die
volkshuishouding het in ‘n likiwiditeitslokvalsituasie beland en
het toe met die staat se skuldeisers ‘n skuldmoratorium aangegaan.
Die staat kon hierna tesame met die ekonomiese aanslag teen die
land nie meer skuld in die buiteland bekom nie. Al alternatiewes
wat vir die staat bestaan het, was om Staatsbelange te privatiseer.
Saam met privatisering het die P.W. Botha-regering ook die
ekonomie gedereguleer. Die ekonomiese aktiwiteite van die
informele sektor sowel as dié van die ondergrondse aktiwiteite
(dwelms, smokkelary, roof, kinderdiefstalle, geldvervalsing en
swendelary) het toegeneem.
AANSLAG TEEN DIE BLANKE KIESER, SY
GODSDIENS EN SY KULTUUR
Na aanleiding van bevindings van die Raad vir
Geesteswetenskaplike Navorsing berig Beeld van 21 Au gus tus
1984 dat: “Blanke Suid-Afrikaners, veral Afrikaanssprekendes, is
oorweldigend ten gunste van bestaande apartheidstrukture in die
Republiek”. Dit lei daartoe dat:
•die Afrikaners se finansiële vermoëns in die slag gebly het.
Barend du Plesis as Min is ter van Finansies bloot net verder gegaan
het. ‘n Verbruiksgeleide ekonomiese beleid gevolg is. Die Af ri -
kaner se spaargeld opgedroog het en hy het meer en meer in skuld
verval het. Armoede baie Afrikaners se voorland was.
•die Staatsveiligheidsraad se Kommunikasie Operasie aan Johan
Heyns opdrag gegee het, in soverre dit Heyns se anti-Apart heid
sen ti ment betref, om toe te sien dat dit deel vorm van ‘n
kultuurverandering binne die mees invloedryke kerk in
Afrikanergeledere, naamlik die NG-kerk. As gevolg van die
belangrike rol van godsdiens by die Af ri kaner, is die kerklike
aanslag op die Verkrampte/konserwatiewe denke van die Af ri -
kaner deur die plaaslike kerke in die middel tagtigs be gin. Pro fes -
sor Johan Heyns (Af ri kaner Broederbonder) het hier ‘n kardinale
rol gespeel veral in die opleiding van voornemende Nederduitse
Gereformeerde Kerk (NG) predikante, asook gedurende sy
leierskap as Mod er a tor van die NG kerk (1986-1994). Dit het
meegebring dat die regsgesindes van die NG kerk weggebreek het
en die Afrikaanse Protestante kerk (APK) kerk gestig het of hulle
lidmaatskap na die Hervormde Kerk verskuif het.
•daar in 1984 deur die Af ri kaner Broederbond ‘n beweging op
tou gesit is om die Af ri kaner in ‘n hegter kulturele eenheid saam te
voeg. Die grondoorsaak van hierdie strewe was egter die
afdraaipaaie waarop die Af ri kaner Broederbond die Af ri kaner
mislei het. Agter die skerms het die Af ri kaner Broederbond
gepoog om alle Afrikanerorganisasies onder sy beheer te kry sodat
daar nie vanuit regse geledere geleenthede sou wees om die
kultuur te kaap nie. ‘n Strategie (wat reeds in die sewentigerjare
deur die Af ri kaner Broederbond beplan is) is gevolg om regse
politieke groepe (waaronder die KP, die Herstigte Nasionale Party
en die AWB) in te trek, Afrikanerskap kultureel brandend te hou en
dan die volkstaat-gedagte te propageer. Die pogings op politieke
gebied was nie ‘n sukses nie, en die Herstigte Nasionale Party en
die KP het mekaar in die een verkiesing na die ander teengestaan.
Uit hierdie inisiatief is die Af ri kaner Volkswag onder die leiding
van die Broeder (prof.) Carel Boshoff gestig. Die organisasie het
neerslag gevind in ‘n takstruktuur wat landwyd gevestig is, en ‘n
hoofbestuur wat sake gekoördineer het. Daar is aandag gegee aan
die behoefte om die volk op groot skaal byeen te bring.
Volksfeeste is hiervoor aangewend. Terselfdertyd het die liberale
faksie binne die Af ri kaner Broederbond be gin met hulle planne
om Swartes by die Suid-Afrikaanse politieke arena te betrek. Ons
sê geensins dat Boshoff persoonlik deel was van die komplot teen
die Af ri kaner nie. Ons weet dat hy geen verbintenis het met die
Verligte Aksie-beweging nie. Boshoff het egter ‘n agenda gevolg
wat wel deur die Verligte Aksie-beweging misbruik is.
•Johan van Rooyen die inisiatief geneem het en ‘n onafhanklike
tydskrif De Kat uitgegee het. Die tydskrif het ‘n subtiele bydrae
verleen aan die stukrag wat daarop gemik is om Suid-Afrika te
help verander. Voorts het Max du Preex, ‘n oud-offissier van
Afdeling Militêre Inligting, gedurende 1988 in opdrag van die
Nasionale Intelligensiediens die Vrye Weekblad be gin bedryf.
Die gedagte met ‘die blad was om dwars te wees, heilige koeie aan
te vat en om met die Afrikaanse leiers te spot.* Die blad slaag
veral sedert 1990 (met artikels soos Dirk Coetzee se bewerings van
die Polisie-betrokkenheid by Derde mag-optrede) daarin om ‘n
gesindheidsverandering by die breë publiek te bevorder.
Sodoende het die starre infrastrukture van die Verkrampte Af ri -
kaner in die politieke arena teen die Republiek stelselmatig
verbrokkel.
Om die aanslag teen die behoudende Af ri kaner in sy kerk te kan
begryp, moet ‘n mens Johan Heyns onder die soeklig plaas.
WIE WAS JOHAN HEYNS?
In sy boek, MY LEWE EN STREWE deur MANIE MARITZ,
waarsku Maritz teen die toendertydse mod er a tor van die NG Kerk,
naamlik dr. Wim Nicol. Nicol was *n Jood en Manie Maritz sê oor
hom: “*n Jood bly *n Jood!” bedoelende dat hy sy eie geloof nooit
ter syde sal stel nie.
Toe twee joernaliste, een van Rap port en een van Beeld, Johan
Heyns genader en gevra het hoekom hulle die familienaam
Heinsowitz verander het na Heyns, wou hy hulle nie antwoord
nie.
Intussen het een van Heyns se seuns in Laudium, Pre to ria — *n
bekende Indiër-woonbuurt — gesê: Hy vind dit goed dat ons nou
al die gelowe van die wêreld in Suid-Afrika aanbid. Dit verruim *n
mens se gedagte.
Die Beeld van 3 Des. 1988 berig oor prof. Johan Heyns (intussen
deur *n doodskoeël getref in sy huis — maar destyds mod er a tor
van die NGK) dat hy in Soestdyk, Utrecht, gebore is en uit *n
JOODSE familie stam. Hy behaal *n graad in Teologie by die
berugte, ongewilde, kommunistiesgesinde Universiteit te
“Kampen” in Overisjel, Nederland, en roem daarop dat hy *n
bekeerde Jood is. Maar hoekom word *n Jood wat tot tot die Chris -
ten dom bekeer het, nog streng volgens Joodse tradisie begrawe?
Johan Heyns het ook waarskynlik nooit vergeet wat daar in die
Joodse Protokolle staan nie. Sy ywer om die Blank en Swart
verenig te kry, spreek te duidelik van die doelstellings van die Jode
van die Weste wat op hulle beurt die geldmag beheer. ‘n Paar van
die belangrikste Protokolle word ter illustrasie aangehaal:
1 Protokol 11: Die Christene is ‘n kudde skape en ons is die
wolwe, en julle weet wat gebeur as die wolwe ‘n trop skape
beetkry.
2 Protokol 2: Dit han del oor oorlog en die pers. Daar word onder
meer gesê: Deur die pers het ons die mag gekry om die publiek te
beïnvloed terwyl ons self in die skadu bly. Danksy die pers
waardeur ons die goud in ons hande gekry het. Hierby sluit aan ‘n
gedeelte uit Protokol 7: Met die pers in ons hande, was ons in staat
om die openbare mening so te vorm dat ons daardeur regerings
gedwing het om in die rigting te werk wat ons graag wil hê.
3 Vier belangrike punte uit hierdie protokol: (a) Joodse
inmenging in die masjienerie van die Chris ten regering sodat dit
nooit behoorlik kan funksioneer nie. (b) Die aanhitsing van
onverdraagsaamheid tussen die verskillende staatspartye sodat
hulle nooit kan koöperateer vir die goed en beswil van die Staat
nie. (c) Die opsetlike beleid van uithongering van die werkende
klasse, en sodoende hulle toorn so aan te wakker dat dit op ‘n
rewolusie uitloop. (d) Die fi nale ineenstorting. Hierby sluit ‘n
gedeelte uit Protokol 10 aan: “Die mense wat die land behoort te
regeer word opsy geskuif deur die magte van ‘liberalisme* deur ‘n
massa praters wat onder ons leiding die mense ‘n republikeinse
gees gegee het. As ons hierdie bereik het, het ons hulle behoorlike
vorms van regering vervang deur ‘n karikatuur, deur Presidente uit
die massa gekies te midde van ons speelbal politici.” Demokrasie
is die manier waarop die Jood elke land se regering tot ‘n val wil
bring.
4 Protokol 4: Ons kan spog daarmee dat ons die ontwerpers is
van Hervorming (Calvinisme). Calvyn was een van ons kinders,
van Joodse afkoms en is deur Joodse opdrag en geld aangemoedig
om ‘n skema op te trek vir Hervorming. En verder: Wanneer ons
die wêreldmag het, sal dit wenslik wees dat daar geen geloof
behalwe ons eie geloof in een God sal wees nie.
NASIONALE PARTY SE EERSTE TREE NA TOTALE
OORGAWE
Teen die einde van 1984 was daar enorme druk op die Regering
vir politieke hervorming en het Mandela besluit dat die tyd ryp was
vir die ANC om die inisiatief te neem in ‘n poging om dialoog met
die Regering aan te knoop wat sou kon uitloop op
onderhandelingspolitiek. Hy het ‘n brief aan Kobie Coetzee gerig
waarin hy hom vra om vir hom ‘n ontmoeting met PW Botha te
reël. Hy het vir Coetzee gevra om hom daaroor in die tronk te kom
besoek. Coetzee het nie daarop gereageer nie. Intussen het die
Broederbond besluit dat Swartes ook stemreg moet kry. Allister
Sparks sê in sy boek To mor row is An other Coun try: The In side
Story of South Af rica*s Ne go ti ated Rev o lu tion op bladsy 74:
‘Ac cord ing to him (Pieter de Lange), the Broederbond had ac -
cepted by 1984 — a full year be fore Coetsee*s first meet ing with
Mandela — that black South Af ri cans would have to be given the
vote and that Afrikaners would have to be pre pared for this seis -
mic change.*
Hierdie besluit het veral sedert 1985 mo men tum be gin kry toe
bepaalde Af ri kaner Broederbondlede van mening was dat Nel son
Mandela vrygelaat moet word. Vigs as oorwegende faktor om die
Swartbevolking se dominasie te stuit, asook die vrees dat Mandela
in die tronk sou sterf, voer in Af ri kaner Broederbond-geledere die
botoon om ‘n fi nale besluit na links te neem.
Nel son Mandela se gesondheid het teen die einde van 1985
skielik agteruitgegaan en bepaalde vrese het (uit hoofde van Steve
Biko se dood in die tronk) ontwikkel rondom ‘n moontlikheid dat
Mandela in die tronk sou sterf met die gepaardgaande
veiligheidsimplikasie vir die Republiek. Kobie Coetzee het
Mandela eers in No vem ber 1985 in die Volkshospitaal in Kaapstad
besoek toe Mandela ‘n groot prostaat-operasie ondergaan het.
DIE AUGUSTUS 1985-RUBICON EN DIE BE GIN VAN
DIE EINDE VAN P.W. BOTHA SE POLITIEKE
LOOPBAAN
Die Rockefeller-CIA-konneksie wou P.W. Botha nou uit hê of
hy moes andersyds voortgaan met verdere ingrypende politieke
hervorming. Pik Botha het die Au gus tus 1985-Rubicon-toespraak
gebruik om P.W. Botha pol i ties te sink. Pik Botha het verwagtinge
in die buiteland geskep toe hy die Westerse state laat weet het dat
P.W. Botha bepaalde ingrypende politieke hervormingsmaatreëls
gaan aankondig. Selfs in die inligtingsgemeenskap was ‘n
ingrypende toespraak te wagte. In ‘n manuskrip van ‘n nuwe boek
van Pik Botha wat onder die aandag van Rap port van 20 Au gus tus
1995 gekom het, beken Pik Botha dat hy ‘n gedeelte van P.W.
Botha se Au gus tus 1985-Rubicon-toespraak geskrywe het. “Ek
het die gedeelte geskryf waar verwys word na ‘vandag het ons die
Rubicon oorgesteek*.” Die res van P.W. Botha se Au gus tus
1985-Rubicon-toespraak is deur die sekretariaat van die
Staatsveiligheidsraad (Afdeling Militêre Inligting) se
Kommunikasie Operasie (Kom. Ops.) geskrywe. P.W. Botha het
gekla dat die beleidsaankondigings te ver links sou gegaan het.
Ingevolge die aanvanklike toespraak sou Mandela
onvoorwaardelik vrygelaat word en die regering se voorneme om
apart heid af te skaf, bekend gemaak word. P.W. Botha het geweet
dat indien hy hom sou inbind deur daardie toespraak voor te lees,
sou dit lei tot totale oorgawe aan ‘n Swart meerderheidsregering.
Dit was vir hom onaanvaarbaar. P.W. Botha het toe self die
toespraak gewysig. Pik Botha sê vervolgens: “Pres. Botha het
daardie gedeelte (‘vandag het ons die Rubicon oorgesteek*)
behou, maar ‘n streep getrek deur die paragraaf wat dit
voorafgegaan het : die vrylating van Nel son Mandela en die
regering se voorneme om apart heid te skrap.” In dié verband wys
Eschell Rhoodie in sy boek P.W. BOTHA THE LAST BE -
TRAYAL daarop (bladsye 180-181):
“Mr. (P.W.) Botha*s per for mance in Na tal (in Au gus tus 1985)
when he made his fa mous speech claim ing to have crossed the
Rubicon per haps did more to un der mine his per sonal cred i bil ity
than any other sin gle act. There is no doubt that Mr. Pik Botha
went out of his way in brief ing am bas sa dors of Eu ro pean coun -
tries, in talk ing to Amer i can Sen a tors and the Press and in talk ing
to the Brit ish, Amer i can and West Ger man gov ern ments in Vi enna,
to cre ate the ex pec tancy that Mr. Botha was go ing to un veil the an -
swer to ev ery body*s ques tion, inter alia in what struc ture, in what
ra tio will power be shared at the high est level? ‘The pres i dent*s
of fice told the Press off-the-re cord that a ma jor pol icy state ment
was to be ex pected. But whereas Caesar crossed the Rubicon in 84
B.C., Mr. Botha failed to cross his in Au gust 1985. Mr. Botha, who
had him self la belled his speech the fi nal part of his own man i festo,
chose to launch a vi tu per a tive, misformed and base less at tack on
the Press for putt ing words in his mouth in ad vance. With the en tire
world watch ing, Mr. Botha shred ded his own cred i bil ity.”
In ‘n terugblik op P.W. Botha se tweede Rubicon toespraak in
Au gus tus 1985, erken feitelik almal dat P.W. Botha sy geweldige
internasionale geloofwaardigheid verloor het. Eschel Rhoodie
meld in sy boek P.W. BOTHA THE LAST BE TRAYAL op
bladsy 280 : “In siders say that the Pres i dent came close to fir ing
Mr. Pik Botha. But it would hardly have mat tered. From that day
on wards the Pres i dent was deeply wounded. The en tire power
shar ing programme slowed down and started to spurt. And in the
NP it self mo men tum gath ered among the lib er als to get rid of Mr.
Botha.” Die Au gus tus 1985-Rubicon-toespraak het nie alleen
P.W. Botha pol i ties gesink nie, maar dit het ook ander
reperkussies/gevolge/nadraaie gehad.
*“Pres. Nel son Mandela kon reeds in 1985 vrygelaat gewees
het, as oud-pres. P.W. Botha nie die paragraaf oor die vrylating
van pres. Mandela en die afskaffing van apart heid in sy destyds
opspraakwekkende Rubicon-toespraak geskrap het nie.” meld
Rap port van 20 Au gus tus 1995.
*Pik Botha was ontevrede. Hy skryf dat hy “ja”-geantwoord
het op ‘n vraag van ‘n verslaggewer tydens ‘n me dia-konferensie
op 6 Februarie 1986 in Kaapstad of hy bereid sou wees om onder
‘n swart pres i dent te dien. Hy skryf voorts dat: “Ek het geweet my
antwoord sal ‘n beroering veroorsaak en aanleiding gee tot
antagonisme in die NP, maar die daaropvolgende gebeure het ek
nie verwag nie. ‘n Spesiale kabinetsvergadering is die volgende
oggend gehou. Pres. Botha het reguit aan my gesê ek sal nie
oorleef nie. Blykbaar het kabinets- en NP-kollegas pres. Botha
gewaarsku dat die party gaan skeur as daar nie stappe teen my
geneem word nie. Die pres i dent het ‘n keuse gehad: óf hy ransel
my in die openbaar af óf hy dank my af.” In ‘n stampvol
Parlement, ten aanskoue van die me dia het pres. P.W. Botha hom
berispe. Hy skryf verder: “Vir ‘n paar dae het ek dit ernstig
oorweeg om te bedank, terwyl ek oorweeg het om my eie party te
stig. Boodskappe en telegramme is aan my gestuur van regoor die
land wat my gesteun en gevra het om aan te bly. Dit is presies wat
ek toe gedoen het.”
Die Suid-Afrikaanse Weermag se aanvanklike aandeel in die
vermelde Rubicon-toespraak, het gelei tot konflik tussen pres.
P.W. Botha en genl. Constand Viljoen en in so ‘n mate dat Con stant
Viljoen op vervroegde pensioen sy uittrede as Hoof van die
Suid-Afrikaanse Weermag moes aankondig omrede, soos hy dit
self gestel het, hy “die onpopulêre standpunt van die vrylating van
Nel son Mandela ondersteun het”. Hy het net soos dr. Neil Barnard
van Nasionale Intelligensiediens, genl. Tienie Groenewald van
Kom. Ops. (agent van die CIA), F.W. de Klerk en Pik Botha (agent
van die Rockefeller-CIA-konneksie) nou sterker as ooit geglo dat
die veiligheidsvraagstuk van Suid-Afrika net opgelos kon word
indien die politieke probleme besweer word.
“In 1985 was daar nog nie ‘n oplossing vir die Suidwes-kwessie
in sig nie. Die Statebond het toe die sogenaamde ‘Em i nent Per -
sons Group* saamgestel om ‘n oplossing vir die konflik te probeer
vind. Die mede-voorsitters van die EPG ... het Suid-Afrika besoek.
Hulle het op 21 Februarie 1986 onder meer ‘n gesprek gehad met
mnr. Mandela, wat toe nog in die gevangenis was. Die EGP-groep
het mnr. Mandela nog twee keer besoek ... Volgens die
konsepdokument vir onderhandelinge wat toe opgestel is, het die
Suid-Afrikaanse regering ingestem om ontslae te raak van apart -
heid en aangedui dat hy in beginsel nie teen die vrylating van mnr.
Mandela en teen die opheffing van die verbod op organisasies is
nie. Dieselfde dag dat min. Botha op die onderhandelingskonsep
gereageer het, het die Weermag egter in Harare, Lusaka en
Gabborone aangeval. Al drie is hoofstede van die
Statebondslande. Voor daardie voorval was daar nog ‘n
moontlikheid om gesprekke tussen die strydende groepe
(verwysende na die PAC, SAKP, ANC en die NP beheerde
regering) aan die gang te kry. Mnr. Botha skryf dat die
(noodwendige) gebrek aan sukses van die EGP die grootste
teleurstelling in sy sestien jaar as Min is ter van Buitelandse Sake
was”, meld Rap port van 20 Au gus tus 1995.
AFRIKANER BROEDERBOND EN
ONDERHANDELINGSPOLITIEK
Die onderhandelingskonsepdokument waarna Pik Botha
verwys, is ‘n werksdokument van die Af ri kaner Broederbond van
1986. Hierdie dokument is dan ook die bewys dat die
Broederbond uiteindelik ‘n volslae in stru ment van die liberalisme
geword het. In die Broederbond-dokument, wat ‘n navolging is
van die Rockefeller-aksieplan van 1981, word die aanvaarding
van ‘n Swart meerderheidsregering [paragrawe 3.3 en 3.9 op
bladsye 5 en 6] en ‘n Swart staatspresident [paragraaf 3.7 op
bladsy 5] verkondig. In die dokument wat as ‘n ‘werksdokument*
beskryf is, en ‘streng vertroulik* gemerk is, is die planne om die
Af ri kaner se magsbasis in die politiek per ma nent tot ‘n einde te
bring, volledig uitgespel. As uitgangspunt aanvaar dit dan ook die
grondliggende gedagte van ‘nie-groepsoorheersing*. Daar word
ook aanvaar dat Christelike norme nie vir alle mense geld nie. Die
dokument meld dat afsonderlike woongebiede op daardie sta dium
noodsaaklik is, maar dat dit net ‘n tydelike maatreël moet wees.
Daar word voorsiening gemaak vir die infasering van grys
gebiede. Op daardie sta dium het die Af ri kaner Broederbond nog
kultuurgebonde moedertaalonderrig in eie skole as rede vir
voortbestaan erken. As uitgangspunt aanvaar die Broederbond dat
groepsbelange oor kleurgrense heen kan strek. Taal en kulturele
regte moet ook nie so vereng word dat eie sake eksklusief in die
hande van Blankes bly nie en ten koste van ander groepe opgeëis
word nie. ‘Afskaffing van statutêre maatreëls moet dus nie as
toegewings onder druk beskou word nie, maar as ‘n voorwaarde
vir voortbestaan.* Die Broederbond maak voorts die
gevolgtrekking dat die uitsluiting van Swart deelname aan die
regering ‘n bedreiging vir Blanke voortbestaan is. Daarom moet
alle ‘bur gers* van die staat nie net deelneem aan die wetgewende
proses nie, maar ook deel hê aan die verrigtinge om hulle aan
bewind te stel. Verder word verkondig hy in paragraaf 4.5: ‘Dit is
noodsaaklik dat verteenwoordigers van verskeie
magsgroeperinge aan die opstel van ‘n nuwe grondwet deelneem
(onderhandelingspolitiek). Daar moet getrag word om die wyds
moontlike verskeidenheid tot deelname te beweeg.* Hier word
dus gepleit vir ‘n politieke stelsel van ‘n een-mens-een-stem
verkiesing. Dit moet ook geskied op wetgewende en uitvoerende
vlak. Dit beteken ook dat die staatshoof ‘n Nie-Blanke kan wees.
Willem de Klerk was die persoon wat primêr vir die opstel van die
dokument verantwoordelik was. Die skokkende waarheid is dat
dit nie die kongresse van die Nasionale Party was wat hierdie
‘hervorming* en radikale omwentelinge gevra het nie. Die
NP-kongresse moes telkens bloot die rol van ‘n rubberstempel
speel en elke aangekondigde beleid aanvaar. Dit bring die morele
en wetlike posisie van die NP-bewind in die gedrang. Dit word
duideliker dat die Regering se hervormings- en
onderhandelingspolitiek bloot daarop gemik is om buitelandse
eise te bevredig en om mag aan die Af ri kaner se vyande in
Suid-Afrika te oorhandig.
Inderwaarheid het die Broederbond in die geheim die weg
voorberei vir ‘n Swart Staatspresident, wat ‘n Kommunis kan wees
en enige grondwet kan wegvee. Dit was ‘n ope geheim dat die
Broederbond se Uitvoerende Raad almal lede van die Nasionale
Party was.
AANSLAG TEEN P.W. BOTHA
Die politieke hervorming het tot ‘n stilstand gekom. P.W. Botha
het self besef dat die buiteland die politieke stand nie sou aanvaar
nie, behalwe as Suid-Afrika sou toetree tot samesprekings met die
ANC en beweeg na ‘n demokratiese stelsel wat sou eindig in Swart
meerderheidsregering vir Suid-Afrika. Hierdie totale oorgawe
was vir hom onaanvaarbaar.
Teen 1986 was die skrif vir P.W. Botha aan die muur en het sy
politieke loopbaan vir hom ‘n eensame hel geword. Die aanslag
teen PW word geloods ondanks die feit dat aan die meeste van die
aanbevelings van die Rockefeller-bloudruk gehoor gegee is. Dit
was reeds duidelik dat die CIA en die Verligte Aksie-beweging
totale oorgawe soek. Ons sal later vind dat met gesprekke tussen
prof. Pieter de Lange van die Af ri kaner Broederbond en Thabo
Mbeki van die Af ri can Na tional Con gress in 1986, is pres. P.W.
Botha geïdentifiseer as ‘n belemmering of ‘n meulsteen vir die
politieke oorgangsproses. Die voorneme om P.W. Botha as Pres i -
dent te verwyder het ook reeds in 1986 gestalte gekry. Sy politieke
vriende het nou ‘n omkeer gemaak en sy vyande geword. Dit was
ook duidelik dat die Nasionale Pers, wat in die verlede altyd ‘n in -
stru ment was om die Nasionale Party in die Kaap na links te druk,
nou ook in die Noorde ‘n linkse magsfaktor geword het, waar hy
met Beeld en in bondgenootskap met Pik Botha, die Transvaalse
leier van die linkse ‘nuwe Nattes*, opgetree het. P.W. Botha het
nou feitlik geen perssteun geniet nie, behalwe by Perskor wat
besig was om te vou. Die hoofdoel was dan ook uitsluitlik om PW,
wat nog leier van die NP en Staatspresident was, al hoe meer te
isoleer. Die Nasionale Pers het dit teen PW se kleitrappery oor
politieke hervorming en die aanhouding van Nel son Mandela
gehad. Losstaande daarvan het Fred er ick van Zyl Slabbert nie sy
weg oop gesien om politieke veranderinge in Suid-Afrika in die
Parlement te weeg te bring nie. Hy het op 11 Februarie 1986 as
PFP leier bedank en het sy politieke loopbaan in ‘n
buite-parlementêre rol voortgesit. Colin Eglin neem die leierskap
van die PFP oor. Slabbert en Alex Borraine het in 1987 die In sti -
tute for Dem o cratic Al ter na tive for South Af rica (IDASA) gestig.
Die doel van IDASA was om verskillende politieke denkrigtings
met mekaar te versoen, en verskillende politieke oortuigings in
gesprek met mekaar te bring.
Die linkse Verligte Aksie-beweging-faksie binne die
Broederbond het hulself gereorganiseer vir ‘n subtiele
verwydering van P.W. Botha en hierdie taak sou val op Tienie
Groenewald. Eerstens sou hy toesien dat P.W. Botha se
magstrukture verbrokkel en dat die Angolese en
Suidwes-kwessies besweer word en dan laastens dat ‘n coup
d*etat op PW uitgevoer word. Na bewering was daar selfs ‘n
poging om P.W. Botha om die lewe te bring.
REORGANISERING VAN DIE CIA POLITIEKE
HOOFSTROOM BINNE DIE AFRIKANERPOLITIEK:
TIENIE GROENEWALD WORD DIE HOOF VAN DIE
VERLIGTE AKSIE-BEWEGING
Tienie Groenewald het lid geword van die Verligte
Aksie-beweging gedurende Au gus tus 1977. Groenewald is in
Junie 1978 tot hoof van Kom. Ops. bevorder. Hy het toe die rang
van kolonel beklee. Hy is toe in 1979 tot bri ga dier bevorder en in
1983 tot generaal. Die CIA het in Mei 1980 ‘n teikenontleding op
Tienie Groenewald gedoen met die oog om hom by hulle
spioenasienetwerk in te trek. Groenewald word in 1982 as in for -
mant en in Februarie 1983 as spioen by die CIA spoenasie-netwerk
ingetrek. Groenewald het in 1986 die Amerikaanse mormoonse
geloof aangeneem en Amerikaanse burgerskap (dit is onduidelik
onder welke naam en van) verkry. Sover vasgestel kon word, sit
die CIA agter sy burgerskap. Hy was vanaf Au gus tus 1986 tot No -
vem ber 1995 die hoof van die Verligte Aksie-beweging.
Groenewald het nou in Suid-Afrika die Illuminati se belangrikste
man binne die hartjie van die Afrikanerpolitiek geword om
veranderinge te weeg te bring. Die intelligensiegemeenskap is, in
soverre daar vasgestel kon word, egter in die duister oor hierdie
man se verskuilde agen das. Harry Oppenheimer was wel bekend
met hierdie verwikkelinge. Soos ons verneem het, het
Oppenheimer sy volle samewerking gegee aan Groenewald en
Groenewald se offensief om Suid-Afrika van binne af te vernietig.
Daar was ook periodieke gesprekke tussen hierdie persone.
NASIONALE INTELLIGENSIEDIENS EN
STAATSVEILIGHEIDSRAAD RAT VIR POLITIEKE
OORGAWE : P.W. BOTHA SE MAGSBASIS
VERBROKKEL
In 1987 is die Staatsveiligheidsraad met die Nasionale
Intelligensiediens saamgevoeg. Die sekretaris van die
Staatsveiligheidsraad het sy mag behou om na buite en met die
openbare sektor te skakel. Grootliks na aanleiding van Clem
Sunter van An glo-Amer i can se voorligting, Die Wêreld en
Suid-Afrika in die Jare Negentig, het dr. Neil Barnard van
Nasionale Intelligensiediens mnr. J. Claasse (gewese Skoolhoof
van Af ri kaans Seuns Hoërskool in Pre to ria) as hoof van Nasionale
Intelligensiediens se dinkskrum aangestel wat die insette van
hierdie tegnokrate regoor die land ondersoek het. Futuristiese
modelle is onder meer gebou. Hierdie dinkskrum was ook
verantwoordelik vir stragtesiese navorsingsprodukte. Die
dinkskrum het ook die Hoofdirektoriaat Navorsing se insette
rakende die Nasionale Veiligheidsituasie gekoördineer,
strategiese knelpunte geïdentifiseer en politieke opsies aan die
beleidmaker uitgewys met gepaardgaande kort- en langtermyn
implikasies. Hierdie dinkskrum was ook verantwoordelik vir ‘n
Staatsveiligheidsprioriteitslys. Hierdie uitsette het groot aandag
geniet in die Af ri kaner Broederbond. Die Nasionale
Intelligensiediens het die rol van Tak Nasionale Vertolking
oorgeneem. Die Hoofbestuur van die Nasionale Intelligensiediens
het die rol oorgeneem van Tak Strategie. Kommunikasie
Operasies was nou direk onder Afdeling Militêre Inligting se
beheer, alhoewel daar noue kontak tussen Kom Ops en die
Nasionale Intelligensie bestaan het. Kom. Ops. is waar
Groenewald hom self met sy geknoeiery besig gehou het. Dr. Neil
Barnard van die Nasionale Intelligensiediens het as*t ware P.W.
Botha se skadu-beeld geword. Die Nasionale Intelligensiediens
het ‘n situasiekamer en ‘n operasiekamer tot stand gebring om ‘n
beter vloei van inligting daar te stel.
Die verandering in die Inligtingsopset was nie soseer om dit
meer vaartbelyn te maak nie, maar om P.W. se magsbasis te laat
verbrokkel. Weer eens ‘n wanvoorstelling deur Pik Botha (wat
deur Tienie Groenewald geïnisieer is) waarin Pik Botha daarin
geslaag het om selfs vir dr. Neil Barnard om die bos te lei. Dr. Neil
Barnard het geen geheim daarvan gemaak dat hy geen sen ti ment
het jeens die Amerikaners nie. Pik Botha het dit geweet. Hy wou
dr. Neil Barnard bloot misbruik en dr. Barnard word ‘n slagoffer
van Amerikaanse ekspansionisme. Pik Botha is ‘n persoon wat
behoort aan internasionale netwerke (soos die Vrymesselary en
die CIA) wat daarop uit is om ‘n Swart meerderheidsregering in
Suid-Afrika daar te stel. Dit het in 1990 aan die lig gekom dat Pik
Botha as ‘n belangrike skakel van buitelandse invloed binne die
kabinet opgetree het. Sy optrede het dit moontlik gemaak om P.W.
Botha van sy tradisionele magsbasis te skei. Daarmee is Pik Botha
se Departement van Buitelandse Sake en die Nasionale
Intelligensiediens in ‘n prioriteitsposisie ingeskuif bo
verdediging.
Die Departement van Buitelandse Sake was bestem om ‘n
deurslaggewende rol ten opsigte van buitelandse taktiese
inligtingsinameling en vertolking te speel. Die Departement het
reeds in 1986 ‘n gerekenariseerde beriggewingstelsel in werking
gehad. Die Departement se hoofkantoor is elektronies met al sy
buitelandse missies verbind. Hierdie versamelde inligting het ook
sy weg gevind na die Situasiekamer van die Staatspresident wat
deur die Nasionale Intelligensiediens bedryf is. Ook in 1987 is ‘n
interdepartementele operasiekamer in werking gestel met die taak
om drie keer per dag inkomende en uitgaande inligting in ‘n
gerekenariseerde verslag saam te vat en beskikbaar te stel. Dit was
bedoel vir die oë van Pik Botha en sy se nior personeel van die
Departement van Buitelandse Sake. Daaruit is ook inligting
deurgestuur vir die situasiekamer van die Staatspresident. Dit was
die vinnigste kanaal waardeur inligting aan P.W. Botha beskikbaar
gestel kon word. Derhalwe is die Nasionale Intelligensiediens en
Departement van Buitelandse Sake se aansien in die
Veiligheidstrukture ten koste van die Afdeling Militêre Inligting
verhoog. P.W. Botha se magstrukture is stelselmagtig deur Pik
Botha in die Staatsveiligheidsraad afgebreek. Die verandering in
die veiligheidstrukture was reeds ‘n aanduiding van die einde van
die P.W. Botha-era.
Die feit dat die Staatsveiligheidsekretariaat en die Nasionale
Intelligensiediens saamgesmelt het, het ook daartoe aanleiding
gegee dat die Nasionale Intelligensiediens funksies van die
sekretariaat van die Staatsveiligheidsraad moes oorneem. Die
Nasionale Intelligensiediens was nou ook verantwoordelik vir die
administrasie van die klandestiene operasies wat voorheen deur
die Staatsveiligheidsraad geloods is. Uiteraard het die implikasie
ingehou dat die diens oor die breër spektrum van die politiek
koverte insameling moes doen. Politici soos dr. Ferdie
Hartzenberg, Koos van der Merwe en Andries Beyers (1993/94)
was nou geheime spioene of agente van die Nasionale
Intelligensiediens.
Gedurende 1987 word die inhoudelike van Suid-Afrika se
Totale Strategie radikaal gewysig. Détente of
onderhandelingspolitiek word by die Staatsveiligheidsraad
formeel gelegitimeer. Détente was nie net beperk tot die
binnelandse politiek nie, maar is ook uitgebrei na Strategieë van
state in die Suidelike Afrika streek. In die binnelandse konteks
word die strategie gewysig van ‘afsondelike ontwikkeling‘,
‘gewapende konfrontasie*, ‘politieke arrestasie* en ‘verbode
organisasies* na ‘ontbanning van verbode organisasies*,
‘vrylating van politieke gevangenes*, ‘onderhandelingspolitiek*,
‘magsdeling*, ‘herinlywing van die TBVC-state by Suid-Afrika*,
‘fundamentele menseregte* en ‘nie-rassige demokratiese
grondwet*. In regionale verband verander Suid-Afrika sy aanslag
van een van ‘destabiliseerder* na een van ‘vreedsame
naasbestaan en streeksamewerking*. Hierdie strategiese
verandering word later aan geregverdig deur die internasionale
veranderlikes soos die val van Kommunisme, die Opkoms van Ja -
pan as ‘n ekonomiese reus en die eenwording van die Europese
Gemeenskap.
Die veiligheidsgemeenskap het tot ‘n groter mate saam be gin
werk tot ‘n eenvormige veiligheidspersepsie van détente. Neil
Barnard het aan Beeld van 17 Februarie 1992 gesê: “Ek kan
vandag sonder vrees vir teenspraak sê dat die
Inligtingsgemeenskap in Suid-Afrika goed werk en dat die land se
Inligtingsdiens van die beste ter wêreld is. Bit ter min verskille
bestaan oor wie wat moet doen. Ou politieke verskille en vetetjies
het heeltemal in die agtergrond verdwyn. Dit was dinge wat ons in
die be gin van die tagtigerjare eers moes sorteer. Ons het eintlik nie
‘n keuse gehad nie. In daardie jare was ons in ‘n sekere opsig met
die rug teen die muur. Binnelandse onrus het ‘n geweldige
omvang aangeneem. In sulke omstandighede moes die
persoonlike verskille en burokratiese ‘em pires* op die agtergrond
geskuif word.”
Die Nasionale Party het ook van een probleem na die volgende
rondgestrompel. Inderwaarheid het die Nasionale Party beheer
oor die bestuur van die land verloor en was die werklike mag agter
die skerms in die hande van die Regering se Staatsveiligheidsraad.
Die Staatsveiligheidsraad, waarin Pik Botha die sterkste hand
gehad het, het selfs die sakelys vir die kabinet bepaal. Daar was ‘n
aantal min is ters op hierdie raad verteenwoordig, waaronder Pik
Botha, Magnus Malan en Adriaan Vlok. Inderdaad was dit die
Verligte Aksie-beweging wat in hierdie tyd die pad oopgehou het
vir onderhandeling met die verbanne ANC en sy leiers wat nog in
aanhouding of buite die landsgrense was.
DIE NASIONALE INTELLIGENSIE WORD DIE
SLEUTELFAKTOR OM DIE WEG VIR
ONDERHANDELINGSPOLITIEK TE BAAN
Die Nasionale Intelligensiediens het ‘n sleutelrol agter die
skerms vervul om die terrein voor te berei vir die
onderhandelingsproses wat uiteindelik tot die Konvensie vir ‘n
Demokratiese Suid-Afrika (Kodesa) gelei het. Hoogs geheime
gesprekke is met Nel son Mandela oor ‘n lang tydperk in die tronk
gevoer. Neil Barnard het aan Beeld van 18 Februarie 1992 gesê:
“In die lig van die Nasionale Intelligensiediens se benadering dat
die land se probleme net opgelos kon word indien die politieke
probleme besweer word, het ons van omstreeks 1987/1988 al hoe
sterker be gin besef dat ons aandag moet gee aan mnr. Nel son
Mandela en ander lede van die Rivonia-groep wat toe nog in
aanhouding was. Die vraag is geopper of dit moontlik sou wees
om tot ‘n politieke vergelyk te kom terwyl die mense nog in
aanhouding was. So het dit gekom dat ons sanksie van die
Regering gekry het om in gesprekke met mnr. Mandela te probeer
vasstel of hy ‘n rol kon speel om ‘n politieke skikking in die land
teweeg te bring. ‘n Span van vier amptenare is vir die taak
aangewys. Hulle was mnr. Fanie van der Merwe van die
Departement van Staatkundige Ontwikkeling en Beplanning, genl.
Willie Willemse, hoof van Gevangenisse, mnr. Mike Louw van die
Nasionale Intelligensiediens en ekself. Sedert Mei 1988 het ons
vier by talle geleenthede urelange gesprekke met mnr. Mandela
gevoer, eers in die Pollsmoor-gevangenis en later by Vic tor
Verster. Dit was geen politieke debat nie, maar het gegaan oor ‘n
poging van kundige mense om te bepaal hoe werk mnr. Mandela se
kop. Drie temas is in die verband deur die span gehanteer.”
“Eerstens moes ons vasstel of hy werklik in ‘n vreedsame
oplossing belang stel en of hy die land se probleme met geweld
wou oplos. By verskeie geleenthede het hy erken dat die ANC nie
oor die militêre vermoë beskik om die regering in ‘n hoek te dwing
nie. Sy posisie was dus an ders as wat in Zim ba bwe en in die ou
Portugese kolonies gebeur het. Wat dus nou in Suid-Afrika gebeur,
was ‘n wilsbesluit aan die kant van die Regering. Sonder dat hy
met die rug teen die muur was, het die Regering besluit om politiek
die inisiatief te neem. ‘n Tweede kwessie wat die span moes
hanteer, was mnr. Mandela se ideologiese denke, en veral of hy ‘n
Kommunis is of nie. Mnr. Mandela het konsekwent gesê hy is
persoonlik nie ‘n Kommunis nie, maar dat daar sekere elemente in
die Kommunistiese ideologie is wat vir hom aantreklik is. Hy het
ook daarop gewys dat toe die ANC met sy stryd be gin het, het die
Kommunistiese Party hom hulp aangebied en het sedertdien nou
met hom saamgewerk. ‘n Derde saak wat in die gesprekke geopper
is, was mnr. Mandela se siening van die politieke toekoms vir die
land. Het hy Suid-Afrika absoluut net beskou as ‘n staat waarin
een mens, een stem sou geld, of het hy ook ‘n plek vir
minderheidsgroepe voorsien? In daardie tydperk het hy altyd die
standpunt ingeneem van een onverdeelde Suid-Afrika waarin daar
nie plek vir outonome state sou wees nie. Hy het egter begrip
gehad dat daar verskillende groepe in die land is, dat voorsiening
daarvoor in die konstitusionele bedeling gemaak moes word en
dat die vrese van die groepe besweer moes word.”
“By geleenthede het ons aan mnr. Mandela gesê dat die gesprek
aan die gang is, maar daar is ook ANC-mense in die buiteland met
wie ons wou gesels. Hy was agterdogtig en gekant teen die
gedagte. Ons het lank oor die saak geredeneer. Sy standpunt was
dat ons nie deur twee kanale moes praat nie. Hy moes eers
vrygelaat word, waarna hy self aandag aan die saak sou gee. Hoe
ook al, later is besluit dat ons met die plan sou voortgaan. So het
dit gebeur dat die eerste gesprek op ‘n bepaalde manier wat ek nie
nou wil identifiseer nie, êrens in Europa plaasgevind het.
Teenwoordig was sowel se nior lede van die Nasionale
Intelligensiediens (Mike Louw en Maritz Spaarwater) as die
ANC.” Die span van die Nasionele Intelligensiediens het
teruggekom en verslag oor die gesprek gedoen. Nog twee
soortgelyke besoeke het plaasgevind.
PIK BOTHA MISBRUIK SY POSISIE BY DIE
STAATSVEILIGHEIDSRAAD OM SUID-AFRIKA TE
BETREK BY ONDERHANDELINGSPOLITIEK OOR DIE
ANGOLESE EN SUIDWES-KWESSIES
Pik Botha misbruik gedurende 1988 in die Staatsveiligheidsraad
die Angolese Burgeroorlog om die Regering se détente-beleid
voort te sit en die sogenaamde Suidwes-Afrikakwessie af te han -
del. Tienie Groenewald was die groot dryfveer agter die skerms.
Dit was duidelik sigbaar dat die Verligte Aksie-beweging ‘n agenda
gevolg het om die oorsake/redes agterliggend tot die Totale
Strategie te neutraliseer. Hulle het gevolglik hulle oog op ‘n
klimaat vir onderhandelingspolitiek gehad wat eers in Suidelike
Afrika-verband moes realiseer wat uiteindelik sou lei tot
onderhandelingspolitiek in Suid-Afrika. Gesprekke met die ANC
was toe reeds aan die gang om onderhandelingspolitiek in
Suid-Afrika in te lei. Dit sou fataal wees om
onderhandelingspolitiek in Suid-Afrika te implimenteer, terwyl
die Suidwes- en die An gola-kwessies nie besweer is nie. In ‘n
onderhandelingsproses sou die twee kwessies vir die ANC sterk
hefbome gegee het, indien dit nie besweer sou gewees het nie.
Jonas Savimbi van Unita het op die sta dium meer gereeld in
Suid-Afrika besoek kom aflê. Die Suid-Afrikaanse Weermag het
ook ‘n pro-Savimbi/Unita-agenda gevolg ooreenkomstig die
Totale Strategie. Ondervinding het reeds uitgewys dat die
Republiek se An gola Strategie fataal is, naamlik om toe te sien dat
Unita die regering van An gola moes oorneem. Unita het nie oor
die vermoë beskik om die Angolese hoofstad, Launda oor te neem
nie. Dit het Pik Botha van die Departement van Buitelandse Sake
en dr. Neil Barnard van die Nasionale Intelligensiediens geweet.
Die Suid-Afrikaanse Weermag het met die goedkeuring van die
Staatsveiligheidsraad vir oulaas ‘n intensiewe poging geloods om
te kyk of hulle met geweld die An gola-kwessie kon bylê. Die
Weermag het met Krygkor se mees moderne wapentuie in An gola
ingetrek en die staat se burgeroorlog is as toetsveld gebruik. Die
prestasie van die wapentuie tydens die gebruik daarvan in die
vermelde oorlog is as bemarkingsmateriaal aangewend in die
buiteland. Dit het geskied met Groenewald en Pik Botha se mede
wete en die besef dat indien dit sou realiseer, sal:
•die Sowjetblok terugantwoord met moderne wapentuie;
•die Kubaanse getalle verhoog sou word, en
•dit die nodige klimaat skep vir onderhandeling, wat sou lei tot
die oorgawe van Suidwes-Afrika en sal eindig met die totale
oorgawe van Suid-Afrika.
Die Suid-Afrikaanse Weermag het met die G5-kanonne in An -
gola ingetrek. Die Weermag behaal aanvanklik heelwat sukses.
Die nuus word die wêreld ingestuur oor die ongelooflike vermoë
van die G5-kannonne. Die uiteinde is dat Kuba spoedig
versterkings na An gola stuur. Kuba verhoog sy bestaande
soldategetal van 30 000 na 50 000. Daarby het die Kubane ook met
hulle mees moderne wapentuie in An gola aangekom. Dit word toe
‘n gesofistikeerde oorlog en het meegebring dat die militêre koste
van die SA Weermag se oorgrensoptrede die uitvoerverdienste van
Krygkor se wapentuie oorskry het. Die militêre koste van die SA
Weermag het vanaf R1 miljoen per dag tot die buitensporige vlak
van R10 miljoen per dag toeneem:
“In Au gust 1987 14 An go lan and Cu bans bri gades un der Rus -
sian com mand be gan a large-scale at tack on Unita. The South Af -
ri can troops who were rushed to the res cue made use of tanks for
the first time since World War II. The fight ing that raged to the
north of Mavinga has been called the great est bat tle to date in Af -
rica south of the Sa hara. The South Af ri cans, sup ported by Unita,
halted the An go lans* ad vance on the Lombo River, and then drove
them back to wards Cuito Cuanavale, where the An go lan sol diers
dug in and re sisted ob sti nately. They also be gan to get in creas ing
sup port from their air force while the South Af ri can air force be -
gan to lose air con trol. The chief of the South Af ri can De fence
Force thought that Cuito Cuanavale could be taken, but that it
would cost the lives of about 300 white sol diers as well as a great
num ber of black sol diers from the South West Af ri can Ter ri to rial
Force and Unita. Such a price was re garded as too high and it was
de cided to leave Cuito Cuanavale in An go lan possesion. The
South Af ri can army*s fail ure to take Cuito Cuanavale has been in -
ter preted by some as an in di ca tion that the An go lans had be gun to
gain the up per hand in the war ... Cuito Cuanavale was a turn ing
point in the his tory of South ern Af rica. The stale mate there led all
par ties to think again. It was clear to all that vic tory was not in
sight and that to con tinue the war would lead to con tin u ally
greater losses.”
Dit baan finaal die weg vir die Republiek om te onderhandel
met SWAPO, die MPLA-regering van An gola, Kuba en die
Sowjetunie oor die onafhanklikheid van Suidwes-Afrika en die
buitelandse invloed in die Angolese burgeroorlog. Aan die
Suid-Afrikaanse kant was Pik Botha ook een van die voorste
orkestreerders in hierdie proses wat Suidwes-Afrika tot ‘n
onafhanklike Namibië sou lei. In Mei 1988 het die Amerikaanse
adjunk-min is ter vir Afrika-sake, Ches ter Crocker daarin geslaag
om verteenwoordigers van Suid-Afrika, An gola en Kuba in
Londen, Brittanje saam te trek om die Suidwes- en Angolese
kwessie te bespreek. Crocker het druk op die partye geplaas om in
beginsel tot ‘n vergelyk te kom oor die onafhanklikheid van
Suidwes-Afrika en die onttrekking van die Kubane uit An gola.
Twee ooreenkomste is in Desember 1988 gesluit. “One, a bi lat -
eral treaty be tween An gola and Cuba, agreed that the 50 000 Cu -
ban sol diers would be with drawn from An gola in phases: 300
be fore April 1989 (the im ple men ta tion date of Res o lu tion 435); 25
000 be fore No vem ber 1989 (elec tion day in South West Af rica);
and 50 000 be fore July 1991. It was also agreed that the Cu bans in
An gola would be moved north wards: to the 15th par al lel of south
lat i tude by Au gust 1989, and the 13th par al lel by No vem ber 1989.
The other treaty was tri lat eral, be tween South Af rica, An gola and
Cuba, in which the par ties un der took to bring about South West Af -
ri can in de pend ence by im ple ment ing Res o lu tion 435 on 1 April
1989.”
KOVERTE GESPREKKE MET DIE AF RI CAN NA -
TIONAL CON GRESS
Geheime kontak met die ANC het be gin met An glo-Amer i can se
Gavin Relly in 1985 en gevolg deur Chris Ball van Eerste
Nasionale Bank en Louis Luyt van Triomf. Die kringe wat
gemeenskaplike grond met die ANC gesoek het, het verder
uitgebrei. Prof. Pieter de Lange, die Voositter van die
Broederbond (1983-1985) het sy eerste kontak met die ANC
gemaak in 1986 by ‘n konferensie wat deur die Ford Foun da tion
in Long Is land, New York georganiseer was. Daar het hy Thabo
Mbeki, die ANC se direkteur van Inligting ontmoet. Met
gesprekke tussen Pieter de Lange van die Af ri kaner Broederbond)
en Thabo Mbeki van die Af ri can Na tional Con gress is pres. P.W.
Botha geïdentifiseer as ‘n remskoen en meulsteen vir die politieke
oorgangsproses. Voorneme om P.W. Botha as Pres i dent te vervang
het toe reeds in 1986 gestalte gekry. Die Af ri kaner Broederbond
het egter besef dat die breë Af ri kaner publiek konserwatief is en
dat daar eers aan ‘n houdingsverandering gewerk moet word.
Daarna is ander akademici van die Broederbond ingespan om die
weg vir détente met die ANC te baan. Die ANC het in 1986 aan
proff. Willie Esterhuyse en Sampie Terreblanche ‘n boodskap
gestuur waarin hulle laat weet het dat die ANC hulle graag in
Lusaka, Zambië sou wou ontmoet. Esterhuyse en Terreblanche se
lidmaatskap van die Broederbond was deurslaggewend waarom
juis hulle gekies is. Hulle het reeds bewys dat hulle bereid was om
alles aan die ANC prys te gee en het dit al oral in die me dia laat
blyk. Die struikelblok was egter P.W. Botha, die Staatspresident,
wat hulle ontbied het en ingelig het dat hy sou verkies dat hulle nie
met ‘moordenaars* onderhandel nie. Hulle het egter in 1987 in
Brittanje in onderhandelinge met die ANC betrokke geraak —
hierdie keer met die uitdruklike goedkeuring van P.W. Botha.
Britse geldbelange het ‘n groot rol gespeel om dit moontlik te
maak.
Die Nasionale Intelligensiediens het egter bewus geword van
die onderduimse spel, en Neil Barnard het hom persoonlik na
Esterhuyse gewend. Barnard het aan Beeld van 17 Februarie 1992
gesê dat verwikkelinge veral sedert 1987 soos hierdie koverte
gesprekke met die ANC (voordat die verbod op die organisasie
opgehef is en hy nog die voorste vyand in Suid-Afrika was) dit
moeilik gemaak het om te onderskei tussen wat maklik in die wet
as veiligheidsverwant gesien kan word, maar op die politieke
terrein lê. ‘n Ernstige di lemma in terme van veiligheidinsameling
het ontstaan oor die vraag wat presies is die veiligheid van die
staat, en waar die grys gebied is waar die veiligheid van die staat
ook by die politiek aansluiting vind. Hy het gevra om persoonlik
ingelig te word oor die vordering wat gemaak word. Dit het
Esterhuyse soos ‘n spioen laat voel, iets waarteen hy beswaar
gehad het, maar hy het nogtans ingewillig. Die enigste
voorwaarde was dat Thabo Mbeki en Al fred Nzo hieroor ingelig
moes word. Dit het hulle nie gepla nie. Ander gespreksgenote was
egter totaal onbewus daarvan. Mbeki het later verduidelik dat hy
dit inderdaad verwelkom het — dit het ‘n gees van amptelikheid
aan die onderhandelinge gegee. Op sy beurt het Barnard weer
kontak met Mandela in die tronk gehad. Sodoende was daar ‘n
veelheid van kontakte met die ANC in daardie dae. Adv. Bizos,
Mandela se regsadviseur, het op sy beurt weer sowel met die ANC
in die tronk as met die ANC in die buiteland kontak gehad, en het
boodskappe tussen hulle gedra. ‘n Ander kontak na die
Broederbond het natuurlik geloop deur Willem de Klerk, die
voorsitter van die Broederbond. Hy was verantwoordelik vir die
Broederbond-dokument waarin die oordrag van mag aan die ANC
uitgestippel is.
Die mense wat Esterhuyse in Londen ontmoet het, was onder
meer die Joodse Kommunis, Har old Wolpe en die Indiese
Kommunis, Aziz Pahad. Namate die samesprekinge gevorder het,
het hulle meer ontspanne in mekaar se teenwoordigheid geraak.
Tussen No vem ber 1987 tot Mei 1990 was Esterhuyse by altesaam
twaalf ontmoetings in Engeland, hoofsaaklik in Bath, betrokke.
Esterhuyse het oor hierdie periode meer as twintig
Afrikaanssprekendes na die geleentheid saamgeneem, waaronder
Barend du Plesis, Ebbe Domisse van Die Bur ger, Deon
Geldenhuys, Philip Nel, Willie Breytenbach en min is ter Dawie du
Villiers. Hierdie verraad het aangehou tot net na F.W. De Klerk se
Rooi Vrydag-toespraak op 2 Februarie 1990 toe die laaste
ontmoeting in Mei 1990 plaasgevind het.
Mbeki het al die ontmoetings van die ANC-kant gelei. Michel
Young van die Britse geldmag was telkens in die voorsitterstoel.
Die doel was dat die Afrikaanssprekendes hul persepsies oor die
ANC moes verander, en dit het wel deeglik plaasgevind.
Andersyds was die doel om die ANC te oorreed om saam met die
Blankes in ‘n enkele politieke bestel in te gaan. Die Akademici
moes ook sover gebring word om ‘n agitasie op tou te sit om
Mandela bevry te kry, sodat die onderhandelinge op ‘n amptelike
vlak met die ANC gevoer kon word. Geleidelik moes beide kante
oortuig word van die ideaal van ‘n Regering van Nasionale
Eenheid.
Hierdie onderhandelinge tussen die akademici en die ANC het
die weg geopen vir talle ander kontakte met die ANC. Daaronder
tel die Dakar-ekspedisie van Fred er ick van Zyl Slabbert in 1987.
Kort nadat Slabbert IDASA gestig het, het hy en ‘n stuk of 50
Blanke Suid-Afrikaners ‘n konferensie met die ANC in Dakar,
Sen e gal gehou.
P.W. Botha het sy teenkanting sterk in die openbaar te kenne
gegee. Verder het ‘n aantal radikale dokumente van die ANC in
daardie tyd verskyn, waarin hulle hul eise oor die Nuwe
Suid-Afrika gestel het. Dit sluit onder meer in die
Harare-deklarasie, en later die Lusaka-Manifes. Beide die
dokumente het geen toegewings aan Blankes bevat nie, maar was
inderdaad ‘n tydskaal vir die oorname van die land. Kort daarna in
Julie 1989 verskyn ‘n studieverslag wat gesamentlik deur die
ANC, die UDF en Cosatu opgestel is en waarin daar tot die
gevolgtrekking gekom is dat die regering van Suid-Afrika
“positiewe stappe gaan neem in die rigting van onderhandeling en
bevrediging van die voorwaardes wat die ANC in 1987 neergelê
het.” Die uitgangspunt waarop die ANC besluit het, was dat ‘n
konsep gevolg moet word wat nie die ANC se politieke strategie
om die mag oor te neem sal prysgee nie, maar wat ook nie ‘n
“politieke skikking” moet uitsluit nie. In die dokument is
voorgestel dat ‘n vers et-aksie met ‘n “massa-karakter” geloods
moes word as ‘n “uitdaging vir die re gime” en dat die
moontlikheid van ‘n algemene stak ing ondersoek moes word.
Ook moes daar verskerpte aksie in Na tal kom. Die ANC was dus
reeds vanaf Junie 1989 goed ingelig oor wat die
“hervormingsgesinde” kabinet in die nabye toekoms sou doen.
Intussen hou De Klerk ‘n valse front aan die publiek voor
deurdat hy self op 29 Julie 1989 verklaar dat: “Daar sal geen
verslapping wees van die Regering se aandrang dat deelnemers
geweld moet verwerp nie. So lank as wat die ANC volhou met sy
beleid en dade van geweld en intimidasie en hom weerhou van ‘n
duidelike eerlike verbintenis tot vreedsame proses van
verandering in Suid-Afrika ... Ons is nie bereid om kompromieë
aan te gaan met geweld en terroriste nie.”
KULTURELE UITBUITING OM DIE
VOLKSTAAT-IDEE TE BEVORDER
Die Af ri kaner Volkswag het die 150-jarige herdenking van die
Groot Trek in 1988 aangewend om konserwatiewe Afrikaners
saam te snoer. Gedurende hierdie periode het die volkstaatgedagte
sterk be gin vorm aanneem. Die Oranjewerkers het dit die
aktiefste gepropageer. Rob ert van Tonder het die idee van die
Boerestaat by die AWB geplant voordat hy uit hulle geledere
verdwyn het. SA BRA met pro fes sor Carel Boshoff as voorsitter
het intussen akademiese navorsing oor ‘n volkstaat-idee gedoen.
Hy het ook die Vryheidstigting in die lewe geroep om die
Noord-Kaap as volkstaat te bevorder. Na die fees verby is, het
Boshoff al meer van die Volkswag misbruik gemaak om sy
volkstaat-idee te propageer. Onwetend van die agen das van Tienie
Groenewald se Kom. Ops., het Boshoff as*t ware ‘n rytuig vir die
Verligte Aksie-beweging geword. Selfs in die KP, waar die beleid
van partisie sonder duidelike formulering gepropageer is, is die
gedagte van ‘n volkstaat al sterker gehoor. In Februarie 1988 het
honderde gewapende lede van die Af ri kaner Weerstandsbeweging
in die strate van Pre to ria na die Uniegebou opmarsjeer en ‘n petisie
aan die Regering oorhandig waarin hulle ‘n beroep op die
Regering doen om ‘n tradisionele Boerstaat met geen Swartes te
skep nie. Die volkstaat-idee het egter nie wyd aanklank gevind nie.
Dit was egter beperk tot die Oranjewerkers (met die okkupasie van
Morgenzon) en die Vryheidstigting (met die okkupasie van
Orania).
SUIDWES-AFRIKA WORD NAMIBIË
In skrywes gedurende Au gus tus 1988 aan die VN
sekretaris-generaal, het beide Suid-Afrika en Swapo hulle verbind
tot ‘n vuurstaking op die dag toe die VN se Resolusie 435
geïmplementeer moes word. Swapo het ook onderneem om sy
soldate noord van die 16de par al lel te hou en dat hulle nie nader as
200 ki lo me ters van die SWA grens sou kom nie. Ingevolge
Resolusie 435 moes ‘n verkiesing van ‘n Wetgewende Raad onder
die toesig van die VN geskied. Gevolglik het die eerste lede van
die United Na tions Tran si tion As sis tance Group (Untag) vroeg in
1989 aangekom. Op 1 April 1989, toe die onafhanklikheidsplan
vir SWA in werking getree het, het meer as 600 swaar gewapende
Swapo soldate die grens oorgesteek. Meer as 30 000 uitgewekenes
het stelselmatig na SWA teruggekeer. Uiteindelik het die
verkiesing op 7 tot 11 No vem ber 1989 plaasgevind. Swapo het die
verkiesing met 41 uit 72 sitplekke gewen. Na die verkiesing het
Suidwesters gegaan en ‘n konstitusie vir die Republiek van
Namibië opgestel. “How ever, it soon be came ob vi ous that an as -
sem bly of 72 mem bers was too large for such a task, and so a
smaller com mit tee un der the chair man ship of Hage Geingop was
asked to draw up a draft con sti tu tion for the con sid er ation of the
whole Con stit u ent As sem bly. The task of the Geingop Com mit tee,
as sisted by three South Af ri can ju rists, the ad vo cate Mr Ar thur
Chaskalson, Pro fes sor Marinus Wiechers and Pro fes sor Gerhard
Eras mus, was fa cil i tated in three ways. Firstly, there was a spirit
of mu tual un der stand ing among the con sti tu tion mak ers. All of
them wanted the draft con sti tu tion to be put to the Con stit u ent As -
sem bly unan i mously, in or der to pre vent it be ing re ceived with a
dem on stra tion of dis unity. Sec ondly, Swapo*s draft con sti tu tion,
which was used as a work ing doc u ment, was gen er ally ac cepted
by the DTA. It had been drawn up by a Jo han nes burg ad vo cate,
Ismael Mahomed, mak ing use of the Hiemstra con sti tu tion of
1987. Third, the con sti tu tion mak ers were able to take ad van tage
of guide lines in a doc u ment drawn up by the five West ern pow ers
(the USA, the UK, Ger many, France and Can ada) as early as July
1982. These guide lines, ac cepted by all par ties, laid down that
Namibia should be a uni tary state, that the con sti tu tion should be
ac cepted by a two-thirds ma jor ity, that it should be a dem o cratic
doc u ment with guar an tees for hu man rights, that there should be a
multi-party sys tem with reg u lar elec tions, and that there should be
no pro vi sion for any dis crim i na tion. In the con sti tu tional
negotiatons all par ties, in clud ing Swapo, re peat edly re ferred to
these guide lines.”
Die konstitusie van Namibië is in Februarie 1990 goedgekeur en
het Sam Nujoma, die leier van Swapo, Namibië se eerste
Staatshoof geword. Op 20 Maart 1990 het Suidwes-Afrika
Namibië geword. Daardie dag is die Republiek van Suid-Afrika se
vlag as die gebied se amptelike vlag vir die laaste maal gestryk.
Namibië se onafhanklikwording sou ook die weg baan vir
Suid-Afrika om die linkse pad te loop. Vir die Suid-Afrikaanse
akademici sou die onafhanklikwording van Namibië ‘n
eksperiment wees vir die onderhandelingspolitiek wat nog in
Suid-Afrika moes kom.
DIE COUP D*ETAT (STAATSGREEP): FI NALE LINKSE
OORNAME VAN DIE KABINET
Intussen het die Vrymesselaars (as dryfveer van die
Rockefeller-CIA-konneksie) besef dat ‘n persoon uit die
Dopper-geledere die leisels by P.W. Botha as Staatspresident moet
oorneem. F.W. de Klerk (beide lid van die Af ri kaner Broederbond
en ‘n Vrymesselaar) wat op die ou einde daardie Dopper was, het
veral sedert 1988 be gin met sy aanslag om Staatspresident te word.
In die Af ri kaner Broederbond het sy aanhang toegeneem.
Die leierskapstryd in die NP het ‘n aanvang geneem. P.W. Botha
was nie meer gesond nie. Hy het ligte beroerte-aanvalle gehad,
wat vir die publiek weggesteek is. Hy kon nie meer die pas volhou
nie, en is by een geleentheid inderhaas na 2 Militêre hospitaal in
Wynberg geneem. Na wat onbevestig verneem is, is daar tydens sy
hospitalisasie ook ‘n aanslag op sy lewe gemaak.
Die aankondiging dat P.W. Botha na 2 Militêre Hospitaal in
Wynberg gehaas is, het die bespiegelinge oor opvolging laat
opvlam. Toe Chris Heunis op 19 Januarie 1989 ingehuldig is as
waarnemende Staatspresident, het almal gedink dat dit sy kanse sal
verbeter om as kroonprins in P.W. Botha se voetspore te volg, en
kort na sy beroerte is hy deur Chris Heunis en Pik Botha besoek.
Heunis en Pik Botha het die tyd nou ryp geag om hul eie posisies te
verstewig. Heunis wou graag Eerste Min ster word onder P.W.
Botha as Staatspresident op die Franse model. Pik Botha wou net
sommer sy naamgenoot as Staatspresident opvolg. Altwee het
P.W. Botha aangeraai om die party-leierskap neer te lê en aan te bly
as Staatspresident. Hy het toe as leier van die NP bedank, en so die
weg gebaan vir sy uiteindelike slagting.
Daar was vier moontlike aanspraakmakers. Pik Botha, Chris
Heunis, Barend du Plesis en F.W. de Klerk. Daar moes drie keer
gestem word omdat nie een van die kandidate in die eerste twee
rondes ‘n volstrekte meerderheid van 130 koukuslede behaal het
nie. In die eerste ronde het Pik Botha onverwags uitgeval toe hy,
ondanks sy groot openbare aanhang, slegs sestien stemme ontvang
het. In die tweede ronde het Heunis sy stemme van 25 tot 26
opgestoot, maar is uit die fi nale ronde weggelaat. Barend du Plesis
wat as die leier van die tegnokrate beskou is, moes die knie buig
voor F.W. de Klerk wat 69 stemme teenoor 61 ontvang het.
Uiteindelik is De Klerk in Februarie 1989 as leier van die NP
verkies en het die NP die verkiesing onder sy leierskap aangedurf.
Pik Botha word toe as*t ware F.W. de Klerk se skadubeeld. Pik
Botha het in ‘n groot mate F.W. de Klerk se ‘visie* gemanupileer.
P.W. was nog Staatspresident, maar die antagonisme oor sy
onversetlike houding teenoor die Kommunisme en Mandela se
vrylanting het hom al hoe meer onder druk geplaas en voortdurend
span ning in die kabinet veroorsaak. Hy het nou feitlik man-alleen
in die NP nog probeer weerstand gebied teen die uitlewering van
sy volk aan die barbarisme van Afrika, aan die verraderlike
Kommunistiese ideologie; en ook man-alleen gestaan vir die
behoud van ‘n kosbare kulturele erfenis wat oor ‘n tydperk van
meer as drie eeue gevestig is.
Maar die swaard was reeds agter hom uitgetrek en met sy
bedanking as leier van die Nasionale Party, kon die vyande van die
Af ri kaner Blankedom toe sonder enige weerstand hulle greep op
die binnewerking van die Nasionale Party verstewig. Met Pik
Botha as tussenganger was die Illuminati nou weer in beheer van
die politieke oorgawe van Suid-Afrika en Suidwes-Afrika. Die
ver-linkse faksie in die kabinet het met die bedanking van P.W.
Botha as leier van die Nasionale Party feitlik onmiddellik ‘n plan
in werking gestel wat voorberei was om die sogenaamde
hervormingsproses in Suid-Afrika in ‘n rewolusionêre fase in te
stoot.
‘n Geheime gesprek tussen P.W. Botha en Nel son Mandela het
tydens Mandela se gevangenisskap op 5 Julie1989 in Tuynhuys
plaasgevind. Neil Barnard en Wyand Bezuidenhout van die
Nasionale Intelligensiediens was ook in die agtergrond
teenwoordig. Hulle het sorg gedra dat die gesprek op band
opgeneem word. Mandela het in sy personderhoud met die Britse
blad, Observer, vroeg in 1995 die kollig laat val op dié gesprek
waarin hy meld dat hy P.W. Botha versoek het om die regses voor
te berei op die politieke oorgangsproses. P.W. Botha het Mandela
reguit gesê dat hy hom wil vrylaat, maar dat sy vrylating
onderhewig was aan die afsweer van geweld. Mandela wou egter
nie geweld afsweer nie. P.W. Botha wou nie verder voortgaan met
die bevrydingsproses van Mandela nie. P.W. Botha het nou besef
dat indien Mandela bevry word dan sou die ANC en die SAKP
ontban word — dit was ietwat in stryd met sy opvattings oor
Kommunisme. P.W. Botha het nou die politieke
hervormingsproses ontmoedig. In die Broederbond het gerugte
die rondte gedoen dat P.W. Botha moet bedank. Die No vem ber
1989-Verkiesingsdag het nader gekom en ‘n kraak in die
Nasionale Party was duidelik sigbaar.
Pik Botha het tydens ‘n besoek aan die Britse Pre mier, me. M.
Thatcher, gedurende die eerste helfte van 1989 haar volledig
ingelig oor die stryd tussen die meer radikale
“hervormingsgesindes” in die kabinet en die ander. Pik Botha het
aan haar gesê dat “die hervormingsgesindes nou die oorhand het.”
Hy het verwys na die swak posisie van die Nasionale Party in
Transvaal en die feit dat dit F.W. de Klerk minder afhanklik van
“konserwatiewe steun” gemaak het. Die verlies aan steun vir die
NP in Transvaal het De Klerk volledig afhanklik van die steun van
die NP se linkervleuel gemaak. As gevolg die verswakking van De
Klerk se politieke ba sis, het Pik verklaar dat De Klerk wil hê dat
Thatcher ‘n aktiewe rol moes speel om Swartes, waaronder die
ANC, te oortuig om aan die demokratiese proses in Suid-Afrika
deel te neem.
In die eerste week van Au gus tus 1989 het menere F.W. de Klerk
en Pik Botha in uiterste geheimhouding ‘n lang samespreking
tydens ‘n middagete met die voorsitter en die ondervoorsitter van
An glo-Amer i can, Gavin Relly en Julian Ogilvie gehad. Dit is deur
Bill Jameson van die Britse nuusblad, Sunday Tele graph
gerapporteer. Hoewel die inhoud van die gesprek onbekend is, is
dit duidelik dat die geldmag minstens ingelig was dat P.W. Botha
as Staatshoof binnekort deur F.W. de Klerk onttroon sou word.
Voorts het die geldmag hoë verwagtinge van De Klerk gekoester
om onderhandelingspolitiek in die Suid-Afrikaanse politieke
arena in te voer. De Klerk en Pik Botha het aan Relly en Ogilvie
die Nasionale Intelligensiediens se konsep van die Nuwe
Suid-Afrika meegedeel wat hulle beoog het vir wanneer De Klerk
die leisels by PW Botha sou oorneem. Gavin Relly het aan De
Klerk gesê daar word van hom verwag om eers die klimaat vir
werklike onderhandelings met die ANC te skep. Daarna word daar
van hom verlang dat hy Mandela en ander Swart politieke
gevangenes vrylaat. Om die klimaat te skep, moet De Klerk die
vereistes in die Harare-deklarasie nakom. Dan eers kan daar
werklik onderhandel word.
Allan Hendriks rig toe ‘n direkte uitdaging tot P.W. Botha deur
‘n baaiverbod op Gekleurdes in Port Eliz a beth te ignoreer en in die
see te gaan swem. Dit het gelei tot Hendricks se ontslag as Min is -
ter en ook byna die konstitusionele bestel met sy
drie-kamerparlement gekelder. Asof hy net hiervoor gewag het,
gryp F.W. de Klerk toe gedurende Au gus tus 1989 in, en neem die
binnekringe van die Af ri kaner Broederbond ‘n fi nale besluit
rakende die bedanking van P.W. Botha as Pres i dent. Binne die
Kabinet is die fi nale swaai na links op die spits gedryf toe F.W. de
Klerk pres i dent P.W. Botha in 1989 gedwing het (by wyse van
afpersing om laasgenoemde se lidmaatskap van die Nasionale
Party op te skort) om te bedank as Staatshoof van die Republiek.
Eschell Rhoodie meld in sy boek P.W. BOTHA THE LAST BE -
TRAYAL op bladsy 298: “At a pri vate week-end meet ing in
mid-Au gust Mr De Klerk won the cab i net*s sup port for his de -
mand to in form Mr. Botha that the Pres i dent had be come an
embarassment to the NP; a loose canon; and a dan ger ous one.
No-one ar gued more heat edly in fa vour of giv ing the Pres i dent the
boot than Mr. Pik Botha who, if noth ing else, is an ex pert at read -
ing the right mo ment for a po lit i cal kill. On Mon day Au gust 14,
1989 the cab i net, most of whom were hand picked by Mr. Botha
dur ing his hey day as dic ta tor, asked Mr. Botha for res ig na tion.
When he re fused he was told that pa pers would be handed to him
on de par ture end ing his mem ber ship of the Na tional Party. That
same eve ning he an nounced his res ig na tion on na tional tele vi sion,
lash ing out that his au thor ity was be ing de fied by his own cab i net,
leav ing him no op tion but to re sign.”
P.W. Botha het as Staatshoof van die Republiek bedank. F.W. de
klerk is op 15 Au gus tus 1989 ingehuldig as Staatspresident.
TERUGBLIK OP DIE P.W. BOTHA-ERA
Die Illuminati het in die P.W. Botha-era daarin geslaag om met
die stigting van die South ern Af ri can De vel op ment Co or di na tion
Con fer ence ‘n streeksliggaam daar te stel wat later kon lei tot ‘n
super ekonomiese regering vir die Suidelike halfrond van Afrika.
Tog slaag die Illuminati daarin om na 1980 die era van liberalisme
vir Suid-Afrika in te lyf, wat geskoei was op radikale politieke
veranderinge. Geheime gesprekke is met die ANC gevoer en die
Suidwes- en An gola-kwessies is in ‘n groot mate besweer om die
weg te baan vir politieke oorgawe aan ‘n ANC Swart
meerderheidsregering. Hoewel P.W. Botha by die sluheid van Pik
Botha se politieke model van pluralisme en tegnokrasie ingetrek
is, het dit mettertyd tog vir P.W. Botha al hoe duideliker geword dat
vreemde wigte sy land wil hê. Toe dit vir hom duidelik blyk wat
presies aan die gang is, het hy be gin voete sleep met politieke
hervorming. Daarvoor moes hy amper met sy lewe boet. Met die
verwydering van P.W. Botha van die toneel deur F.W. de Klerk, is
die pad geopen vir totale oorgawe van Suid-Afrika aan die ANC,
en “sit die Afrikanervolk vandag in slawery, is hy ‘n banneling in
sy eie land, uitgestoot tot bedelaar langs die pad”!
DIE LOON VAN VERRAAD?
Op die pad van verraad, is die Afrikanervolk herhaaldelik en
skaamteloos met valse beloftes deur F.W. de Klerk en die NP op ‘n
dwaalweg gelei; en juis wanneer daar ‘n verkiesing of ref er en dum
op hande was, het hulle die vals noot aangehef: stem NP, stem vir
eie skole, eie woongebiede, eie kultuur, eie taal! Maar dan het geen
haan ooit weer daarna gekraai nie! En verder swyg hulle soos die
graf oor sake wat vir die Af ri kaner nog van belang is, waarskynlik
omdat hulle nou ‘n reënboognasie het om na om te sien. Hierdie
sogenaamde “reënboognasie” moet beslis gereken word as die
grootste misterie van die twintigste eeu, want ‘n reënboog waarin
daar Swart en Wit voorkom, is sedert Noag dag nog nie op aarde
gesien nie!
Die misleide Blanke Afrikaners het egter nog skaars hulle
ontnugtering na die fiasko van die 1994-verkiesing te bowe
gekom, of hulle was alweer by die volgende verkiesing (No vem -
ber 1995) ingesleep om die bietjie mag wat hulle miskien nog
gehad het, finaal aan die ANC/SAKP te oorhandig. En tydens die
aanloop tot hierdie verkiesing openbaar F.W. de Klerk sy ware
kleure toe hy, sonder om te blik of te bloos, die Blankes daaraan
herinner dat hulle nog altyd die NP kon vertrou! Maar ‘n mens
moet selfs vir FW gee wat hom toekom: van al sy beloftes is daar
darem één wat ongetwyfeld vir tyd en ewigheid sal bly staan — dit
was sy herhaaldelike versekering vóór en ná die Kodesa-debakel
dat die NP se hervormingsinisiatiewe “onomkeerbaar” is. Hieroor
bestaan daar dan ook geen twyfel nie, want nóg in sy leeftyd, nóg
in dié van sy reeds wankelende NP , óf in die Afrikanervolk s*n,
sal sy oorgawe aan ‘n Swart meerderheidsregering ooit weer by
die stembus (m.a.w. pol i ties) verander kan word.
‘n Mens wil amper sê mnr. De Klerk se voorspelling oor die
“onomkeerbaarheid” van sy oorgawe aan die ANC, het profetiese
ondertone, want dit herinner sterk aan ‘n voorspelling van Siener
van Rensburg wat hy tydens die Rebellie van 1914 gemaak het.
Volgens hom sou die geskiedenis van die Afrikanervolk in
Suid-Afrika in drie fases verloop. Ten eerste was daar die militêre
fase wat vanaf 1652 tot 1914 gestrek het — gedurende hierdie
tydperk is elke bedreiging of konflik waarvoor die volk te staan
gekom het, met die vuurwapen besleg. Maar op Maandag 25
Januarie 1915 het die Siener op Upington aan genl. Jan Kemp
gesê: Ons (die Af ri kaner se) werk is afgedaan, want ek sien ons
gewere word in die kas weggepak...
Daarmee het die militêre fase tot ‘n einde gekom en is die
politieke fase ingelui. Die ware Afrikanerpatriot sou ook nie weer
in groot getalle die wapen opneem voordat sy laaste vryheidstryd
aan die einde van die eeu aanbreek nie. Die politieke fase het
gestrek vanaf 1914 tot en met die 1994-verkiesing toe dit finaal
afgesluit is. Hierna, sê die Siener, sou selfs die eens magtige
Nasionale Party van die toneel verdwyn, en sou daar ook nie weer
‘n Algemene Verkiesing plaasvind nie, want hy ‘sien* hoedat ‘n
Swart regering die regeermag oorneem totdat daar ‘n geestelike
leier op die toneel verskyn om die verdeelde Afrikanervolk weer
bymekaar te bring. Hierdie geestelike leier is dan ook
verteenwoordigend van die derde en laaste fase vóórdat die
Afrikanervolk ‘n vrye en onafhanklike republiek gaan kry.
Die publikasie van Siener se gesigte so kort na De Klerk se Rooi
Vrydag-toespraak, was egter geen toeval óf ‘n voorafbeplande set
nie, want die Siener het in 1916 al voorspel dat hy in die laaste dae
wanneer die Af ri kaner sy vryheid gaan verloor, onder ‘n Swart
regering sal staan en sy fi nale oorlewingstryd be gin, weer
bekendheid sal verwerf. En ondanks die feit dat tientalle van sy
gesigte daagliks in vervulling gaan, swyg die me dia soos die graf
daaroor, en tree hulle op soos die Ja-stem mers wat meen jy hoef
maar net die groterwordende ashoop en chaotiese toestand
rondom jou te ignoreer, dan bestaan dit nie!
Nicolaas van Rensburg het egter juis gewaarsku dat daardie
republiek se koms voorafgegaan sal word deur ‘n donker tyd
waarin jy nie jou hand voor jou oë sal kan sien nie. Tog sou dit,
volgens die Siener, vir die opregte Af ri kaner wat ‘weet*, nie so
donker wees soos vir hulle wat nie ‘weet* nie en met al die
veranderinge saamgestem óf daaraan meegedoen het. Hy het dit só
aan sy vriend, Boy Mussmann, beskryf: Ek sien ‘n emmer bloed in
die noorde (Pre to ria, Jo han nes burg (Gauteng) en die
Vaaldriehoek) omval — dit beteken groot geweld waarin honderde
sal sterf. Hy het verder ook beskryf dat hierdie geweld so skielik en
onverwags gaan losbars, dat duisende Blanke vroue halsoorkop en
verskrik op die vlug gaan slaan... Daar was skynbaar by hom min
twyfel dat hierdie Gees van Verskrikking hoofsaaklik onder die
liberaalgesindes gaan voorkom. Die ‘donker tyd* sal ook saamval
met die grootste stak ing in die land, het die Siener voorspel: Dán
sal daar (wanneer die stak ing be gin) groot moeilikheid wees met
die kaffers en die koelies. Behalwe ook vir die groot moeilikhede
oorsee (rasse-konflik en burgeroorloë). In verband met die
kaffermoeilikheid het ek gesien die vroue vlug. Hul het nie eens tyd
om hul vensters toe te maak nie. Die gordyne waai buite...
Maar oom Niklaas het sy volksgenote ook aangemoedig om nie
mismoedig te raak nie, en aan te hou veg, al moet hulle ook met die
rug teen die muur veg, want hy het gesê hy sien hulle kry ‘n vrye en
onafhanklike republiek, sonder ‘n pennie skuld en sonder dat ‘n
druppel bloed gestort word. Toe daar aan hom gevra is of hy dan uit
twee monde praat, want eers sê hy baie gaan sterf, en nou sê hy
weer daar sal nie ‘n druppel bloed gestort word nie, was die Siener
se antwoord: “Maar ek het mos gewaarsku dit sal wees soos ‘n
Tweede Bloedrivier ... van almal wat binne die Laer is, sal nie een
sterf nie, maar dis hulle wat buite is, wat gaan val.”
Toe Boy Mussmann van hom wou weet waar ons dan dié keer
gaan Laer trek, was oom Niklaas se antwoord: Nee, julle sal nie
weer Laer trek soos by Bloedrivier nie, Boy, want die ding werk
só: almal wie se harte reg is, wat nie meegedoen het aan die
oorgawe nie, vir hulle sal dit wees asof hulle in die Laer is...in
Gods beskermende Hand. Maar julle gaan tog daar by Prieska
saamtrek en ‘n eie pres i dent kies...
Die loon van verraad sal ook nie uitbly nie, want hierna breek ‘n
tyd van grootse ellende en vernedering vir die volksverraaiers aan.
Oom Nicolaas het aan genl. De la Rey se seun, Adriaan, vertel hy
sien hoedat hulle met trane in die oë op hulle knieë neersak. En toe
voeg hy by: Dan sien ek jy en ek het ook trane in ons oë. Waarop die
jong De la Rey antwoord dat hy nooit ‘n traan oor een van hulle sal
stort nie. Toe sê die Siener vir hom: Nee, broer, dis trane van
blydskap omdat God ons nie verneder het soos vir hulle nie ...
Vir meer as ‘n eeu lank het die Geldmag gepoog om die
rykdomme van Suid-Afrika in die hande te kry, maar die
Boerevolk het nog altyd in sy pad gestaan. Elke dekade het ander,
versigtiger beplanning van die geldmag meegebring om die
Boerevolk uit sy erfenis te kul sodat die ontsaglike minerale
rykdomme van hom weggevat kon word. En nou, na soveel
dekades en ook soveel oorwinnings deur die geldmag, én met die
hulp van Afrikanerverraaiers, staan hulle eindelik op die drumpel
om daardie droom te verwesenlik. Dis nog net ‘n hanetreetjie en
alles wat God aan die Boerevolk gegee het, sal aan hulle behoort.
As ‘n mens egter Siener van Rensburg se profesieë oor
Suid-Afrika bestudeer, besef jy dat die ou Boereprofeet nog altyd
in die kol was. En al staan die magtige Geldmag reeds met sy een
voet op ons bodem, sal dit niks verander aan wat die Siener gesê
het nie. En juis wanneer hulle dink hulle het die Boerevolk nou
finaal vernietig, word hulle, volgens die Siener, self in die proses
vernietig. Hulle ekonomieë sal in duie stort, hulle lande
ondergaan, dekades van beplanning om hierdie klein volkie te
vernietig, sal in rook en as opgaan en hulle sal dan van alles
gestroop wees.
Die loon van verraad was nog nooit winsgewend nie.
